Κάτω απ’ την κληματαριά

Της Ελένης Καραγιάννη 

 

Χαλασμένη την πήρε. Το κατάλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου όταν έπεσε πάνω στο κορμί της με πάθος και τρυφεράδα. Τίποτα δεν είπε. Ένα κοκόρι ξέπλυνε τη ντροπή. Το ‘σφαξε για το  ματωμένο νυφιάτικο σεντόνι που άπλωσαν το πρωί τα πεθερικά στο μπαλκόνι. Όλο το χωριό χόρευε κι έπινε στη θέα του αίματος, σημάδι αγνότητας και καθαρότητας της νύφης κι αξιοσύνης του γαμπρού. Ο Γιωργής άξιο παλικάρι ήταν, δουλευταράς, έντιμος, καλός και συμπονετικός.

 Ποτέ κανείς δεν του γύρισε κουβέντα. Την αγαπούσε από παιδί. Τρεις φορές έστειλε προξενιό να τη ζητήξει και τρεις φορές ο πατέρας το γύρισε  πίσω. Δεν τον ήθελε για γαμπρό. Τον είχε για παρακατιανό.

Γεννήθηκε  σ’ ένα  καπνοχώρι της Μακεδονίας. Ο πατέρας  τής  είχε αδυναμία κι ας μην ήταν αγόρι. Ήταν φτυστή η μάνα του έλεγε, η κυρά Μαριγώ. Της έδωσε το όνομά της και τη φώναζε Μαριώ. Τη μάνα δεν τη θυμάται ούτε τρυφερή ούτε στοργική. Σκληρή κι απόμακρη τούς αγαπούσε με τον τρόπο της. Είχε να φέρει βόλτα το σπίτι, τα χωράφια, τα ζωντανά, να ταΐσει τόσα στόματα. Σαν γατάκι γουργούριζε  και τριβόταν στην αγκαλιά του πατέρα κι ας έλεγε η μάνα πόσο άπρεπο ήταν για μία καθωσπρέπει θυγατέρα.

Οι σκοτεινές μέρες της Κατοχής και του εμφυλίου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν στη μνήμη και τις καρδιές των ανθρώπων. Ο φόβος και το μίσος είχαν καταλαγιάσει και στην πλατεία του χωριού στήνανε γλέντια και πανηγύρια ολοήμερα. Άλλες φορές για να τιμήσουν τον Άγιο κι  άλλες για να κάψουν τα ξεραμένα στεφάνια του Μαγιού και να πηδήξουν πάνω απ’ τη φωτιά, να υποδεχτούν το θέρος και να ευχηθούν καλύτερη σοδειά. Σ’ ένα απ’  τα πανηγύρια τον γνώρισε. Τη  μάγεψε με τη μουσική του. Της πήρε τα μυαλά της ξεσυλλόγιστης! Περιπλανώμενος βιολιστής έτρεχε από γιορτή σε γιορτή σ’ όλη την επαρχία. Στα βάθη του κάμπου, κρυμμένοι πίσω από τις παχιές συστάδες των δέντρων χάνονταν  με τις ώρες. Με το δοξάρι του γρατζουνούσε τις χορδές του βιολιού κι έκανε την καρδιά να φτεροκοπά στο στήθος της.

Ένα πρωινό έφυγε αξημέρωτα χωρίς αυτήν. Άφησε την ψυχή της πίσω, γρατζουνισμένη απ’ τις νότες  να  τον καρτερά και τον σπόρο του να μεγαλώνει στην κοιλιά της.  Με πόσα σκουτιά, πόσα υφάσματα ξεχασμένα στα σεντούκια της μάνας φάσκιωνε  την κοιλιά που όλο στρογγύλευε!

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Πατρίκιος

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Certainly

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β' (1959 - 2017), Εκδόσεις Κίχλη, 2018

Πολλοί έχουν αντιρρήσεις βέβαια και λένε το αντίθετο..

ΠΗΓΗ -  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μοναδικά, ήτοι πανανθρώπινα.

 

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πριν πολλούς καιρούς, ένας σπουδαίος άνθρωπος έγραψε ένα μανιφέστο για την ανθρώπινη ελευθερία σε μια ποθητή κοινωνία. Κι ανάμεσα σε άλλα, τόνιζε:

«Εγωισμός δεν είναι το να ζει κανείς όπως του αρέσει. Εγωισμός είναι το να απαιτεί κανείς από τους άλλους να ζουν όπως αρέσει σε αυτόν. Και μη-εγωισμός είναι το ν’ αφήνει κανείς τους άλλους να ζουν όπως θέλουν, να μην παρεμβαίνει. […] Ο μη-εγωισμός αναγνωρίζει την απεριόριστη ποικιλομορφία σαν κάτι το θεσπέσιο. Την αποδέχεται, της παρέχει τη συναίνεσή του, την απολαμβάνει. […] Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο δεν είναι εγωιστικό επειδή θέλει να είναι κόκκινο τριαντάφυλλο. Θα ήταν φοβερά εγωιστικό αν ήθελε όλα τα λουλούδια του κήπου να είναι κόκκινα και τριαντάφυλλα».

Δημοσιευμένα το 1891, αυτά τα λόγια του μεγάλου Όσκαρ Ουάιλντ ακούγονται σήμερα μάλλον κοινότοπα. Η αξίωση, να ζει κανείς «όπως αρέσει σε αυτόν» και κανείς «να μην παρεμβαίνει» σ’ αυτό, προφανώς θυμίζουν φράσεις που σήμερα ξεστομίζονται πανεύκολα, σαν φράσεις του συρμού. Μα για τον Όσκαρ Ουάιλντ δεν ήταν συρμός. Είχε απέναντί του την σεμνότυφη και ταυτόχρονα ξετσίπωτα ιμπεριαλιστική Βικτωριανή κοινωνία, και το μανιφέστο του ήταν σύστοιχο με την τόλμη της ζωής του.

Αν ωστόσο τις όμορφες φράσεις σήμερα δεν τις παπαγαλίζουμε μένοντας σε μια άκοπη επιφανειακότητα, αλλά θελήσουμε πέρα από σέρφινγκ να κάνουμε και μακροβούτια, τότε τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ μπορεί να προκαλέσουν ένα ιδιαίτερο ερώτημα: Μήπως υπάρχει κίνδυνος, το συγκεκριμένο σκεπτικό να απολήξει σε μια κοινωνία η οποία θα φαίνεται μεν ειρηνική, αλλά δεν θα πραγματικά κοινωνία; Μήπως δηλαδή υπάρχει κίνδυνος, το ανθρώπινο πλήθος να νοηθεί ως αράδιασμα ατομικοτήτων ακοινώνητων ουσιαστικά μεταξύ τους, εάν και εφόσον το μόνο κριτήριο είναι η ατομική αρέσκεια του καθενός;

Η επιστολή του Αϊνστάιν στην κόρη του που θα σε διδάξει πολλά για την καθολική δύναμη της αγάπης

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κόρη του Αϊνστάιν, Lieserl δώρισε 1.400 επιστολές, που γράφτηκαν από τον πατέρα της, στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, με εντολή να μην δημοσιεύσουν το περιεχόμενό τους, μέχρι δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή είναι μία από αυτές.

«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.

Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω.

Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.

Όταν οι επιστήμονες ερεύνησαν για μια ενοποιημένη θεωρία του σύμπαντος ξέχασαν την πιο ισχυρή αόρατη δύναμη. Η αγάπη είναι φως, που φωτίζει αυτούς που δίνουν και λαμβάνουν. Η αγάπη είναι βαρύτητα, επειδή κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη για άλλους. Η αγάπη είναι δύναμη, διότι πολλαπλασιάζει το καλύτερο που έχουμε, και επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μην σβήσει στον τυφλό εγωισμό της. Η Αγάπη ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει. Για την αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι η Αγάπη.

Η δύναμη αυτή εξηγεί τα πάντα και δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή είναι η μεταβλητή που έχουμε αγνοήσει για πολύ καιρό, ίσως γιατί φοβόμαστε την αγάπη, γιατί είναι η μόνη ενέργεια στο σύμπαν που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να οδηγεί κατά βούληση.

Για να δώσω ορατότητα στην αγάπη, έκανα μια απλή αντικατάσταση στην πιο διάσημη εξίσωση μου. Αν αντί για E = mc2, δεχθούμε ότι η ενέργεια για να θεραπεύσει τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αγάπη όταν πολλαπλασιάζεται με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, διότι δεν έχει όρια.

Μετά την αποτυχία της ανθρωπότητας στη χρήση και τον έλεγχο των άλλων δυνάμεων του σύμπαντος, που έχουν στραφεί εναντίον μας, είναι επιτακτική ανάγκη να τραφούμε με ένα άλλο είδος ενέργειας …

Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν , η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.

Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα αγάπης, μια συσκευή αρκετά ισχυρή ώστε να καταστρέψει εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη.

Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.

O. Clement-S. Rougier: Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Έρωτα

από Olivier Clement
-15 Ιανουαρίου 2024

Είναι θλιβερό να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί, συχνά στον τομέα αυτόν, εκφράστηκαν ηθικολογικά, με λύπη και ενοχή. Ενώ διαθέτουν απεριόριστα αποθέματα, για να αποκατασταθεί η σεξουαλικότητα σαν μυστήριο της αγάπης.

Διάβαζα τελευταία σε μια επιθεώρηση, που μάλιστα είναι αντιθρησκευτική, αυτό το κείμενο του Giraudoux: «Το ζευγάρι υπήρχε από πάντα. Ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα τον ένα μετά τον άλλον… Δημιούργησε δύο σώματα δίδυμα, ενωμένα με σαρκικά δεσμά που τα χώρισε σε μια έξαρση εμπιστοσύνης την ημέρα που δημιούργησε την τρυφερότητα».

Αντηχεί εδώ ο θεμελιώδης λόγος: «Και ο Θεός ἐποίησεν τόν ἂνθρωπο κατ’ εικόνα εαυτοῦ· ἂρσεν και θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Το ζευγάρι είναι ίσως η ομορφότερη εικόνα του Θεού. Αυτός που αναρωτιέται πάνω στο πρόβλημα της Φύσης του Θεού και της Ουσίας του, αν ζήσει μια μεγάλη αγάπη δεν του μένουν πια ερωτήματα. Μέσα σ ’αυτή την ανταλλαγή βλεμμάτων, που το ένα βυθίζεται στο άλλο μέχρι το κέντρο που ονομάζουμε ψυχή, υπάρχει μια ολοζώντανη εικόνα της Τριάδος του Θεού- Αγάπη για τον οποίο μιλά ο Δάντης: «η Αγάπη που κινεί τον ήλιο, και τ’ άλλα αστέρια.»

Ο Θεός χρησιμοποιεί την ανθρώπινη αγάπη για να εισέλθει απαρατήρητος μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Η χαρά που δίνει κανείς στο αγαπημένο πρόσωπο, είναι τόσο δυνατή γιατί μέσαθέ της, δίνεται ο ίδιος ο Θεός… γιατί μέσα απ’ αυτήν οι αγαπημένοι χορταίνουν την αιωνιότητα του Θεού.

Ίσως γι’ αυτό η βεβήλωση της αγάπης είναι κάτι σαν ιεροσυλία… Η λατρεία της σάρκας για την σάρκα είναι σαν την λατρεία του χρυσού μόσχου. Ο Μωυσής τρελός από οργή κομματιάζει το μόσχο και τον δίνει σ’ αυτούς που τον λατρεύουν, να τον φάνε.

Δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μιμηθούμε το Μωυσή: αυτός που φτάνει σε κορεσμό σάρκας, αηδιάζει. Και η μεγάλη του δυστυχία, χρειάζεται οπωσδήποτε άπειρη ευσπλαχνία…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Δεκεμβρίου.

"Η ερωτική σχέση είναι ένας τόπος στον οποίο είναι κανείς παρών ακόμη και στην απουσία του. 

Ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. 

Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. 

Το ολόκληρο του όταν νιώθει «κομμάτια». 

Τα επιτεύγματα του όταν νιώθει ανεπαρκής. 

Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. 

Τη γενναιότητα του όταν φοβάται.

Το δρόμο του όταν χάνεται. 

Το φως του όταν σκοτεινιάζει.

Γιατί, αγαπώ σημαίνει θυμάμαι"

Αντώνης Ανδρουλιδάκης, "Το δώρο της σχέσης"

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ - "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Επειδή όπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης , παραφράζοντας τον ποιητή, "όλα δείχνουν πως στο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία... πρέπει να πάρουμε μαζί μας Σχέσεις!

Να αναλάβουμε το "ρίσκο". 

_____****______

".....

✓Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν σε κάτι τα έχει πάει περίφημα η σύγχρονη οικογένεια, είναι στο πώς να εκπαιδεύει τα παιδιά της να σκοτώνουν την Αγάπη.

✓Αφού χάριν μιας αέναης, όπως φανταζόμαστε, "προόδου',  διαλύσαμε την Οικογένεια, λοιδορήσαμε την Πατρίδα και από- ιεροποιήσαμε κάθε Πνευματικότητα, αφού δηλαδή σκοτώσαμε τη δυνατότητά μας να συνδεθούμε συναισθηματικά με τον Άλλο, αφήσαμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας στο έλεος ενός ακραίου ατομοκεντρισμού, οικοδομώντας μία Κοινωνία του Τραύματος, την οποία τρέχουμε πανικόβλητοι τώρα να μπαλώσουμε όπως-όπως, ύστερα από σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών που προκάλεσε η απο-σύνδεση.

✓Δεκαετίες τώρα μαθαίνουμε τα παιδιά "σκέφτομαι και γράφω" ίσως γιατί δεν αντέχουμε οι ενήλικες το "νιώθω και γράφω".

Με την έννοια αυτή η Εκπαίδευση είναι ένας οργανωμένος συναισθηματικός ακρωτηριασμός σε αγαστή συνεργασία και συνέχεια με την οικογένεια και τους μηχανισμούς του Κράτους.

✓Ένα παιδί που δεν του επιτράπηκε να κρατηθεί συναισθηματικά από τους γονείς του, μπορεί να οδηγηθεί σε μία υπερ-διανοητικοποίηση, σαν ένας τρόπο να νιώσει ασφαλές σ' ένα περιβάλλον γεμάτο αβεβαιότητα κι αμφιβολία.  Είναι ένας τρόπος να "κρατηθεί" κάνεις από το μυαλό του, επειδή δεν "κρατήθηκε" από τη μάνα του. Πρόκειται για μία λειτουργία συναισθηματικής μόνωσης που αδειάζει την όποια εμπειρία από το συναισθηματικό της νόημα. Κι είναι αυτό που συναντάμε συχνά σε επιστήμονες ή διανοούμενους, σαν μια μορφή ά-σχετης απονιάς ή σαν μια λατρεία της λογικής 

✓Είμαστε το "αποτέλεσμα" όλων όσων έχουν πάει στραβά στην οικογένεια και στην κοινωνία μας..."

             ______****______

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

"ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

 και πως να χαρίσετε στον εαυτό σας και στους άλλους" , 

εκδ. manifesto

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Βασίλης Καραποστόλης - Αγώνες της Αγάπης στον καιρό μας

«Γι’ αυτό την κρατάω»

Ένας άντρας, που είχε χάσει το παιδί του, τριγυρνούσε στην αγορά της Αθήνας κλαίγοντας, ξεριζώνοντας τα μαλλιά και τα μούσια του.

Κάποιος στωικός φιλόσοφος τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί κλαις; Δεν ήξερες πως το παιδί σου ήταν θνητό;»

«Το ήξερα», είπε ο άντρας που πενθούσε.

«Και τότε γιατί κλαις; Δεν θα το φέρεις πίσω».

«Γι’ αυτό κλαίω», είπε ο άντρας.

~

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία απ’ την αρχαία Ελλάδα, όταν είδα την εικόνα του πατέρα που κρατούσε το χέρι της νεκρής του κόρης, μέσα στα συντρίμμια της Τουρκίας.

«Γιατί κρατάς το χέρι της; Δεν θα την φέρεις πίσω».

«Γι’ αυτό την κρατάω».

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Η σοφία της αγάπης

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει μελετήσει ιδιαίτερα τις μεγάλες αλλαγές που επιφέρει στις ανθρώπινες και τις κοινωνικές σχέσεις η μετάβαση από το «σταθερό» στο «ρευστό» στάδιο της νεωτερικότητας.

Ο ρευστός σύγχρονος κόσμος στον οποίο κατοικούμε είναι ένα σύμπαν απορρυθμισμένο, εξατομικευμένο, εκτεθειμένο στη διαρκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα που συνοδεύει τις επιταχυνόμενες μεταβολές. Η ρευστή νεωτερικότητα απεχθάνεται οτιδήποτε στέρεο και ανθεκτικό. Στο βιβλίο του «Ρευστή αγάπη» (Εστία, 2006) ερευνά αυτή τη νέα ευθραυστότητα των ανθρώπινων δεσμών. Η ακόλουθη συνέντευξη του Μπάουμαν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αναζητάμε πάντα νέες σχέσεις;

Η ανάγκη να αγαπάμε και να μας αγαπούν, σε μια διαρκή αναζήτηση ικανοποίησης, χωρίς ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ρευστή αγάπη είναι ακριβώς αυτό: μια αγάπη διαιρεμένη ανάμεσα στην επιθυμία για συγκινήσεις και στον φόβο του δεσμού.

Επομένως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σύντομες σχέσεις ή να ζούμε μέσα στην απιστία.

Κανείς δεν είναι «καταδικασμένος». Μπροστά σε διάφορες δυνατότητες εναπόκειται σε μας η ευθύνη να επιλέξουμε. Ορισμένες επιλογές είναι πιο εύκολες και άλλες είναι πιο ριψοκίνδυνες. Εκείνες που είναι φαινομενικά λιγότερο δεσμευτικές είναι πιο απλές σε σχέση με εκείνες που απαιτούν προσπάθεια και θυσίες.

Ωστόσο, εσείς ζήσατε μιαν αγάπη με πολύ μεγάλη διάρκεια, εκείνη με τη σύζυγό σας τη Γιανίνα, που πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Η αγάπη δεν είναι ένα προκατασκευασμένο και έτοιμο προς χρήση αντικείμενο. Εναπόκειται στις δικές μας φροντίδες, χρειάζεται διαρκή προσπάθεια για να αναγεννιέται, να αναδημιουργείται και να αναζωογονείται καθημερινά. Πιστέψτε με, η αγάπη ανταμείβει θαυμάσια αυτήν την αφοσίωση. Οσο για μένα (και ελπίζω έτσι να ήταν και για τη Γιανίνα) μπορώ να σας το πω: όπως το κρασί, η γεύση της αγάπης βελτιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου.

Σήμερα ζούμε περισσότερες σχέσεις στη διάρκεια μιας ζωής. Είμαστε πιο ελεύθεροι ή μόνο πιο φοβισμένοι;

Ασφάλεια και ελευθερία είναι και οι δυο τους αξίες αναγκαίες, αλλά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για μεγαλύτερη ασφάλεια είναι λιγότερη ελευθερία και το τίμημα μιας μεγαλύτερης ελευθερίας είναι λιγότερη ασφάλεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μιαν ισορροπία, χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν.

Εσείς, ωστόσο, γεράσατε μαζί με τη σύζυγό σας. Πώς αντιμετωπίσατε την πλήξη της καθημερινότητας; Το να γερνούν δυο άνθρωποι μαζί έχει γίνει παλιομοδίτικο;

Είναι η προοπτική των γηρατειών αυτή που θεωρείται ήδη παλιομοδίτικη, καθώς ταυτίζεται με τον περιορισμό των δυνατοτήτων επιλογής και την απουσία «νεωτερισμών». Εκείνων των «νεωτερισμών» που σε μια κοινωνία καταναλωτών έχουν εξυψωθεί στο υψηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας των αξιών και θεωρούνται το κλειδί της ευτυχίας. Τείνουμε να μην ανεχόμαστε τη ρουτίνα, επειδή ήδη από την παιδική μας ηλικία έχουμε συνηθίσει να θέλουμε αντικείμενα «μιας χρήσης», για να τα αντικαθιστούμε γρήγορα. Δεν γνωρίζουμε πλέον τη χαρά των πραγμάτων που έχουν μεγάλη διάρκεια, που είναι καρποί της προσπάθειας και μιας επιμελούς εργασίας.

Καταλήξαμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναδώσουμε στον άλλον τη μοναδικότητά του;

Ο παλμός του κόσμου: Αγώνες της αγάπης στον καιρό μας

Ο Βασίλης Καραποστόλης με αφορμή το νέο βιβλίο του: Ο παλμός του κόσμου: Αγώνες της αγάπης στον καιρό μας (εκδόσεις Πατάκη) απαντά στις ερωτήσεις του αντιφώνου:

Tι είδους αρρώστια είναι η έλλειψη κινητήρων της ζωής για την ανθρωπότητα;

Τι σημαίνει να έχει κανείς ιδεώδη;

Μπορεί η αγάπη να γίνει δύναμη αλλαγής του κόσμου;

Οι Τέσσερις Αγάπες: C.S. Lewis

από

 Τίτος Xριστοδούλου

Μια βιωματική προσέγγιση στην θεολογική αποτίμηση της αγάπης

Σε αυτό το κλασικό βιβλίο το, στην βιβλιοθήκη μας αλλά αμετάφραστο στα ελληνικά, ο C.S. Lewis, ο διάσημος συγγραφέας των «Χρονικών της Νάρνια», αναλογίζεται την αγάπη. Αρχίζει παρατηρώντας ότι κατά την γέννηση όλοι ξεκινάμε με ανάγκη την αγάπη, την αγάπη-ανάγκη, ανάγκη για το δώρο της-αγάπη, την αγάπη-δώρο. Η αγάπη-δώρο είναι το είδος της αγάπης που δείχνει ο δημιουργός στο κτίσμα, στην διαδικασία δημιουργίας και φροντίδας του δημιουργημένου. Είναι η αγάπη που χαρίζει μια μητέρα στο νεογέννητο παιδί της.

Αντίθετα, η αγάπη-ανάγκη είναι η κατάσταση της φτώχειας με την οποία κάθε δημιουργημένο ον ξεκινά από τη γέννηση. Αισθάνομαι ότι αυτό το απόσπασμα συνοψίζει το σημείο που έλεγε ο κ. Λιούις σχετικά με την ανάγκη-αγάπη, «Ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό σχεδόν όταν είναι από μια άποψη λιγότερο σαν τον Θεό. Γιατί αυτό μπορεί να μοιάζει περισσότερο στην πληρότητα και την ανάγκη, την κυριαρχία και την ταπείνωση, την δικαιοσύνη και τη μετάνοια ».

Ο κ. Λιούις συνεχίζει με μια σύντομη σύνοψη των πραγμάτων για τα οποία μπορούμε να δείξουμε αγάπη. Αυτά περιλαμβάνουν τους άλλους, την2 φύση, την χώρα και, τέλος, τον υπερβατικό δημιουργό. Αναλύοντας το καθένα, απεικονίζει ότι η αγάπη για την φύση, ο πατριωτισμός κλπ. είναι ανεπαρκείς υποδοχείς της αγάπης μας.

Στη συνέχεια, ο κ. Λιούις εξετάζει τα διάφορα είδη αγάπης, που περιλαμβάνουν την στοργή, την φιλία, τον έρωτα και την φιλανθρωπία, ή ‘αγάπη’. Η στοργή περιλαμβάνει την αγάπη των γονέων για το παιδί τους, την αγάπη για τα κατοικίδια μας κλπ. Η φιλία είναι η αγάπη μεταξύ φίλων. Ο Έρως είναι η αγάπη μεταξύ δύο εραστών. Τέλος, η Φιλανθρωπία είναι η αγάπη του δημιουργού προς το κτίσμα και η επιστροφή αυτής της αγάπης από το κτίσμα τόσο προς τον Δημιουργό όσο και προς την δημιουργία.

Μπομπ Μάρλεϊ: Νίκα τους δαίμονες με αυτό που λέγεται αγάπη

Μάγεια Τ. από awakengr.com

39 αναζωογονητικά αποφθέγματα από τον θρύλο της ρέγκε, Μπομπ Μάρλεϊ

Ο Μπομπ Μάρλεϊ (6 Φεβρουαρίου 1945- 11 Μαΐου 1981) ήταν Τζαμαϊκανός ρέγκε μουσικός που αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Το κανονικό του όνομα ήταν Ρόμπερτ Νέστα Μάρλεϊ.

Ξεκινώντας το 1963 με το συγκρότημα The Wailers, δημιούργησε μια διαφορετική στιχουργική και ένα φωνητικό ύφος που αργότερα θα αντηχούσαν παγκοσμίως στο κοινό. Οι Wailers θα συνέχιζαν να κυκλοφορούν μερικά από τα πρώτα κομμάτια ρέγκε με τον παραγωγό Lee Scratch Perry.

Αφού διαλύθηκαν το 1974, ο Μάρλεϊ ακολούθησε μια σόλο καριέρα η οποία κορυφώθηκε με την κυκλοφορία του άλμπουμ Exodus το 1977, που καθιέρωσε την παγκόσμια φήμη του και τον έκανε έναν από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες όλων των εποχών παγκοσμίως, με πωλήσεις πάνω από 75 εκατομμύρια. Ήταν ένας Ρασταφάρι που ενστάλαξε στην μουσική του μια αίσθηση πνευματικότητας.

Αφού συλλήφθηκε για κατοχή μαριχουάνας, ο τραγουδιστής πέρασε ένα μήνα στην φυλακή, όπου γνώρισε πολλούς φυλακισμένους με τους οποίους διαμόρφωσε δυνατές σχέσεις. Αυτοί, τον κινητοποίησαν να γράψει τραγούδια με περισσότερα πολιτικά μηνύματα.

Ακόμα κάτι ενδιαφέρον για τον μουσικό είναι πως από την ηλικία των τεσσάρων μπορούσε να διαβάσει τις παλάμες. Όταν ήταν λίγο μεγαλύτερος και επέστρεψε στο Kingston, μια γυναίκα του ζήτησε να διαβάσει την παλάμη της. Εκείνος απάντησε: «Δεν διαβάζω άλλες παλάμες. Τραγουδάω τώρα».

Οπότε, ας δούμε κάποια λόγια που τραγούδησε ή είπε:

1.Ένα καλό πράγμα με την μουσική είναι πως όταν σε χτυπά, δεν νιώθεις πόνο.

2.Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν την βροχή και κάποιοι απλώς βρέχονται.

3.Κανένας εκτός από τον εαυτό μας δεν μπορεί να ελευθερώσει το μυαλό μας

.
4.Μια αγάπη, μια καρδιά, μια μοίρα.

5.Η αλήθεια είναι πως όλοι θα σε πληγώσουν. Απλώς πρέπει να βρεις αυτούς για τους οποίους αξίζει να υποφέρεις.

6.Αγάπα την ζωή που ζεις. Ζήσε την ζωή που αγαπάς.

Άλλο αγάπη κι άλλο ενοχή…

 

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της αγάπης του Θεού και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έξω και πέρα από την αγάπη. Στην αγάπη ψηλώνει, πλαταίνει κι ανθίζει. Ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί χρειάζεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σε κάθε μορφή σχέσης πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Διαφορετικά δεν ζούμε αλλά καταστροφικά επιβιώνουμε. Μυρίζουμε θάνατο. 

Μέσα σε μια σχέση λοιπόν καλούμαστε να νιώσουμε και να μας νιώσουν, να δώσουμε και να πάρουμε, να αγαπήσουμε αλλά και να αγαπηθούμε. Κάθε τι μονόπλευρο είναι προβληματικό, δεν έχει αρμονία. Το να δίνεις μόνο σε κάνει θύμα και εξαρτημένο, αλλά και το να παίρνεις μονάχα, σε παραμορφώνει σε νάρκισσο και τύραννο. Όταν δίνεις και λαμβάνεις ολοκληρώνεσαι. 

Το δόσιμο όμως θέλει προσοχή. Διότι πολλές φορές δίνουμε απομακρυσμένοι από το κέντρο μας. Δηλαδή από την αλήθεια του εαυτού και της ψυχής μας. Ο Χριστός μας λέει ότι θα πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον ως τον εαυτό σου. Που σημαίνει δυο πράγματα: οτι πρέπει να αναγνωρίσεις τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού σου και από την άλλη να τον αγαπήσεις. Τότε μονάχα η αγάπη που δίνεις στο άλλον έχει υγεία. Δηλαδή δεν είναι χρηστική και χειριστική ή δεν είναι θυματοποιημένη και εξαρτησιακή. 

Κάθε μορφή λοιπόν αγάπης που δίνεται δεν μπορεί να είναι προϊόν ενοχής. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα τον λυπάσαι, νιώθεις θύμα ή εξάρτηση. Διότι όταν αισθάνεσαι ένοχος για κάθε τι που του συμβαίνει τότε δεν τον αγαπάς, απλά μεταφράζεις τα πάντα στο χώρο που ζεις και αναπνέεις σε ευθύνη δική σου. Ακόμη και την συναισθηματική ή σωματική απομάκρυνση σας. 

Όταν η μαμά δεν ήταν καλά έφταιγες εσύ. Εσύ που την στεναχώρησες. Όταν ο μπαμπάς είχε νεύρα έφταιγες εσύ που τον έβγαλες εκτός εαυτού, κι όταν οι δυο τους μάλωναν ήσουν ένοχη εσύ γιατί εάν ήσουν καλό κορίτσι οι γονείς θα ηταν αγαπημένοι. 

Παπαδιαμάντης και Ντοστογιέφσκυ Έρως και Αγάπη

Είναι άραγε ο Παπαδιαμάντης κι ο Ντοστογιέφσκι ομοούσιοι πλην ετερόσχημοι; Το σίγουρο είναι ότι δεν μοιάζουν «ως δύο σταγόνες ύδατος». Θα παρατηρήσει κανείς ότι ο Ντοστογιέφσκυ πηγαίνει από τον Νόμο στην Γη, ο Παπαδιαμάντης από την Πόλη στην Φύση. Εκ μόνου του προηγούμενου λόγου ο Ντοστογιέφσκυ έγινε αξιομίλητος στην Οικουμένη, όχι για τον Χριστιανισμό του, αλλά για τον Μηδενισμό του, ενώ ο Σκιαθίτης, βασιλιάς σε μια κόχη, δόξασε στον Τόπο ολόκληρο τον Κόσμο. 

Ο Ντοστογιέφσκυ αναζητά, όπως ο Λούθηρος, ένα «Νέο Νόμο», όταν ο Παπαδιαμάντης βλέπει στον Νόμο μια αρχή ακαταλόγιστη και ανυπαίτια, ώστε αυτό που εν τέλει απομένει είναι η Φύση στην συνθήκη μιας ακέραιας αθωότητας, ως εάν η προπατορική Πτώση να μην έλαβε χώρα ποτέ. Ως εκ τούτου ο ήρωας του Ντοστογιέφσκυ ανελκύεται από τον πυθμένα της ύπαρξής του, ενώ αυτός του Παπαδιάμαντη από την ίσαλο γραμμή της μορφής του.

Ἡ δύναμη τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀγάπης!

Ἔλυσε κάβους, ἔκανε τὸν σταυρό του κι ἔπιασε τὰ κουπιά. Κάθε φο­ρὰ ποὺ αὐτὴ ἡ βάρκα ἀνοιγόταν γιὰ τὸ νησὶ «τῶν ζωντανῶν νεκρῶν», ἤξεραν ὅλοι καλὰ ὅτι μεταφέρει ἕνα μελλοθάνατο, μιὰ ψυχὴ γιὰ τὸν ἄλλον κόσμο.

Αὐτὴ ὅμως τὴ φορά, ὅχι! Δέν μεταφέρει τὸν θάνατο! Μεταφέρει τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη. Μεταφέρει αὐτὸν ποὺ μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ ἔφερνε στὸ νησὶ τῶν ἀπελπισμένων αὐτὸ ποὺ γιὰ χρόνια ἔλειπε: τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα γιὰ ἀληθινὴ ζωή.

Μοναδικὸς ἐπιβάτης τοῦ μπαρμπα-Νικόλα, τοῦ βαρκάρη, ὁ παπα-Χρύσανθος. Ἕνας Γεραπετρίτης ἱερομόναχος τῆς Μονῆς Τοπλοῦ, ἀποφασισμένος νὰ ἀναστήσει τὸ νησὶ τῶν ἐγκαταλελειμμένων, τῶν λεπρῶν, ἀποφασισμένος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ μας. Προχωρᾶ μὲ ἀγάπη, πίστη καὶ τόλμη. Δὲν φοβᾶται γιατὶ ἀγαπᾶ ἀληθινά, ἀγαπᾶ τοὺς πονεμένους χανσενικούς, στὰ πρόσωπα τῶν ὁποίων βλέπει τὸν Κύριό μας.

Ἡ βάρκα φτάνει καὶ δένει στὸ μικρὸ λιμανάκι τῆς Σπιναλόγκας. Στὸ νησάκι αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν Κρήτη, στὸν νομὸ Λασιθίου, βόρεια τῆς Ἐλούντας. Οἱ πρῶτοι ποὺ ἀντιλήφθηκαν τὴν ἄφιξη τῆς βάρκας, ἔβγαλαν τὰ κεφάλια τους ἀπὸ τὰ παραθύρια καὶ τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν τους γιὰ νὰ δοῦν τὸν νεοφερμένο… Πρὸς ἔκπληξή τους ὅμως βλέπουν ἕναν ἱερέα νὰ ἀποβιβάζεται καὶ νὰ εὐλογεῖ τὸν βαρκάρη ποὺ ἔπαιρνε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιὰ τὸν κόσμο τῶν ζωντανῶν…

Περί επιστήμης ή «κενής απάτης»

από

 Σωτήρης Γουνελάς

 

Όταν ο άνθρωπος ζει εν Θεώ, κάτι τον κράτα στραμμένο προς την λάμψη του θεϊκού φωτός και κάτι τον στρέφει προς τη λάμψη τού ίδιου θεϊκού φωτός που κρατούν τα κτίσματα και αυτός ο ίδιος, μέσα τους, μυστικά. Ο κόσμος που τον περιβάλλει έχει ένα φως, μια διαύγεια, μια απλότητα. Οι γραμμές του είναι καθαρές, αδρές, μονοκοντυλιές που ορίζουν το χώρο χωρίς να τον περιορίζουν. Τα στοιχεία διακρίνονται με ευκρίνεια: το χώμα, ο αέρας, το νερό, η φωτιά, η διαφάνεια του ορίζον τα, οι ώρες της αυγής και του δειλινού, η ανατολή και η δύση τού ήλιου, το φέγγος της σελήνης, οι διακυμάνσεις τών χρωμάτων και του φωτισμού απ’ τη μέρα στη νύχτα, οι σκιές της νύχτας, το μεγαλείο της θάλασσας, η σιωπή της λίμνης, το μουρμούρισμα του ρυακιού, το φουρφούρισμα στις φυλλωσιές, το κελάιδισμα, τα ζώα που τρέχουν γύρω του ή που αναπνέουν ήσυχα και υποταγμένα, η βροχή που ξεπλένει και αναζωογονεί και τόσα άλλα, συνθέτουν τον κόσμο γύρω του κι αυτός φροντίζει να στέκεται εκεί στη μέση κρατώντας την ισορροπία: ισορροπία ανάμεσα στο μυστικό φως του Θεού που φέρει μέσα του από ψηλά και στο φως των κτισμάτων. Δουλειά του είναι να μην αφήσει να χαλάσει αυτή η ισορροπία. Δουλειά του είναι να διατηρήσει την τάξη τού Θεού στον κόσμο. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η τάξη αυτή να σαλευθεί. Υπάρχει ο κίνδυνος, μέσα στον άνθρωπο, να γεννηθούν επιθυμίες και πάθη που να ζητήσουν να επιβάλουν ή να αναζητήσουν μια άλλη τάξη, μια άλλη ισορροπία.

Κάθε έργο ανθρώπινο έχει να κάνει με μια από αυτές τις δύο καταστάσεις ή κάποτε και με τις δύο: απ’ τη μια τη διατήρηση της θεϊκής τάξης και ισορροπίας και από την άλλη την αλλοίωση και μεταβολή αυτής της τάξης. Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος χάνει την αίσθηση του θείου και του ιερού, από τη στιγμή που παύει να αισθά νεται τη μυστική ακτινοβολία και παρουσία Ε κείνου, από τη στιγμή αυτή δεν τίθεται κανένα θέμα διατήρησης της ισορροπίας και της τά ξης. Μπαίνει σε ενέργεια ο μηχανισμός της αλλα γής και της μεταβολής. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Αρχίζει ένα παράξενο παιχνίδι που μέσα του ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος. Δημιουργείται μέσα σ’ αυτόν, ανάμεσα στα άλλα, μια τάση ελευθερίας, που δεν έχει καμμιά σχέση με την αληθινή ελευθερία.

Luis Buñuel: «Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε...»

Όταν ήμαστε νέοι ο έρωτας μας φαινόταν ένα αίσθημα παντοδύναμο, ικανό να μεταμορφώσει μια ζωή.

Ο σεξουαλικός πόθος ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του αλλά συνοδευόταν από ένα αίσθημα προσέγγισης, κατάκτησης και αμοιβαιότητας που θα μπορούσε να μας υψώσει πάνω από την καθημερινότητα και να μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.

Μια από τις πιο περίφημες έρευνες των σουρεαλιστών άρχιζε με την ερώτηση: "Τι ελπίδες στηρίζετε στον έρωτα;".

Εγώ απάντησα: "Αν αγαπώ, όλες μου τις ελπίδες. Αν δεν αγαπώ, καμία".

Το να αγαπούμε μας φαινόταν αναγκαίο στη ζωή, σε κάθε πράξη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε αναζήτηση.

Σήμερα, αν πιστέψω αυτά που μου λένε, συμβαίνει με τον έρωτα ό,τι και με την πίστη στο Θεό.

Τείνει να εξαφανιστεί-τουλάχιστον σε ορισμένους χώρους.

Πρόθυμα τον χαρακτηρίζουν σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, σαν μια ψευδαίσθηση του πολιτισμού.

Τον μελετούν, τον αναλύουν-και ει δυνατόν, τον θεραπεύουν.

Διαμαρτύρομαι.

Δεν υπήρξαμε θύματα μιας ψευδαίσθησης.

Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε.

Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη.

Από έρωτα σαλός!!!

Και αυτή την αγάπη μοίραζε σ' όλη του τη ζωή, και αστείρευτη ήταν! Για το λαό σαν Άγιος!!!

Γ.Τ. 

της Αριστέας Σερεμέτη

Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη, - το πραγματικό του επώνυμο Παπαδόγιαννης, το σόι του είχε μια ντουζίνα παπάδες -, Κολιτσιδιάρη τόνε φώναζαν παρατσούκλι γιατί είχε μακριά μαλλιά αχτένιστα που κολλούσαν απ την απλυσιά μπλεγμένα και γενικώς ήταν ένας άνθρωπος μ εμφάνιση εντελώς πρωτόγονη και σπηλαιώδη.

Αρκάς στην καταγωγή, έφτασε στο Πλατύ, λένε από κάποιον έρωτα είχε μελαγχολήσει και το μυαλό του σαλέψει, ήταν ένα όμορφο παλικάρι που την κοπέλα που αγάπησε την πάντρεψαν οι γονείς της μ άλλον, αυτός έπειτα μοίρασε τα υπάρχοντά του όλα και ύστερα έγινε ο σαλός, ο σαλεμένος, ο ζητιάνος, ο μουρλοΧαραλάμπης που τον έλεγε η γιαγιά μου, γι άλλους ο Άγιος γιατί είχε πολύ στενή σχέση με τη μονή Παναγουλάκη πίσω απ το νεκροταφείο Καλαμάτας και έλεγε για κόλαση και αγγέλους, ήταν μάλιστα παλαιοημερολογίτης και μέτραγε εορτές και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο με δυνατή μνήμη.

Φορούσε πουκάμισο και παντελόνι, στη μέση για ζωνάρι ένα σακί και πάντα ξυπόλυτος, χειμώνα και καλοκαίρι περιδιάβαινε όλα τα χωριά της Μεσσηνίας κι ό,τι του δίνανε τό βαζε σ ένα τσουβάλι που κουβαλούσε και το πρόσφερνε σ άλλον, δεν έμπαινε ποτέ μέσα σε σπίτια, απ έξω στεκόταν, απ τις μάντρες κι απ τις πόρτες τον κουβέντιαζαν και ποτέ δεν άλλαζε ρούχα ούτε ζήταγε για κείνον κάτι, πράγμα που τον έκανε πολύ αγαπητό και δημοφιλή.

Τα παιδιά για το δικό τους λόγο δεν τον φοβόντουσαν, δεν τον κορόιδευαν και ήθελαν να φωτογραφίζονται μαζί του.

Φίλα με! (Μονόπρακτο)

Του Μάνου Στεφανίδη

Είπε εκείνη : Τι ωραία που φιλάς. Πόσο ωραία. Φίλα με οιστα χείλη, φίλα με στο λαιμό. Φίλα με παντού. Φίλα με κι άλλο. 

Είπε εκείνος : Τι ωραία που τα χείλη σου, που ο λαιμός σου με οδηγούν. Τι ωραία, τι ζεστά τα μάγουλα σου! Που με μαθαίνουν πως να τα φιλάω. 

Εκείνη : Φίλα με λοιπόν, φίλα με κι άλλο. Με όλα τα φιλιά που 'χεις στο στόμα. Πεινάω για τα φιλιά σου. Διψάω για τα φιλιά σου. Φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά.

Εκείνος : Μα είναι η πρώτη φορά.

Εκείνη : Φίλα τότε ως το τέρμα των φιλιών.

Εκείνος : Δεν ξέρω πως. Δείξε μου εσύ. Δίδαξε με κι άλλο με τα δικά σου τα φιλιά... Μάθε με πως να σε φιλάω και να μη χορταίνω. Ως το τέλος των φιλιών.

Εκείνη : Μα τα ξέρεις ήδη όλα. 

Εκείνος : Ναι, αλλά μόνο αν εσύ δεν έχεις κάτι άλλο να μου μάθεις. 

Εκείνη : Φίλα με κι άλλο. Φίλα με έτσι σαν να είναι η τελευταία φορά.

Εκείνος : Μα είναι η τελευταία  φορά.

Εκείνη  ...

Εκείνος ... 

Συμπέρασμα :  Τα δυνατά φιλιά, τα φλογισμένα επειδή καίγονται από την δύναμη τους,  προοικονομούν μοιραία το τέλος και του πιο δυνατού πάθους.

Δίδαγμα : Μη βιάζεστε φιλώντας, κι όταν δεν γίνεται αλλιώς, φιλήστε αργά, φιλήστε τρυφερά. Όπως αγγίζει το κύμα του καλοκαιριού την άμμο. Φιλήστε σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που τα χείλη σας αγγίζουν άλλα χείλη. Φιλήστε σαν να φιλάτε ένα σύννεφο. Προσέχοντας μην εξατμιστεί. Ή ένα λουλούδι. Προσέχοντας μη μαραθεί. Φιλήστε σαν να είναι η τελευταία σας ανάμνηση από τον κόσμο...

( χρόνια πολλά οι εορτάζοντες )

* Ο ομόθεμος πίνακας φιλοτεχνήθηκε από τον Ρομαντικό φιλέλληνα Χαγιέκ.