Το βιβλιοπωλείο manifesto διοργάνωσε μια συζήτηση (2014)
με θέμα: Χριστιανοί και Δικτατορία. Εισηγήθηκαν ο Μανόλης Μηλιαράκης Manolis Miliarakis Πρόεδρος του πολιτικού κινήματος της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" και ο Ανδρέας Αργυρόπουλος Andreas Argyropoulos, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων.
O π. Ευάγγελος Παπανικολάου μιλά αποκλειστικά στο αντίφωνο:
Για το φαινόμενο της βίας στην ελληνική οικογένεια και κοινωνία συζητώντας την ποιμαντική πλευρά του ζητήματος.
Εις μιαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν εκκλησίαν. Περί Οικουμενισμού - αντι οικουμενισμού, κλπ.
Σχολιάζει τον διαφορετικό τρόπο έκφρασης των ιερέων, τα πολλά και διαφορετικά λουλούδια στον κήπο της εκκλησίας και αποκαλύπτει ολόκληρη την ιστορία με το "ορθόδοξο γλωσσόφιλο".
Κοιμήθηκε σε ηλικία 48 ετών ο παγκοσμίου φήμης κορυφαίος συνθέτης της Κύπρου Στέλιος Πισής. Πραγματικό παιδί-θαύμα, ξεκίνησε να παίζει πιάνο στα 5 του. Σχεδόν ταυτόχρονα, διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία, η οποία σταδιακά παρέλυσε ολόκληρο το κορμί του και τον καθήλωσε στο κρεβάτι.
Από πολλών ετών, η αναπνοή του υποστηριζόταν από αναπνευστήρα μέσω μόνιμης τραχειοστομίας.Παρά ταύτα, συνέχισε να γράφει συμφωνική μουσική και τραγούδια μέχρι τέλους, με τη βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων.
Ο μακαρίτης υπήρξε βαθιά πιστός χριστιανός. Σ’ αυτόν, και στο μεγαλείο και την ελευθερία του πνεύματός του έναντι των φοβερών περιορισμών του σώματός του, εφαρμόζει απόλυτα το παρακάτω απόσπασμα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Λάιμπνιτς:
«Τίποτε δεν βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα την αθανασία, όσο αυτή η ανεξαρτησία και αυτή η έκταση της ψυχής, που την προφυλάσσει απόλυτα από όλα τα εξωτερικά πράγματα… Οι μεταβολές αυτής της εκτατής μάζας που ονομάζεται το σώμα μας δεν είναι δυνατό να προκαλέσουν τίποτε στην ψυχή…»
Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τον Στέλιο Πισή, γυρισμένο πριν 20 χρόνια: https://m.youtube.com/watch?v=Y4NAtu4VLLs
"Στιγμές απόλυτης ευτυχίας.." Διερωτώμαι αν εμείς οι "υγιείς" τολμήσαμε ποτέ να πούμε ή να σκεφτούμε καν τέτοια λόγια..
ΣΤΕΛΙΟΣ/ΥΠΕΡΒΑΣΗ:
Η βραβευμένη ταινία των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη για τον συνθέτη με μυϊκή δυστροφία Στέλιο Πισή.
TRASCENDENCE: An award winning film by Costas Cacoyannis and Pambos Kouzalis for composer with muscular dystrophy STELIOS PISIS (2008)
Σημείωση Κώστα Κακογιάννη:
Ήταν φθινόπωρο του 1997, λίγους μήνες αφότου είχα επιστρέψει από τις μουσικές σπουδές μου στην Αμερική, όταν μια συνάδελφός μου, η Ντίνα, βάζοντάς μου στο χέρι ένα δισκάκι, μου είπε επιτακτικά “Θέλω την ειλικρινή σου άποψη για τα τραγούδια αυτά”. Μάλιστα, για να διασφαλίσει ότι η γνώμη μου θα είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτη, φρόντισε να αφαιρέσει το εξώφυλλο από το κουτί του άλμπουμ. Έτσι το μόνο που ήξερα γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν ένα όνομα και ένας τίτλος: Στέλιος Πισής “Ψηφίδες”.
Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, έβαλα το δισκάκι στο στερεοφωνικό και έμεινα άφωνος! Πρώτη φορά άκουγα μια τόσο ποιοτική παραγωγή από ντόπιο καλλιτέχνη! Οι σπαρακτικές του ερμηνείες με καθήλωσαν, σε σημείο που αγωνιούσα να τον γνωρίσω. Την επομένη, όσο κι αν ρωτούσα την Ντίνα να μου μιλήσει γι’ αυτόν τον άγνωστο (σε εμένα) ταλαντούχο συνθέτη και ερμηνευτή, η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη και αποστομωτική: «Δεν θα σου πω τίποτα. Θα μάθεις, όταν τον επισκεφθούμε.»
Το Κατ’ εικόνα (αυτεξούσιο) του ανθρώπου είναι από τα σημαντικότερα αγαθά που παραχώρησε ο Θεός στον άνθρωπο, μα συνάμα από τις μεγαλύτερες ευθύνες καθώς η διαστρέβλωση αυτού είναι ο λόγος ύπαρξης του κακού.
Οντολογικά το κακό δεν υφίσταται, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες, απεναντίας είναι μη ον, η θνητότητα του μεταπτωτικού ανθρώπου είναι αυτή που διαιωνίζει την παθολογική κατάσταση της αμαρτίας και εξ αυτής, οι ενέργειες των πράξεων μας συμβάλουν στην ύπαρξη του κακού.
Ο άνθρωπος, όντας έρμαιος του προπατορικού αμαρτήματος και της κατάστασης του θανάτου και προσπαθώντας να επιβιώσει σε μια κοινωνία στην οποία επικροτείται το να «πατάς επί πτωμάτων», καταχράζεται ό,τι ο Θεός εποίησε.
Έτσι λοιπόν, όπως υιός στην παραβολή του άσωτου υιού με ταπείνωση μετανοεί για τα ατοπήματα του στον πατέρα, έτσι και εμείς οφείλουμε να ταπεινωθούμε στο θέλημα του Τριαδικού Θεού και να βρισκόμαστε σε συνεχή μετάνοια για την συγχώρεση των αμαρτιών μας, με μόνο σκοπό την χάραξη της εν Χριστώ ζωής.
Το Μυστήριο της Εκκλησίας, όπως αυτό παραδόθηκε διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι στους Αποστόλους και τους διαδόχους τους Άγιους Πατέρες, κάθε άλλο παρά ένα μονομερές, πολιτισμικά και ουσιαστικά, γεγονός είναι. Αποτελεί το κατεξοχήν οικουμενικό γεγονός με διαστάσεις υπερεθνικές και υπερπολιτιστικές.
Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, αγκαλιάζει κάθε ιδιαιτερότητα των λαών και την ενδύει αγιοπνευματικά ώστε να την μεταμορφώσει εν Χριστώ και να την καταστήσει άρμα θεώσεως. Οι πολιτισμικές αγκυλώσεις σε πράγματα τα οποία δεν προσβάλουν το δόγμα και τις αρχές των Οικουμενικών Συνόδων αποτελεί μια βλασφημία κατά της Εκκλησίας, καθώς την φέρνει στο επίπεδο της μικροπολιτικής και πολιτισμικής επιταγής, αφαιρώντας της τον σωστικό της χαρακτήρα.
Η Πεντηκοστή, η γενέθλιος, ημέρα της Εκκλησίας, μας καλεί στο οικουμενικό πανηγύρι του Χριστιανισμού και μας διδάσκει το άνοιγμα στα έθνη, στα οποία, ως άλλοι Πέτροι, οφείλουμε να μιλήσουμε στην "γλώσσα" τους, την πολιτιστική και λαογραφική και όχι να τους διδάξουμε τον σωστό "ιουδαϊκό" χριστιανικό τρόπο.
Με τον κ. Θανάση Παπαθανασίου, αναπληρωτή καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών
Την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2024 και ώρα 19.00 στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος σε συνέχεια της προηγούμενης εκπομπής θα συζητήσει με τον κ. Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα θεολόγο, αρθρογράφο, με θέμα :
" Η Εκκλησία στην Ουκρανία. Η Θρησκεία στον Πόλεμο "
Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2024 ώρα 19:15, στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος με τον κ. Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα θεολόγο, αρθρογράφο, με θέμα :
Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Β΄ μέρος της συζήτησης που είχαμε με τη θεολογική παρέα των Βασίλη Αδραχτά (Vasilis Adrahtas), Δημήτρη Αρκάδα, Δημήτρη Μπεκριδάκη και Δημήτρη Ουλή (Dimitris Oulis).
Σε αυτό το Β΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το βιβλίο του Δημ. Ουλή, «Ο έρωτας και η νεοπλατωνίνη: Μια θεολογία της σωματικής επαφής» (Εξάντας, 2001). Το θέμα του είναι η σεξουαλικότητα και ειδικότερα οι προγαμιαίες σχέσεις και ο τρόπος που η εκκλησία τις αντιμετωπίζει.
Με τη συμμετοχή και των υπολοίπων η συζήτηση επεκτείνεται στην κριτική θεώρηση βασικών θεολογικών ζητημάτων, όπως η θεολογία του Προσώπου και η σχέση ιστορικότητας και εσχατολογίας, στη σχέση πατερικής και βιβλικής θεολογίας, με ειδικότερες αναφορές στους Χρ. Γιανναρά, Ν. Νησιώτη, Σ. Αγουρίδη κ.ά.
Τίθεται τέλος το ερώτημα για τον τρόπο που οι τέσσερεις θα προσέγγιζαν τα πράγματα με τη δική τους θεολογική ματιά. Γίνεται λόγος για «μηδενιστική εσχατολογία», για τη συναίρεση της ανθρώπινης πράξης με τη «θεία αυθαιρεσία», για το μήνυμα του ευαγγελίου και το «θέλημα του Πατρός» που μένει να ανακαλυφθεί σε κάθε εποχή, είτε από τον καθένα χωριστά, είτε στο πλαίσιο μιας κοινής πορείας.
🥸 Δεν καταλήξαμε. Είναι μια συζήτηση που μένει να συνεχιστεί.
Στο πρώτο σχόλιο υπάρχει το link και μια συνοπτική παρουσίαση του Α΄ μέρους. https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-a/
Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Α΄ μέρος μιας συζήτησης αφιερωμένης σε μια πολύ ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα θεολογική παρέα. Είναι οι Βασίλης Αδραχτάς (Vasilis Adrahtas), Δημήτρης Αρκάδας, Δημήτρης Μπεκριδάκης και Δημήτρης Ουλής (Dimitris Oulis). Συζητούμε μαζί για την κοινή πνευματική περιπέτειά τους, για τη «δική τους» θεολογική ματιά, όπως τη διαμόρφωσαν – ή μάλλον, όπως αυτή τους διαμόρφωσε – σαν παρέα με έναν κοινό θεολογικό προβληματισμό.
Είναι μια ιστορία που αρχίζει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν οι τέσσερεις είχαν ήδη ολοκληρώσει τις αρχικές θεολογικές τους σπουδές, και κλείνει έναν πρώτο κύκλο στις αρχές του νέου αιώνα, με τα πρώτα προσωπικά τους βιβλία. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τη δική του πορεία, κρατώντας πάντα την επαφή και τον διάλογο με τους υπόλοιπους.
Αυτό που τους ένωσε εξ αρχής και συνεχίζει να τους ενώνει είναι η σπουδή της χριστιανικής θεολογίας σε στενή συνάφεια με τις σύγχρονες ανθρωπιστικές επιστήμες και με τις προκλήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.
Στο Α΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το κοινό βιβλίο των Δ. Αρκάδα και Δ. Μπεκριδάκη «Λόγος Σκληρός: Κεφάλαια τοξικής θεολογίας» (Εξάντας, 2002), εστιάζοντας σε αυτό που οι ίδιοι μάς περιγράφουν ως κρίση της εκκλησίας, της ενορίας και της θεολογίας στα χρόνια της αρχιερατείας Χριστόδουλου.
Υπ’ αυτό το πρίσμα θέτουν υπό το φως της κριτικής πολλά από τα σύγχρονα θεολογικά μας «αυτονόητα». Σιγά Σιγά η συζήτηση επεκτείνεται με τη συνδρομή και των υπόλοιπων της παρέας. Γίνεται λόγος για τον εθνοκεντρισμό και τον αναχρονιστικό φονταμενταλισμό των «συντηρητικών», αλλά και για την πρόσδεση της «προοδευτικής» θεολογίας στον φιλελευθερισμό και στους νεοφιλελεύθερους μύθους του ατομισμού, του δικαιωματισμού και της «νέας πνευματικότητας». Πολλά μάλιστα από τα φαινόμενα της δήθεν hardcore-ορθόδοξης θεολογίας, όπως ο «γεροντισμός», η «θεραπευτική θεολογία» και πολλά άλλα, δεν τα αποδίδουν τόσο σε μια εμμονή στην πραγματική παράδοση, όσο σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία των «παραδοσιακών» από το εκσυγχρονιστικό πνεύμα του new age και από τη λογική του θεάματος. Κεντρικό ερώτημα σε όλη τη συζήτηση είναι το «υποκείμενο της ιερότητας».
• Χρήστος Γιανναράς, Ομ. Καθηγητής Φιλοσοφίας Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, Συγγραφέας
• Συντονίζει ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος.
Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019 στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2019» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ο Βέλγος στην καταγωγή μητροπολίτης Βελγίου Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου Αθηναγόρας Peckstadt, μαζί με τον εφημέριο του Ορθόδοξου Ναού Αγίου Ανδρέα της Γάνδης Dominique Verbeke, ταξιδεύει με ομάδα γηγενών Βέλγων ορθοδόξων στην Πάτμο και καλεί τον Γιανναρά και τον τότε ηγούμενο της μονής του Αγίου Ιωάννου, να ξεναγήσουν τους επισκέπτες.
Και βγάζουν ένα άρτιο τηλεοπτικό γύρισμα μισής ώρας.
Όσοι αγαπάτε τη γαλλική Γλώσσα, ιδού...
Κάτι θησαυροί που βγαίνουν από το Γιανναρά. Τώρα που έληξε η δική του πανήγυρις τού ενθάδε, και προχωρεί στο επέκεινα.
Πόσο πολυσχιδής άνθρωπος ήταν τελικά.
Ευχαριστούμε σεβασμιότατε πατέρα και φίλε Athenagoras Peckstadt .
Για την πίστη ως εμπιστοσύνη και τον έρωτα ως «έξοδο από το εγώ» μίλησε και συζήτησε με το κοινό ο Χρήστος Γιανναράς σε εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο «Άπειρος Χώρα» στα Βριλήσσια τον Ιούνιο του 2016.
Η εκδήλωση έλαβε χώρα στα πλαίσια επανέκδοσης των βιβλίων του «Άσμα Ασμάτων» και «Αλφαβητάρι της Πίστης» από τις εκδόσεις Ίκαρος
