ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
Όπως διαβάζω από το βιβλίο του Δημήτρη Μάρτου "Ιμπεριαλιστικός Πολιτισμός. Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο" εκδ. ΓΌΡΔΙΟΣ, σσ. 68-70
"... Οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να ελέγξουν τα αντανακλαστικά τις διαδικασίες προσαρμογής στη θέλησή τους. Καταρχήν οργανώνουν την υποταγμένη κοινωνία καθ' ομοίωση των δικών τους κοινωνιών. Και αυτό το ονομάζουν εκσυγχρονισμό (νεωτερικότητα ή μοντερνισμό). Δημιουργούν μία άρχουσα αυλική και υπαλληλική τάξη σε μία γωνιά του αφιλόξενου τόπου, που θεωρούν όμως δικό τους. Δημιουργούν την έδρα της ιμπεριαλιστική τους παρέμβασης από που εκπορεύεται η εξουσία τους και ατενίζουν τη χώρα των γηγενών. Επιδιώκουν την εκμάθηση από τους ιθαγενείς της γλώσσας τους και αν αυτό δεν είναι κατορθωτό, όπως στην περίπτωση της ελληνικής, τότε αρχίζει ένα μακρόχρονο μαγάρισμά τους. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι γηγενείς χάνουν το αυθεντικό τους νόημα και μετατρέπονται σε μορφολογικό περίβλημα νοημάτων των αποικιοκρατών, αλλοιώνονται για να αποδώσουν-μεταφράσουν λέξεις των κυρίαρχων.
Όλες οι παραδοσιακές κουλτούρες ταξινομούνται αρχικά στην κλίμακα πρόοδος/ καθυστέρηση και τίθενται σε καθεστώς απόρριψης. Τις ενδιαφέρουσες πτυχές της κουλτούρας ενός υποταγμένου λαού τις αποσπούν από την ενιαία δομή της παράδοσής του και τις προσαρμόζουν ως χρήσιμο υπόστρωμα στην οικοδόμηση της κυριαρχίας τους. Οι λαοί, συνήθως, γνωρίζουν ένα άλλο λαό περισσότερο από αυτές τις αφαιρέσεις και τις προσαρμογές στα αποικιοκρατικά προγράμματα. Σταδιακά, παύουν να ενδιαφέρονται για τη συνολική πολιτισμική παράδοση ενός λαού, τις θυσίες, την αγωνιστικότητα, την πνευματικότητα και τα αυτόχθονα σχέδια του, που πολλές φορές είναι υψηλότερης πολιτιστικής στάθμης από τις αφαιρέσεις και τις επιλεκτικές προσαρμογές της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης..."
Χαρακτηριστικό το αφήγημα του Νεχρού, πρωθυπουργού της Ινδίας το 1948:
"Στην αρχή σκεπτόμασταν με τις κατηγορίες και τα εννοιολογικά πλαίσια που είχαμε μάθει από τους Άγγλους. Δεν μπορούσαμε να δραπετεύσουμε από αυτά και να σκεφτούμε διαφορετικά. Η μόνη παρηγοριά που βρίσκαμε ήταν στη θρησκεία και στη φιλοσοφία, όπου κανένας λαός ποτέ δεν μας έφτασε. Σκεφτόμαστε τον εξωτερικό κόσμο με τον τρόπο των Άγγλων, τον δικό μας εσωτερικό κόσμο με τον τρόπο τον δικό μας τον Ινδικό. Στη συνέχεια οι ιστορικοί ανακάλυψαν ότι είχαμε ένα ένδοξο παρελθόν που οι Άγγλοι το είχαν αποσιωπήσει. Αποκτήσαμε περηφάνια γι' αυτό. Οι Ινδοί δεν υπολείπονται έναντι των άλλων. Γιατί να μην ζητήσουν την ελευθερία τους"
