Στῆς Πορταΐτισσας τήν αὐλή
Προσκύνημα στό Ἅγιο Ὅρος μέ τόν Χρῆστο Γιανναρά
Του Θοδωρή Παντούλα
Ἐτοῦτες τίς ἡμέρες σκέϕτομαι ὁλοένα ὅτι λιγοστοί στοχαστές ἀξιώθηκαν, ὅπως καλή ὥρα ὁ Χρῆστος Γιανναράς, νά εἶναι στίς προσευχές τόσων πολλῶν ἀνθρώπων.
Στίς ἀρχές τοῦ καλοκαιριοῦ τόν ρώτησα ἄν ἔχει διαβάσει τό τελευταῖο βιβλίο τοῦ π. Βασιλείου Γοντικάκη, πού ἐγώ, καίτοι βιβλιοπώλης, δυσκολευόμουν νά τό προμηθευτῶ! Τό εἶχε διαβάσει καί μέ προέτρεψε νά τό ἀναζητήσω ἐκ νέου. «Εἶναι καλό;», τόν ρώτησα ἀνοήτως. Ἀντί ἀπάντησης ἔσϕιξε τά χείλη του καί κούνησε κυκλικά γιά ὥρα τό ἀριστερό του χέρι.
Εἶχα ἀπό χρόνια καταλάβει πόσο ἀγαπᾶ καί ἐκτιμᾶ τόν π. Βασίλειο. Eἶχε πολλάκις ζητήσει νά πᾶμε νά τόν συναντήσουμε στό Ἅγιο Ὅρος. Τό Φθινόπωρο ἐπανῆλθε καί ἦταν περισσότερο ἐπίμονος. Εἶχα δουλειές (ἀπό αὐτές πού δέν τελειώνουν ποτέ) καί πρότεινα νά τό μεταθέσουμε γιά ἀργότερα. «Δέν θά μπορῶ ἀργότερα», μοῦ εἶπε, καί μέ κοίταξε κατάματα. Δέν τόλμησα νά ρωτήσω «γιατί».
Νοέμβριος 2023. Ξεκινήσαμε πρωί. Στό ταξίδι ἤμασταν τέσσερις. Ἐγώ κι ὁ Κώστας Βεργής σκορποχώρι. Ὅλα τά πρακτικά τά ἀνέλαβε ὁ Ἀναστάσης Φούγιας. Τόν Γιανναρά τόν ἀνησυχοῦσε πολύ ὁ καιρός. Ὅσο πλησιάζαμε ὅμως στή Μακεδονία ὁ Δάσκαλος γαλήνευε.
Κάναμε στάση γιά ϕαγητό στή Θεσσαλονίκη. Τόν ἀναγνώρισε ὁ ἑστιάτορας καί κάποιοι θαμῶνες καί μόνο τά χέρια πού δέν τοῦ ϕίλησαν – αὐτό γινόταν σχεδόν πάντοτε στίς ἐξόδους μας καί δέν γνωρίζω κανέναν ἄλλον πού νά γνώρισε τέτοιες καί τόσες, ἐκτός τοῦ αὐτοαναϕορικοῦ συναϕιοῦ, τιμές.
