22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Τρεις κουβέντες μου για την ξεχωριστή ημέρα:

Του Θανάση Ν Παπαθανασίου 

Α.

Τι είναι η ανεργία; Κοινωνικό φαινόμενο και κοινωνικό πρόβλημα; Φυσικά!

Αλλά είναι και βαθύτατο πνευματικό (από θεολογικής σκοπιάς) πρόβλημα. Όχι πνευματικό «αντί» για κοινωνικό. Πνευματικό «και» κοινωνικό ταυτόχρονα! Η χριστιανική πίστη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα του Θεού, σημαίνει (συν τοις άλλοις) ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργικός επειδή το αρχέτυπό του (ο ίδιος ο Θεός) είναι δημιουργός. Το να εργάζεται ο άνθρωπος είναι (οφείλει να είναι) εκδήλωση της δημιουργικότητάς του, πραγμάτωση της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του.

Όταν, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν εργάζεται, όταν δεν δύναται να εργαστεί, καθώς και όταν δουλεύει (το ρήμα «δουλεύω» σημαίνει πρωτογενώς «είμαι δούλος») στην απασχόλησή του, τότε δεν πρόκειται απλώς για μια δυσκολία. Είναι βαρύ ανθρωπολογικό πλήγμα. Πλήγμα στην ίδια την ανθρωποσύνη του ανθρώπου. Πλήγμα στο «κατ’ εικόνα». 

Β.

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1848: Ημέρα έναρξης, στη Γαλλία, της επανάστασης η οποία καθιέρωσε το «δικαίωμα στην εργασία». Ναι, το δικαίωμα το οποίο σήμερα απαξάπαντες το λιβανίζουν ως αυτονόητο. Απαξάπαντες: ήτοι και αυτοί που το 1848 θα ήμασταν κατά των εξεγερμένων. Αυτό κάπως θυμίζει το πώς ο Χριστός είχε ελεεινολογήσει τους υποκριτές, οι οποίοι έστηναν μνημεία προς τιμή των προφητών και των δικαίων τους οποίους παλιότερα είχαν σκοτώσει οι πρόγονοί τους. Κι επειδή κάτι τέτοια ο Ιησούς δεν τα έχαφτε, κατέληξε: «Ολοκληρώστε λοιπόν τώρα εσείς ό,τι άρχισαν οι πατέρες σας. Φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την τελική κρίση και την κόλαση;» (Ματθ. 23:32-33). 

Γ.

1 στους 3 εργαζομένους (779.665 ή 35,9%) σε όλο τον ιδιωτικό τομέα με 479,14 ευρώ μεικτά (416 ευρώ καθαρά)!!

Ραγδαία φτωχοποίηση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα!

Κυριαρχεί ο τύπος του «εργαζόμενου πένητα» («working poor»)

Ιδού τα αποκαλυπτικά στοιχεία του ΕΦΚΑ!

Με το υπ’αριθ.πρωτ. 101912/2022 έγγραφό του ο ΕΦΚΑ ανακοίνωσε τα στοιχεία απασχόλησης για τον μήνα Ιανουάριο 2021, τα οποία είναι ανησυχητικά για το μέλλον των μισθών, αλλά και των συντάξεων. Διότι, όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις, το Ασφαλιστικό είναι συνάρτηση του Εργασιακού και η αγορά εργασίας επηρεάζει δραστικά τις εισφορές στα Ταμεία και το μέλλον των συντάξεων.

Από τον Πίνακα 2 με τίτλο «Κατανομή της απασχόλησης, του ημερομισθίου και του μέσου μισθού των ασφαλισμένων ανά τύπο απασχόλησης»  που παραθέτουμε, καταδεικνύεται ότι 1 στους 3 εργαζόμενους σε όλο τον ιδιωτικό τομέα (το 35,9%) λαμβάνει μηνιαίο μισθό ΜΟΝΟ 479,14 ευρώ (μεικτά) ή 416 ευρώ καθαρά.

Ειδικότερα, από τον Πίνακα 2 στη σελίδα 7 τής Έκθεσης του ΕΦΚΑ, που παραθέτουμε παρακάτω, προκύπτουν και τα εξής στοιχεία:

-2.168.847 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων στον ιδιωτικό τομέα,

-1.421.518 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων με πλήρη απασχόληση (64,1%),

-779.665 ήταν το σύνολο των ασφαλισμένων με μερική απασχόληση (35,9%),

-1.243,53 ευρώ (μεικτά) ήταν ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης,

-479,14 ευρώ (μεικτά) ήταν ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης.

Από τα ανωτέρω στοιχεία του ΕΦΚΑ προκύπτει η βίαιη φτωχοποίηση των εργατοϋπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα. Η μείωση ή το «πάγωμα» των μισθών τού Ιδιωτικού Τομέα αποτελεί σχέδιο βίαιης αναδιανομής τού πλούτου σε βάρος τής Εργατικής Τάξης.

Πώς εκπαιδεύουμε ανέργους στην αργομισθία

Η ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης, συντονισμού και προγραμματισμού, μεταμφιεσμένη σε Πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας.

Του Α.Κ.

Μπορώ να προσθέσω στα μεταμφιεσμένα χαρακτηριστικά την αμεριμνησία, την ανευθυνότητα, την ανωριμότητα, την αναισθησία, τον κυνισμό και γενικά ό,τι χαρακτηρίζει την κακοδαιμονία της νεοελληνικής μας πραγματικότητας.

Ας εξηγηθώ, όμως, με ένα σύντομο ιστορικό: Προσλήφθηκα ως δασεργάτης σε δασαρχείο στα πλαίσια του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ «Πυροπροστασία 2018».

Ιούλιος του 2018. Πρώτες μέρες και πρώτες εντυπώσεις. Κάτι σαν αμηχανία(;), έκπληξη(;), δυσφορία(;) από την πλευρά του δασαρχείου. Μία εξήγηση είναι ότι -όπως πληροφορηθήκαμε- ενημερώθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή ότι ένας αριθμός ατόμων θα προστεθεί στο προσωπικό τους… Κάποιοι μεγάλοι σχεδιαστές στην Αθήνα, που καταπολεμούν την ανεργία, θεώρησαν περιττό να ρωτήσουν, να ενημερώσουν, να συντονιστούν…

Μετά την αρχική αμηχανία, ακολούθησε κάποια υποτυπώδης προσπάθεια οργάνωσης. Παλιά εργαλεία βγήκαν από τις αποθήκες (τα εργαλεία που προέβλεπε το πρόγραμμα, καθώς και οι φόρμες εργασίας, έφτασαν στα χέρια μας αρχές Δεκεμβρίου, όταν πια και οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν να εργαστούμε). Άντε λοιπόν να πάμε στο δάσος (στα περιαστικά κατ’ αρχήν) για να δουλέψουμε «προληπτικά» και «αντιπυρικά».

Πώς να πάμε; Με το λεωφορειάκι των οκτώ (8) θέσεων που διαθέτει το δασαρχείο; Πέντε δρομολόγια να πάμε και πέντε για να επιστρέψουμε και η «Πυροπροστασία 2018» μετατρέπεται σε μια γελοία εκδρομή!

Ποιοι να πάμε στο δάσος; Άνθρωποι που κάποιοι κυριολεκτικά δεν έχουν ξαναπατήσει σε χώμα; Που δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία σε χειρωνακτική εργασία;

Συνυπολογίζοντας τις ελλείψεις μόνιμου προσωπικού (π.χ. σε οδηγούς), διαμορφώθηκε πολύ γρήγορα μια δυσλειτουργική κατάσταση και αρχίζουμε κάποιες μέρες να παραμένουμε στους χώρους του δασαρχείου, χωρίς να κάνουμε τίποτα! Μα τίποτα!

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα κρίσιμο σημείο: Όπου οι δικαιολογίες για τα διάφορα αντικειμενικά προβλήματα γίνονται άλλοθι!

Ξεκουράστηκε... Έζησε μέχρι εκεί που του επέτρεπε η αξιοπρέπειά του...

Έγραφαν οι φυλλάδες… την επομένη…

Ένας 65χρονος έπεσε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος που έμενε

στο Γαλάτσι όχι στην Κηφισιά.... όταν ο δικαστικός κλητήρας του χτύπησε το κουδούνι για να του επιδώσει το χαρτί της έξωσης....χρώσταγε κάποια νοίκια....

Χαμηλοσυνταξιούχος οικοδόμος....είχε χάσει

και την γυναίκα του και δεν θα άντεχε να κοιμάται στον δρόμο....δεδομένου ότι τα δυο του παιδιά πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς μπας και βρουν την τύχη τους..

,,Τι και αν έκραζαν οι γειτόνοι…και λοιπόν ??...θα πήγαινε την επομένη...." τ

,,Και για να μην σας κουράζω,, ο μπαρμπαμητσος έπεσε....και δεν έμεινε άστεγος....και ξαναβρήκε

την παρέα του...την γυναίκα του....

Σε βοήθησε κωλοκράτος ....γλύτωσε μια σύνταξη.... της πείνας..

,,,Ειρωνία της στιγμής την ίδια ώρα στην βουλή άρχιζε η συζήτηση για τον αναπτυξιακό νόμο,,Οι περισσότεροι επαγγελματίες βουλευτές....αρχήσανε τις κοκορομαχίες τους,,...Ενώ ο Δημήτρης φώναζε την ίδια ώρα...

"...δεν αντέχω άλλο...."....και πήδηξε.... Άνθρωπος της γειτονιάς του μεροκάματου,, του φιλότιμου και της αξιοπρέπειας,, του παλιού καλού καιρού,,

Ποιον ήταν το περιβάλλον του Μπαρμπαμήτσου,,??

..Μια γειτονιά στο Γαλάτσι από τα παλιά....Τα Τουρκοβούνια έτσι τα λέγανε τότε,, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μπαρμπαμήτσος εκεί όταν υπήρχαν ακόμα χωματόδρομοι..και κατσαβράχια, μετά γίνανε οι πολυκατοικίες την δεκαετία του ΄60....πήραν και ένα δανειάκι

οι τυχερότεροι...μπήκαν μέσα πάντα μαζί με τους γειτόνους....

,,,Τα χρόνια πέρασαν,,Τα παιδιά έγιναν μεσήλικες...ηλικιωμένοι....βγήκαν στην σύνταξη....

Οι περισσότεροι είχαν ασχοληθεί με την οικοδομή....με χειρωνακτικές εργασίες.... μεροκάματο με την καραβάνα με το κολατσιό από το πρωί στις 5 με το πρώτο λεωφορείο για δουλειά....επιστροφή όταν σουρούπωνε....μια βόλτα στο καφενεδάκι... μια κουβέντα.....

,,Το Σαββατόβραδο η καλύτερη τους.....από σπίτι σε σπίτι η μάζωξη,,, ενίοτε με το βδομαδιάτικο κουτσουρεμένο…

με κατσαρόλα ρεφενέ και κρασί από τον καρβουνιάρη η τον παγοπώλη…

Είχε ο Θεός από βδομάδα....

Αυτά τα έζησε....ο καπετάνιος,,

Ναι....η γειτονιά του Δημήτρη κάπως έτσι είναι.....Είχα την τιμή να γνωρίσω τον Μπαρμπα Μητσο, με τα καλαμπούρια του το χαμόγελο.. την καλή παρέα.. γιατί είχαμε περίπου την ίδια ηλικία… Κανα δυο φορές τα σπάσαμε εκεί κοντά στην Γαλατσίου σε ένα από τα 5 σκυλάδικα της εποχής, μετά από το ρίξιμο μπετού στα λαθραία…

Νέοι, απόφοιτοι και… άνεργοι στην Ελλάδα

Η ανεργία των νέων 20-35 ετών αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 20%, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντά στο 5% και στην Ιταλία που έρχεται δεύτερη είναι στο 10%, όπως προκύπτει από έρευνα της ΓΣΕΕ.

06 Σεπτεμβρίου 2019 

Αρνητική πρωτιά ως προς την ανεργία των νέων αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ποσοστό 20%, κατέχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «28». Ταυτόχρονα βρίσκεται στην 25η θέση ως προς το ετήσιο ισοδύναμο καθαρό εισόδημα των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ παρατηρείται και το φαινόμενο της κάθετης αναντιστοιχίας δυνατοτήτων, δηλαδή πτυχιούχοι και κάτοχοι μεταπτυχιακών απασχολούνται σε θέσεις εργασίας πολύ κατώτερες από το εκπαιδευτικό επίπεδο και τα προσόντα που διαθέτουν, όπως προκύπτει από έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ σχετικά με την εκπαίδευση και την απασχόληση στη χώρα μας.

Η ανεργία των νέων 20-35 ετών αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 20% όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντά στο 5% και στην Ιταλία που έρχεται δεύτερη είναι στο 10%, τόνισε ο Χρήστος Γούλας, διευθυντής του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ στην εκδήλωση παρουσίασης των αποτελεσμάτων της έρευνας που έγινε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα.

«Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι πτυχιούχοι, που είναι το μεγάλο και δυναμικό εργατικό δυναμικό, δυσκολεύονται πάρα πολύ να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, γιατί η αγορά εργασίας βγάζει θέσεις εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης, χαμηλής καινοτομίας, με αποτέλεσμα οι υπερπροσοντούχοι να παίρνουν θέσεις εργασίας πολύ κατώτερες και αυτό έχει ως συνέπεια το φαινόμενο του brain-drain (διαρροή εγκεφάλων) αφού αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλύτερη δουλειά», επισήμανε ο κ. Γούλας.

Το ετήσιο καθαρό εισόδημα των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 14.300 ευρώ (25η θέση), της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης 9.400 ευρώ (25η θέση) και του δημοτικού και γυμνασίου 7.400 ευρώ (23η θέση).

Ο πικρός αποχαιρετισμός του Βασίλη - Νίκος Φωτόπουλος

 

Ήρθε στο γραφείο μου και με βρήκε την ώρα που διόρθωνα πτυχιακές εργασίες. «Να περάσω δάσκαλε;» με ρώτησε δειλά, έχοντας, ωστόσο, τη σιγουριά πως η πόρτα μου ήταν ορθάνοιχτη για αυτόν, αφού ήξερε πως ήταν ένας από τους καλύτερους και αγαπημένους μου φοιτητές. «Θα πιεις καφέ να σου παραγγείλω;» τον ρώτησα. «’Εγώ θα πιω έναν δεύτερο ακόμα» τον διαβεβαίωσα. «Όχι, ευχαριστώ, για άλλο ήρθα» μου απάντησε. «Ήρθα να σε αποχαιρετήσω». Κοντοστάθηκα για να σκεφτώ γιατί ο αποχαιρετισμός.

Να μην πολυλογώ. Ο Βασίλης στο παρελθόν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής μου και ήρθε να με αποχαιρετήσει γιατί βρήκε δουλειά στη Δανία, ως σύμβουλος εκπαίδευσης και απασχόλησης, σε μια δομή δια βίου μάθησης για κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. «…Το πάλεψα όσο δεν πήγαινε... αλλά να ζω με τους γονείς μου στα 28... δεν λέει. Άσε που, παντού πόρτες κλειστές και ο βασικός μισθός γύρω στο πεντακοσάρικο. Δεν φτάνει ούτε για ...τσιγάρα».

Κυριολεκτικά με αποστόμωσε. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχω ιδέα για αυτό που περνάει ο τόπος και κυρίως οι νέοι άνθρωποι. Ή για το περίφημο brain drain, το brain waste, τους Νeets (Νέοι εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης) και τόσους άλλους νεολογισμούς και ποσοτικούς δείκτες που είτε τους καταγράφουμε, είτε επιχειρούμε κοινωνιολογικά ή πολιτικά την ανάλυση και την ερμηνεία τους.

Ωστόσο, είναι διαφορετικό να μιλάς θεωρητικά για τη δικτατορία των αριθμών και για σχέδια πολιτικής επί χάρτου, και εντελώς διαφορετικό να βιώνεις άμεσα το αδιέξοδο των διπλανών σου, που είτε ψάχνουν δουλειά, είτε υποαπασχολούνται, είτε κακοπληρώνονται, είτε αναγκάζονται να στερηθούν την πατρίδα και τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι σαφές πως απέναντι στο ατομικό πρόβλημα ενδέχεται να βλέπεις έστω και με μια σχετική ανακούφιση την πρόσκαιρη λύση που κάποιος δικός σου βρίσκει.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει, βυθίζοντάς μας ακόμα πιο βαθιά. Υπολογίζεται πως την περίοδο 2008-16 πάνω από 400.000 Έλληνες, κυρίως υπέρ-εκπαιδευμένοι νέοι, πήραν το δρόμο του εξωτερικού, προσφέροντας την εργατική τους δύναμη (χειρωνακτική και διανοητική) στο ΑΕΠ μιας άλλης χώρας. Και δυστυχώς, η προσφορά αυτή αποτελεί το παράγωγο μιας τεράστιας (ελληνικής) επένδυσης. Αυτή κατά κανόνα προέρχεται από το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα όσο και από το υστέρημα των ιδιωτικών οικογενειακών προϋπολογισμών. Η επένδυση αυτή δεν επιστρέφει ποτέ, ως ανατροφοδότηση, στον τόπο μας που τόσο την έχει ανάγκη.

Εθνική αιμορραγία

Είναι ευνόητο πως το ζήτημα δεν έγκειται στην ατομική περίπτωση του καθενός που ενδεχομένως αναζητά την επαγγελματική του προοπτική στο εξωτερικό. Το πρόβλημα μετατρέπεται σε κοινωνικό, λαμβάνοντας ουσιαστικά διαστάσεις "εθνικής αιμορραγίας", από τη στιγμή που για τους νέους μας η επιλογή του εξωτερικού εδραιώνεται ολοένα και περισσότερο σε μονοδιάστατη, καταναγκαστική και επιβεβλημένη διαδρομή.

«Κάθε βράδυ φοράω την γάζα»

 από Άννα Στάικου

Ας πάρουμε τα πράγματα πάλι από την αρχή

ΟΧΙ  Δεν είμαι σαλιγκάρι
Ούτε στρείδι
Μήτε μύδι
Ούτε βεβαίως ένα ασήμαντο σαμιαμίδι

Μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε από την αρχή τον ορισμό

«τι ο άνθρωπος εστί;;»

Λόγου χάρη ας ξεκινήσουμε από τα βιογραφικά. Αυτά που με επιμέλεια και λεπτολογία στέλνουμε προς εύρεση εργασίας.

Ένα βιογραφικό εκ των πραγμάτων αποτελεί ένα εικονίδιο μετέωρο σε μια οθόνη όπου, ίπτανται χιλιάδες άλλα σημειωμένα και ήδη deletαρισμένα.

Άλλωστε, πώς να μιλήσεις για τα ανθρώπινά σου όπου εκθέτεις μόνο τα προσόντα σου ή τα απόντα σου;;

Αυτομάτως αναρωτιέσαι «Τι είναι προσόν και τι είναι απόν, για ένα ανθρώπινο όν;;»

Ας το παραβλέψουμε. Το παραπάνω ερώτημα αφορά πρόσληψη ανθρώπου με βούληση και όχι υπαλλήλου με διαμεσολαβημένη βούληση του άλλου. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ο άλλος πρόσωπο, αλλά μια εταιρεία δίχως πρόσωπο αλλά με αριθμούς νούμερα και κωδικούς. Αν δεν είμαι ή δεν γίνω κωδικός πώς θα συνεννοηθώ με τον κωδικό αφεντικό;;

Επομένως ο ορισμός του ανθρώπου, εδώ, κάπου μεσοπέλαγα κολυμπάει.

Μέχρι σήμερα έχω συντάξει και έχω αποστείλει τριψήφιο αριθμό βιογραφικών. Το ακριβές τριψήφιο νούμερο έχει επίσης απαντηθεί αρνητικά!!!! «Λυπούμαστε μπλα-μπλα, η θέση έχει πληρωθεί μπλα-μπλα, ενδεχομένως σας καλέσουμε εμείς μπλα-μπλα»

Τι στο καλό συμβαίνει;; Εάν το πάρω προσωπικά, αύριο το πρωί, θα φτιάξω μια κούπα τσάι, θα γλιστρήσει κι ένα γαρυφαλάκι, και με την κούπα αγκαλιά θα βρω το ψηλότερο κτήριο της Αθήνας για να απέλθω αεράτα.

ΟΧΙ  Δεν το παίρνω προσωπικά. Ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ. Δεν είμαι δα και στην πρώτη νιότη μου για να νταβανιαστώ με ψυχόδραμα αξίζω ή δεν αξίζω και να μου βγει και η μαδημένη μαργαρίτα στο τέλος ότι δεν αξίζω…

ΟΧΙ  Κάτι στα γρανάζια της σημερινής αυτοκρατορίας έχει σκουριάσει, και το σάπιο βάφεται και λουστράρεται λάθρα. Στο τέλος η μπογιά της σκουριάς θα αιωρηθεί από αγανάκτηση και αυτοξεφτίλα…

ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΗ...

Πασχίζουν να μας πείσουν διάφοροι ότι ο βασικός φταίχτης για την ανεργία είναι οι ίδιοι οι άνεργοι και οι άνεργες.

Αυτή η μετατόπιση της ευθύνης από τις κυβερνήσεις και το κράτος προς την εργαζόμενη και άνεργη νεολαία καταρακώνει μια ολόκληρη γενιά.

"Μην κοιτάς τι συμβαίνει γύρω σου, μην κοιτάς τι κάνει η κυβέρνηση κοίτα τι κάνεις εσύ για τον εαυτό σου" είναι το μόττο που μας αντιμετωπίζει εμμονικά σαν άτομα που δεν προσπαθούν και δεν θέλουν να δουλέψουν.

Ξαφνικά η αντικειμενικά υπαρκτή και στατιστικά αποτυπωμένη ανεργία δεν παίζει κανένα ρόλο. Το ότι πας να δουλέψεις και σε αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι δίνοντας σου ένα χαρτζιλίκι επίσης.

Εμείς λέμε λοιπόν ότι άνεργοι και άνεργες μπορεί να είμαστε.

Βλάκες όμως όχι. Ούτε ένοχοι/ες.

Ούτε μόνοι ούτε μόνες!

#g400 #ergnews #zoikaioxiepiviosi

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ «ΕΡΓΑΝΗΣ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ 2017 !!

ΕΝ.ΥΠ.Ε.Κ.Κ. ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Αθήνα 16-1-2018 «Ελ Ντοράντο» φτηνής εργασίας η Ελλάδα! Κινδυνεύουν οι συντάξεις! Στο 57,39% η μερική και εκ περιτροπής απασχόληση τον Δεκέμβριο 2017! Στο 54,87% όλο το 2017! Τα ευρήματα του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ» του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που εφαρμόστηκαν για πέμπτη χρονιά, είναι άκρως αποκαλυπτικά για το 2017, αλλά ταυτόχρονα και ανησυχητικά, για το μέλλον της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Σε σύνολο προσλήψεων 2.400.398, οι 1.083.418 (ποσοστό 45,13%) είναι θέσης πλήρους απασχόλησης, ενώ οι 1.316.980 (ποσοστό 54,87%) είναι θέσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Ειδικότερα: οι 981.758 (ποσοστό 40,9%) είναι θέσεις μερικής απασχόλησης και 335.222 (13,97%) είναι θέσεις εκ περιτροπής εργασίας, όπως προκύπτει από τον παρακάτω πίνακα και το ακόλουθο σχεδιάγραμμα.

Ο κυβερνητικός μύθος για μείωση της ανεργίας

Του Παύλου Δερμενάκη

Τα στοιχεία απασχόλησης-ανεργίας δείχνουν επιδείνωση, η κυβέρνηση πανηγυρίζει

Η κυβέρνηση δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι η ανεργία έχει μειωθεί: από 25,8% τον Ιανουάριο 2015 σε 21,0% τον Ιούλιο 2017. Επικαλείται τα γενικά μεγέθη, αποφεύγοντας τον «σκόπελο» της αναφοράς των ποιοτικών στοιχείων απασχόλησης, τα οποία καταρρίπτουν την αισιόδοξη εικόνα που επιχειρεί να προβάλει. Κι ενώ κάποιοι αριθμοί βελτιώνονται, το συνολικό αποτέλεσμα γίνεται ακόμα χειρότερο την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σύμφωνα με τα τελευταία κυβερνητικά στοιχεία (σύστημα ΕΡΓΑΝΗ), στο εννιάμηνο 2017 δημιουργήθηκαν 265.871 νέες θέσεις εργασίας. Όμως ούτε οι μισές δεν είναι πλήρους απασχόλησης. Στο σύνολο των προσλήψεων, το 54,5% αφορούσε μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση. Αν λάβουμε δε υπόψη και ότι το 48,6% των αποχωρήσεων από την εργασία δηλώθηκαν ως «οικειοθελείς», οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η τελική εικόνα του ποσοστού της ανεργίας είναι τελείως πλαστή.

Μια απλή σκέψη: σε περίοδο κρίσης και μεγάλης ανεργίας, ανεξάρτητα από το ποσοστό της, δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τόσες πολλές οικειοθελείς αποχωρήσεις. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει: οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε αποχώρηση «οικειοθελώς», για να επαναπροσληφθούν με νέα «σύμβαση» μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, με μειωμένες αποδοχές κ.λπ. Παράλληλα, οι μετατροπές από πλήρη σε μερική απασχόληση χωρίς απόλυση όλο και αυξάνουν. Στο εννιάμηνο 2017 πάνω από 38.000 χιλιάδες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε μερική, είτε με μονομερή απόφαση του εργοδότη είτε με τη συναίνεση του εργαζόμενου. Με αυτές τις μεθόδους μοιράζεται μια υπάρχουσα θέση πλήρους απασχόλησης σε περισσότερους από έναν ανέργους. Και η κυβέρνηση πανηγυρίζει… 

Τα ελληνικά αδιέξοδα και ο νόμος του Okun

.

Βασίλης Βιλιάρδος

Το τρίτο μεγάλο αδιέξοδο είναι το κοινωνικό, αφού διαπιστώνεται πως οι Έλληνες έχουν σκύψει υποταγμένοι το κεφάλι, αποδεχόμενοι τον υποβιβασμό τους σε Πολίτες δεύτερης κατηγορίας – ενώ η ανεργία είναι αδύνατον να μειώνεται κατά τον οικονομολόγο, ταυτόχρονα με τη μείωση του ΑΕΠ.

.

«Η Ελλάδα δεν έχει βιώσιμο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δεν έχει βιώσιμα πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες» (πηγή)

.

Άποψη

Με την Ελλάδα δεν έχει πλέον νόημα να ασχολείται κανείς, αφού έχει παγιδευτεί σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο άνευ προηγουμένου στην ιστορία της. Όσον αφορά το πρώτο, έχει εκλεγεί μία ακόμη κατοχική κυβέρνηση, η οποία διακρίνεται από πολύ μεγαλύτερο καιροσκοπισμό συγκριτικά με τις προηγούμενες – αφού οι κυβιστήσεις της δεν έχουν ντροπή και όρια, αλλάζει απόψεις πιο συχνά και από τον καιρό, ενώ η μοναδική «ιδεολογική πυξίδα» της είναι πλέον η διαφύλαξη των ιδιοτελών της συμφερόντων, με αποκλειστικό στόχο την παραμονή στην εξουσία και τη νομή της.

Κατά τη διάρκεια της θητείας της πάντως προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημίες στη χώρα, δεν τήρησε απολύτως καμία προεκλογική της δέσμευση, δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Πολιτών, ενώ συνεχίζει να τους εξευτελίζει διεθνώς – υιοθετώντας χωρίς ίχνος ντροπής την πολιτική του ικέτη, της υποτέλειας και των υποκλίσεων. Εκτός αυτού, επισφράγισε πανηγυρικά τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο – αναγκάζοντας/εκβιάζοντας για πρώτη φορά την πλειοψηφία των κομμάτων να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο, το οποίο κατοχύρωσε όλα τα προηγούμενα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Δεν μειώθηκε η ανεργία αλλά αυξήθηκε η απασχολησιμότητα, αναφέρει ο ΟΚΕΔ

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που επεξεργάστηκε ο Όμιλος για τα Κοινωνικά και Εργασιακά Δικαιώματα, το α’ τρίμηνο του 2017 δημιουργήθηκαν 53.000 νέες θέσεις εργασίας αλλά, μόνο οι 16.900 εξ’ αυτών ήταν πάνω από 34 ώρες την εβδομάδα.

Μετά από 10 χρόνια ύφεσης, αποπληθωρισμού και ανεργίας φέτος οι «δείκτες» παρουσιάζουν μια κάποια βελτίωση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι «και μικρή είναι η τόνωση» (των «δεικτών») στο βαθμό που υποχώρησε σε αυτό το επίπεδο η οικονομία από το 2008 και μετά. Άλλοι αποδίδουν τη βελτίωση στους… φόρους (πληθωριστικές πιέσεις), ορισμένοι στις επικείμενους πλειστηριασμούς (που υποχρέωναν ορισμένες ιδιοκτήτες σε ρευστοποιήσεις).

Επίσης είναι πολλοί που πίσω από την αναιμική ανάκαμψη εντοπίζουν την «επιχειρηματικότητα της ανάγκης» με την λειτουργία πολλών καφέ και ταχυφαγείων. Χώροι έντασης εργασίας και πλήρους απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων ωστόσο. Εδώ ίσως βρίσκεται και το μυστικό της αύξησης της απασχολησιμότητας (και όχι της αύξησης τη απασχόλησης και της μείωσης της ανεργίας όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση).

Φίδια με Kουστούμι αλλά και με Φούστα!

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Όλοι μιλούν για τον υψηλό βαθμό ανεργίας ωστόσο λίγοι αναφέρονται σε όσους έχουν ακόμα εργασία (εάν και οι θέσεις εργασίας θα μειώνονται διαρκώς όπως ανέφερα στο κείμενο μουΤεχνητή Νοημοσύνη και το Τέλος της Εργασίας) και είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται σε ένα παρενοχλητικό, κακοποιητικό και τοξικό επαγγελματικό περιβάλλον. Πλανάται, δε, αλλά και καλλιεργείται ένα ενοχικό συναίσθημα σε συνδυασμό με την υποταγή στην κακοποίηση του τύπου "ε, αφού έχεις δουλειά, μην μιλάς καθόλου, δεν βλέπεις που οι άλλοι πεινάνε;". Το συναίσθημα αυτό βέβαια δεν βασίζεται σε καμία λογική γιατί όσοι εργάζονται παράγουν έργο και δεν τους έχει κάνει χάρη κανένας. Στη χρήση όμως του φόβου ως εργαλείου χειραγώγησης και υποταγής έχω αναφερθεί πολλές φορές.  

Η κρίση έχει εντείνει την ψυχολογική βία στις επιχειρήσεις και στους οργανισμούς. Στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό έχει πλέον μόνιμο χαρακτήρα. Σε έρευνα που έγινε το 2007 από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μόνο το 1,2% των ατόμων που συμμετείχαν δενείχαν πέσει ποτέ θύματα εργασιακής ψυχολογικής βίας.

Σε ένα τοξικό επαγγελματικό περιβάλλον, οι ικανοί και ταλαντούχοι εργαζόμενοι στοχοποιούνται από τους ανασφαλείς και είναι προφανές ότι η διοίκηση της επιχείρησης φέρει μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία αυτών των κακοποιητικών συμπεριφορών. Τα προβλήματα που δημιουργούνται για τον οργανισμό είναι μείωση της παραγωγικότητας, προβλήματα υγείας των εργαζόμενων αλλά και νομικά έξοδα.

Στο τοξικό περιβάλλον επικρατούν ο φόβος, το κουτσομπολιό, τα εχθρικά ηλεκτρονικά μηνύματα, τα κακόβουλα και υπαινικτικά σχόλια, η συκοφαντία, η απομόνωση του ατόμου, τα εσκεμμένα εμπόδια στην εργασία, οι απειλές, η στέρηση εκπαίδευσης και αδειών, η απόκρυψη σημαντικής πληροφορίας, η σκόπιμα λανθασμένη πληροφόρηση, η παραβίαση της ιδιωτικότητας του ατόμου, τα προσβλητικά "αστεία", η υποτίμηση, οι φωνές, ο εσκεμμένα υπερβολικός φόρος εργασίας, η χωρίς λόγο τιμωρία και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και η σωματική βία. 

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

==========================================================

Εισαγωγή

Η δεκαετία του '70 σηματοδοτεί το τέλος της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης και την έναρξη ενός νέου σταδίου, του ώριμου  καπιταλισμού. Το νέο αυτό στάδιο  δεν ανήκει πια  στην  εξελικτική διαδικασία της βιομηχανικής παραγωγής,  αλλά σε ότι θα μπορούσε να εκληφθεί ως στάδιο μεταβιομηχανικό, άϋλο,  στάδιο πληροφορικής, στάδιο υπηρεσιών ή χρηματοπιστωτικό.  Το  στάδιο αυτό αναδύεται μέσα από την ωρίμανση του καπιταλιστικού συστήματος και  αναθεωρεί, ή ορθότερα ανατρέπει εκ βάθρων τον τρόπο λειτουργίας των σύγχρονων οικονομιών, καθώς και τις σχέσεις ανάμεσα στους δύο βασικούς συντελεστές παραγωγής, της εργασίας και του κεφαλαίου.  Στο στάδιο αυτό προστίθενται, διαπλέκονται και   αλληλοεπηρεάζονται  παράλληλες και κορυφαίας σπουδαιότητας θεσμικές εξελίξεις, όπως η εγκαθίδρυση της παγκοσμιοποίησης,  η πλήρης επικράτηση της νεοκλασικής κοσμοθεωρίας, που εκσυγχρονίζεται  με την ετικέτα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και η εγκατάσταση μιας  μόνιμης οικονομικής στασιμότητας στις προηγμένες οικονομίες.

Η οικονομική επιστήμη αποδείχθηκε, δυστυχώς, ανέτοιμη να συνδυάσει αποτελεσματικά τα διαθέσιμα εργαλεία του οπλοστασίου της, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει με επιτυχία το, εντελώς, νέο αυτό οικονομικό περιβάλλον. Αντί της πρωτοτυπίας και της φαντασίας των μέτρων, που απαιτούσε η νέα αυτή επανάσταση, οι αρμόδιοι  για τις τύχες του κόσμου εξακολούθησαν να εφαρμόζουν παλιές, και σε πολλές περιπτώσεις, αποτυχημένες   συνταγές, που δυστυχώς στο σύνολό τους δεν έχουν θετικά αποτελέσματα, όπως άλλωστε  ήταν  εξαρχής   αναμενόμενο. Δεν υπάρχει πια σε κανένα σημείο του οικονομικού πεδίου, δυνατότητα επαφής ανάμεσα στο πρόβλημα και στον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται η επίλυσή του.

Αυξάνεται η ανεργία και η ελαστική απασχόληση

Του Παύλου Δερμενάκη

Πολλαπλές οι λαθροχειρίες 

στις εξαγγελίες της κυβέρνησης

Το κυβερνητικό επιτελείο, κατά την προσφιλή του λογική, προχωρά σε αναλύσεις και δηλώσεις περί επιτυχιών στην οικονομική πολιτική και επιστροφής στην «κανονικότητα». Πρόσφατα (10/7/2017) η αναπληρώτρια υπουργός εργασίας κ. Αντωνοπούλου, σε άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναλύει την αναπτυξιακή τροχιά της ελληνικής οικονομίας. Παραθέτοντας μια σειρά από οικονομικά μεγέθη, άλλα τρέχοντα και άλλα σε προβλέψεις, και κάνοντας κάποιες συγκρίσεις με το 2014 επιχειρηματολογεί για τη βελτίωσης της οικονομίας, σε σύγκριση με την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., και την ραγδαία ανάπτυξη που είναι «καθ’ οδόν».

Ανέκδοτο η μείωση της ανεργίας

Η κ. Αντωνοπούλου ισχυρίζεται ότι μειώνεται η ανεργία. Μας ενημερώνει ότι την παρέλαβαν «στο 26,5% και τώρα βρίσκεται κάτω από το 22%». Όμως η πραγματικότητα την διαψεύδει. Η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται στο 31,3% μας ενημέρωσε πρόσφατα (7/7/2017) ο κ. Ντράγκι της ΕΚΤ επιβεβαιώνοντας αυτό που ξέρουμε όλοι μας, ότι η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα είναι πάνω από 30% και όχι φυσικά κάτω από 22% όπως ισχυρίζεται η αρμόδια υπουργός. Πηγή, είναι η πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν γίνεται απλή καταγραφή δηλωμένων ανέργων, που δίνει λαθεμένα στοιχεία, αλλά συνυπολογίζονται οι μορφές μερικής απασχόλησης και η επίδρασή τους στην συνολική απασχόληση καθώς και όσοι έχουν αποθαρρυνθεί από την αναζήτηση εργασίας, μετά από μακροχρόνια ανεργία. Έτσι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας το οποίο είναι 31,3% ενώ το «επίσημο» (ΕΛΣΤΑΤ) ποσοστό ανεργίας στο Δ’ τρίμηνο 2016 ήταν 23,4%.

Η ευελιξία που «σκοτώνει»…/ του Σάββα Ρομπόλη

Το κεντρικό αίτημα των διαδηλωτών στο Αμβούργο της Γερμανίας, στο πλαίσιο της Συνόδου τoυ G-20 (7-8/7/2017), ήταν η αποτελεσματική αντιμετώπιση τόσο του εργασιακού και κοινωνικού αποκλεισμού, όσο και των κοινωνικών-εισοδηματικών ανισοτήτων. Ανισότητες που πλήττουν ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια τους πολίτες των χωρών τους, εξαιτίας των ασκούμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών της απελευθέρωσης και της ευελιξίας της αγοράς εργασίας.

Πράγματι, ιδιαίτερα κατά την δεκαετία του 2010, η διεθνής και ευρωπαϊκή πολιτική απήντησε και απαντά, μεταξύ άλλων, στην κρίση της παγκοσμιοποίησης και της ανεξέλεγκτης διεύρυνσης του χρηματο-πιστωτικού και τραπεζικού τομέα, με την επέκταση της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, την διεύρυνση της ευελιξίας της απασχόλησης, την αύξηση των κοινωνικών-εισοδηματικών ανισοτήτων και την φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Πηγή ύφεσης

Χαρακτηριστική περίπτωση της αύξησης της ανισοκατανομής του εισοδήματος και των κοινωνικών ανισοτήτων αποτελούν, εκτός από την Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εκεί, το ποσοστό εισοδήματος του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια υπέρμετρα, παροξύνοντας την ανισοκατανομή του εισοδήματος

Η στρατηγική καταπολέμησης της ανεργίας και των εισοδηματικών-κοινωνικών ανισοτήτων επιδιώκεται διαμέσου της ευελιξίας της απασχόλησης. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας συνίσταται στην επέκταση κάθε μορφής ευελιξίας, δηλαδή της απασχόλησης, του χρόνου εργασίας, των αμοιβών, του τρόπου και του χρόνου καταβολής των αμοιβών.

Μείωση της ανεργίας δια της απαξίωσης της εργασίας

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Για να γίνει κατανοητή η “υστέρηση” σκεφτείτε έναν ελαστικό ιμάντα. Αν ο ελαστικός ιμάντας τεντωθεί από μια ισχυρή δύναμη, θα χάσει οριστικά την αρχική του μορφή. Το σχήμα του ιμάντα έχει αλλοιωθεί για πάντα από το βάρος αυτής της δύναμης». Και για όποιον δεν κατάλαβε για ποιόν χτυπά η καμπάνα, υπάρχει και η επεξήγηση: «Όταν η ανεργία είναι υψηλή για μια μακρά χρονική περίοδο, τότε το σχήμα της αγοράς εργασίας μεταβάλλεται. Εν δυνάμει εργάτες χάνουν τις ειδικότητές τους ή η τεχνολογία και άλλες οικονομικές δυνάμεις τους καθιστούν απαρχαιωμένους. Όταν έρχεται η ανάκαμψη, δεν είναι σε θέση να ενταχθούν. Μακροχρόνια ή δομικά επίπεδα ανεργίας εδραιώνονται και ο δυναμισμός της οικονομίας φθίνει».

Δεν μπορούσαν να περιγράψουν με πιο παραστατικό τρόπο οι Financial Times τα βαρίδια που κουβαλάει μαζί της η ανάπτυξη στην ευρωζώνη και τον τρόπο που η συρρίκνωση της χρησιμοποιούμενης εργασίας από το κεφάλαιο θέτει αξεπέραστα όρια στους ρυθμούς μεγέθυνσης. Στην πράξη συρρικνώνει την εν δυνάμει μεγέθυνση, με αποτέλεσμα κάθε κύκλος συσσώρευσης, που ακολουθεί κάθε κρίση, να παράγει λιγότερα κέρδη και μικρότερη αύξηση του ΑΕΠ.

Αφετηριακό ωστόσο σημείο στην έρευνα της βρετανικής εφημερίδας είναι ένας νεολογισμός που έρχεται να εκφράσει μια παλιά μεν τάση, η οποία ωστόσο κάθε φορά εμφανίζεται με διαφορετικούς όρους. Το όνομα αυτής τη σήμερον …υστέρηση. «Ο προβληματισμός είναι ότι η κρίση ήταν τόσο βαθιά και παρατεταμένη ώστε η αγορά εργασίας δε θα ανακάμψει πλήρως και περισσότεροι άνθρωποι θα πεταχτούν έξω από τον κόσμο της εργασίας οριστικά. Ο τεχνικός όρος για αυτό είναι “υστέρηση” – μια έννοια που οικονομολόγοι έχουν δανειστεί από τη φυσική». Το ενδιαφέρον για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη επανήλθε με αφορμή μια σημαντική εξέλιξη που σημάδεψε το πρώτο τρίμηνο του 2017, όταν ο αριθμός των εργαζομένων Ευρωπαίων για πρώτη φορά ξεπέρασε το επίπεδο που βρισκόταν πριν την κρίση. Στην ευρωζώνη συγκεκριμένα το Μάιο η ανεργία μειώθηκε στο 9,3%.

Ο Σελίν και η εξολόθρευση των ανέργων/Δημήτρης Δεληολάνης

 

Για να καταπολεμηθεί η ανεργία μια λύση υπάρχει: να εξολοθρεύσουμε τους άνεργους. Με το όπλο της παραδοξολογία αλλά και με σκληρό καταγγελτικό λόγο ο συγγραφέας Λουί-Φερντινάν Σελίν  στην περίοδο  του μεσοπολέμου, εισέβαλε ορμητικά στη συζήτηση για την τότε οικονομική κρίση. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1933  στο μηνιαίο περιοδικό Les Mois, με τίτλο Pour tuer le chomage tueront-ils les chomeurs? Ήταν μια παρέμβαση επάνω σε ένα φλέγον κοινωνικό θέμα της περιόδου εκείνης, στο ζενίθ της οικονομικής κρίσης. Η παρέμβαση ενός δύστροπου και συχνά αποκρουστικού συγγραφέα που φαίνεται όμως ότι έχει κάτι να μας πει και για το σήμερα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε  λίγους μήνες μετά τη έκδοση του αριστουργήματος του συγγραφέα, του μυθιστορήματος “Ταξίδι στην άκρη της νύχτας”. Με την παρέμβαση του στο περιοδικό,  ο Σελίν φαίνεται να αποφάσισε να εγκαταλείψει τουλάχιστον πρόσκαιρα το σαρκαστικό προσωπείο του ιερόσυλου συγγραφέα και να επιστρέψει στη προηγούμενη απασχόληση του.

Να γίνει ξανά εκείνο που ο ίδιος με υπερηφάνεια αποκαλούσε «κοινωνικός γιατρός», ένας οξυδερκής εκ των έσω παρατηρητής του κόσμου της εργασίας, ο οποίος χειριζόταν με μεγάλη άνεση τις στατιστικές  και διατηρούσε σοβαρές ανησυχίες για τις συνθήκες διαβίωσης του βιομηχανικού προλεταριάτου στα περίχωρα των γαλλικών πόλεων.

Όπως είναι γνωστό, πριν γίνει συγγραφέας, ο γιατρός Λουί-Φερντινάν Ντετούς είχε εργαστεί στις υγειονομικές υπηρεσίες της Κοινωνίας των Εθνών και στα εργοστάσια της Φορντ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προηγουμένως, αμέσως μετά την αποφοίτηση του,  είχε ο ίδιος δουλέψει σε εργοστάσιο όπου η συνήθης αποστροφή που εισέπραττε ήταν, όπως διαβάζουμε στο “Ταξίδι”, η εξής:

«Αγοράκι, οι σπουδές σου εδώ δεν σου χρησιμεύουν σε τίποτα. Δεν σε κουβάλησαν εδώ για να σκέπτεσαι. Πρέπει να κάνεις τις χειρονομίες που θα σε προστάξουν. Δεν έχουμε ανάγκη από δημιουργικούς τύπους στο εργοστάσιο. Από χιμπαντζήδες έχουμε  ανάγκη».

Νεοφιλελευθερισμός εναντίον εργασίας

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Τα συνθήματα του νεοφιλελευθερισμού σχετικά με την ανάπτυξη (που θα φέρει θέσεις εργασίας και γενική ευημερία στον πληθυσμό) είναι πάνω – κάτω γνωστά. Για να έχουμε ανάπτυξη πρέπει πρώτα να ικανοποιηθούν τα κίνητρα αυτού που θα επενδύσει. Με δυο λόγια, αν θέλουμε δουλειές πρέπει να φροντίσουμε ώστε η κερδοφορία των εταιρειών να είναι αρκούντως δελεαστική. Από αυτή την άποψη, οτιδήποτε περιορίζει τα κέρδη – προστασία του περιβάλλοντος, αξιοπρεπής μισθοδοσία των υπαλλήλων, φορολόγηση κλπ – κρίνεται επιβλαβές, αφού θα λειτουργήσει αποθαρρυντικά για τους επενδυτές.

Φυσικά, το να λαμβάνεται υπόψη το κέρδος του επενδυτή μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο είναι λογικό. Ο Τζων Ρωλς στο βιβλίο «Θεωρία της Δικαιοσύνης» επαναλαμβάνει τον κοινώς αποδεκτό κανόνα σχετικά με την απασχόληση και τη μισθοδοσία: «Η ζήτηση μιας επιχείρησης για μισθωτούς καθορίζεται από την οριακή παραγωγικότητα της εργασίας, από την καθαρή αξία δηλαδή της συνεισφοράς μιας μονάδας εργασίας, όπως αυτή μετριέται από την τιμή πώλησης των αγαθών που παράγει». (σελ. 358 – 359).

Αυτού του είδους οι αναφορές, όμως, που προσεγγίζουν τη μισθοδοσία και την απασχόληση σε μια σχέση ευθέως ανάλογη με την παραγόμενη αξία (και κατ’ επέκταση τα κέρδη), κρίνονται πλέον παρωχημένες. Το νεοφιλελεύθερο πνεύμα τις έχει ξεπεράσει. Η Βιβιάν Φορεστέρ στο βιβλίο της «Μια Παράξενη Δικτατορία» μνημονεύει μια απολύτως κατατοπιστική ανακοίνωση που εκδόθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1999: «Πρόκειται για την ανακοίνωση της εταιρείας Michelin, η οποία αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 1999 τα κέρδη της αυξήθηκαν κατά 17%, σχεδόν κατά 2 δισεκατομμύρια φράγκα, και ότι οι προοπτικές είναι ευνοϊκές. Συγχρόνως, ανακοίνωσε την επικείμενη απόλυση 7.500 υπαλλήλων, δηλαδή του ενός δεκάτου του προσωπικού της, σε διάστημα τριών ετών». (σελ. 119 – 120).

Έχοντας υπόψη το παράδειγμα της Michelin, το οποίο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα, διαπιστώνει κανείς ότι η κερδοφορία των εταιρειών, ακόμη κι όταν αυξάνεται κατά 17%, επιφέρει περισσότερο συρρίκνωση παρά ανάπτυξη. Από αυτή την άποψη, η έννοια των επενδυτικών κινήτρων που θα γεννήσουν θέσεις εργασίας ματαιώνεται, καθώς ούτε η κερδοφορία – πολύ περισσότερο η στασιμότητα – θεωρείται ικανή όχι να αυξήσει, αλλά τουλάχιστον να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας.

Έχοντας υπόψη το παράδειγμα της Michelin, το οποίο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα, διαπιστώνει κανείς ότι η κερδοφορία των εταιρειών, ακόμη κι όταν αυξάνεται κατά 17%, επιφέρει περισσότερο συρρίκνωση παρά ανάπτυξη.