Το ουδέτερο και η (νεοφιλελεύθερη, αντικοινωνική) «θρησκεία» της ατομικής επιθυμίας

Θέμης Τζήμας

Μερικά όλως συμπληρωματικά σχόλια για την Eurovision 2024.

Τη Eurovision που μας πέρασε μπορούμε να τη θυμόμαστε για αρκετά: πρώτα και κύρια για τη χυδαία, αιματοβαμμένη υποκρισία της με την οποία όσο μπορούσε ξέπλυνε το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ. Δεύτερον για την αφόρητη (καθόλου καλτ) κακογουστιά, η οποία ήταν τόσο μεγάλη ώστε σκέπασε ακόμα και το πόσο κακή είναι μουσικώς, αυτή η εκδοχή ευρωπαϊκής ποπ. Τρίτον, για το γεγονός ότι η Μαρίνα Σάττι χασμουρήθηκε και αυτό εξόργισε την πρεσβεία του Ισραήλ και τους ουκ ολίγους Ελληνόφωνους υπερασπιστές της στην πολιτική και στα ΜΜΕ. Και τέταρτον, γιατί το ουδέτερο ξαναήρθε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης ως σηματωρός ενός κάποιου «προοδευτισμού».

  Ο Βασίλης Ξυδιάς σε ένα προηγούμενο άρθρο του έδωσε την πλήρη εικόνα του θέματος με το άρθρο του

 «Δικαιωματισμὸς: ἡ μεταφυσικὴ οὐτοπία τοῦ ἀπόλυτου αὐτοπροσδιορισμοῦ». 

Ας μας επιτραπούν μερικά όλως συμπληρωματικά σχόλια.

Πρώτον, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι πλέον δε μιλούμε για ομοφυλοφιλικό κίνημα αλλά για ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Πρόκειται για μια υπόρρητη δήλωση εγκατάλειψης του όποιου παλαιότερου ριζοσπαστικού και απελευθερωτικού χαρακτήρα του αγώνα των ομοφυλοφίλων (πολύ περισσότερο των γυναικών) μέσα στο δεδομένο κοινωνικό πλαίσιο και προς την κατεύθυνση της επαναστατικοποίησής του και ανατροπής του, προς όφελος της τόσο αγαπημένης από το σύστημα εξουσίας απόπειρας δόμησης πολλών, μικρών, εναλλακτικών κοινοτήτων, με τη μία να βρίσκεται δίπλα στην άλλη αθροιζόμενη, χωρίς να συνθέτουν σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα οτιδήποτε το ενιαίο, σταθερό και συνεκτικό. Κάθε κοινότητα στα δικά της, με τον καθωσπρεπισμό της και την πολιτική της ορθότητα, τα δε άτομα να μετακινούνται κάθε ημέρα, μήνα ή χρόνο, από τη μια στην άλλη, χωρίς ποτέ να στρατεύονται σε οτιδήποτε επαρκώς μεγάλο ώστε να μπορεί να γίνει όντως επικίνδυνο για το σύστημα εξουσίας.

Εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε!

Της Εύης Βουλγαράκη

«Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα».

Με πυκνότατα νοήματα το Κοντάκιο της εορτής της Πεντηκοστής μάς ανάγει στο νόημα της γιορτής αλλά και στο νόημα του γεγονότος της Εκκλησίας.

Μια σειρά γλωσσικά παιχνίδια, όπως επαναλήψεις και αντιθέσεις, εικόνες, προσωποποιήσεις και παιχνίδια του ρυθμού, συναρθρώνουν αυτό το κορυφαίο δείγμα βυζαντινής ποίησης. Ο υμνογράφος ποιητής μάς φέρνει σε συνάντηση με το παρελθόν και το λειτουργικό παρόν, αλλά και την εικόνα της Βασιλείας, το εσχατολογικό παρόν και μέλλον.

Σε τρία μέρη, τρεις ποιητικές και μουσικές ενότητες, χωρίζεται το Κοντάκιο.

Το πρώτο από το δεύτερο μέρος διαχωρίζεται από την άνω τελεία, μια ορθή επιλογή στίξης που προτιμάται επί το πλείστον στις έντυπες εκδόσεις. Και οι δύο ημιπερίοδοι σημαδεύονται από τη λέξη ὅτε, που συνιστά επανάληψη και συνάμα ομοίαρκτη παρήχηση, ένα αγαπημένο σχήμα της βυζαντινής ποίησης σε σχέση με το λιγότερο συχνό ή ανολοκλήρωτο ομοιοτέλευτο. Δεν είναι η ρίμα το ειδοποιό γνώρισμα της βυζαντινής ποίησης, αντίθετα ο τρόπος της τέχνης της μοιάζει να προαναγγέλλει τη νεότερη ποιητική γλώσσα.

Το τρίτο μέρος χωρίζεται από το δεύτερο με ένα και, που ακολουθεί το κόμμα, καθώς αλλάζει και το υποκείμενο. Το τρίτο αυτό μέρος αποτελείται από μία κύρια πρόταση, που αφορά εμάς, στο εκάστοτε παρόν, την κοινότητα, δηλαδή την Εκκλησία που δοξάζει το Πνεύμα το Άγιο, σε αγαστή συμφωνία με όσα εκτέθηκαν προηγουμένως. Είναι μια πρόταση που έχει συμπερασματικό χαρακτήρα, είναι το μήνυμα, χαρακτηριστικό στοιχείο της τυπολογίας της βυζαντινής υμνογραφίας. Με βάση την εκάστοτε αφήγηση, ο πιστός, εν προκειμένω εμείς, η κοινότητα των πιστών είτε αιτούμεθα κάποιου αιτήματος (βοήθησον, σῶσον κ.τ.λ.) είτε υμνούμε και δοξάζουμε. Ο δοξαστικός χαρακτήρας της κατακλείδας τονίζει ακόμα περισσότερο τον πανηγυρικό χαρακτήρα της μεγάλης γιορτής.

Ωδή στη Χαρά της Κοινωνίας

Της Εύης Βουλγαράκη-Πισίνα*

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι αράδες οδεύουμε προς το Πάσχα, ένα Πάσχα που θα το βιώσουμε διαφορετικά από κάθε άλλη φορά, καθώς η πανδημία του κορωνοϊού έχει μεταβάλει βασικές ορίζουσες του βίου, ιδίως στο πεδίο των κοινωνικών μας σχέσεων. Έχει εξάλλου οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο σε μια βιωματικά πρωτόγνωρη μνήμη θανάτου και μέσω αυτής σε μια συνειδητή κατάφαση της ζωής, που απειλείται, δεν είναι δεδομένη, και δοξολογείται. Τούτη την ώρα δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα μας, ήδη όμως είναι ορατά τα όρια των δυνατοτήτων των υπηρεσιών υγείας, καθημαγμένων σε βάθος δεκαετίας. Παρά ταύτα, η άνοδος της καμπύλης μεταδοτικότητας είναι σχετικά ομαλή, και τα έγκαιρα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης μοιάζουν να αποτρέπουν τα χειρότερα. Στο πλαίσιο αυτών των μέτρων, και η κυβερνητική απόφαση για τη μη τέλεση ιεροπραξιών και τη δυνατότητα «ατομικής προσευχής» και μόνο στους ναούς είναι σε πλήρη εφαρμογή, ενώ δεν προβλέπεται καν δυνατότητα μετάβασης στον ναό μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, μήτε γνωρίζει κανείς πότε τυχόν θα μεταβληθεί αυτή η κατάσταση προς μια θετικότερη εξέλιξη – ασφαλώς μετά το Πάσχα.

Στο πλαίσιο της ζοφερής ατμόσφαιρας των ημερών έλαβε χώρα στη δημοσιότητα και μια εκτεταμένη συζήτηση για τη λειτουργία της Εκκλησίας, την κοινή προσευχή στους ναούς και ακόμα την ίδια τη θεία Λειτουργία και Κοινωνία. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα κατηγορήθηκε από πολύ νωρίς και με σφοδρότητα ως παράγων διάδοσης του ιού, παράγων μολυσματικός, που χαρακτηρίζεται από ιδεοληψία και κοινωνική ανευθυνότητα, καθώς αδιαφορεί για την έκθεση του πλησίον σε κίνδυνο. Εκφράστηκε η απαίτηση να απαγορευτεί η λατρεία, που είναι βλαπτική ακόμα και για όσους δεν μετέχουν σε αυτή, εξαιτίας του κινδύνου διάδοσης του ιού, και βέβαια λοιδορήθηκε ιδίως η συμμετοχή των πιστών στη θεία Κοινωνία μέσα από την κοινή λαβίδα.

Είναι προφανής η πολλαπλότητα των κινήτρων όσων έθεταν τέτοια ζητήματα, ενώ η πολυπλοκότητα της κοινωνικής αντίδρασης συσχετίζεται επίσης και με τους χρόνους και την ένταση με την οποία διατυπώθηκαν κάθε λογής επιφυλάξεις. Δεν μπορεί να μη σημειώσει κανείς την ηχηρή εμφάνιση ενός ρατσιστικού λόγου, που μαζί με χαρακτηρισμούς και ρητορικά σχήματα υπερβολής ζητούσε και την άρση της ελευθερίας της λατρείας από τους χριστιανούς, μαζί και με την εγγραφή τους στο πεδίο της ανηλικιότητας και ανευθυνότητας – συνθήκης που θα έπρεπε να τύχει κοινωνικής επιτήρησης από τους ενήλικες θιασώτες του «ορθολογισμού». Ας σημειωθεί πάντως ότι στο ίδιο πεδίο ανηλικιότητας έχει από χρόνους πολλούς κατατάξει το ποίμνιο και μέρος της ποιμένουσας εκκλησίας, που ενθαρρύνει την κηδεμόνευση και τον πατερναλισμό, και με ιδιαίτερη έμφαση εμμένει εξίσου στην αέναη σιωπή των λογικών της προβάτων. Αυτό είναι όμως μια συζήτηση λίγο διαφορετική, αν και όχι ασύνδετη.

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ

Λογοκρισία

Σήμερα 26 Μαρτίου 2020, την επαύριο της μεγάλης εορτής, ήθελα να ευχαριστήσω όλους για τις ευχές σας. Μου δώσατε πολύ χαρά και φως.

Το πρωί όμως με υποδέχθηκε το φβ με μπλοκάρισμα 30 ημερών στο live, επειδή παλιότερο άρθρο που δημοσίευσα, στις 20 Οκτωβρίου του 2019, κρίνεται αναδρομικά ότι παραβιάζει τους όρους της κοινότητα του φβ, και μάλιστα αφορά σε επικίνδυνα άτομα ή οργανώσεις.

Το επικίνδυνο άτομο ή οργάνωση είναι μια κοινοποίηση του άρθρου του Νίκου Ξυδάκη,

Πρότυπον κρατίδιον ελληνοπωλών -Ένα βλέμμα στο Έθνος της Κ

Θεωρώ τερατώδη την αναδρομική επιβολή λογοκρισίας και την επιβολή ποινής sine lege, θεωρώ επίσης τερατώδη την επιλογή να χαρακτηρίζεται ο Νίκος Ξυνάδκης επικίνδυνο άτομο ή οργάνωση.

Εφόσον το φβ με τιμά με 30ήμερο αποκλεισμό, στο live, θα το τιμήσω κι εγώ με τον σχεδόν ολικό αυτοαποκλεισμό μου, καταγγέλλοντας συνάμα τις πρακτικές ολοκληρωτισμού που επιβάλλονται επιπροσθέτως μέσα στη γενική δυστοπία της ζωής μας.

Καταγγέλω επίσης δημόσια την κυβέρνηση Μητσοτάκη που έχει την τελική πολιτική ευθύνη για τη λειτουργία του facebook, για την ανάθεση λογοκρισίας στα πολύ ύποπτα ελληνικά hoaxes, και για μια σειρά από πολιτικά μέτρα, απολύτως αδικαιολόγητα από την πανδημία που οδηγούν στην πλήρη αλλοίωση του πολιτεύματος.

Ας προσέξουν όσοι επιδιώκουν σουλτανικά μεγαλεία, διότι η Ιστορία δεν αγαπά τους τυράννους.

Παρακαλώ τους φίλους μου να διακινήσουν αυτή την ανάρτηση.

Θα με βρίσκετε κυρίως στο blog.

της Εύης Βουλγαράκη από το fb

Πάντα αγαπώ την πατερική γραμματεία και πάντα τη σκαλίζω από λίγο, αφορμής δοθείσης ή και δίχως αφορμή. Εδώ η αφορμή από το πρόγραμμα σπουδών του Λυκείου, και η ευκαιρία για λίγη ταπεινή βοήθεια στους συναδέλφους μου που τραβάνε κυρίως το κουπί. Έτσι κάπως πέτυχα αυτό του Ιωάννη Δαμασκηνού για τις ηδονές.

"Καλὰς δὲ ἡδονὰς χρὴ ἡγεῖσθαι, τὰς μὴ συμπεπλεγμένας λύπῃ, μηδὲ μεταμέλειαν ἐμποιούσας, μηδὲ ἑτέρας βλάβης γεννητικάς, μηδὲ τοῦ μετρίου πέραν χωρούσας, μηδὲ τῶν σπουδαίων ἔργων ἡμᾶς ἀφελκούσας ἐπὶ πολὺ ἢ καταδουλούσας".

"Καλές ηδονές πρέπει να θεωρούμε εκείνες που δεν συμπλέκονται με λύπη, μήτε σου προξενούν μεταμέλεια, μήτε γεννούν κάποια άλλη βλάβη, μήτε ξεπερνούν το μέτρο, μήτε μας απομακρύνουν από σπουδαία έργα για μεγάλο διάστημα ή μας υποδουλώνουν."

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Συμμαχώντας με τον Θεό - Της Εύης Βουλγαράκη-Πισίνα*

16/09/14  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Το ζήτημα του προσδιορισμού μιας θρησκευτικής πολιτικής για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλό. Οχι μόνο γιατί η αθεϊστική κληρονομιά ενός ιστορικά σημαντικού τμήματος στελεχών έχει σφραγίσει ανεξίτηλα τη ριζοσπαστική Αριστερά, ούτε μόνο γιατί συνιστά την κύρια παράδοση της ευρωπαϊκής Αριστεράς γενικότερα, αλλά και γιατί η διαχρονική πρόσδεση της Εκκλησίας στη Δεξιά αποτελεί ένα μακροχρόνιο βαρίδι, που δεν είναι εύκολο να ξορκιστεί απλώς με καλές προθέσεις.

Με προσεκτικότερη εξέταση διαπιστώνει όμως κανείς ότι αυτό που μοιάζει σαν πάγια πρόσδεση στη Δεξιά, στην πραγματικότητα είναι μάλλον συστημική σύνδεση της εκκλησιαστικής διοίκησης με τους μηχανισμούς της εξουσίας, τουτέστιν με το κράτος. Ενα κράτος πολλαπλά ανάπηρο, όχι μόνο φύσει αλλά και θέσει εκμεταλλευτικό και συνάμα υποτασσόμενο σε αλλότρια συμφέροντα. Η αγαστή αυτή σύμπλευση δεν προάγει ασφαλώς τη διακονία του ελευθερωτικού χαρακτήρα της χριστιανικής πίστης, αλλά συχνά μοιάζει με αλληλέγγυα συνεταιρεία, συναλλαγή σε καθεστώς εκμετάλλευσης. Και οι πιο ειλικρινείς και αγνές προθέσεις εγκλωβίζονται σε παγίδες. Ετσι, τα με κόπο και μόχθο προσφερόμενα ψιχία της εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας τελικώς υποκαθιστούν το κοινωνικό κράτος. Οσο και αν για κάποιους συνανθρώπους μας είναι ένεση ζωής, η παγίωση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης πλήττει θανάσιμα και τη δημοκρατία και κάθε έννοια δικαιοσύνης. Σήμερα πάλι, ο διάλογος Εκκλησίας και Αριστεράς μοιάζει να γίνεται για άλλη μία φορά με φόντο την εξουσία.

Η νεογλώσσα και ο Λόγος - Εύη Βουλγαράκη - Πισίνα

Μια σύγχρονη νεογλώσσα κενολογεί αδιάκοπα για τη σωτηρία. Η λέξη σέρνεται στα πεζοδρόμια του δημόσιου διαλόγου. Όλα όσα ξέραμε, τα ξεχνούμε, για να γίνουμε πιστοί υπήκοοι ενός νέου πολιτεύματος, της νέας εποχής. Εδώ η πολιτική υποτάσσεται στην οικονομία. Και η οικονομία σε αριθμούς. Η «σωτηρία» και η «επιτυχία» εναλλάξ περιγράφουν το σακάτεμα της ζωής ενός ολόκληρου λαού.

Στα ίδια θέματα αναφέρεται και η θεολογία. Στο καινό μήνυμα του Ευαγγελίου, «γεννάται ημίν σήμερον σωτήρ». Τον συναντούμε στη φάτνη, άστεγο και ανέστιο.

Αυτόν που όντας άχρονος Θεός έγινε εν χρόνω άνθρωπος, και φίλιωσε η αιωνιότητα με την Ιστορία.

Αυτόν που ήταν Λόγος και έγινε σάρκα, για να συνταιριάξει τον νου με το κορμί και την καρδιά.

Αυτόν που μίσησε τους φαρισαίους, αγάπησε τους απόκληρους, σταυρώθηκε ως αναρχικός επαναστάτης.

Αυτόν που δεν ζήτησε ξένες θυσίες για τη σωτηρία, αλλά θυσιάστηκε ο ίδιος, λύτρο αντί πολλών.

Αυτόν που με τον θάνατό του πάτησε τον θάνατο.

Μιας άλλης τάξης Οικονομία, μιας άλλης τάξης Σωτηρία. Χριστός εσαρκώθη και ζωή πολιτεύεται.

Ενάντια στη σύγχρονη φενάκη και αλογία μιας χαμοζωής, σκυφτής ζωής, γιορτάζουμε τη συνάντηση με τον υπέρ λόγον Λόγο.

«Θεός επί γης, υψώθητε»!

Ο Ήχος του Ανέμου