ΖΑΚΡΟΣ - ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

«Είναι ευλογία να βρίσκεσαι σε τόπους ανασκαφών»

    ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΚΟΥΤΣΑΦΤΗΣ

Ο Φίλιππος Κουτσαφτής είναι μια ιδιότυπη και χαρισματική περίπτωση κινηματογραφιστή. Η τέχνη του, αυτό το «ντοκιμαντέρ δημιουργού» που στην ουσία κάθε φορά είναι ένα οπτικό φιλοσοφικό και ποιητικό δοκίμιο πάνω στον χρόνο και στον τόπο, δύσκολα μπορεί να περιγραφεί αν δεν τη ζήσεις ως εμπειρία . Το 2001, με την «Αγέλαστο Πέτρα» έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στο σινεμά για να δουν ένα ντοκιμαντέρ. Πράγμα καθόλου συνηθισμένο αν όχι πρωτόγνωρο.

Απίστευτη η δύναμη αυτών των εικόνων που διέτρεχαν χρονικά την Ελευσίνα των αρχαιολογικών χώρων και των βιομηχανιών. Και ταυτόχρονα τη δύναμη του λόγου που έκανε αυτές τις εικόνες περισσότερο συγκλονιστικές.

Δυο δεκαετίες αργότερα, και αφού έχει μεσολαβήσει άλλο ένα σημαντικό ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, το «Χαίρε Αρκαδία», ο Φίλιππος Κουτσαφτής παρουσίασε τον Νοέμβριο του  2023, το νέο του πόνημα, καρπός και αυτό της αγάπης του για τους αρχαιολογικούς τόπους και ό,τι τους περιβάλλει. Και άλλη μια ευκαιρία να ρίξει το βλέμμα του τόσο στο χώμα που εξακολουθεί να «γεννάει» ευρήματα όσο και στους μακρινούς γαλαξίες. 

Δυο πράγματα που μπορεί να είναι και ένα. Αφετηρία για αυτό το ταξίδι είναι η Ζάκρος, η μινωική πόλη στην άκρη της Κρήτης απέναντι από την Κύπρο και τη Μκρά Ασία, η μόνη που ανασκάφθηκε από Έλληνα αρχαιολόγο, τον Νικόλαο Πλάτωνα από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60. 

Ο Φίλιππος Κουτσαφτής, το 1987, την εποχή που εργαζόταν ως διευθυντής φωτογραφίας σε σημαντικές ταινίες, όπως το «Δέντρο που πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη (και πριν ακόμη αρχίσει να συλλέγει το υλικό για την «Αγέλαστο Πέτρα»), βρέθηκε για πρώτη φορά στη Ζάκρο με την κάμερα του και άρχισε να κινηματογραφεί τη διαδικασία των ανασκαφών. 

Και δεν τελείωσε παρά 30 περίπου χρόνια αργότερα. Στα 90 περίπου λεπτά της ταινίας, η κάμερα παρακολουθεί την ομάδα των αρχαιολόγων (αλλά και τους επισκέπτες) σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αποτυπώνει την εικόνα και τα λόγια του Νικολάου Πλάτωνα (ο οποίος έφυγε από τη ζωή λίγο μετά τα πρώτα γυρίσματα), στέκεται σε σημαντικά ευρήματα όπως μια σειρά από μοναδικά -σχεδόν σουρεαλιστικά- χαρακτικά ή σε ένα δοχείο που βρέθηκε στον πάτο ενός πηγαδιού γεμάτο με ελιές που είχαν διατηρηθεί «κρεατωμένες» επί χιλιάδες χρόνια. 

Το τελευταίο ψέμα (1958)

από Νίκος Μακαρόνας

Το 1958 ο Μιχάλης Κακογιάννης σκηνοθετεί «το τελευταίο ψέμα» σε δικό του σενάριο με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη. Πρόκειται για μία καθαρά δραματική ταινία, η οποία όχι μόνο στέκεται μακριά από το μελόδραμα της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής, αλλά, αντιθέτως, πατώντας στα χνάρια του σύγχρονου Ιταλικού νεορεαλισμού και αξιοποιώντας την ιδιαιτερότητα της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας αγγίζει το όριο της ποίησης. Τη φέρνω στη μνήμη μου κάθε τέτοια εποχή, παραμονές Δεκαπενταυγούστου, ακριβώς λόγω του θέματος που πραγματεύεται. Θα την μοιραστώ εδώ έτσι όπως έχει εγγραφεί στη μνήμη μου, σαν μια διαδοχή από εικόνες..

Το πρώτο πλάνο συλλαμβάνει πανοραμικά μια μεγαλοαστική αθηναϊκή έπαυλη. Τραπεζάκια απλωμένα στη μαρμάρινη βεράντα στρωμένα με τσόχα. Οι κυρίες επιδίδονται απερίσπαστα στη χαρτοπαιξία. Κάπου στα ενδότερα μια ομάδα νεαρών πλήττει και αναζητεί να αποδράσει. Εκτός από τη Χλόη, την εντυπωσιακή κόρη της οικογένειας Πέλλα, στην οποία ανήκει η έπαυλη. Αυτή επαγρυπνεί να διαφυλάξει τα προσχήματα: παρίσταται και εισπράττει επαίνους για τη φινετσάτη εικόνα της, κάπου κάπου φλερτάρει τηλεφωνικά με τον πλούσιο γαμπρό που την πολιορκεί, υποκρίνεται την ατσαλάκωτη και επινοεί τρόπους για να διαφυλάξει το κύρος της οικογένειας, κόλπα που σκεπάζουν τη σοβούσα παρακμή: το γεμάτο με νερό μπουκάλι του ουίσκι που πέφτει τάχα μου και σπάει, η μόνη παραφωνία στην απόλυτα ελεγχόμενη σιωπή!

Σε παράλληλο γκρο πλαν, ένας μεσόκοπος άντρας σκυμμένος στα χαρτιά του ασφυκτιά. Ο περιστρεφόμενος ανεμιστήρας είναι η μόνη κίνηση μέσα στο καταθλιπτικά στατικό περιβάλλον. Είναι ο πατέρας της Χλόης, ο οποίος βιώνει το αδιέξοδο της επικείμενης χρεωκοπίας.

Η Χλόη μαθαίνει τα νέα και καλλωπίζεται για να αποδράσει στα στέκια της μεγαλοαστικής κοινωνίας αποφασισμένη να διαφυλάξει το όνομα της οικογένειας που καταρρέει. Ξενυχτάει στο πλάι του υποψηφίου γαμπρού και εκεί συμβαίνει το πρώτο «θαύμα», η συνάντηση με τον Γαλανό, έναν έμπορο έργων τέχνης, τον άνθρωπο που θα κοιτάξει για πρώτη φορά βαθιά μέσα της. Η Χλόη αντιστέκεται, υποκρίνεται απάθεια και αδιαφορία στο ερωτικό σκίρτημα που νοιώθει γι αυτόν. Όμως η πραγματικότητα ανοίγει μέσα της δρόμους, οι οποίοι θα την οδηγήσουν σταδιακά στο αληθινό θαύμα.

Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου

"Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα

 Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. 
Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. 
Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα;Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Άλλες αναρτήσεις για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου ΕΔΩ

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

...Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,
Πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας
Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου
μες απ’ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων,
φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω :

” Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
” Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “"

3 Μαρτίου 1957.

Στην Κύπρο μαίνεται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον των βρετανών με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Ο εικοσιεννιάχρονος υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από προδοσία,περικυκλώνεται μέσα στο κρησφύγετο του, από βρετανούς στρατιώτες. Διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν και συνεχίζει να πολεμάει μόνος του μέχρι που οι αντίπαλοί του με τη βοήθεια ελικοπτέρου τον καίνε ζωντανό. 

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο ο οποίος έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει:

Ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της ανάρτησης :

Στις 5 Μαρτίου 1957, μέρα Τρίτη, οι πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν :

Άθως Το Άγιο Όρος. Μια ταινία του Βασίλη Μάρου

Ένα σπάνιο film από το Άγιον Όρος πριν από 100 χρόνια.

Ένα σπάνιο film από το Άγιον Όρος πριν από 100 χρόνια. 1917 - 1918.

 Πως τα Τυπικά Μοναστικά παραμένουν αναλλοίωτα στους αιώνες. Πρόκειται για μια στασιμότητα, που εκφράζει τον απόλυτο σεβασμό στην παράδοση.

 Στο πνεύμα και στο γράμμα της πίστης. Πρόκειται για νίκη της Πίστης, ενάντια στο χρόνο. Στην αέναη ροή του χώρου και του χρόνου, που προσδιορίζει την έννοια του χρόνου. 

Athos Zone

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/mM23EsC0w9o?si=2NIlLFZCCw-bkaLE
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΒΙΝΤΕΟ – Δείτε την ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου “Όλγα Ρόμπαρντς”

Το μυστήριο γύρω από μια σειρά δολοφονιών διακεκριμένων Αράβων επιχειρηματιών έχει προκαλέσει αναστάτωση στην Αθήνα. Ενώ όλοι αναζητούν το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τις εκτελέσεις, ένας νεαρός διαρρήκτης, ο Δημήτρης, είναι εκείνος που ανακαλύπτει τυχαία την ταυτότητά του. Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη Ελληνοαμερικανίδα, την Ολγα Ρόμπαρντς, την οποία και θα βάλει στόχο να συναντήσει. Προκειμένου να τα καταφέρει, ζητά τη συνδρομή του «Επιστήμονα», ενός φυγόδικου ερημίτη, αυθεντία στο έγκλημα. Η συνάντηση, φυσικά, κρύβει ανατροπές.

Σκηνοθεσία Χρήστος Βακαλόπουλος.
Παίζουν Όλια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σταύρος Τσιώλης.

Σενάριο: Αντώνης Κιούκας , Χρήστος Βακαλόπουλος.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σινάνος.
Μουσική σύνθεση: Νίκος Ξυδάκης.

 Post Views: 204

Ο Μυστικός Γάμος (1968) - Μια λυρική μυθοπλασία

Pablo del Amo

«Ο μυστικός γάμος» (απόσπασμα). Η δεύτερη από τρεις αυτόνομες ιστορίες σε μια σπονδυλωτή ταινία με κεντρικό τίτλο «Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968)». Γραμμένη από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και δραματοποιημένη λυρικά (σχολή Τάκη Κανελλόπουλου) από τον ίδιο και τον αδερφό του (Γιώργο Καμπανέλλη).

Πρωταγωνιστούν οι αγαπημένοι μου, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Γιώργος Τζώρτζης. Σε μουσική του υπέροχου Νίκου Μαμαγκάκη.

 Στη φωτογραφία, ο εξαίρετος Νίκος Καβουκίδης.

 Η ιστορία αυτή βασίζεται στον πραγματικό γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου ή «Ζήδρος» (ήρωα της αντίστασης κατά του Βρετανικού ζυγού στη Κύπρο), με την Βασιλική Παναγή, στη Μονή της Παναγίας Αχειροποίητου.

 Στη κατεχόμενη πάλι κι «έρημη» πια Λάπηθο Κερύνειας. 

ΥΠΟΘΕΣΗ: «Η δεύτερη ιστορία, με τίτλο "Ο μυστικός γάμος", είναι μελαγχολική και διαδραματίζεται το 1957 στην Κύπρο, την εποχή του ένοπλου αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών.

Παιδαγωγικά βίντεο - ταινίες

Παιδαγωγικά video από τη ΔΟΕ
Όλα τα video στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://doe.gr/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-2024/

Η ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας) υποτίτλισε 22 ταινίες που αναφέρονται σε παιδαγωγούς και στοχαστές οι οποίοι/ες επηρέασαν και επηρεάζουν έως σήμερα την παιδαγωγική σκέψη και τις παιδαγωγικές πρακτικές, με στόχο την επαναπροσέγγιση με την ιστορία της παιδαγωγικής, την επαφή με σημαντικές παιδαγωγικές ιδέες και πρακτικές και τη δημιουργία αναστοχαστικού παιδαγωγικού προβληματισμού.

 

Ο υποτιτλισμός των 22 ταινιών πραγματοποιήθηκε από τη ΔΟΕ στο πλαίσιο των δράσεων που αναγράφονταν στα ενιαία κείμενα, τα οποία ανάρτησαν τα σχολεία με αποφάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων, ακυρώνοντας στην πράξη τη διαφοροποίηση - κατηγοριοποίηση των σχολείων και την εμπορευματοποίηση της παιδείας, που προωθείται από τους νόμους της αξιολόγησης 4823 και 4692.

Poor Things: Εύπεπτο woke μανιφέστο

του Γιάννη Ξένου από το Άρδην τ. 128

Για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου θα διαβάσετε στο τεύχος 128 του Άρδην αναλυτική κριτική του Κ. Μπλάθρα, δεν μπορούμε όμως να μην εστιάσουμε στους λόγους για τους οποίους η ταινία τυγχάνει, από ένα κομμάτι των κριτικών και του κοινού, αποθεωτικής αποδοχής και θεωρείται από τα φαβορί των Όσκαρ. Ο Λάνθιμος έφτιαξε μια εύπεπτη ταινία σε σχέση με τις βαριές, κλειστοφοβικές, προηγούμενες ταινίες του, που ήταν για περιορισμένο κοινό. Στη νέα του ταινία φτιάχνει ένα μαζικό μανιφέστο του woke κινήματος με όλα τα βασικά υλικά: οι λευκοί άνδρες είναι ηλίθιοι, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον «αφυπνιστικό» αγώνα της ηρωίδας που στο τέλος θριαμβεύει. Η ταινία, επειδή έχει και χάπι έντ, ενθουσιάζει ένα συγκεκριμένο κοινό, καθώς, και ως προς τα τεχνικά της χαρακτηριστικά (π.χ. φωτογραφία), είναι καλή, ενώ οι «κριτικοί» μπορούν να προσθέσουν όση σάλτσα θέλουν για να πείσουν για τον χειραφετιτικό αγώνα της Μπέλας.

Παρόλα αυτά, όσο ντόρο και να κάνουν, δεν ξεφεύγει ότι η ταινία είναι επιφανειακή. Υποτίθεται ότι η συνείδηση της ηρωίδας περνά σε άλλο επίπεδο όταν, στο ταξίδι ενηλικίωσης στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας, βλέπει για πρώτη φορά λιμοκτονούντες πρόσφυγες.

 Τι κάνει; Υπεξαιρεί ένα σημαντικό ποσό από τον φίλο της και το δίνει σε κάτι μούτρα ναύτες που την πείθουν (δεν είναι και δύσκολο) ότι θα τα διαθέσουν στους πρόσφυγες και φυσικά τα κρατούν για τον εαυτό τους.

Ταινία για το 1821 - ΕΞΟΔΟΣ 1826

“ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ”- ΒΊΝΤΕΟ

H ομορφιά σώζει τον κόσμο

από Αντίφωνο

Δραματική οικογενειακή σειρά σε 12 επεισόδια. Βασισμένη στην κλασσική ρωσική νουβέλα του Ντοστογιέφσκι.

Τέσσερις αδελφοί Καραμαζόφ. Ο κάθε ένας με τη μοναδική του προσωπικότητα και τις διαφορετικές του επιθυμίες. Καθοδηγούμενοι από έντονα, ανεξέλεγκτα συναισθήματα οργής και εκδίκησης, θα εμπλακούν όλοι στη βάναυση δολοφονία του απεχθούς πατέρα τους. Η σειρά ξεδιπλώνει ένα μεγάλο έπος που επιχειρεί να εμπλακεί στην πιο σκοτεινή καρδιά του ανθρώπινου είδους, και να κατανοήσει το αληθινό νόημα της ύπαρξής τους.

Φραντς Γέγκερστετερ: 80 χρόνια από τον αποκεφαλισμό του

Σήμερα 9 Αυγούστου, κλείνουν τα 80 χρόνια από τον αποκεφαλισμό του Φραντς Γέγκερστέτερ, του Αυστριακού αντιναζιστή που αρνήθηκε να υπηρετήσει στον γερμανικό στρατό όταν κλήθηκε να στρατευθεί, επειδή πίστευε ότι να υπηρετήσει το ναζιστικό κράτος ήταν ασυμβίβαστο με τη χριστιανική πίστη. Η πατρίδα του είχε προσαρτηθεί στη ναζιστική Γερμανία με το “Ἀνσλους” από το 1938. Απλός αγρότης, φιλομαθής με στοιχειώδη μόρφωση, αντιστάθηκε μέχρι το τέλος, εκεί που υπέκυψαν άνθρωποι του πνεύματος.

Γεννήθηκε το 1907 και έζησε στο μικρό χωριό Σακτ Ράντεγκουντ κοντά στο Σάλτσμπουργκ της Άνω Αυστρίας. Χαρακτήρας ατίθασος και δυναμικός στα νιάτα του, ήταν πάντοτε πιστός αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι θα αφοσιωνόταν τόσο πολύ στη χριστιανική πίστη. Πράγμα που αποδόθηκε στην επιρροή της βαθιά πιστής συζύγου του Φραντσέσκα Σβάνινγκερ, με την οποία παντρεύτηκαν στις 9 Απριλίου 1936 (ΦΩΤΟ).

 Όμως, πιο αξιόπιστες είναι μαρτυρίες που αποδέχεται ο βιογράφος του Γκόρντον Τσαν, ότι η μεταστροφή του ανάγεται σε προγενέστερο διάστημα, όταν είχε φύγει κάποια χρόνια από το χωριό του για να εργαστεί σε μεταλλεία σιδήρου στο Άιζενερτζ. Η μεταστροφή αυτή οδήγησε και στο γάμο του, από τον οποίο απέκτησε τρεις κόρες: Τη Ροζαλία (1937), τη Μαρία (1938) και την Αλοϊσία (1940).

Σμύρνη Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/trrCA77LDow

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ολο Γελούσε - Ταινία Ντοκυμαντέρ για τον Κώστα Τσάκωνα σε σκηνοθεσία Θόδωρου Μαραγκού - 2018

Ο ΘΙΑΣΟΣ

 

  Ο ΘΙΑΣΟΣ

του Θόδωρου Αγγελόπουλου 

Μία ελληνική ταινία στις 100 καλύτερες (του κόσμου) «Ο Θίασος»

***

Ολόκληρη η ταινία!!!!

https://m.youtube.com/watch?v=ZHviHcsO3kw&feature=share

***

Η παρακολούθηση ενός σχεδόν τετράωρου, αργόσυρτου έπους για την ήττα της αριστεράς στον εμφύλιο, μέσα από το σχήμα του μύθου των Ατρειδών, αποτελεί σίγουρα για πολλούς έναν κινηματογραφικό εφιάλτη, ακόμα κι αν πρόκειται για την κορυφαία ελληνική ταινία και μία από τις 100 καλύτερες ταινίες του κόσμου, σύμφωνα με τους 900 κριτικούς, που συνεργάζονται με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. 

Γιατί το αριστούργημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Ο Θίασος», είναι μία τόσο σημαντική ταινία διεθνώς; Πως έμεινε στην ιστορία ως «ελεγεία της αριστερής ήττας»; Και γιατί θα άξιζε να τις αφιερώσετε τέσσερις ώρες από τη ζωή σας για να την (ξανα) δείτε; Δεν ξέρουμε, αν θα καταφέρουμε να σας πείσουμε, πάντως για να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο, ζητάμε λιγότερα από τα 230 λεπτά της ταινίας. Όλα είναι θέμα… χρόνου, όπως θα διαπιστώσετε.    

Κοιμήσου Περσεφόνη...

Από Κλαπάκης Γιώργος 

Ο άνθρωπος των φωτογραφιών λεγόταν Παναγιώτης Φαρμάκης και γεννήθηκε στα Δερβενοχώρια πριν πολλές δεκαετίες. 

Στο κορυφαίο ( κατά τη γνώμη μου) ελληνικό ντοκιμανταίρ "Αγέλαστος Πέτρα" (του Φιλίππου Κουτσαφτή, ελεύθερο στο Διαδίκτυο) αποτυπώθηκαν στιγμές του αποκλίνοντος βίου του πίσω στα 90's. 

Με φθαρμένη στρατιωτική φόρμα, μονίμως μια στρατιωτική χλαίνη στο κεφάλι και με ένα οικοδομικό καρότσι, διέτρεχε την Ελευσίνα και το Θριάσιο Πεδίο κάνοντας αυτό στο οποίο είχε τάξει την ύπαρξή του, μάζευε με το καρότσι του από σωρούς με μπάζα και σκουπίδια πεταμένα κτερίσματα και αρχαιότητες που είχαν μεταβολιστεί ως περιττώματα από τον αποχαυνωμένο "αναπτυξιακό" πυρετό μιας κοινωνίας που κάλπαζε προς τον γκρεμό, τα παρέδιδε στους αρχαιολόγους και τα διέσωζε.

 Πολλές φορές χτυπήθηκε άσχημα από μπράβους εργολάβων, επειδή έπεφτε μπροστά σε μπουλντόζες έτοιμες να "σκουπίσουν" αρχαιότητες και όλοι τον ήξεραν ως τον "τρελό της Ελευσίνας". Ένας απόκοσμος σαλός, ένας περιθωριακός ρακοσυλλέκτης της μνήμης, αεικίνητος και λιγομίλητος, σε μία μόνο του φράση στο ντοκιμανταίρ αναφαίνεται ως σύγχρονος Διογένης, τον ρωτάνε "Που μένεις;" και απαντάει "Μένω κάτω από τα σύννεφα και πάνω στη γη".

 Σκοτώθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην προσπάθεια του να διασώσει αρχαιότητες, οι μόνοι που τον αναζήτησαν ήταν οι φίλοι του οι αρχαιολόγοι. 

Άκουσα οδηγώντας ότι σήμερα είναι η διεθνής ημέρα της αρχαιολογίας και για κάποιο  λόγο θυμήθηκα αυτόν τον άνθρωπο, όπως και τον "Εφιάλτη της Περσεφόνης" του Γκάτσου: 

" Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο

τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη

στην αγκαλιά της γης

στου κόσμου το μπαλκόνι

ποτέ μην ξαναβγείς."

Κύκλος προβολών: Η Μικρασιατική Καταστροφή στον κινηματογράφο – Έναρξη 10/10/22

Η Κινηματογραφική ομάδα του Άρδην ξεκινά την Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022 στις 19.00 (και για κάθε δεύτερη Δευτέρα) κύκλο προβολών με θέμα:

Η Μικρασιατική Καταστροφή στον κινηματογράφο

Μετά από κάθε προβολή θα ακολουθεί συζήτηση.

Θα προβληθούν οι παρακάτω ταινίες:

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022 στις 19.00: Από την Μεγάλη Ελλάδα στην Μικρασιατική Καταστροφή. Ντοκιμαντέρ του Σταμάτη Τσαρουχά. Ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας και στις λανθασμένες πολιτικές επιλογές που μετέτρεψαν την πολιτική των μεγάλων δυνάμεων με αποτέλεσμα την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την τραγωδία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης.

1821 Ἀνεμος Ελευθερίας

Ο Κὠστας Μπλάθρας φιλοξενεί τον σκηνοθέτη Στέλιο Χαραλαμπόπουλο και μιλάνε για την ιστορική συνέχεια, την μνήμη και την αναπαράσταση μέσα από την τελευταία του ταινία "1821 Ἀνεμος Ελευθερίας" ένα μυθοπλαστικό ντοκιμανταίρ που αναζητά τις διάφορες συνιστώσες που οδήγησαν στην ελληνική επανάσταση.

Μιά ταινία του Νίκου Φατούρου για τον Γιώργο Ιωάννου

Μιά ακυκλοφόρητη ταινία του Νίκου Φατούρου για τον Γιώργο Ιωάννου που έφυγε στις 16 Φεβρουαρίου Σενάριο- Εκτέλεση Παραγωγής: Χρήστος Βακαλόπουλος Νίκος Φατούρος Σκηνοθεσία: Νίκος Φατούρος Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

"ΔΙΚΑΙΩΣΗ 3368" της Ισμήνης Σακελλαροπούλου

Η ταινία "ΔΙΚΑΙΩΣΗ 3368" της Ισμήνης Σακελλαροπούλου πρέπει να προβληθεί σε κάθε σχολείο της χώρας.

Ο πατέρας της σκηνοθέτιδας, Περικλής Σακελλαρόπουλος ήταν δικηγόρος και της άφησε «κληρονομιά» 3.368 αγωγές των οικογενειών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης - εξ ου και ο τίτλος της ταινίας «Δικαίωση 3368».

"Η κληρονομιά του πατέρα μου ήταν αυτοί οι 4 τόμοι» όπως δηλώνει στη συνέντευξή της στην ΕΦΣΥΝ.

"...Οι Γερμανοί επικαλούνται το προνόμιο της ετεροδικίας στο έπακρο - αυτό κάνουν. Οτι δηλαδή το τι έκαναν οι ναζί δεν έχει σχέση με το γερμανικό κράτος. Παρομοιάζουν δηλαδή ένα τρακάρισμα με τα εγκλήματα που έκαναν στην Ελλάδα..."

Η ταινία έγινε με ελάχιστα χρήματα χωρίς στήριξη, ηθική ή οικονομική από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, που γύρισαν την πλάτη στο εγχείρημα αυτό. Ευτυχώς υπήρξε η ηθική στήριξη και (μικρή αλλά συγκινητική) χρηματοδότηση τοπικών φορέων, του Δήμου Καλαβρύτων και της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.
Στους συντελεστές της συγκινητική η παρουσία του Κώστα Αρζόγλου και όσων παραμένουν στρατευμένοι στον αγώνα για δικαιοσύνη, επιζώντες του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, απόγονοι θυμάτων, εκπρόσωποι του ΕΣΔΟΓΕ, του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών που είναι η ψυχή του ιερού αγώνα για δικαίωση της Αντίστασης και της θυσίας του ελληνικού λαού.
Η σκηνοθέτης με την ταινία της τιμά τη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και αφυπνίζει, συνεγείρει όσους παραμένουν ορθοί στον κοινό αγώνα για δικαίωση.