Μπογιόπουλος – Χατζηστεφάνου: Για την προπαγάνδα του Ισραήλ

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την προπαγάνδα του Ισραήλ, όσον αφορά το έγκλημα στο νοσοκομείο της Γάζας και όχι μόνο, κατέθεσε ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου.

Ακούστε το αποκαλυπτικό απόσπασμα (στον Real fm, 18/10/2023):

Ο κορονοϊός και ο ιός του φόβου: Τα πρώτα συμπτώματα ενός οικονομικού Αρμαγεδδώνα

του Άρη Χατζηστεφάνου

Όταν οι χρηματιστές αρχίζουν να χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «λουτρό αίματος» και «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», καταλαβαίνεις ότι, μάλλον, πρέπει να βγάλεις τη νοσοκομειακή μάσκα και να φορέσεις το κράνος σου.

Η πρόσφατη «βουτιά» στις αμερικανικές προθεσμιακές αγορές (futures), η κατάρρευση του πετρελαίου (από την ανησυχία για τις προοπτικές της παγκόσμιας ζήτησης) και η αναζήτηση καταφυγίου στον χρυσό ήταν τα τελευταία στοιχεία που σκιαγραφούν τη μαύρη εικόνα που εξαπλώνεται σταδιακά στην παγκόσμια οικονομία.

Όσοι μπορούν να κοιτάξουν με ωμό ρεαλισμό τα στοιχεία, καταλαβαίνουν ότι οι επιπτώσεις από τον φόβο του κορονοϊού μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο επικίνδυνες (και εν δυνάμει θανατηφόρες) από τον ίδιο τον ιό. Γιατί, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξηγούσε προ ημερών ότι ο ιός δεν έχει υποστεί ακόμη κάποια σημαντική μετάλλαξη, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και τα για τα βασικά δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας.

Όπως και ο κορονοϊός, έτσι και ο ιός του φόβου για την παγκόσμια οικονομία ξεκίνησε στην Κίνα. Ενώ όμως οι περισσότεροι σχολιαστές παρακολουθούσαν την πορεία των μεγάλων βιομηχανιών πολλοί λιγότεροι πρόσεχαν τη σφαγή που πραγματοποιείται στη βάση οικονομίας. Οι μικρές επιχειρήσεις, στις οποίες εργάζεται το 80% του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν ήδη τρομακτικά προβλήματα ρευστότητας και ενδέχεται να στερεύσουν σε διάστημα λίγων μηνών, αφήνοντας εκατομμύρια νοικοκυριά στον αέρα.

Η παγκόσμια οικονομία περιμένει αυτές τις ημέρες το πρώτο μεγάλο «καρδιογράφημα» της κινεζικής παραγωγής. Οι δηλώσεις, όμως, του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, ότι ο «κορονοϊός θα έχει σχετικά μεγάλο αντίκτυπο στην οικονομία και την κοινωνία», έδωσαν μια πρόγευση της καταστροφής.

Όπως είναι φυσικό σε ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο τραντάζεται ακόμη και φήμες που κυκλοφορούν στο ίντερνετ, μια πραγματική κρίση σε μια χώρα με τραπεζικό σύστημα 40 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, μπορεί να προκαλέσει ντόμινο εξελίξεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Κερκ Ντάγκλας: αυτός ήταν ο «Σπάρτακος»

Ο Κερκ Ντάγκλας έφυγε από τη ζωή καθώς συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την κυκλοφορία της ταινία «Σπάρτακος» – μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή που κατεδάφισε την αντικομμουνιστική υστερία του Μακαρθισμού.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Σκλάβοι ήσασταν και σκλάβοι θα παραμείνετε. Η φρικτή ποινή της σταύρωσης όμως θα αρθεί αν υποδείξετε τον σκλάβο που ονομάζεται Σπάρτακος, ζωντανό ή νεκρό» «Σπάρτακος» 1960

Θα μπορούσε ποτέ το Χόλιγουντ να δώσει περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια (σε σημερινές τιμές) για να παρουσιάσει το έργο ενός φυλακισμένου κομμουνιστή συγγραφέα, διασκευασμένο για τη μεγάλη οθόνη από έναν κομμουνιστή σεναριογράφο, ο οποίος είχε περάσει 11 μήνες στη φυλακή για την πολιτική του δράση; Και αν το έκανε θα ανέθετε τη σκηνοθεσία στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ προσφέροντάς του μια πλειάδα ηθοποιών όπως ο Λόρενς Ολίβιε, ο Πίτερ Ουστίνοφ και ο Τόνι Κέρτις μαζί με περίπου 10.000 κομπάρσους;

Ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά σε αυτό το σουρεαλιστικό σενάριο ήταν ο παραγωγός και ηθοποιός Κερκ Ντάγκλας με την ταινία του «Σπάρτακος». Αδιαφορώντας για το κυρίαρχο κλίμα Μακαρθισμού, το οποίο είχε οδηγήσει αρκετούς συναδέλφους του στη φυλακή, την οικονομική εξαθλίωση ή ακόμη και την αυτοκτονία, ο Ντάγκλας αποφάσισε να φέρει στη μεγάλη οθόνη το ομότιτλο βιβλίο του Χάουαρντ Φαστ.

Ο Φαστ είχε γράψει τον «Σπάρτακο» το 1950, ενώ βρισκόταν στη φυλακή γιατί αρνήθηκε να καταδώσει στις αρχές τα ονόματα όσων χρηματοδοτούσαν ένα ταμείο για τα ορφανά των Αμερικανών αναρχικών και κομμουνιστών που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Ο άνθρωπος που θα μετέτρεπε το βιβλίο του Φαστ σε σενάριο για την ταινία είχε επίσης περάσει 11 μήνες στη φυλακή όταν αρνήθηκε να καταδώσει συναδέλφους του που είχαν σχέσεις με το κομμουνιστικό κόμμα των ΗΠΑ.

Ο Ντάλτον Τράμπο, γνωστός για το αντιπολεμικό αριστούργημα «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», είχε αποφασίσει να μην ακολουθήσει τον δρόμο των μεγάλων ρουφιάνων όπως ο Ρόναλντ Ρίγκαν και ο Ηλίας Καζάν. Η απόφασή του τον έφερε στην κορυφή της διαβόητης «μαύρης λίστας» του Χόλιγουντ και συγκεκριμένα των δέκα κομμουνιστών σεναριογράφων που διώκονταν από τις αρχές και έβλεπαν τις πόρτες των μεγάλων στούντιο ερμητικά κλειστές.

Ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων παραγωγών ο Κερκ Ντάγκλας αποφάσισε να προσλάβει τον Ντάλτον Τράμπο με ψευδώνυμο, γρήγορα όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής του. Εν μέσω της αντικομμουνιστικής υστερίας αποφάσισε να αποκαλύψει ότι είχε αναθέσει σε δυο κομμουνιστές δημιουργούς μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές στη μέχρι τότε ιστορία της βιομηχανίας του θεάματος.

Ευρωεκλογές: Η άκρα δεξιά να ευχαριστήσει την «αριστερά της σαμπάνιας»

του Άρη Χατζηστεφάνου

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ο ακροδεξιός Νάιτζελ Φάρατζ σάρωσε τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις με το κόμμα του Brexit, συμβολίζει το έγκλημα που πραγματοποίησε η φιλο-ΕΕ σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι το Brexit του Φάρατζ θα συγκεντρώσει τα υψηλότερα ποσοστά που έχει γνωρίζει βρετανικός πολιτικός σχηματισμός σε ευρωεκλογές από το 1994.

Με το δημοψήφισμα οι Βρετανοί ζήτησαν με σαφήνεια την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τα εθνικιστικά στοιχεία που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό το αποτέλεσμα, η ψήφος ήταν στη βάση της ταξική. Η πλειονότητα του πληθυσμού, σε μια χώρα που γνωρίζει καθημερινά σημάδια ακραίας φτώχειας,  καταδίκασε τα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά που εκπροσωπεί η ΕΕ.

Η φιλελεύθερη αριστερά του Λονδίνου, όμως, αμφισβήτησε τη λαϊκή εντολή με ακραία αντιδημοκρατικές απόψεις. Στη ρητορική τους ήταν εμφανή στοιχεία που θα περίμενε να ακούσει κανείς από την αριστοκρατία προηγούμενων αιώνων (ο λαός δεν διαθέτει την ικανότητα να καταλάβει το διακύβευμα των εκλογών) και έφταναν μέχρι θεωρίες συνωμοσίας που παραπέμπουν στους οπαδούς της επίπεδης Γης (οι Ρώσοι αλλοίωσαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) κτλ.

Είναι φαινομενικά παράδοξο αλλά τα καλύτερα μορφωμένα στρώματα της κοσμοπολίτικης Βρετανίας αποτέλεσαν τις πιο αντιδραστικές και σκοταδιστικές δυνάμεις σε αυτή τη διαδικασία.

ΈΓΙΝΑ ΤΡΟΛ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ ΓΙΑ ΜΊΑ ΕΒΔΟΜΆΔΑ

Μια εφαρμογή για κινητά συντονίζει χιλιάδες υποστηρικτές του Ισραήλ για να πραγματοποιούν ηλεκτρονικό bullying σε όσους ασκούν κριτική στην πολιτική του Τελ Αβίβ. Γράφτηκα και εγώ συνδρομητής για μία εβδομάδα. Προσοχή. Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.

Την περασμένη Δευτέρα, ξύπνησα από μια ειδοποίηση στο κινητό μου. Η εφαρμογή ACT.IL, την οποία είχα εγκαταστήσει το προηγούμενο βράδυ, με ενημέρωνε για τις επόμενες «αποστολές» μου. Μεταξύ άλλων έπρεπε να επισκεφθώ τη σελίδα της Huffington Post στο Facebook και να σχολιάσω ένα κείμενο για τον ηγέτη των Βρετανών Εργατικών.

Συγκεκριμένα, η εφαρμογή με ενημέρωνε (με ψευδή στοιχεία) ότι ο Τζέρεμι Κόρμπιν είχε κάνει αντισημιτικές δηλώσεις στο παρελθόν και με καλούσε να κάνω like σε ένα σχόλιο μιας κοπέλας που κατηγορούσε τους Εργατικούς. Επισκέφθηκα τη σελίδα της στο Facebook. Ηταν μέλος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και στη φωτογραφία του προφίλ της ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα ισραηλινό άρμα μάχης.

Στις επόμενες αποστολές μου έπρεπε να κάνω report σε σελίδες του Facebook και λογαριασμούς του twitter που υποστήριζαν την αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή ή να ασκήσω κριτική σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης τα οποία δεν αναπαρήγαν (αυτολεξεί) τις θέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης. Για κάθε αποστολή που ολοκλήρωνα, θα έπαιρνα τουλάχιστον δέκα πόντους, τους οποίους αργότερα θα αντάλλασσα για κάποιο ηλεκτρονικό «παράσημο».

Εκ πρώτης όψεως, το ACT.IL φαντάζει σαν μια αθώα εφαρμογή Ισραηλινών εθνικιστών, οι οποίοι συντονίζονται για να προωθούν τα μηνύματά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετά από τα ιδρυτικά στελέχη της πρωτοβουλίας, όπως ο διευθύνων σύμβουλος Γιαρντέν Μπεν Γιόσεφ, έχουν περάσει από σημαντικά πόστα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και δεν κρύβουν τις σχέσεις τους με το υπουργείο Στρατηγικών Υποθέσεων, που αποτελεί πλέον την αιχμή του δόρατος στις επικοινωνιακές μάχες που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ.

Η εφαρμογή στηρίζεται από τρία ισραηλινά ιδρύματα-λόμπι (το Maccabee Task Force, το Israel American Council και το IDC Herzliya), τα οποία με τη σειρά τους χρηματοδοτούνται από τον ισραηλινό «βαρόνο των καζίνων» Σέλντον Αντελσον, ο οποίος τυχαίνει να είναι και στενός συνεργάτης και χορηγός του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπένζαμιν Νετανιάχου.

Ο ΓΙΟΥΝΚΕΡ, ΤΟ RTL GROUP ΚΑΙ ΈΝΑΣ ΈΛΛΗΝΑΣ ΛΟΜΠΊΣΤΑΣ

Μερικές φορές, ακόμη και μια αθώα, προσωπική στιχομυθία στο twitter μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια ενδιαφέρουσα έρευνα.
Και αυτό ακριβώς συνέβη όταν δημοσιεύσαμε ένα κείμενο με δέκα δηλώσεις του Γιούνκερ σχετικά με τη δημοκρατία, τα δημοψηφίσματα, την ευρωζώνη και ευρύτερα την πολιτική.

O διευθυντής ευρωπαϊκών υποθέσεων του ομίλου RTL Group μας έστειλε το εξής σχόλιο από τον προσωπικό του λογαριασμό.

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το RTL Group το συγκεκριμένο στέλεχος είναι επιφορτισμένο να εκπροσωπεί την εταιρεία απέναντι σε αξιωματούχους της ΕΕ – είναι δηλαδή ο βασικός λομπίστας του ομίλου στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δραστηριότητα για την οποία ο όμιλος δηλώνει επισήμως ότι δαπανά 200 με 300 χιλιάδες ευρώ ετησίως.

Και επειδή δυστυχώς η ΕΡΤ, στην οποία αναφέρεται, φαίνεται ότι πράγματι «χρωστάει» στον κάθε πρωθυπουργό (και το απέδειξε την περίοδο της ΝΕΡΙΤ με τις στημένες συνεντεύξεις Σαμαρά και σήμερα που ενισχύει τις γραμμές της με φίλους, οπαδούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) σκεφτήκαμε να δούμε τι πραγματικά χρωστάει ο όμιλος RTL στον Γιούνκερ.

Όπως εξηγούσε παλαιότερα η εφημερίδα Guardian το RTL οφείλει σε σημαντικό βαθμό την ύπαρξη και την επιτυχία του στο ειδικό καθεστώς για επιχειρήσεις ΜΜΕ που έστησε ο Γιούνκερ ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου. Συγκεκριμένα ήταν μια από τις πρώτες εταιρείες  που κατάφεραν να σπάσουν τη βρετανική νομοθεσία και μαζί το μονοπώλιο του BBC, εκπέμποντας  από το μικροσκοπικό κράτος του Γιούνκερ.

Ο Γιούνκερ με στελέχη της Bertelsmann και του RTL Group to 2007

Χάρη και στο προνομιακό φορολογικό καθεστώς, που έδωσε στο Λουξεμβούργο τον τίτλο του μεγαλύτερου φορολογικού πλυντηρίου της Ευρώπης, το RTL γιγαντώθηκε και έστησε εκεί την έδρα μιας αυτοκρατορίας με 59 τηλεοπτικούς και 31 ραδιοφωνικούς σταθμούς που εκπέμπουν σε δέκα χώρες. Σήμερα ελέγχεται, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, από τον Όμιλο Bertelesmann.

Ήταν τέτοιος ο «έρωτας» του RTL Group με τον Γιούνκερ ώστε ο συν-διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Guillaume de Posch ζωγράφιζε (κυριολεκτικά) καρδούλες για τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής επιτροπής, σε διαφημιστικό βίντεο.

Φυσικά είχε κάθε λόγο να ζωγραφίζει καρδούλες για τον εκάστοτε πρόεδρο της Κομισιόν αφού προσέφευγε συχνά στα όργανά της επιτροπής για να διευθετήσει φορολογικές και άλλες οικονομικές διαφορές που είχε με χώρες μέλη της ΕΕ – με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον «πόλεμο» που είχε κηρύξει στην κυβέρνηση Ορμπάν, στην Ουγγαρία.

Robocop: ο «μπάτσος» του νεοφιλελευθερισμού

Άρης Χατζηστεφάνου

Οταν κυκλοφόρησε, πριν από 30 χρόνια, χαρακτηρίστηκε σαν ακόμη μια χολιγουντιανή φούσκα.

Φέτος, που ο αμερικανικός κινηματογράφος ζει στους απελπιστικά ξενέρωτους ρυθμούς τού «La La Land», το Robocop φαντάζει σαν ένα εγχειρίδιο μαρξιστικής ανάλυσης για τα δεινά που επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός.

Οι καλές μπίζνες γίνονται όπου τις βρίσκεις

Αντιπρόεδρος της OCP

«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσεις μια κλοπή παρά μέσω της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας».

Η φράση θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί στον ΜακΧίθ, από την «Οπερα της Πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Στην πραγματικότητα είναι ένα από τα δεκάδες «μηνύματα» που μπορεί να εντοπίσει ένας παρατηρητικός θεατής στην ταινία «Robocop», του Πολ Βερχόφεν, που φέτος κλείνει τα τριάντα της χρόνια.

Οπως εξηγούσε και ο πανεπιστημιακός Μίλο Σουίντλερ, αρκετά σημεία από το σενάριο της ταινίας μοιάζουν να έχουν βγει από τα κείμενα του Ντέιβιντ Χάρβεϊ και άλλων μαρξιστών που άσκησαν την πιο σκληρή κριτική στον νεοφιλελευθερισμό.

Η υπόθεση διεξάγεται στο μεταβιομηχανικό Ντιτρόιτ, το οποίο βυθίζεται στην εγκληματικότητα.

Λούμπεν στοιχεία του υποκόσμου, τα οποία ελέγχονται υπογείως από μεγαλοστελέχη επιχειρηματικών κολοσσών, λυμαίνονται τις γειτονιές που κάποτε φιλοξενούσαν τους βιομηχανικούς εργάτες.

Το αμερικανικό κράτος αλλά και οι τοπικοί άρχοντες έχουν ιδιωτικοποιήσει την αστυνόμευση, η οποία πέρασε στον έλεγχο ενός γιγαντιαίου ιδιωτικού ομίλου -του Omni Consumer Products (OCP).

Μια φιλόσοφος αποδομεί τον ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΥ ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάτεψε πολύ Αλτουσέρ με Ζίζεκ, πρόσθεσε ισχυρές δόσεις Χέγκελ και καθόλου Μαρξ; Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της με τίτλο «Το κύμα του ΣΥΡΙΖΑ: Ανάβαση και συντριβή με την ελληνική Αριστερά» η φιλόσοφος Ελενα Σίχαν μοιράζεται μαζί μας διαφορετικές σκέψεις για τις φιλοσοφικές μεταπτώσεις και καταπτώσεις του κυβερνώντος κόμματος.

Tην ημέρα της πρώτης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, έβαλε τα κλάματα, όταν ο Αριστείδης Μπαλτάς τής έστειλε ένα e-mail που έγραφε: «Αυτή είναι η τελευταία ημέρα της παλιάς εποχής».

Τον ξανασυνάντησε σε ένα συνέδριο στην Αθήνα, λίγες ώρες μετά την υπογραφή της ταπεινωτικής συνθηκολόγησης με τους δανειστές, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. «Πώς φτάσατε ώς εδώ;» τον ρώτησε στα λίγα δευτερόλεπτα που είχαν στη διάθεσή τους πριν αυτός ανέβει στο βήμα. Εκείνος απλώς σήκωσε τους ώμους.

Για την επόμενη μισή ώρα επιχειρούσε να πείσει το ακροατήριο πως αν η Ελλάδα δεν είχε δεχτεί τους όρους και έβγαινε από το ευρώ δεν θα υπήρχε… νερό στα νησιά. Δίπλα του ο Ταρίκ Αλι χρησιμοποιούσε για πρώτη φορά τις λέξεις «άνευ όρων παράδοση» (capitulation) για να περιγράψει τι είχε συμβεί.

Χιλιάδες μικρές ιστορίες σαν κι αυτήν παρουσιάζονται στο νέο βιβλίο της φιλοσόφου Ελενα Σίχαν με τίτλο «Το κύμα του ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται ίσως για το πληρέστερο ημερολόγιο της κρίσης και της μετάλλαξης του κυβερνώντος κόμματος.

Νεοφιλελευθερισμός: ενθάδε κείται

Από τον Άρη Χατζηστεφάνου

Κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ τοποθέτησαν την περασμένη εβδομάδα μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος. Ανεπαισθήτως εξέδωσαν το πιστοποιητικό θανάτου του νεοφιλελευθερισμού.

Για να διασφαλίσουν τον πλούτο τους κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν ρύθμιση στη δημοκρατία αντί στον καπιταλισμό

Ταρίκ Αλί

Σε μια από τις γνωστότερες ιστορίες του Αστερίξ, οι περίφημοι πειρατές αρχίζουν να βυθίζουν μόνοι τους το πλοίο τους μπροστά στους Γαλάτες, που τους παρακολουθούν εμβρόντητοι. Η ίδια έκφραση ειλικρινούς απορίας πρέπει να σχηματίστηκε την περασμένη Πέμπτη και στα πρόσωπα χιλιάδων οικονομολόγων και αναλυτών που παρακολούθησαν το ΔΝΤ να βυθίζει τη ναυαρχίδα του «πειρατικού» στόλου του: του νεοφιλελευθερισμού.

Σε έκθεσή τους με τίτλο «Ο υπερτιμημένος νεοφιλελευθερισμός», τρεις κορυφαίοι οικονομολόγοι από το τμήμα ερευνών του ΔΝΤ (Jonathan D. Ostry, Prakash Loungani, και Davide Furceri) έβαλαν μια βόμβα στα θεμέλια του οικονομικού δόγματος το οποίο ακολουθεί η ανθρωπότητα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Στην έκθεση (την οποία παρουσίασε ο Μπάμπης Μιχάλης στην «Εφ.Συν.») αμφισβητούν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, τις πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και του μικρότερου κράτους – που αποτελούσαν το άγιο δισκοπότηρο για τους οπαδούς του Μίλτον Φρίντμαν, τουΡόναλντ Ρέιγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ.

CATASTROIKA (ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ) HD

Αν με το DEBTOCRACY είδαμε την κορυφή του παγόβουνου με το δεύτερο ντοκιμαντέρ των ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΙΤΙΔΗ CATASTROIKA θα μπούμε σε πιο βαθιά νερά..... 

Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Επειδή φασισμός δεν είναι μόνο η συμμορία της Χρυσής Αυγής αλλά και οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι εκδότες που την εξέθρεψαν...... Επειδή η οικονομική κρίση που ευνοεί την ανάπτυξη του φασισμού και του ναζισμού είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας... Επειδή ολόκληρη η Ευρώπη βυθίζεται στο σκοτάδι της άκρας δεξιάς...

Οι δημιουργοί του Debtocracy και του Catastroika επιστρέφουν με ένα νέο ντοκιμαντέρ.

ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ : " Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ" ΚΑΤΑ DEBTOCRACY

Ντοκυνμανμτέρ του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη

Δελαστίκ, Παπακωνσταντίνου, Αλαβάνος, Χατζηστεφάνου για τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα

Γώργος Δελαστίκ, Άρης Χατζηστεφάνου, Πέτρος Παπακωνσταντίνου και Αλέκος Αλαβάνος συζητούν για τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα, την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τους κινδύνους και τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η ανατρεπτική Αριστερά.

Συντονίζει ο Τάκης Κυπραίος.

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ Ε.Ε

Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ*

Πόρτες σε προσφυγικά σπίτια της Βρετανίας βάφονται κόκκινες για να γνωρίζουν οι γείτονες την παρουσία των σύγχρονων «ανέγγιχτων». Πρόσφυγες που σχηματίζουν ουρές για συσσίτιο καλούνται να φορούν ειδικά περιβραχιόνια, ενώ στη Δανία και στη Γερμανία ξεκινά η κατάσχεση της μοναδικής περιουσίας που κατάφεραν να μεταφέρουν στις αποσκευές τους. Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων έχουν μια έντονη αποφορά από τα χρόνια που προηγήθηκαν του ολοκαυτώματος – όχι τόσο σε σχέση με τηχιτλερική Γερμανία, όσο με την ετοιμότητα των «πολιτισμένων» δυνάμεων της εποχής να παραδώσουν τους εβραίους πρόσφυγες στους ναζιστές. Ο πρόσφατος τίτλος της βρετανικής εφημερίδας Ντέιλι Μέιλ, που εξηγεί γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να δεχθεί άλλα 3.000 παιδιά προσφύγων, είναι σχεδόν πανομοιότυπος με τα πρωτοσέλιδα των βρετανικών και αμερικανικών εφημερίδων του 1939, που εξηγούσαν γιατί οι ροές εβραίων προσφύγων συνιστούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια και την ευημερία των πληθυσμών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνα που είχε πραγματοποιήσει τότε ο πατέρας των δημοσκοπήσεων, Τζορτζ Γκάλοπ, περίπου τα τρία τέταρτα των Αμερικανών ερωτηθέντων δήλωναν ότι δεν επιθυμούν να έρθουν στη χώρα 20.000 παιδιά εβραίων προσφύγων, όπως πρότεινε διακομματική επιτροπή τηΓερουσίας. Χιλιάδες από εκείνους τους Εβραίους πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια τηςΑννα Φρανκ, κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ, όπου δολοφονήθηκαν με τις …καινοτόμες τεχνικές εξόντωσης των ναζί.

Τα ποσοστά των σημερινών Αμερικάνων και ευρωπαίων που αρνούνται την είσοδο προσφύγων, ακόμη και όταν βλέπουν τις φωτογραφίες άψυχων σωμάτων βρεφών να ξεβράζονται σε παραλίες, δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα δεδομένα του 1939. Ήδη στη Γερμανία περίπου ο μισός πληθυσμός εμφανίζεται απογοητευμένος ή και εξοργισμένος με την Μέρκελ για τον αριθμό των προσφύγων που επέτρεψε να εισέλθουν σε γερμανικό έδαφος.

Το Ιντερνετ είναι νεκρό… όπως το ξέραμε

Άρης Χατζηστεφάνου

Θυμάστε το περίφημο video του Ν. Μαστοράκη με την ανάκριση των φοιτητών στη χούντα; Θυμάστε τον πρώην υπουργό Υγείας, Α. Γεωργιάδη, να φωνάζει ναζιστικά συνθήματα με αναφορές στον Γκέμπελς ή τον Α. Σαμαρά να κατακεραυνώνει το μνημόνιο; Πως θα ήταν η ζωή μας αν ένα πρωί ξυπνούσαμε και ήταν πρακτικά αδύνατο να εντοπίσουμε σχετικά βίντεο και πληροφορίες στο Ιντερνετ; Και κυρίως πως θα ήταν η συνείδησή μας εάν ο σημαντικότερος σύμμαχός μας σε μια τέτοια δυστοπική κοινωνία ήταν ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές των ΗΠΑ όπως η Google η Amazon;

Ο Ουίνστον Σμίθ είχε μια πολύ συγκεκριμένη εργασία να εκτελεί κάθε πρωί στο γραφείο του. Αναθεωρούσε την ιστορία, ανάλογα με τις εντολές που λάμβανε από τους προϊσταμένους του και κατέστρεφε τα πρωτότυπα ιστορικά ντοκουμέντα πετώντας τα στη λεγόμενη «Τρύπα της Μνήμης». Εάν δεν σας λέει κάτι το όνομά του ήταν ο ήρωας στο «1984» του Τζορτζ Όργουελ που εργαζόταν στο «Υπουργείο Αλήθειας». Και αν έμαθε κάτι από αυτή τη διαδικασία είναι πως «αυτός που ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και αυτός που ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν».

Τρείς δεκαετίες μετά το έτος σταθμό του Τζορτζ Όργουελ η Ευρωπαϊκή Ένωση φρόντισε να θεσμοθετήσει μια σύγχρονη «Τρύπα της Μνήμης», στην οποία πολίτες αλλά και επιχειρήσεις θα μπορούν να «καταστρέφουν» στοιχεία για το παρελθόν τους. Το περίφημο «δικαίωμα στη λήθη – right to be forgotten», που επέβαλε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υποχρεώνει την Google και όλες τις μηχανές αναζήτησης που δραστηριοποιούνται στην ΕΕ, να αφαιρούν –κατόπιν αίτησης ενός χρήστη – οποιαδήποτε σύνδεση σε πληροφορίες που αφορούν παλαιότερες πράξεις του. Θεωρητικά η αρχική πληροφορία δεν χάνεται (αν λόγου χάρη έχει δημοσιευτεί σε μια εφημερίδα παραμένει στο αρχείο ή στο site της) αλλά καθίσταται πλέον πολύ δύσκολο έως αδύνατο για έναν χρήστη να την αναζητήσει μέσω του διαδικτύου. Σε μια εποχή που το να εμφανίζεσαι στα αποτελέσματα μιας μηχανής αναζήτησης καθορίζει το αν υπάρχεις η όχι, το δικαίωμα στη λήθη μπορεί να μετατραπεί στο όνειρο κάθε αναθεωρητή της ιστορίας. Θεωρητικά αμφισβητεί ένα από τα βασικότερα προτερήματα του Ιντερνετ, που ήταν η δυνατότητα κάθε χρήστη να έχει άμεση πρόσβαση σε ιστορικά δεδομένα – είτε αυτά αφορούν περασμένους αιώνες ή περασμένες εβδομάδες.

Είμαστε όλοι Βαρουφάκης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπρεπε να γράψω ένα κείμενο στήριξης στον Γ.Βαρουφάκη. Στα πάνελ που βρεθήκαμε να συζητάμε για το ευρώ και τη δραχμή ή στις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις μαζί του πίστευα πάντα ότι ήταν επικίνδυνος για τις επιδιώξεις και τα οράματα της Αριστεράς.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον άλλο οικονομολόγο (του δικού του διαμετρήματος) που να επιχειρηματολογούσε με τόσο πάθος για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα τη θεωρία του Hotel California σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου (You can check-out any time you like, But you can never leave!). Γι’ αυτόν ήταν λάθος ότι μπήκαμε στη νομισματική ένωση αλλά θα ήταν καταστροφή να βγούμε.

Ήταν επίσης ο πρώτος που επιτέθηκε στην πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Και μάλιστα το έκανε από τις σελίδες του Protagon με επιχειρήματα που θύμιζαν τα τρομολαγνικά σενάρια των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων.

Και ύστερα ήρθαν τα ασυγχώρητα λάθη, από τη θέση πλέον του υπουργού Οικονομικών. Πληρώνοντας τις δόσεις παράνομων και απεχθών δανείων άφησε τα ταμεία να αδειάσουν και εκμηδένισε τις ελπίδες μια σοβαρής διαπραγμάτευσης. Οι προηγούμενες ιδεοληψίες του για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ και η άρνησή του για κάθε συζήτηση σοβαρής διαγραφής του χρέους απλώς επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση.

Για όλους αυτούς τους λόγους το info-war άσκησε από την πρώτη στιγμή σκληρή κριτική στην επιλογή του για τη θέση του υπουργού οικονομικών. Είναι μάλιστα κωμικοτραγικό ότι ορισμένοι από τους σημερινούς διώκτες του στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ενοχλημένοι από τη στάση μας απέναντι στον «υπουργο-σταρ» της κυβέρνησης Τσίπρα.

Κι όμως σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης χρειάζεται τη στήριξη όλων μας. Γιατί στο πρόσωπό του δεν διώκεται απλώς ένας πρώην υπουργός οικονομικών ή ένας οικονομολόγος. Διώκεται κάθε άνθρωπος που τολμά να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στη δικτατορία της Ε.Ε.

Δεν έχει σημασία εάν σήκωσε το γιακά και αντιμίλησε στους Ευρωπαίους κομισάριους για ιδεολογικούς λόγους για κάποια προσωπική ατζέντα η απλώς επειδή έχει ένα τεράστιο Εγώ, το οποίο δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το σακάκι του. Σημασία έχει ότι για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη ταυτίστηκε με μια μικρή χώρα που τολμά να τα βάλει με τα θηρία.

DEBTOCRACY - ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ (FULL)

Σκηνοθεσία/Σενάριο Κατερίνα Κιτίδη
Άρης Χατζηστεφάνου
Επιστημονική επιμέλεια Λεωνίδας Βατικιώτης

CATASTROIKA (ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ) HD

Αν με το DEBTOCRACY είδαμε την κορυφή του παγόβουνου με το δεύτερο ντοκιμαντέρ των ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΙΤΙΔΗ CATASTROIKA θα μπούμε σε πιο βαθιά νερά..... 

Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα.

Πώς ακριβώς και γιατί θα φταίμε όλοι μας αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη

Σεπτεμβρίου 20, 2013 από seisaxthiablog


Παναγιώτης Χατζηστεφάνου

Ο φονιάς του Παύλου Φυσσά, Γιώργος Ρουπακιάς, είναι ένας αποδιοπομπαίος τράγος, όπως ήταν και ο φονιάς του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας. Και οι δυο επισύρουν δαίμονες που βολικά εκπροσωπούνται από αυτούς, ενώ ουσιαστικά αφορούν όλους μας.

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει η έννοια της συλλογικής ευθύνης για μια δολοφονία?

Eίναι δυνατόν να αποδοθεί δικαιοσύνη απέναντι στην συλλογική ευθύνη?

Σε ποια περίπτωση είμαστε ικανοί να εγκαλέσουμε μια ολόκληρη κοινωνία, αναγνωρίζοντας την συνενοχή της στις πράξεις ενός ανθρώπου?

Τον Μάη που αγαπήσαμε...

Στον Μάη που πάντα ονειρευόμαστε... Στον Μάη που πάντα προδίδουμε...

Μάης 68: Παγκόσμια εξέγερση

Σαραντα πέντε χρόνια από την εξέγερση που συγκλόνισε τον πλανήτη και αποχαιρέτισε την μεταπολεμική ανάπτυξη.

Ανάρτηση από: /info-war