Του Γιώργου Λιερού
«Ήδη από τώρα ο δανειακός κορσές έχει δεθεί σφιχτά μέχρι το 2060. Εάν δεν γίνουν κι άλλες ελαφρύνσεις του χρέους η Ελλάδα θα παραμείνει αυτό που είναι τώρα: ένα κράτος υπό ξένη διοίκηση. Οκτώ χρόνια… η χώρα εφάρμοσε τόσο σκληρές περικοπές που μάλλον κανένα ανεξάρτητο κράτος δεν θα δεχόταν.»
Suddeutsche Zeitung
«Η εθνική οικοδόμηση συνοδεύεται απαραιτήτως από την ανακάλυψη και την προώθηση διεθνιστικών αξιών. Μακριά από το ν’ απομακρύνει από τα άλλα έθνη, η εθνική απελευθέρωση είναι αυτή που κάνει το έθνος παρόν στη σκηνή της ιστορίας. Στην καρδιά της εθνικής συνείδησης υψώνεται και ζωηρεύει η διεθνής συνείδηση.»
Frantz Fanon
Τα συλλαλητήρια για το όνομα Μακεδονία είναι καθαρά μια υπόθεση της εθνικοφροσύνης. Η εμπλοκή ενός μέρους της αριστεράς στο «μακεδονικό μέτωπο» αποτελεί ένα σοβαρότατο ολίσθημα, βαρύ σύμπτωμα της πλήρους αδυναμίας της σημερινής ελληνικής αριστεράς να καταπιαστεί με τη δέουσα αξιοπιστία με τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Αυτή η αδυναμία εκδηλώνεται χαρακτηριστικά στο ότι ο αριστερός πατριωτισμός που δέσποζε για μισό αιώνα στην ιδεολογία της αριστεράς και την οδήγησε στα πρόθυρα της εξουσίας την δεκαετία του 1940, σήμερα είτε έχει εγκαταλειφθεί είτε, ακόμα χειρότερα, συγχέεται με τον για δεκαετίες χειρότερο αντίπαλό του, την εθνικοφροσύνη.
Η διαμάχη για το όνομα Μακεδονία είναι σύγκρουση εθνοτικών πολιτισμικών ταυτοτήτων, διαμάχη ανάμεσα σε λαούς που έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις τους για πολιτική ανεξαρτησία, έχουν αποδεχτεί την «αυτοκρατορική» τάξη και ερίζουν μέσα στα πλαίσιά της χωρίς να έχουν τη δύναμη ή την πρόθεση να την αμφισβητήσουν. Και απ’ αυτή τη σκοπιά τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δεν βρίσκονται στη συνέχεια αλλά στον αντίποδα των πλατειών, προπάντων της πάνω πλατείας του Συντάγματος την οποία ευάριθμα συστημικά καθάρματα θέλουν να πιστώσουν στη Χρυσή Αυγή. Οι πλατείες στρέφονταν ευθέως εναντίον της «Γερμανίας» (εναντίον του ηγεμονικού συνασπισμού στην Ευρώπη), αρνιόνταν δηλαδή την ίδια την «αυτοκρατορική» τάξη, τα πάνω πατώματα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Σήμερα ο ελληνικός λαός με τον σβέρκο του να καίει, το κεφάλι του να βουίζει από τις σφαλιάρες και τις καρπαζιές που πέφτουν απανωτά στις Βρυξέλες, έρχεται να ξεχαρμανιάσει στη γειτονιά του και να φωνάξει «ζήτω ο στρατός», «ζήτω οι ειδικές δυνάμεις», όχι απέναντι στους Τούρκους –τον ισχυρό γείτονα του που τον φοβάται– αλλά απέναντι στο λιλιπούτιο κρατίδιο του Βορρά. Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, και σύνηθες στις πληβειακές μάζες, να εκφορτίζεις την πίεση που δέχεσαι από τους πιο δυνατούς στους πιο αδύνατους από σένα. Μια χειραφετητική πολιτική όμως –σε αντίθεση με τον ακροδεξιό λαϊκισμό που βρίσκεται στο γονιδίωμα αυτών των συλλαλητηρίων– δεν κάνει παραχωρήσεις σε τέτοιου είδους αδυναμίες του λαού· και δεν τις κάνει γιατί σέβεται τον λαό, γιατί τον βλέπει όχι σαν άβουλη μάζα όπως τον θέλει η λενινιστική θεωρία αλλά σαν πρόσωπα ικανά για το καλό και το κακό.
