Από τα “Αμέρικαν μπαρ” στις “αμερικάνικες γωνιές” της Πρεσβείας

Της Ιωάννας Αναστασίου

“Ιεεπ, τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;” Η φωνή του Διονύση Παπαγιανόπουλου στην ταινία “Η βίλα των οργίων” έχει πια ξεθωριάσει κι ελάχιστοι θυμούνται τι ακριβώς γινόταν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 σε ένα … “αμέρικαν μπαρ”. Τώρα που η Ελλάδα είναι “αυτοκόλλητη” των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξαρτήτως Προέδρων όπως εννοούσε και ο πρωθυπουργός στη συγχαρητήρια δήλωση του για την εκλογή Τραμπ, αντί του στρατού τα “μπαρ” προώθησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα κατέχει η Πρεσβεία. Οι χώροι που παραχωρούνται για να στήσει τις “αμερικάνικες γωνίες” της συνήθως είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πολλούς νέους ανθρώπους.

Η πιο πρόσφατη τέτοια “γωνία” άνοιξε πρόσφατα και το μάθαμε με δελτίο Τύπου της ίδιας της αμερικάνικης πρεσβείας, στο γήπεδο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ότι στα εγκαίνια του παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης. Ειδικά για το γήπεδο Καραϊσκάκη, ο τίτλος στον “πετυχημένο θεσμό” των “Γωνιών” αναβαθμίστηκε σε “Pop-Up American Space”. Η καινοτομία του, εκτός από την έως τώρα πληροφόρηση που προσφέρουν οι “αμερικάνικες γωνιές” για εκπαιδευτικές ευκαιρίες στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις για την ωραία ζωή στην Αμερική, είναι η επέκταση τους και σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.

Πανελλαδικό δίκτυο για τη στήριξη αμερικανικής πολιτικής

Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Ελλάδα που έως και το 2012-2015 έχει πρώτο στόχο την άμβλυνση του έντονου “αντιαμερικανισμού” στον ελληνικό λαό, έστησε σταδιακά σε όλη τη χώρα τις “αμερικάνικες γωνιές” της ως δομές προώθησης της αμερικανικής πολιτικής. Η στρατηγική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας περιγράφεται αναλυτικά από το State Department σε πληθώρα επίσημων εγγράφων αναρτημένων δημόσια. Σε ένα από αυτά αναφέρεται “Οι Αμερικανικοί Χώροι και Γωνιές” προσφέρουν πολιτιστικά και άλλα είδη προγραμμάτων που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του αμερικανικού πολιτισμού και της αμερικανικής κοινωνίας, εμπλέκουν πολλά διαφορετικά τοπικά ακροατήρια, παρέχουν ευκαιρίες σε ξένα ακροατήρια να αλληλεπιδράσουν με Αμερικανούς και αντανακλούν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”.

Πρόκειται δηλαδή για χώρους που εντάσσονται στην ολοκληρωμένη στρατηγική των ΗΠΑ για κάθε χώρα (Integrated Country Strategy – ICS) η οποία εκφράζεται μέσω της “δημόσιας διπλωματίας” και η οποία μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με το είδος των “ακροατηρίων” που απευθύνεται. Το εκτεταμένο δίκτυο της πρεσβείας που ενσαρκώνει την παραπάνω στρατηγική, λειτουργεί με άλλες έξι δομές. Όπως έγραψε ο “Ριζοσπάστης”, οι δομές αυτές είναι: Το «Athens American Center» στο «Πολιτεία Business Center» και τα «TechLab» στο Πολιτιστικό Κέντρο Ξάνθης, στις Κεντρικές Δημοτικές Βιβλιοθήκες σε Πειραιά, Βέροια, Σπάρτη, Κέρκυρα και στη Θεσσαλονίκη, στη ΧΑΝΘ. Οι δομές αυτές πρωτοστατούν με διάφορες πρωτοβουλίες στη συγκέντρωση νέων ανθρώπων μέσα από προγράμματα συνεργασίας με σχολεία, βιβλιοθήκες, αθλητικούς συλλόγους, δήμους και διάφορες ΜΚΟ.

Τσιάπας: Η αφύπνιση – 30 χρόνια από την εξέγερση των ζαπατίστας

Μια τρυφερή ματιά, γεμάτη αγάπη και βαθιά γνώση των πραγματικοτήτων των ιθαγενών λαών της Τσιάπας, πριν την εξέγερση του 1994. Από τον Λουίς Χερνάντες Ναβάρρο – συνοδοιπόρο στον αγώνα των ζαπατίστας 30 χρόνια τώρα, αρχισυντάκτης γνώμης της εφημερίδας La Jornada και πρώην σύμβουλος του EZLN. Μετάφραση: Ε.Μ.

Αφιερωμένο στον Jtotik Miguel

Μια νύχτα γεμάτη αστέρια στην έδρα του δήμου Σαν Πέδρο ντε Τσεναλό (Τσιάπας, Μεξικό), ο ιερέας Μιγκέλ Τσαντώ μοιραζόταν μερικά ποτηράκια και μια χαλαρή συζήτηση με μερικούς νέους από το κέντρο της χώρας. Τα τραγούδια της Τζουλιέτε Γκρέκο που έπαιζαν σε ένα παλιό πικ-απ ανταγωνίζονταν τον ήχο των γρύλων και των πουλιών της νύχτας….

Ήταν Αύγουστος του 1976. Ο πάτερ Μιγκελίτο, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαν οι πιστοί του, έδειχνε στους ξένους ένα ρεπορτάζ του περιοδικού Alarma!, που τον κατηγορούσε ότι οργάνωνε όργια με τους νεαρούς Ευρωπαίους backpackers που επισκέπτονταν την ενορία του. “Ο πατέρας Μιγκέλ πιστεύει στους χίπηδες”, έγραφε το δημοσίευμα. Το εβδομαδιαίο περιοδικό ήταν μια μικρή απόδειξη, ανάμεσα σε πολλές άλλες, τoυ εκφοβισμού του οποίου ήταν ήδη θύμα εκείνο τον καιρό εκ μέρους των καξκλάνες(1), που έβλεπαν με κακό μάτι την αφοσίωσή του στους ιθαγενείς τσοτσίλες. Δήμαρχος ήταν ο Χασίντο Αρίας. Ο ιερέας γεννήθηκε στη Νορμανδία της Γαλλίας το 1930 και άσκησε το λειτούργημά του ως εργάτης-ιερέας. Το 1965, κι αφού παρακολούθησε σεμινάρια με τον Ιβάν Ίλιτς(2), έφτασε στην Τσιάπας. Όταν έφθασε στο Τσεναλό – διηγήθηκε στους ξένους εκείνη την υγρή νύχτα – υπήρχαν τρεις καθολικισμοί: εκείνος των μιγάδων, που δεν είχε καμία σχέση με τον αληθινό καθολικισμό, επειδή είναι ευκολότερο “για μια καμήλα να περάσει από το μάτι μιας βελόνας παρά για έναν πλούσιο να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών”· αυτός των ινδιάνων, με τα ήθη και τα έθιμά τους· και εκείνος του ιερωμένου, ο δικός του, αρχικά ξένος προς τους άλλους δύο. Ωστόσο, πολύ πολύ γρήγορα -τους εξομολογήθηκε-, η αγάπη για τον λαό του τον έκανε πεδράνο(3), τον οδήγησε να μιλήσει τη γλώσσα τους και να κάνει δικές του τις βαθύτερες πεποιθήσεις των τσοτσίλες.

Στα τέλη του 1992, οι πεδράνος κινητοποιήθηκαν για να απελευθερώσουν μερικούς αδίκως φυλακισμένους συντρόφους τους. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 12 Οκτωβρίου, μια ομάδα μελών της Εθνικής Ιθαγενικής Αγροτικής Ένωσης «Εμιλιάνο Ζαπάτα» (AΝCIEZ), μερικοί από αυτούς με τόξα και βέλη, είχαν γκρεμίσει το άγαλμα του κατακτητή Ντιέγκο δε Μασαριέγκος κατά τη διάρκεια της πορείας μνήμης για τα 500 χρόνια ιθαγενικής, νέγρικης και λαϊκής αντίστασης. Με αφορμή τη διαδήλωση των κατοίκων του Σαν Πέδρο, η εφημερίδα Cuatro Poder αφιέρωσε οκτώ στήλες της στον ιερέα: “Γάλλος πάστορας ξεσηκώνει το Τσεναλό”. Και παρακάτω, ένα ανώνυμο άρθρο κατήγγειλε: “Ο Μιγκέλ Τσαντώ καθοδηγεί τους αδαείς ιθαγενείς να διαπράττουν φρικαλεότητες”.

Η πίστη του ιερέα στους ανθρώπους του θα του κόστιζε ακριβά. Τον Φεβρουάριο του 1998, λίγους μήνες μετά τη σφαγή του Ακτεάλ(4), κατά την οποία παραστρατιωτικές ομάδες δολοφόνησαν 45 μέλη της ομάδας Λας Αμπέχας που προσεύχονταν για ειρήνη στην εκκλησία του Ακτεάλ στο Τσεναλό, η κυβέρνηση τον απέλασε από τη χώρα. Η λύσσα της κυβέρνησης του Ερνέστο Σεδίγιο ακύρωσε έτσι τη δυνατότητα να συνεχίσει ο πάστορας να ασκεί την ιεροσύνη στην περιοχή, μετά από 32 χρόνια που το έκανε. Πλέον δεν τον κατηγορούσαν για διοργάνωση “χίπικων οργίων”, αλλά για παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική της χώρας. Σημάδια των καιρών. Εξοργισμένος και συγκλονισμένος ως τα βάθη της ψυχής του από τη θηριωδία, ο Δον Μιγκέλ είχε το θράσος να πει τα πράγματα με το όνομά τους: “η σφαγή του Ακτεάλ”, είπε, “ήταν ένα κυβερνητικό σχέδιο για να καταστρέψει τις βάσεις στήριξης των ζαπατίστας”.

Από τη Γαλλία, μακριά από τον τόπο όπου χτυπούσε η καρδιά του, έγραψε στους ενορίτες του, θύματα της αντεπαναστατικής βίας: «Γίνετε προφήτες του λαού σας, διατηρώντας την ελπίδα πως μια μέρα θα επιστρέψετε κι εσείς για να ζήσετε ειρηνικά στους τόπους σας με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια».

Το 2022, ο Μιγκέλ Τσαντώ πέθανε στο Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, όπου μπόρεσε να επιστρέψει μετά από μακρά εξορία. Αποχαιρετώντας τον, οι Λας Αμπέχας του Ακτεάλ του ζήτησαν: “Jtotik Miguel(5), σου ζητάμε να πεις στον Θεό ότι πεθαίνουμε, κι όχι μόνο από ιάσιμες ασθένειες, αλλά από όλα τα σχέδια θανάτου και καταστροφής των πλουσίων και ισχυρών σε συνενοχή με τους πληρωμένους δολοφόνους, το οργανωμένο έγκλημα, τις ναρκομαφίες και με τη συγκατάθεση των κακών κυβερνήσεων, τοπικών, πολιτειακών και ομοσπονδιακών, που βρίσκονται στην εξουσία”.

Η πρώτη αποικιοκρατική «μετοχική εταιρεία» της Ιστορίας !

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Σε αντίθεση με όσα διαδίδονται ευρέως, η πρώτη «μετοχική εταιρεία» αποικιακού τύπου της Ιστορίας δεν δημιουργήθηκε μετά την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, αλλά σε κατακτημένη περιοχή της αποικιοκρατούμενης Ελλάδας στα μέσα του 14ου αιώνα, τη Χίο. Το δυτικό αποικιοκρατικό μοντέλο πρώτα δοκιμάστηκε «επιτυχώς» στον ελλαδικό χώρο στη διάρκεια της Λατινοκρατίας και αργότερα έγινε ευρύτατα διαδεδομένο παγκόσμιο φαινόμενο, που οδήγησε στην επικυριαρχία της Δύσης. Το «πρωτότυπο» αποικιακό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στη Χίο ήταν και το «πρότυπο» για τις μεταγενέστερες «Εταιρείες» των Ανατολικών και των Δυτικών Ινδιών. 

Το ιστορικό : Το 1346, οι Γενουάτες καταλαμβάνουν τη βυζαντινή Χίο και από τον επόμενο χρόνο, μέχρι το 1566, το νησί της μαστίχας διοικείται από μια μονοπωλιακή μετοχική-ναυλωτική «Εταιρεία», τη Μαόνα (αραβικά: ma‘ūnah = βοήθεια ή αμοιβαία βοήθεια). Η Εταιρεία κατείχε το μονοπώλιο της μοναδικής στον κόσμο χιώτικης μαστίχας, καθώς και τον έλεγχο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Αποκλειστικοί μέτοχοί της ήταν οι Ιουστινιάνι, ένας από τους εκπροσώπους των οποίων πολέμησε γενναία δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η Δημοκρατία της Γένουας έχει απλώς την υψηλή κυριότητα της Χίου, που εκδηλώνονταν κυρίως με το διορισμό του Ποτεστάτου, του ανώτερου διοικητή. 

Πρώτη πράξη των Γενοβέζων μετά την κατάληψη του νησιού ήταν η κατάργηση του βυζαντινού νομίσματος και η εισαγωγή του γενοβέζικου, όπως και η εφαρμογή του λατινικού δικαίου και η χρήση της ιταλικής γλώσσας. Πανάρχαιοι κοινωνικοί θεσμοί απαγορεύτηκαν και κάθε μορφή αυτοδιοίκησης εξαφανίστηκε. Η ντόπια βυζαντινή αριστοκρατία κατάφερε να επιβιώσει συνεργαζόμενη με τους κατακτητές αποικιοκράτες, αν και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Κάστρο του νησιού και να παραδώσει στους Λατίνους περίπου 200 αρχοντικά και οικίες.

Γρήγορα, το νησί του Ανατολικού Αιγαίου οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο, στρατιωτικά-αμυντικά, οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και οικιστικά, ώστε η Μαόνα να ελέγχει απολύτως «ορθολογιστικά» τους καλλιεργούντες αποκλειστικά μαστίχα αγρότες - σε επίπεδο προσφοράς εργασίας αλλά και ασφαλής απόδοσης του προϊόντος.

 Ενδεχόμενη κλοπή, υπεξαίρεση, λαθρεμπορία ή κλεπταποδοχή της παραγόμενης μαστίχας είχε ως συνέπεια την παραδειγματική τιμωρία του δράστη μέχρι ακρωτηριασμούς και απαγχονισμό. Οι καταδότες αμείβονταν ανάλογα με το μέγεθος του «εγκλήματος», ενώ σημαντικό ρόλο κατείχαν οι τοπικοί άρχοντες, οι λεγόμενοι «Λογαριαστές» που ορίζονταν από τον διοικητή του νησιού. 

Οι εξαρτημένοι χωρικοί από τα οχυρωμένα σε κάστρα Μαστιχοχώρια ήταν ένα είδος δουλοπαροίκων που ανήκαν στην τέταρτη κατηγορία των κατοίκων της Χίου και η μόνη απαλλαγή που είχαν ήταν το «καπίνιχον», ένα είδος κεφαλικού φόρου. Ο έλεγχος της παραγωγής και της συλλογής ήταν στα χέρια ειδικών αξιωματούχων οι οποίοι φρόντιζαν για την αναπαραγωγή των δέντρων, για την εφαρμογή των σκληρών κανονισμών, για τον χρόνο της καλλιέργειας όπως και για την απαιτούμενη ετήσια ποσότητα ώστε οι τιμές να κρατούνται πάντα ψηλά. 

Οι μέτοχοι της Μαόνα για να αποκτήσουν στις συναλλαγές τους ρευστό χρήμα κατέφευγαν συχνά σε δανεισμό από τους Εβραίους με συμφωνίες που βασίστηκαν στο μονοπώλιο της μαστίχας. Έτσι, οι Εβραίοι της Χίου έγιναν σημαντικοί μεσάζοντες στο εμπόριο της μαστίχας και υπό τους Γενοβέζους η κοινότητά τους ευημερούσε σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι με τους Βυζαντινούς ή αργότερα με τους Τούρκους.

Το «πρωτότυπο» της Χίου αποδείχθηκε εξαιρετικά «επιτυχημένο» γι αυτό και οι Γενουάτες ίδρυσαν το 1373 στην Κύπρο άλλη μια Εταιρεία, τη «Maona Vecchia di Cipro». Ο Χριστόφορος Κολόμβος, που βρέθηκε στη Χίο μεταξύ 1474 και 1475, αναφέρει ότι εκείνη την εποχή η πώληση της μαστίχας απέφερε ετήσιο εισόδημα 50.000 χρυσά δουκάτα.

Μετά την κατάληψη της Χίου το 1566 από τους Οθωμανούς η εμπορία της μαστίχας απελευθερώθηκε, όμως ένα σημαντικό τμήμα της παραγωγής παρακρατούσαν οι Τούρκοι ως φόρο υποταγής στο Σουλτάνο.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/100014553737849/posts/pfbid02hM7873eY41ubYBBEubypZD6NGk6cURTVWMprC218yQcqnMCQnhGWseuqT4DwQjU6l/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ρότζερ Γουώτερς: Οι Άγγλοι τα έκλεψαν από τον Παρθενώνα

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης, που προβλήθηκε χθες, το ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd ενημερώθηκε για τη διπλωματική κρίση και την ακύρωση της συνάντησης Σούνακ – Μητσοτάκη με αφορμή τα Γλυπτά του Παρθενώνα και σχολίασε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο:

«Ώστε ο Ρίσι Σούνακ αρνήθηκε να τον συναντήσει επειδή είπε: “θέλουμε την επιστροφή των ελγίνειων Μαρμάρων”, των Μαρμάρων γ… τον Έλγιν; Οι Άγγλοι τα έκλεψαν, σωστά; Από τον Παρθενώνα, σωστά; Είναι τμήμα του Παρθενώνα, προφανώς και πρέπει να είναι πάνω στον γ… Παρθενώνα!

 Αυτό είναι κατάλοιπο της βρετανικής αποικιοκρατίας και είμαστε μακράν οι χειρότεροι όλων. Όταν ήμουν παιδί στη Βρετανία, μπορούσες να δεις στον παγκόσμιο χάρτη σημειωμένες με ροζ πινέζες τις αποικίες, όλος ροζ ήταν… Αυτή ήταν η αγγλική κοινοπολιτεία, η βρετανική αυτοκτατορία, δυστυχώς είναι ακόμη στο αίμα τους, για αυτό και έχουμε ακόμη υποτελείς στη μοναρχία, όπου πηγαίνει η βασιλική οικογένεια είναι πολύ μεγάλη η δεξιά πτέρυγα και θέλει να κυβερνά τον κόσμο και βλέπει σκλάβους και υπηρέτες της τους άλλους. Γι’ αυτό και αντιδρούν στην επιστροφή των Μαρμάρων, προφανώς και πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα. 

Οι Jacqueries και η Αριστερά – Με αφορμή το Παλαιστινιακό

Μαργαρίτης Γιώργος

Jacqueries ονομάζονται οι τυφλές εξεγέρσεις. Συμβαίναν συνήθως στην ύπαιθρο όταν η πείνα και η εξαθλίωση δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας. Ήταν τυφλές και κατ’ επέκταση βίαιες, άγριες με την απόλυτη έννοια του όρου. Οι πεινασμένοι έμπαιναν στους πύργους και στα ανάκτορα των πλουσίων και, οπωσδήποτε, δεν φέρονταν καθόλου ευγενικά σε όσους έβρισκαν εκεί. Τα κεφάλια των τελευταίων περιφέρονταν θριαμβευτικά πάνω σε δικράνια ή σε πασσάλους. Μια που η “δικαιωματική” εποχή μας απαιτεί ιδιαίτερη μνεία γι’ αυτό, ναι, οι γυναίκες βιάζονταν πριν θανατωθούν: μετά τις πέταγαν στην φωτιά που κατέκαιγε ολόκληρο το υποστατικό.

Η Αριστερά ήταν ανέκαθεν, εξ ορισμού. υπέρ των εξεγέρσεων των φτωχών και των πεινασμένων. Στην εργογραφία της, όμως, συναντούμε μεγάλους δισταγμούς και επιφυλάξεις ως προς τις Jacqueries. Τις τοποθετούσαν στις άναρχες, χωρίς προοπτική εξεγέρσεις και τις έψεγαν ως χωρίς στόχο, χωρίς νόημα και αποτέλεσμα. Δεν ήταν άδικη διαπίστωση. Πλην όμως η εποχή των Jacqueries, μόνο αυτό μπορούσε να δώσει.


Οι πεινασμένοι φτωχοδιάβολοι είχαν συνήθως μπροστάρη τους ένας μοναχό ή έναν παπά –αληθινό ή ψεύτικο ελάχιστη σημασία είχε– ώστε οι φοβερές πράξεις τους να ενταχθούν στο πλαίσιο της Θείας δίκης, της φωτιάς που επιπίπτει και κατακαίει τους αμαρτωλούς και τους αδίκους. Οι προθέσεις τους, ως εκ τούτου, βρίσκονταν έξω και μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί “αριστερό” στις μέρες μας.

Ας μεταφερθούμε όμως σε άλλες εποχές. Μετά την Γαλλική Επανάσταση η αστική τάξη έδωσε τις δικές της έννοιες και όρους στην κοινωνία και στην πολιτική, όπως και φυσικά στις έννοιες της αριστεράς και της επανάστασης. Ήταν απλό: μια καθώς πρέπει επανάσταση όφειλε να μοιάζει με την γαλλική αντίστοιχη. Τα τυχόν διαφορετικά δεν συμπεριλαμβάνονταν στο όρο.

Μετά ήρθε ο αποικισμός

Στο πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα αυτό λειτούργησε. Η Ελληνική Επανάσταση ή οι αντίστοιχες της Λατινικής Αμερικής μεταβαπτίστηκαν, ή μάλλον “μεταπλάστηκαν” σε αστικές για να γίνουν κατανοητές στην “Δύση”. Το 1830 ή το 1848 δεν χρειάζονταν πρόσθετες επεξηγήσεις, το 1870 είχε τα προβλήματά του, αλλά οπωσδήποτε ανήκε στα αναγνωρίσιμα είδη εξέγερσης.

Μετά ήρθε ο αποικισμός, εδώ τα πράγματα μπερδεύτηκαν. Η εξέγερση του 1857 στην Ινδία, αποδόθηκε ως Mutiny (ανταρσία). Από τον στρατό ξεκίνησε, εύκολα όμως ξεχώριζε η αντιπάθεια των Ινδών για τους αποικιοκράτες. Η τότε Αριστερά αποδέχθηκε τον ειδικό όρο και δεν υπήρξε κανένα κίνημα συμπαράστασης στους Ινδούς που κατασφάγηκαν από τον βρετανικό στρατό. Με την μεγάλη αποικιοκρατική εξόρμηση, μετά το 1873, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα.

ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΛΟΙΩΝ - ΒΑΦΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η αμερικανοποίηση της ελληνικής αριστεράς αποτελεί ένα παγκοσμίου ενδιαφέροντος πείραμα. Δεν αναφέρομαι στην προσωπική διαδρομή του γνωστού υποψηφίου αλλά σε μια γενικότερη ηθική, κοσμοθεωρητική, οντολογική θα τολμούσα να πω, μεταβολή. 

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του τόπου πειράματος.

Ένας ιστορικός λαός που βρίσκεται σε αποδρομή, αδυνατώντας να συντηρήσει παραγωγικά τη δανεική ευημερία του, εκμαυλισμένος από τα ΜΜΕ ακόμη και όταν τα βρίζει, είναι έτοιμος να παραδοθεί στη μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία. Λαός με χαρίσματα αλλά ενδιάθετη εμφυλιοπολεμική και δοσιλογική ροπή (πόσο έξυπνα αποκρύψαμε το εύρος της ροπής αυτής, από τη ρωμαιοκρατία και την τουρκοκρατία ως την ιταλογερμανική Κατοχή...), με πάθος για την εξουσία και άγχος για την επιβίωση, με βαριά επίκτητα χαρακτηριστικά από τη δουλεία τετρακοσίων ετών (να φταίει άραγε αυτό και για το γεγονός ότι οι όποιες αντιδράσεις λαμβάνουν σχήματα γελοία;), αποδέχεται τη μοίρα του προτεκτοράτου και του απέραντου ξενοδοχείου. 

Η ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας. 

Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά,  δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα. 

Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της. 

Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 

Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. 

Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.

Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης. 

Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.

Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

ΣΑΧΕΛ, Η ΜΑΥΡΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

 

- Στην υποσαχάρια Αφρική κρίνεται η επιβίωση των ανθρώπων και των εννοιών. 

⚫ Η Δύση,  όλο αυτό το συνονθύλευμα μαριονετών που συνασπίζονται σε Συμμαχίες Προθύμων και εξάγουν «ανθρωπιστικούς πολέμους», εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για το πραξικόπημα στο Νίγηρα. Δε στέκονται βέβαια μόνο στην έκφραση του αποτροπιασμού. Έχοντας επιβάλει βαρύ εμπάργκο σε όλες της χώρες του Σαχέλ (Μαλί,Τσαντ, Γουινέα, Μπουργκίνα Φάσο, Νίγηρα) προσβλέπουν σε μαζικό θανατικό και εμφύλιες συρράξεις. 

Η Εμμανουέλα Κλαούντια Ντελ Ρε, Ειδική Εντεταλμένη γουρούνα της ΕΕ για το Σαχέλ, δηλώνει με απόλυτο κυνισμό, «Οι κυρώσεις αρχίζουν να δίνουν αποτελέσματα. δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα, τρόφιμα, ηλεκτρισμός. Πρέπει να συνεχίσουμε!» 

⚫ Η «ανεξαρτησία της σημαίας», στις αφαιμαγμένες πρώην αποικίες ποτέ δεν σήμανε την πραγματική απελευθέρωση  τους. Οι χώρες, της απόλυτης δυσαναναλογίας ανάμεσα στον ανεκτίμητο  φυσικό τους πλούτο και τη βαθιά εξαθλίωση των ανθρώπων τους, παραμένουν αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, ελέω ξεπουλημένων πολιτικών που υπηρετούν με το αζημίωτο τη συνέχιση της αφαίμαξης. Αποχωρώντας οι Γάλλοι από τις αφρικανικές αποικίες, ισοπέδωσαν ό, τι δεν μεταφερόταν, όπως έκαναν οι Ναζί κατά την αποχώρησή τους. Σχολεία, νοσοκομεία, δημόσια κτίρια έγιναν σκόνη, χιλιάδες αιγοπρόβατα, άλογα και αγελάδες θανατώθηκαν, καθιερώθηκε το γαλλικό αποικιακό νόμισμα FCFA κι επιβλήθηκε  «ο φόρος αποικίας», που ισχύει μέχρι σήμερα και υπερβαίνει το 40% του ΑΕΠ των «ανεξάρτητων» χωρών. 

⚫ Όσοι Αφρικανοί ηγετες αντισταθηκαν, δολοφονήθηκαν. 

- Ο Sylvanus Olympio στο Τόγκο δολοφονήθηκε από το μέλος της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, Etienne Gnassingbe. 

- Ο Modiba Keita , ο πρώτος πρόεδρος του Μάλι, που αποφάσισε να αποχωρήσει από το αποικιακό νόμισμα FCFA δολοφονήθηκε από τον Moussa Traoré, της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων. 

- Ο  37χρονος Τομά Σανκαρά, που μετονόμασε τη χώρα του σε Μπουργκίνα Φάσο – Χώρα των τίμιων ανθρώπων – ο Τσε της Αφρικής, όπως έμεινε στην ιστορία, που έκανε αναδιανομή της γης και καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό, γαζώθηκε από σφαίρες, τον Οκτώβρη του 1987. 

- Ο Μουαμάρ Καντάφι που επεχείρησε  τη νομισματική ένωση των Αφρικανικών χωρών με δικό της νόμισμα και προσπάθησε να κάνει τη Σαχάρα να καρπίσει, οδηγήθηκε σε λυντσάρισμα μέχρι θανάτου, στη διάρκεια  μιας «Αραβικής Άνοιξης», μαγειρεμένης στα υπόγεια της CIA.  

Έτσι επιχειρήθηκε να δικαιωθεί η ρήση του Σιράκ, «Χωρίς την Αφρική, η Γαλλία θα πεθάνει»

Γιόμο Κενυάτα (Jomo Kenyatta)

"Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικανοί είχαν τη γη και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο. Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με τα μάτια κλειστά. Όταν τα ανοίξαμε, εκείνοι είχαν τη γη κι εμείς κρατούσαμε τη Βίβλο"


Τάδε έφη Γιόμο Κενυάτα (Jomo Kenyatta).
Ηγέτης του απελευθερωτικού κινήματος της Κένυας, αλλά και πρώτος πρωθυπουργός και πρόεδρός της, μετά την απελευθέρωσή της από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία, το 1963.
Αυτή η σπουδαία προσωπικότητα της μαχόμενης Αφρικής, φεύγει σαν σήμερα από τη ζωή στα 1978.



Βιογραφία

Ο Γιόμο Κενυάτα ήταν ο ηγέτης του απελευθερωτικού κινήματος της Κένυας και το 1953 είχε καταδικαστεί σε καταναγκαστικά έργα, καθώς οι Βρετανοί προσπαθούσαν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την αποικιακή αυτοκρατορία τους που κατέρρεε. Η παγκόσμια κατακραυγή ώθησε και άλλους Αφρικανούς ηγέτες να ασκήσουν έντονες πιέσεις, προκειμένου να πετύχουν την απελευθέρωσή του.

Ύστερα από περίπου εννέα χρόνια φυλάκισης και κατ' οίκον περιορισμού, στις 14 Αυγούστου του 1961, ο ηγέτης των Μάου Μάου και μετέπειτα πρόεδρος της Κένυας, Γιόμο Κενυάτα, απελευθερώθηκε και επέστρεψε στο σπίτι του στο Γκατούντου κοντά στο Ναϊρόμπι, όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους οπαδούς του. Μία εβδομάδα μετά την επιστροφή του στο Γκατούντου, Βρετανός αξιωματούχος τού παρέδωσε επισήμως την εντολή με την οποία τέθηκε τέρμα στους περιοριστικούς όρους, το χρυσό δαχτυλίδι του και το μαύρο μπαστούνι του, σύμβολα της επιστροφής του στην ελευθερία.

Λίγο αργότερα ο Γιόμο Κενυάτα πήρε μέρος στη διάσκεψη στο Λονδίνο, στην οποία εξετάστηκε το μέλλον της αποικίας. Το 1963 έγινε πρωθυπουργός της Κένυας και ένα χρόνο αργότερα, μετά την ανεξαρτησία της χώρας, ανέλαβε πρόεδρος.

Ο Κενυάτα ήταν ένας μορφωμένος διανοούμενος που έχει συγγράψει αρκετά βιβλία και έχει μείνει στην ιστορία ως Παναφρικανιστής. Είναι επίσης ο πατέρας του τέταρτου προέδρου της Κένυας, Ουχούρου Κενυάτα.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΤΙ ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΜΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Περιοχή της Αφρικής = 30,37 εκατομμύρια km2

° Έκταση Κίνας = 9,6 εκατομμύρια km2

°Π.Α. Περιοχή Ugh. = 9,8 εκατομμύρια km2

° Περιοχή της Ευρώπης = 10,18 εκατομμύρια km2

● Η Αφρική είναι μεγαλύτερη από όλη την Ευρώπη, την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μαζί.

● Αλλά στους περισσότερους παγκόσμιους χάρτες, η Αφρική αναπαριστάται σε μικρό μέγεθος.

Αυτό γίνεται σκόπιμα για να δημιουργηθεί το οπτικό αποτέλεσμα μιας μικρής Αφρικής για να χειραγωγήσει, να κάνει πλύση εγκεφάλου και να εξαπατήσει τους Αφρικανούς όπου κι αν βρίσκονται.

- Η Αφρική έχει το 60% της καλλιεργήσιμης γης,

- Η Αφρική έχει 90% απόθεμα πρώτων υλών,

- Η Αφρική διαθέτει το 40% του παγκόσμιου αποθέματος χρυσού,

- Αφρική, 33% του αποθεματικού διαμαντιών,

-Η Αφρική διαθέτει το 80% του παγκόσμιου αποθέματος Coltan (ορυκτά για την παραγωγή τηλεφώνων και ηλεκτρονικών), κυρίως στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

-Η Αφρική διαθέτει το 60% του παγκόσμιου αποθέματος κοβαλτίου (ορυκτά για κατασκευή μπαταριών αυτοκινήτων)

-Η Αφρική είναι πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

-Η Αφρική (Ναμίμπια) έχει την πλουσιότερη ακτή ψαριών στον κόσμο.

- Η Αφρική είναι πλούσια σε μαγγάνιο, σίδηρο και ξύλο.

- Η Αφρική είναι τριπλάσια από την περιοχή της Κίνας, τριπλάσια από την περιοχή της Ευρώπης, τρεις φορές από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Η Αφρική έχει τριάνταμισι εκατομμύρια km2 (30 415, 875 km2)·

- Η Αφρική έχει 1.300 εκατομμύρια κατοίκους (η Κίνα έχει 1.400 εκατομμύρια κατοίκους σε 9,6 εκατομμύρια km2).

Που σημαίνει ότι η Αφρική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ.

Η καλλιεργημένη γη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό είναι ικανή να θρέψει όλη την Αφρική.

Και όλη η καλλιεργήσιμη γη της Αφρικής είναι ένα καλώδιο για να θρέψει όλο τον κόσμο.

-Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό έχει σημαντικά ποτάμια που μπορούν να φωτίσουν την Αφρική.

Το πρόβλημα είναι ότι η CIA, οι δυτικές εταιρείες και κάποιες αφρικανικές μαριονέτες αποσταθεροποιούν τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό εδώ και δεκαετίες.

- Η Αφρική είναι μια πολιτιστικά ποικιλόμορφη ήπειρος από άποψη χορού, μουσικής, αρχιτεκτονικής, γλυπτικής κλπ.

- Η Αφρική φιλοξενεί 30.000 φαρμακευτικές και φυτικές συνταγές που η Δύση τροποποιεί στα εργαστήριά της.

- Η Αφρική έχει έναν νεαρό παγκόσμιο πληθυσμό που αναμένεται να φτάσει τα 2500 εκατομμύρια μέχρι το 2050.

Η ΑΦΡΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ καθώς η Αφρική πρέπει να θρέψει 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Με αποαποικιοποιημένα αφρικανικά μυαλά και μια ισχυρή επιδίωξη της αφρικανικής ενότητας, η Αφρική θα είναι ο μελλοντικός κυβερνήτης άλλων πολιτισμών επειδή ο κόσμος δεν είναι τίποτα χωρίς την Αφρική.

Η ΕΓΧΡΩΜΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

«Ἔχουμε οὐράνιο, ἔχουμε διαμάντια, ἔχουμε χρυσό, ἔχουμε πετρέλαιο καὶ ζοῦμε σὰν σκλάβοι. Γιατί; Μέχρι πότε; Δὲν θὰ τὸ δεχθοῦμε! Ἡ γαλλικὴ βάση στὸν Νίγηρα πρέπει νὰ φύγει. Δὲν χρειαζόμαστε τοὺς Γάλλους γιὰ νὰ εἴμαστε ἀσφαλεῖς», φωνάζει μπροστὰ στὸν τηλεοπτικὸ φακὸ ἕνας ἐκ τῶν δεκάδων χιλιάδων Νιγήρων, κατοίκων τῆς ἀφρικανικῆς χώρας τοῦ Νίγηρα, ποὺ διαδήλωσαν στὴν Νιαμέϊ, τὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας, ὑπὲρ τοῦ στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος ποὺ ἔλαβε χώρα πρὸ δεκαπενθημέρου ἀνατρέποντας τὸν, ὄχι καὶ τόσο γνησίως, ἐκλεγμένο πρόεδρο Μπαζοῦμ, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε καλὲς σχέσεις μὲ τὸν Γάλλο πρόεδρο Μακρόν.

 «Εἶναι πράγματι γενναῖοι, καὶ τοὺς ὑποστηρίζω 100%. Ἔχουμε ὑποφέρει πολύ», φωνάζει ἐπίσης μία ἐκ τῶν Νιγήρων ἀναφερόμενη στοὺς πραξικοπηματίες. 

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ἀγαπημένο «ἀφήγημα» τῆς Δύσης, ὁ λαὸς ἐδῶ φαίνεται ὅτι ἀναζητεῖ ἡγέτες καὶ ὄχι «δημοκρατία». Ἀναζητεῖ ἡγέτες ἱκανοὺς νὰ διεκδικήσουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς χώρας ἀπὸ τὴν γαλλικὴ νεοαποικιοκρατία, ποὺ ἀπομυζεῖ τοὺς πόρους της ἀντὶ πινακίου φακῆς, ἀποδίδοντας στὸν λαὸ τὴν ἐθνική του ἀξιοπρέπεια -ὅσο μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε περὶ «ἔθνους» σὲ χῶρες μὲ φυλετικὴ κοινωνικὴ ὀργάνωση, ὅπως οἱ ἀφρικανικές.  Ἀναζητεῖ ἡγέτες ποὺ μποροῦν νὰ ἀποδώσουν κοινωνικὴ δικαιοσύνη χτυπώντας τὴν ἐξαγορὰ τῶν ἐντόπιων ἀξιωματούχων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ νὰ ἀνορθώσουν τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τῶν πολλῶν, σὲ μία ἀπὸ τὶς φτωχότερες χῶρες τοῦ κόσμου, ποὺ ὡστόσο διαθέτει μεγάλο φυσικὸ πλοῦτο. 

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς- δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Το ψυχικό τραύμα συνέβη στον πυρήνα της επίγνωσης του λαού μας. Αυτός ο πυρήνας είναι η βαθιά ουσία της συλλογικής ψυχής, από την οποία αναδύονται η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργικότητα κάθε λαού.  

Ο πυρήνας αυτός του "ποιοι είμαστε" τραυματίστηκε βαρύτατα από την κυρίαρχη αποικιοκρατική αφήγηση, που λεηλάτησε όχι μόνο τους πόρους μας, αλλά και την ίδια την ψυχή μας.  

Η αποικιοκρατία μας έπεισε ότι είμαστε κάτι άλλο απ' αυτό που είμαστε, εμβολιάζοντας μας με μιαν πυρηνική αίσθηση αναξιότητας, ανεπάρκειας και αβοηθησίας.  

Η αίσθηση αυτή εσωτερικεύτηκε ως πεποίθηση και από τις κυρίαρχες ντόπιες μεταπρατικές ελιτ της πολιτικής, της οικονομίας, της διανόησης και του πολιτισμού.

Ως εκ τούτου βέβαια, η αποδοχή της ξένης εξάρτησης προέβαλλε ως η μοναδική λύση επιβίωσης, διαιωνίζοντας το συλλογικό τραύμα.  

Όταν ο ψυχικός πυρήνας τραυματιστεί τότε όλη η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργία του λαού αντανακλούν αυτή τη συλλογική πληγή. 

Συνεπώς, ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς-  δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

"Γιατί ο Νίγηρας είναι φτωχός και η Γαλλία πλούσια"

Γιώργος Μαργαρίτης 

"Γιατί ο Νίγηρας είναι φτωχός και η Γαλλία πλούσια"

Με αυτό το σύνθημα χιλιάδες διαδηλωτές επιτέθηκαν στην Γαλλική Πρεσβεία -λιγότερο από μια εβδομάδα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την φιλοδυτική κυβέρνηση.

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: στην διαδήλωση περίσσευαν οι ρωσικές σημαίες.....

Ο Νίγηρας (1.267.000 τ.χλμ, 25.400.000 κάτοικοι, 14,8 !!!! έτη διάμεσος ηλικία) είναι μαζί με το Καζακστάν και την Ρωσία ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ουρανίου στον κόσμο. Το ουράνιο το εκμεταλλεύονταν ευρωπαϊκές εταιρείες. 

Η Γαλλία αποφάσισε την εκκένωση των Ευρωπαίων πολιτών και των 700 Γάλλων -στην χώρα υπάρχουν και 1.700 Γάλλοι στρατιώτες. 

Εντάξει δεν είναι κάτι σαν την Καμπούλ αλλά η ταχύτητα με την οποία "ξηλώνεται" η ευρωπαϊκή και δυτική επιρροή στο στρατηγικό Σαχέλ δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει.

Α ξέχασα! Στην Ουκρανία κερδίζει το ΝΑΤΟ και όταν καταρρεύσει η Ρωσία οι αφρικανικές "λεπτομέρειες" από μόνες τους θα ρυθμιστούν.

Εξάλλου η "Δύση" είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας... Δεν είναι;;;;;

Γιώργος Αλεξάτος

Χάνοντας τον Νίγηρα, η Γαλλία έχασε και μεγάλο μέρος του χρυσού και του ουρανίου που λεηλατούσε. Και άρχισε τις απειλές, αφήνοντας υπονοούμενα ακόμα και για εισβολή.

Να, όμως, που αυτά που ήξερε έχουν τελειώσει. Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γουινέα και Αλγερία προειδοποίησαν ότι σε περίπτωση εισβολής θα σταθούν ενεργά στο πλευρό του λαού του Νίγηρα.

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ο  Στρατής Τσίρκας  στο έργο του  "Ο  πολιτικός  Καβάφης" , αποδεικνύει  πως ο  ποιητής  ήταν αντίθετος  στην  αγγλική  αποικιοκρατία , με πολύ  προσεκτικό  τρόπο όμως , γιά ευνόητους  λόγους στην  Αγγλοκρατούμενη Αλεξάνδρεια . Δούλευε  εξ άλλου  στην αγγλική  εταιρεία  αρδεύσεων  όπου  έπαιρνε  και καλό  μισθό. Έτσι διοχέτευε τα  αντιαποικιοκρατικά  του  αισθήματα  στην τέχνη του.

 Στο αγαπημένο  του  ιστορικό  θέμα , την  Ελληνιστική  περίοδο, το  Ρωμαικό Imperium  ήταν  το προείκασμα  του  σύγχρονου  του  Αγγλικού.

 Ο Καβάφης  επίσης δεν έκρυβε  τα αντιβενιζελικά  του  αισθήματα  μιά  και ο Βενιζέλος ήταν άνθρωπος των Άγγλων κυρίως  και  των συμμάχων τους  Γάλλων.

Το παρακάτω  αριστουργηματικό  ποίημα έχει τύχει  πολλών  σχολιασμών. Το  μόνο  σίγουρο  είναι πως  σχολιάζει  αλληγορικά τον  Διεθνή  Οικονομικό  Έλεγχο  που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά  την ήττα του 1897, γιά να ξεπληρωθούν και τα  χρέη που αρνιόταν να  πληρώσει ο  Χ.Τρικούπης  μετά  την  πτώχευση  που κήρυξε  το  1892. Αυτός πέθανε αυτοεξόριστος στη  Γαλλία  λίγο  μετά. Ο ΔΟΕ , το πρώτο μνημόνιο  διαρκείας ( πιό πριν υπήρξαν  κι άλλα , πιό σύντομα), λειτουργούσε  στην Ελλάδα μέχρι το  1978 !! 

Το σημερινό  τυπικά θα  λήξει  το  2060 ..... 

Ο  Καβάφης , βαθύς γνώστης της ιστορίας , έβλεπε μακριά και έδινε  μιά  συμβουλή : " Να  μη βιαζόμαστε....αρκεί να προχωράμε..." . Ας μην αφήνουμε την  (νεο)αποικιοκρατία  να μας  παρασέρνει στο  ρυθμό της  και  τα συμφέροντα  της.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Ο Καποδίστριας και η απεξάρτηση από τις αγγλικές υποθήκες

Γράφει ο Ιστορικός ερευνητής Γεώργιος Σκλαβούνος.

Ο Γεώργιος Τερτσέτης, γνωστός από την ηρωική στάση του στη δίκη του Κολοκοτρώνη, μεγάλη επίσης μορφή της Επτανήσου και της Εθνικής Αναγέννησης, μας παραθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα σχετική μαρτυρία για τον Ιωάννη Καποδίστρια:

«Ο Κυβερνήτης προσεκάλεσε διάφορους γερουσιαστές μέσα Ιουλίου του 1831 δια να τους παρακινήσει να φέρουν εις τέλος μερικά νομοσχέδια, τα οποία τους είχε υποβάλλει, μεταξύ των οποίων ήταν και το περί διανομής γης. Εκρατούσε εις το χέρι μίαν εφημερίδα ξένην και μας είπε: “ Ένα άρθρον περί Βολιβάρ μου έδωκε αιτίαν να σας κράξω. Οκνεύετε εις το νομοσχέδιον περί διανομής της γης, διότι δεν θέλετε την διανομήν, όπως την έχω, διότι δεν αγαπάτε την ισότητα.

Θέλετε η διανομή να κατεβαίνει από τους μεγάλους εις τους μικρούς ενώ το σχέδιο μου αποβλέπει τώρα τους μικρούς. Θα έλθει και η δική σας αράδα. Ενεργείτε, ενεργείτε, ενεργείτε όσο είμαι ακόμα ζωντανός. Ημπορεί να έλθετε μίαν ημέραν και να με βρείτε κρύο κουφάρι. Θα έλθει άλλος με τον οποίον δεν θα έχετε την ευκολίαν να εξηγείσθε καθώς με εμένα». (Τερτσέτης στην “Απολογία για τον Καποδίστρια”. Μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας, Τόμος Τέταρτος, Τεύχος 1, Σελ. 294,5. Γ. Σκλαβούνος: Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2011).

Επισημαίνω ότι η πρόσκληση του Καποδίστρια στους Γερουσιαστές για το θέμα της διανομής των Εθνικών γαιών γίνεται Ιούλιο του 1831. Συνάντηση στην οποία ο Καποδίστριας προλέγει και προβλέπει τον θάνατό του.

Ο Καποδίστριας και η διανομή εθνικών γαιών

Ελληνικός Εμφύλιος: Πολλοί Νικητές – Ένας Ηττημένος

Χρήστος Τσοπόκης

Η πιο πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία μετά το τέλος ενός πολέμου είναι να αποτιμήσει κανείς τους νικητές και τους ηττημένους· και αυτό όχι λόγω ιδεοληψίας αλλά γιατί μια τέτοια αξιολόγηση προϋποθέτει μια έγκυρη θεωρία περί νίκης.

Στην Ελλάδα κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε ένα ιδιαίτερα ευρύ σε μέγεθος ένοπλο δίκτυο αντίστασης και πληροφόρησης με δεκάδες οργανώσεις, χωρίς αυτό να έχει ουσιαστική έξωθεν υλική, οικονομική και τεχνική βοήθεια (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το παρτιζάνικο κίνημα των Γιουγκοσλάβων). Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δικτύου ήταν άμεσα ή έμμεσα επηρεαζόμενο από το Κ.Κ.Ε. (Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.). Η επί τόπου κατάσταση δημιουργούσε μια εξαντλητική αντίφαση με τη διεθνή πραγματικότητα: στη χώρα που σε επίπεδο ηγετών κρατών ήταν συμφωνημένα υπό «δυτική επιρροή», είχε αναπτυχθεί ένα μαζικότατο ένοπλο κίνημα «αντιδυτικής υφής». Μια προσεκτική ματιά μπορεί να διακρίνει ότι αυτή η αντίφαση μετατράπηκε σε κομβική λαβίδα μόχλευσης. 

Αναπόφευκτα, μια αποκεντρωμένη ματιά μελέτης του Ψυχρού Πολέμου και των «προεόρτιών» του παρατηρεί πολλές συμπτώσεις. Οι μεγάλες ενδο-αντιστασιακές συγκρούσεις και οι περιστασιακές εκεχειρίες μεταξύ τους (κυρίως μεταξύ Ε.Λ.Α.Σ. και Ε.Δ.Ε.Σ.) κατά την περίοδο 1943-1944 συχνά συμπίπτουν με τις διπλωματικές αντιθέσεις και συμβιβασμούς μεταξύ Μεγάλης Βρετανία και Σοβιετικής Ένωσης για τις ζώνες επιρροής στον ευρωπαϊκό χώρο. Ταυτόχρονα, χάρη στην μαχητική δύναμη των Ελλήνων Ανταρτών του Ε.Α.Μ., οι Σοβιετικοί κατάφεραν να ανασχέσουν τις βρετανικές αντιδράσεις για την εγκατάσταση φιλο-σοβιετικής κυβέρνησης στην Πολωνία πριν τη διάσκεψη της Γιάλτας. Γενικότερα, οι πολιτικοί βίοι των δύο χωρών (Ελλάδας και Πολωνίας) ήταν παράλληλοι για ένα μεγάλο διάστημα, αφού η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη δυναμική του Ε.Α.Μ. για να επιβάλλει τους όρους της στην Πολωνία (και για μια μεταβατική περίοδο και στη Ρουμανία) [1, 2][1]. Η κάμψη της δυτικής πίεσης στα βαλκανικά μέτωπα απαιτούσε την κατ’ εξακολούθηση μόχλευση της ελληνικής κατάστασης με κλιμακούμενους μηχανισμούς. Βέβαια η μαζικότητα και δυναμική του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν μεγάλη και διαρκής, και μέσα στην ιδιαίτερη πορεία του απέκτησε πολλαπλά σημεία επαφής με την ευρωπαϊκή-βαλκανική πολιτική.

Έτσι και η στερέωση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία θα ήταν σαφώς δυσκολότερη χωρίς το ελληνικό αντάρτικο, ενώ η μετέπειτα ρήξη του με το Στάλιν θα ήταν αδύνατη. Ο Τίτο φρόντιζε πολύ περίτεχνα να μεγιστοποιεί τα οικονομικά κέρδη και να σταθεροποιεί πολιτικά τη θέση της Γιουγκοσλαβίας, πιέζοντας τους δυτικούς στα βουνά της Μακεδονίας και λειτουργώντας ως ο παραμετροποιήσιμος βηματοδότης του ελληνικού αντάρτικου [3]. Προκειμένου σταδιακά να κλείνει την κάνουλα των ελληνο-γιουγκοσλαβικών συνόρων για τους Έλληνες αντάρτες, ελάμβανε προμήθειες σε πρώτες ύλες και δανειακές διευκολύνσεις από τις Η.Π.Α., οι οποίες με συστηματικό τρόπο εργάζονταν τόσο για τη σταθεροποίηση φιλο-δυτικού πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, όσο και για τη διάσπαση του ανατολικού μπλοκ, μέσω της απόσχισης της Γιουγκοσλαβίας από την Cominform. Η ελληνική εμφύλια σύγκρουση συνεισέφερε καθοριστικά στην επιτυχή αποκόλληση της Γιουγκοσλαβίας από το ανατολικό μπλοκ.

Αντίστοιχα το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα χρησιμοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Όπως εξαιρετικά επισημαίνεται σε σχετικό πόνημα: «Το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα ήταν ένα πιόνι, πολύ ισχυρό, στη σκακιέρα. Εχρησιμοποιείτο ανάλογα με την περίσταση για να προστατέψει ένα άλλο πιόνι  (Αλβανία), έναν πύργο (Πολωνία) ή έναν αξιωματικό (Ρουμανία) ή ένα άλογο (Βουλγαρία), την ίδια τη βασίλισσα (Γιουγκοσλαβία) και σε τελευταία ανάλυση το βασιλιά (ΕΣΣΔ)». [4]

Η μετανεωτερική αποικιοποίηση – Μεταπολίτευση και χρεοκοπία

Του Λαοκράτη Βάσση

Καθώς τείνουμε να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, με παραπλανητικούς όρους, απ’ το ένοχο πολιτικό μας σύστημα και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα: με βάση τις νεο/αποικιακές ρήτρες των τριών Μνημονίων και τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους, με μία εξ αυτών ως και ενός αιώνα, όλο και περισσότερο αποσυνδέονται Μεταπολίτευση και Χρεοκοπία, σαν να μην υπάρχει σχέση αιτιότητας, σχέση αιτίου και αιτιατού, μεταξύ τους.

Όπως, όλο και περισσότερο αναγιγνώσκονται: η Χρεοκοπία, που απωθείται ένοχα εκτός του πολιτικού μας λεξιλογίου, και η μετανεωτερική αποικιοποίησή μας, σαν φυσιολογικά, ακόμα και ευκταία, γνωρίσματα της εθνικής μας πραγματικότητας. Με τη διαμεσολαβητική, μεταξύ της υπερεξουσίας του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και του λαού μας, πολιτική εξουσία να προβάλλει περίπου ως τρόπαια πολιτικού ρεαλισμού τις μνημονιακές “πομπές” της, απενοχοποιώντας και “κανονικοποιώντας” το νεο/αποικιακό διαχειριστικό της ρόλο. Προπαντός χάρη (και) στη στρατηγική αναδίπλωση της Συριζικής Αριστεράς, που βραχυκύκλωσε (μεσοπρόθεσμα;) τις όποιες εναλλακτικές δυνατότητες και προοπτικές του Τόπου μας.

Με όση όμως επικοινωνιακή χρυσόσκονη κι αν επικαλυφθούν τα δύο δίπολα: α) Μεταπολίτευση-Χρεοκοπία και β) Χρεοκοπία-Μετανεωτερική αποικιοποίηση, σε όσες επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις κι αν επιδοθούν οι επιτήδειοι της οργανικής διανόησης, δεν είναι δυνατό να εξαερωθεί, τελικά, η βαθύτερη αιτιότητα που τα διαπερνά. Γιατί, όσο κι αν υπερτονιστούν τα (υπαρκτά) εξωγενή αίτια της χρεοκοπίας, δεν γίνεται να αποσυνδεθεί πειστικά απ’ τα ενδογενή αίτιά της, ή να θεωρηθούν αυτά ως δευτερογενή. Ενώ είναι και πρωτογενή και κυρίαρχα. Να αποσυνδεθεί, δηλαδή, απ’ τον βαθύτερο πολιτικό και πολύ περισσότερο τον βαθύτερο εκπτωτικό πολιτιστικό χαρακτήρα των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης.

Η εθνική κυριαρχία προϋποθέτει οικονομική ανεξαρτησία

Δεν υπάρχει σημαντικότερος πολιτικός σκοπός από την ανεξαρτησία ενός Έθνους – ενώ μόνο η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους μπορεί να εγγυηθεί πως οι Πολίτες του έχουν και μπορούν να έχουν δικαιώματα και ελευθερίες, όποιας μορφής και αν είναι αυτές. Μία χώρα όμως που έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους δεν είναι ανεξάρτητη και δεν μπορεί να παρέχει τίποτα στους Πολίτες της, ούτε δημοκρατικά ή ατομικά δικαιώματα, ούτε ελευθερίες  – ενώ είναι αφελές να υπολογίζει στην αλληλεγγύη των άλλων κρατών, η οποία δεν είναι ποτέ ανιδιοτελής ή καλοπροαίρετη. Άλλωστε είναι γνωστό πως στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα – ενώ έχουν παραμείνει στην εποχή των βαρβάρων.

.

Ανάλυση

Η κυβέρνηση, για να πείσει ότι η Ελλάδα ευρίσκεται σε καλό δρόμο, προβαίνει συνεχώς σε λογιστικές «απάτες» – όπως στο ότι προσθέτει τον πληθωρισμό στο ΑΕΠ, αυξάνοντας το από τα περίπου 182 δις € του 2021, στα 210 δις € το 2022 ή κατά 15%! Προφανώς λοιπόν θεωρεί τους Έλληνες οικονομικά αναλφάβητους – εμπαίζοντας τους όπου και όπως μπορεί.

Την ίδια στιγμή, με την ευκαιρία της παραπάνω «λαθροχειρίας», θέλει να εγγράψει στο δημόσιο χρέος τις εγγυήσεις ύψους περί τα 18 δις € που δόθηκαν στις τράπεζες, με το πρόγραμμα Ηρακλής 2 (ανάλυση). Έτσι, παρά το ότι το δημόσιο χρέος του κεντρικού κράτους από 394 δις € πρόσφατα ή στο 215% του ΑΕΠ του 2021, θα εκτοξευθεί στα 412 δις € συν το έλλειμμα 10 δις περίπου του 2022, άρα στα 422 δις € ή στο 231% του ΑΕΠ του 2021, θα το εμφανίσει κάτω από το 200% του ΑΕΠ.

Επειδή τώρα θα αναφέρει το πολύ χαμηλότερο δημόσιο χρέος της Γενικής κυβέρνησης, παρά το ότι αυτά που χρωστάμε είναι του κεντρικού κράτους, θα το εμφανίσει ακόμη πιο χαμηλό – οπότε δεν θα φανεί η νέα στήριξη των τραπεζών, επί πλέον των 45 δις € των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων και των 17 δις € του αναβαλλόμενου φόρου.

Έτσι οι Έλληνες θα πληρώσουν ξανά τις τράπεζες που τους παίρνουν τα σπίτια τους και που δεν τους δανείζουν καν – ενώ όταν τους δανείζουν, τότε με τοκογλυφικά επιτόκια κατά πολύ υψηλότερα των επιτοκίων καταθέσεων (πάνω από οκταπλάσια). Θα τους πάρουν δε και τα υπόλοιπα σπίτια, αφού η ακρίβεια και η ενεργειακή ληστεία εξανεμίζουν τα εισοδήματα των Πολιτών – ενώ η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στους Έλληνες, αλλά μόνο χρόνο στους ξένους για να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους. Στα πλαίσια αυτά, υπενθυμίζουμε τα εξής:

Η οικονομική ανεξαρτησία

Ένας άνθρωπος χάνει την αυτοπεποίθηση του, όταν παύει να πιστεύει πως είναι σε θέση να τα καταφέρει μόνος του, συνήθως ως αποτέλεσμα κακών εμπειριών – οπότε προσπαθεί να επιβιώσει με τη βοήθεια των άλλων, νοιώθοντας όμως εύλογα μία συνεχώς αυξανόμενη ανασφάλεια, αφού δεν έχει προφανώς τη δυνατότητα να ελέγξει τους «άλλους».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα κράτη, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας. Εν προκειμένω αυτοί που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, παρά τα τεκμηριωμένα καταστροφικά τους αποτελέσματα σύμφωνα με όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους (ανάλυση), θεωρούν πως η χώρα έχει την ανάγκη των άλλων για να επιβιώσει – ενώ όσοι τάσσονται εναντίον πιστεύουν πως μπορεί μόνη της, έστω πληρώνοντας ένα πολύ ακριβό τίμημα.

Το γεγονός δε ότι, τα περισσότερα πολιτικά κόμματα σήμερα υποστηρίζουν τα μνημόνια, παρά το ότι αρκετά από αυτά, όπως η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, ήταν εναντίον στο παρελθόν, σημαίνει πως έχουν χάσει την αυτοπεποίθηση τους – οπότε ουσιαστικά δεν είναι πλέον σε θέση να κυβερνήσουν (εάν είχαν ποτέ αυτοπεποίθηση, ανέκαθεν υποτελή στους ξένους και επικεντρωμένα στη νομή της εξουσίας με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο).

Η συνέχεια εδώ...Η εθνική κυριαρχία προϋποθέτει οικονομική ανεξαρτησία: 

Στις φλόγες παραδόθηκε η Γαλλική Πρεσβεία στη Μπουρκίνα Φάσο, σύμβολο της αποικιοκρατίας και της συνεχιζόμενης νεοαποικιοκρατίας.

Γιώργος Αλεξάτος

Για μια εξέγερση στην Αφρική λέει. Τυχαίο που η Αριστερά δεν βγάζει τσιμουδιά; Ωχ, καημένε, τώρα! 

Στις φλόγες παραδόθηκε η Γαλλική Πρεσβεία στη Μπουρκίνα Φάσο, σύμβολο της αποικιοκρατίας και της συνεχιζόμενης νεοαποικιοκρατίας.

Ένας λαός που εδώ και μήνες έχει εξεγερθεί, αλλά παραδόξως (!) για την εξέγερσή του δεν γίνεται σχεδόν ποτέ λόγος στα κανάλια των κορμοράνων, και βέβαια δεν συζητιέται ούτε στην ευαίσθητη στις εξεγέρσεις των λαών (!) χορτάτη ευρωπαϊκή Αριστερά όλων των αποχρώσεων, έκαψε το άντρο των συνωμοσιών σε βάρος της ζωής και της ελευθερίας του.

Υψώνοντας ρωσικές σημαίες, καθώς η Ρωσία βρίσκεται εξαρχής στο πλευρό του. Αλλά και γιατί η αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας γίνεται αντιληπτή, σε ολόκληρη την Αφρική, ως αντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που 'χει λεηλατήσει τον πλούτο και τη ζωή τους και σε μια μεγάλη χώρα που ως ΕΣΣΔ στήριξε τους αγώνες για την απελευθέρωση από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατική λίγδα, και σήμερα συνεχίζει να αμφισβητεί την παγκόσμια κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. 

«Βίβλος των Σκλάβων».

Από την Μαρία Ζαχάροβα.

Ειδική Βίβλος για τους σκλάβους.

 Σήμερα οι δυτικές φιλελεύθερες δικτατορίες έχουν αντικαταστήσει τα θρησκευτικά δόγματα πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι κοινωνίες τους με τις λέξεις «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ανθρώπινα Δικαιώματα».  

Επικρατει η ταση αυτές οι έννοιες να  συμπληρωνονται με άλλες, πιο "βολικές" για τα ΝΑΤΟκεντρικά καθεστώτα, έτσι ώστε να "εξυπηρετείται" η κάθε ξεχωριστή περίπτωση που τους απασχολεί.

 Φαίνεται ότι η Δημοκρατία ως φαινόμενο δεν μπορεί να χειραγωγηθεί τόσο εύκολα.  Άλλωστε τόσα έργα έχουν γραφτεί από την αρχαιότητα και η ιστορική εμπειρία δεν μπορεί να αγνοηθεί. 

 Και όμως.  Κάποτε, ακόμη και η Βίβλος είχε υποβληθεί σε χειραγώγηση, πόσο μαλλον  έννοιες που δεν εμπίπτουν στους Κανονες της σύγχρονης Πολιτικής Επιστήμης.

 Αλλά αυτό είναι αδύνατον, θα μου πείτε  εσείς.  Και ομως κάνετε λάθος,  θα σας πω εγω.

 Υπάρχει μια επιστολή του επισκόπου Beilby Porteus του Λονδίνου, στην οποία κάνει λόγο για την πίστη των σκλάβων των αποικιών "ζάχαρης" της Καραϊβικής:

 "Ετοιμάστε γι' αυτούς μια σύντομη μορφή δημόσιας προσευχής ... μαζί με επιλεγμένα μέρη της Γραφής ... ειδικά εκείνα που σχετίζονται με τα καθήκοντα των σκλάβων προς τα αφεντικά τους».

 Όμως το θέμα δεν περιορίστηκε στις προσευχές.

 Λίγοι θυμούνται τώρα, αλλά αυτό μπορεί να διορθωθεί - στα τέλη του 18ου - αρχές του 19ου αιώνα, δημοσιεύτηκε μια ειδική Βίβλος (δεν αστειεύομαι) για τις αποικίες της Βρετανίας :

"Επιλεγμένα μέρη της Αγίας Βίβλου που προορίζονται για τους Νέγρους σκλάβους, των βρετανικών νησιων των Δυτικών Ινδιών».

 Στις παγκόσμιες βιβλικές μελέτες, ονομαζόταν «Βίβλος των Σκλάβων».

 Το 90% της Παλαιάς Διαθήκης και το 50% της Καινής Διαθήκης ειχαν κοπεί.  Από τα 1189 κεφάλαια της τυπικής Προτεσταντικής Βίβλου, η «Βίβλος των Σκλάβων» περιέχει μόνο 232.