Ο Ενεργειακός Αρμαγεδδών της Ευρώπης από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, όχι τη Μόσχα

Του F. William Engdahl

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά την 1η Σεπτεμβρίου 2022

***

Στις 22 Αυγούστου η χρηματιστηριακή τιμή της αγοράς για το φυσικό αέριο στον γερμανικό κόμβο φυσικού αερίου THE (Trading Hub Europe) διαπραγματευόταν περισσότερο από 1000% υψηλότερα από ό,τι πριν από ένα χρόνο. Το καθεστώς Scholz λέει στους περισσότερους πολίτες ότι ο λόγος είναι ο πόλεμος του Πούτιν και της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Πολιτικοί της ΕΕ και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα χρησιμοποιούν τη Ρωσία για να καλύψουν την ενεργειακή κρίση Made in Germany και Βρυξελλών. Οι συνέπειες δεν είναι τυχαίες.

Δεν είναι επειδή πολιτικοί όπως ο Scholz ή ο Γερμανός υπουργός Πράσινης Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, ούτε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πράσινη Ενέργεια Φρανς Τίμερμανς είναι ηλίθιοι ή ανίδεοι. Διεφθαρμένος και ανέντιμος, ίσως ναι. Ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Διαβάζουν ένα σενάριο. Είναι όλα μέρος του σχεδίου της ΕΕ για την αποβιομηχανοποίηση μιας από τις πιο ενεργειακά αποδοτικές βιομηχανικές συγκεντρώσεις στον πλανήτη. Αυτή είναι η Πράσινη Ατζέντα του ΟΗΕ για το 2030, αλλιώς γνωστή ως Μεγάλη Επαναφορά του Klaus Schwab.

Απελευθερώθηκε η αγορά φυσικού αερίου της ΕΕ

Αυτό που κρύβουν προσεκτικά η Επιτροπή της ΕΕ και οι υπουργοί της κυβέρνησης στη Γερμανία και σε ολόκληρη την ΕΕ είναι ο μετασχηματισμός που έχουν δημιουργήσει στον τρόπο με τον οποίο καθορίζεται σήμερα η τιμή του φυσικού αερίου. Για σχεδόν δύο δεκαετίες η Επιτροπή της ΕΕ, υποστηριζόμενη από τις μεγάλες τράπεζες όπως η JP MorganChase ή τα μεγάλα κερδοσκοπικά hedge funds, άρχισε να θέτει τις βάσεις για αυτό που σήμερα είναι μια πλήρης απορρύθμιση της αγοράς φυσικού αερίου. Προωθήθηκε ως η «απελευθέρωση» της αγοράς φυσικού αερίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που επιτρέπει τώρα είναι η άναρχη διαπραγμάτευση ελεύθερης αγοράς σε πραγματικό χρόνο να καθορίζει τις τιμές και όχι τις μακροπρόθεσμες συμβάσεις .

Από το 2010 περίπου, η ΕΕ άρχισε να προωθεί μια ριζική αλλαγή στους κανόνες για την τιμολόγηση του φυσικού αερίου. Πριν από εκείνο το σημείο οι περισσότερες τιμές του φυσικού αερίου καθορίζονταν σε σταθερές μακροπρόθεσμες συμβάσεις για την παράδοση αγωγών. Ο μεγαλύτερος προμηθευτής, η ρωσική Gazprom, παρείχε φυσικό αέριο στην ΕΕ, κυρίως στη Γερμανία, σε μακροπρόθεσμα συμβόλαια που συνδέονται με την τιμή του πετρελαίου. Μέχρι τα τελευταία χρόνια σχεδόν κανένα αέριο δεν εισάγονταν από πλοία LNG. Με μια αλλαγή στη νομοθεσία των ΗΠΑ για να επιτραπεί η εξαγωγή LNG από την τεράστια παραγωγή σχιστολιθικού φυσικού αερίου το 2016, οι Αμερικανοί παραγωγοί φυσικού αερίου ξεκίνησαν μια σημαντική επέκταση της κατασκευής τερματικού σταθμού εξαγωγής LNG. Τα τερματικά χρειάζονται κατά μέσο όρο 3 έως 5 χρόνια για να κατασκευαστούν. Την ίδια στιγμή, η Πολωνία, η Ολλανδία και άλλες χώρες της ΕΕ άρχισαν να κατασκευάζουν τερματικούς σταθμούς εισαγωγής LNG για να λαμβάνουν το LNG από το εξωτερικό.

Αναδυόμενοι από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως ο παγκόσμιος κορυφαίος προμηθευτής πετρελαίου, οι αγγλοαμερικανικοί γίγαντες πετρελαίου, που τότε ονομάζονταν Seven Sisters, δημιούργησαν ένα παγκόσμιο μονοπώλιο στις τιμές του πετρελαίου. Όπως σημείωσε ο Χένρι Κίσινγκερ κατά τη διάρκεια των πετρελαϊκών σοκ της δεκαετίας του 1970, «Ελέγχετε το πετρέλαιο και ελέγχετε ολόκληρα έθνη». Από τη δεκαετία του 1980, οι τράπεζες της Wall Street, υπό την ηγεσία της Goldman Sachs, δημιούργησαν μια νέα αγορά στο «χάρτινο λάδι» ή σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης και συναλλαγές παραγώγων μελλοντικών βαρελιών πετρελαίου. Δημιούργησε ένα τεράστιο καζίνο κερδοσκοπικών κερδών που ελεγχόταν από μια χούφτα γιγάντιες τράπεζες στη Νέα Υόρκη και το Σίτι του Λονδίνου.

Αυτά τα ίδια ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εργάζονται εδώ και χρόνια για να δημιουργήσουν μια παρόμοια παγκοσμιοποιημένη αγορά «αερίου χαρτιού» σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης που θα μπορούσαν να ελέγξουν. Η Επιτροπή της ΕΕ και η ατζέντα της για την Πράσινη Συμφωνία για την «απανθρακοποίηση» της οικονομίας έως το 2050, εξαλείφοντας τα καύσιμα πετρελαίου, φυσικού αερίου και άνθρακα, παρείχαν την ιδανική παγίδα που οδήγησε στην εκρηκτική άνοδο των τιμών του φυσικού αερίου στην ΕΕ από το 2021. Για τη δημιουργία αυτής της «ενιαίας» αγοράς Ο έλεγχος, η ΕΕ πιέστηκε από τα παγκοσμιοποιητικά συμφέροντα για να επιβάλει δρακόντειες και de facto παράνομες αλλαγές κανόνων στη Gazprom για να αναγκάσει τον Ρώσο ιδιοκτήτη διαφόρων δικτύων αγωγών διανομής φυσικού αερίου στην ΕΕ να τα ανοίξει σε ανταγωνιστικό φυσικό αέριο.

Ανισορροπία -€uroπαϊκών- δυνάμεων και εξιδανίκευση της αδυναμίας του ανίσχυρου

Κοσμοϊδιογλωσσία (απόσπασμα)

Ανισορροπία -€uroπαϊκών- δυνάμεων και εξιδανίκευση της αδυναμίας του ανίσχυρου

Και κάτι ακόμα, που αφορά μια άποψη η οποία κυριαρχεί σε τούτη εδώ τη χώρα, όπου ηγεμονεύουν οι υπερεθνικοί οπαδοί της ομοσπονδιακότητας. 

Η default κατάσταση στον διακυβερνητισμό δεν είναι το δίκαιο του ισχυρού -όπως προσπαθούν να μας πείσουν- αλλά η Ισορροπία Δυνάμεων. 

Φωνασκούν για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εύρυθμη λειτουργία ενός πολιτικού συστήματος αλλά στο επίπεδο της €uroζώνης έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. 

Η €uroζώνη, εδώ και καιρό, λειτουργεί δίχως αξιωματική αντιπολίτευση και δίχως εξισορρόπηση δύναμης (δηλαδή προσιδιάζει σε «ολοκληρωτικό» καθεστώς - υπό την επικάλυψη ψευδονομιμοποιήσεων).

Και κάτι γενικότερο, τέλος. Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα που διαπράττουν άνθρωποι καλών προθέσεων είναι η εξιδανίκευση της αδυναμίας. Ο αδύναμος έχει πιθανότητες στάθμισης των συμφερόντων του ή εξισορρόπησης του ισχυρού ή ελπίδα δικαίου μονάχα μέσω της ενδυνάμωσης του (και της εξεύρεσης συμμαχιών). 

Η εξιδανίκευση της αδυναμίας του ανίσχυρου είναι ιδεολογία που εξυπηρετεί τον ισχυρό. Είναι ιδεολογία που γέννησε ο ισχυρός. Ας ασχοληθούν όλοι αυτοί με το να γίνει ο ισχυρός ανίσχυρος ή με το να εξισορροπήσουν τον ισχυρό, και όχι με το να εξιδανικεύουν την αδυναμία του ανίσχυρου μετατρέποντας τον σε δούλο.

To Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του; - Παναγιώτης Ήφαιστος

 

Ο πιο απλό ορισμός της έννοιας «στρατηγική» είναι ο εξής: Στρατηγική είναι η χρήση των μέσων που διαθέτουμε για να εκπληρώσουμε τους σκοπούς μας. Είναι το ίδιο για τα άτομα, τα κράτη, τις συμμαχίες ακόμη και τις επιχειρήσεις. Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει να σταθούμε στην εθνική στρατηγική: Σε πολιτικό επίπεδο, εθνική στρατηγική συνεπάγεται τον ορισμό των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων και ο βέλτιστος συνδυασμός των μέσων που διαθέτει ένα κράτος για την εκπλήρωση αυτών των συμφερόντων. Σε ποιον λοιπόν ανήκει η κυριαρχία στο Αιγαίο, όπως ορίζουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας;

Στο ελληνικό κράτος και εάν όχι γιατί; Μήπως το Αιγαίο είναι καζάν-καζάν, δηλαδή μισό-μισό όπως αξιώνουν οι Τούρκοι απειλώντας και αναπτύσσοντας τη στρατιά του Αιγαίου απέναντι από τα Ελληνικά νησιά; Μήπως το Αιγαίο "ανήκει στα ψάρια του" όπως παλαιότερα διάβαζα σε τοίχους στα Εξάρχεια; Ίσως να υπάρχουν ακόμα γραμμένα αυτά τα συνθήματα, δεν ξέρω.

Για να μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα, ας πούμε δύο θέσεις που αφορούν κάθε βιώσιμο κράτος και που κατά κάποιο τρόπο αποτελούν υποχρεωτικά στρατηγικά αξιώματα για την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, για την κοινωνία αν θέλει να διαθέτει κράτος και για τους κρατικούς λειτουργούς.

Λέμε προκαταρκτικά "υποχρεωτικά στρατηγικά αξιώματα" γιατί αρχές Ιουλίου εν μέσω προεκλογικής αναμέτρησης τα ελληνικά κόμματα, εκτός από γενικόλογες και θολές θέσεις που προκαλούν αναξιοπιστία, δεν γνωρίζουμε --όπως συνήθως γίνεται-- να δεσμεύονται προγραμματικά: Πρώτον, εάν κατανοούν και συμφωνούν ποιες είναι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας. Δεύτερον, εάν ασυμβίβαστα και ακλόνητα δεσμεύονται στην άσκηση κυριαρχίας σύμφωνα με τις πρόνοιες και τρίτον εάν έχουν στρατηγικό σχέδιο για να διαφυλάξουν την κυριαρχία μας.

Τι δεσμεύονται για το Αιγαίο;

Εάν Ελλάδα και Κύπρος δίνουν την εικόνα «αναλώσιμων κρατών» τότε είμαστε τελειωμένοι

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί θα γίνει προσπάθεια να εμπλουτιστούν προγενέστερες παρεμβάσεις με αφορμή την εκλογή του Προέδρου Τράμπ στις ΗΠΑ.

Θα σταθώ κυρίως σε ζητήματα σχεδιασμού στρατηγικής και συγκρότησης εναλλακτικών αποφάσεων σύμφωνα με τις προϋποθέσεις εντός των προσανατολισμών που θα επιλέξει ο νέος πρόεδρος.

Όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο θα τονιστεί ότι το πως θα κινηθεί και αποφασίσει η νέα προεδρική φρουρά συναρτάται με πιο πάγια χαρακτηριστικά και σχετίζονται πρωτίστως α) τις ανακατανομές ισχύος και τα στρατηγικά παίγνια, β) το πόσο επιδέξια θα διαχειριστεί τις σχέσεις με τις ΗΠΑ η Τουρκία και γ) το κατά πόσο εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων οι ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας θα συνεχίσουν να δίνουν την εικόνα ότι είμαστε αναξιόπιστα και αναλώσιμα κράτη και κοινωνίες.

Αναπόδραστα αυτή η εικόνα δόθηκε όταν μυστηριωδώς και ανεξιχνίαστα Κύπρος και Ελλάδα όδευσαν στην Ελβετία λίγο αποχωρήσει ο προηγούμενος πρόεδρος και αναλάβει την εξουσία ο πρόεδρος Τράμπ.

Θα ολοκληρώσω με απόσπασμα του Παναγιώτη Κονδύλη από το επίμετρο της «Θεωρίας του Πολέμου».

Οι προειδοποιήσεις του είναι επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε.

Ουκρανία και ΣΥΡΙΖΑ. Μια ιστορική ευκαιρία για τον Τσίπρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία προσέφεραν μια σπάνια, ιστορική ευκαιρία στην Ελλάδα. Δυστυχώς ούτε η κυβερνώσα δεξιά, ούτε όμως και η αντιπολιτευόμενη αριστερά την εκμεταλλεύθηκαν. 'Ισως η τελευταία και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν ακόμα ένα παράθυρο ευκαιρίας να παίξουν σπουδαίο, πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας ρόλο, που θα είναι εξαιρετικά χρήσιμος και σημαντικός για την αριστερά, αν κληθεί αύριο να κυβερνήσει ή να διακόψει τα Μνημόνια. Εφόσον μπορέσει να εκφράσει ευρύτατες δυνάμεις στην Ευρώπη και παγκοσμίως, που ανησυχούν σφόδρα με την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία και τους κινδύνους που συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη και οικονομία.

Η Ελλάδα και όλες οι πολιτικές της δυνάμεις όφειλαν και οφείλουν να αντιταχθούν αποφασιστικά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας που ξεκίνησαν οι πιο εξτρεμιστικές δυτικές δυνάμεις (μια συμμαχία νεοσυντηρητικών και Μπρζεζίνσκι που κατάφεραν μάλιστα προς στιγμήν να περιθωριοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό Μέρκελ και Ομπάμα), αντί να ψηφίζουμε κυρώσεις οι οποίες στρέφονται εναντίον του εαυτού μας, της Ευρώπης και της παγκόσμιας ειρήνης, πρωταγωνιστώντας σε ένα φιλοαμερικανικό ντελίριο.

Ο Τσίπρας θα έπρεπε να ταχθεί επικεφαλής της προσπάθειας να εγκαταλείψει η ευρωπαϊκή αριστερά τη στάση «ίσων αποστάσεων» και «ήξεις αφίξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις», αναλαμβάνοντας εκείνη μεγάλη διεθνή πρωτοβουλία να σταματήσει τώρα η άτυπη παγκόσμια σύρραξη που πάει να αρχίσει στην Ευρώπη και να λυθεί δημοκρατικά και ειρηνικά το ουκρανικό. Μια τέτοια λύση δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις επιθυμίες των λαών και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που κήρυξε η Ρωσική Επανάσταση του 1917 και οι μεγάλες αντιαποικιακές επαναστάσεις. Αν η «ριζοσπαστική αριστερά» εξακολουθήσει να αφήνει και αυτό το μείζον για το μέλλον της Ευρώπης θέμα στην «εθνικιστική» ακροδεξιά, τότε δεν θα πρέπει να παραπονείται αν αύριο ηττηθεί και περιθωριοποιηθεί σε όλη την Ευρώπη, της Ελλάδας περιλαμβανομένης.

ΟΧΙ στον φασισμό του δικομματισμού.

Αποσπάται τεχνηέντως η προσοχή των πολιτών από στρατηγικά ζητήματα που εξελίσσονται, παρασιωπούμενα από τα ΜΜΕ. Στρέφεται η προσοχή στα φορομπηχτικά του Στουρνάρα και στους σκυλοκαβγάδες Μπουτάρη-Τζιτζικώστα ή στη ” μικρή Μαρία ” ενώ:

• ο Ερντογάν δήλωσε πως ” το Κόσοβο είναι Τουρκία ” και σύναψε μεγάλη συμφωνία στρατιωτικής βοήθειας με την Αλβανία ( ” Ο Ερντογάν προκάλεσε τα αισθήματα των Αλβανών “ )
• το τουρκικό πολεμικό ναυτικό δέσμευσε θαλάσσια περιοχή στα ελληνικά χωρικά ύδατα (ιστορικά για πρώτη φορά ) στην Κάλυμνο ( ” Ελληνική “σιγή ιχθύος” για την αμφισβήτηση των χωρικών υδάτων της Καλύμνου! “ ) .

Από την ελληνική πλευρά ουδεμία επ’ αυτών ανακοίνωση ή διαμαρτυρία έχει υπάρξει. Αντιθέτως, ο ΥΠΕΞ Ε. Βενιζέλος, δεν έχει απορρίψει την αναγνώριση από ελληνικής πλευράς του Κοσόβου ως κράτους, δέχθηκε την έναρξη διαπραγματεύσεων για το κυπριακό με ισότιμη συμμετοχή ( και αυτό, ιστορικά πρώτη φορά ) του τουρκοκυπριακού προτεκτοράτου ( ” De facto αναγνώριση του ψευδοκράτους; “ , ” Οδηγούμαστε σε παγίδα στην Αμμόχωστο “ ). Αναφέρεται πλέον με τον όρο ” θαλάσσιες ζώνες ” αναφορικά με ζητήματα της ελληνικής Α.Ο.Ζ. ( ” Το σχέδιο Β για την ΑΟΖ “ ).Και βέβαια ο Ε. Βενιζέλος δεν πράττει αυτοκέφαλα αλλά με την σύμφωνη γνώμη Α.Σαμαρά, με επικυρωμένη μάλιστα σε ” 43 σημεία ” τη μεταξύ τους συμφωνία για ” εξάντληση της 4ετίας”.