Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ είναι και για γέλια, είναι στην πραγματικότητα για κλάματα. Τι νομίζετε δηλαδή; 

Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κομμάτι αυτής της χώρας, έκφραση της παρακμής, της γελοιότητας, της κατάντιας της; 

Οι καταστάσεις διάλυσης δεν αφορούν μόνο το συγκεκριμένο σχήμα που αποδείχτηκε άλλη μία θνησιγενής απόπειρα "ενότητας της αριστεράς", αφορούν και τη δυνατότητα να υπάρξει ισχυρή αντιπολίτευση που να ελέγχει και να απειλεί την κυβέρνηση προκειμένου κι αυτή να λειτουργεί πιο προσεχτικά, πιο φιλολαϊκά, πιο σοβαρά και υπεύθυνα. Κι όμως κι αυτή καταφέρνει να χάνει, παίζοντας μόνη της. 

Κι αυτό είναι επίσης για γέλια αλλά πιο πολύ για κλάματα. Για φανταστείτε, χωρίς αντίπαλο και έχει τόση φθορά. 

Λέμε βέβαια πως μόνη αντιπολίτευση είναι ο λαός, οι κινητοποιήσεις, οι ομάδες πίεσης από τα κάτω. Φαίνεται όμως ότι κι αυτές είναι σε παρατεταμένες διακοπές και μιλούν μόνο στην κάλπη είτε ψηφίζοντας "αντί" είτε απέχοντας. Αλλιώς, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα, που λέει κι ο Βάρναλης. 

Κοντολογίς, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία ευχάριστη εξέλιξη. Θα ήταν μεσοπρόθεσμα θετική, εάν αυτός ο κόσμος μπορούσε να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και να ανασυγκροτήσει τον χώρο αυτόν, όπως και να τον αποκαλεί: αριστερά, κεντροαριστερά, προοδευτικό, οικολογικό, πράσινο, ροζ, μοβ, μπλε μαρέν επανακαθορίζοντας προτεραιότητες στην εντελώς όμως αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθούσε ως τώρα και δικαίως βλέπει την επιρροή του να εξαϋλώνεται: 

Σχολικών εξετάσεων κριτικός έλεγχος και προτάσεις

Με αφορμή την έναρξη της εξεταστικής περιόδου στα σχολεία. Για να αποκατασταθεί η αγάπη για τη μάθηση και την κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Επειδή, αμέσως μετά τη διενέργεια των εκλογών, ξεκινούν οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της χώρας, είναι ίσως ευκαιρία να ανοίξει και πάλι ο διάλογος για ένα θέμα που, παρότι αφορά τον ιδρυτικό σκοπό του σχολείου, δηλαδή τη μετάδοση γνώσεων, δε φαίνεται ν’ απασχολεί ούτε την κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα, ούτε τους συνδικαλιστικούς φορείς. Το ερώτημα είναι: ανταποκρίνονται οι εξετάσεις στον έλεγχο της εμπέδωσης της γνώσης που μεταδόθηκε στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;

Τα αποτελέσματα των τελικών γραπτών εξετάσεων, τόσο εμπειρικά, όσο και με βάση τα πορίσματα των ερευνών που διεξάγει η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (!) είναι μάλλον απογοητευτικά: μεγάλος αριθμός παιδιών δε κατέχει ούτε βασικές γνώσεις. Ωστόσο, προάγονται ή απολύονται όλοι χωρίς να υπάρχει καμία μέριμνα για την κάλυψη των κενών. Σπεύδω δε να διευκρινίσω ότι οι μελέτες αυτές αφορούν την περίοδο πριν από την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων. Δεν είναι, επομένως, αυτός ο θεσμός που οδηγεί στην αποτυχία. Τι έχουν λοιπόν «τα έρμα και ψοφάνε;»

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό. Το ότι, για παράδειγμα, τα παιδιά από ένα περιβάλλον «σε κρίση», οικονομική, κοινωνική, συναισθηματική/ψυχολογική και κυρίως από ένα περιβάλλον με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αποδίδουν λιγότερο στο σχολείο, είναι το κοινό συμπέρασμα όλων των σχετικών ερευνών. Αυτό, βέβαια, για την περίπτωση της Ελλάδας, αφορά τις τελευταίες δεκαετίες, που η απόκτηση πτυχίου δεν συνεπάγεται διορισμό στο δημόσιο. Γιατί έως τότε, η πλειοψηφία των φοιτητών είχε αγροτική κυρίως προέλευση. Έως τότε δηλαδή η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα μέσω της εκπαίδευσης ήταν υψηλή.

Το παιδί του αγράμματου αγρότη γινόταν γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, εκπαιδευτικός κτλ, με πολύ διάβασμα, βέβαια, και άλλες τόσες στερήσεις προκειμένου να ξεφύγει από τη σκληρή μοίρα του αγρότη και την κλειστή κοινωνία του χωριού. Τώρα όμως κυριαρχεί το σύνθημα: «καμία θυσία (=διάβασμα) για άχρηστα πτυχία».

Άρα, σ’ έναν βαθμό η μελέτη σχετίζεται με την επαγγελματική προοπτική των σπουδών. Σχετίζεται, βεβαίως και με το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Σήμερα η χώρα στηρίζεται πολύ λιγότερο στην παραγωγή την ώρα που ο τομέας των υπηρεσιών (τουρισμός, εστίαση, μεταφορές/ταχυμεταφορές κ.ά.) είναι υπερδιογκωμένος. Γιατί να διαβάσει το παιδί που ξέρει ότι θα γίνει γκαρσόνι ή μπάρμαν;

Ένας άλλος παράγοντας είναι οι διδακτικές μέθοδοι και τα βιβλία. Λέγεται συχνά ότι η αποτυχία στις εξετάσεις οφείλεται στην κακή ποιότητα των σχολικών βιβλίων, στην υπερβολικά πολλή ή δυσνόητη και άσχετη με τις σύγχρονες ανάγκες ύλη, στο σύστημα της «παπαγαλίας», αλλά κι επειδή δε γίνεται «σωστό» μάθημα. Φυσικά και ισχύουν πολλά απ’ αυτά, αλλά υπάρχει και μία σαφής υπερβολή, που αγνοεί τις προόδους που έχουν συντελεστεί σε πολλούς τομείς και ειδικά στις διδακτικές μεθόδους και φυσικά στη συμπεριφορά του εκπαιδευτικού στην τάξη.

Παλιότερα που η συγγραφή των εγχειριδίων και η μέθοδος διδασκαλίας μάλλον δε βασίζονταν στις αρχές της παιδαγωγικής επιστήμης και της Διδακτικής (πολλοί θυμόμαστε τις ειρωνείες, τις προσβολές και τη «βέργα»!) πώς έφταναν να έχουν οι τελειόφοιτοι Γυμνασίου ένα ομολογουμένως υψηλό μορφωτικό επίπεδο που τους επέτρεπε να στελεχώνουν δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, τράπεζες, επιχειρήσεις και οργανισμούς; Η απάντηση είναι ότι υπήρχε αυστηρότερη επιλογή: ο αριθμός όσων αποφοιτούσαν από το εξατάξιο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν πολύ μικρότερος, όπως εξάλλου και των πτυχιούχων και όσοι αποφοιτούσαν «ήξεραν γράμματα». Οι υπόλοιποι θεωρούνταν ότι «δεν έπαιρναν τα γράμματα» και αφήνονταν στη μοίρα τους. Και τώρα το ίδιο συμβαίνει, μόνο που προάγονται και τους χορηγείται απολυτήριο, πολύ συχνά δε και πτυχίο.

Η δυστυχία του να είσαι εκπαιδευτικός στην Αντίμπουα

Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την ιστοσελίδα www.alfavita.gr

H ταλαιπωρία, που δοκιμάζει διαρκώς την ψυχική και, συχνά και τη σωματική, αντοχή των εκπαιδευτικών της άγριας και μακρινής Αντίμπουα, δεν είναι τίποτα μπροστά στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουν εκεί οι συνάδελφοι.

Θέμα του παρόντος σημειώματος είναι η παρουσίαση της τραγελαφικής κατάστασης που επικρατεί στον δημόσιο τομέα και ειδικά στη δημόσια Παιδεία της μακρινής, και πρωτόγονης Αντίμπουα, άγνωστης ακόμη και στους φανατικούς συλλέκτες γραμματοσήμων, προκειμένου να αισθανθούμε τυχεροί και ευγνώμονες που ζούμε σε μία σύγχρονη, ευνομούμενη και ευρωπαϊκή χώρα και δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα και να πάψουμε επιτέλους τη μεμψιμοιρία, την γκρίνια και τη συνήθη απογοήτευσή μας απ’ όσα ζούμε καθημερινά ως εκπαιδευτικοί του δημοσίου.

Όσα μεταφέρω εδώ είναι απολύτως εξακριβωμένα και τα γνωρίζω διότι τυχαίνει κάποιος μακρινός μου συγγενής να βρίσκεται εγκατεστημένος εκεί και έχοντας λάβει την υπηκοότητα της χώρας, κατάφερε να διοριστεί ως δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα εκπαιδευτικός.

Τη «χρυσή υπηκοότητα» την έλαβε διότι σ’ εκείνη την πρωτόγονη χώρα προσφέρουν «γην και ύδωρ» για ξένες επενδύσεις κι ο ίδιος εμφανίστηκε ως μεγάλος επενδυτής, παρότι δεν είχε φράγκο και η μόνη επένδυση που πραγματοποίησε ήταν ν’ αγοράσει για ελάχιστα ευρώ ένα ξέφραγο οικόπεδο της συμφοράς που το παρουσίασε ως φάρμα με ρινόκερους, που κατάφερε να τους εγκλωβίσει με αγκαθωτή περίφραξη.

Ο παπάς του χωριού: Σχόλιο πάνω σε μία συζήτηση με αφορμή το αίτημα διορισμού ιερέων

Ας μη γινόμαστε εμείς οι ευφυείς και ορθολογικοί, τόσο κυνικοί και αδιάφοροι για τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.

• Δρ. Τάσος ΧατζηαναστασίουΔρ Ιστορίας των Βαλκανίων

J. L. HAMAR VIA GETTY IMAGES

Κέρκυρα - φωτογραφία αρχείου

Την Κυριακή του Αγίου Σπυρίδωνα βρέθηκα στην εκκλησία του Αγίου στην Πελλήνη, ενός μικρού σταφιδοπαραγωγού χωριού χτισμένου κοντά στα ερείπια της αρχαίας Πελλήνης της ορεινής Κορινθίας. Οι τριάντα – σαράντα, στην πλειοψηφία τους, ηλικιωμένοι, κάτοικοι του χωριού δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να εκκλησιαστούν. Ο παπάς που κάλυπτε για χρόνια τρία γειτονικά χωριά, συγχωρέθηκε και τώρα έρχεται κάποιος από πιο μακριά για να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν τα γεροντάκια κι οι ελάχιστοι νέοι των ορεινών χωριών, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα μας.

Μπορεί εμείς οι έξυπνοι, μορφωμένοι και ορθολογιστές κάτοικοι των αστικών κέντρων να μην αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό είναι για τα χωριά αυτά να έχουν τον παπά τους, αφού έχει πολλές δεκαετίες που μόνο η καμπάνα χτυπά, κι αυτή σπάνια, γιατί το κουδούνι του σχολείου, συνήθως ενός υπέροχου πέτρινου κτιρίου των αρχών του 20ου αιώνα ή του Μεσοπολέμου, έχει σιγήσει οριστικά.

Όμως, αυτοί οι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη τον παπά, να λειτουργούνται, να μεταλαμβάνουν, να εξομολογούνται, να λένε τα προβλήματά τους, να ακούν έναν λόγο παρηγοριάς. Δε συνηθίζουν να καταφεύγουν στον επαγγελματία επιστήμονα ψυχολόγο όταν πιέζονται ψυχικά· εξάλλου, δεν αντιμετωπίζουν συνήθως τις νευρώσεις και ψυχώσεις των κατοίκων των πόλεων. Θέλουν να εκκλησιάζονται γιατί πιστεύουν, γιατί έτσι τους αρέσει, γιατί έτσι έχουν μάθει, γιατί ο κύκλος της ζωής τους κινείται γύρω από τα θρησκευτικά γεγονότα, τις γιορτές, τις κηδείες, τους γάμους και τις βαφτίσεις των παιδιών και των εγγονών, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, της Παναγίας, του Άι Δημήτρη και του Άι Γιώργη που σηματοδοτούν τις αλλαγές των εποχών.

Ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου

Τάσος Χατζηαναστασίου

Μας ζάλισαν τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ αλλά και κάποιοι φίλοι και γνωστοί:

"Γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντί για τη λήξη του Πολέμου γιορτάζει την έναρξή του;" 

Κοντολογίς ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου όταν δηλαδή, για όσους, δικαίως δε το γνωρίζουν, απελευθερώθηκε η Αθήνα.

Πρώτα πρώτα το ερώτημα που τίθεται είναι εσφαλμένο: στις 12 Οκτωβρίου δεν έληξαν ούτε ο Πόλεμος ούτε η Κατοχή. Η πρώτη περιοχή που απελευθερώνεται στην Ελλάδα ήταν το Άγιο Όρος και στη συνέχεια ο Έβρος στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944 ενώ ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης θα αποχωρήσει από την Κρήτη τον Μάιο του 1945. Ελλάδα, βλέπετε, δεν είναι μόνο η Αθήνα. Στις δε 28 Οκτωβρίου φυσικά και ΔΕΝ εορτάζουμε την έναρξη του Πολέμου, αλλά την απόφαση των Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, να αντισταθούν στον εισβολέα και να προσφέρουν την ΠΡΩΤΗ αντιφασιστική νίκη στον συμμαχικό αγώνα. Κι αυτό δεν το ξεχνάμε, δεν το απεμπολούμε αλλά αντίθετα καμαρώνουμε. Τι να γιορτάσουν οι άλλες χώρες; Το ότι παραδόθηκαν στους Γερμανούς μέσα σε ελάχιστες μέρες ή και ώρες ή ότι δεν αντιστάθηκαν καθόλου;

 
Να λοιπόν τι γιορτάζουμε και γιατί ταιριάζει σε μας τους Έλληνες και αγαπάμε και θέλουμε να τιμάμε την 28η Οκτωβρίου 1940.

 
Κάτω λοιπόν τα χέρια από την 28η Οκτωβρίου!

Γιατί το συλλογικό μας θυμικό, η ταυτότητά μας, ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στον κόσμο είναι αυτό που έγραψε κι ο Ρίτσος στο λιανοτράγουδό του: 

"Μικρός λαός"
Μικρός λαός που πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το κρασί
το φως και το τραγούδι!

Φασισμός και αντιφασισμός στα κάγκελα των σχολείων

από Τάσος Χατζηαναστασίου 3 Οκτωβρίου 2021

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά τόσο για την κατάσταση που επικρατεί στην Παιδεία και ιδιαίτερα τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και για την αφέλεια ορισμένων και την περισσή υποκρισία άλλων που υποτίθεται μάχονται τον φασισμό και τις ποικίλες εκδοχές του (ρατσισμός, ναζισμός, σεξισμός, ομοφοβία κτλ).

Πρώτα πρώτα, θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί στα πιο στερημένα κοινωνικά και μορφωτικά κοινωνικά στρώματα, στα οποία αντικειμενικά ανήκουν και οι μαθητές των ΕΠΑΛ, γενικότερα, και ειδικά των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης, η επιρροή της ακροδεξιάς και ο χουλιγκανισμός ασκούν μεγαλύτερη έλξη στη νεολαία από αυτήν της αριστεράς. Για λόγους μεθοδολογικούς, παρότι στην ουσία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, ας ξεχωρίσουμε τις δύο επιρροές σε κοινωνική, αυτήν του χουλιγκανισμού και του συμμοριτισμού, και σε ιδεολογική, αυτήν της ακροδεξιάς.

Το κρυφό ημερολόγιο μιας σχολικής χρονιάς - Αύγουστο Καβάδι

Το κείμενο μας το έκανε γνωστό συνΆδελφος- συναγωνιστής Τάσος Χατζηαναστασίου και το κοινοποιώ, καθώς ταιριάζει, αν και είναι γραμμένο το 2005, στην σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα της χώρας μας. Η αποθέωση της καινοτομίας και η αποδόμηση του σχολείου της γνώσης.

"...Γιατί όσο θα υπάρχουν καθηγητές που σκέφτονται και διδάσκουν τους άλλους να σκέφτονται, θα αποφύγουν τον αποτρόπαιο κίνδυνο τα τρία «i» που προτείνει – ή με τα οποία απειλεί – η παρούσα κυβέρνηση στην εκπαίδευση [σσ. internet, inglese (=αγγλικά), impresa (=επιχειρηματικότητα) ήταν την περίοδο Μπερλουσκόνι για το Υπουργείο Παιδείας οι βασικές γνώσεις και δεξιότητες που θα έπρεπε να μεταδίδει το σχολείοο στην Ιταλία] δε θα μετατραπούν σε τρία «α»: άγνοια, αυθάδεια, ανευθυνότητα..."

«Για όλα αυτά μπόρεσα να μιλήσω χαμηλόφωνα με κάποιους ιδιαίτερα ευαίσθητους συναδέλφους ή, κατά τις προγραμματισμένες ώρες συνεργασίας, με κάποιους γονείς με τους οποίους υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης» - Γράφει ο Αύγουστο Καβάδι από τη Σικελία


Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από τον καθηγητή Αύγουστο Καβάδι από τη Σικελία και δημοσιεύτηκε στην ειδική ένθεση έκδοση «Παλέρμο» που κυκλοφορεί τοπικά η πανιταλικής κυκλοφορίας εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» στις 29 Μαΐου του 2005, την τελευταία χρονιά που δίδασκα ως αποσπασμένος από την ελληνική Μέση Εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Με ενθουσίασε η προσέγγισή του, το γνήσιο ενδιαφέρον και πάθος του για τη μόρφωση ειδικά «των λιγότερο προικισμένων και ευνοημένων» και η κριτική του προσέγγιση στη λογική του «σχολείου της αμάθειας» και στη μετατροπή του σχεδόν αποκλειστικά σ’ έναν «παιδότοπο» εκμάθησης «χρήσιμων» δεξιοτήτων όπου οι ποικίλες δραστηριότητες υποκαθιστούν τον μορφωτικό ρόλο του σχολείου. Το μετέφρασα και το δημοσίευσα στο περιοδικό της ΕΛΜΕ της περιοχής μου, της Αργολίδας, «Θρυαλλίς» (τ. 3, Δεκέμβριος 2005). Επειδή πολλές από τις επισημάνσεις του, που αφορούν την ιταλική εκπαίδευση την εποχή που στην εξουσία βρισκόταν ο μεγιστάνας των ΜΜΕ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι όχι μόνο επίκαιρες αλλά και οικείες στη σημερινή ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, σκέφτηκα να το κοινοποιήσω με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έτσι να …διαιωνιστούν το ήθος και η διάνοια του μάχιμου Σικελιώτη συναδέλφου. Καλή δύναμη σε όλες και όλους, ιδιαίτερα στις νέες και στους νέους συναδέλφους!

Τάσος Χατζηαναστασίου, Φιλόλογος στο 2ο ΓΕΛ Ναυπλίου

Το κρυφό ημερολόγιο μιας σχολικής χρονιάς

Στην αρχή ήταν για μένα όπως και για τα παιδιά: μετά τις καλοκαιρινές διακοπές επέστρεφα στο σχολείο δυσανασχετώντας λιγάκι. Στη συνέχεια, μετά τα πενήντα, δεν ήταν πια έτσι: λίγο επειδή κανείς συνηθίζει, λίγο επειδή ωριμάζει η ιδέα πως η φθινοπωρινή επανέναρξη είναι κάτι σαν την επιστροφή στο δικό σου μετερίζι. Το να γυρίζεις στην τάξη σου σαν να γυρίζεις στο φυλάκιο, στο χαράκωμά σου. Για να βάλεις ένα μικρό λιθαράκι, σαφές, συγκεκριμένο. Ένα λιθαράκι που αποτελεί τη στέρεα βάση για το στήσιμο των πιο φιλόδοξων κατασκευών. Κρίμα που για πολλούς συναδέλφους δεν είναι πια – ή δεν υπήρξε ποτέ – έτσι. Αφιερώνουν γενναιόδωρα τον χρόνο τους σε μαθήματα για την απόκτηση διπλώματος για μηχανάκι, για τη χρήση υπολογιστών, για την προστασία από το AIDS, σε εξετάσεις στην ξένη γλώσσα στη Μεγ. Βρετανία, για αδελφοποιήσεις με σχολεία της Ουγγαρίας... [σ.τ.μ. Αναφέρεται σε επιπλέον κατ’ επιλογήν δραστηριότητες, κάτι σαν τα δικά μας εργαστήρια δεξιοτήτων]. Όλα αυτά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, το δίχως άλλο. Αλλά δεν πρέπει να υποκαθιστούν τους σκοπούς του σχολείου, που παραμένουν: το να μπορεί κανείς να διαβάζει, να γράφει και να κάνει απλές μαθηματικές πράξεις.

Να γιατί κι αυτή τη χρονιά δε συνόδευσα τα παιδιά ανά την Ευρώπη. Το να επισκεφτείς την Ελλάδα είναι μια αξέχαστη εμπειρία μα τι νόημα έχει να κουβαλάμε εκεί παιδιά στα οποία δεν σταθήκαμε ικανοί να διδάξουμε την αρχιτεκτονική ενός ναού; Το να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο των Συρακουσών μένει κι αυτό ανεξίτηλο στη μνήμη τους. Όχι όμως πριν τη διδασκαλία των στοιχείων που βοηθούν στην κατανόηση μιας τραγωδίας. Η επίσκεψη σ’ ένα πετροχημικό εργοστάσιο είναι επιμορφωτική αλλά άχρηστη αν το σχολείο δεν έχει παράσχει στα παιδιά βασικά στοιχεία της Φυσικής και της Χημείας για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις επεξηγήσεις των μηχανικών γύρω από την διύλιση του πετρελαίου. Δεν έχω ακόμη ξεπεράσει το σοκ της τελευταίας εκπαιδευτικής εκδρομής που ήμουν συνοδός, πριν από δέκα χρόνια, στη Φλωρεντία: οι νεαροί με παρακαλούσαν να περιορίσουμε τον χρόνο της επίσκεψης στα μουσεία Ούφιτσι για να συμπληρώσουν με ηρεμία τις αγορές τους στην παρακείμενη υπαίθρια αγορά.

Ενθαρρυμένοι από επικείμενες υπουργικές εγκυκλίους (που με τη σειρά τους αποτελούν εμπνεύσεις παιδαγωγών που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε πραγματική σχολική τάξη), πάρα πολλοί συνάδελφοι αγωνίζονται για να αποφύγουν το κοπιώδες έργο της κατά μέτωπον διδασκαλίας. Και είναι ακριβώς εδώ που θα έπρεπε να δοκιμαστούν η δημιουργικότητα, η καινοτομία, ο πειραματισμός: στο πώς θα εμπεδωθεί καλύτερα το αλφάβητο του ώριμου πολίτη. Διαφορετικά, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους γονείς και – κυρίως – τους μαθητές: θα ήταν σα να μας σερβίριζαν σ’ ένα καλό εστιατόριο, απεριτίφ, μεζέδες, γαρνιτούρες και επιδόρπιο χωρίς πρώτο και χωρίς κυρίως πιάτο.

Σύγχρονος ολοκληρωτισμός στο όνομα του …αντιφασισμού

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ένας άσημος μέχρι πρόσφατα δεκαοκτάχρονος “γκραφιτάς” έχει γίνει γνωστός στο πανελλήνιο επειδή γεμίζει τους τοίχους της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας (και όχι μόνο), με απεικονίσεις μορφών του ’21. Έλα όμως που, όπως διαβάζουμε σε “προοδευτικά” και “αντεξουσιαστικά” μέσα ο νεαρός έχει “κοσμήσει” τους τοίχους και με ρατσιστικές ζωγραφιές και επιγραφές. Οπότε; Οπότε, αφού ο καλλιτέχνης “αποδεικνύεται” ναζί, θεωρείται σωστό να μουντζουρώνονται οι ήρωες του ’21.

Αφήνω την φανερή υποκρισία του πράγματος, διότι αυτό που ενοχλεί και γι’ αυτό καταστρέφεται είναι το εθνικό περιεχόμενο των έργων, και δέχομαι, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο καλλιτέχνης του δρόμου είναι όντως φασίστας.

Ας δούμε όμως πόσο λογική, πόσο δημοκρατική και πόσο εν τέλει “αντιφασιστική” είναι αυτή η αντίληψη που δικαιολογεί την καταστροφή έργων που, κατά γενική ομολογία, έχουν εθνικό και όχι φασιστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο. Σημειώνω προκαταβολικά ότι για όσους ταυτίζουν κάθε τι εθνικό με τον φασισμό, δεν έχω κάτι να πω. Η τύφλωσή τους δεν επιτρέπει κανενός είδους συνεννόηση. Η συζήτηση αφορά όσους δικαιολογούν την καταστροφή των έργων του “Εύρυτου” επειδή έχει εκφραστεί φασιστικά και εμφυλιοπολεμικά.

Τρεις Ιεράρχες

Τάσος Χατζηαναστασίου

Των Τριών Ιεραρχών σήμερα, γιορτή της Παιδείας και των Γραμμάτων. Φαίνεται πως ενοχλεί ο σχετικός εορτασμός και τείνει να μετατραπεί σε "δίωρο" αφιέρωμα στα σχολεία, λες και είναι ενημερωτική εκδήλωση για το κάπνισμα ή τα τροχαία ατυχήματα.

 Ίσως γιατί επαναφέρει επίμονα τη σχέση της Παιδείας και της Εκκλησίας σε μία χώρα που δεν γνώρισε την απόλυτη διάσταση μεταξύ Διαφωτισμού και Εκκλησίας, όπως στη Δύση. 

Ίσως γιατί δεν ταιριάζει με το σύγχρονο πρότυπο του μοναχικού, εγωπαθούς, απαλλαγμένου δήθεν από κάθε στοιχείο συλλογικής ταυτότητας, ατόμου, που δεν είναι πια ούτε καν άτομο παρά ένα αυτόματο υποταγμένο σε ποικίλους μηχανισμούς χειραγώγησης.

Εγώ θαυμάζω και τιμώ τους Τρεις Ιεράρχες γιατί ενσαρκώνουν με τη ζωή και το έργο τους τα τρία διαχρονικά πρότυπα της ελληνικής παράδοσης: του Αγίου, του Σοφού και του Ήρωα, με το τεράστιο φιλανθρωπικό τους έργο, την ευρύτατη μόρφωση και το ανοιχτό πνεύμα (μόνο να σκεφτούμε πως τον 4ομ.Χ. αιώνα μετά τη λήξη των διωγμών, υπερασπίστηκαν τα κλασικά γράμματα και την αρχαία ελληνική σκέψη) και τέλος, την αντίστασή τους απέναντι στην εξουσία, πολιτική, εκκλησιαστική και οικονομική. 

(Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πέθανε στην εξορία, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος παραιτήθηκε από το ιερατικό του αξίωμα ενώ ο Μέγας Βασίλειος ξόδεψε την περιουσία του για την στήριξη των ασθενών, νόσησε και πέθανε κι ο ίδιος σε ηλικία 50 ετών).

Αν σκεφτούμε τι πνευματικούς ανθρώπους διαθέτουμε σήμερα, μόνο θλίψη μάς πιάνει και μελαγχολία...

Χρόνια μας πολλά συνάδελφοι! (Η εικόνα του 14ου αιώνα βρίσκεται στο Βυζαντινό Μουσείο)

Και θα ξεχαστεί το πράγμα, μέχρι την επόμενη φορά.

Τάσος Χατζηαναστασίου

Δε χρειάζεται και πολλή φαντασία για να αναπαραστήσει κανείς το σκηνικό. 

Δύο νεαροί κάθονται σε βαγόνι του μετρό, έχουν απλώσει και τα πόδια στο απέναντι κάθισμα (στο πλαστικό, λέει η μαμά, πάντως τα έχουν απλώσει) και πίνουν αναψυκτικό. Δε φορούν μάσκα. Ο σταθμάρχης τούς κάνει παρατήρηση και σύμφωνα με τα λεγόμενα της μαμάς τον ρωτούν ποιος είναι. "Και ποιος είσαι εσύ και τι σε νοιάζει;" για να δεχτούμε την πιο ήπια εκδοχή. Ας δεχτούμε επίσης ότι ο σταθμάχης δεν έχει υπομονή γαϊδουριού και είναι απότομος, ειρωνικός και προσβλητικός απέναντι τους: στο κάτω κάτω δύο παιδιά παραβιάζουν τουλάχιστον τρεις κανονισμούς που αφορούν κάθε επιβάτη του μετρό: να κάθεται κόσμια, να μην καταναλώνει τρόφιμα και ποτά και, το κυριότερο, να φοράει μάσκα και αντί να συμμορφωθούν αντιδρούν με αυθάδεια. Και τότε ο σταθμάχης ξεστόμισε την ...θανάσιμη προσβολή: "έτσι κάνετε στο σπίτι σας;" ή "αυτά σας μαθαίνουν στο σπίτι σας;" 

Σύμφωνα με τη μαμά, ο σταθμάρχης έριξε μπουνιά στον μεγάλο... Προφανώς αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί από τους συνεπιβάτες των νεαρών. Δεν φαίνεται όμως να άρχισε η χειροδικία εντός του συρμού. Γιατί όταν τρως μπουνιά κι είσαι, αποδεδειγμένα θερμόαιμος, αντιδράς αμέσως κι όχι σε μεταγενέστερο χρόνο. Τους κατέβασε; Κατέβηκαν μόνοι τους; Πάντως βγήκαν και οι τρεις από το τρένο. Τότε ο ένας πετάει με ορμή το κουτί του αναψυκτικού στο κεφάλι του σταθμάρχη κι αυτός κατευθύνεται προς αυτούς. Τα "παιδιά-διαμάντια" (κατά τον πατέρα) όμως, ανεβάζουν το επίπεδο της βίας και του ρίχνουν μια γερή μπουνιά. Πάει να αντιδράσει, του ορμούν και οι δύο, τον ρίχνουν κάτω και τον αρχίζουν στις κλωτσιές στο κεφάλι, στα γεννητικά όργανα, στα πλευρά, πού σε πονεί πού σε σφάζει. Πεσμένο άνθρωπο, 53 χρονών επειδή τους πρόσβαλε την τιμή. Επειδή δεν τους άφησε να αυθαιρετούν και να αυθαδιάζουν γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κανονισμούς και κανόνες καλής συμπεριφοράς. Απέφυγαν το αυτόφωρο κρυπτόμενοι και σήμερα, απολογήθηκαν κι αφέθηκαν ελεύθεροι. Θα βρεθεί ένας τρόπος να πέσουν στα μαλακά αφού η υπεράσπιση θα βρει τρόπο να δείξει πως "προκλήθηκαν". Εξάλλου, δεν τον σκότωσαν κιόλας. 

Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ

Σχόλιο του Γιώργου Τασιόπουλου σε δυο κείμενα. 

Αν "άρχοντές" μας, σήμερα προσπαθείτε να μας πείσετε για την αδυναμία σας να υπερασπιστείτε την Κύπρο και το Καστελόριζο, αύριο το ίδιο θα κάνετε για τη Λέσβο και τη Θράκη. Και όταν αδιάφοροι για τους Ακρίτες τους θησαυρούς σας θα συγκεντρώσετε στο Κολωνάκι, την Πολιτεία και την Μύκονο, σύντομα σαν άλλοτε θα αναφωνήσετε, "Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ"!

Τα χαράματα της Παρασκευής, 21 Σεπτεμβρίου 1956, οδηγήθηκε στην αγχόνη από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς ο 22χρονος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Παναγίδης υπερασπιζόμενος την ελληνική σημαία. 

Την ίδια ημέρα στις 21.09.20 η ελληνική κυβέρνηση επανέλαβε ανερυθρίστα τη φράση "η Κύπρος κείται μακράν"!

Ο συναγωνιστής, Κύπριος Έλληνας Τάσος Χατζηαναστασίου, με πικρία γράφει:

Όταν στις 20 Ιουλίου 1974 το πρωί με ευθύνη και της ελληνικής χούντας, οι Τούρκοι πραγματοποιούσαν την απόβασή τους στις ακτές της Κύπρου βομβαρδίζοντας και το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) στο νησί, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ στην Αθήνα, Μπονάνος, απαντούσε στις εκκλήσεις για εφαρμογή των σχεδίων άμυνας της Κύπρου, ανερυθρίαστα και αντεθνικά: "αυτή τη στιγμή η Τουρκία προσβάλλει την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς". 

Θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους που αρνούνται να δουν πως η Τουρκία απειλεί εξίσου Ελλάδα και Κύπρο και πως χωρίς την Κύπρο η Ελλάδα είναι ακρωτηριασμένη, λέγοντάς τους πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα: 

1974-2020: Η σιωπή της αριστεράς απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Tου Τάσου Χατζηαναστασίου*

Οι πρόσφατες διαδηλώσεις αλλά και οι διάφορες ανακοινώσεις οργανώσεων και κομμάτων και οι δηλώσεις στελεχών της αριστεράς με αφορμή τα γεγονότα στον Έβρο, μοιάζουν λίγο πολύ ταυτόσημες. Ως κύριο εχθρό αναγνωρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και δευτερευόντως τις ΗΠΑ. Αντίθετα, η γερμανική κυβέρνηση, παρότι στηρίζει ανοιχτά την Τουρκία, μένει κατά κανόνα στο απυρόβλητο. Κόμματα, οργανώσεις και στελέχη της αριστεράς επιτίθενται όμως κατά της ελληνικής κυβέρνησης χρεώνοντάς της την υπακοή στις εντολές των «ιμπεριαλιστών» αλλά και κατηγορώντας την για εθνικισμό και ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων, χωρίς, φυσικά, να αντιλαμβάνονται το οξύμωρο του πράγματος. Γιατί και «εθνικιστική» και «ξενόδουλη», και με τη Μέρκελ και με τον Όρμπαν ταυτόχρονα δεν πάει, αλλά η διαλεκτική του made in Greece ψευδομαρξισμού όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Μονίμως απούσα από το κάδρο η Τουρκία, που στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζεται κι αυτή ως ενεργούμενο του διεθνούς ιμπεριαλισμού και σε καμία περίπτωση ως μία χώρα που έχει τη δική της εθνική στρατηγική και που την ακολουθεί με συνέπεια ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία. Η δε πανθομολογούμενη, ακόμη και από την ίδια την Τουρκία, επιθετικότητά της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου αγνοείται ή υποβαθμίζεται εντελώς. «Ένας είναι ο εχθρός», λοιπόν, «ο ιμπεριαλισμός» κατά το αλησμόνητο σύνθημα της Μεταπολίτευσης.

Γιατί, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, από το 1974 και μετά τουλάχιστον, η αριστερά σε ό,τι αφορά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής έμεινε προσκολλημένη στα ίδια σχήματα και τις ίδιες αναλύσεις, πως για όλα φταίνε οι δυτικές δυνάμεις, βασικά οι ΗΠΑ – σήμερα και η ΕΕ – αδιαφοροποίητα, στο πλαίσιο ενός εσκεμμένα ασαφούς «αντιμπεριαλισμού». Έκτοτε, στο μεγαλύτερό μέρος της η τότε «επαναστατική» αριστερά μετασχηματίστηκε στη δικαιωματική αριστερά των ανοιχτών συνόρων και της αποδοχής του συνόλου της ιδεολογικής και πολιτισμικής σκευής της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή του εδώ και πολύν καιρό ξεχασμένου εχθρού: του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οπότε, εύκολα έρχεται να συναντηθεί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ταυτοτήτων, ιθαγένειας και πολιτισμού με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, αποτελώντας μάλιστα το πιο… μαχητικό της κομμάτι.

Ειδικά όμως στο θέμα της αντιμετώπισης της Τουρκίας η στάση της είναι πολύ χαρακτηριστική και παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη από τα γεγονότα του 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Εάν μελετήσει κανείς τα γραπτά κείμενα, τις δηλώσεις και τα συνθήματα των κινητοποιήσεων της περιόδου, αναρωτιέται μήπως τελικά την εισβολή στην Κύπρο την έκαναν οι… Αμερικάνοι. «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει» ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή αλλά και πιο ανόητα συνθήματα της περιόδου. Ούτε στην Κύπρο ούτε στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη, υπάρχουν Αμερικάνοι, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε για την «επαναστατική» θεωρία και πρακτική. Ούτε μία «αντιμπεριαλιστική» διαδήλωση δεν κατευθύνθηκε προς την τουρκική πρεσβεία στη Μεταπολίτευση. Ο μόνιμος προορισμός των διαδηλώσεων ήταν η αμερικανική πρεσβεία, λες και η Κύπρος ήταν στο… Βιετνάμ ή στη Λατινική Αμερική. Κανένα αίτημα ή έστω σύνθημα της μεγάλης πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων δεν αφορούσε έστω την καταδίκη της Τουρκίας, πόσο μάλλον την στρατιωτική ενίσχυση της Κύπρου και τον αγώνα για την απελευθέρωσή της. Υψηλοί ωστόσο αγωνιστικοί τόνοι από τη γενιά με τα αμπέχωνα και τις υψωμένες γροθιές κατά του ιμπεριαλισμού, κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ. Κι ας είχαν τα διεθνή πρότυπά τους, όπως ο Γκεβάρα και όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στον κόσμο, σαφή θέση υπέρ της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας. Οι ΗΠΑ και πολύ περισσότερο η Βρετανία, που παραδόξως μένουν επίσης έξω από το κάδρο, έχουν σοβαρές ευθύνες για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, δεν ήταν, όμως διάολε, αυτές που την πραγματοποίησαν. (Και όχι η Κύπρος δεν έγινε ΝΑΤΟϊκή βάση, παρέμειναν οι βρετανικές και το βόρειο μέρος της στρατοκρατείται από την Τουρκία). Είτε, λοιπόν, την ανέχτηκαν, όπως οι ΗΠΑ, είτε τη διευκόλυναν, όπως η Βρετανία, και για το μόνο που νοιάστηκαν ήταν η πάση θυσία αποφυγή ενός ελληνοτουρκικού πολέμου. Ό,τι δηλαδή ακριβώς επιθυμούσε και η … επαναστατική αντιμπεριαλιστική αριστερά: να ολοκληρωθεί η κατάληψη της Κύπρου χωρίς καμία εμπλοκή της Ελλάδας και να παγιωθεί το καθεστώς κατοχής χωρίς αγώνα για ανατροπή των τετελεσμένων που προκάλεσε, σύμφωνα με τη δική τους ανάλυση ο εχθρός, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός! Έτσι, η κυβέρνηση Καραμανλή «άδειασε» ουσιαστικά την αριστερά διατάσσοντας την έξοδο της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, που ήταν και η μοναδική δυναμική ενέργεια κατά της τουρκικής εισβολής, αλλά που ούτε αυτή στρεφόταν άμεσα κατά της Τουρκίας. Πέραν τούτου ουδέν. Σύντομα, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1974, αποφασίστηκε η επανέναρξη «ειρηνευτικών συνομιλιών» χωρίς την προηγούμενη απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων, αλλά και χωρίς αντιδράσεις από την αντιμπεριαλιστική αριστερά.

Εκδήλωση: «Κλασικές Σπουδές: SOS!» (βίντεο)

Οι ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ διοργάνωσαν
το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019 στις 19.00 εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:
«Κλασικές Σπουδές: SOS!»

Μίλησαν οι:

Ανδρέας Μαρκαντωνάτος, Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Βίκυ Φλέσσα, Δημοσιογράφος, Κλασική Φιλόλογος
Τάσος Χατζηαναστασίου, Δρ Ιστορίας, καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

στον Χώρο Πολιτισμού: “Ρήγας Βελεστινλής”, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

Κομμουνιστικό κίνημα και Μακεδονικό Ζήτημα κατά τον Μεσοπόλεμο

Λίγα ζητήματα διεθνούς ενδιαφέροντος, όπως είναι το Μακεδονικό έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με το κομουνιστικό κίνημα. Η ανίχνευση επομένως των απαρχών της εμπλοκής των κομουνιστών σε αυτό έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον πέρα από το καθαρά ιστορικό για την ερμηνεία και την κατανόηση σημερινών στάσεων και τοποθετήσεων που προέρχονται από την αριστερά σχετικά με τη διαφορά Αθηνών – Σκοπίων και τις λαϊκές αντιδράσεις.

Το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται από τη μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας και των πηγών είναι ότι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Μακεδονικό διαμορφωνόταν κάθε φορά από τον βαθμό συμμόρφωσής του στις αποφάσεις και τις προτεραιότητες της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, γνωστής ως Κομιντέρν (1919-1943) στην οποία η επιρροή των Βουλγάρωνκομουνιστών ήταν ισχυρή.

Η Κομιντέρν εκείνη την περίοδο υπολόγιζε, ιδιαίτερα μετά την καταστολή της Επανάστασης των Σπαρτακιστών στη Γερμανία με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπνεχτ (1918-1919), σε επανάσταση στη Βουλγαρία. Για τον σκοπό αυτό επεδίωξε τον προσεταιρισμό της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ, ΒΜΡΟ στα σλαβικά) που αποτελούσε ένα είδος ένοπλης πολιτοφυλακής και λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει στο μικρό τμήμα της Μακεδονίας που είχε επιδικαστεί στη Βουλγαρία. Η επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1923 απέτυχε, ωστόσο η επιρροή των Βουλγάρων κομουνιστών στην Κομιντέρν παρέμεινε ισχυρή όπως και η για λόγους τακτικής ανακίνηση του Μακεδονικού Ζητήματος. Το γεγονός ότι η Διεθνής προχώρησε στην ίδρυση της ΕΜΕΟ «Ενωμένης» το 1925 δείχνει τη σημασία που έδινε στο ζήτημα.

Τότε που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλούσε σε πανεθνικό μέτωπο για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!!!

22 Ιουλίου 1943  Ξεσηκωμός κατά της βουλγαρικής κατοχής

Τάσος Χατζηαναστασίου

Τον Ιούλιο του 1943 η κατεχόμενη από τον Άξονα Ελλάδα συνταράχτηκε από ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στην κεντρική Μακεδονία. Στην Αθήνα, στις 22 Ιουλίου, περίπου 300.000, νέοι κυρίως, με πρωτοπόρα την ΕΠΟΝ, αψήφησαν τις απαγορεύσεις και βγήκαν στους δρόμους. Οι καταχτητές επιτέθηκαν στο πλήθος και 22 νέες και νέοι έχασαν τη ζωή τους. Θυσιάστηκαν επειδή ΤΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ στιγμή προτιμούσαν τη γερμανική από τη βουλγαρική Κατοχή της Μακεδονίας καθώς με την τελευταία κινδύνευε άμεσα η εθνική ακεραιότητα της χώρας. Οι έντονες διαμαρτυρίες προς τις γερμανικές αρχές είχαν πανεθνικό χαρακτήρα καθώς συμμετείχε και η Εκκλησία ακόμη και μέλη της δωσιλογικής κυβέρνησης που δέχτηκαν την σκληρή κριτική του ΕΑΜ γιατί δεν ήταν εντονότερες, ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

Στις αρχές Ιούλη 1943, οι Γερμανοί αποφάσισαν να αντικαταστήσουν με βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα, τα δικά τους στρατεύματα κατοχής και στην υπόλοιπη Μακεδονία.

Μόλις έγινε γνωστή η απόφαση των χιτλερικών, σηκώθηκε ισχυρό κύμα αγανάκτησης σε όλη τη χώρα. Στις 8 Ιούλη, η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ κάλεσε το λαό σε «συναγερμό για τη σωτηρία του λαού της Μακεδονίας και της Θράκης από τα νύχια των αιμοβόρων εισβολέων…». Απόφαση με παρόμοιο περιεχόμενο κυκλοφόρησε και η ΚΕ του ΕΛΑΣ.

Η αρχή των κινητοποιήσεων έγινε στη Μακεδονία, στη Θεσσαλονίκη στις 10 Ιούλη. Με την καθοδήγηση του ΕΑΜ, συγκροτήθηκαν συλλαλητήρια με συμμετοχή χιλιάδων πατριωτών στις πόλεις Κιλκίς, Εδεσσα, Βέροια, Γιαννιτσά, Κοζάνη, Βόλο, Καρδίτσα, κ.α.

Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αποτέλεσε η μάχη που έδωσε ο αθηναϊκός λαός στις 22 Ιούλη 1943.

Το πρωί της 22 Ιούλη, στην Αθήνα είχε σταματήσει κάθε κίνηση. Οι εργάτες είχαν κατέβει σε απεργία. Τα δημόσια γραφεία και τα καταστήματα έκλεισαν και στους έρημους δρόμους κυκλοφορούσαν περίπολοι στρατευμάτων κατοχής και Ελλήνων αστυνομικών. Σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας, οι Γερμανοϊταλοί είχαν στήσει πολυβόλα. Οι ξένοι κατακτητές και οι λακέδες τους είχαν πάρει όλα τα μέτρα για να εμποδίσουν τις εκδηλώσεις του λαού.

Το ωρολόγιο πρόγραμμα της Β΄Λυκείου: Η δημιουργική ασάφεια ως τεχνική της εξουσίας σε βάρος της Παιδείας και των εκπαιδευτικών

του Τάσου Χατζηαναστασίου

Με βάση δημοσίευμα γνωστής ιστοσελίδας, το ωρολόγιο πρόγραμμα της Β΄τάξης του Λυκείου που θα ισχύσει από την επόμενη σχολική χρονιά (2018-2019) είναι το παρακάτω:

Μόνο και μόνο από την ανάγνωση των τίτλων των μαθημάτων, προκύπτουν αμέσως ερωτήματα. Γενικότερα το πρόγραμμα αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού που ονομάστηκε δημιουργική ασάφεια ως μεταγλώσσα της τεχνικής της εξουσίας την οποία μόνον οι μυημένοι κάτοχοί της κατανοούν. Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία, οι επιδιώξεις του προγράμματος είναι τόσο αντιπαιδαγωγικές και απαράδεκτες που μόνο με ένα περιτύλιγμα ασάφειας και αοριστίας μπορούν να σερβιριστούν.