Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η "ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ"

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η "ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ" 

Μελέτης Η. Μελετόπουλος  

εφ. ΝΕΑ 30.09.22

  Η πολιτική επιστήμη ορίζει επακριβώς το περιεχόμενο των εννοιών «ακροδεξιά», «φασισμός», «ναζισμός», «ολοκληρωτισμός». Η κατάχρηση των λέξεων οδηγεί στην παραπληροφόρηση και στην σύγχυση. Κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο στις δημοκρατίες.

  Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη όλοι αυτοί οι όροι εκτοξεύονταν επί δεκαετίες επί δικαίων και αδίκων, χωρίς καμμία προσοχή στο ακριβές τους περιεχόμενο. Όποιος δεν ήταν αριστερός ήταν «φασίστας» και όποιος δεν ήταν δεξιός ήταν «κομμουνιστής». Οι βασικές ιδεολογικές κατηγορίες υπέστησαν σημειολογική πόλωση. Η πολιτική ορολογία κατέστη μηχανισμός λάσπης, χωρίς καμμία παρέμβαση των πολιτικών επιστημόνων. Που και αυτοί συχνά λειτουργούν ως πομποί σύγχυσης και διαστρέβλωσης των εννοιών, ιδίως όταν είναι ημιμαθείς, στρατευμένοι κομματικά ή ιδεολογικά.

    Είχε επισημανθεί εδώ και πολύ καιρό (και από αυτήν την στήλη) ότι τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, αυτο-εγκλωβισμένα στην στρουθοκαμηλική πλάνη της «πολιτικής ορθότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας», άφησαν άθικτο το μέγα πρόβλημα της μη ενσωμάτωσης των μεταναστών από Αφρική-Ασία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενώ θα έπρεπε και θα μπορούσε το πρόβλημα να αντιμετωπισθεί στα πλαίσια του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Οποιαδήποτε όμως φωνή επεσήμαινε την βραδυφλεγή αυτήν βόμβα (και για την συνοχή των δυτικών κοινωνιών και για την δημοκρατία), δεχόταν αμέσως την συκοφαντία του «ακροδεξιού».

_____ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ______

 

"Ένας νέος ΦΑΣΙΣΜΟΣ δημιουργείται στη θέση τού παλαιού κληρικο-φασισμού, ένας τεχνητός φασισμός, ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ."

Pier Paolo Pasolini

Το απόσπασμα είναι από την ομιλία του Π.Π.Παζολίνι στο συνέδριο των Ριζοσπαστών, Νοέμβριος του 1975. Την διάβασε άλλος, γιατί εκείνος είχε δολοφονηθεί μερικές μέρες νωρίτερα...

4η Αυγούστου και εκπαίδευση

Το καθεστώς που επέβαλε ο Ιωάννης Μεταξάς στην Ελλάδα το 1936 δεν ήταν φασισμός[2] με την έννοια ότι δεν στηρίζονταν σε κάποιο φασιστικό κίνημα από τα κάτω όπως ο Μουσολίνι στην Ιταλία ή ο Χίτλερ στη Γερμανία. Άλλωστε, η ίδια η ονομασία του καθεστώτος μόνο από την ημερομηνία επιβολής του είναι αδιάψευστη (αυτό)μαρτυρία ότι δεν είχε ιδεολογικό περιεχόμενο, αν και στην πορεία ο Μεταξάς προσπάθησε να του δώσει[3]. Του Κώστα Θεριανού

Η δικτατορία της 4η Αυγούστου του 1936 προέκυψε από την κατάληψη της εξουσίας από το Μεταξά προκειμένου να αποτραπεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», δηλαδή η αδυναμία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, στη δεδομένη συγκυρία, να διαμορφώσουν ένα ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού[4] σε συνδυασμό με τις μεγάλες και δυναμικές  εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις που εκδηλώνονταν σε όλη τη χώρα.[5]

Στις εκλογές του1936 βασιλικοί και βενιζελικοί αναδείχθηκαν ισοδύναμοι με αποτέλεσμα το ΚΚΕ που είχε εκλέξει 15 βουλευτές να παίζει το ρόλο ρυθμιστή. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ όρισε πρωθυπουργό της χώρας τον Ιωάννη Μεταξά, γνωστό για τις αντιδημοκρατικές του ιδέες[6]. Όμως, οι κοινωνικές εκρήξεις συνεχίζονται. Το Μάιο του 1936 έγιναν αιματηρές διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη. Με πρόσχημα τα γεγονότα αυτά και παραμονή 24ωρης γενικής απεργίας ο Γεώργιος Β’ και ο Μεταξάς κήρυξαν δικτατορία.

Το Διάγγελμα του Μεταξά «προς τον λαόν διά την μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936» είναι διαφωτιστικό καθώς ο δικτάτορας δηλώνει ότι προσπάθησε με την κίνηση του να αποτρέψει τον κομμουνισμό, ο οποίος παρασκεύαζε την κοινωνικήνεπανάστασιν και τελευταίως επίστευσεν ότι βρίσκεται εις τα πρόθυρα αυτής[7].

«Εκείνος που έχει σίδερο, έχει και ψωμί.»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ο σιδεράς του χωριού Πρεδάππιο στην επαρχία Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας και φλογερός επαναστάτης Alessandro, όταν γεννήθηκε ο γιος του, στις 23 Ιουλίου του 1883, του έδωσε τρία ονόματα σοσιαλιστών επαναστατών : Benito, Amilcare, Andrea. Το πρώτο ήταν το όνομα του μεγάλου μεταρρυθμιστή προέδρου του Μεξικού Benito Juarez, το δεύτερο ήταν ενός από τους πιο γνωστούς αναρχικούς εκείνης της εποχής, του Amilcare Cipriani και το τρίτο ήταν από τον πρώτο σοσιαλιστή βουλευτή της Ιταλίας, τον Andrea Costa. Όταν ο νεαρός μεγάλωσε θεωρούσε τον Καρλ Μαρξ σαν «τον μεγαλύτερο όλων των θεωρητικών του σοσιαλισμού», υποστήριζε τις «προοδευτικές» θέσεις του Γάλλου φιλοσόφου Τζωρτζ Σορέλ και ο ίδιος ανήγαγε την επαναστατική βία σε υψηλότερη μορφή πολιτικής. Πολύ γρήγορα οι σύντροφοί του τον χαρακτήριζαν «νέο Μαρά», που θέλει με ορμή ν΄ ανάψει «τον ιερό πόλεμο του προλεταριάτου»

Όταν το καλοκαίρι του 1914 ξεκινούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Benito Amilcare Andrea ήταν ήδη διευθυντής του επίσημου οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας «Αβάντι», που προωθούσε την «προλεταριακή ενότητα» και ήταν υπέρ της ιταλικής ουδετερότητας και κατά του Μεγάλου Πολέμου – όταν όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης είχαν πιο «πατριωτική άποψη». Όταν μάλιστα κατελήφθη το Βέλγιο από τους Γερμανούς έγραφε στο «Αβάντι» : «Μας προσκαλούν να χύσουμε τα δάκρυά μας για το μαρτυρικό Βέλγιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθηματική φάρσα σκηνοθετημένη από τη Γαλλία και το Βέλγιο. Αυτές οι δύο καμόρες θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν την παγκόσμια ευπιστία. (…) Εμείς έχουμε καθήκον να εξεγείρουμε την εργατική τάξη εναντίον αυτών όλων.»

Γιάννης Παπαμιχαήλ: Όταν ο “αντιεθνικισμός” γίνεται όχημα σοσιαλφασισμού

 

Όπως ο διάβολος, έτσι και ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Ανάλογα την ιστορική συγκυρία, διαλέγει κάθε φορά με ποιο θα περπατήσει καλύτερα ανάμεσα στους πολιτικά αποπροσανατολισμένους και κοινωνιοοικονομικά εξαθλιωμένους μικροαστούς, έτσι ώστε να φαίνεται κοινωνικά δίκαιος, ιστορικά αναγκαίος, πολιτικά αναμενόμενος και λογικά ορθός.

Το σημερινό “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ πολλού και πολλά “φιδάκια” έχουν ήδη εκκολαφθεί. Κυκλοφορούν παντού γύρω μας, χωρίς καν να έχουν πάντα σαφή συνείδηση του ιστορικού και πολιτικού τους ρόλου. Σέρνονται κάτω από τα μάτια του δημοκρατικού πληθυσμού της χώρας και ασταμάτητα τον προκαλούν. Ίσως όμως σφάλλουν, υποτιμώντας, λόγω της μεγάλης σιγουριάς τους, την εσωτερική δομή του αντιστασιακού και αντικαθεστωτικού φρονήματος ενός πραγματικά αντικομφορμιστικού τμήματος του ελληνικού λαού. Είναι οι πολίτες, το νευρικό σύστημα των οποίων δεν έχει ακόμα παραλύσει από τις δηλητηριώδεις, νεοφασίζουσες, σοσιαλκοσμοπολίτικες επιθέσεις της τελευταίας εικοσαετίας.

Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εδώ και καιρό για να αναδειχθεί ο φασισμός σε μόνιμη και σταθερή δύναμη της πολιτικής σκηνής

Του Δημήτρη Μπελαντή

Πάντως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο εδώ και καιρό για να αναδειχθεί ο φασισμός σε μόνιμη και σταθερή δύναμη της πολιτικής σκηνής κι αυτό σε συνδυασμό, βεβαίως, με το ότι οι κοινωνικές συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού, της αποπτώχευσης και εξαθλίωσης εργατικών, ανέργων και μικροϊδιοκτητικών στρωμάτων πάντοτε, ιδίως απούσης της Αριστεράς, ενισχύουν την Ακροδεξιά και τον φασισμό. 

Όταν καθημερινά η κυβέρνηση και τα παρακλάδια της, οι αριστεροί της ψάλτες, κλπ κατηγορούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα που δεν συμφωνούν με τις Πρέσπες για πολλούς και διάφορους λόγους (από λόγους αντινατοϊκούς/αντιιμπεριαλιστικούς έως λόγους βίωσης εθνικής ταπείνωσης για την γενική κατάσταση της χώρας έως και λόγους γνήσια εθνικιστικούς κλπ) ότι είναι συλλήβδην ακροδεξιοί/φασίστες, όταν οι διάφοροι "αντιεθνικιστές", αντίφα κλπ δίνουν την εικόνα ότι είμαστε περίπου ... στις 30-1-1933 και όχι στις 31-1-2019, μπορεί να ενισχυθεί το φαινόμενο που σε διάφορες επιστήμες ονομάζεται "ομοιοστασία". 

Ρατσισμός και Ατομικισμός

Γιάννης  Δ. Ιωαννίδης

Κοινός τόπος είναι πλέον η προσέγγιση και η καταγγελία του φασισμού και του ναζισμού σαν να πρόκειται για ένα οπισθοδρομικό φαινόμενο, που αντλεί τις δυνάμεις του από ό,τι πιο «σκοτεινό κι ανορθολογικό» —δηλαδή ό,τι πιο ξένο προς το νεωτερικό πολιτισμό μας, λένε— υπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή και απειλεί να γυρίσει τις σύγχρονες προοδευτικές και φιλελεύθερες κοινωνίες μας, το μοντέρνο σύστημά μας, στο «μεσαίωνα». Όμως κοινός τόπος είναι πλέον και η αποτυχία αυτής της προσέγγισης να εξηγήσει πειστικά και να ανακόψει την εμφάνιση παλιότερα και τώρα την επανεμφάνιση του ναζιστοφασισμού στις πιο προηγμένες χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, οι οποίες κατά τα άλλα οδύρονται, αλλά χωρίς να πείθουν, ότι αποτελεί εντός τους ξένο σώμα. Σε τελική ανάλυση, θα έπρεπε τουλάχιστον να προσεχθεί ότι τον «αντινεωτερισμό» επικαλείται και ο ίδιος ο ναζιστοφασισμός, αλλά ως καύχημα και για «ευγενείς λόγους» (την απαλλαγή από τις «υποκριτικές πολυπλοκότητες» της μοντέρνας ζωής και την αναβίωση ενός «απλού κι ένδοξου» αρχαίου παρελθόντος), στην προσπάθειά του να παρουσιαστεί σαν ένα κίνημα «αντισυστημικό». Οπότε … μπορείς άραγε να αντιπαρατεθείς μ’ επιτυχία σε κάποιον όταν τονίζεις υπέρμετρα ένα χαρακτηριστικό του, που και ο ίδιος θέλει να τονίζεται; Ασφαλώς όχι. Είναι ανάγκη λοιπόν να στραφούμε σε άλλου τύπου προσεγγίσεις.

Ευτυχώς, όπως είναι γνωστό, δεν είναι λίγοι οι στοχαστές που έχουν εντοπίσει και αναλύσει τη στενή σχέση του ναζισμού και του φασισμού με το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα από μια βαθύτερη πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική σκοπιά, δείχνοντας καθαρά ότι ανήκουν στη σφαίρα του μύθου τόσο η «αντισυστημικότητα» του ναζιστοφασισμού όσο και ο «αντιφασιστοναζισμός» του συστήματος.

Εναλλακτικές προσεγγίσεις

Μεταξύ άλλων, θα αναφέρουμε εδώ για παράδειγμα:

• την ανάλυση του Καρλ Κορς, που επισήμαινε ήδη από το 1941 («The workers’ fight against Fascism», στη συμβουλιακή επιθεώρηση Living Marxism, V, 3) τον εκφασισμό του αστικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος μέσα από τη υπερσυγκέντρωση της οικονομικής ισχύος σε ένα σύστημα γιγάντιων ανώνυμων εταιρειών και τη γραφειοκρατικοποίηση της διοικητικής σφαίρας σε τέτοιο σημείο, ώστε, όπως έλεγε, το ίδιο το αστικό κράτος να έχει ήδη μετατραπεί σε «κορπορατιστικό κράτος», δηλαδή ακριβώς στο κράτος που οραματίζονταν οι φασίστες·
• ή, πιο πρόσφατα, την προσέγγιση του Έντσο Τραβέρσο («Οι αντινομίες του αντιφασισμού», στο Δια Πυρός και Σιδήρου, 2007), ο οποίος προχωρώντας το νυστέρι βαθύτερα, στο πεδίο του πολιτισμού, τόνιζε πως ήταν σοβαρό σφάλμα των αντιφασιστών του Μεσοπολέμου να βλέπουν στο ναζιστοφασισμό ένα «σκοταδιστικό και μεσαιωνικό κατάλοιπο» και όχι μια «αντιδραστική εκδοχή της νεωτερικότητας», όπως πράγματι ήταν.

Και αν οι δυο προηγούμενοι είναι μαρξιστές, παρόμοια είναι και η προσέγγιση στοχαστών από άλλες σχολές σκέψης, όπως π.χ.:

Η φασιστική απειλή - Freelance writer

.

Άποψη

Πιστεύω στις ελεύθερες αγορές. Σε καμία περίπτωση όμως στις ασύδοτες, που όχι μόνο δεν ελέγχονται καθόλου από τα κράτη αλλά, αντίθετα, τα ελέγχουν – με τους πολιτικούς στην έμμισθη υπηρεσία τους. Πιστεύω στη Δημοκρατία, στην Άμεση που έχει επιβιώσει στην Ελβετία σχεδόν επί 200 συνεχή έτη, όταν κανένα άλλο πολίτευμα δεν τα έχει καταφέρει – αλλά όχι στην ασυδοσία. Πιστεύω στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά όχι στο γερμανικό κατασκεύασμα που επιδιώκει την ηγεμονία μίας αμετανόητης χώρας εις βάρος όλων των άλλων.

Δεν πιστεύω στο ευρώ, επειδή δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ βιώσιμο – αλλά γνωρίζω πως είμαστε εγκλωβισμένοι όλοι και δεν μπορούμε μονομερώς να ξεφύγουμε από την παγίδα. Πιστεύω στα ανθρώπινα δικαιώματα και φυσικά δεν είμαι ρατσιστής (για τη λέξη «εθνικιστής» υπάρχουν πολλές ερμηνείες), αλλά όχι στα ανοιχτά σύνορα για όλους – όπως πρεσβεύει η συμφωνία του Μαρόκου.

Ο Pier Paolo Pasolini "χαστουκίζει" τον αντιφασισμό... απέναντι στο νεκρό φασισμό!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η αντίθεση μεταξύ των λαών της επανάστασης

και των...

ιμπεριαλιστών υπό τις ΗΠΑ, είναι

η κύρια αντίθεση του σημερινού κόσμου»

Lin Biao

Στη μνήμη του μεγάλου διανοητή... Σαράντα τρία χρόνια από τη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini κι ο "Poeta Vate", ο προφητικός οραματιστής κομμουνιστής διανοούμενος είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη.

Δολοφονήθηκε γιατί με τα "κουρσάρικα" γραπτά του έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού... κι ειδικότερα πλήρωσε την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δημοκρατία (Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!)

Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός": Δεν είμαι αντιφασίστας!

Ο Pier Paolo Pasolini από το 1975 είχε κατανοήσει το ρόλο των σημερινών "αντιφασιστών" στην υπηρεσία του υπερεθνικού κεφαλαίου:

«Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι  ανάγκες που μπορεί να εισάγει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές. 

Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική ανάλυση του ιστότοπου, https://anarchypress.wordpress.com, της αναρχικής συλλογικότητας Πυργῖται, όπου αποσαφηνίζονται οι όροι εθνισμός και εθνικισμός, καθώς και φασισμός - αντιφασισμός με τους οποίους κάποιοι συνειδητά ή από άγνοια οδηγούν τους πολίτες σε μια ακραία πόλωση.

https://anarchypress.wordpress.com

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.

Ο εθνισμός, λοιπόν, δεν διαθέτει τα επιθετικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού που επιθυμεί να ενσωματώσει δια της καταπίεσης ή του πολέμου άλλους πληθυσμούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια λογική ιστορική διεργασία η οποία μπορεί να συνδέεται ή να μην συνδέεται καθόλου με μια οργανωμένη δομή εξουσίας.

Προς αντιφασίστες νέους…

Παπα – Ηλίας Υφαντής

Την ημέρα της μνήμης του αείμνηστου Παύλου Φύσσα έγινε κάποια αντιφασιστική εκδήλωση στην πλατεία Μαρίας Δημάδη, στο Αγρίνιο.

Όπως συνήθως, η προσέλευση των μεγάλων σε ηλικία δεν υπερέβαινε τα δέκα άτομα. Η ευχάριστη όμως έκπληξη ήταν ότι είχαν συγκεντρωθεί πολλοί νέοι, μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτά τα παιδιά, γιατί απόδειξαν με την παρουσία τους ότι δεν ακολουθούν την μοιρολατρία της συντριπτικής πλειονότητας των ενηλίκων. Και ακόμη κάποιων νέων της ηλικίας τους, που, με το πορτοφόλι του μπαμπά τους και της μαμάς τους, απολαμβάνουν το φραπεδάκι τους στις καφετέριες. Χωρίς, ασφαλώς, να σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο, όταν οι γονείς τους θ’ αναχωρήσουν για το μακρινό τους ταξίδι…

Ακολούθησα και την πορεία, που έκαμαν μέσα στους δρόμους της πόλης, παρέα με δύο δασκάλους. Και οφείλω να ομολογήσω ότι η γενική συμπεριφορά των παιδιών ήταν καλή. Εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, που σε δημόσιο χώρο πήγαν να σπάσουν κάποια μάρμαρα. Όπως και η προσπάθειά τους στο τέλος της διαδήλωσης να κάψουν κάδους σκουπιδιών. Eπίσης δεν μου άρεσαν και τα προσβλητικά εναντίον των αστυνομικών συνθήματα. Και το λέω αυτό, παρότι έχω επανειλημμένα αντιμετωπίσει την εκ μέρους των αστυνομικών, βάναυση λεκτική και σωματική βία:

Χαρακτηριστικά θυμάμαι στα νεανικά μου χρόνια τον χωροφύλακα, που στριφογύριζε στο καφενείο του χωριού μου τη γκλίτσα του πάνω από τα κεφάλια μας και ούρλιαζε: «Πάρτε το είδηση, βρε, θα πεθάνετε»!. Και τούτο, επειδή, «τω καιρώ εκείνω» οι συγχωριανοί μου είχαν στη συντριπτική τους πλειονότητα ψηφίσει την ΕΔΑ. Κάθε φορά, που επισκεπτόμουνα το τοπικό αστυνομικό τμήμα ο «καπετάνιος» (σταθμάρχης) με φοβέριζε πως, αν δεν σκύψω, δεν πρόκειται να ιδώ άσπρη μέρα. Έτσι, όταν αργότερα πήγα να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, φρόντισαν να με εφοδιάσουν με έναν φάκελο «κοινωνικών φρονημάτων», ειδικού βάρους, προκειμένου να μου κόψουν το δρόμο προς την επιτυχία. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι κάποιοι άλλοι αστυνομικοί, που κατάλαβαν την πλεκτάνη των συναδέλφων τους και των πληροφοριοδοτών τους, επανεξέτασαν την περίπτωσή μου και αποκατέστησαν την αλήθεια.

Στο Πανεπιστήμιο μας ξυλοκοπούσαν αγρίως, επειδή διαδηλώναμε για τα δικαιώματά μας. Αλλεπάλληλες φορές έδειραν τα παιδιά μου, χωρίς να φταίξουν σε τίποτε, απλά και μόνο, για να κάμουν επίδειξη τσαμπουκά και εξουσίας. Και βέβαια, στις περιπτώσεις αυτές, οι οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες έπεφταν στο κενό. Γιατί, όπως φαίνεται, οι τέτοιου είδους συμπεριφορές, όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά και υπαγορεύονται άνωθεν, προκειμένου να τρομοκρατείται ο λαός και να μην τολμάει να διεκδικήσει το δίκιο του.

Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ή ΠΕΡΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ;

Σε ανάρτηση άλλου ιστολογίου για την συντρέχουσα κρίση προσέλκυσε δεκάδες σχόλια. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά σχόλια στο διαδίκτυο και ευρύτερα στα μέσα ενημέρωσης διολισθαίνουν σε αφορισμούς, επιθετικότητα, ύβρεις, εμφύλιες κομματικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και λογικότατα σε πνευματικό και πολιτικό αδιέξοδο.

Οι κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες είναι το πλέον θανατηφόρο πνευματικό δηλητήριο των νεοελλήνων

• Τους αποκοιμίζει και οξύνει την υποταγή τους στους τοκογλύφους και στους κερδοσκόπους.
• Τους αποκοιμίζει εμποδίζοντάς τους να αμύνονται και να αποφασίζουν ορθολογιστικά σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι στρατηγικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές.
• Όπως και κάθε άλλο κρατίδιο που απώλεσε την κυριαρχία του βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο τέλμα της χρεωκοπίας, της μετανάστευσης, της καταστολής όσων μείνουν στο νεοελληνικό κράτος, στην εξανέμιση του τελευταίου συμπαγούς και μεγάλου κομματιού των νεοελλήνων στην Μεγαλόνησο Κύπρο και στην μετατροπή του νεοελληνικού κράτους σε ένα «τριτοκοσμικό» (όπως συνηθίζεται να λέγεται για παρόμοιες περιπτώσεις άλλων δύσμοιρων κοινωνιών κυρίως στον νότο) πεδίο.
• Μετατρέπεται σε χώρο οικονομικής και ανθρωπολογικής καταστολής.
• Δεν είναι πλέον χώρα-κράτος αλλά χώρος που καθοδηγείται από έξω.
• Όπως εξελίσσονται τα πράγματα σύντομα το 1/10 θα κάθεται σε καρέκλες πάνω στις οποίες και θα γλύφει κοκαλάκια καταστέλλοντας τα 9/10 για λογαριασμό ξένων.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές τέλος Δεκεμβρίου 2017 έτσι είναι προσανατολισμένο το νεοελληνικό κράτος και έτσι θα παραμείνει εκτός και αν κάτι αλλάξει πολύ δραστικά και μη εμφύλια.

Σημειώνεται ότι τα ζητήματα που αφορούν την γένεση και εξέλιξη των σύγχρονων ιδεολογικών δογμάτων αναλύονται στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» κυρίως στα κεφάλαια 4 και 5 όπου συμπεριλαμβάνονται και παραπομπές σε σημαντικά συναφή έργα για το πως εξελίχθηκε ο μοντερνισμός και για το πως προέκυψαν οι ιδεολογίες ως δόγματα κατασκευής κρατικής ανθρωπολογίας.

1^ο Σχόλιο

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΕΚΤΟΠΙΣΕ ΚΑΘΕ ΑΞΙΩΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ. ΚΥΡΙΆΡΧΗΣΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΟΠΟΥ ΚΟΡΥΦΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Μιας και μιλάμε και γράφουμε στην Ελλάδα όπου διαμορφώθηκαν οι αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ας μου επιτραπεί μια αντισυμβατική επισήμανση: Ο φασισμός είναι πανομοιότυπη μορφική ιδιότητα όλων των ιδεολογικών δογμάτων ανεξαρτήτως εκδοχής, απόχρωσης και διακηρυγμένου σκοπού. Είναι επαναστατικά, δηλαδή, ανεξαρτήτως κοινωνικής ετερότητας, πολιτισμών, θρησκειών και πολιτικών παραδόσεων, επιδιώκουν ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση. Η λογική απόληξή τους είναι εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες στο όνομα της συμμόρφωσης στο ιδεολογικό δόγμα και η διαδρομή τους καταμαρτυρούμενα είναι γεμάτο μεγάλα νεκροταφεία.

Το μεγάλο πολιτικό ζήτημα είναι κατά  πόσο το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός συντελείται εντός Πολιτειακών δομών σύμφωνα με την οντολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας όπως ήταν και όπως εξελίσσεται και συμβατά με τον εθνικό πολιτισμό κάθε μιας και με τις πολιτικές της παραδόσεις.

Νεοφιλελευθερισμός: Ανεστραμμένος φασισμός

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο δοκίμιό του με τίτλο «Ur–Fascism» πως, «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παίξει σε πολλές μορφές και το όνομα του παιχνιδιού δεν αλλάζει», καθώς αναπτύσσει τα 14 χαρακτηριστικά του φασισμού που, αν και πολλά απ’ αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους, όπως λέει, «αρκεί ένα από αυτά για να επιτρέψει στον φασισμό να εξαπλωθεί γύρω του».

Σημεία αντίθεσης

Αναζητώντας συσχετίσεις ανάμεσα στον φασισμό –με βάση αυτά τα 14 πιθανά χαρακτηριστικά που ορίζει ο Έκο– και στον παγκοσμιοποιητικό νεοφιλελευθερισμό των αγορών, μπορούμε εξαρχής να εντοπίσουμε 7 κριτήρια που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση:

1. Ο «φασισμός λατρεύει την παράδοση».

2. «Απορρίπτει τον μοντερνισμό», όπως ακριβώς και ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά από την ανάποδη. Ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει τον μοντερνισμό, ειδικά στα πεδία της εργασίας, των ατομικών δικαιωμάτων κλ.π. Αλλά απεχθάνεται την παράδοση, πάλι ειδικά στα πεδία της εργασίας, των συλλογικών δικαιωμάτων κλ.π.

3. Στο ίδιο πλαίσιο, εκεί όπου «ο φασισμός θεωρεί τη διαφωνία ως προδοσία», ωθώντας το συλλογικό σε μια ομογενοποίηση, ο φιλελευθερισμός, αντιθέτως, λατρεύοντας τον μοντερνισμό, θεωρεί τη διάκριση ως κρίσιμο στοιχείο του και επαινεί την ατομική διαφωνία μέχρι του σημείου του κοινωνικού διχασμού, προφανώς για να μην επιτρέψει τη συγκρότηση του ίδιου του κοινωνικού σώματος.

4. Στην ίδια κατεύθυνση, «ο φασισμός φοβάται το διαφορετικό», γι’ αυτό και η ρατσιστική ξενοφοβία του. Ενώ αντιθέτως, και πάλι, ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει το διαφορετικό, αρκεί αυτό να συγκροτείται και μόνον στο ατομικό-δικαιωματικό επίπεδο. Γι’ αυτό ακριβώς, και σε πλήρη αντίθεση με τον φασιστικό σωβινισμό «που περιφρονεί τις γυναίκες και καταδικάζει τις μη συνηθισμένες σεξουαλικές συμπεριφορές», ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται, εντελώς, στον αντίποδα.

5. Άλλο τόσο, σε αντίθεση με τον φασισμό, ο νεοφιλελευθερισμός απεχθάνεται την κοινωνική απογοήτευση, στην οποία κατά βάσιν προσφεύγει ο φασισμός για να αναπτυχθεί. Ο νεοφιλελευθερισμός βλέπει την κοινωνική απογοήτευση ως μια νοσηρή καταθλιπτική στάση, που χρήζει ψυχοθεραπείας σε ατομικό επίπεδο.

Δεν είμαι αντιφασίστας!

Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Με τον πρόεδρο Τραμπ, μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για τη δημοκρατία»!

Αλέξης Τσίπρας

"Αιρετικός και Κουρσάρος"... Τεράστιος κι απαράμμιλος ο Pier Paolo Pasolini είχε προεξοφλήσει, πριν από 45 χρόνια ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός".

Ποιους εξυπηρετεί ο σημερινός "αντιφασισμός";

Συγκεκριμένα σήμερα... ο "αντιφασισμός" είναι το καλύτερο κι ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιείται στη δύση κι ειδικότερα στην Ευρώπη από το υπερεθνικό κεφάλαιο, για να καταπολεμήσει την ελευθερία αλλά ακόμη και την αστική δημοκρατία, ώστε να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές μάζες, τους αγώνες των εργαζομένων και την κατάργηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στο βωμό του άπληστου κι αδηφάγου υπερεθνικού κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησης.

Στην πατρίδα μας και τα εισοδήματα μας τα εξαφάνισαν και τα σπίτια χάνουμε με "δήμευση", για αδυναμία πληρωμής φόρων που επιβάλλονται για να πληρώνονται οι "δανειστές" τόκους κι όχι δανείων κατανάλωσης. Τους νέους επιστήμονες, ότι πιο παραγωγικό μπορεί να έχει μια... χώρα, τους έστειλαν μετανάστες στα σκλαβοπάζαρα των "αναπτυγμένων". Το φασισμό ξαναζωντάνεψαν... κι όλα αυτά στο όνομα του "αντιφασισμού"!

Γράφει ο Pier Paolo Pasolini πριν 45 ολόκληρα χρόνια:

«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Γιατί εξόντωνε ο Χίτλερ τους Εβραίους;

Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ. Μαργαρίτης εντοπίζει πέρα από τα πολιτικά και τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος, αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. 

Κάνει λόγο για τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του ρατσιστικού πογκρόμ που οργανώθηκε στη Γερμανία της δεκαετίας του 1930 και τις μεγάλες επιχειρήσεις που επωφελήθηκαν από αυτό. 

Πώς συνδέεται η έναρξη του πογκρόμ με το μικρο-εμπόριο που πραγματοποιούσαν οι Εβραίοι και ποιες αντιδράσεις προκαλούσε στις μεγάλες επιχειρήσεις που επεδίωκαν συσσώρευση κεφαλαίου. 

Καταδίκη του ρατσισμού και του «λευκού εθνικισμού» από την Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής (ανακοίνωση Κινήματος Χριστιανικής Δημοκρατίας)

Μετά τα πρόσφατα γεγονότα (Σάββατο 12/08/2017) στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπου διαδήλωση «λευκών εθνικιστών» κατέληξε μετά από συμπλοκή με αντιδιαδηλωτές σε ένταση και κάποιας μορφής αστυνομική βία, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής εξέδωσε ανακοίνωση όπου καταδικάζει λόγους και ενέργειες που σχετίζονται με το μίσος, τη βία, τον ρατσισμό, την υπεροχή της λευκής φυλής, τον εθνικισμό και τον νεοναζισμό.

Ειδικότερα, η ανακοίνωση που εκδόθηκε στις 16/08 διαλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:

1) «Η Ιερά Σύνοδος των Επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική ενώνει τη φωνή της με τους ανθρώπους της πίστης και καλής θέλησης κατά μήκος των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και του Μεξικό, ώστε αδιαμφισβήτητα, χωρίς επιφυλάξεις ή αμφισημίες, να απορρίψει λόγια και πράξεις που διαπράττουν, υποστηρίζουν ή ενθαρρύνουν το μίσος, τη βία, τον ρατσισμό, τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών, τον λευκό εθνικισμό ή τον νεοναζισμό. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουμε ότι κάθε ανθρώπινο ον είναι παιδί του Θεού, δημιουργημένο κατά την εικόνα και ομοίωσή Του, και επομένως είμαστε αδελφοί και αδελφές ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας ή δόγματος.»

2) «Αδελφοί και αδελφές, ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας, γράφοντας σε μια εποχή που οι Χριστιανοί διώκονταν κατά τον δεύτερο αιώνα, είπε: «Ως τώρα, μισούσαμε και καταστρέφαμε ο ένας τον άλλον και αρνούμασταν να σχετιστούμε με ανθρώπους άλλης φυλής ή χώρας. Τώρα, λόγω του Χριστού, ζούμε μαζί και προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας».

Είθε αυτό το ίδιο πνεύμα να γίνει και δικό μας σήμερα.»

Από το Τορίνο στον Βύρωνα - και στην αιωνιότητα!

Ένας Ιταλός αντιφασίστας στην ελληνική αντίσταση

Με αφορμή την μαύρη επέτειο από τα γεγονότα του "Μπλόκου του Βύρωνα" αναδημοσιεύουμε το άρθρο του συνδημότη Θ. Παπαθανασίου.

Για τα γεγονότα του μπλόκου είχαμε αναφερθεί και με παλαιότερο αφιέρωμα (βλ. εδώ.)

ΠΟΛΙΤΕΣ του ΒΥΡΩΝΑ

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Δρ. Θεολογίας, εκπαιδευτικός

Μπάρι: Το μνημείο των Ιταλών στρατιωτικών που έπεσαν έξω από την

Ιταλία, και η οστεοθήκη του Μερτσέλλο Μπαραβάλλε.

Στις 16 Απριλίου 1919 η οικογένεια Μπαραβάλλε στο Τορίνο της Ιταλίας απέκτησε ένα αγοράκι. Του έδωσαν το όνομα Μαρτσέλλο (Μάρκελλος). Προφανώς γλυκά όνειρα θα είχαν για τον γιο τους, ο πατέρας Στέφανος και η μητέρα του, της οποίας δεν έχουμε το όνομα [1]. Όμως το παιδί γεννήθηκε σε ξεχωριστούς καιρούς, από εκείνους που απαιτούν, το κλειδί της ελευθερίας να είναι καμωμένο από αίμα. Όταν ο Μαρτσέλλο Μπαραβάλλε γινόταν 3,5 ετών, ο Μουσολίνι (μάλλον: ο φασισμός που από καιρό δυνάμωνε) κατελάμβανε την εξουσία στη Ρώμη.

Το 1940, με την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα, ο Μαρτσέλλο ήταν 21 ετών. Δεν ξέρουμε πότε στρατεύθηκε, παρά μόνο ότι κατά την κατοχή υπηρετούσε ως λοχίας στην ιταλική Φρουρά της Ταξιαρχίας Διοίκησης Δυτικού Τομέα, της Στρατιωτικής Αεροπορικής Διοίκησης της Ελλάδας. Στις 8 Αυγούστου 1943 η Ιταλία συνθηκολόγησε με τους συμμάχους, και ο στρατός της διαλύθηκε. Κάποια στελέχη του παραδόθηκαν στους Γερμανούς, άλλοι προσπάθησαν να διαφύγουν, και άλλοι, με αντιφασιστικά και αντιναζιστικά αισθήματα, προσχώρησαν στο ελληνικό αντάρτικο, συχνά μαζί με τον οπλισμό τους [2]. Ο Μπαραβάλλε ήταν ανάμεσα στους τρίτους. 

Σύμφωνα με την «Εθνική Ένωση της Ιταλικής Αντίστασης», το όνομα του Μαρτσέλλο Μπαραβάλλε δεν βρίσκεται στις λίστες των στρατιωτικών οι οποίοι είχαν ορκιστεί πίστη στο Φασισμό και το Ναζισμό. Τις λίστες αυτές τις είχε συγκροτήσει η διαβόητη «Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία» (Repubblica Sociale Italiana), ένα κρατίδιο το οποίο δημιούργησε ο Μουσολίνι στη Βόρεια Ιταλία στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 (δηλαδή όταν είχε ήδη καταρρεύσει η Ιταλία), με τη στήριξη της Γερμανίας και των άλλων κρατών του Άξονα. Το φασιστικό αυτό εγχείρημα έσβησε κατά τις 25 Απριλίου 1945. 

Η ΓΛΩΣΣΑ της ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ - La Lengua de Mariposa. 1999

Μια ποιητική ταινία ενηλικίωσης ενός οκτάχρονου αγοριού στις παραμονές του ισπανικού εμφυλίου. 

Βασισμένη σε τρία διηγήματα (1996) του Μανουέλ Ρίβας. 

Η ταινία ήταν υποψήφια για 13 βραβεία Γκόγια, βραβείο Γκόγια για καλύτερη διασκευή σεναρίου. 

- http://www.imdb.com/title/tt0188030/

- Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=dg_We...

Για τον Μόντσο, είναιι μια ειδυλλιακή χρονιά: αρχίζει το σχολείο (τέλη του '36), έχει έναν υπέροχο δάσκαλο, κάνει φίλο του τον Ρόκε, ξεκινά να εξιχνιάζει μερικά απ τα μυστήρια του έρωτα και, με το μεγάλο του αδελφό, έναν εκκολαπτόμενο σαξοφωνίστα, πάει ταξίδι με την μπάντα τους από το χωριό τους στην Γαλικία. 

Ωστόσο, είναι και η χρονιά που η ισπανική δημοκρατία παίρνει φωτιά από φασίστες επαναστάτες. 

Ο πατέρας του Μόντσο είναι δημοκρατικός, όπως και ηλικιωμένος δάσκαλός του, Δον Γρεγόριο. Η μητέρα του είναι χλιαρή ως προς τη δημοκρατία, με προεξάρχον το ενδιαφέρον της για τη θρησκεία και μια πίστη στο Θεό... 

Καθώς χαράζονται γραμμές κι ο καθένας καλείται να διαλέξει πλευρά, ενώ η ισχύς δείχνει να κλίνει προς τη μια πλευρά... οι δυνάμεις του φόβου, της βίας και της προδοσίας των ιδανικών και των ανθρώπων αλλοιώνουν βαθειά και δηλητηριάζουν αυτό που θα ήταν η ευτυχία της ενηλικίωσης... 

Όλες οι αξίες και οι αρχές που εμπνευσμένος δάσκαλος έχει εμφυσήσει στα παιδιά... ανατρέπονται! 

Lothar König: O αντιφασίστας πάστορας που συνελήφθη στη Λειψία

Ένας από τους ανθρώπους που συνελήφθησαν κατά την διάρκεια των συγκρούσεων που σημειώθηκαν την περασμένη εβδομάδα στη Λειψία μεταξύ μπάτσων και αντιφασιστών που θέλησαν να αποτρέψουν και τελικά κατάφεραν πορεία νεοναζί και ακροδεξιών οργανώσεων, ήταν και ο πάστορας Lothar König, τον οποίο αν κάποια στιγμή συναντήσεις στον δρόμο, θα φορά σίγουρα ένα σκουφάκι της St. Pauli. 

Και αυτή δεν είναι η πρώτη σύλληψη του Lothar König από την Jena της Γερμανίας. Πριν από ενάμιση χρόνο είχε περάσει και πάλι από δίκη στο Βερολίνο με την κατηγορία υποκίνησης της βίας σε μια αντι-ναζιστική διαδήλωση. Τότε, ο ίδιος είχε δηλώσει ότι οι αρχές προσπαθούν να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους να αντισταθούν σε ακροδεξιούς και φασίστες, εάν καταδικαστεί.

Ήταν ακριβώς εκείνη την εποχή, που οι εισαγγελείς κατηγόρησαν τον König, για σοβαρή παραβίαση της ηρεμίας, απόπειρα παρεμπόδισης της δικαιοσύνης και απόπειρα εξαναγκασμού συμμετοχής σε διαμαρτυρία, η οποία είχε σημειωθεί στην πόλη της Δρέσδης, στις 19 Φεβρουαρίου του 2011. Ο 61χρονος πάστορας σε εκείνη την διαδήλωση, φέρεται -σύμφωνα με όσα είπε ο εισαγγελέας της Δρέσδης, Lorenz Haase στο πρακτορείο, Associated Press, να χρησιμοποίησε ένα φορτηγό εξοπλισμένο με ένα ειδικό μεγάφωνο για να παροτρύνει τους διαδηλωτές, ώστε αυτοί να επιτίθενται στους μπάτσους, ενώ αργότερα προσπάθησε να οδηγήσει ένα όχημα της αστυνομίας έξω από το δρόμο.

Η καινούργια μόδα στο πολιτικό τσίρκο που κάνει ΘΡΑΥΣΗ !!!

Ποια είναι αυτή? Μα είναι ολοφάνερο. Είσαι φασίστας!

Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μέσα στα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας μια κατηγορία ανθρώπων που ήταν και θα είναι οι ανεπιθύμητοι. Οι παρείσακτοι στα σχέδια επί χάρτου. Κι αυτοί είναι τα ελεύθερα πνεύματα, οι ανεξάρτητες φωνές. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει αποδεκτό ο άνθρωπος που σκέφτεται και δρα "έξω από τα μαντριά" Γιατί τα μαντριά δημιουργήθηκαν ακριβώς γι΄αυτούς τους λόγους. Για να μαζεύουν τα πρόβατα.

Δυστυχώς όμως στη κοινωνία των ζώων όπως και των ανθρώπων, η φύση έχει

προνοήσει να υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από ράτσες γιατί αγαπάει τη πολυχρωμία στη πανίδα της και τη χλωρίδα της. Σκεφθείτε μια γη που να είχε σαν μόνους κατοίκους λιοντάρια ή πίθηκους ή ψάρια ή έντομα ή φίδια. Δεν φαίνεται γελοίο και μόνο να το σκεφθεί κανείς?

Το πρόβλημα είναι πως στη κοινωνία των ζώων ισχύουν οι κανόνες της φύσης. Κάθε ράτσα, κάθε ζωντανό πλάσμα γνωρίζει με το που γεννιέται, πως να μάθει να βρίσκει τη τροφή του και ποια τροφή είναι αυτή που ανήκει στο είδος του. Μαθαίνει γρήγορα ποιοι είναι οι φυσικοί εχθροί του και με τι τρόπους να προφυλαχτεί. Μαθαίνει ποια είναι τα είδη που δεν είναι προς βρώση και ποια είναι εκείνα που θα αποτελέσουν τη τροφή του. Ποιοι χώροι είναι περισσότερο φιλικοί για να κατοικήσει και ποιοι είναι εχθρικοί. Ακολουθεί το βιολογικό του ρολόι, τώρα πείνασα και πρέπει να αναζητήσω τροφή, τώρα νυστάζω και πρέπει να βρω ένα ασφαλές μέρος να κουρνιάσω. Τώρα πρέπει να ζευγαρώσω κι αναζητώ το ζευγάρι μου. Άλλα είδη μέσα σ΄αυτή τη μεγάλη μάχη ζωής , αναπαραγωγής και θανάτου κατάφεραν να επιβιώσουν, άλλα όχι.

Στην κοινωνία των ανθρώπων τα πράγματα πήραν λίγο διαφορετικό δρόμο. Με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Δηλαδή την ανώμαλη εξέλιξη ενός είδους μέχρι ολοκληρωτικής μετάλλαξης του σε κάτι που σκοτώνει το ίδιο και όσους το τριγυρίζουν πάνω σ΄αυτό το πλανήτη ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ. Ενδεδυμένη η απόλυτη παράνοια με τη τέχνη του λόγου κι εμφανιζόμενη σαν λογική, φτάνει πλέον σε σημεία δυσθεώρητα. Φτάνουμε αισίως στην εποχή που θα χρειαστεί να κάνουμε μια απότομη στροφή και να γυρίσουμε πίσω στις σπηλιές και στα ρόπαλα... όσοι επιβιώσουν!