Ο εκτελεσμένος από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 Πόντιος Ναπολέων Σουκατζίδης

Θ. Μαλκίδης 

Ο εκ Τραπεζούντας συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς για τον Πόντιο εκτελεσθέντα από τους Ναζί Ναπολέων Σουκατζίδη

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής . Μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε  στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή  και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο. Από εκεί μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1937 στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, όταν παραδόθηκε από το καθεστώς  μαζί με εκατοντάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και  τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. 

 Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το  όνομά του ήταν μεταξύ των 200 που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, αφού   υπήρξαν και εκτελέσεις στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας,  για την επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ .  Ο  διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του. 

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο, και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

Στο τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του ο Σουκατζίδης έγραψε:

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα* σου και την αδελφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη. (*Εννοώντας την αρραβωνιαστικιά του Χαρά, αδελφή της Μαρίας Λιουδάκη).

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα», όπου την βραδιά πριν την εκτέλεση κυριαρχούν η ποντιακή και η κρητική μουσική και χορός, ενώ αναφορά στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη (αναφέρεται ως Τσουκατζίδης) γίνεται και στο έργο του επίσης Πόντιου συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά «Αντίσταση», ως εξής:

Μάθιος (Ματθαίος) Πόταγας: Ο πρώτος αντιστασιακός

Της Χριστιάννας Λούπα

Έχοντας την αίσθηση ότι ελάχιστοι από μας γνωρίζουν τη θλιβερή ιστορία του Μάθιου (Ματθαίου) Πόταγα, νομίζω ότι στο σημερινό άρθρο αξίζει να γίνει αναφορά στο όνομα του πρώτου αντιστασιακού ήρωα της γερμανικής Κατοχής. Μολονότι η κοινή γνώμη θεωρεί τον Μανώλη Γλέζο ως τον πρώτο αντιστασιακό, ο ίδιος ο κ. Γλέζος σε συνεντεύξεις που έχει δώσει, επιμένει να αρνείται αυτόν τον τίτλο, διευκρινίζοντας ότι επάξια ανήκει στον Μάθιο Πόταγα.
Θα παραθέσω αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Μανώλη Γλέζου «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», Εκδόσεις Στοχαστής, 2006:

«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μάθιος Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: «Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί». Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του...».

Η πρώτη ελληνική εργατική Πρωτομαγιά

Η 1η Μάη ορίστηκε από τη Β΄ Διεθνή σαν μέρα διεθνούς αλληλεγγύης και αγωνιστικών διεκδικήσεων των εργαζομένων το 1889. Από τότε και ύστερα οι Έλληνες σοσιαλιστές της εποχής σύνδεσαν πολλές πρωτοβουλίες τους με την μέρα αυτή.

Την 1η Μάη του 1891 ο Καλλέργης και άλλοι 12 σοσιαλιστές φωτογραφήθηκαν αναμνηστικά όλοι μαζί σαν συμβολική συμμετοχή στην παγκόσμια επέτειο και διαμαρτυρία των εργατών. Το 1892 ο Καλλέργης και τριάντα περίπου σύντροφοί του συγκεντρώνονται στο χώρο του Σταδίου και εκεί διαμαρτύρονται κατά του άθλιου πλουτοκρατικού συστήματος.

εφημερίδα Σοσιαλιστής

Η πρώτη όμως ουσιαστικά διεκδικητική Πρωτομαγιά, ήταν αυτή του 1893. Την απόφαση για την συγκέντρωση είχε πάρει δύο μήνες νωρίτερα το διοικητικό συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Συλλόγου και η οργάνωσή της είχε ανατεθεί σε τριμελή επιτροπή που αποτελούσαν οι Χαιρέτης, Ματιάτος, Ελευθερίου. Κατά τη διάρκεια μέχρι την 1η Μάη ο Σοσιαλιστικός Σύλλογος έκανε κάλεσμα σε διάφορα εργατικά σωματεία “όπως μετάσχουν εις την εορτήν της Πρώτης Μαΐου”. Η εκδήλωση προαναγγέλλεται έτσι στα μέσα του Απρίλη από τις στήλες του “Σοσιαλιστή” και εκεί αναφέρονται οι στόχοι και ο τόπος της συγκέντρωσης.

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Πίνακας - Pellizza da Volpedo, Η τέταρτη τάξη. 1901

1η Μαΐου του 1886 - Σικάγο 

400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα( Η.Π.Α.), και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

Σικάγο 1886

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!» 

Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και το στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.

Τζέραρντ Λίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Σταύρος Καλλέργης – Πλάτων Δρακούλης, πατριώτες και σοσιαλιστές, οργανώνουν την Εργατική Πρωτομαγιά

Ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα και οι πρωτεργάτες.

ΑΡΧΕΙΟ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΗ: Ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας. 

του Γιώργου Καραμπελιά από την www.huffingtonpost.gr

Το 1893, ο Σταύρος Καλλέργης οργάνωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Μετά την ομιλία του, περίπου 500 άτομα υπέγραψαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν να παραμένουν κλειστά τα καταστήματα τις Κυριακές, η εργασία να είναι οκτάωρη και να παρέχεται σύνταξη σε όσους δεν μπορούσαν πια να εργαστούν.

Ύστερα από την ομιλία που εκφώνησε ο Καλλέργης, κατευθύνθηκε στη Βουλή για να παραδώσει το ψήφισμα, το οποίο όμως ο Πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να δεχθεί. Αν και συνελήφθη για την πράξη του αυτή και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα αποτελεί σταθμό στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Τελικά, το ψήφισμα κατατέθηκε στη Βουλή την 1η Δεκεμβρίου 1893 και αφού είχαν συγκεντρωθεί 2.000 υπογραφές.

Το ψήφισμα ανέφερε τα εξής:

“Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου ημέραν Κυριακήν και ώραν 5μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ’ όλην την ημέραν, και οι πολίται ν’ αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν’απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Δ) Το συμβούλιον του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν”.

Την επόμενη χρονιά, στην Πρωτομαγιά του 1894, πραγματοποιείται μια πολύ πιο μεγάλη και οργανωμένη εκδήλωση, όπου συμμετείχαν 6.000 άτομα, με οργανωτές και ομιλητές εκ νέου τον Σταύρο Καλλέργη και τον εκδότη του Άρδην, Πλάτωνα Δρακούλη. Πλέον όμως η κρατική εξουσία είχε θορυβηθεί και έγιναν πολλές συλλήψεις (μεταξύ των συλληφθέντων και ο Καλλέργης), ενώ ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς στο εξής απαγορεύτηκε. Το ψήφισμα που εξεδόθη, εκτός από τα αιτήματα του 1893 προσέθεσε και ορισμένα ακόμα, ανοίγοντας τον δρόμο για την διεύρυνση των σοσιαλιστικών και λαϊκών διεκδικήσεων.

Η Χ.Δ. για την Πρωτομαγιά

Tο Κίνημα της Χ.Δ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή την Πρωτομαγιά:

Μετά τον ακρωτηριασμό των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων που προκλήθηκε από τα Μνημόνια, νέος κίνδυνος περαιτέρω φτωχοποίησης προβάλλει, λόγω των συνεπειών της πανδημίας του κορωνοϊού και της πολιτικής διαχείρισής του.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη, αναδεικνύονται σε μηχανισμούς σταδιακής ανακατανομής του πλούτου υπέρ της Οικονομικής Ολιγαρχίας. Η τελική αποδοχή της Ελλάδας στην «Κοινή Αγορά», δηλαδή της ΕΟΚ, συνέπεσε, καθόλου τυχαία, με την εμβληματική μεταφορά του ολέθριου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος και στην Ευρώπη με την εκλογή της Θάτσερ στην Μ. Βρετανία. Ήταν η κατάλληλη πολιτική συνθήκη πολυεθνικής εξουσίας, ώστε η Οικονομική Ολιγαρχία να επικυριαρχήσει και να παοκτήσει την ασύδοτη «ελευθερία» να νέμεται όλο και περισσότερα από τους παραγωγούς του εθνικού πλούτου. Αυτή η συνθήκη άλλωστε κατέστησε αναποτελεσματική την προσπάθεια ενίσχυσης του εισοδήματος που επιχειρούσε η ελληνική κυβέρνηση μετά το 1981, δηλαδή ακύρωσε το κεϋνσιανό μοντέλο για τις εθνικές οικονομίες.

Αν και έχουν πληγεί σοβαρά και οι εργαζόμενοι του ευρύτερου και στενού δημόσιου τομέα, όλο και πιο ευάλωτοι γίνονται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, λόγω της μεγάλης ανεργίας, η οποία αναμένεται να ενταθεί.

Το γεγονός ότι κατά καιρούς η διοίκηση της Εκκλησίας και η συστημική θεολογία έχουν συμβιβαστεί με την άρχουσα εκμεταλλευτική τάξη, έχει αποσιωπήσει το γεγονός ότι για τη Χριστιανική Διδασκαλία και την ορθόδοξη παράδοση, η αδικία είναι αμαρτία, μάλιστα κορυφαία και ασύγγνωστη λόγω της μη-ύπαρξης δικαιολογίας για αυτή, όπως σημειώνει ήδη ο άγιος Παφνούτιος ο Μέγας.

Ο προφήτης Ιερεμίας, του οποίου η μνήμη τιμάται σήμερα 1η Μαΐου από την Εκκλησία, λέει χαρακτηριστικά: «Συ που χτίζεις τα ανάκτορά σου με αδικίες και καταδυναστεύσεις, συ που αναγκάζεις τον πλησίον σου να εργάζεται δωρεάν για σένα και δεν τού δίνεις τον μισθό που δικαιούται,  νομίζεις, ότι θα βασιλέψεις πολύ; (…) Συ και οι άνθρωποί σου δεν θα χαρούν τα παλάτια σου και τα καλά σου (…) Ήταν καλύτερα για σένα να είχες δίκαιη κρίση και να διοικούσες με δικαιοσύνη.»  (Ιερ. 22. 13-15)

Η Αγία Γραφή αναφέρει επίσης, χαρακτηριστικά:

ΛΟΥΗΣ ΤΙΚΑΣ: Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΤΩΝ ΡΟΚΦΕΛΕΡ!!!

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Τον Ιούνιο του 2018, δύο χρόνια πριν, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αδριάντα του Ελληνοαμερικανού ανθρακωρύχου Λούη Τίκα στο "Πάρκο Μνήμης" της πόλης Τρινιντάντ του Κολοράντο. Του συνδικαλιστή που ηγήθηκε το 1914 της εργατικής εξέγερσης στο Λάντλοου και "άλλαξε την πορεία της αμερικανικής ιστορίας & της εργατικής νομοθεσίας" σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μουσείου Μνήμης των Ανθρακωρύχων.

Ο Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης) είχε γεννηθεί το 1886 στο Ρέθυμνο και πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1906. Έγινε μέλος στο μεγάλο Συνδικάτο των Wobblies (Βιομηχανικών Εργατών) και ηγήθηκε της αιματηρής απεργίας στα ορυχεία Ροκφέλερ στο Κολοράντο!

Σκοτώθηκε κατά την διάρκεια αυτών των συγκρούσεων στις 20 Απριλίου του 2014 στη μικρή πόλη Λάντλοου. Εκείνη την εποχή οι συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων και οι μισθοί τους ήταν πολύ σκληρές και άδικες. Τα εργατικά ατυχήματα πολύ συχνά και δεν υπήρχε καμμία μέριμνα για τις οικογένειες των ανθρακωρύχων. Από το 1910 έως το `13 είχαν χάσει τη ζωή τους 618 εργάτες...

Αυτοί οι λόγοι ήταν που ξεσήκωσαν τον Λούη να τα βάλει με τον άδικο νόμο των Ροκφέλερ και να γίνει ο ήρωας της αμερικανικής & παγκόσμιας εργατικής τάξης!

Το χρονικό της απεργίας ήταν σχεδόν άγνωστο και ο Λούης Τίκας ξεχασμένος στην Ελλάδα των... εργατοπατέρων έως το 1991 όταν ο Ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ζήσης Παπανικολάου έγραψε την βιογραφία του σκοτωμένου συνδικαλιστή. Το 2014, έναν αιώνα μετά τα γεγονότα η ταινία "Παλληκάρι: Ο Λούης Τίκας & η Σφαγή του Λάντλοου" του Νίκου Βεντούρα και της Λαμπρινής Θωμά προβλήθηκε στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκυμανταίρ της Θεσσαλονικης.

Τα γεγονότα της αιματηρής εξέγερσης του 1914 στο Κολοράντο ενέπνευσαν την φόλκ αμερικανική μουσική. Το 1944 ο θρυλικός μουσικός Γούντι Γκάθρι έγραψε το τραγούδι " Ludlow Massacre" που ακουγόταν στις μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις στις ΗΠΑ μέχρι την δεκαετία του 1970. Ο ποιητής Ντέϊβιντ Μέϊσον έγραψε ένα ποιητικό δράμα 4.800 στίχων με τίτλο "Ποιός ήταν ο Λούης Τίκας" βασισμένο στην ζωή του πρωταγωνιστή του αμερικανικού εργατικού κινήματος ο οποίος τόλμησε να πολεμήσει το καπιταλιστικο θηρίο μέσα στην ίδια τη φωλιά του... Επίσης το τραγούδι "Λούης Τίκας" που έγραψε το 2001 ο Φράνκ Μάνινγκ είναι πάνω σε αυτά τα δραματικά γεγονότα του 1914, της εξέγερσης των ανθρακωρύχων!

Η σφαγή των εργατών του Λάντλοου υπήρξε μία από τις αιματηρότερες επιθέσεις του κεφαλαίου και του κρατικού μηχανισμού καταστολής κατά των εργαζομένων στην μητρόπολη του δυτικού καπιταλισμού, τις ΗΠΑ...

Στην βάση του μπρούτζινου αγάλματος ύψους 1,89 μ. του ήρωα μπροστά στην λεωφόρο ΛΟΥΗ ΤΙΚΑ είναι γραμμένο στα ελληνικά και αγγλικά:

"ΤΟΥ_ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ_Ο_ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ_ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ"!!!...

Μαρίνος Αντύπας: Οι κινούσες δυνάμεις της ψυχής του

-113 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ (1872-1907)-

του Ηρακλή Κανακάκη*

Η μελέτη των κειμένων που γράφτηκαν δια χειρός του και αυτών που γράφτηκαν από τρίτους για την πολύμορφη δράση και το πολυσχιδές έργο του, σε συνδυασμό με την απροκατάληπτη και προσεκτική διερεύνηση και άλλων πηγών, φωτίζουν άπλετα τις ιδέες του Μαρίνου Αντύπα. Τις πηγές έμπνευσής του στη διαμόρφωση των κοινωνικο-πολιτικών του αντιλήψεων.

Οι κινούσες δυνάμεις της ψυχής που επηρέασαν, προδιέγραψαν και επικαθόρισαν την πολιτική του φιλοσοφία και την ιδεολογική του οντότητα αρδεύονταν και τρέφονταν από τα γεγονότα και τις καταστάσεις μέσα στις οποίες έζησε και ανδρώθηκε.

Ως μαθητής του Γυμνασίου του Αργοστολίου βίωσε την αδικία και την εκμετάλλευση που υπήρχε στο νησί. Μάθαινε για τον επτανησιακό ριζοσπαστισμό στα χρόνια της Αγγλοκρατίας και τους σθεναρούς αγώνες του λαού της Κεφαλονιάς. Ως φοιτητής της Νομικής ήρθε σ’ επαφή και ενεργητική συνεργασία με το σοσιαλιστικό κύκλο του Σ. Καλλέργη. Με ξένες ιδεολογικές θεωρήσεις,

όπως φαίνεται και από τις μεταφράσεις άρθρων του Jaures που δημοσιεύονται στην “Ανάσταση” και από αναφορές του στον Κροπότκιν, τον Μπακούνιν, τον Τολστόι και Ρουσσώ σε άρθρα του στην ίδια εφημερίδα.

Πρωτίστως, όμως, τον συνάρπασε η πρωτοχριστιανική διδασκαλία και η ηθική και η εντρύφησή του στις βασικές αρχές του κοινωνικού χριστιανισμού. Ένοιωσε μέσα του τη θεία πνοή και την υποχρέωση να στρατευθεί στον αγώνα για να ανατείλει μία νέα ζωή σε μία νέα κοινωνία πρωτοχριστιανικής αγάπης και αδελφοσύνης, δηλαδή απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου

από άνθρωπο και από κάθε αδικία, αθλιότητα και αμάθεια. Διότι ο Χριστιανός είναι επαναστάτης της αγάπης και της πράξης. Ο Χριστιανός που λιποτακτεί ή φυγομαχεί από τον αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη είναι καρικατούρα της εικόνας του Θεού Δημιουργού.

Γράφει ο Μαρίνος Αντύπας: “…Ο Ιησούς παραγγέλλει “αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν”. Είναι δύσκολον ν’ αρνηθεί τις ότι εάν ο νόμος ούτος εφαρμοσθεί ποτέ, οι άνθρωποι θα ώσιν αδελφοί και η χαρά και το μειδίαμα θα βασιλεύσωσι μεταξύ των αντί των δακρύων και του αίματος”. “…Είμαι επαναστάτης, υποσκάπτων το άγριο καθεστώς μεθ’όλων μου των δυνάμεων, θεωρώ τους συντηρητικούς αξίους σεβασμού ως άτομα, αξίους θεραπείας ως μέλη του κοινωνικού σώματος… και όχι της βόμβας των  αναρχικών…”. “…Η ελευθερία συνίσταται εις το να δύναταί τις να πράττει παν ό,τι δεν βλάπτει τον άλλον (ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις)…”. “Ζητούμεν Επανάστασιν ιδεών, επανάστασιν αισθημάτων, Παγκόσμιον Επανάστασιν Διοικητικού και Πολιτικού και Θρησκευτικού Συστήματος… Επιζητούντες δηλαδή την αντικατάσταση του Θεού ον κηρύσσουσι οι τύραννοι και δεσπόται δια του Αληθούς Θεού ον εκήρυξεν ο Χριστός και όστις καλείται ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ και όχι Θεός σκληρότατος, δακρύων και δουλείας”.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!! ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Η… άλλη Πρωτομαγιά.

   Απόσπασμα από την Αμοργό-Νίκος Γκάτσος

Ήταν του Μάη το πρόσωπο

του φεγγαριού η ασπράδα
ένα περπάτημα ελαφρύ
σαν σκίρτημα του κάμπου

Κι αν θα διψάσεις για νερό
θα στίψουμε ένα σύννεφο
κι αν θα πεινάσεις για ψωμί
θα σφάξουμε ένα αηδόνι

                              Η πρώτη του Μάη- η ημέρα των λουλουδιών

            Τα τραγούδια μας

            

Παραδοσιακό Αρετσούς Μικράς Ασίας Χορωδία Αιγαίου.

Αλέκος Παναγούλης: Πρωτομαγιά 1976, όταν έφυγε ένας "Ωραίος ως Έλληνας" [ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ]

Η Πρωτομαγιά θυμίζει πάντα τον Αλέκο Παναγούλη 

Η Διεύθυνσή μου

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα

αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι

το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί

Μα τι να γράψω;

Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω

Παράξενο και πήζει το μελάνι

Μέσ’ από φυλακή σας γράφω

στην Ελλάδα

Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό

Δείτε την εκπομπή έρευνας της ΕΡΤ3 «Αρχείο», η οποία αναζήτησε τους φακέλους της υπόθεσης Παναγούλη.

«Αλέξανδρος Παναγούλης... ωραίος ως Έλλην» from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

«Αλέξανδρος Παναγούλης... ωραίος ως Έλλην» from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1973). Υπηρετούσε στο 85ο Σύνταγμα Πεζικού, στη Βέροια, όταν λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανήλθε στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. 

Το πρωί της 13ης Αυγούστου, μία μικρή φάλαγγα κατευθυνόταν προς την Αθήνα από το Λαγονήσι Αττικής. Ήταν ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία του, που ξεκίνησε όπως συνήθως, από την έπαυλή του στο 38ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Σουνίου. Προπορεύονταν δύο μοτοσυκλέτες, ακολουθούσε το αυτοκίνητο του δικτάτορα και σε απόσταση 10 μέτρων το αυτοκίνητο της ασφάλειας. Η φάλαγγα κινείτο κανονικά και μεταξύ 31ου και 32ου χιλιομέτρου, πέρασε πάνω από μία υπόγεια σήραγγα αποχέτευσης των νερών της βροχής, μήκους 7 μέτρων. 

Παναγούλης-Θεοδωράκης- Στο Νικηφόρο Μανδηλαρά

Μόλις πέρασε και το αυτοκίνητο της ασφάλειας, μια ισχυρή εκκωφαντική έκρηξη έγινε μέσα στη σήραγγα και άνοιξε δύο μεγάλες τρύπες στο κατάστρωμα του δρόμου. Ήταν φανερό ότι η έκρηξη προοριζόταν να πλήξει τον δικτάτορα, αλλά καθυστέρησε ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Αμέσως η φάλαγγα σταμάτησε, οι άνδρες της ασφάλειας έτρεξαν επί τόπου, ενώ ειδοποιήθηκε από τον ασύρματο η αρμόδια διοίκηση Χωροφυλακής και σε λίγα λεπτά κατέφτασε ισχυρή δύναμη που απομόνωσε την περιοχή.

Έπειτα από συστηματική έρευνα, ανακαλύφτηκε ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ντυμένος με μαγιό και κρυμμένος κάτω από ένα βράχο. Ο ίδιος παρέμεινε σιωπηλός, χωρίς να δηλώσει την ταυτότητά του. Είπε μόνο ότι δεν είχε συνεργούς. Μόνο έπειτα από δύο μέρες εξακριβώθηκε η ταυτότητά του. Ο Αλ. Παναγούλης οδηγήθηκε στο άντρο των βασανιστηρίων της ΕΣΑ, της στρατιωτικής αστυνομίας. Την ανάκρισή του ανέλαβε ένας από τους πλέον διαβόητους βασανιστές, ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, ενώ το ίδιο βράδυ κατέφτασε επειγόντως από τη Δράμα, όπου βρισκόταν, ο διοικητής της ΕΣΑ και αργότερα οργανωτής της προδοσίας της Κύπρου, αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ιωαννίδης.

Οι πρώτοι νεκροί ( Πάλης ξεκίνημα ) - 1974

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Την Πρωτομαγιά του 1976, σε ηλικία 36 ετών, χάνει τη ζωή του κατόπιν τροχαίου στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έγινε ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα.

Υπόσχεση  

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν’ αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι’ Αγώνα υπόσχεση

Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972

με πληροφορίες από wikipedia 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

1η Μαΐου

"Πρώτη Μαϊου", Στίχοι και Μουσική: Μάνος Λοΐζος. 

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (δίσκος "Φοβάμαι", 1982). 

ΣΤΙΧΟΙ:

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Kαθιέρωση της Πρωτομαγιάς H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.

Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.

Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση.

Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες.

Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.

Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο

Ο Έλληνας Λούης Τίκας τα έβαλε με τον Ροκφέλερ και έπεσε νεκρός

Μια σταγόνα ιστορία...

Λούης Τίκας - Ηλίας Σπαντιδάκης

Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas); Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης; Προφανώς όχι. 

Η διδασκόμενη νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν' ασχοληθεί με ήρωες-μάρτυρες «ρετάλια» που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων σαν τον Λούη...

Αντιθέτως, η εικόνα που συγκράτησαν οι Αμερικανοί για τον Τζων Ροκφέλερ, ήταν η ζηλευτή φιγούρα ενός πάμπλουτου ψηλού καλοστεκούμενου γέροντα που φορούσε πάντα παντελόνι τού γκολφ. Όπως έδειχναν τα προπαγανδιστικά πλάνα του πρώιμου κινηματογράφου και των επικαίρων, είχε πάντα τις τσέπες του γεμάτες ψιλά. Κάθε φορά που τον πλησίαζε ένα παιδάκι, τού έδινε πέντε σεντς για να πάρει καραμέλες κι όταν έβρισκε μπροστά του κάποιον φτωχό, του άδειαζε τα λεφτά στη χούφτα για να αγοράσει φαγητό. Τα ελεγχόμενα από  αυτόν ΜΜΕ δημιούργησαν την εντύπωση πως δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος!...

Η ζωή του - Από την Κρήτη στις ΗΠΑ

       Γεννήθηκε στην Λούτρα Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. 

Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν.

 Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων.

       Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1,75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. 

Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες.

       Συμπτωματικά, απέναντι απ' το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Αρχικά, προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με τους Wobblies. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία.

       Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ' οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα.

H ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

τοῦ Ἴωνος Δραγούμη

Διὰ νὰ δείξουν ὅτι εἶναι σύμφωνοι καὶ συγχρονισμένοι μὲ τοὺς σοσιαλιστὰς τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ἑορτάζουν εἰς τὰς 18 Ἀπριλίου τὴν Πρωτομαγιά των οἱ σοσιαλισταὶ τῆς Ἑλλάδος. Εἰς ἔνδειξιν ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν ἐργατῶν τοῦ κόσμου, ἀλληλεγγύης εἰς τὴν διαμαρτυρίαν κατὰ τῆς διεθνοῦς κεφαλαιοκρατίας, ἑορτάζουν τὴν 1η Μαΐου τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου οἱ διεθνεῖς ἐργάται.

Ὁ ἑορτασμὸς ἔπρεπε νὰ εἶναι σύγχρονος διὰ νὰ ἀποδειχθῆ διεθνής. Τὸ σοσιαλιστικὸν ἐργατικὸν κόμμα τῆς Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖον προσεχώρησεν ἐσχάτως εἰς τὴν Γ’ διεθνὴ, καὶ δι’ αὐτὸ ἐπονομάζεται καὶ «κομμουνιστικόν», δημοσιεύει προκήρυξιν πρὸς τοὺς «προλεταρίους» ὅλης τῆς Ἑλλάδος ὅπου, ἀφοῦ διεκτραγωδεῖ μὲ χρώματα ὑπὲρ τὸ δέον ζωηρὰ τὴν ἐκμετάλλευσίν των ἀπὸ τὸ ἀστικὸν καθεστώς, τοὺς καλεῖ νὰ φωνάζουν ζήτω ὑπὲρ τῆς παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας. Τοὺς καλεῖ ὅμως ἐπίσης νὰ διατρανώσουν τὴν θέλησίν των διὰ τὴν κατάργησιν τοῦ στρατιωτικοῦ Νόμου καὶ νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀξίωσιν τῶν περισυνομολογήσεως εἰρήνης μὲ τὴν Ρωσσίαν.

Δίδεται ἀφορμὴ νὰ διατυπώση κανείς, μὲ πνεῦμα συμπαθείας πάντοτε πρὸς τοὺς σοσιαλιστάς, μερικὰς ἐπιφυλάξεις. Μοῦ φαίνεται πὼς βιάζεται ὀλίγον τὸ σοσιαλιστικὸν κόμμα. Καὶ παρουσιάζεται ὡσὰν δογματικὴ ἡ ζητωκραυγὴ ὑπὲρ τῆς «παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας», διότι οἱ σοσιαλισταὶ τῆς Ἑλλάδος ἀποφαίνονται καὶ δι’ ὅλα τὰ ἄλλα κράτη τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ λογαριάζουν ἂν εἶναι ἕτοιμοι καὶ ἂν θέλουν οἱ λαοὶ νὰ τὴν δεχθοῦν καὶ διότι a priori ὡς μόνην ὀρθὴν λύσιν τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος εἰς ὅλον τὸν κόσμον δέχονται τὸ πρότυπον τῆς Ρωσσίας, τὸ ὄχι ἀκόμη τελείως διαμορφωθέν.

Νομίζω ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ «προλετάριοι» τῆς Ἑλλάδος, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ προκήρυξις, δὲν συγκινοῦνται καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν ἰδέαν τῆς μελλοντικῆς παγκοσμίας σοβιετικῆς δημοκρατίας, ἐνῶ ἀπεναντίας αἰσθάνονται βαθύτατα τὰ ἄλλα δύο αἰτήματα τῆς προκηρύξεως, δηλαδὴ τὴν ἀνάγκην τῆς καταργήσεως τοῦ στρατιωτικοῦ Νόμου καὶ τὸ δίκαιον καὶ συμφέρον τῆς συνθηκολογήσεως μὲ τὴν Ρωσσίαν. Αὐτὰ τὰ δύο εἶναι πραγματικὰ αἰσθήματα τῶν «προλεταρίων» καὶ ὄχι μόνον αὐτῶν.

Ἡ ἀνωτέρω παρατήρησις ἴσως μᾶς δίδει κάποιαν νύξιν ὡς πρὸς τὴν ὀρθοτέραν τοποθέτησιν τοῦ σοσιαλιστικοῦ ζητήματος εἰς τὴν Ἑλλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ:

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2019

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2019

Σε ένα συγκλονιστικό κείμενο που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Αργά βαδίζει ο Χριστός», ο νεοφανής άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς συνοψίζει την εντελώς και ουσιωδώς άθεη νοοτροπία του καπιταλιστή, ο οποίος κόντρα στο ρηθέν της Γραφής, υποστηρίζει ένα άλλο ρηθέν που λέει: «όλη η γη είναι δική μου».

«Έγώ άνέκαθεν αισθανόμουν βαθιά περιφρόνηση άπέναντι στούς άδύναμους καί πεινασμένους άνθρώπους, πού ζητούν μιά άλλαγή οικονομική καί νομική,ή όποία θά έδινε καί σ' αύτούς ψωμί καί δικαιώματα τόσα όσα έχει καί κάθε άριστοκράτης. Έπάνω σέ τί βασίζουν οί προλετάριοι αύτή τήν άπαίτησή τους; Στήν άνθρωπιά καί στό φυσικό δίκαιο; Έάν είναι σ' αύτά,τότε έχασαν τό παιχνίδι. Διότι θά ρωτούσα έγώ: Έπάνω σε τί βασίζουν τήν άνθρωπιά καί τό φυσικό δίκαιο; Έάν ή άνθρωπιά καί τό φυσικό δίκαιο είναι ή τελευταία αρχή την οποία επικαλούνται τότε εκείνοι πρέπει να πεθάνουν, διότι ή άνθρωπιά είναι νεότερη άπό τόν άνθρωπο καί τό φυσικό δίκαιο άσθενέστερο άπό τή φυσική δύναμη. Ό άνθρωπος ορίζει καί τό τί είναι ή άνθρωπιά καί τό τί είναι τό φυσικό δίκαιο. Καί έφόσον είναι έτσι, τότε έγώ έχω τή δική μου άνθρωπιά καί τό δικό μου φυσικό δίκαιο, βασισμένα επάνω στη δύναμή μου και στον πλούτο.
Κατ' αύτή τή δική μου άνθρωπιά,πάνω άπό τήν όποία έγώ δέν άναγνωρίζω άνώτερη άρχή, έγώ πρέπει νά ζώ, μά εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριοι νά πεθάνουν άπό τήν πείνα, καί έγώ πρέπει νά ζώ καλά, μά έκατοντάδες χιλιάδες αύτών νά ζουν άσχημα.

(...)Έγώ δέν θέλω νά είμαι μισοχορτάτος, πόσο μάλλον πεινασμένος. Έγώ θέλω νά είμαι μόνο χορτάτος, μά θέλω νά είμαι χορτάτος άκόμα καί μέ τίμημα τήν πείνα σου καί τό θάνατο σου. Μού λείπουν τελείως οί λόγοι γιά τούς οποίους έγώ θά έπρεπε νά μοιράζομαι τή γή καί τό ψωμί μαζί σου. Καμία δύναμη δέν μέ σπρώχνει πρός αύτό, ούτε κάποια έξωτερική δύναμη μέ άναγκάζει. Σέ μένα τίποτα δέν λέει ότι ή γή είναι δική μας, ένώ όλα μοϋ λένε ότι ή γή είναι δική μου».

Εναντίον αυτής της νοοτροπίας που διαμόρφωνε την αντίστοιχη αφόρητη πραγματικότητα εξεγέρθηκαν με ειρηνικό τρόπο οι εργάτες την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, αντίστοιχες της οποίας εκδηλώθηκαν και στην πατρίδα μας μεταγενέστερα. Για να καταπνίξει την ειρηνική αυτή διαμαρτυρία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τότε, που υποστήριζε το «8 ώρες (βιοποριστικής) δουλειάς, 8 ώρες ύπνου, 8 ώρες ελεύθερου χρόνου», η «ευγενής» ιθύνουσα τάξη των ΉΠΑ κατέφυγε σε βία και άγρια καταστολή με όπλα με πραγματικές σφαίρες εναντίον του πλήθους, με αποτέλεσμα νεκρούς ανθρώπους. 

Η Ορθόδοξη Παράδοσή μας παρουσιάζει μια μοναδική ανεπιείκεια εναντίον της αποστέρησης του μισθού και της αδικίας στη διανομή του εισοδήματος. Η αδικία, όπως θα έλεγε και ο σύγχρονος γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης, δεν έχει καμιά δικαιολογία, διότι το ακόρεστο πάθος της πλεονεξίας δεν συνιστά δικαιολογία σε κανένα επίπεδο. Παραταύτα, το πιο διεφθαρμένο και άπληστο μέρος της κεφαλαιοκρατικής τάξης διασαλπίζει την απενοχοποίηση της κερδοσκοπίας σε βάρος του φτωχού συνανθρώπου, την οποία θεωρεί ως ...θεμιτή. Από κοντά και η αστοχριστιανική ψευδοθεολογία, πιστή στη γραμμή των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής του Χριστού, «απενοχοποιεί» τον πλουτισμό, όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει ότι «κάθε πλούσιος είναι είτε άνομος είτε γιος ανόμου».

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει, αντιθέτως, πολύ χαρακτηριστικά: «Όταν δεις κάποιον να πλουτίζει με αδικίες και να ευημερεί, να στενάξεις, να δακρύσεις. Διότι ο πλούτος αυτός προσθέτει σ' αυτόν τιμωρία...», ενώ ο άγιος των νεοελληνικών γραμμάτων Αλ. Παπαδιαμάντης θα προσθέσει: «Η πλουτοκρατία ήτο είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αυτή καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς».