Μια σπίθα αρκεί για την έκρηξη στα Βαλκάνια

O επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος της ΠΓΔΜ, Ζόραν Ζάεβ χτυπημένος

Του Γιάννη Σιδέρη από το liberal.gr 

Οι αιώνες στα Βαλκάνια μένουν ακίνητοι, παγιωμένοι στους εθνικούς μύθους, τις εθνικιστικές επιδιώξεις, τις εδαφικές ονειρώξεις, τις αντιπαραθέσεις και το μίσος μεταξύ εθνοτήτων.

Τα χθεσινά δραματικά γεγονότα, με τους εκατοντάδες  οπαδούς του VMRO -DPMNE του Νίκολα Γκρούεφσκι, να εισβάλουν  στο κοινοβούλιο, να ξυλοκοπούν βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των κομμάτων της αλβανικής μειονότητας, οι οποίοι εκείνη την ώρα εξέλεγαν πρόεδρο του Κοινοβουλίου, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία και δεν αφορούν μόνο  την πολιτική κατάσταση των Σκοπίων. Αντιθέτως ενσωματώνουν την ανήσυχη περιρρέουσα βαλκανική ατμόσφαιρα, επηρεάζονται από αυτή και την ανατροφοδοτούν.

Η εισβολή των εθνικιστών έγινε, με αφορμή το γεγονός ότι οι βουλευτές του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των κομμάτων της αλβανικής μειονότητας θα εξέλεγαν για πρώτη φορά, έναν Αλβανό, τον Ταλάτ Τζαφέρι, ως πρόεδρο της Βουλής – τον πρώτο αλβανό πρόεδρο μετά το 1991, αφότου η ΠΓΔΜ κέρδισε την ανεξαρτησία της, μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας.

Οι οπαδοί του Γκρουέφσκι είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη Βουλή με στόχο να μπλοκάρουν την εκλογή, η οποία επισπεύσθηκε ενόψει της προγραμματισμένης για τη Δευτέρα επίσκεψης του αναπληρωτή βοηθού ΗΠΕΞ των ΗΠΑ στα Σκόπια, αρμόδιου για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας. Η αντιπολίτευση στην ακυβέρνητη χώρα όλα δείχνουν ότι επεδίωξε να δημιουργήσει de facto κατάσταση, αφού μετά την εκλογή προέδρου θα μπορούσε να προχωρήσει και στον σχηματισμό κυβέρνησης. Τα πράγματα ωστόσο παίρνουν τώρα δραματική τροπή.

Το όλο πρόβλημα ουσιαστικά ενσωματώνει την αντιπαράθεση Σκοπίων και Τιράνων, καθώς έχουν αναβιώνει ψυχροπολεμικές συνθήκες στις σχέσεις των δύο χωρών. Το είχε σχεδόν «προβλέψει»  στα τέλη Μαρτίου ο αλβανός   πρωθυπουργός Εντι Ράμα στην ελβετική εφημερίδα Tagesanzeiger, λέγοντας «Η πολιτική θερμοκρασία στην περιοχή έχει ανέβει αισθητά». Αφορμή ήταν  η άρνηση  του Προέδρου Γκιόργκιε Ιβάνωφ να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο δεύτερο κόμμα, το οποίο επιδιώκει να συγκυβερνήσει με τα κόμματα της αλβανικής μειονότητας.

Μια κουβέντα για την πολιτική ψυχολογία της κρίσης

Έχει τεράστια σημασία να αντισταθείς ακόμα και αν ηττηθείς


Με το Νίκο «γνωριζόμαστε» χρόνια χωρίς ποτέ να τον έχω δει! Στη νιότη του έγραφε καταπληκτικά πολιτικά κείμενα –ψάχναμε, όλοι, να μάθουμε ποιος είναι αυτός ο Σιδέρης που γράφει τόσο εύστοχα και εξαιρετικά. Σαράντα χρόνια μετά [!] γνωριστήκαμε και δια ζώσης. Φτασμένος ψυχίατρος μ’ ένα βιβλίο που είχε γίνει best seller –«Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχίατρο. Γονείς θέλουν!»- έπεσε στα χέρια μου το νέο του βιβλίο «Μιλώ για την κρίση με το παιδί». Και εκεί ανακάλυψα ένα πολιτικό βιβλίο, την πολιτική ψυχολογία της κρίσης. Αράδα – αράδα αντιλαμβάνεσαι το πώς λειτουργούν οι συστημικές δυνάμεις, το πώς προσπαθούν να μπλοκάρουν τη σκέψη, πως μέσα από μηνύματα - «αν αντισταθείς, χάθηκες», «αν υποκύψεις, χάθηκες», «απαγορεύεται να σκεφτείς»- μπλοκάρουν το μυαλό των ανθρώπων. Ένα επιστημονικό πολιτικό βιβλίο που εξηγεί γιατί η πλειοψηφία είναι σαστισμένη απέναντι στην κρίση.

Τη συ­νέ­ντευ­ξη με τον Νίκο Σιδέρη πή­ρε ο Θό­δω­ρος Μι­χό­που­λος

Φτώ­χεια, ε­ξα­θλίω­ση, α­διέ­ξο­δα, αυ­το­κτο­νίες. Η χώ­ρα δεν έ­χει ού­τε φα­νε­ρή ού­τε εύ­κο­λη διέ­ξο­δο, του­λά­χι­στον ό­σο συ­νε­χί­ζε­ται αυ­τή η πο­λι­τι­κή. Πώς βιώ­νουν οι πο­λί­τες αυ­τή την κα­τά­στα­ση;
Το ψυ­χο­λο­γι­κό στίγ­μα της πε­ριό­δου εί­ναι έ­να πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νο «πέν­θι­μο μού­δια­σμα». Οι άν­θρω­ποι βιώ­νουν αλ­λε­πάλ­λη­λες, συ­ναι­σθη­μα­τι­κά βα­ριά φορ­τι­σμέ­νες α­πώ­λειες. Όχι μό­νο υ­λι­κές, ό­πως εί­ναι φα­νε­ρό σε μι­σθούς, δου­λειά, κα­τοι­κία… Αλλά και σε ό­λο το σύ­στη­μα των ευ­χα­ρι­στή­σεων που καλ­λιερ­γού­σαν τό­σα χρό­νια οι αυ­τα­πά­τες, τις ο­ποίες τρέ­φα­με για το εί­δος της κοι­νω­νίας που «θέ­λα­με» και που ο­νο­μά­ζε­ται «κα­τα­να­λω­τι­κός ναρ­κισ­σι­σμός». Το σύ­νο­λο αυ­τών των α­πω­λειών προ­κα­λεί το πέν­θος. Όμως το πιο ι­διαί­τε­ρο στοι­χείο της κα­τά­στα­σης εί­ναι το μού­δια­σμα. Κυ­ριο­λε­κτώ. Μού­δια­σμα της σκέ­ψης, μού­δια­σμα της πρά­ξης, μού­δια­σμα και των συ­ναι­σθη­μά­των α­κό­μη.
Αυ­τός εί­ναι και έ­νας α­πό τους λό­γους που δεν κα­τε­βαί­νει ο κό­σμος στους δρό­μους; Έχει μπλο­κά­ρει;
Πα­λαιό­τε­ρα για το έ­να ε­κα­το­στό α­πό ό­σα συμ­βαί­νουν σή­με­ρα χά­λα­γε ο κό­σμος. Σή­με­ρα συμ­βαί­νουν α­δια­νό­η­τα πράγ­μα­τα, α­πί­στευ­της βίας και έ­κτα­σης αλ­λα­γές, προς το χει­ρό­τε­ρο για τη ζωή των αν­θρώ­πων και, ας μην αυ­τα­πα­τό­μα­στε, δεν υ­πάρ­χει ου­σια­στι­κή α­ντί­δρα­ση.