Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών. Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Εραιστέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.
Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα “Κάτω η χούντα” και “Επανάσταση λαέ“, είναι πασίγνωστη.
Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.
Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.
Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν “παράνομος”, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν “Αλμπάνο“
«Κάθε εξαίρεση από τον Δημοκρατικό Κανόνα είναι σε τελευταία ανάλυση μεγαλύτερη απειλή για τις Δημοκρατίες από αυτές που υποτίθεται προσπαθεί να εξαλείψει», σημειώνεται στην κατακλείδα κειμένου για το ηγετικό στέλεχος της 17 Νοέμβρη, Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, που προσυπογράφουν προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας, ζητώντας να εφαρμοστεί ότι...ισχύει και για τους άλλους κρατουμένους.
Συγκεκριμένα, όπως τονίζεται στο κείμενο, στον «Αλέξανδρο Γιωτόπουλο δεν αναγνωρίζεται ούτε καν το δικαίωμα στην τακτική άδεια παρότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις του νόμου. Και είναι ο μοναδικός κρατούμενος που ζει σε συνθήκες απόλυτου εγκλεισμού εδώ και 17 χρόνια».
«Εχουν περάσει 16 χρόνια από τη δίκη σε πρώτο βαθμό για την Υπόθεση της «17 Νοέμβρη». Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε πολύ βαριές ποινές, που παρέμειναν πάνω-κάτω οι ίδιες λίγα χρόνια μετά στο εφετείο. Η πρώτη εκείνη δίκη κράτησε πολλούς μήνες και απασχόλησε για πολύ την κοινή γνώμη και την επιστημονική κοινότητα των νομικών, κυρίως γιατί υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ένα πλαίσιο ποινικής δίκης ειδικού τύπου», αναφέρει το κείμενο.
«Σήμερα, 16 χρόνια μετά, οι περισσότεροι από τους καταδικασθέντες έχουν αποφυλακιστεί, κάνοντας χρήση των σχετικών διατάξεων της νομοθεσίας που ίσχυαν πάντοτε και έχουν επιστρέψει κανονικά στις οικογένειές τους και τις επαγγελματικές τους ασχολίες. Επίσης εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί από τους καταδικασθέντες, τόσο αυτοί που αποφυλακίστηκαν όσο κι αυτοί που παραμένουν σήμερα κρατούμενοι, έκαναν κανονικά χρήση των ισχυουσών διατάξεων του Νόμου και ακολουθώντας τις νόμιμες διαδικασίες, πήραν τακτικές άδειες για προσωπικούς και εκπαιδευτικούς λόγους. Ακριβώς όπως έκαναν και τόσοι άλλοι ποινικοί κρατούμενοι, καθώς ο θεσμός των «αδειών σε κρατούμενους» υπάρχει από παλιά και αποτελεί διεθνώς μια «καλή πρακτική» στα σωφρονιστικά συστήματα όλων των πολιτισμένων Δημοκρατιών του κόσμου.
Υπάρχει όμως στην Ελλάδα ένας κρατούμενος που εξαιρείται από το παραπάνω πλαίσιο του νόμου καθώς παραβιάζονται συστηματικά τα στοιχειώδη δικαιώματά του», τονίζεται στο κείμενο.
Δείτε το πλήρες κείμενο:
«Είναι σήμερα στην Ελλάδα ζητούμενο η εφαρμογή της αρχής της ισότητας απέναντι στο νόμο;
Εχουν περάσει 16 χρόνια από τη δίκη σε πρώτο βαθμό για την Υπόθεση της «17 Νοέμβρη». Οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε πολύ βαριές ποινές, που παρέμειναν πάνω-κάτω οι ίδιες λίγα χρόνια μετά στο εφετείο. Η πρώτη εκείνη δίκη κράτησε πολλούς μήνες και απασχόλησε για πολύ την κοινή γνώμη και την επιστημονική κοινότητα των νομικών, κυρίως γιατί υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ένα πλαίσιο ποινικής δίκης ειδικού τύπου.
Ο Αλέκος Γιωτόπουλος ξανακτύπησε. Με επιστολή του, στην εφημερίδα Documento, υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων:«Είμαι ο μόνος από την 17Ν που δεν παίρνω άδεια».
Επισημαίνει, ακόμα, ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά του ως κρατούμενος - αφού το αρμόδιο Συμβούλιο, όχι μόνο αρνείται να τον αποφυλακίσει, παρότι πληροί τις προϋποθέσεις για λόγους υγείας και ηλικίας - αλλά δεν του εγκρίνουν, έστω κάποια ολιγοήμερη άδεια!
Τέλος ρωτά, ο Γιωτόπουλος, αν υπάρχει κράτος Δίκαιου ή μήπως Δικαιοσύνη.... «τύπου δικτατορίας!!!».
Ο Γιωτόπουλος και εδώ μιλάει με μισόλογα.Καταγράφει, απλώς, τη διαφορετική συμπεριφορά των διωκτικών αρχών και της Πολιτείας προς το άτομό του, συγκριτικά με αυτήν τη συμπεριφορά προς τα άλλα μέλη της «17Ν» και ιδιαίτερα του «εκτελεστή»: Του Κουφοντίνα…
Πράγματι, ο Γιωτόπουλος είναι ο μόνος που δεν έχει πάρει άδεια. Είναι ο μόνος που ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ από τις διωκτικές αρχές και από το διατεταγμένο «Δίκαιο».
Μόνο που ο Γιωτόπουλος μένει στη ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ. Δεν εξηγεί το ΓΙΑΤΙ η Πολιτεία ΤΙΜΩΡΕΙ μόνο αυτόν και βγάζει συχνά έξω τους άλλους και ιδιαίτερα τον Κουφοντίνα, τον πλέον «σκληρό» της «17Ν»…
Σε αυτήν την επιστολή ο Γιωτόπουλος εγκαταλείπει και τους υπαινιγμούς που εκτόξευε σε προγενέστερες επιστολές του, υπαινιγμούς για το πρακτορικό κατασκεύασμα της «οργάνωσης»!!!
Και είναι αυτοί οι υπαινιγμοί και το γεγονός ότι δεν δέχτηκε να παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου (όπως ο Κουφοντίνας), που ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ την ΤΙΜΩΡΙΑ των διωκτικών αρχών εναντίον του.
Πριν από πολλά χρόνια, το καλοκαίρι του 2002, το ελληνικό κράτος πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη διωκτική επιτυχία του μετά την ήττα των «κομμουνιστοσυμμοριτών» το 1949: εξάρθρωσε την Ε.Ο. 17 Νοέμβρη – είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλες επιτυχίες, όπως η καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, αλλά αυτές αποσιωπώνται γιατί τις διέπραξε ένα «άλλο» κράτος, κακό και δικτατορικό…
Ομως, το «κράτος έχει συνέχεια», όπως έσπευσε να μας θυμίσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του. Παιδιά είμαστε;
Ετσι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2002, υπό τους διθυράμβους των ΜΜΕ και σύμπαντος του πολιτικού προσωπικού του κράτους, άνοιξε μια νέα περίοδος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, η αποκαλούμενη «ειδική», την οποία ορισμένοι κακοπροαίρετοι ονομάζουν «εξαίρεση δικαιωμάτων».Οι κατηγορούμενοι ως μέλη της 17Ν κρατήθηκαν σε «ειδικές» συνθήκες, δικάστηκαν με «ειδικό» τρόπο και φυσικά η μεγάλη πλειονότητά τους καταδικάστηκε με «ειδικές» ποινές.
Και όλα αυτά, κατά παράβαση του Συντάγματος που ορίζει ρητά ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια, και σε ένα κλίμα που θύμιζε Ιερά Εξέταση.
Κατάφερε, λοιπόν, η δημοκρατία να απαλλάξει τους υπηκόους της από τη 17Ν, εξασφαλίζοντάς τους ευνομία και ευμάρεια, αλλά, όπως προείπαμε, το κράτος έχει συνέχεια.
Πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου, με εντελώς επίκαιρα αιτήματα, μέσα σε μια γκριζίλα που έχει πολύ μεγάλη διείσδυση στην κοινωνική συνείδηση. Παράδοξο; Όχι! Στις περιόδους κρίσης ο εκφασισμός αυγαταίνει! Πράγμα που θέτει ζητήματα όχι μόνο προς τους πράκτορες του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και προς όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται: Τα συνθήματα χρειάζεται να γίνουν πιο άμεσα, πιο φρέσκα, πιο κοντά στη σημερινή ζωή, αληθινά ζωντανά, αληθινά επαναστατικά. Να τελειώνει η βολική επανάπαυση σε έναν λόγο μαρμαρωμένο, συχνά συντεχνιακό, ο οποίος προσπερνά τους σημερινούς προβληματισμένους νέους και δεν μπορεί να δει ότι η εκ μέρους τους αμφισβήτηση των κομματικών μηχανισμών δεν είναι ντε και καλά έλλειψη πολιτικοποίησης, αλλά εκκολάπτει μια νέα πολιτικοποίηση (που μακάρι να προκόψει και να μη μαραθεί).
Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το βιβλίο
του Δημήτρη Κουφοντίνα και τα μαντρόσκυλα του φιλελευθερισμού (Ηλία
Κανέλλης, Ηλίας Μαγκλίνης, Πάσχος Μανδραβέλης, Πέτρος Τατσόπουλος,
ανώνυμοι καταδότες στις υπηρεσίες τού Διαδικτύου, ο αξιοθρήνητος
Δένδιας, και άλλοι πολλοί ων ουκ έστι τέλος) δείχνουν πάλι τα
δόντια τους· οι δολοφόνοι τού νοήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για
το ότι ένας «δολοφόνος» διεκδικεί το δικαίωμα να δημοσιοποιεί απόψεις
του μέσ’ από τον δίαυλο που είναι κατά συνθήκην υποχρεωτικός για όποιον
επιθυμεί να εκφραστεί δημοσίως: την έκδοση ενός βιβλίου που κυκλοφορεί
ως εμπόρευμα στην αγορά.
Ποιον επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν; Τους
πολυάριθμους αναγνώστες και αγοραστές τού βιβλίου; Τον εκδοτικό οίκο
που ανέλαβε την έκδοση; Τους νόμιμους δικαιούχους που είναι η οικογένεια
του φυλακισμένου συγγραφέα; Ή ολόκληρη την Αριστερά στο πλαίσιο ενός
βρόμικου πολιτικού παιχνιδιού κατασπίλωσης και συκοφάντησης ενόψει τού
τρόμου που διακατέχει όλο το σαθρό πολιτικό σύστημα και τους προστάτες
του απέναντι στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής νίκης τού ΣΥΡΙΖΑ (ό,τι κι αν
συνεπάγεται αυτό στην πράξη);
Αυτή είναι η επιστολή που συνοδεύεται από φωτογραφία και βίντεο: Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: xksiros.zip (application/zip) 1. PDF 2. VIDEO
“Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.”
Επειδή οι γνωστοί κροκόδειλοι των ΜΜΕ θ’ αρχίσουν τις κλάψες για τα απολεσθέντα δικαιώματα, και θα ζητάνε όπως πάντα αίμα στην αρένα, έχω να πω τα εξής:
Καταρχάς, η δημοκρατία σας έχει αποθάνει προ πολλού και το εξάμβλωμα που έχει απομείνει είναι τόσο εξόφθαλμα φασιστικό που εξέχουν γύρω του οι αγκύλες της σβάστικας. Μην παριστάνετε λοιπόν τους τιμητές και τους προστάτες τη στιγμή που δολοφονείτε τους νέους για 1.40€ και δεν σας καίγεται και καρφί. Όχι σε εμάς, απατεώνες των ΜΜΕ, φερέφωνα των δανειστών, δωσίλογοι του Δ’ Ράιχ. Είναι φυσικό η έξοδός μου να προκαλεί πανικό και τρόμο σε σας και σ’ αυτούς που υπηρετείτε!
Αλλά όχι στην κοινωνία και στον λαό. Είστε απέναντί μας, είστε τσανάκια αυτών που μας καταστρέψανε και αυτό είναι πλέον συνείδηση όλων. Δε μας ξεγελάτε πια. Δε σας σώζει τίποτα, ούτε τα Νταχάου που σχεδιάζετε, ούτε οι στρατιές των μισθοφόρων. Ότι και να κάνετε πολύ σύντομα το ποτάμι της οργής θα φουντώσει και θα σας πνίξει!
Και σας προειδοποιώ:
Μην τολμήσετε να κανιβαλλίσετε τους συγγενείς μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, μη φαντασθείτε ότι θα επαναλάβετε τα όργια του 2002, όταν μας είχατε όλους αιχμαλώτους. Τώρα θα λάβετε την απάντηση που σας αξίζει!
Για την ώρα τους αφιερώνω έναν στίχο απ’ το τραγούδι του Β. Παπακωνσταντίνου
“Καραϊσκάκης”.
“Όταν γυρίσω θα σας γαμήσω”
Το αν κατάφερα να πείσω τους δεσμώτες να μου χορηγήσουν άδεια, το θεωρώ προσωπική επιτυχία και θα τους απαντήσω με την φράση που είπε ο Τζαβέλας όταν έπεισε τον Αλή Πασά να τον αφήσει ελεύθερο: “Χαίρομαι που εγέλασα έναν δόλιο”. Πράξη βέβαια που πλήρωσε με την ζωή του παιδιού του, που ήταν όμηρος του Αλή Πασά. Αν ήσασταν έξυπνοι θα μας είχατε δώσει όχι απλά άδειες αλλά και ελευθερία, όμως φυσικά δεν είστε. Τώρα την ύστατη ώρα αντί να φωνασκείτε υστερικά, να ετοιμάζετε πιο σκληρούς νόμους και πιο σκληρή καταστολή – που δείχνει και το μέτρο της δημοκρατίας σας – καλύτερα να ετοιμάζετε την ντροπιαστική φυγή σας. Γιατί η βασιλεία σας τελείωσε και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι! Θα μπορούσα να επαναπαυτώ στις δάφνες της προηγούμενης δράσης μου και να επαναλαμβάνω την καραμέλα της εποχής “κάποιος πρέπει επιτέλους να κάνει κάτι”. Δεν το έπραξα. Η επιλογή μου να παραβιάσω την άδεια καταστρέφει πρώτα-πρώτα την δική μου “πορεία”. Όμως τι προοπτικές μπορεί να έχει κανείς όταν βλέπει την κοινωνία να καταρρέει, τη χώρα να καταστρέφεται και τον λαό να οδηγείται στον εξανδραποδισμό; Μέχρι πότε θα βλέπουμε εν έτει 2014 ανθρώπους να πεθαίνουν απ’ τα μαγκάλια και να μένουμε απαθείς; Εγώ πάντως όχι! Πήρα για άλλη μια φορά την απόφαση, να βροντήξω ξανά το αντάρτικο τουφέκι ενάντια σε αυτούς που μας κλέψαν την ζωή και πούλησαν τα όνειρά μας για να βγάλουν κέρδος. Δεν θέλουμε τα ευεργετήματά σας, κρατείστε τα να φιλοδωρείτε κανέναν ρουφιάνο σας. Θέλουμε δικαιώματα και θα τα κατακτήσουμε με τ’ όπλο στο χέρι. Δε ζητάμε χάρη από κανέναν και ειδικά από σας τους προσκυνημένους. Και καλά θα κάνετε αν ξανασυναντηθούμε που δεν το εύχομαι (ούτε σεις να το εύχεστε) να με σκοτώσετε γιατί αν με πιάσετε αιχμάλωτο πάλι θα ξαναφύγω για να σας πολεμήσω μέχρις εσχάτων. Θα κλείσω με ένα κομμάτι από την πολιτική μου δήλωση αντί απολογίας στο εφετείο, τον Νοέμβρη του 2006:
“Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση αυτό που περιγράφετε, σίγουρα όμως είμαι αυτό που φοβάστε.
Και θα ξαναπώ τον ίδιο στίχο από τον Προμηθέα Δεσμώτη.
Η επιβολή από τα όργανα του Δυτικού κεφαλαίου, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, τις Δυτικές τράπεζες μιας άγριας οικονομικής πολιτικής καταλήστευσης του λαϊκού εισοδήματος, μιας βάναυσης επίθεσης ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, η επιβολή σκληρών όρων για την παροχή του δανείου, οι συνεχείς αποστολές Δυτικών ελεγκτών για την άμεση παρακολούθηση της πορείας του προγράμματος λιτότητας, η ενδεχόμενη επιβολή νέων σκληρών μετρούν σε περίπτωση απόκλισης για να χορηγηθεί η δεύτερη δόση, ισοδυναμούν με ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, με σύγχρονο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο τύπου 1897, προσαρμοσμένο στις σημερινές, συνθήκες.
Όπως και τότε, ολόκληρη η σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, από τα έσοδα, τους φόρους (μονοπώλια τότε, νέες φορολογίες σήμερα και διαιώνιση του φορολογικού συστήματος της απάτης και της συστηματικής φοροδιαφυγής), τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, μέχρι τις δαπάνες, την εισοδηματική πολιτική, τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις συντάξεις, τις επενδύσεις στους κλάδους και με τη μορφή που αποδέχεται το Δυτικό κεφάλαιο, αποφασίζονται όχι από ελληνικά κέντρα αλλά από όργανα του Δυτικού κεφαλαίου. Αυτό συνιστά το τέλος της έστω περιορισμένης οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας.
Δεν είναι για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας που η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τις επανορθώσεις.
Είναι ολοκάθαρο στον καθένα ότι αν το Γερμανικό κράτος πλήρωνε έστω και το ένα τέταρτο των πολεμικών επανορθώσεων και του «δανείου» η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με το εξωτερικό χρέος και το εξωτερικό ισοζύγιο θα άλλαζε ριζικά, παρ’ ότι σε σχέση με τα διαρθρωτικά προβλήματα της δεν θα άλλαζε άμεσα.Η χώρα δεν θα ‘χε άμεση ανάγκη δανείων και δεν θα πνίγονταν για έσοδα και συνεπώς τα όργανα του Δυτικού κεφαλαίου δεν θα μπορούσαν να επιβάλουν την πολιτική τους. Η καταβολή σήμερα των επανορθώσεων καταστρέφει ολοκληρωτικά το όργανο υποδούλωσης της ελληνικής οικονομίας πού ‘ναι το εξωτερικό χρέος και γι’ αυτό μέχρι το οριστικό ξεπούλημα της και την πλήρη μετατροπή της σε άμεσα ελεγχόμενη απ’ τη Δύση οικονομία υπηρεσιών, δεν πρόκειται να καταβληθούν στην καλύτερη περίπτωση παρά μόνο πενταροδεκάρες σε μια χρονική περίοδο που θα κλιμακώνεται σε δεκαετία, για να μην επιτραπεί καμιά ουσιαστική ανακούφιση του ισοζυγίου.
(Τα ανωτέρω είναι απόσπασμα από προκήρυξη της 17Ν(Διαβάστε την ολόκληρη, ΕΔΩ) μετά από την εκτόξευση ρουκέτας στο ξενοδοχείο Πεντελικόν. Άλλαξα μόνο το «ΕΟΚ» (το έκανα «Ευρωπαϊκή Ένωση») και «έφαγα» το τέλος μιας πρότασης. Η προκήρυξη γράφτηκε στις 4 Ιουνίου του 1991. Δηλαδή, πριν από 22 χρόνια. Όπως παρατήρησε εύστοχα ένας καλός φίλος, «Λίγο κόψε-ράψε, αλλάζεις και την ημερομηνία κι έχεις άρθρο σημερινής εφημερίδας». Τα συμπεράσματα δικά σας.)
.jpg)