Για την ιστορία του Αναρχοχριστιανισμού

Της Λαμπρινής Θωμά

Aπό τις σημαντικότερες ακαδημαϊκές φωνές στη σχέση Αναρχισμού και Χριστιανισμού, αλλά και κορυφαίος αναλυτής της πολιτικής σκέψης του Λέοντα Τολστόι, ο Αλέξανδρος Χριστογιαννόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Loughborough της Βρετανίας, σε μια συνέντευξη- αναζήτηση των αρχών αυτής της ιδιαίτερης τόσο πολιτικής όσο και θρησκευτικής «αίρεσης».

Ο Αλέξανδρος Χριστογιαννόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Loughborough της Βρετανίας, είναι ίσως ο κορυφαίος ακαδημαϊκός δάσκαλος, σε θέματα Αναρχισμού και Χριστιανισμού, και στην πολιτική σκέψη του Λέοντα Τολστόι. Είχαμε τη χαρά να μας μιλήσει σε μια συνέντευξη- αναζήτηση των αρχών αυτής της ιδιαίτερης τόσο πολιτικής όσο και θρησκευτικής «αίρεσης».

Πόσο παλιά είναι η σχέση μεταξύ Αναρχισμού και Χριστιανισμού; Που μπορούμε να βρούμε τις ρίζες;

Σε ένα βαθμό εξαρτάται από το πως ορίζεις τον «Αναρχισμό» και που θεωρείς ότι βρίσκεται η προέλευσή του. Αν θεωρείς τον Αναρχισμό μια πολιτική ιδεολογία και κίνημα που αναδύεται τον 19ο αιώνα, τότε βρίσκεις και την χριστιανική σύνδεση την ίδια περίοδο, σε ανθρώπους σαν τον Λέοντα Τολστόι ή τον Ουίλλιαμ Λόυδ Γκάρρισον, παραδείγματος χάριν. Για τους συγκεκριμένους συγγραφείς, ωστόσο, οι ρίζες του Χριστιανικού Αναρχισμού βρίσκονται στην Καινή Διαθήκη, ειδικότερα στη διδασκαλία του Ιησού και το παράδειγμά του – γι’ αυτό και ο υπότιτλος του βιβλίου μου είναι «ένα πολιτικό σχόλιο στο Ευαγγέλιο». Γι αυτό, επίσης, ορισμένοι, όπως ο Τζάστιν Μέτζιτ σε αυτό εδώ το βιβλίο) υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Ιησούς μπορεί να χαρακτηριστεί «Αναρχικός», έστω και αν φαίνεται αναχρονιστικό, κατά κάποιο τρόπο. Και, αν δεις τον Αναρχισμό όχι απαραίτητα σα μια ιδεολογία που αναδύεται στην Ευρώπη του 19ο αιώνα, αλλά σαν ένα αντι-αυταρχικό αίσθημα που ήρθε στην επιφάνεια σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους, τότε σίγουρα μπορείς να βρεις τη σχέση μεταξύ αυτού του αισθήματος και του Χριστιανισμού ως και τον Ιησού.

Η ανάρτηση ΕΔΩ...

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ Η ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ "ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ"

Τασιόπουλος Γιώργος

Στιγματίζει το "σύστημα Κεραμέως" μαθητές ως "προβληματικούς!" αγνοώντας ότι τέτοιες χαρακτηρίζονται μόνο μεμονωμένες ενοχλητικές συμπεριφορές!

Πού να φαντάζεται το "σύστημα Κεραμέως" ότι η λέξη αναρχία, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι αναρχικοί, δηλώνει μια αρμονική αντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή.

Πώς να γνωρίζει το "σύστημα Κεραμέως" ότι οι πρώτες ρίζες της αναρχικής σκέψης μπορούν να βρεθούν στην  Αρχαία Ελλάδα και Κινα, όπου πολλοί φιλόσοφοι αμφισβήτησαν την αναγκαιότητα του κράτους και διακήρυξαν το ηθικό δικαίωμα του ανθρώπου να αποφασίζει για τον εαυτό του. Ή πως στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη βρίσκονται επίσης διατάξεις που στηρίζουν ένα σύστημα αυτοδιακυβέρνησης των Χριστιανών, χωρίς την ανάγκη του κράτους.
Πώς να γνωρίζουν τις σχολές των Λαό Τσε και Ζουαγκ Τσου που ανέπτυξαν τη φιλοσοφία της μη-εξουσίας.
Θα μας έκανε εντύπωση αν καταπιάνονταν στο νεοφιλελεύθερο σχολείο της αγοράς  με τους τραγικούς μας, καθώς εκεί απαντάται  η πρώτη γνωστή πολιτικά χρήση της λέξης αναρχία, όπου εμφανίζεται στο έργο «Επτά επί Θήβας » από τον Αισχύλο, το 467 π.Χ. Εκεί, η Αντιγόνη αρνείται δημόσια να υποταχθεί στην εξουσία της Πόλης και να μην θάψει τον αδελφό της, Πολυνείκη, θέτοντας τον ηθικό και θρησκευτικό νόμο πάνω από τον κρατικό.  Με το ίδιο θέμα ασχολήθηκε και ο Σοφοκλής, περίπου 50 χρόνια αργότερα, στο έργο του «Αντιγονη», όπου η ηρωίδα έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της πόλης.

Το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα- 1861, η πρώτη εμφάνιση

Το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα - 1861, η πρώτη εμφάνιση

Επιρροές στη βορειοδυτική Πελοπόννησο από τη γειτονική Ιταλία. 

Ο φόνος του τραπεζίτη Διονυσίου Φραγκόπουλου από τον Πατρινό τσαγκάρη Δημήτρη Μάτσαλη.
Η "μετεμφύτευση" στην Αθήνα μετά το πογκρόμ 1897-99.
Οι κεντρικές φυσιογνωμίες-υπαρκτές και ανύπαρκτες.

Ο αναρχισμός ως κίνημα προηγήθηκε του κομμουνισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Στην Ελλάδα εμφανίζεται λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, μαζί με τους σοσιαλιστές που την εποχή εκείνη ονομάζονταν «κοινωνιστές», αφού η λέξη «σοσιαλιστής» δεν είχε καθιερωθεί ακόμη.

Ολες οι απόψεις συγκλίνουν ότι στις απαρχές της συγκρότησης των σοσιαλιστικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα η ιταλική επιρροή ήταν έντονη. Σε ολόκληρη τη διάρκεια του 19ου αιώνα παρατηρείται αξιοσημείωτη δραστηριότητα από ομάδες Ιταλών πολιτικών προσφύγων αλλά και διεθνιστών.
Ιδιαίτερη κινητικότητα επέδειξαν κυρίως στη βορειοδυτική Πελοπόννησο και την Ηπειρο ως τη Σύρο και τη Κρήτη.

Δήμος Παπαθανασίου. Το άρθρο του 1865

Το πρώτο αναρχικό κείμενο που γράφτηκε στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στην πολιτική - σατιρική εφημερίδα «Φως» του Σοφοκλή Καρύδη στις 9 Σεπτεμβρίου του 1861 και συντάκτης του ήταν ο Δήμος Παπαθανασίου.

 

Το άρθρο, με τίτλο «Η Αναρχία», οδήγησε στην προσωρινή φυλάκιση του συντάκτη του και βέβαια στη ματαίωση της προαναγγελθείσας συνέχειάς του.

Ο Δήμος Παπαθανασίου (Πορταριά 1830 - Αθήνα 1878) ήταν μαχητικός δημοσιογράφος του 19ου αιώνα και εκδότης αρχικά του «Αγγελιοφόρου» (1859) και αργότερα του «Μέλλοντος», από τις σελίδες του οποίου υποστήριξε ένθερμα την Παρισινή Κομμούνα του 1871.

Οπως έγραφε ο ομοϊδεάτης του Παναγιώτης Πανάς (εκδότης του «Εργάτη») σε κατοπινό του δημοσίευμα: «Ο Παπαθανασίου στο κείμενο υπό τον τίτλον “Αναρχία”, υπεστήριζεν ενθέρμως τας επί του προκειμένου ιδέας του κοινωνιστού Προυδώνος» («Ρήγας», 28/5/1877).

Ο Δημοκρατικός Σύλλογος του Λαού (Πατρών) ήταν η πρώτη οργανωμένη αναρχοκομμουναλιστική κίνηση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πάτρα. Ο σύλλογος συγκροτήθηκε μυστικά το 1876 και συμμετείχε στο συνέδριο της αντιεξουσιαστικής διεθνούς στη Βέρνη της Ελβετίας, εκπροσωπούμενος από τον Ιταλό αναρχικό Αντρέα Κόστα (προσωπικό φίλο του Μαλατέστα και συνδιοργανωτή μαζί με τον Μπακούνιν και τον Καφιέρο της «αποτυχημένης» εξέγερσης στην Μπολόνια το 1874).

Ο σύλλογος έκανε άνοιγμα στην κοινωνία τον Μάιο του 1877 με την έκδοση της εφημερίδας «Ελληνική Δημοκρατία», προσβλέποντας στη δημιουργία «Δημοκρατικού Πολιτεύματος με τους εξής όρους: α) Ακραν αποκέντρωσιν και τελείαν αυτοδιοίκηση/ των Δήμων, β) Πλήρη ελευθερίαν του ατόμου, γ) Κάθε εξουσία να είναι υποταγμένη στην εξουσίαν του Λαού κατ’ ευθείαν».

Οι αναρχοκοινωνιστές του συλλόγου των Πατρών διατηρούσαν επαφές με συντρόφους τους στην Αθήνα, τη Σύρο, στο Αίγιο, στα Φιλιατρά και στην Κεφαλλονιά αλλά και με αναρχικές ομάδες του εξωτερικού, με σκοπό τη συγκρότηση ομοσπονδίας.

Η αστυνομία κατάσχεσε το αρχείο, τα πρακτικά και την αλληλογραφία του συλλόγου και προέβη στις συλλήψεις των ιδρυτικών του μελών Διονύση Αμπελικόπουλου, Κ. Γριμάνη, Αλέξανδρου Ευμορφόπουλου, Κωνσταντίνου Μπομποτή, Σπαθάρα και Ασημακόπουλου.

Αναρχικοί για την πατρίδα

του Σπύρου Κουτρούλη

Στο παρελθόν υπήρξαν αναρχικοί, και ριζοσπάστες γενικότερα, που θεώρησαν ότι, ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός καταπιεζόμενου έθνους, όχι μόνο δεν αντιφάσκει με τις αρχές τους, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους.

O  Σταύρος Καλλέργης ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές επαναστάτες, με ενεργό δράση στο εργατικό κίνημα, εκδότης περιοδικών όπως ο Σοσιαλιστής και Οδηγός παντός ανθρώπου (όπου δημοσίευσε και κείμενα του Μπακούνιν), οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς, εγκαταλείπει το 1898 την Αθήνα και επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη. Εκεί θα συμμετάσχει στην επανάσταση κατά των Τούρκων και θα εκλεγεί μάλιστα αντιπρόσωπος του επαναστατημένου έθνους. Όπως γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο με τον τίτλο, «Επιστολή προς τους Έλληνας Σοσιαλιστάς»: Μετά την έκρηξιν της Κρητικής Επαναστάσεως επανήλθον εν Κρήτη. Έφθασα εις το Χουμέρι Μυλοποτάμου και εξελέγην αντιπρόσωπος εις την κρητικήν επαναστατικήν συνέλευσιν. Εκεί διοργανώσαμεν μετά τινών ιταλών σοσιαλιστών, ελθόντων εις βοήθειάν μας, μιαν σοσιαλιστικήν ομάδα.

Φρίκη! Ντροπή!!!

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι λυπηρό!!!

Είναι λυπηρό!!!

Πριν καιρό είχαν βανδαλίσει την προτομή της Λέλας Καραγιάννη και του Παναγούλη.

Τώρα τις προτομές δύο Μητροπολιτών. Η μία του Παντελεήμονα Θεσσαλονίκης, που αρνήθηκε να συνεργαστεί με τη χούντα και τον καθαίρεσαν, η άλλη του αντιναζιστή Μητροπολίτη Γενναδίου, που το Ισραήλ έχει κατατάξει στους "Δίκαιους των Εθνών".

Από Αναστασία Ελένη Κακούρου

Για την ιστορία του Αναρχοχριστιανισμού

Συνέντευξη του Αλέξανδρου Χριστογιαννόπουλου* στην Λαμπρινή Θωμά

Πόσο παλιά είναι η σχέση μεταξύ Αναρχισμού και Χριστιανισμού; Που μπορούμε να βρούμε τις ρίζες;

Σε ένα βαθμό εξαρτάται από το πως ορίζεις τον «Αναρχισμό» και που θεωρείς ότι βρίσκεται η προέλευσή του. Αν θεωρείς τον Αναρχισμό μια πολιτική ιδεολογία και κίνημα που αναδύεται τον 19ο αιώνα, τότε βρίσκεις και την χριστιανική σύνδεση την ίδια περίοδο, σε ανθρώπους σαν τον Λέοντα Τολστόι ή τον Ουίλλιαμ Λόυδ Γκάρρισον, παραδείγματος χάριν. Για τους συγκεκριμένους συγγραφείς, ωστόσο, οι ρίζες του Χριστιανικού Αναρχισμού βρίσκονται στην Καινή Διαθήκη, ειδικότερα στη διδασκαλία του Ιησού και το παράδειγμά του – γι’ αυτό και ο υπότιτλος του βιβλίου μου είναι «ένα πολιτικό σχόλιο στο Ευαγγέλιο». Γι αυτό, επίσης, ορισμένοι, όπως ο Τζάστιν Μέτζιτ σε αυτό εδώ το βιβλίο) υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Ιησούς μπορεί να χαρακτηριστεί «Αναρχικός», έστω και αν φαίνεται αναχρονιστικό, κατά κάποιο τρόπο. Και, αν δεις τον Αναρχισμό όχι απαραίτητα σα μια ιδεολογία που αναδύεται στην Ευρώπη του 19ο αιώνα, αλλά σαν ένα αντι-αυταρχικό αίσθημα που ήρθε στην επιφάνεια σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους, τότε σίγουρα μπορείς να βρεις τη σχέση μεταξύ αυτού του αισθήματος και του Χριστιανισμού ως και τον Ιησού.

Ομως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί Αναρχικοί ήταν αντικληριστές, ενάντια στη θρησκεία και ενάντια στο Χριστιανισμό (εδώ είναι μια λίστα με πολλές τέτοιες φωνές). Ομοίως, κάμποσες είναι οι θρησκευτικές εξουσίες που έχουν κατακρίνει την «Αναρχία». Αλλά, κι αυτό ακόμη σημαίνει ότι, με αρνητικό πρόσημο, μια «σχέση μεταξύ Χριστιανισμού και Αναρχισμού» μπορεί να εντοπιστεί από τις πρώτες μέρες του Αναρχισμού – ακόμη και ως ανταγωνιστική σχέση.

Μετά τους μνημονιακούς, τους τραπεζίτες, τα funds οι μπαχαλοφασίστες των Εξαρχείων απείλησαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Μετά τους μνημονιακούς, τους τραπεζίτες, τα funds οι μπαχαλοφασίστες των Εξαρχείων απείλησαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Οι χρήσιμοι του παρακράτους τραμπουκίζουν, και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν και τους κοινωνικούς αγωνιστές.
Να θυμήσουμε ότι «Πολίτικη δίωξη», και παραπομπή σε δίκη του Παναγιώτη Λαφαζάνη, με στόχο «την τρομοκράτηση του κινήματος κατά των πλειστηριασμών, με εντολές των θεσμών και της προηγουμένης κυβέρνησης προς "δόξα" των τραπεζών, των funds επιχειρήθηκε πριν λίγους μήνες.

Ο Παν. Λαφαζάνης έχει παραπεμφθεί σε δίκη με κατηγορίες που αφορούν, βάσει της κλήσης «που του επιδόθηκε στις 15/7/2019», για «"αδικήματα" που αναφέρονται στον αγώνα κατά των πλειστηριασμών α’ κατοικίας.
«Το κατηγορητήριο ουσιαστικά περιλαμβάνει τον μισό Ποινικό Κώδικα.
Το δικόγραφο που «φέρει την υπογραφή Τσίπρα», εκδόθηκε στις 26/6/17, εν μέσω προεκλογικής περιόδου και για ευνόητους λόγους αποφυγής πολιτικών παρενεργειών μπροστά στις εκλογές, επεδόθη στα γραφεία της ΛΑ.Ε μετεκλογικά.

ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Επίθεση δέχτηκε ο Παναγιώτης Λαφαζάνς το βράδυ της Τετάρτης (09.10.2019) στα Εξάρχεια.

Σύμφωνα με ανάρτηση στο indymedia, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δέχτηκε την επίθεση στην οδό Στουρνάρη στα Εξάρχεια, γύρω στις 23:00 το βράδυ.

Όπως αναφέρουν τα ίδια τα άτομα του αναρχικού χώρου που έκαναν την ανάρτηση, τον έφτυσαν, τον έσπρωξαν και τον έβρισαν, και μάλιστα ζητούν συγγνώμη που… δεν έκαναν κι άλλα.

Στην ανακοίνωσή τους τον χαρακτηρίζουν ως «αρχιρουφιάνο», και τον καταγγέλλουν τόσο για την συμμετοχή του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και για κείμενα της εφημερίδας Iskra.

Διαβάστε την ανακοίνωση

«Χτες Τετάρτη 09-10-2019 γύρω στις 23:00 στην οδό Στουρνάρη περπατούσε ο γνωστός αρχιρουφιάνος του κράτους και του κεφαλαίου, Π. Λαφαζάνης. Στα όσα ισχυρίζονται συνελεύσεις του αγώνα για το κόμμα του:

Μιλάμε για το κόμμα που πρωτοκλασάτα στελέχη του συμμετείχαν το ‘15 στην κυβέρνηση και στη διαχείριση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/ριών. Για το κόμμα που ο επί σειρά ετών αρχηγός του ήταν ο υπουργός και ο πολιτικά υπεύθυνος για τη δολοφονία των 4 εργατών στο κάτεργο-διυλιστήριο του Λάτση το ’15. Για το κόμμα που στήριξε ηθικά και πολιτικά τα εθνικιστικά συλλαλητήρια το ‘17-‘18 του κράτους (μέρους του, όχι όλου), της εκκλησίας και των φασιστών, τα οποία οδήγησαν σε επιθέσεις σε καταλήψεις.*

Κατερίνα Γώγου – Είμαι Ελληνίδα. Το πεπρωμένο μου είναι η Ελλάδα.Το όνομά μου είναι Οδύσσεια.

Συνειδητοποιώ ολοένα περισσότερο, γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γώγου : «Με λένε Οδύσσεια», δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε. Βιβλίο τραγικό όσο και τα υπόλοιπα, αλλά συνάμα και το πιο βαθύ, το πιο αυτοβιογραφικό, το πιο ελληνικό! Είχε θαρρώ, απαγορευμένες ελληνικές λέξεις και ιστορίες, για τους ατομικιστές νομάδες των εξαρχειώτικων περιθωρίων, που βυθισμένοι μέσα στο ναρκισσισμό μιας  μηδενιστικής «αναρχίας»,  αδυνατούν να συλλάβουν ότι είναι άλλο αναρχικός στην Ελλάδα και άλλο Έλληνας αναρχικός. Δεν θα μιλήσω για τα προσωπικά βιώματα και το τραύμα της Γώγου. Τις μικρότητες και τις μεγαλοσύνες της. Το βαθιά πληγωμένο βίωμα από την γέννησή της σχεδόν! Εκείνη τα εξιστορεί καλύτερα στα ποιητικά βιβλία της. Ψυχή πονεμένη, γι’αυτό ξέρει να ζυγώνει τον Καζαντζίδη στα μονοπάτια της πατρίδας μας. Το περιθώριο, η απομόνωση και ο λυγμός της αγαλήνευτα, σε ραντεβού με την Ελλάδα και τον αγώνα της να επιβιώσει. Με αναστοχασμό μεγάλο…!

Είναι που μπορεί και συνομιλεί με όλους τους «πρίγκιπες της αναρχίας», πάντα όμως μέσα στον πολιτισμό του Παπαδιαμάντη και του Ελύτη. Γιατί ο εκδυτικισμός και παρασιτισμός των περισσότερων πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων στην χώρας μας αποθέωνε εισαγόμενα πρότυπα. Από την προηγμένη Ευρώπη, μέχρι τον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν, ξεχνώντας πάντα τον Μαρίνο Αντύπα. Όμως η Γώγου, ήξερε… Η μάνα, ο πατέρας, η Ακρόπολη, η Πατησίων, η Ελλάδα.

Η "διαλεκτική" του τρόμου των μπαχαλάκηδων στο Πανεπιστήμιο!

Αθήνα: Παρέμβαση σε εξέταση μαθημάτων της Μ. Ευθυμίου

ΚΛΙΚ στην παρακάτω εικόνα για να διαβάσετε ολόκληρη την παρέμβαση:

Εμείς νομίζουμε ότι πρόκειται για τη "διαλεκτική" του τρόμου των μπαχαλάκηδων στο Πανεπιστήμιο! 

Φασισμός και βίαιη ιδεολογική πειθαρχία. 

Ποιός σιωπά; Ο Υπουργός; Η πανεπιστημιακή κοινότητα; Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει!

Αιρετικοί διανοούμενοι και η συνεισφορά τους στον αναρχισμό

του Παναγιώτη Ξηρουχάκη

«Όποτε οι άλλοι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να έχω δίκιο.», 
Όσκαρ Ουάιλντ

Πρόλογος

 
Οι διανοούμενοι υπήρξαν ανέκαθεν οι στυλοβάτες του συστήματος. Αυτοί που του έδιναν την ηθική και επιστημονική δικαίωση (κλασσικό παράδειγμα για την εποχή του υπήρξε ο Χέγκελ). Υπήρξαν όμως και πολλοί διανοούμενοι (επιστήμονες, φιλόσοφοι, συγγραφείς κλπ)  που υποστήριξαν τον αναρχισμό με λόγια και με πράξεις χωρίς να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του ή με τις επικρατούσες τάσεις του. Η επιρροή αυτών των επαναστατών υπήρξε σημαντική. Σήμερα δεν έχουν όμως το στάτους επαναστατών όπως π.χ. ο Μπακούνιν και ο Μαλατέστα. Αυτό γίνεται  πιστεύω για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον πολλοί απ’ αυτούς τους διανοούμενους είχαν σημαντική συνεισφορά (επιστημονική, καλλιτεχνική και ανθρωπιστική) στην πορεία του δυτικού πολιτισμού και έτσι η αστική προπαγάνδα αποκρύβει τη δράση που εκείνοι είχαν  σαν αναρχικοί και επαναστάτες. Ότι δεν κολλάει με την κυρίαρχη εικόνα της εξουσίας πρέπει να σβηστεί. Ένα γενικό και διαχρονικό παράδειγμα αποτελεί το πώς πολλές φορές το underground του χθες γίνεται η αναγνωρισμένη και καθαγιασμένη τέχνη του σήμερα (συχνά δεν αναφέρονται καν οι underground ή και αναρχικές ρίζες κάποιας καλλιτεχνικής τάσης που έγινε με το χρόνο κυρίαρχη).

Δεύτερον, μία μερίδα αναρχικών, λόγω άγνοιας ή στενότητας σκέψης (ειδικά σε ζητήματα πολιτικής καθαρότητας), θεωρούν λανθασμένα ότι αναρχισμός αποτελεί ένα συγκεκριμένο και απόλυτο κίνημα. Ότι μόνο συγκεκριμένοι διανοητές πρέπει να διαβαστούν, ενώ άλλοι δεν αξίζουν κλπ. Έτσι όμως καταλήγουν να πιστεύουν σε ένα δόγμα. Μοιραία το ενδιαφέρων στη μελέτη έχουν μονοπωλήσει συγκεκριμένοι μεγάλοι διανοητές και επαναστάτες όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Στίρνερ.

Το άβατο των Εξαρχείων, η πολιτική υποκρισία και η μηδενική ανοχή

Σταύρος Λυγερός

Το άβατο των Εξαρχείων είναι αναπόσπαστο μέρος της ρητορικής κυρίως της ΝΔ εδώ και δεκαετίες. Παρόλα αυτά, οι «γαλάζιες» κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για να το καταλύσουν. Ο όρος επανήλθε με ένταση, λόγω του περιστατικού που σημειώθηκε το βράδυ της Πέμπτης. Όπως είναι γνωστό, οκτώ λιμενικοί, συνοδευόμενοι από εισαγγελέα πήγαν σε σπίτι με σκοπό την πραγματοποίηση έρευνας για ναρκωτικά. Πράγματι, βρήκαν ναρκωτικά, αλλά περικυκλώθηκαν από 50 περίπου οπλισμένους με καλάσνικοφ και μαχαίρια κουκουλοφόρους, οι οποίοι τους επιτέθηκαν και τραυμάτισαν με μαχαίρι έναν εξ αυτών.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το προκλητικό αυτό περιστατικό πυροδότησε μία πολιτική αντιπαράθεση. Η ΝΔ κατήγγειλε την κυβέρνηση για το «άβατο των Εξαρχείων», το δε υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δηλώνει ότι δεν υφίσταται άβατο, υποκρινόμενο πως δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο! Το πρόβλημα με αυτού του είδους την ανταλλαγή κατηγοριών είναι ότι συσκοτίζει και παρακάμπτει το πρόβλημα, αντί να συμβάλει στη λύση του.

Η πραγματικότητα είναι ότι με την πάροδο των χρόνων έχει διαμορφωθεί στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ένας σκληρός πυρήνας επαγγελματιών της βίας, που διαθέτουν οργάνωση και συνήθως λειτουργούν σαν ομάδες κρούσης. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, πως το φαινόμενο αναπαράγεται στον χρόνο. Από ένα ηλικιακό σημείο και πέρα, η μεγάλη πλειονότητα των κάθε είδους αντιεξουσιαστών αποσύρεται. Παίρνουν τη θέση τους, όμως, νέοι και έφηβοι που έλκονται από την εμπειρία της συλλογικής μέθης των συγκρούσεων του πεζοδρομίου.

Είναι ενδεικτικό ότι κάθε τόσο έχουμε συγκρούσεις κουκουλοφόρων με διμοιρίες ΜΑΤ στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Παλαιότερα, όταν πραγματοποιούνταν μεγάλες διαδηλώσεις, οι ¨μπαχαλάκηδες» τις μετέτρεπαν σε πεδίο μάχης. Τώρα που δεν πραγματοποιούνται μεγάλες διαδηλώσεις, οργανώνουν συνήθως Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ το δικό τους πάρτι με τα ΜΑΤ.

Τρομοκρατία χαμηλής έντασης

Το όνειδος των Πρεσπών, οι χρήσιμες κινηματικές υπηρεσίες και οι «Νταλάρες των Εξαρχείων»

...Δημιουργούν για τους λόγους αυτούς, με κάθε επισημότητα, μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, η οποία πλέον αναγνωρίζεται κι από το Ελλαδικό κράτος, αυτή του «Μακεδόνα» ...

...Κι όπως συμβαίνει πάντοτε, αυτοί που «θα πληρώσουν το μάρμαρο» θα είναι οι εξουσιαζόμενοι, τόσο στα καθ’ ημάς, όσο και στη Βαρδαρία. Είτε πρέπει να αλλοτριωθούν μέσα από οικονομικά ανταλλάγματα .....είτε να κατασταλούν αγρίως... Όλα τα εξουσιαστικά «εργαλεία», ειδικά όσα μπορούν να παρουσιαστούν ως «αυθόρμητα», «στο όνομα της αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων και του ανθρωπισμού», θα είναι, για άλλη μια φορά, ιδιαιτέρως χρήσιμα...

...Για πες μας, αν θέλεις, κύριε Θ. Παπακωνσταντίνου, οι Ιταλοί αναρχικοί, αν και διεθνιστές, των αρχών του 20ου αιώνα, που τόσο εξυμνείς στο ειλικρινώς εξαίρετο άσμα σου Ο Σαν Μικέλε έχει έναν Κόκορα, δεν είχαν πατρίδα; Ήταν απάτριδες; Δεν θεωρούσαν εαυτούς Ιταλούς; Είχαν παραδόσει ως μίασμα την πολιτισμική τους ταυτότητα στους κρατιστές ή, αντιθέτως, το να την διατηρήσουν αυτούσια υπήρξε κομμάτι του κοινωνικού τους αγώνα; Μήπως δεν έχεις καταλάβει εσύ κάτι ορθά; Ή μήπως οι αφελείς δεν έχουν αντιληφθεί ότι κάποιοι «Νταλάρες» των ημερών μας, πάνω από το ατομικό τους οικονομικό κέρδος δεν βάζουν τίποτα και κανέναν;"...

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:

Το όνειδος των Πρεσπών, οι χρήσιμες κινηματικές υπηρεσίες και οι «Νταλάρες των Εξαρχείων»

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 190, Φεβρουάριος 2019

Πώς; Είσαι αντίθετος με τη συμφωνία των Πρεσπών; Σοβαρολογείς τώρα; Δεν χειροκροτείς, δεν ζητωκραυγάζεις για αυτή την κολοσσιαία νίκη του διεθνισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των λοιπών υπερκρατικών ομοούσιων παραφυάδων τους; Ε, είσαι «φασίστας»! Είσαι «φασισταριό του κέρατα, ταγματασφαλίτης, γκεσταπίτης, στέλεχος των Ες-Ες» κι ολίγα σου λέγω! Σε παρακαλώ, μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς, δεν θέλω να ακούσω κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, δεν συμφωνεί και με την «πραγματικότητα». Τόσο απλό είναι. Ασφαλώς και κάνω πνεύμα…

Διότι, «άθλιε εσύ φασίστα», η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται, άρα και μεταβάλλεται κατά το κέφι της εξουσίας. Άλλως τε έχει χύσει άπειρο μελάνι και (κυρίως) αίμα, ώστε να εδραιώσει η κομμουνιστική εξουσία όλον αυτόν τον μηχανισμό εξαπάτησης και χειραγώγησης. Πώς; Τί παλαβομάρες είναι αυτές που λέω; Ο κομμουνισμός κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες; Καλά, συγνώμη, είσαι παντελώς αφελής; «Ελάτε να ενωθούμε» είπε ο Γεώργιος «Θάμνος» Α΄ του Γκόρμπι το ’89 στη Μάλτα. Κι αυτός βέβαια άλλο που δεν ήθελε. «Έκλεισαν το μαγαζί» (εν μία νυκτί) οι «σύντροφοι» και γαία πυρί μειχθήτω˙ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι του ενός πολιτικού συστήματος έγιναν σε ελάχιστο χρόνο ο «μοχλός ανάπτυξης» του άλλου.

Για την επίθεση στον Ναό των Αγίων Αποστόλων

Η δημοτική παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη, καταγγέλλει την εμπρηστική επίθεση, που πραγματοποιήθηκε χθες στον Ναό των Αγίων Αποστόλων, ως πράξη ακραίας μισαλλοδοξίας και μίσους. Ποτέ και κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε διανοηθεί να στοχοποιήσει χώρους πίστης, πόσο μάλλον αυτό το λαμπρό μνημείο του 14ου αιώνα που συγκαταλέγεται στον κατάλογο Πολιτιστικής Κληρνομιάς της UNESCO, για να διατρανώσει την απαίτησή του για απόλυτη ιδεολογική ομοιομορφία. Αυτή η αντίληψη στην βάση της, είναι η ίδια που στα μέσα του προηγούμενου αιώνα οδήγησε την ανθρωπότητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι σήμερα, οι δράστες της εν λόγω επίθεσης υποκριτικά καταγγέλλουν τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες του παρελθόντος, μόνο και μόνο για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν την σύγχρονή τους εκδοχή.

Για να αντιληφθούν οι αγαπητοί αναγνώστες την ιστορική και πολιτιστική σημασία του μνημείου, και κατ' αντιδιαστολή το μέγεθος της τύφλωσης που διακρίνει αυτόν τον μηδενιστικό τζιχαντισμό, αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο του Γ. Ρακκά, για τον ναό των Δώδεκα Αποστόλων.

***

«Μετουσιωμένος Ανθρωπισμός»: Μια εντοιχισμένη μαρτυρία Αντίστασης για τον ναό των Αγίων Αποστόλων Θεσσαλονίκης

του Γιώργου Ρακκά

στον Τάσο και στην Άννα

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πιστός για να νοιώσει αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ιστορική εμπειρία μέσα στην Εκκλησία των 12 Αποστόλων της Θεσσαλονίκης• την περιέγραψε αριστουργηματικά ο Πεντζίκης, στις πρώτες σελίδες της Αρχιτεκτονικής της σκόρπιας ζωής, όπου θα μιλήσει για τα ψήγματα της εικονογράφησης και της ψηφιδογραφίας του, που κατάφεραν να επιβιώσουν έπειτα από τις σχολαστικότατες καταστροφές που υπέστησαν από τους Οθωμανούς, κατά τις πρώτες δεκαετίες που κατακτήθηκε η πόλη (1510-1530).

Το αδιέξοδο της αναρχικής κουλτούρας και η έλλειψη αυτοκριτικής

by protagma

*απόσπασμα από το κείμενο «Μια ιστορική αποτίμηση του ελληνικού αναρχικού χώρου» (α΄ μέρος) από το 11ο τεύχος του Προτάγματος 

[ … ]

Ο Χώρος εντός της ελληνικής κοινωνίας: 4 χαμένες δεκαετίες;

Όπως έχουμε ξαναγράψει, δεδομένων των ιδεολογικών και κοινωνικών συσχετισμών της Μεταπολίτευσης, αλλά και της δομής του ελληνικού Κράτους, ο αναρχικός χώρος θα έπρεπε να είχε εκμεταλλευτεί ορισμένες ευνοϊκές για αυτόν πολιτικές συνθήκες ώστε να αποκτήσει μια κάποια απήχηση στην κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε πως συνεχίζει να παραμένει, ουσιαστικά, μια νεανικού τύπου υποκουλτούρα, δίχως ουσιαστικά κοινωνικά ριζώματα, εσωστρεφής και ουσιωδώς ή «δομικά» αυτοαναφορική. Οι αναρχικές ή ελευθεριακές ιδέες δεν έχουν διαδοθεί παρά ελάχιστα έξω από τα πλαίσια ενός κομματιού της νεολαίας και το ίδιο ισχύει και για την τελευταία δεκαετία, παρά την σταδιακή –και ολοένα αυξανόμενη στην περίοδο της κρίσης– απονομιμοποίηση και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών που το στηρίζουν. Ακόμα και στη σημερινή κατάσταση πρωτοφανούς απαξίωσης αποτελεσματικότητας της όποιας πολιτικής αντιπροσώπευσης, ο κόσμος περισσότερο δείχνει να οδηγείται προς ένα καθεστώς κυνικής απάθειας και μηδενισμού παρά να στρέφεται προς ελευθεριακές ή δημοκρατικές επιλογές. Κι όσο κι αν αποτελεί μια βολική εξήγηση το ρίξιμο του φταιξίματος γενικά κι αόριστα στον λαό, μέσω της λογικής του ότι «ο κόσμος δεν τραβάει, είναι βολεμένος, και φέρει την πλήρη ευθύνη», πιστεύουμε πως στη σημερινή συγκυρία ισχύει μάλλον το «και ο γιαλός είναι στραβός και εμείς (ως πολιτικοί χώροι) στραβά αρμενίζουμε». Έτσι, αντί ο Χώρος να έχει καταφέρει να επηρεάσει προς μια περισσότερο πολιτική κατεύθυνση τον διάχυτο, στη νεοελληνική κοινωνία, καθημερινό «αντικρατισμό», δείχνει να έχει ο ίδιος αφομοιώσει τα πιο λούμπεν χαρακτηριστικά του τελευταίου.

ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ…

«Γιατί μια αποφασιστική πολιτική βαθμίδα ονομάστηκε «κίνημα»; Τα ερωτήματά μου προκύπτουν από αυτή τη συνειδητοποίηση, ότι δεν είναι δυνατό να αφεθεί αυτή η έννοια χωρίς ορισμό, πρέπει να σκεφτούμε πάνω στο κίνημα, επειδή αυτή η έννοια είναι το «αδιανόητό» μας, και εφ’ όσον παραμένει τέτοιο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις επιλογές και τις στρατηγικές μας. Δεν πρόκειται απλώς για ένα φιλολογικό ενδοιασμό λόγω του ότι η ορολογία είναι η ποιητική, άρα η παραγωγική στιγμή της σκέψης, ούτε θέλω να το κάνω επειδή δουλειά μου είναι να ορίζω έννοιες, από συνήθεια. Πραγματικά θεωρώ ότι η άκριτη χρήση των εννοιών μπορεί να ευθύνεται για πολλές ήττες». (Διάλεξη του Giorgio Agaben στην Πάντοβα το 2005, με τίτλο Che cos’è un movimento στα πλαίσια σεμινα­ρίου με τίτλο Democrazia e Guerra, μτφ Α. Γαβριηλίδης)

Ο Charles Tilly, στο βιβλίο του Κοινωνικά Κινήματα 1768-2004, στις απαρχές του κεφαλαίου με τον τίτλο οι Ερμηνείες των Κοινωνικών Κινημάτων, παρατηρεί ότι «Οι ονομασίες των πολιτικών γεγονότων αποκτούν βαρύτητα, όταν φέρνουν ευρύτατα αναγνωρισμένα αποτελέσματα και όταν προκύπτουν σαφείς συνέπειες από το ότι ένα γεγονός αποκτά μια ονομασία – ή αποτυγχάνει να την αποκτήσει. Με το να αποκαλέσουμε ένα γεγονός ως ταραχή, θορυβώδη διαπληκτισμό ή περίπτωση γενοκτο­νίας στιγματίζουμε όσους συμμετέχουν σ’ αυτό. Με το να το χαρακτηρίσουμε αντίθετα εκλογικό θρίαμβο, στρατιωτική νίκη ή ειρηνευτική συμφωνία, βελτιώνουμε σε γενικές γραμμές τη φήμη των οργανωτών τους».

Ο Tilly διαπιστώνει, επίσης, ότι συχνά οι αναλυτές παραβλέπουν την αλληλεπίδραση μεταξύ των ακτιβιστών, των ψηφοφόρων, των στόχων, των αρχών, των συμμάχων, των αντιπάλων, των εχθρών και των ακροατηρίων που διαμορφώνουν την μεταβαλλόμενη υφή των κοινωνικών κινημάτων. Έχει υποστηρίξει, ακόμη, πως οι κινηματικές διεκδικητικές δράσεις συνιστούν βασικό παράγοντα διαμόρφωσης της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, καθώς δεν είναι διόλου υπερβολικό να υποστηρίξει κάποιος, πως ό,τι σήμερα θεωρείται θεσμικά παγιωμένος διακανονισμός, έχει τις καταβολές του σε συλλογικές δράσεις, που κατά τη στιγμή της αρχικής τους ανάληψης υπήρξαν εξωθεσμικά συγκρουσιακές (Tilly 1999). Μελετητές, όπως ο Sidney Tarrow (1998), τονίζουν πως λυδία λίθος της κινηματικής υπόστασης είναι ο παρατεταμένος χαρακτήρας των διεκδικητικών δρά­σεων, αλλιώς πρόκειται για απλά συγκρουσιακά επεισόδια.

Οι «χρήσιμοι» φανατικοί: συμμετέχετε στα συλλαλητήρια για το μακεδονικό; Ε, τότε σας σπάμε το βιβλιοπωλείο!

https://anarchypress.wordpress.com

Ο φανατικός και η υποκρισία του

Θεωρούμε πως η γλώσσα μπορεί και πρέπει να φανερώνει την αλήθεια· πως οι λέξεις, όταν δεν αλλοιώνεται σκοπίμως η ουσία τους, είναι δυνατόν να αποσαφηνίσουν, να προσδιορίσουν και, αν θέλετε, να επιστρέψουν το χαμένο τους νόημα σε κακοποιημένες ή πλήρως στρεβλωμένες έννοιες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την λέξη φανατικός, η οποία είναι μια μεταγραφή στα ελληνικά της λατινικής λέξεως fanaticus. H λέξη αυτή, στην αρχαία Ρώμη, προσδιόριζε τον θρησκόληπτο, τον θεόληπτο, και εν γένει τον άνθρωπο που, στο όνομα της θρησκευτικής του ιδεολογίας ενδέχεται να εμφανίσει βίαιες συμπεριφορές έναντι οιασδήποτε διαφορετικής απόψεως, να συμπεριφερθεί εν ολίγοις ως μανιακός και παράφρων. Ως εκ τούτου, μπορεί να ειπωθεί πως το επίθετο fanaticus αναφερόταν σε ανθρώπους μισαλλόδοξους, εχθρούς του ελεύθερου λόγου, ενδεχομένως και της λογικής.

Το fanaticus, με τη σειρά του, προέρχεται από το λατινικό fanum, το οποίο δηλώνει το ιερό, το ναό, στο οποίο ανήκει ο fanaticus. Από ό,τι εύκολα γίνεται αντιληπτό, για να υπάρξουν φανατικοί, απαιτείται η ύπαρξη του «ναού», είτε αυτός διαθέτει υλική υπόσταση είτε ολοκληρώνεται μόνον ως ιδεολογία στο νου των φανατικών. Είναι επίσης γενικώς παραδεκτό πως ο φανατικός ισχυρίζεται ότι κατέχει την «απόλυτη αλήθεια», για την οποία, όταν ο φανατισμός που τον διατρέχει αγγίζει το ύψιστο, μπορεί, ενδεχομένως, όχι απλώς να ασκήσει βία, άλλα και να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.

Είναι εύκολο, λοιπόν, να κατανοήσουμε πως ο φανατισμός και η αλήθεια είναι έννοιες που απέχουν τουλάχιστον όσο η Γη από τη Σελήνη. Κατ’ αρχάς, η αλήθεια των ανθρώπινων όντων δεν μπορεί να είναι «απόλυτη». Ακόμα κι αν κάποιος αντιλαμβανόταν την «απόλυτη» αλήθεια, είμαστε βέβαιοι πως θα την κρατούσε για τον εαυτό του, απλώς επειδή θα του ήταν αδύνατον να την εκφράσει και να την μεταδώσει στους άλλους. Η απολυτότητα γίνεται, εν δυνάμει, προθάλαμος κάθε εξουσίας. Η αναζήτηση της αλήθειας προϋποθέτει, πρώτα από όλα, πνεύμα ευρύ, δηλαδή ανοιχτό και ταυτόχρονα κριτικό σε ερεθίσματα, ποτέ απόλυτο. Αντιθέτως, για τον φανατικό «αλήθεια» είναι ΜΟΝΟΝ ό,τι εξυπηρετεί το fanum όπου ανήκει, δηλαδή το «ναό», την ιδεολογία του.

Συμπαράσταση στους ανθρώπους του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή του Γιώργου Κυριακού:

«Πες μου με τι μαχαίρι θα κοιμηθείς να σου πω με τι πληγή θα ξυπνήσεις» Αργύρης Χιόνης

Το ελάχιστο είναι το να σταλούν δυο λόγια συμπαράστασης στους ανθρώπους του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου. Πιθανολογούσα πως για λόγους των ανακοινωμένων αρχών λειτουργίας του αθηναϊκού indymedia (όχι σχόλια επί ανακοινώσεων) δεν είχε αναρτηθεί το –με ονοματεπώνυμο- σχόλιό μου για την ήπια καταδρομική στα Ιωάννινα εναντίον του Άρδην στις αρχές του Μάη. Όμως δεν ενέκριναν ούτε το κείμενο μου στις 31 του Μάη στο χώρο που αυτοαποκαλείται «συζητήσεις/ερωτήσεις/απόψεις» για την υπεράσπιση του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου. Φαίνεται ότι τα μέλη της συντακτικής ομάδας εγκολπώνονται τη μια πλευρά: τον πολιτισμό του τραμπουκισμού, αυτού του ρεύματος που έχει πάρει το ρόλο της αστυνομίας σκέψης, αυτού του ρεύματος που υπερασπίζεται το ΚΡΑΤΟΣ της άλλης χώρας, του άλλου έθνους, υπερασπίζονται τον πολιτισμό του αλλοεθνικισμού και τον ανθελληνικό ρατσισμό. Έτσι, το κείμενο της αυτονόητης υπεράσπισης των ανθρώπων του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου βρέθηκε πάλι μέσα στα «κρυμμένα» του ιντιμέντια ως τρολ, ως φασιστική, ρατσιστική, πατριαρχική, εθνικιστική προπαγάνδα. (https://athens.indymedia.org/hidden/1588432/)

Θέλω να προσθέσω στην επιστολή συμπαράστασης πως όσοι εκθέτουν τις εκδόσεις τους στο βιβλιοπωλείο και ειδικά οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι ελευθεριακοί, οι αυτόνομοι, οι πάσης φύσεως αριστεροί, οι συνδικαλιστές βάσης, αυτοί έχουν μια παραπάνω ευθύνη να υπερασπίσουν αυτόν το χώρο που δέχεται επιθέσεις φρονηματισμού από το 1985. Ας προσέχουν ιδιαίτερα αυτοί που τελευταία εμβαπτίζονται στον αντι-ιμπεριαλισμό, διότι «πριν ξυπνήσεις πατριώτης έχεις ήδη κοιμηθείς αντι-ιμπεριαλιστής» σύμφωνα με μια πρώιμη αντίφα-απόφανση του ’90. Αυτοί κι όλοι οφείλουν να θυμηθούν ή να μάθουν για την επίθεση από τη φασιστική οργάνωση ΝΕΑ ΤΑΞΗ, το Μάρτιο του 1975 στο πρώτο αναρχικό βιβλιοπωλείο OCTOPUS PRESS που είχε ανοίξει ο Τεό Ρόμβος στην Κωλέττη και πως ένα πλήθος κόσμου το στήριξε από την επόμενη μέρα μεταξύ αυτών και τα μέλη της ΟΠΑ-Ρήξη. Γράφει ο ίδιος: «Από εκείνη την ημέρα, σα να λειτούργησε κάποιο είδος αλληλεγγύης και έμπρακτης συμπαράστασης, άρχισαν να συρρέουν εκατοντάδες άνθρωποι στο βιβλιοπωλείο της οδού Κωλέττη. Πολύ γρήγορα το Οκτόπους έγινε κοινωνικός χώρος και στέκι, κι αυτό που πάντα θεωρούσα πρώτιστο στη ζωή μου, να δημιουργώ ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες, πραγματώθηκε με τον καλύτερο τρόπο».

Οφείλω, επίσης, να αναφέρω ότι εκτός από δίωξη και τιμωρία κατά της διακίνησης ιδεών γενικότερα, η ενέργεια αυτή συνιστά επίθεση κατά ενός χώρου πολιτισμού που είναι μοναδικός στην Αθήνα-είναι γέφυρα ανθρώπων που έρχονται απλά να μιλήσουν με άλλους ανθρώπους, χώρος ιδεών, ιδεολογικών συγκρούσεων. Είναι ο εναπομείνας πολιτισμός στην Αθήνα και μάλιστα στα Εξάρχεια.

Η προηγούμενη επιστολή μου, λοιπόν, ήταν σχόλιο που λογοκρίθηκε και αφορούσε επίθεση σε εκδήλωση του Άρδην στα Ιωάννινα. Κατάφεραν στο όνομα της αναρχίας και του Πουλιόπουλου και απαγόρευσαν την εκδήλωση μιας δημοκρατικής οργάνωσης που απλά λέει και δυσάρεστα-αυτονόητα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αναφέρεται σε δυσάρεστα αλλά πραγματικά γεγονότα μιας εθνικής ιστορικής αφήγησης που μετά τη δεκαετία του ’90 είναι απλά απαγορευμένη και δακτυλοδεικτούμενη ως εθνικιστική-ρατσιστική-φασιστική+… Μιας οργάνωσης επίσης η οποία δεν έχει μπλοκάρει ποτέ και καμιά εκδήλωση, σεβόμενη πάντα το γενικό πλαίσιο ελευθερίας διακίνησης των ιδεών. Συνθήκη που θα έπρεπε πρώτοι εμείς οι αναρχικοί να υπερασπίζουμε.

Το τσουτσούνι φάντασμα ξαναχτύπησε;

Τέτοιες μέρες;

Του Βαγγέλη Πισσία

Ποιος ο λόγος; Ποιος εξωθεί εντάσεις και γιατί; Να μη μιλήσουμε για την πρόκληση; Ή να μιλήσουμε καλύτερα, μήπως και πάρουμε μια κάποια απάντηση;

Να σπας βιτρίνες βιβλιοπωλείου στα Εξάρχεια εκ’ του ασφαλούς, με «καταδρομικές επιθέσεις!..», όπως με περισσή γελοιότητα αποκαλείς τη «δράση» σου, ξεκλέβοντάς την από σκηνή γνωστής ταινίας του Σαρλώ (the kid), να παριστάνεις τον τιμωρό του εθνικισμού, όταν εθνικισμό στη ζωή σου, ευτυχώς, δεν γνώρισες, εξόν από κάτι χρυσαυγήτικα κουρέλια που δεν τα πλησιάζεις, παράξενο αυτό, να ανεμίζεις την σημαιούλα του ανερμάτιστου ατομικισμού σου, να βάζεις κουκουλίτσα για να κρύψεις όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο σου, όταν άλλοι πέφτουν στο χώμα αλλού, σε τόπους στεριανούς και θαλασσινούς, που εσύ δεν διάβηκες ποτέ και που ποτέ δεν σκέφτηκες να πατήσεις κατά εκεί το ποδαράκι σου..

Να αυτοσχεδιάζεις με άναρθρη και ανοϊκή γραφή πάνω σε έννοιες και νοήματα που αγνοείς, να μιλάς για το κουφάρι του αντιϊμπεριαλισμού, εσύ που δεν πατήθηκες ποτέ από ιμπεριαλιστική μπότα, που δεν μάτωσες, δεν έκλαψες, δεν τίποτα δηλαδή….

Που δεν γνώρισες την ισραηλινή ή την αμερικανική βία όπως την γνώρισαν εβραίοι και αμερικανοί υπερασπιστές των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, που σήμερα κατηγορούνται, όπως και άλλοι πολλοί, για αντισημιτισμό και αντιαμερικανισμό από το νεοναζιστικό ισραηλινό και το αμερικανικό αυτοκρατορικό κράτος. Γνωρίζεις ποια ήταν η Ρέϊτσελ Κόρυ, ποιος υπήρξε ο Ισραέλ Σαχάκ ή ο Μικάντο Βαρσάφσκι, ποιοι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι δημοσίευσαν έργα τους, ή τι έχουν γράψει για τα περί αντισημιτισμού ψελλίσματά σου, ο Φιλκενστάϊν, ο Τσόμσκυ, κ.ά. πολλοί, πιάνοντας μεταπολεμικά το νήμα από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, όσο κι’ αν ιδεολογικές διαφορές και με αυτόν υπήρξαν;..

Του ιδίου γένους, φωτεινοί ωστόσο άνθρωποι όλοι αυτοί, εάν γνωρίζεις..

Γνωρίζεις, τέλος, ότι ελληνικός εκδοτικός οίκος που δημοσίευσε έργα γραμμένα σε ελληνικές φυλακές, ήταν ο τελευταίος στόχος σου; Τι σε έσπρωξε άραγε προς τα εκεί;

Η επίθεση στο «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» είναι πράξη φασιστική!

Προσοχή, προσοχή! Στα Εξάρχεια κυκλοφορούν φασίστες και όχι αναρχικοί!

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν)

«Υπάρχουν όμως και κάποιες/οι που δεν ξεχνούν. Για εμάς, τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς. Δε χωράμε στην εθνική ενότητα, δε συμπαθούμε κανένα πατριώτη, δε θέλουμε την εθνική σας αφήγηση, αυτό που θέλουμε είναι να σας κάνουμε τη ζωή πιο δύσκολη, και να σας τσεκουρώσουμε τα εθνικά σας όνειρα. Γι’ αυτό, επιλέξαμε στις 31/5/2018 να επιτεθούμε καταδρομικά και να «ανακαινίσουμε» τη βιτρίνα του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου.»

Όταν στις 31 Γενάρη του 2006 μια μικρή ομάδα  αναρχικών συντρόφων αποφασίσαμε να εκφράσουμε την διαφωνία και την απέχθειά μας για το σίχαμα του ψευτοαναρχικού κουφαριού που ξυλοκόπησε τον (τότε πρόεδρο της ΓΣΕΕ) Χρήστο Πολυζωγόπουλο και τον Σάββα Ρομπόλη στην οδό Ναυαρίνου στα Εξάρχεια,μοιράσαμε μια προκήρυξη έξω από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν χτυπημένος άγρια ο Πολυζωγόπουλος και στην οποία γράφαμε με δύο σειρές κείμενο πώς «ΔΕΝ υπάρχει αναρχοφασισμός,υπάρχει αναρχία και φασισμός και ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτήν την ΑΛΗΤΕΙΑ που διαπράχθηκε».

Από τότε κύλησε αρκετό παρόμοιο «νερό δηλητήριο» στον μύλο του Φασισμού στα Εξάρχεια αποδεικνύοντας πώς η Αναρχική ηθική και ευγένεια  που σέβονται την ανθρώπινη ζωή και την άλλη άποψη ΔΕΝ κατοικούν πλέον στην περιοχή! Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτή την Αθλιότητα, Ντροπή και Βαρβαρότητα που υποδύεται τον «αναρχικό» και τον «αντιεξουσιαστή» για να νομιμοποιήσει και να επιβάλλει την εμμονή του, ένα καθεστώς «απόλυτης και μόνης αλήθειας» στην γειτονιά των Εξαρχείων (που έχει Ιστορία που δεν την έχουν γράψει ανεγκέφαλοι και τραμπούκοι),για να κάνει θεσμό το δόγμα του Φασισμού «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»!