Τα τρία συν ένα μεγάλα ψεύδη της κ. Θάτσερ

Τα τρία συν ένα  μεγάλα ψεύδη της κ. Θάτσερ

Του Σπυρίδωνος  Στάλια, 

Οικονομολόγου PhD

Η Μάργκαρετ Θάτσερ είπε τρία μεγάλα ψέματα και άλλο ένα τεράστιο ψέμα, που εν πολλοίς διαμόρφωσαν το μέλλον της Ευρώπης, αφού αυτούσια προϋποτίθενται στην Συνθήκη τους Μάαστριχτ και ενθάρρυναν την Παγκοσμιοποίηση. Αυτά τα τρία συν ένα ψεύδη είναι η πηγή της κακοδαιμονίας που διατρέχει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ποια ήταν αυτά τα ψέματα;

1)  Η ΤΙΝΑ που σημαίνει "Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την Οικονομία πέραν του νεοφιλελευθερισμού".

Αλλά υπάρχει πάντα μια εναλλακτική λύση. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευφυΐα θα παρέχουν πάντα καλές εναλλακτικές προτάσεις έτσι ώστε η ανθρωπότητα να προοδεύει.

2) Δεν υπάρχουν κρατικά χρήματα, υπάρχουν μόνο τα χρήματα των φορολογουμένων.

Αλλά ισχύει το αντίστροφο. Το σύγχρονο χρήμα (fiat money= χρήμα χωρίς αναφορά σε κάποια άλλη αξία όπως ο χρυσός κτλ) εκδίδεται από το Κράτος και όλα τα χρήματα που υπάρχουν δημιουργήθηκαν από τις δαπάνες του κράτους, και από την ζήτηση χρήματος από την κοινωνία μέσω τραπεζικού δανεισμού τα οποία μετά καταστρέφονται καθώς τα δάνεια αποπληρώνονται. Αυτά που ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι το κράτος για να δαπανήσει πρώτα φορολογεί και δανείζεται, είναι σαφώς ανακριβή γιατί τότε το χρήμα "θα έπεφτε από ένα ελικόπτερο".

3) Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι σαν τον οικογενειακό προϋπολογισμό, πρέπει οι δαπάνες να ισοσκελίζονται με τα έσοδα.

Αλλά το κράτος εκδίδει το χρήμα του, και μάλιστα όσο θέλει, ενώ μία οικογένεια θα πρέπει να δουλέψει να βρει χρήμα. Αυτό που έλεγε και ο Άνταμ Σμιθ ότι «ότι είναι σωστό για μια οικογένεια είναι σωστό και για το Βασίλειο», είναι λανθασμένο. 

Το κράτος δεν θυμίζει σε τίποτα ένα νοικοκυριό. Το κράτος είναι ο χρηματοδότης έσχατης ανάγκης, είναι ο εργοδότης της τελευταίας ανάγκης και μπορεί να δημιουργήσει όλα τα χρήματα που χρειάζεται για να εκπληρώσει αυτούς τους σκοπούς. 

4) Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλείται κοινωνία αλλά μόνο άτομα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψεύδος που έχει ποτέ ακουστεί από χείλη πολιτικού ηγέτη. Αυτό το ψεύδος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του νεοφιλελευθερισμού και ιστορικά είναι ανακριβής. 

Για μια νέα αποικιοκρατία. ΤΙΝΑ και ιστορικός αναθεωρητισμός

Κλεονίκη Αλεξοπούλου

Ιανουάριος 27, 2018

Εκτύπωση άρθρου

Το Σεπτέμβριο του 2017 ο Μπρους Γκίλλεϊ (Bruce Gilley), καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ, με διδακτορικό και μεταπτυχιακό στα Πανεπιστήμια του Πρίνστον και της Οξφόρδης αντίστοιχα, δημοσιεύει το άρθρο «Για την υπεράσπιση της αποικιοκρατίας» (Case for colonialism) στο γνωστό επιστημονικό περιοδικό Third World Quarterly.[1] Ερευνητικές ομάδες κοινωνικών επιστημόνων από διάφορα μέρη του κόσμου συλλέγουν υπογραφές και γράφουν κείμενα όπου ζητούν να αποσυρθεί το άρθρο του -ύμνος υπέρ της αποικιοκρατίας. Τελικά παραπάνω απ᾽ τα μισά μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού παραιτούνται, εφόσον αποδεικνύεται ότι το άρθρο είχε εγκριθεί χωρίς να έχει προηγουμένως περάσει από όλα τα προβλεπόμενα στάδια αξιολόγησης. Παρόλ᾽ αυτά εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου, στο οποίο εργάζεται, τον υπερασπίζονται στη βάση της ελευθερίας του λόγου που πρέπει να διέπει την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Στο πνεύμα των καιρών

Ο Γκίλλεϊ είναι σίγουρα μια ακραία περίπτωση, όμως δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Λόγω της πρωτοφανούς προκλητικότητας του άρθρου του όχι μόνο ως προς την ουσία των ιστορικών επιχειρημάτων και πολιτικών προτάσεων αλλά και ως προς τις διατυπώσεις που περιέχει, μπορεί να φαίνεται μια εξαίρεση σε μια τυχαία στιγμή. Όμως δεν είναι ούτε εξαίρεση, ούτε τυχαία. Πατάει γερά στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη σκέψη και πρακτική με πρόταγμα το ΤΙΝΑ,[2] για να πει χωρίς περιστροφές και προσχήματα αυτό που οι άλλοι είτε δεν τολμούν είτε θεωρούν περιττό. Γι’ αυτόν και για τους ομοϊδεάτες του, ακαδημαϊκούς και policy makers, είναι η κατάλληλη στιγμή, το ιστορικό momentum για την εκ των υστέρων δικαίωση και ενδεχομένως ακόμα και παλινόρθωση της αποικιοκρατίας.

Πίσω απ’ τα λεγόμενα του Γκίλλεϊ διαβάζουμε την ανοχή της Αμερικής του Τραμπ απέναντι στην κανονικοποίηση της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Διαβάζουμε τις πρόσφατες αντιφατικές δηλώσεις του Μακρόν ότι «η αποικιοκρατία στην Αλγερία ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» (προεκλογικά) αλλά ταυτόχρονα «η Αφρική έχει πολιτισμικά προβλήματα» (μετεκλογικά), ακολουθώντας τον προκάτοχό του Σαρκοζί, ο οποίος το 2007 είχε δηλώσει ότι «η τραγωδία στην Αφρική είναι ότι δεν έχει ολοκληρωτικά εισαχθεί στην ιστορία», αναφερόμενος στον ελλιπή εκσυγχρονισμό της. Εδώ η ιστορία ταυτίζεται με την πρόοδο από μια αποκλειστικά ευρωκεντρική σκοπιά. Διαβάζουμε ακόμα την ανησυχία των ηγεσιών της Δύσης απέναντι στην όχι πλέον ανερχόμενη αλλά καθιερωμένη δύναμη της Κίνας, που επενδύει εκτεταμένα σε υποδομές και εκμετάλλευση γης στην Αφρική αλλά και στην ίδια την Ευρώπη.

Για τις λέξεις και τα πράγματα

Το Δόγμα «ΤΙΝΑ» και η Ελλάδα

Αιτίες και μύθοι της ελληνικής χρεωκοπίας

“Πάντ’ ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου”

(Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην δυτική πολιτική κονίστρα εμφανίστηκαν διάφορα δόγματα με σκοπό την κατοχύρωση των προνομίων των νικητών και την καταστολή των λαϊκών κινημάτων. Από το Δόγμα Τρούμαν, για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του κομμουνισμού σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέχρι το Δόγμα Αϊζενχάουερ, για την επέκταση της αμερικανικής βοήθειας στην Μέση Ανατολή, ήταν η πρώτη προσπάθεια για την αμερικανική επικυριαρχία να εξασφαλίσει ζωτικούς χώρους. Η Ελλάδα ήταν από τους πρώτους στόχους αυτής της επιχείρησης εξ αιτίας τόσο της γεωγραφικής της θέσης, όσο και της πολιτικο-οικονομικής της κατάστασης.

Έπεσαν πολλά «πακέτα» δολλαρίων για να διορίζονται κυβερνήσεις-τοποτηρητές, να πληρώνονται ρουφιάνοι από τα ρετάλια του χιτλερισμού, να εξαγοράζονται πολιτικοί, στρατιωτικοί και πνευματικοί παράγοντες ώστε να «τσιμεντώσουν» όλοι μαζί το δόγμα του «ανήκομεν στην Δύση» και να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα και την διάθεση για ανεξαρτησία του λαού τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Μετά την πτώση της Χούντας και την προδοσία της Κύπρου, με την συμπαιγνία του ΝΑΤΟ, το μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό κατεστημένο, προκειμένου να μην διαταράξει την δυτική τάξη πραγμάτων, στηρίχτηκε στο δόγμα «Η Κύπρος είναι μακριά» και εναπόθεσε τις τύχες των διεθνών σχέσεων της χώρας και την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής στο ιδεολόγημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Η ένταξη στην ΕΟΚ επίσημα χαρακτηρίστηκε σαν ανάγκη για την κατοχύρωση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Από τότε άρχισε και ο ραγδαίος εκφυλισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής οικονομίας που, παρά τις κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες, καθόρισε δεσμευτικά την μελλοντική κατάσταση της χώρας στην διεθνή σκακιέρα.