ΠΛΑΤΩΝOΣ Πρωταγόρας 320c-322d. Μετάφραση Γεωργία Παπαδάκη
Ο λεγόμενος « μύθος τού Πρωταγόρα» 1
΄Ηταν κάποτε μια εποχή που υπήρχαν μεν θεοί, αλλά δεν υπήρχαν θνητά γένη. Σαν ήρθε όμως ο καιρός ο καθορισμένος από τη μοίρα για να γεννηθούν και αυτά, τότε οι θεοί τα πλάθουν μέσα στη γη κάνοντας μείγμα από χώμα και φωτιά και από όσα ανακατεύονται με φωτιά και χώμα. Όταν λοιπόν επρόκειτο να τα φέρουν αυτά στο φως, πρόσταξαν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα2 να τους δώσουν εφόδια και να μοιράσουν στο καθένα τις ικανότητες που του πρέπει. Και τότε ο Επιμηθέας ζητά από τον Προμηθέα να τον αφήσει να κάνει αυτός τη μοιρασιά∙ « κι όταν κάνω τη μοιρασιά», είπε, «έλα να την εξετάσεις». Και έτσι, αφού τον έπεισε, άρχισε να μοιράζει. Μοιράζοντας, λοιπόν, σε άλλα έδινε δύναμη χωρίς γρηγοράδα, ενώ τα πιο αδύναμα τα εφοδίαζε με γρηγοράδα∙ άλλα πάλι τα προίκιζε με οπλισμό και σε άλλα που έδινε άοπλη φύση, γι’ αυτά επινοούσε για τη σωτηρία τους κάποια άλλη δύναμη. Εκείνα δηλαδή από αυτά που τα εφοδίαζε με μικρό μ μεέγεθος, τους μοίραζε την ικανότητα να φεύγουν πετώντας ή τους έδινε υπόγεια κατοικία∙ σε όσα όμως έδινε μεγάλο μέγεθος, με αυτό ακριβώς το μέγεθος τα έσωζε∙ και τα άλλα, έτσι ισοζυγιάζοντας, τα μοίραζε. Αυτά τα μηχανευόταν, επειδή πρόσεχε μην τυχόν και αφανιστεί κανένα γένος. Αφού λοιπόν τα εφοδίασε με τρόπους που να αποφεύγουν την αλληλοεξόντωση, σοφιζόταν μέσα προστατευτικά σύμφωνα με τις εποχές του χρόνου που ορίζονται από τον Δία, ντύνοντάς τα με πυκνό τρίχωμα και γερά δέρματα, ικανά να τα προφυλάσσουν από το κρύο και κατάλληλα για τους καύσωνες κι ακόμη φρόντιζε, όταν πηγαίνουν για ύπνο, να είναι για το καθένα τους τα ίδια αυτά στρώμα και δικό του και δοσμένο από τη φύση. Κι αφού πόδεσε άλλα με οπλές και άλλα με νύχια γερά και χωρίς αίμα, κατόπιν προμήθευε διαφορετικές τροφές στα διαφορετικά γένη, σε άλλα χόρτο από τη γη, σε άλλα καρπούς δέντρων και σε άλλα ρίζες∙ είναι και κάποια, στα οποία έδωσε για τροφή το φάγωμα άλλων ζώων∙ και σ’ αυτά μεν έδωσε τη δυνατότητα να γεννούν λίγους απογόνους, ενώ σ’ εκείνα που τρώγονται από αυτά έδωσε τη δυνατότητα των πολλών απογόνων, εξασφαλίζοντας έτσι τη σωτηρία για το γένος τους. Επειδή όμως ο Επιμηθέας δεν ήταν πολύ γνωστικός, ξόδεψε χωρίς να το καταλάβει όλες τις ικανότητες στα άλογα ζώα∙ του απόμενε λοιπόν απροίκιστο ακόμη το ανθρώπινο γένος και απορούσε τι να κάνει.
Ευρισκόμενος σ’ αυτή την αμηχανία, έρχεται ο Προμηθέας για να εξετάσει τη μοιρασιά και βλέπει τα μεν άλλα ζώα να είναι τακτοποιημένα επιμελώς σε όλα, τον δε άνθρωπο και γυμνό και ξυπόλητο, χωρίς στρώμα και χωρίς όπλα∙ έφτανε κιόλας η καθορισμένη από τη μοίρα μέρα, κατά την οποία έπρεπε να βγει και ο άνθρωπος από τη γη στο φως.
