Τι απομένει από τον πατέρα. Η πατρότητα στη σημερινή υπερμοντέρνα εποχή

Ο κοινωνικός Φρόυντ και οι ατομιστές της «κοινότητας

Πάνω από 50 χρόνια, «μάθαμε» να «μαθαίνουμε» ότι η φρουδική ψυχανάλυση, εστίαζε στο άτομο και όχι στην κοινότητα και την κοινωνία. Τα χρόνια της αμφισβήτησης του ’60, παράλληλα με την ανάδυση του φρουδισμού ως αντίβαρο στον αφόρητο αστικό θετικισμό και στον μονοκόματο κανονιστικό μαρξισμό, εξαπλώνονται και οι μετα-φρουδικές σχολές ψυχοθεραπείας και ανάλυσης.

Κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα προσεγγίσεων που ορθώς συνυπολόγιζαν το ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα ως βασική παράμετρο μελέτης και θεραπευτικής ανακούφισης του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, εστίαζαν στην «ανθρωπιστική» ματιά του …ανθρώπου και στην εξεύρεση της έμφυτης «επαναστατικής» καλοσύνης που μπορούσαν να την εντοπίσουν παντού, σε έναν κόσμο που κατά βάση, βέβαια δεν άλλαζε την οικονομική δομή και τις ταξικές αναδιπλώσεις του.

Το νέο θεραπευτικό ρεύμα της «κοινωνικής ψυχοθεραπείας», στην καλύτερη έκανε εποικοδομητική κριτική στον Φρουντ και στην χειρότερη λοιδωρούσε τις «ανακαλύψεις» του ως αυστηρές, συντηρητικές και ακραία εξειδικευμένες. Άλλωστε το κοινωνικά γόνιμο ρεύμα της αντιψυχιατρικής, μπόλιασε και τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, που έτσι θα μετείχαν στον κοινωνικό αναβρασμό της εποχής, αναιρώντας τον … «εξουσιαστικό» πρώην εαυτό τους αλλά όχι το επάγγελμά τους!

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ - “Φέρτε μου τη θάλασσα” στη μνήμη του πατέρα του

O Nίκος Γκάτσος γεννήθηκε στην Ασέα της Αρκαδίας το 1911.
Όταν ήταν σε ηλικία 5 ετών, ο αγρότης πατέρας έφυγε μετανάστης στην Αμερική.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αρρώστησε βαριά και πέθανε.
Τη σορό του την έριξαν στη θάλασσα.

Στη μνήμη του πατέρα του, θα γράψει το ποίημα “Φέρτε μου τη θάλασσα”.

Φέρτε μου τη θάλασσα να τη προσκυνήσω,

φέρτε μου τον ήλιο της να προσευχηθώ.

Έθρεψα τα σπλάχνα σου, κύμα πελαγίσιο,

με χιλιάδες μνήματα μέσα στο βυθό.

Φέρτε μου τη θάλασσα να τη προσκυνήσω,

φέρτε μου τον ήλιο της να προσευχηθώ.

Φέρτε μου τη θάλασσα να τη τραγουδήσω,

φέρτε μου τον ήλιο της για να ζεσταθώ.

Οι νεκρές αγάπες μου δεν θα ρθούνε πίσω,

βάλτε με στον κόρφο της ν'αποκοιμηθώ.

Φέρτε μου τη θάλασσα να τη τραγουδήσω,

φέρτε μου τον ήλιο της για να ζεσταθώ.

Φέρτε μου τη θάλασσα να τη προσκυνήσω,

φέρτε μου τον ήλιο της να προσευχηθώ.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Δίσκος: Θαλασσινά φεγγάρια~ 1974*

*Δίσκος απαγορευμένος από τη Χούντα, που κυκλοφόρησε αμέσως με την πτώση της τον Ιούλιο του 1974
https://youtu.be/D8O9NbrPV2w

ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Ο Μάθιου Στάνφορντ Ρόμπισον γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο 1988. Λόγω έλλειψης οξυγόνου και επιπλοκών κατά τη γέννηση, έζησε τυφλός και παράλυτος σε όλη του τη ζωή. Πέθανε σε ηλικία 11 ετών.

Ο πατέρας του Έρνεστ, σχεδίασε το άγαλμα στο τάφο του γιού του. Το αγόρι φαίνεται να απελευθερώνεται από την αναπηρική καρέκλα και να κινείται για πρώτη φορά στη ζωή του, προς τον ουρανό, ξεφεύγοντας από τους περιορισμούς της ζωής του.

Ο καθρέφτης

Ο καθρέφτης

Μάνος Στεφανίδης

Κοιτάζομαι προσεχτικά στον καθρέφτη
και βλέπω το πρόσωπο του πατέρα μου.
Τι κάνεις εδώ; τον ρωτάω. Δεν πέθανες;
Εσύ πέθανες, μου απαντάει...
                                                      1/5/15

Η αιώνια εφηβεία των νεκρών

Οι ζωντανοί γερνάνε μέρα με τη μέρα
κουβαλώντας τον χρόνο που τελειώνει 
κατάσαρκα σαν πληγή βαθιά.
Οι νεκροί υπάρχουν διαρκώς νέοι,
δεν φοβούνται μην γεράσουν,
οι ρυτίδες τους εξαφανίστηκαν,
η ηλικία τους μηδενίστηκε.
Μέσα στο διάφανο φως και τη σιωπή,
δεν φοβούνται τίποτε πια.
Η αιώνια εφηβεία των νεκρών.

ΥΓ. Από το βιβλίο "Τραγούδια για το Πένθος".

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος : "Οὐ τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον..."

«Οὐ τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον, ἀλλά τό παιδεῦσαι καλῶς. Οὐδέ τό κυήσαι μητέρα εργάζεται, αλλά το θρέψαι καλώς […]. Οὐχ ἡ φύσις, ἀλλ’ ἡ ἀρετὴ ποιεῖ πατέρας».

Απόδοση:

«Δεν σε καθιστά πατέρα από μόνο του το να σπείρεις· αλλά το να μεγαλώσεις το παιδί σωστά. Ούτε σε κάνει μητέρα η εγκυμοσύνη, αλλά το να αναθρέψεις το παιδί σωστά […]. Πατεράδες δεν φτιάχνει η φύση, αλλά ο σωστός τρόπος ζωής».

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (PG 54, 436).

.

Έγραφα το 1999, στο βιβλίο Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου:

«Συχνά […] η εξάρτηση από τον γονιό φέρει το ευγενέστερο προσωπείο: το προσωπείο της αγάπης. Σε τέτοια περίπτωση όμως πρόκειται για μια “αγάπη” κτητική. Ο άλλος δεν αντιμετωπίζεται ως μια ξεχωριστή ύπαρξη, αλλά σαν ιδιοκτησία. Κι έτσι, αντί να είναι στόχος της διαπαιδαγώγησης η διαμόρφωση του νέου ανθρώπου σε ελεύθερη και αληθινή προσωπικότητα, είναι η διατήρηση αυτής της εξάρτησης. Στην παράδοση της Εκκλησίας αυτός ο κίνδυνος έχει επισημανθεί έντονα. Στο ευαγγέλιο π.χ. σημειώνεται ότι η γυναίκα ξεχνά τους πόνους του τοκετού όταν γεννηθεί το παιδί, “από τη χαρά της που έ φ ε ρ ε έναν άνθρωπο στον κόσμο” (Ιω. 16:21) – κι όχι επειδή λ.χ. “α π έ κ τ η σ ε” παιδί».

«Θέματα Χριστιανικής Ηθικής Γ΄ Γενικού Λυκείου» (1999-2016), σσ. 97-98.

Θ.Ν.Π. /16-6-2019.

ΥΓ: Η ζωγραφιά, από το:

 http://www.osservatoreromano.va/en/news/beginning-faith

Χρήστος Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία

«Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που έχουμε για να πει την ελευθερία. Δεν μπορείς ποτέ να αγαπήσεις με εξαναγκασμό ή από υποχρέωση, δεν γίνεται. Η αγάπη είναι το κορύφωμα της ελευθερίας.

Η εκκλησία σημαίνει κάτι που γίνεται, ένα γεγονός. Μετέχω σε ένα γεγονός και αυτό το γεγονός πως καθορίζεται; Στο Ευαγγέλιό της η εκκλησία, δηλαδή στο μήνυμα στο οποίο συνοψίζει την ταυτότητά της, λέει ότι εκκλησία είναι εκείνη η κοινή προσπάθεια, ο κοινός αγώνας όλων για να πραγματοποιήσουμε ένα τρόπο συνύπαρξης που να έχει διδάσκαλον την Αγία Τριάδα. »

Χρήστος Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία.

Ιερός Ναός Αγίου Nικολάου Ραγκαβά, Μάρτιος 2019.

"πάντα π α ι δ ά κ ι στα χέρια του Θεού"...

Papathanasiou Athanasios

Του Θανάση Παπαθανασίου από το f/b Papathanasiou Athanasios

Παρασπονδώ και αναρτώ κάτι προσωπικό:

Αντιγράφω μια καταγραφή μου προ πολλών ετών, από ένα σημειωματάριό μου (όπου εναποθέτω διάφορα κεντρομόλα μου, αραιά και πού):

"20 Νοεμβρίου 1995, ο πατέρας μου βγήκε τελευταία φορά από το σπίτι, για τη 'Σωτηρία'. Η πορεία του επί γης ολοκληρώθηκε [κοιμήθηκε στις 22]. Κι όμως, δεν υπάρχει καμμία διαφορά μεταξύ 'νέου' και 'γέρου'. Πάντα πρόκειται για το ίδιο π α ι δ ά κ ι, τη μια με τσιτωμένο και την άλλη με ζαρωμένο δέρμα, πάντα π α ι δ ά κ ι στα χέρια του Θεού".

Συνεχίζω, σήμερα:

Ανήμπορος πια ο πατέρας, με βλέμμα θολό στις τελευταίες του μέρες και τυπικά χαμένος, κινούσε τα δάχτυλά του με τον τρόπο με τον οποίον έπιανε το σβέρκο μου όταν ήμουν μικρός. Κίνηση άφωνη, που σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι λέει. Κίνηση που κάνει χώρο στο μυστήριο...

Έχω κρατημένα πολλά. Δυο σπαράγματα τα καταθέτω σήμερα, σαν να ανάβω δυο κεριά στη μνήμη του μπαμπά, Νικόλαου Παπαθανασίου:

1. Τον ευγνωμονώ που, μαζί με τη μάνα μας, όταν ήμασταν πιτσιρίκια πέντε-έξι ετών, κάναμε βόλτα οικογενειακά στο παλιό λιμάνι των Χανίων (περί το 1963) και συναντούσαμε τον Σαλή, τον μαύρο μουσουλμάνο λεμβούχο. Πιστοί χριστιανοί οι γονείς μου, εκτιμούσαν εξαιρετικά τον φιλάνθρωπο Σαλή και, δίχως θεωρίες, μας δασκάλευαν έμπρακτα την άφοβη πίστη και τη μυστική παρουσία του Χριστού. Χαιρετούσαμε με χειραψία το αγαθό Σαλή, κι αυτός καλαμπούριζε και δασκάλευε εμάς, τα μικρά, λέγοντάς μας ότι έγινε μαύρος επειδή… όταν ήταν μικρός δεν έτρωγε το φαγητό του και η μαμά του τον έκλεινε στην καρβουναποθήκη!

2. Αντίθετα προς τη διαδεδομένη φράση για τον ήσυχο "ύπνο του δικαίου", ο πατέρας μου μού έλεγε πως όταν είσαι τίμιος δ ε ν πρέπει να κοιμάσαι ήσυχος! Και είχε πολλά, πάρα πολλά δίκια! Η ζωή δείχνει πως ένα ολόκληρο τσουνάμι είναι απλό πιτσίλισμα μπροστά στον μοχθηρό ο οποίος «ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ».

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ / 22-11-2018.

ΥΓ: Το εικαστικό: Έργο του Loui Jover, https://www.saatchiart.com/…/Drawing-yo…/284005/2026501/view

Έχω άνοια: άκου τι νιώθω, άκου τι χρειάζομαι!

«Άνοια», δυστυχώς μια όλο και συχνότερη λέξη τα τελευταία χρόνια. Τρομακτική και ακατανόητη που φέρνει τόσες αλλαγές για τον ασθενή και τους φροντιστές του. Αν οπτικοποιούσα την άνοια, θα την παρομοίαζα με πέπλο ομίχλης που καλύπτει τον υγιή εγκέφαλο. Κάποιες φορές τα σημεία που «πιάνει» η ομίχλη δε λειτουργούν σωστά.  Άλλες φορές το τοπίο ξεκαθαρίζει και ο άνθρωπος έχει μια διαυγή μέρα. Επίσης, θα την παρομοίαζα με γυμνωμένα και μπερδεμένα καλώδια που δεν κάνουν σωστή επαφή. Άλλοτε βραχυκυκλώνουν και οι αναμνήσεις μπερδεύονται. Άλλες φορές σταματούν να είναι καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού και το σήμα δε φτάνει στους μύες ή στο κέντρο των αναμνήσεων. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, ο άνθρωπος είναι εκεί. Νιώθει, σκέφτεται και, συχνότερα από όσο πιστεύουμε, κατανοεί. Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά άτομα με σοβαρή άνοια, ενώ δεν μπορούν να θυμηθούν τα ονόματα των ανθρώπων που τους φροντίζουν, μπορούν να θυμηθούν ποιος τους φέρθηκε με ευγένεια και ποιος όχι. Έτσι, στο πρόσωπο του πρώτου δείχνουν θετική προδιάθεση ενώ στου δεύτερου όχι.

Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, δε θέλω να μείνω στο επιστημονικό κομμάτι της άνοιας, αλλά στο βίωμα του πάσχοντος και την εμπειρία του, όπως τη βλέπω και την ακούω καθημερινά: όταν σε μία «καλή» του μέρα ο άνθρωπος μου μιλά ή μου δείχνει με τις μη-λεκτικές κινήσεις αυτά που νιώθει και θέλει. Σας τα μεταφέρω.

«Φαντάσου ότι μια συνηθισμένη ημέρα πηγαίνεις στη δουλειά σου και ξαφνικά νιώθεις ότι ο δρόμος, που περπατάς κάθε μέρα, είναι άγνωστος. Το περίπτερο που κάθε μέρα έπαιρνες εφημερίδα είναι σαν να το βλέπεις πρώτη φορά. Έχεις χαθεί…σε έναν δρόμο που περπάτησες χίλιες φορές. Φαντάσου ότι μια μέρα βάζεις να βράσεις μακαρόνια μέσα στην καφετιέρα. Αναρωτιέσαι γιατί δε βράζουν και, όταν τα παιδιά σου σ’ το επισημαίνουν, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ντρέπεσαι και νιώθεις τρόμο στη διαπίστωση ότι έκανες τέτοιο λάθος.

"Ο Πορτιέρης" του ΧρυσουλάΑρχοντή

 Από το διήγημα "Ο Πορτιέρης":

Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Σσσς… θα κοιμήθηκε ο γέρος, έχει ησυχία. Μόνο η τηλεόραση τιτιβίζει, έχασε τα κανάλια πάλι με τα παιχνίδια του στο τηλεκοντρόλ. Ησυχία. Να βγάλω τα ρούχα σιωπηλά,να μη ξυπνήσει. Όλα μυρίζουν κάπνα πάνω μου. Ας τα βάλω πάνω στ’ άλλα κι αύριο αρχινάνε όλα.Γυμνός, μόνο με εσώρουχα κοιμάμαι. Δίχως στολή παραδίδομαι στο έλεος των ονείρων. Για να γίνω εκεί,ότι με διατάξουν. Πατέρα ούτε καν σκεπάστηκες. Σε πήρε ο ύπνος άμοιρε. Κουράστηκες να παίζεις με την τρέλα. Όλο τέτοια κάνεις και μ’ αναγκάζεις να πληρώνω γεροντοκόρες νοσοκόμες να σου βάζουνε κομπρέσες. Με τα μάτια μισάνοιχτα κοιμήθηκε.Κοιτάζοντας στην πόρτα. Να του τα κλείσω. Δε σαλεύει. Ρε πατέρα, για θεατράκι έχεις κέφια τέτοια ώρα; Καμιά ζημιά θα σκάρωσες, για να το παίζεις γιος του Άδη. Εε πατέρα! Το τηλεκοντρόλ δεν ξεκολλάει απ’τα χέρια. Σα να γαντζώθηκε μην πέσει στο γκρεμνό.

Το ρολόι χτυπάει 6. Κυκλικά γυρίζουν όλα. Κυκλικά κυλάει ο χρόνος, κυκλικά και η ζωή. Aφετηρία το μηδέν, και τέρμα πάλι το ίδιο. Σαράντα χρόνια μετ’επιστροφής. Δεν έχει σφυγμό. Να τον ταρακουνήσω μπας και συνέλθει. Η γλώσσα του στη θέση της. Να πάρω το ασθενοφόρο. Ποιος είναι ο αριθμός; Γέμισε νούμερα ο νους μου. 166. Ναι, ο πατέρας μου…Περιμένω… Ναι, ελάτε, ο πατέρας μου… Περιμένω,άντε… Ναι, ο πατέρας μου ξεψυχάει… Ναι, ΑνδρέαΠαπανδρέου 11, στον τρίτο. Γρήγορα. Θεσσαλονίκη,ναι… Γρήγορα σας ικετεύω. Γρήγορα! Γιατί δε με κοιτάς ρε Μαστρο-Κώστα; Εσύ δε μου τα ‘μαθες αυτά; Να κοιτάμε τον άλλο μες τα μάτια. Κι αν μας αγαπά θαμεγαλώσει η κόρη του ματιού, και θα γίνει μια σταλιάαν μας σιχαίνεται η ψυχή του, έτσι δε μου πες; Που‘ναι η κόρη του ματιού σου τώρα ρε πατέρα; Που να βολοδέρνει; Σα να μικρύναν τα πνευμόνια μου κι η ανάσα λιγοστεύει. Και γίνεται γοργή.

Πατέρας Όχι φίλος

του Δημήτριου Νατσιού

Ανήκω σε μία γενιά, που ίσως είναι η τελευταία που πρόλαβε να γευτεί, να νιώσει, να βιώσει την βαριά σκιά του πατέρα στο σπίτι. Μεγάλωσα σε μία εποχή που την χαρακτήριζε η –ας μου επιτραπεί το αδόκιμο της φράσης- η ευλογημένη έλλειψη κάποιων αγαθών, που σήμερα υπερεκχειλίζουν στα σπίτια μας. Μίλησα για έλλειψη αγαθών, για την «έντιμον πτωχείαν» του καθ’ ημάς Παπαδιαμάντη. Δεν έλειπε όμως το όντως αγαθόν, και χρησιμοποιώ τον όρο με την αρχαιοελληνική του σημασία, που σημαίνει το καλό, το χρηστό, το ενάρετο. Το καλό αυτό, το εξεικόνιζε ο πατρικός λόγος, προσταγή και ευχή συνάμα, «πρόσεξε όταν μεγαλώσεις να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία». Πόσο βαθιά σοφία ανέδιδε η φαινομενικώς απλοϊκή αυτή φράση, σοφία που πήγαζε και από βίον ενάρετο, διότι όπως μας κανοναρχεί ο παλαιός εκείνος δάσκαλος του πατέρα, ο Πλούταρχος: «ου γαρ ο λόγος τοσούτον, όσον ο βίος εις την αρετήν άγει». 

Βαριά, καταλυτική η παρουσία του πατέρα στο σπίτι, ανακούφιζε την δύσμοιρη μάνα, που ανεχόταν, βάσταζε τα βάρη, την βάσανο και την τυραννία της τροφής και ανατροφής μας. Υπήρχε ομολογώ μία απόσταση τότε του παιδιού από τον πατέρα, μία ακριβώς πατρική απόσταση, ήθελε να τον βλέπουμε σαν πατέρα, δεν απέφευγε την πατρική ευθύνη. 

Δράττομαι της ευκαιρίας και θα υπενθυμίσω αυτό που σημειώνει ένας σύγχρονος παιδαγωγός, αναφερόμενος στην αλλοίωση – έκπτωση, που παρατηρείται σήμερα στον πατρικό ρόλο. Ο γονέας, σημειώνει, που λέει στο παιδί του «μην με βλέπεις σαν πατέρα, εγώ θέλω να είμαι φίλος σου», είναι ο ίδιος ένα ανώριμο παιδί, που παραιτείται από την πατρική του ευθύνη και δημιουργεί στο παιδί του αίσθημα ανασφάλειας που θα φτάσει στον πανικό. Τα παιδιά θα βρουν ευκαιρίες στην ζωή τους ν΄ αποκτήσουν φίλους, είναι όμως αμφίβολο, αν θα βρουν κάποιον άλλον πατέρα,όταν, ούτε ο πατέρας τους δεν θέλει να είναι πατέρας τους και τους ζητάει να μην περιμένουν τίποτε πιο πολύ απ’ αυτόν, απ’ ό,τι θα περίμεναν από κάποιον φίλο. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως η ορθή και σωστή ιεράρχηση του γονικού ρόλου, απαιτεί πρώτα να είσαι πατέρας και γονιός και έπειτα φίλος. Και να προσεχθεί αυτό, μιλάω για ιεραρχία και όχι για κυριαρχία. Η ιεραρχία προϋποθέτει αλληλοσεβασμό και υπευθυνότητα, η κυριαρχία εμπεριέχει αυταρχισμό και σκληρότητα. Τις παλαιότερες εκείνες εποχές ήταν όντως «διακριτοί οι ρόλοι» στην ελληνική οικογένεια, δεν είχε ακόμη εισαχθεί το μικρόβιο της ξενοήθειας, της αλόγιστης μίμησης ξένων προς την παράδοσή μας προτύπων. Τις δεκαετίες που παρήλθαν συνέβη μία αλλαγή του τρόπου ζωής μας, του πολιτισμού μας εν γένει. Και ο πολιτισμός αλλάζει όταν μεταβάλλονται, όχι ιδέες ή αξίες, αλλά οι ανθρώπινες ανάγκες. Ακριβέστερα: η ιεράρχηση των αναγκών. 

Τι συνέβη στο Φρόιντ τη μοναδική φορά που πήγε στην Ακρόπολη

Ο Φρόιντ ήρθε μια και μοναδική φορά στην Ελλάδα, το φθινόπωρο του 1904.  

Συγκεκριμένα έφτασε στην χώρα μας στις 3 του Σεπτέμβρη, με δρομολόγιο της εταιρείας Lloyd, συνοδευόμενος από τον μικρό του αδερφό Alexander (ο οποίος ονομάστηκε έτσι μετά από επιμονή του ίδιου του Φρόιντ, που έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα).

Οι δυό τους ήταν προηγουμένως διακοπές στην Ιταλία και σκόπευαν έτσι κι αλλιώς να έρθουν στην χώρα μας, με την διαφορά ότι ο πρώτος τους σταθμός, σχεδίαζαν να είναι η Κέρκυρα. Άλλαξαν όμως τα σχέδια τους, όταν κάποιος φίλος του Αλέξανδρου, τους υπέδειξε ως καταλληλότερο προορισμό την Αθήνα, λόγω του καύσωνα που είχε η Κέρκυρα τότε, αλλά και των πολύ βολικών δρομολογών της εταιρείαςLloyd.

Έφτασαν λοιπόν στην Αθήνα, κατέλυσαν στο δωμάτιο 31 του ξενοδοχείου «Αθηνά», κι αφού ο Φρόιντ έβαλε το καλύτερο του πουκάμισο, επισκέφτηκαν το Θησείο, ήπιαν καφέ κι ανέβηκαν στην Ακρόπολη. Έμειναν εκεί για 2 ώρες και την επόμενη μέρα ξαναπήγαν και ξόδεψαν όλο σχεδόν τον χρόνο τους εκεί. Η βροχή τους έκανε να καταφύγουν στο υπόστεγο του Μουσείου, το οποίο όμως ήταν κλειστό κι έτσι έμειναν να θαυμάζουν την θέα της πόλης από ψηλά.

Φωτογραφίες από αυτό το ταξίδι, δεν σώζονται. Σώζονται όμως επιστολικά δελτάρια που ο Φρόιντ έστειλε στην γυναίκα του, την Μάρθα. Έτσι, γνωρίζουμε πως μετά την Αθήνα, τα δύο αδέρφια πήγαν με το τρένο στην Κόρινθο, την πόλη της παιδικής ηλικίας του Οιδίποδα, κι ακολούθως επισκέφτηκαν την Πάτρα, απ' όπου κι αναχώρησαν στις 10 το βράδυ, της 6ης Σεπτεμβρίου, με προορισμό την Τεργέστη.

Για τον Φρόιντ αυτές οι ώρες στην Ακρόπολη, ήταν εξαιρετικά σημαντικές και τις θυμόταν ως το θάνατό του, επειδή έπαθε κάτι εκεί που ο ίδιος ονόμασε «σύγχυση της μνήμης» και το περιέγραψε εκτενώς σε γράμμα που έστειλε στον φίλο του Romain Rolllan. Ήταν σαν να μην πίστευε ότι το μνημείο αυτό, για το οποίο τόσα είχε μάθει και διαβάσει, υπήρχε όντως.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ

celin

Κοιταζεις τον πατερα σου.

Κ θυμασαι τι σημαινε για σενα στα παιδικα σου χρονια,

την ασφαλεια που ενιωθες κοντα του,

τη σιγουρια κ τη δυναμη που απεπνεε,

τους καβγαδες με τους συνομηλικους μπομπιρες,ποιανου ο πατερας ηταν ο καλυτερος.

Επειτα,θυμασαι στην εφηβεια σου τους τσακωμους μαζι του,τοτε παρουσιαστηκαν οι πρωτες ρωγμες στις σχεσεις σας,τοτε θελησες να απεγκλωβιστεις απο την κυριαρχια του θαυμασμου σου προς αυτον.

Κ να αρθρωσεις τον δικο σου λογο,να κανεις το δικο σου βημα,

μακρυα απο τις αντιληψεις κ τις ιδεες του,

τις παρωχημενες κ ξεπερασμενες ιδεες του,

κ θυμωνεις μαζι του,

γιατι πολλα απο αυτα

που φυτρωσαν μεσα σου απο σπορους που εκεινος ειχε ριξει,

τα βλεπεις τωρα λαθος.

Κ πρεπει να τα ξεριζωσεις,

ΟΧΙ,εσυ δε θα γινοσουν σαν αυτον,

ΟΧΙ,εσυ δε θα επαναλαμβανες τα λαθη του,

ΟΧΙ,εσυ δε θα αναπαραγεις τα παλια προτυπα,

θα εισαι κατι ξεχωριστο,

κατι νεο,

κατι καλυτερο.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ - Στρίντμπεργκ (Μινωτής - Αγγελίδου)

Εθνικό Θέατρο - Κεντρική Σκηνή 24/03/1988 - 24/04/1988

Παίζουν: Αλέξης Μινωτής, Νέλλη Αγγελίδου

Σκηνοθέτης: Γιώργος Αγαθονικιάδης

Μετάφραση -- Διασκευή: Νίκος Γκάτσος

Θεατρική σκηνοθεσία: Αλέξης Μινωτής

Σκηνικά -- Κοστούμια: Βασίλης Βασιλειάδης

Βοηθός σκηνοθέτης: Γιώργος Μεσσάλας.

Ψυχής Δρόμοι, Οικογένεια, τεύχος 10

Εκδήλωση με αφορμή την έκδοση του 10ου τεύχους του περιοδικού "Ψυχής Δρόμοι" που οργάνωσαν οι εκδόσεις Αρμός και το Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αγίας Παρασκευής με θέμα:

"Οικογένεια: πού βρισκόμαστε σήμερα;"

Η Εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 2016 στο αμφιθέατρο του Β' Γυμνασίου Αγίας Παρασκευής.

Μίλησαν οι:

Κωνσταντίνος Εμμανουηλίδης, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Αγγελική Τζούβαλη-Καριώτογλου, θεολόγος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, πρ. καθηγήτρια Αρσακείου.