Η χθεσινή λακωνικότατη (άλλος ζει στη Λακωνία, άλλος έχει τη χάρη!) αναφορά του εκλεκτού (και παλαιού) φίλου "Μικρού Απατεώνα", χάρη στον οποίο γνώρισα το καλοκαίρι του "μακρινού" 1982 τον τότε αρχιμανδρίτη Παύλο (Ιωάννου), αργότερα μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης (αναφορά η οποία έγινε με αφορμή την ονομαστική εορτή του μακαριστού Παύλου), αποτέλεσε το ερέθισμα για να γράψω το σημείωμα αυτό (ήθελα να βγει σύντομο αλλά δεν το πέτυχα, καλύτερα όμως!).
Η λακωνικότατη αναφορά του "Μικρού Απατεώνα" συνοδευόταν και από μια φωτογραφία της... πριγκίπισσας Νταϊάνα (!) με κάποιον ορθόδοξο ιερέα, ο οποίος φυσικά δεν ήταν άλλος από τον αγαπητότατο σε όλη τη νεανική παλιοπαρέα της Βόρειας Εύβοιας "παπα-Παύλο" μας (κατά κόσμον... "παπα-πύραυλο", καθώς ο μακαριστός ήταν πάντα μ' ένα τιμόνι στο χέρι, ώστε να τα προλάβει όλα ─ και... γκάζωνε άγρια, δεν αστειευόταν!...).
18 Σεπτεμβρίου 1996. Η ιστορική και πανέμορφη Λίμνη Ευβοίας (μια γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη του Βόρειου Ευβοϊκού, την οποία ερωτεύτηκαν από την πρώτη στιγμή που πήγαν εκεί οι γονείς μου το 1965 και από τότε δεν ξαναπήγαν πουθενά αλλού καλοκαιρινές διακοπές...) έχει μόλις πριν από 10 μέρες (8 Σεπτεμβρίου, του "Γενεσίου της Θεοτόκου") πανηγυρίσει την εφέστιο εικόνα της "Παναγίας της Λιμνιάς".
Κάτι ο υπέροχος καιρός, κάτι ο απόηχος του πανηγυρικού κλίματος της Λίμνης, κάτι το ότι δεν είχα κάποια υποχρέωση τη συγκεκριμένη περίοδο στην Αθήνα, είχαν συμβάλει ώστε να βρίσκομαι τότε στη (θεωρητικά φθινοπωρινή αλλά στην πραγματικότητα ακόμα καλοκαιρινή) Λίμνη. Από το πρωί εκείνης της μέρας ακουγόταν στη γειτονιά αλλά και στο κέντρο της Λίμνης ότι θα έρθει η... Νταϊάνα στη Λίμνη! "Όρεξη άλλη δεν έχουν", σκέφτηκα, "από το να κάνουν φθινοπωρινά αστειάκια". Καθώς πέρναγε όμως η μέρα καταλάβαινα ότι πράγματι "κάτι παίζεται" και μάλλον δεν πρόκειται για πλακίτσα, διότι μέσα στη μέρα έμαθα ότι είχε πεθάνει ο φίλος μας, μέλος κι αυτός της νεανικής συντροφιάς του παπα-Παύλου, Γιάννης (σπάνιος άνθρωπος, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, ο οποίος, παρά τη σοβαρή αρρώστια που τον κυνηγούσε κατά πόδας επί πολλά χρόνια και η οποία τελικά τον κατέβαλε, συμμετείχε ενεργά στην πνευματική-πολιτιστική κίνηση της Λίμνης και, επιπλέον, όχι μόνο είχε καταφέρει να πάρει το πτυχίο της Νομικής, αλλά είχε γίνει και δικηγόρος στον Δικηγορικό Σύλλογο Χαλκίδας).
