Αναρτήθηκε από τον/την
olympiada στο Αυγούστου 30, 2013
(Το πρώτο μέρος:
Τὸ Ἑλληνικὸ Ἀλφάβητο.)
Γράφει η Κόριννα
Ἄς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο τοὐ ὁποίου ἡ γνώμη θεωρεῖται “δόγμα”ἐπιστημονικὸ.
Ἀλλά ἡ ἐπιστήμη δὲν δογματίζει.Ἁπλῶς ἔτσι τὸ θέλει ἡ ἀνθελληνικὴ προπαγάνδα.
Προπαγάνδα;
Ναὶ,διότι μερικοὶ ποὺ θεωροῦν ὅτι δὲν εἶναι σπουδαῖο ποιός ἀνακάλυψε τὸ Ἀλφάβητο,ἤ ψεὺδονται ἤ εἶναι ἀφελεῖς .
Τὰ γράμματα ἔχουν σχέσι μὲ τὴν λειτουργία τῆς νοήσεως,ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἑτυμολογία τῶν λέξεων δλδ μέ τὴ σοφία,κατὰ τὸ : “ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις”,καὶ ἐτυμολογία δὲν κάνεις μὲ ξένο ἀλφάβητο.
Ἐπί πλέον τὸ ἀλφάβητο ἐκφράζει καὶ τὸν λαὸ ποὺ τὸ ἐφηῦρε.
Εἶναι κολοσσιαίας λοιπὸν σημασίας ἡ πατρότητα τοῦ ἀλφαβήτου, διότι ὅποιος τὸ ἀνακάλυψε εἶναι καὶ ὁ φορέας τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τέτοιος δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὁ Ἕλληνας.
Ξέρεις τὶ σημαίνει,ὅπου στρέψεις τὸ βλέμμα σου νὰ βλέπεις αὐτὸν τὸν μικρό λαὸ ποὺ κατέχει μιὰ μικρή λωρίδα πού εἶναι περισσότερο θάλασσα παρά γῆ,νὰ σὲ κυττᾶ μὲ ὑπερηφάνεια καὶ νὰ σοῦ ὑπενθυμίζει χαμογελώντας,ὅτι αὐτὸς τὸ εἶχε πῆ πρῶτος;
Διότι δὲν κατανοοῦν τὶ σημαίνει…Αὐτὸς ὁ κόσμος ὁ μικρὸς,ὁ Μέγας!
Ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ μᾶς τσακίσουν τὸ ἠθικό,πολλαπλῶς,καὶ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ὁ πόλεμος γιὰ τὴν καταγωγὴ τοῦ Ἀλφαβήτου.
Ὡς πρὸς τὴν ἐφεύρεσι τοῦ Ἀλφαβήτου λοιπὸν βρῆκαν τὸν Ἡρόδοτο καὶ τὸν ἔκαναν σημαία.
Ἄς δοῦμε ὅμως τὶ ἔλεγαν γιὰ τὸν Ἡρόδοτο οἱ Ἀρχαῖοι ,μολονότι διαβάζεται εὐχάριστα.
Ὁ Ἡρόδοτος ἔχει κατηγορηθῆ ,ἀπό τοὺς ἀρχαίους ὅτι γράφει ἀνεξέλεγκτα,ὅ,τι τοῦ ἀφηγοῦνται,
π.χ στὸ Β΄ βιβλίο του, κεφ.99 δηλώνει …τὸ δὲ ἀπὸ τοῦδε Αἰγυπτίους ἔρχομαι λόγους ἐρέων κατὰ τὰ ἤκουσα…..
Τὸν κατηγοροῦν ἐπίσης,οἱ ἀρχαῖοι,ὅτι ἔγραφε μεροληπτικῶς ἱστορικὰ γεγονότα, π.χ,ἔκρινε δυσμενῶς τὴν Ἰωνικὴ ἐπανάστασι,μείωσε τὸν ρόλο τῆς Σπάρτης στὰ Μηδικὰ,ἀδίκησε τὸν Θεμιστοκλῆ,καὶ κατέκρινε ἀδίκως τοὺς Κορινθίους καὶ Θηβαίους καὶ γενικῶς τὸν κατηγόρησαν γιὰ “φιλοβάρβαρο”.
Περισσότερο ἀπὸ ὅλους ὁ Πλούταρχος στὸ “Περί κακοηθείας Ἡροδότου”.
Ἀρχίζει ὡς ἑξῆς ὁ Πλούταρχος:
“Τοῦ Ἡροδότου πολλούς μέν,καὶ ἡ λέξις ὡς ἀφελής καὶ δίχα πόνον καὶ ραδίως ἐπιτρέχουσα τοῖς πράγμασιν,ἐξηπάτησε….οὐ γάρ μόνον ὡς φησίν ὁ Πλάτων,τῆς ἐσχάτης ἀδικίας,μὴ ὄντα,δοκεῖν εἶναι δίκαιον,ἀλλά καὶ κακοηθείας ἄκρας ἔργον,
εὐκολίας μιμούμενον καὶ ἁπλότητα,δυσφώρατον εἶναι…………………….
…..
νομίζω ὅτι εἰς ὑμᾶς ἀνήκει νὰ ὑπερασπίσωμεν τοὺς προγόνους μας καὶ τὴν ἀλήθειαν,ἐξελέγχοντες μόνον τὰ κατ᾿αὐτῶν γραφέντα·καθ᾿ὅτι ἄν ἀποφασίσωμεν νὰ ἐξετάσωμεν τὰ ἄλλα ψεύματα αὐτοῦ καὶ πλάσματα θέλουσι χρειασθῆ πολλά βιβλία.
Ὁ Πλούταρχος θεωρεἰ δὲ φιλοβάρβαρο τὸν Ἡρόδοτο καὶ γράφει:
Τόσον δὲ φιλοβάρβαρος εἶναι,ὥστε ἀπολύσας τὸν Βούσιριν ἀπὸ τὴν ἀνθρωποθυσίαν καὶ ξενοκτονίαν,τὴν ὁποίαν λέγουσι,καὶ βεβαιώσας ὅτι οἱ Αἰγύπτιοι ὅλοι εἶναι θεοσεβέστατοι καί δικαιότατοι,ἀναστρέφει τὴν μιαράν αὐτὴν πρᾶξιν καὶ τὴν μιαιοφονίαν εἰς τοὺς Ἕλληνας.
Κατηγόρησε δὲ τὸν Μενέλαο ὡς ἄδικο καὶ κάκιστο,θυσιάσας δύο παιδιά ἐντοπίων ,ἐνῷ οἱ Αὐγύπτιοι ἔχουν σὲ μεγάλη τιμὴ καί τὸν Μενέλαο καὶ τὴν Ἑλένη.
Πρός δὲ τὸν Ἡρακλέα καὶ Διόνυσο,ποὺ τοὺς ἔχουν σὰν Θεούς οἱ ἄνθρωποι, δὲν ἔδειχνε σεβασμό καὶ μαλιστα ἀποδίδει τὸν Ἡρακλέα στοὺς βαρβάρους.
Τὸν κατηγορεῖ ἐπίσης ὅτι γράφοντας γλυκά καὶ μὲ δεινότητα ψεύδεται περί τῶν ἐναρετωτάτων καὶ μεγαλωτάτων ἀνδρῶν τῆς Ἑλλάδος.(μετάφρασις Λ.Ραδινοῦ,ἐκδόσεις Κορομηλᾶ 1836).
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ὁ ἱστορικὸς καὶ σοφιστής Ἀρποκρατίων (Γ΄ αὦνας π.χ) γράφει γιὰ τὸν Ἡρόδοτο,”Περί τοῦ κατεψεῦσθαι τὴν Ἡροδότου Ἱστορίαν.
Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης(Α’37):
“Ἡρόδοτος δὲ ὁ πολυπράγμων,εἰ καὶ τις ἄλλος ,γεγονώς καὶ πολλῆς ἱστορίας ἔμπειρος ἐπικεχείρηκε μέν περί τούτων ἀποδιδόναι λόγον,ἠκολουθηκώς δέ ἀντιλεγόμεναις(ἀντιφατικάς) ὑπονοίαις εὐρίσκεται.
Ὁ Λουκιανὸς (Φιλοψευδής,2);
…”πολλούς ἄν ἐγώ σοί δείξαιμι συνετούς τἄλλα καὶ τὴν γνώμην θαυμαστοὺς,οὐκ οἶδ ὅπως ἐαλωκότας τούτῳ τῷ κακῷ,καὶ φιλοψευδεῖς ὄντας….
Ἄνδρες ἄριστοι τὰ πάντα,ὅμως χαίρουσιν αὐτοὺς τε καὶ τοὺς ἐπιτυγχάνοντας ἐξαπατῶντες·ἐκείνους μὲν γὰρ τοὺς παλαιοὺς,πρό ἐμοῦ σὲ χρή εἰδέναι,τὸν Ἡρόδοτον καὶ Κτησίαν τὸν Κνήδιον…..”
Ὁ Μανέθων γιὰ τὸν Ἡρόδοτο:
“πολλά τὸν Ἡρόδοτον ἐλέγχει,τῶν Αἰγυπτιακῶν ὑπ᾿ἀγνοίας ἐψευσμένον”
