Ο Κέσλερ προτείνει τη μέση οδό. Ένα μείγμα συμπεριφοράς. Στιγμές απόσυρσης και διαλογισμού και στιγμές δράσης. Η ζωή κλίνεται στον ενεστώτα.
Γράφει: Γιώργος Παπαζαχαρίου - ΕΥ/ΔΑΙΜΟΝΙΑ
Το μηδέν ήταν η μεγάλη σπαζοκεφαλιά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας γιατί παρέμενε στο ελεατικό ερώτημα: είναι δυνατόν το μη ον, δηλαδή το μηδέν να υπάρχει; Κι όμως «πολλά τα δεινά ουδέν ανθρώπου δεινότερο έστι…». Ίσως ο άνθρωπος και τη ψυχή του να μπορεί να μηδενίζει, μηδενίζοντας τη ψυχή των άλλων. Τα Άουσβιτς των Γερμανών και τα Γκουλάγκ των Σοβιετικών, δεν τα πρόφτασε ο Σοφοκλής.
Το άπειρο είναι το χωρίς πέρας, αυτό που δεν τελειώνει, αυτό που πάει παραπέρα κι από το τέλος: δηλαδή ο νους, η σκέψη, η ονειροπόληση, ο στοχασμός, αυτό που αποκαλούμε ψυχή, εσωτερικό μας κόσμο…
«Ο κομισάριος και ο Γιόγκι»
Το «Μηδέν και το Άπειρο» του Άρθουρ Κέσλερ (Arthur Koestler, άλλοι τον μεταφράζουν Καίστλερ) ήταν ο τίτλος του πορνογραφικού αναγνώσματος κάθε στρατευμένου φοιτητή, το κόκκινο πανί για κάθε κόκκινο κόμμα, τα κόκκινα αναμμένα λαμπάκια έξω από τα γραφεία. Κάθε ανάγνωση από φίλο η μέλος και μια ματωμένη καρδιά.
Για τους βιαστικούς αναγνώστες, ο Κέσλερ δημοσίευσε και ένα σύντομο εκλαϊκευμένο δοκίμιο με τις γνωστές θέσεις του για τις κόκκινες εξουσίες, κυβερνητικές η απλώς κομματικές. Τίτλος, «Ο κομισάριος και ο Γιόγκι», εκδόσεις, τότε ΓΑΛΑΞΙΑΣ (μετά νομίζω Κάκτος), ένα πράσινο βιβλιαράκι που περιείχε όλες τις ορατές συχνότητες του χρωματικού φάσματος. Ίσως και λίγες αόρατες, οι οποίες ήταν και αυτές που μας ταξίδευαν πιο μακριά. Αρκούσε να μπορεί να συντονιστεί κανείς.
