Σπανουδάκης: Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές για το 1821 στο Τουρκικό υπουργείο πολιτισμού

by karavaki

Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια, αν δεν έβλεπα και άκουγα τι, αλλά κυρίως ποιοί μας ετοιμάζουν τις γιορτές, για το 1821. Πόσο απροκάλυπτα πιά, δυστυχώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας και τα υπάκουα παρακλάδια και παπαγαλάκια τους, με το πρόσχημα της εορτής των 200 χρόνων, προσπαθούν και εκ’ δεξιών πια τώρα, να πληγώσουν και να γκρεμίσουν, όλα όσα είμαστε, πιστεύουμε και αγαπάμε. Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές τους, στο Τουρκικό υπουργείο πολιτισμού, αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο.

Οι Τούρκοι τουλάχιστον, θα σεβόντουσαν νομίζω αυτήν την ηρωική χούφτα ανθρώπων, που γονάτισε «για του Χριστού την πίστη την αγία», την «παντοδύναμη» αυτοκρατορία τους.

Κρίμα Νέα δημοκρατία, κρίμα κύριε πρωθυπουργέ, κρίμα πρόεδρε της παρ’ ολίγον δημοκρατίας, κρίμα και λοιπές πολιτικές, αδύναμες δυνάμεις.
Μα που πήγαν οι Έλληνες; Πάντως όχι στην βουλή.

Αυτά τα λίγα περί των εορτών και των ανθρώπων που θα μας «διδάξουν» την «πραγματική» ιστορία μας. Πως βρε παιδιά μου, θα καταφέρετε να βγάλετε απο το αίμα μας, την Ελλάδα πού κυλάει; τούς ήρωες, τους αγωνιστές, τους Αγίους, και τελικά τον ίδιο τον Χριστό; Το Α και το Ω; Ποιοί είστε; ποιόν αντιπροσωπεύετε;

Αυτά γι’ αυτούς λοιπόν, που ένα γλυκό γαλανόλευκο αεράκι θα στείλει κάποια στιγμή, στο έρημο και μοναχικό σπίτι τους, να αναλογίζονται τα «περασμένα μεγαλεία» τους και ελπίζω, το τί «προσέφεραν» στην πατρίδα τους.

Σταμάτης Σπανουδάκης: «Ο Χριστός με γλίτωσε από τα ναρκωτικά»

 Ο συνθέτης μιλάει για τα ναρκωτικά. Πώς τα ξεκίνησε μέσα στην πορεία του σε τρεις χώρες της Ευρώπης και ποιο γεγονός τον έκανε να τα σταματήσει.

 

Η ιστορία ξεκινάει από την ηλικία των 16 ετών, όταν ο Σταμάτης Σπανουδάκης φεύγει από το σπίτι του, επειδή δεν τον άφηναν να γίνει μουσικός. Ξεκινάει να δουλεύει ως μπασίστας στα σκυλάδικα και να βγάζει πολλά χρήματα, ώστε να μπορεί να ζει ωραία. Εκεί γνώρισε αρκετούς μουσικούς και κάποια στιγμή ο Λουκάς Σιδεράς, ντράμερ του συγκροτήματος Aphrodite’ s Child, τον παίρνει και πάνε στο Παρίσι. Εκεί φτιάχνουν ένα γκρουπάκι με το όνομα Eros. Από εκεί ξεκινάει μία πορεία γεμάτη καταχρήσεις και μαυρίλα, την οποία όμως σύντομα ξεπέρασε και βρήκε τον εαυτό του.

Ασχολείται με τη ροκ μουσική και προσπαθούσε να αποκτήσει επιτυχία σε αυτό το είδος της μουσικής. Αυτές του οι προσπάθειες τον οδηγούν στο να εγκαταλείψει τη Γαλλία για να πάει στην Αγγλία. Μετά από λίγο, όμως, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι αυτός ο προορισμός του: «Ωραίο το ροκ, αλλά υπάρχει κάτι ουσιαστικότερο. Κάτι πιο βαθύ, που για μένα τότε ήταν η κλασική μουσική. Οπότε η Γερμανία ήταν η μόνη λύση μου για να σπουδάσω», δήλωσε στη Real Life.

 «Στη Γερμανία έπαθα τη μεγάλη μου εσωτερική κρίση. Είχα φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Και εγώ και η Ντόρη (σ.σ Σπανουδάκη, σύζυγος του). Και από τους γκουρού και τα ναρκωτικά, που αποτελούσαν την εποχή μου και τη φύση μου και προς τα εκεί ψάχναμε και εγώ και η γυναίκα μου, που ήταν έξαλλο νιάτο επίσης, ξαφνικά βρεθήκαμε κοντά στο Χριστό», εξομολογείται ο Σταμάτης Σπανουδάκης.

Τότε ένας συμφοιτητής του τους μίλησε για το Χριστό. Η Ντόρη Σπανουδάκη πήγε αμέσως σε μία γωνία και ξεκίνησε να προσεύχεται. Ο σύζυγος της την χλεύαζε, αλλά δέχτηκε να πάνε την Κυριακή στην εκκλησία. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης θυμάται: «Στάθηκα σε μία άκρη και έκλαιγα σε όλη τη διάρκεια της Λειτουργίας. Στο τέλος γονάτισα και είπα μέσα μου: “Χριστέ μου, εάν με ακούς, διώξε τη μαυρίλα και τη θολούρα. Γλίτωσε με από τον εαυτό μου. Και εγώ δικός σου. Για πάντα”».

Σταμάτης Σπανουδάκης: Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές τους, στο Τουρκικό υπουργείο πολιτισμού, αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ψυχή μου μη λυγίζεις (My soul don' t give up)

του Σταμάτη Σπανουδάκη

Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια, αν δεν έβλεπα και άκουγα τι, αλλά κυρίως ποιοι μας ετοιμάζουν τις γιορτές, για το 1821. Πόσο απροκάλυπτα πια, δυστυχώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας και τα υπάκουα παρακλάδια και παπαγαλάκια τους, με το πρόσχημα της εορτής των 200 χρόνων, προσπαθούν και εκ’ δεξιών πια τώρα, να πληγώσουν και να γκρεμίσουν, όλα όσα είμαστε, πιστεύουμε και αγαπάμε. Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές τους, στο Τουρκικό υπουργείο πολιτισμού, αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο.

Οι Τούρκοι τουλάχιστον, θα σεβόντουσαν νομίζω αυτήν την ηρωική χούφτα ανθρώπων, που γονάτισε «για του Χριστού την πίστη την αγία», την «παντοδύναμη» αυτοκρατορία τους.

Κρίμα Νέα δημοκρατία, κρίμα κύριε πρωθυπουργέ, κρίμα πρόεδρε της παρ’ ολίγον δημοκρατίας, κρίμα και λοιπές πολιτικές, αδύναμες δυνάμεις.

Μα που πήγαν οι Έλληνες; Πάντως όχι στην βουλή.

Αυτά τα λίγα περί των εορτών και των ανθρώπων που θα μας «διδάξουν» την «πραγματική» ιστορία μας.

Πως βρε παιδιά μου, θα καταφέρετε να βγάλετε από το αίμα μας, την Ελλάδα πού κυλάει; τούς ήρωες, τους αγωνιστές, τους Αγίους, και τελικά τον ίδιο τον Χριστό; Το Α και το Ω; Ποιοι είστε; ποιόν αντιπροσωπεύετε;

Αυτά γι’ αυτούς λοιπόν, που ένα γλυκό γαλανόλευκο αεράκι θα στείλει κάποια στιγμή, στο έρημο και μοναχικό σπίτι τους, να αναλογίζονται τα «περασμένα μεγαλεία» τους και ελπίζω, το τί «προσέφεραν» στην πατρίδα τους.

Στα δικά μας τώρα. Εγώ όπως ξέρετε γράφω για το 1821. Σάς έπαιξα και ένα απόσπασμα τον Οκτώβριο στο Ηρώδειο. Γράφω και για να απαντήσω σε όλους αυτούς και πολλούς άλλους, με το μόνο όπλο που διαθέτω. Την μουσική. Κυρίως όμως, για να τιμήσω πραγματικά το 1821. Όπως κάνω χρόνια τώρα για τον Αλέξανδρο, τον Ιωάννη, τον Κων/νο Παλαιολόγο, τον Πλαστήρα, την Πόλη, την Σμύρνη, την Ηλιοποτισμένη, και βέβαια την Δέσποινα και τον Χριστό.

Και με την ματαιοδοξία του καλλιτέχνη, αλλά και την σιγουρία του μουσικού μου παρελθόντος, ελπίζω ότι όταν η σκόνη κατακαθήσει και έκαστος κατεργάρης επιστρέψει στον πάγκο του, αυτή η μουσική θα μείνει στα αυτιά και τις ψυχές σας. Και των παιδιών σας.

Σαν προσευχή, σαν γαλάζια κυματιστή ανεπαίσθητη αύρα, ελληνικού δειλινού.

Πάντα Θεού θέλοντος.

Τα μάτια Της δακρύσαν (Her eyes filled with tears)

ΠΗΓΗ:Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL)

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com