Για την ταμπακιέρα κουβέντα…
Τη Δευτέρα 27/1/2020 ένα σκίτσο μου, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, ξεσήκωσε αντιδράσεις ενώ το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στη σύνταξη της Εφημερίδας!!! Επίσης έδωσε αφορμή για ένα κατάπτυστο άρθρο του Βαγγέλη Περρή στην Athens Voice.
Το σκίτσο δείχνει τον Άδωνη Γεωργιάδη με γερμανική στολή στην είσοδο του Άουσβιτς ενώ από πάνω γράφει την χαρακτηριστική φράση του «Μετά τις 30 Απριλίου μη χαλάσουμε τις καρδιές μας». Επίσης μια λεζάντα λέει «Η Τελική Λύση: Άρση προστασίας πρώτης κατοικίας από 1η Μαΐου.
Η σύγκριση του Ολοκαυτώματος με τους πλειστηριασμούς θεωρήθηκε προσβολή! Κι όμως η άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι ένα είδος «Τελικής Λύσης». Το ότι μόνο για φέτος προγραμματίζονται 25.000 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κατοικίας χωρίς ουσιαστικά να προβλέπεται καμιά νομική προστασία για την πρώτη κατοικία, το ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνει η πιο βίαιη μεταφορά ακινήτων από τα μικρομεσαία στρώματα σε τράπεζες και ξένα funds και το τέλος της ιδιοκατοίκησης, με την ανείπωτη δυστυχία που αυτό συνεπάγεται, μόνο με ένα πολύ πιο μείζον, αλλά κατ’ αναλογίαν, αντίστοιχο ιστορικό γεγονός μπορεί, μέσω της υπερβολής, να συγκριθεί! Γιατί έτσι λειτουργεί η σάτιρα και η γελοιογραφία, μέσω της υπερβολής και της αλληγορίας.
Το σκίτσο, λένε, θίγει τη μνήμη του Άουσβιτς! Δεν την θίγει όμως η υποκριτική επίσκεψη ενός φασίστα υπουργού της Ελληνικής κυβέρνησης στον τόπο αυτό, υπουργού που πριν λίγα χρόνια εκθείαζε τηλεοπτικά αλλά και πούλαγε αντισημιτικό βιβλίο του Κ. Πλεύρη! Και λίγες μέρες πριν μίλαγε με χλευασμό για όσους θα χάσουν τα σπίτια τους με την φράση που αναγράφεται στο σκίτσο. Κουβέντα γι’ αυτήν την προσβλητική παρουσία (που ήταν και η πραγματική αφορμή του σκίτσου κι όχι η επέτειος του Ολοκαυτώματος) δεν άκουσα να γίνεται από τους τωρινούς θιγόμενους…
Το Ολοκαύτωμα είναι κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, προέκυψε από τα σπλάχνα της και δεν έχει ιδιοκτήτες! Όσοι κατηγορούν για «αντισημιτισμό» αντίστοιχα σκίτσα επειδή χρησιμοποιούν ένα ιστορικό γεγονός, έμμεσα και σιωπηλά, χτίζουν ένα αόρατο τοίχος δέους και αποτροπής για οτιδήποτε αφορά το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Γιατί με την ίδια κατηγορία του «αντισημιτισμού» αποκρούεται οποιαδήποτε κριτική στα πεπραγμένα αυτού του κράτους! Όπως το Αουσβιτς , τόπος μαρτυρίου εκατομμυρίων Εβραίων και όχι μόνον, ανάγεται σε ιερό σύμβολο που δεν αγγίζουμε, κατά προέκταση δεν αγγίζουμε και δεν κριτικάρουμε το κράτος του Ισραήλ, ένα κράτος απαρτχάιντ όπου οι Παλαιστίνιου και άραβες είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και με τις νέες διατάξεις που μετατρέπουν το Ισραήλ σε αμιγώς «Εβραϊκό» κράτος, απαλλοτριώνονται τα πολιτικά τους δικαιώματα οριστικά και οδηγούνται αργά και σταθερά σε αφανισμό!
