Diego Armando Maradona, 1960-2020 - ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ: "ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΝΤΡΙΠΛΕΡ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ"

Comandante Vive

Αλέκος Μιχαηλίδης

Comandante Vive

«Si yo fuera Maradona

saldría en mondovision

para gritarle a la FIFA

¡Que ellos son el gran ladrón!»

MANU CHAO

Ο θάνατος του Θεού είναι το τέλος μιας εποχής. Είναι το τέλος της ωραιότερης εποχής του ποδοσφαίρου, που συναντά κανείς πια μόνο σε κερκίδες, σε πρόσωπα πιτσιρικάδων που θα πέθαιναν για τη φανέλα τους, σε τσιμεντένια καθίσματα μικρών κατηγοριών. Είναι το τέλος της «παλιάς σχολής» του ποδοσφαίρου, σε μια εποχή που ήταν περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Είναι το τέλος μιας λογικής που ξεπερνούσε τον μεταμοντερνισμό και τον καθωσπρεπισμό, πράγματα άσχετα με το ποδόσφαιρο. Είναι μια πληγή για όσους καταλαβαίνουν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα που παίζεται από κοστουμαρισμένους παλιάτσους σε επίχρυσες αίθουσες και άκρα σιωπή. Είναι το τέλος μιας σκληρά καπιταλιστικής λογικής που επιμένει πως το ποδόσφαιρο θα πολιτικοποιείται όποτε θέλει η FIFA, η UEFA και οι ισχυροί του κόσμου τούτου, όποτε, τέλος πάντων, συμφέρει στους βιομήχανους της φιλανθρωπίας, που δεν κατάλαβαν άλλωστε ποτέ τι ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα από την πληγωμένη Αργεντινή.

Πέραν των τετριμμένων, λοιπόν, είναι δύσκολο να κατανοήσουν -όσοι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως μπίζνα εκατομμυρίων, ως κτήμα εταιρειών, επενδυτών, χρυσοφόρων παιχτών και «φρόνιμων» οπαδών- τι είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα για όσους πρόλαβαν αλλιώς το ωραιότερο άθλημα του κόσμου. Για όσους έμαθαν να αγαπούν το ποδόσφαιρο σε λασπωμένα χορτάρια, τσιμέντα και κλειστά, συνδέσμους φιλάθλων, για όσους αγάπησαν την ιστορία της ομάδας τους κι όχι κάποιο προϋπολογισμό. Για όσους συγκινούνται ακόμα από το «χέρι του Θεού», την ήττα της Αγγλίας που χειροκρότησε όλος ο πλανήτης. Για όσους κατανοούν πως ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν θα ήταν ο Μαραντόνα αν δεν ζούσε όπως έζησε –«αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα ζούσα σαν αυτόν» διαλαλεί κι ο Μάνου Τσάο και συμπληρώνει: «Αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα έβγαινα στην τηλεόραση για να φωνάξω στη ΦΙΦΑ ότι είναι οι μεγάλοι κλέφτες».

Στο καλό, λοιπόν, Κομαντάντε. Δεν θα νικήσει το μοντέρνο ποδόσφαιρο, αυτό να πεις στον Μπεστ, στον Σώκρατες, στον Κρόιφ, στον Εουσέμπιο, στον Γκαρίντσα και σε τόσους άλλους που έπαιξαν για τη μπάλα και τη φανέλα, σε τόσους άλλους που κατάλαβαν πως το ποδόσφαιρο είναι ένα όπλο για την επανάσταση, για τον Τσε, τον Φιδέλ. Θα σε μνημονεύουμε πάντα για το ανεπανάληπτο χτύπημα στην αποικιοκρατική Αγγλία του 1986 –«ήταν σαν να νίκησα μια χώρα». Θα σε μνημονεύουμε πάντα για το πάθος, τη μαγκιά, τη φοβερή παρουσία στα γήπεδα των καλύτερων χρόνων του ποδοσφαίρου. Diego Vive. Hasta Siempre.

Πέρασε στην αιωνιότητα...

Ο Σταυρός του Νότου

Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια από τότε που το πρωτάκουσα... Σε κασέτα ξανά και ξανά... Επαρχιωτόπουλο στα πρώτα βήματα στην πόλη, στις κατασκηνώσεις του καλοκαιριού... κάθε νότα, κάθε στίχος σαν να με έπαιρνε από το χέρι να φύγω για ταξίδι... μου χάιδευε τις αισθήσεις, με νανούριζε γλυκά τις νύχτες, μου έφτιαχνε εικόνες και μου ζωγράφιζε όμορφα πρόσωπα που ονειρευόμουν ν΄απαντήσω, μερικά τα συνάντησα στη ζωή και τ΄αγάπησα...

Κάθε φορά που το ξανακούω, ανατριχιάζω, συγκινούμε και επιστρέφω...

Η θλίψη είναι πάνδημη για την απώλεια ενός μεγάλου Έλληνα δημιουργού. Οι μεγάλοι άνθρωποι του πνεύματος, ποιητές, λογοτέχνες, εικαστικοί, μουσικοί είναι η συνείδηση του έθνους. 

Τούτη την εποχή της παρακμής, που όλα έχουν πάρει την κατηφόρα η απώλειά τους γίνεται οδυνηρότερη! 

Άντε, να γίνουμε συγχωρητικοί για τα λάθη τους τα ανθρώπινα, και μας στενοχώρησες αγαπημένε μας Θάνο, κείνα τα χρόνια του ΄90 που ήταν και τα χρόνια που ξεκίνησε η παρακμή του τόπου. 

Μα ξαναβρήκες τη νεανική σου περπατησιά στο δύσκολη την ανηφόρα και έτσι θα σε θυμόμαστε, χτυπημένος από την αρρώστια και εσύ να μας τραγουδάς...

Θα ψάξουμε ξανά στους στίχους και στις νότες σου την ώρα της "δύσκολης βάρδιας" αφού "νωρίς μπατάρισε ο καιρός και έχει χαλάσει" να βρούμε παρηγοριά και μπούσουλα για το μέλλον.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΟ...

ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΦΥΛΑΓΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΘΑΛΛΑΣΙΝΗ!!!!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Καλό σου ταξίδι, Γιάννη...

Θλίψη για τον πρόωρο χαμό ενός αγαπημένου φίλου και συναδέλφου. Ο Γιάννης ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, μια καλλιτεχνική φύση, εξέφραζε τον πόνο του για την αδικία, την ανάγκη για ζωή και αγάπη μέσα από την ποίηση με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Πρόσωπο που σπάνια συναντάς και θα μας λείψει... Καλό σου ταξίδι, Γιάννη!

Το τελευταίο δημοσιευμένο κείμενο  του Γιάννη, αναρτημένο στη σελίδα του στο fb στις 16 Ιουλίου

  ΔΑΣΚΑΛΟΔΡΟΜΙΟ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΠΟΡΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΧΕΣ
ΜΙΚΡΥΝΑΝΕ ΟΙ ΑΝΟΧΕΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ‘ΚΑΚΟ ΚΑΙΡΟ’ ΜΑΣ,ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ…
ΜΕΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΌ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΑΡΙΑ..
ΦΩΝΑΖΟΥΝΕ ΤΟΝ ‘ΚΥΡΙΟ’, ΡΩΤΑΝΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ..
ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ
ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΜΟΝΙΜΩΣ ΧΑΣΚΕΤΕ…
-ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ, ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΜΑ, ΔΕ ΡΩΤΑΤΕ «ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑ;»
-ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΪ, ΝΑ ΓΛΕΙΦΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΤΟ
ΜΑ, ΔΕ ΡΩΤΑΤΕ, «ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ;»
-ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ
ΜΑ, ΔΕ ΡΩΤΑΤΕ «ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ:»
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΧΙΛΙΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ!

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟ

Έφυγε ένας δάσκαλός μου, ένας φίλος.

Ένας ακέραιος πανεπιστημιακός και διανοούμενος.

Ένας Μεσσήνιος και Κερασούντιος.

Ο Κώστας Βεργόπουλος.

Η καλλιεργημένη Αριστερά. Η σκεπτόμενη Ελλάδα.

Κωνσταντίνε ΧΑΙΡΕ.

Venceremos

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αποχαιρετιστήριος λόγος στην Εκπαιδευτικό, Φίλη και Συνάδελφο Δήμητρα Ανδρίκου

Η συνάδελφος Δήμητρα Ανδρίκου, εκπαιδευτικός Πληροφορικής, «έφυγε» από κοντά μας σήμερα, Τρίτη 23 Μαΐου.

Απίστευτο!!!

Έφυγε η Δήμητρα...Αδύνατον....

Θρήνος!!!

Είναι στιγμές που ο χρόνος σε ακινητοποιεί! Η σκέψη μένει ασάλευτη. Το μυαλό δε λειτουργεί. Αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα που τέθηκε εκείνο το φρικτό πρωινό της Παρασκευής που μας γέμισε πόνο και οδύνη.

Γιατί; Γιατί να είσαι εσύ Δήμητρα, τόσο νέα… που θα μας κάνεις να συνειδητοποιήσουμε, να νιώσουμε τόσο αδύναμοι… τόσο λίγοι…

Αυτός ο πόνος ... που την ψυχή χτυπά....
Νάταν να μην υπήρχε... κάθε πού χαράζει...
κι η θύμησή σου πατρίδα ... μακρυνή μου,
κι η μορφή σου μάνα να με κοιτά..
κι η εικόνα σου αγαπημένε που μου λείπει.....

Λέει το μοιρολόι της πατρίδας σου. Το ηπειρώτικο μοιρολόι

Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι. Όμως εκείνοι που είναι ξαφνικοί και αναπάντεχοι αδυνατούν να γίνουν κατανοητοί. Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που γνωρίσαμε τον Δήμητρα ότι η αίθουσα της δεν θα φωτίζεται από το χαμόγελο και τη ζεστασιά της, την αγάπη της για τους μαθητές της, το πάθος της για μια κοινωνία δίκαιη, έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο ομορφιά και δικαιοσύνη.

Στο πέρασμά σου από το σχολείο μας, άφησε το χνάρι σου έντονο. Εντάχθηκες, ψυχή τε και σώματι στη ζωή του σχολείου μας. Μοιραστήκαμε μαζί σου χαρές και λύπες.

Θα θέλαμε να σου πούμε πολλά Δήμητρα τούτη την ώρα. Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήσουν θιασώτης των πολλών λέξεων, αλλά εραστής των σημαντικών πράξεων.

Η παρουσία σου χαμηλόφωνη, ολιγόλογη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή. Δινόσουν σε ό,τι έκανες με όλη σου την ψυχή, δε δικαιολογούσες το λάθος, ό,τι αναλάμβανες είχαμε τη σιγουριά για το αποτέλεσμα.

Η ύπαρξή σου κοσμούσε το σχολείο μας και έδινε αληθινό νόημα στη λέξη ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ !