Τὸ κείμενο ποὺ θὰ παρουσιάσουμε τὴ Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου στὶς 7 τὸ βράδυ, στὰ πλαίσια τῆς τέλεσης τοῦ ἁγιασμοῦ στὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας, γράφτηκε λίγο πρὶν ἀποβιώσει ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ στὸ Παρίσι τὸ 1948. Δημοσιεύτηκε ἀμέσως μετὰ στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ “Le Cheval Blanc” τὸ 1948 (τεῦχος 4/5) καὶ στὴ συνέχεια τὸν Μάρτιο τοῦ 1949 στὸ βρετανικὸ “World Review” σὲ ἀγγλικὴ μετάφραση του Γιουτζίν Λάμπερτ.Οἱ πρβληματισμοί του ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τῆς ἀκραίας ψυχροπολεμικῆς πόλωσης ταυτίζονται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ αὐτοὺς ποὺ ὁδήγησαν τὸν ἀείμνηστο Νίκο Ψαρουδάκη νὰ προχωρήσει στὴν ἵδρυση τῆς ΧΔ καὶ στὸ ξεκίνημα τῆς “Χριστιανικῆς”. Ἐνδεικτικά:Ἡ ἀπόρριψη τοῦ διλήμματος μεταξὺ Καπιταλισμοῦ καὶ Κομμουνισμοῦ καὶ ἡ ἀποφασιστικότητά του νὰ ἐπιλέξει τρίτο δρόμο. Σθένος ποὺ μᾶς ἐμπνέει σήμερα, ποὺ δὲν ἔχουμε δίλημμα, ἀλλὰ ὑποχρεωτικὸ μονόδρομο.
Ἡ θέση ὅτι καὶ τὰ δύο συστήματα εἶναι ὑλιστικά.
Ἡ θέση ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση γιὰ ἕνα θρησκευόμενο σοσιαλισμό, τὸν μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει τὸ ὅραμα μιᾶς ριζικὰ καινούργιας κοινωνίας καὶ μεταμορφωμένων ἀνθρώπινων σχέσεων. Ἀντιβάνεται ὅτι αὐτὸ εἶναι περισσότερο ἕνα ὄνειρο παρὰ ἁπτὴ πραγματικότητα- ἕνα ὄνειρο ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ παρὰ μόνον ἂν ὁ κόσμος βιώσει μιὰ πλήρη πνευματικὴ ἀναγέννηση. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης πέντε χρόνια ἀργότερα, ξεκίνησε ἀποφασισμένος νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ πειστεῖ ὁ ἕλληνικὸς λαὸς ὅτι ἕνα τέτοιο “ὄνειρο” μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικότητα μόνο στὴ βάση τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ σὲ κάθε περίπτωση ὁδοδείκτης γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει καλύτερη ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε.
Ἡ καταδίκη κάθε ἀπόπειρας νὰ χρησιμοποιεῖται ὁ Χριστιανισμὸς ὡς στήριγμα τοῦ ἀστικοῦ συστήματος.
Ἡ θέση ὅτι κάθε πρωτοβουλία διεθνοῦς ἕνωσης χωρὶς τὴ Ρωσία εἶναι καταδικασμένη. Μὲ διορατικότητα καταλάβαινε ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμὸς τῆς Δύσης ἦταν πρόσχημα ποὺ κάλυπτε τὴ ρωσοφοβία της, κάτι ποὺ σήμερα εἶναι παραπάνω ἀπὸ φανερό.
Ἐνῶ προκρίνει τὴ συμπάθειά του πρὸς τὰ σοσιαλιστικὰ κόμματα, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὴν τάση τους νὰ προκρίνουν τὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας σὲ σχέση μὲ τὴν προτεραιότητα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Πρᾶγμα ποὺ ἐπίσης κάνει τὸ λόγο του διορατικὸ ἐπίκαιρο, ἀφοῦ ἡ σοσιαλδημοκρατία ἔχει πλήρως μεταλλαχθεῖ καὶ ὑποταχθεῖ στὶς προτεραιότητες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.
Ἀναδημοσιευουμε τὸ ἀπόσπασμα ποὺ περιλαμβανόταν στὸ ἀφιερωματικό μας ἡμερολόγιο τοῦ 2018. Στὴν ἐκδήλωση θὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ ἄλλα ἐπίκαιρα σημεῖα αὐτοῦ τοῦ ὄχι καὶ ιδιαίτερα γνωστοῦ στὴν Ἑλλάδα κειμένου.
«Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἔχουν τόσο λίγη φαντασία ποὺ δὲν μποροῦν νὰ διανοηθοῦν ἄλλη ἐπιλογὴ πέρα ἀπὸ αὐτὴν ἀνάμεσα στὸν Καπιταλισμὸ καὶ στὸν Κομμουνισμό. Ἐδῶ, ὅπως καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις, ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὴν τυφλὴ μοίρα. Ὁ πόλεμος, ἡ ἐπανάσταση, ὁ Φασισμὸς καὶ τὰ ὑπόλοιπα, ἔχουν ἔμφυτη μέσα τους τὴ δύναμη τῆς ἐπιβολῆς τῆς μοίρας. Πολλοὶ λίγοι ἀκόμα πιστεύουν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία ἐπίσης μπορεῖ νὰ ἔχει συμβολὴ στὴ διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος. Πολλοὶ ποὺ δὲν τοὺς ἀρέσει ὁ Κομμουνισμὸς εἶναι, παρ’ ὅλα αὐτά, πεπεισμένοι ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀναπόφευκτος καὶ ὅτι ὁ κόσμος εἶναι καταδικασμένος νὰ γίνει κομμουνιστικός(…)Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς σύγχρονους πειρασμοὺς εἶναι ἡ διαίρεση τοῦ κόσμου σὲ δύο τμήματα, ἕνα κυριαρχούμενο ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ κι ἕνα ἄλλο ἀπὸ τὸν Καπιταλισμό, τὴ «Σοβιετικὴ Ρωσία» καὶ τὴν «Ἀμερική». Οἱ ἄνθρωποι ἐπαναλαμβάνουν στερεότυπες φράσεις προκειμένου νὰ σταθεροποιήσουν αὐτὴ τὴ διαίρεση καὶ νὰ ἀνοίξουν τὸ δρόμο στὸν πόλεμο(….) Ὁ κόσμος, ὅπως πραγματικὰ εἶναι καὶ ὄχι ὅπως οἱ ἄνθρωποι ὀνειρεύονται ὅτι εἶναι, εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετος καὶ πολύπλοκος. «Σοβιετικὴ Ρωσία», «Ἀμερική», «καπιταλιστικὴ περικύκλωση», «σιδηροῦν παραπέτασμα», κ.λπ., εἶναι γενικεύσεις ποὺ ἔχουν ἐφευρεθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὡς ὅπλα τακτικοῦ πολέμου. (…)
