Ένα «προφητικό» κείμενο από το μακρινό 2000 που περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια τις ανατροπές που επήλθαν στο επαναστατικό πρόγραμμα του κόμματος, 17 χρόνια μετά…
Ο Θανάσης Παπαρήγας, ως φυσική ύπαρξη, εξέλειπε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2002.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα μιλήσουμε για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του -που όντος έτσι είναι- φράση η οποία έχει το στοιχείο της κοινοτυπίας για κάθε εκλιπόντα, εν είδη μνημοσύνου.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο μαχητής διανοούμενος του κομμουνιστικού κινήματος «συμμετέχει» και σήμερα ενεργά στο διάλογο-σύγκρουση που έχει ξεσπάσει στις γραμμές των κομμουνιστών, για τις συνέπειες που επήλθαν στο ίδιο το Κόμμα, λόγω της αλλαγής, αλλοίωσης του επαναστατικού Προγράμματος που επιβλήθηκε σταδιακά από τη στιγμή κιόλας που έκλεισαν οι εργασίες του 15ου συνέδριου.
Σε ένα προφητικό πραγματικά κείμενο 1.016 λέξεων που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη τον μακρινό Απρίλη του 2000, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου του 16ου συνέδριου του κόμματος, ο Θανάσης Παπαρήγας περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια -δείγμα της οξύτατης πολιτικής του αντίληψης και ευρύτατης Παιδείας που τον διακατείχε- τις ανατροπές που επήλθαν στο Πρόγραμμα του κόμματος, τα επόμενα 16 χρόνια!!!
Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του ανδρός!
Ειδικότερα, στο κείμενο που ο αναγνώστης θα διαβάσει ευθύς αμέσως, ασκεί σκληρή κριτική στις θέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου, για τη μη κατανόηση της αναγκαιότητας της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού - από τότε βέβαια τα πράγματα έχουν προχωρήσει γιατί, για το σημερινό βέβαια ΚΚΕ δεν υφίσταται θέμα αντιιμπεριαλιστικής πάλης - αναφέρεται στη σχέση πατριώτη-αντικαπιταλιστή που από τότε κάποιοι τις δυο αυτές έννοιες προσπαθούσαν να τις ταυτίσουν, από το 2000 διαβλέπει τον κίνδυνο το Μέτωπο να εξελιχτεί σε μια σέχτα «καθαρών» κομμουνιστών, όπου δεν υπάρχει θέση για μη κομμουνιστές, καυτηριάζει την αναφορά του κειμένου για την ανάγκη καταδίκης του εθνικισμού -κάθε εθνικισμού- διερωτώμενος αν είναι καταδικάσιμος και ο εθνικισμός των καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό εθνών, επισείει τον κίνδυνο, οι απόψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού (η κυρίαρχη σήμερα φιλοϊμπεριαλιστική ιδεολογία) να βρουν απήχηση μέσα στις ίδιες τις γραμμές του κόμματος, κάτι που σήμερα ξέρουμε ότι ο κίνδυνος αυτός δεν υπήρχε στις φαντασιώσεις του συντάκτη του άρθρου Θανάση Παπαρήγα, αλλά ήταν - και παραμένει - πραγματικός.
Ο αναγνώστης θα προσέξει προφανώς, ότι το κείμενο του Θανάση Παπαρήγα διανθίζεται από λέξεις και φράσεις όπως «εθνική ανεξαρτησία», «κίνδυνος ολοκληρωτικής εθνικής υποδούλωσης» «εθνικισμός των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση», «εθνικός ζυγός», «εθνικές αντιθέσεις», «εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό», οι οποίες έχουν διαγραφεί σήμερα παντελώς από το κομματικό λεξιλόγιο, δείγμα και αυτό των μεγάλων ανατροπών που επήλθαν στην πολιτική φυσιογνωμία, τον προγραμματικό λόγο, την ιδεολογία και την ιστορία του κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης.
Ακολουθεί το κείμενο-παρέμβαση του Θανάση Παπαρήγα στο προσυνεδριακό διάλογο του 16ου συνέδριου του κόμματος.
Θ.Κ.
Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής
Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:
Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:
