Το βαθύ ρήγμα μεταξύ πολιτικού συστήματος και κοινωνίας – Ασυμμετρίες και δυνατότητες –

του Ρούντι Ρινάλντι

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανήγγειλε μέτρα «ανακούφισης», τάχα, προς τους πλέον αδύναμους της κοινωνίας Απρίλη μήνα· λίγο μετά τον ανασχηματισμό, την προανακριτική, την πρόταση μομφής, την έντονη αποδοκιμασία του ίδιου του πρωθυπουργού και των επιλογών του που καταγράφουν όλες οι πρόσφατες μετρήσεις. Προσπαθεί έτσι να κάνει ένα λίφτινγκ, να κερδίσει χρόνο, να εκμεταλλευτεί την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης και να δει πώς μπορεί να ξεμπλέξει με την αμφισβήτησή του και τη λαϊκή κατακραυγή για τα Τέμπη και το οργανωμένο επίσημο παρακράτος της συγκάλυψης, για τη δυσαρέσκεια λόγω ακρίβειας, και ιδιαίτερα για την κρίση εμπιστοσύνης προς όλους τους θεσμούς. Νομίζει ότι έτσι ίσως μπορέσει να κερδίσει το ακαταδίωκτο για όλα αυτά, να εξασφαλίσει σε επόμενες εκλογές ένα ποσοστό που να επιτρέπει στη Ν.Δ. να παίζει κεντρικό ρόλο. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα ο Μητσοτάκης εντελώς αλαζονικά δήλωσε αποφασισμένος να διεκδικήσει ο ίδιος τη διακυβέρνηση και για τρίτη τετραετία, τονίζοντας πως «χρειάζεται ακόμα χρόνο για να μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο, και οι αλλαγές να ριζώσουν με τέτοιον τρόπο ώστε ουσιαστικά να μην μπορούν στη συνέχεια να ανατραπούν». Αν υποθέσουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2027 (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, αν και όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους σχεδιασμούς στο μυαλό του, στηριζόμενος και στη «θεσμική» πείρα σχεδόν καμία κυβέρνηση να εξαντλεί την 4ετία), μας λέει ότι χρειάζεται άλλα 4 χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο του. Δηλαδή ίσαμε το 2031.Έτσι θα έχουμε ζήσει εποχή Μητσοτάκη για 12 χρόνια (2019-2031). Μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ούτε ο ίδιος το πιστεύει. Ακόμα κι αν φθάσει έως το 2027, όλες οι σημερινές μετρήσεις δείχνουν ότι η αυτοδυναμία της Ν.Δ. είναι πλέον παρελθόν, και επομένως η θέση του ως πρωθυπουργού της χώρας έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης.

Βαθύτατο ρήγμα 

15 χρόνια μνημόνια: Το μέγα ψέμα της εξόδου από αυτά

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Συμπληρώθηκαν ήδη 15 χρόνια από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε, από το ακριτικό Καστελλόριζο, την είσοδο της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων, της επιτήρησης, του πλήρους ελέγχου της οικονομικής (και πολιτικής) ζωής της χώρας από την τρόικα των Δανειστών. 

Ήταν η ανοικτή ομολογία μιας Χρεοκοπίας που σερνόταν από το 2008, και προϊόν μεθοδεύσεων προκειμένου να πατήσει το πόδι του στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να εφαρμόσει νέα τιμωρητικά «εργαλεία» η Γερμανική Ε.Ε. με στόχο το ξεφόρτωμα της κρίσης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. 

Η Ελλάδα για πολλά χρόνια θα ήταν ένα ζωντανό πειραματόζωο εφαρμογής ενός προγράμματος καταλήστευσης του πλούτου μιας χώρας, εφιαλτικής υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού, βίαιης ανακατανομής εισοδημάτων, καθώς και επιτήρησης της οικονομίας και όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της για πολλές δεκαετίες. 

Η είσοδος στα μνημόνια σήμαινε μια νέα καθεστωτική φάση, που καταργούσε κάθε έννοια λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας και μετέτρεπε τη χώρα ολόκληρη σε ένα νέο είδος αποικίας – άλλοι τη χαρακτηρίζουν μετανεωτερική, άλλοι οργανική, άλλοι αποικία χρέους, άλλοι μισο-αποικία νέου τύπου. Δεν έχει τόση σημασία το πώς χαρακτηρίζεται: η έμφαση δίνεται στον υποβιβασμό μιας χώρας σε στάτους αποικίας.

Το πολιτικό-κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και οι οικονομικές ελίτ προσαρμόστηκαν στο νέο καθεστώς, το υπηρέτησαν χωρίς αναστολές και κόντρα στη λαϊκή θέληση (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, δημοψήφισμα 2015 κ.λπ.). Πλάσαραν τα μνημόνια σαν σωσίβια για τη διάσωση της Ελλάδας. Η προσαρμογή τους αυτή δεν έγινε χωρίς να επωφεληθούν από τη γενική λεηλασία που επέβαλαν τα 3 μνημόνια και όλοι οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Υπηρέτες για άλλη μια φορά του γενικού καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: 

Ρούντι Ρινάλντι: Για την κοινωνική διέξοδο

 

Ζήτημα πρώτο

 Κοινωνική διέξοδος πρωταρχικά σημαίνει μια άλλη κοινωνική συνείδηση.

Ένα νέο αξιολογικό πρότυπο, όπου η αλληλεγγύη, το δημόσιο συμφέρον, η κοινωνία, ο λαός, η χώρα κλπ να πάρουν άλλα περιεχόμενα από αυτά που ο μεταπρατισμός και ο ραγιαδισμός ή ο κοσμοπολιτισμός έχουν δημιουργήσει και εμποτίσει την κοινωνία.

Μεταστροφή της κοινωνικής συνείδησης.

Αντιδιαστολή με τον ωφελιμισμό, άλλο ανθρώπινο πρόταγμα – στο κέντρο η ανθρώπινη χειραφέτηση.

Χειραφέτηση επανανοηματοδότηση κόσμου – άλλες αξιακές προτεραιότητες

Πολιτικές αρετές – νέα ηθική – νέος ανθρωπισμός

Όσο και να φαίνεται παράξενο όταν το διαπιστώνουμε, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή μεγάλων πολιτικών αλλαγών και κρίσης αλλά είναι και εποχή αναζήτησης αξιών και αρετών.

Σε όλα τα κινήματα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων έχουμε διαπιστώσει πως έχει βαρύνουσα σημασία ένα ζήτημα ηθικής. Ιδιαίτερα σε νεολαιίστικα κινήματα.

Την ίδια στιγμή τόσο στην κεντρική πολιτική σφαίρα όσο και από την αριστερά προβάλλονται λογικές μηχανισμών, τακτικών, χειρισμών, συγκαλύψεων, μεγάλης κλίμακας διαφθορά και διαπλοκή.

Το όλο πρόβλημα σχετίζεται με τη συνείδηση και αφορά έναν απαραίτητο εκπολιτισμό σε επίπεδο συνείδησης.

Βεβαίως οι μεγάλες αλλαγές στην συνείδηση γίνονται μέσα από μεγάλα γεγονότα. Όμως υπάρχει ένα συνθετότερο θέμα που θέτει στην επικαιρότητα και σε προτεραιότητα ιδεολογικά - ηθικά ζητήματα.

Μάλιστα αναδεικνύεται μια απόσπαση των ιδεολογικών - ηθικών ζητημάτων από τον στενό οικονομικό και πολιτικό τους καθορισμό.

Όπου αυτό γίνεται μπορετό και αγκαλιάζει διάφορα σύνολα και επηρεάζει σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών και ιδεολογικών χώρων έχουμε άλματα στην συνείδηση.

Με άλλα λόγια πάντα υπάρχει μια προετοιμασία του εδάφους, γίνονται διεργασίες σε μοριακό επίπεδο, διαδίδεται μια μαζική ψυχολογία και ανάταση και μετά έχουμε τις μεγάλες αλλαγές, τα μεγάλα γεγονότα.

Αν θέλουμε να σταθούμε σε δύο κομβικά ζητήματα της κοινωνική διεξόδου μπορούμε να επικεντρωθούμε στα εξής:

Στο συλλογικό και στην ελευθερία.

Πρόκειται για δύο κομβικά σημεία.

Υπάρχει ανάγκη ξανακαθορισμού και επαναεπικαιροποίησης του συλλογικού.

Μέσα από μεταμοντέρνες απόψεις, οι «μύθοι» της συλλογικότητας έχουν τρωθεί θεωρητικά στον πυρήνα τους και στην πράξη με τον ατομισμό και το χρήμα. Έχει υπάρξει και θεωρητική επικυριαρχία.

Η αποκατάσταση του συλλογικού και στο επίπεδο της σκέψης και της συνείδησης είναι αναγκαία. Το δύσκολο είναι πως δεν μπορεί να γίνει ως επαναφορά σε προηγούμενες καταστάσεις αλλά ως προχώρημα της σκέψης της στάσης και της συνείδησης μέσα από την αποκωδικοποίηση των σύγχρονων συνθηκών που ζει – βιώνει – επιβιώνει το άτομο. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο και απλό όσο φαίνεται ή ακούγεται. Έχει δυσκολία.

ΚΙΝΗΜΑ ΤΕΜΠΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

του Ρούντι Ρινάλντι

Η ίδια η ζωή στη χώρα μας επαναφέρει στην επικαιρότητα ζητήματα και θέματα που έχουν ξανασυζητηθεί. Εννοώ το ζήτημα του πολιτικού αγώνα απέναντι σε ένα σύστημα που αλλάζει ή παίρνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. όπως έγινε με την είσοδο το 2010 στα μνημονιακά καθεστώτα), και αυτό συνοδεύεται από μια μεγάλη και έντονη εισβολή του λαϊκού στοιχείου στην κεντρική πολιτική σκηνή. 

Το στοιχείο του πολιτικού αγώνα, δηλαδή η επικέντρωση σε ένα κεντρικό - υψηλής σημασίας θέμα ή πρόβλημα, προκύπτει όταν οι βασικές συστημικές δυνάμεις (κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη, ΜΜΕ, δημόσια διοίκηση) προσπαθούν με κάθε τρόπο είτε να περάσουν μια νέα καθεστωτική πραγματικότητα (μνημόνια) είτε να συγκαλύψουν ένα τεράστιο συστημικό έγκλημα όπως με την περίπτωση των Τεμπών, και ο «ένοχος» φαίνεται καθαρά στα μάτια του κόσμου. Τότε ο «κόσμος» αλλάζει συμπεριφορά, κινητοποιείται, θέτει με δικό του ατόφιο τρόπο, ακηδεμόνευτο, βασικά αιτήματα – τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ το άθλιο και σάπιο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί είτε τα μνημόνια χθες, είτε την παρακρατική εγκληματική συγκάλυψη σήμερα. 

Το στοιχείο του πολιτικού αγώνα συνολικοποιεί τη διάχυτη αγανάκτηση, τη δένει με στόχους και αιτήματα που πηγαίνουν στην καρδιά του νοσηρού συστήματος, και θέτει προϋποθέσεις για μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος και η κοινωνία. Ο πολιτικός αγώνας ενώνει, κινητοποιεί, δίνει ορμή, στοχεύει αμέσως και με σαφήνεια την πηγή και την αιτία της κακοδαιμονίας· πολλαπλασιάζει δυνάμεις, θέτει στόχους, στριμώχνει τους βασικούς αντιπάλους· θέτει σε κίνηση τεράστιες μάζες ανθρώπων που πλέον αποκτούν ταυτότητα, λόγο, στόχο.

Μήπως όμως αυτά είναι μια σκέτη γενικολογία; Για να δούμε.

Τα Τέμπη ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα

15 χρόνια Δρόμος

Ήταν Σάββατο 20 Φεβρουαρίου του 2010 που κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Δρόμος. 

Είχε προηγηθεί μια περίοδος προετοιμασίας, συσκέψεων, συνελεύσεων σε διάφορες πόλεις, ανταλλαγής απόψεων, επίλυσης τεχνικών ζητημάτων και βεβαίως εξεύρεσης του τίτλου της νέας εφημερίδας. Σε μια περίοδο που στον χώρο της αριστεράς κυκλοφορούσαν κομματικές εφημερίδες οι οποίες δεν συγκινούσαν, δεν πληροφορούσαν, δεν προωθούσαν τον διάλογο, δεν ικανοποιούσαν· σε μια περίοδο που οι ζυμώσεις και τα ερωτήματα για την πορεία εγχειρημάτων και το ρόλο της αριστεράς είχαν ενταθεί, ο Δρόμος αποτέλεσε ένα διαφορετικό παράδειγμα, ένα άλλο εγχείρημα. Έδειχνε με τον τρόπο του την ανάγκη υπέρβασης· την ανάγκη της ανοικτότητας, του διαλόγου, της επιχειρηματολογίας, της σύνθεσης και της πιο συνολικής πολιτικής και πολιτιστικής άποψης.

Κύλησαν από τότε 15 χρόνια. Ο Δρόμος «κύλησε» κι αυτός, στάθηκε ζωντανός μέσα σε όλες τις φουρτούνες που πέρασε ο τόπος. Η έκδοσή του συνέπεσε χρονικά με την είσοδο της χώρας στη μνημονιακή περίοδο (Απρίλης του 2010). 

Το τράνταγμα για τη χώρα και τον λαό ήταν μεγάλο. Ο Δρόμος έδειξε ανακλαστικά: θεώρησε ότι γίνεται μια μεγάλη καθεστωτική αλλαγή στη χώρα, και έθεσε με σαφήνεια την ανάγκη του πολιτικού αγώνα ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς.

Ο Δρόμος ως εγχείρημα ή επειδή έχουμε ανάγκη από εγχειρήματα

Το Σάββατο 5/4 έγινε στην Νομική Σχολή της Αθήνας μια πετυχημένη γιορτή για τα 15 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας Δρόμος. Στην ομιλία μου [που βρίσκεται στο πρώτο σχόλιο] επιχείρησα να αναφερθώ στις ιδιαιτερότητες του Δρόμου ως ανοικτού εγχειρήματος, σε κεντρικές επιλογές του σε όλη την διαδρομή του καθώς και στα χαρακτηριστικά της συγκυρίας.

 Μέσα από αυτήν την οπτική αναδεικνύεται ένα διαφορετικό μοντέλο συλλογικής πράξης.

Γεροντικές ασθένειες του συστήματος

Δασμοί ΗΠΑ, υπερεξοπλισμοί Ευρώπης, και στην Ελλάδα… «ήρθε η ώρα της αλήθειας να αντεπιτεθεί»

Από Ρούντι Ρινάλντι

Ο Τραμπ μίλησε για «ημέρα απελευθέρωσης» των ΗΠΑ, παρουσιάζοντας το πακέτο των δασμών σαν να κρατούσε τις πλάκες του Μωυσή στα χέρια του. Επί της ουσίας ολόκληρη η «σωστή πλευρά της ιστορίας», ο Δυτικός κόσμος, ασθενεί. Κι όχι μόνο: βρίσκεται αντιμέτωπος με χρόνια προβλήματα, διασπασμένος και σε μια θανατηφόρα αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο βασικές πτέρυγές του. Επειδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που κράτησε 3-4 δεκαετίες, τελικά οδήγησε σε αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Κατάντησε αναποτελεσματική μορφή συσσώρευσης, και δεν μπόρεσε να εμποδίσει μια ιστορική «δύση της Δύσης». Εμφανίστηκαν κι άλλα κέντρα ισχυρά, και το «τελευταίο όχημα» (η κήρυξη πολέμων, και ιδιαίτερα το φύτεμα του πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία) οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερο βάλτωμα.

Η τεράστια κοινωνική κρίση και δυσαρέσκεια που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο εσωτερικό όλων των χωρών άρχισε να παίρνει μεγάλες πολιτικές διαστάσεις, γεγονός που οδήγησε στον θρίαμβο του Τραμπ και στην αλλαγή της στρατηγικής των ΗΠΑ. Η Αμερική του Τραμπ επιλέγει έναν προστατευτισμό για να διασώσει μια αυτοκρατορία που πρέπει να συρρικνώσει τα σύνορά της χωρίς να καταρρεύσει, και να ανασυγκροτηθεί. Δεν είναι εύκολη αυτή η «λύση». Αλλά την επιλέγει συνειδητά, «αμερικάνικα», δηλαδή σαν ένα πόκερ. Παιχνίδι όπου εξ ορισμού δεν μπορεί όλοι να είναι κερδισμένοι. Ας χάσει λοιπόν η Ευρώπη και όλο το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, αφού δεν καταλαβαίνει πού οδηγούνται τα πράγματα. Άλλωστε η ύφεση και η κρίση είναι ήδη έτοιμες να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Ο προστατευτισμός και οι δασμοί (σαν επιστροφή στο παρελθόν) μπορεί και να περισώσουν μια ορισμένη ισχύ των ΗΠΑ, αλλά είναι και ρίσκο. Διότι τέτοια μέτρα ίσως τονώσουν την εσωτερική παραγωγή, αλλά θα μειώσουν και τη ροή ξένων κεφαλαίων προς τόνωση του θεόρατου εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ, που πλησιάζει τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια!

ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Δασμοί ΗΠΑ, υπερεξοπλισμοί Ευρώπης 

και στην Ελλάδα… «ήρθε η ώρα της αλήθειας να αντεπιτεθεί» 

του Ρούντι Ρινάλντι

Ο Τραμπ μίλησε για «ημέρα απελευθέρωσης» των ΗΠΑ, παρουσιάζοντας το πακέτο των δασμών σαν να κρατούσε τις πλάκες του Μωυσή στα χέρια του. Επί της ουσίας ολόκληρη η «σωστή πλευρά της ιστορίας», ο Δυτικός κόσμος, ασθενεί. Κι όχι μόνο: βρίσκεται αντιμέτωπος με χρόνια προβλήματα, διασπασμένος και σε μια θανατηφόρα αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο βασικές πτέρυγές του. Επειδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που κράτησε 3-4 δεκαετίες, τελικά οδήγησε σε αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Κατάντησε αναποτελεσματική μορφή συσσώρευσης, και δεν μπόρεσε να εμποδίσει μια ιστορική «δύση της Δύσης». Εμφανίστηκαν κι άλλα κέντρα ισχυρά, και το «τελευταίο όχημα» (η κήρυξη πολέμων, και ιδιαίτερα το φύτεμα του πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία) οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερο βάλτωμα. 

Η τεράστια κοινωνική κρίση και δυσαρέσκεια που δημιούργησε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο εσωτερικό όλων των χωρών άρχισε να παίρνει μεγάλες πολιτικές διαστάσεις, γεγονός που οδήγησε στον θρίαμβο του Τραμπ και στην αλλαγή της στρατηγικής των ΗΠΑ. Η Αμερική του Τραμπ επιλέγει έναν προστατευτισμό για να διασώσει μια αυτοκρατορία που πρέπει να συρρικνώσει τα σύνορά της χωρίς να καταρρεύσει, και να ανασυγκροτηθεί. Δεν είναι εύκολη αυτή η «λύση». Αλλά την επιλέγει συνειδητά, «αμερικάνικα», δηλαδή σαν ένα πόκερ. Παιχνίδι όπου εξ ορισμού δεν μπορεί όλοι να είναι κερδισμένοι. Ας χάσει λοιπόν η Ευρώπη και όλο το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, αφού δεν καταλαβαίνει πού οδηγούνται τα πράγματα. Άλλωστε η ύφεση και η κρίση είναι ήδη έτοιμες να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Ο προστατευτισμός και οι δασμοί (σαν επιστροφή στο παρελθόν) μπορεί και να περισώσουν μια ορισμένη ισχύ των ΗΠΑ, αλλά είναι και ρίσκο. Διότι τέτοια μέτρα ίσως τονώσουν την εσωτερική παραγωγή, αλλά θα μειώσουν και τη ροή ξένων κεφαλαίων προς τόνωση του θεόρατου εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ, που πλησιάζει τα 34 τρισεκατομμύρια δολάρια! 

Όμως η διαμάχη ανάμεσα στο στρατόπεδο Τραμπ και σε αυτό της «παγκοσμιοποίησης» είναι βαθιά, χωρίς εύκολη επιστροφή, και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό όλες τις εξελίξεις. Η Ευρώπη έχει πάρει το μήνυμά της. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς μια μεγάλη ανατροπή και στο εσωτερικό της. Ως νέα έδρα της παγκοσμιοποίησης, ως κέντρο τώρα μιας αντιτραμπικής συμμαχίας, σχεδιάζει ένα πρόγραμμα στρατιωτικής ενδυνάμωσης για να τονώσει την οικονομία της, και υπόσχεται να συνεχίσει τον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία. Δεν είναι υπερβολικό να μιλήσουμε για ένα «ευρωατλαντικό πολλαπλό κάταγμα» που θα ταρακουνήσει όλες τις σχέσεις, όλες τις συμμαχίες, ως την τελική επικράτηση της μιας ή της άλλης πτέρυγας. Ο Τραμπ τραμπουκίζει, αλλά έχει πολλά εμπόδια να αντιμετωπίσει. Η Ευρώπη εγκαταλείπει όλη τη ρητορική στην οποία στηρίχθηκε το εγχείρημα της ευρωπαϊκής εκδοχής της παγκοσμιοποίησης, της Ε.Ε., και ντύνεται στο χακί. 

Το παράδοξο

Η λέξη Επανάσταση είναι φλόγα!

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Φίλοι και φίλες χρόνια πολλά.

Η λέξη Επανάσταση είναι φλόγα! 

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας. 

Στο Πόρτο Γκρέκο ή το Βιλαέτι, στην "ολίγη από Ελλάδα", θέλουν να ξεχαστεί η Επανάσταση του 1821.

Σήμερα χρειάζεται κάτι ανάλογο!

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας. Ακούστε κάποιο, ορισμένα ή και όλα τα βίντεο με τις ομιλίες από την εκδήλωση που έγινε στο Ηράκλειο για το έγκλημα στα Τέμπη. Είναι βαθύ το ρήγμα και γίνεται μια μεγάλη και πολύ σημαντική διεργασία στις συνειδήσεις.

Στα βίντεο που δίνονται στα πρώτα σχόλια: 

Ομιλία Παύλου Ασλανίδη

Ομιλία Μαρίας Καρυστιανού

Ομιλία Βασίλη Κοκοτσάκη

Τέλος δείτε την συγκινητική εκδήλωση που έγινε στο Αρκαλοχώρι στις 22/3.

Η Ελλάδα ΜΕΤΑ – ή ΜΕΤΑ την Ελλάδα;

του Ρούντι Ρινάλντι

Χθες (21/3) ήταν παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η παράξενη παραδοχή του Παναγιώτη Κονδύλη, το «παράδοξο γεγονός ότι η νεώτερη Ελλάδα, που τίποτε δεν πρόσφερε στη θεωρητική σκέψη ή στον τεχνικό πολιτισμό, έδωσε και δίνει υψηλή ποίηση», ισχύει. Και ίσως να είναι παρήγορη μπροστά στη στέρφα και στείρα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως το σημερινό σημείωμα δεν θα έχει καμία αναφορά σε στίχους και ποιητές (προσωρινή υπόσχεση). Θα αρκεστώ σε δύο κεντρικά ζητήματα-διαπιστώσεις, και ένα τρίτο ζήτημα ως μεγάλο έλλειμμα και κενό – πιθανά επικίνδυνο κενό.

Ψάχνοντας επιβεβαίωση Προστασίας

Παλιά λέγαμε έναν γλωσσοδέτη που αν τον μάθεις δεν τον ξεχνάς: «Σπανοί Ισπανοί εζωγράφησαν εις πανί ισπανικόν ιππικόν εις πανικόν». Τον θυμήθηκα ακούγοντας ή διαβάζοντας όσα λέγονται και γράφονται από πολιτικούς, επιστήμονες και διανοούμενους σε πρόσφατες συνάξεις-συνόδους όπως αυτή του Κύκλου Ιδέων του κ. Βενιζέλου που έγινε (που αλλού;) στη σφηκοφωλιά-σύμβολο, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Από όσα λοιπόν λέγονται, με όση κάλυψη και καμουφλάρισμα, συμπεραίνει κανείς ότι έχουμε μια πολιτική και οικονομική ελίτ εις πανικόν, μπροστά στα τεκτονικά γεωπολιτικά ρεύματα, στις τεράστιες αλλαγές των ισορροπιών και των αμυντικών (διάβαζε και επιθετικών) δογμάτων. 

Το ομολογούν ανοικτά, όχι φυσικά ότι φοβούνται, αλλά ότι αλλάζουν όλα τα δεδομένα. Μάλιστα δραματοποιούν και λίγο την κατάσταση, όχι για να υπάρξει μια στροφή ή μια γραμμή άμυνας ή έστω ένα εθνικό ταμπούρι, αλλά για να δείξουν ότι είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν ένα νέο πλαίσιο Προστασίας που να προσφέρει εγγυήσεις συνέχειας του «μαγαζιού» χωρίς μεγάλες εθνικές περιπέτειες και ταπεινώσεις. 

Οι αστοί τρομάξανε…

Όχι για τον λόγο που αναφέρει το ομώνυμο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα για τον Μπεζεντάκο, ο οποίος είχε αποδράσει από τις φυλακές το 1932 («οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε / να κλείσουν τα παιδιά των εργατών»), αλλά επειδή αλλάζει το τοπίο των Προστατών τους, επειδή αισθάνονται εντελώς ανασφαλείς απέναντι στον «καταιγισμό των εξελίξεων», ιδίως στο Δυτικό στρατόπεδο. Κυρίως, επειδή νοιώθουν γυμνοί απέναντι στην απειλή της Τουρκίας εν μέσω αλλαγής δογμάτων, συμμαχιών, χθεσινών ισορροπιών και γεωπολιτικών αναδασμών.

Όποιος παρακολούθησε ό,τι λέχθηκε στο συνέδριο του «Κύκλου Ιδεών» του Ευ. Βενιζέλου διέκρινε τρόμο και αμηχανία μπροστά στη ραγδαία εξελισσόμενη πραγματικότητα. Βλέπουν να καταρρέει η «παγκόσμια αρχιτεκτονική ισχύος», όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και τα βάθρα του. Βλέπουν τη Δυτική συμμαχία να μην έχει ενιαίο δόγμα, κι ότι αυτό που πάει να υιοθετήσει η Ευρώπη («εχθρός μας η Ρωσία») δεν μας εξασφαλίζει διόλου από την απειλή της Τουρκίας. Τρομάζουν διότι δεν ισχύει πια η βεβαιότητα πως, αν γίνει ένα «επεισόδιο» με την Τουρκία, οι ΗΠΑ θα παρέμβουν ώστε να λήξει γρήγορα και χωρίς πολλές φθορές. Τρέμουν στην ιδέα πως οι πόλεμοι διαρκούν, πως αν δεν έχεις τη μίνιμουμ αμυντική βιομηχανική υποδομή είσαι χαμένος. Κυρίως, τρομάζουν που ο Τραμπ εγκαταλείπει την Ευρώπη (ίσως και το ΝΑΤΟ), και τρομοκρατούνται επειδή η Τουρκία έχει δυναμώσει εκθετικά σε όλα τα επίπεδα και ποζάρει ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη με ιδιαίτερο ρόλο. Τη βλέπουν να πλασάρεται σε όλα τα πεδία (Ευρώπη, Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Μεσόγειο κ.ο.κ.), καθώς οι υπόλοιποι ισχυροί προνομοποιούν τη σχέση τους μαζί της, αδιαφορώντας για την «Ελλαδίτσα».

«Πάμε παρακάτω»

 Όχι, δεν πρόκειται να «πάμε έτσι παρακάτω»!

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δ. Κουτσούμπας: «Δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι αμείλικτη για να μην ξαναζήσουμε άλλα Τέμπη για εμάς και τα παιδιά μας» (28/2/2025)

Θ. Παφίλης: «Έχουμε και εμπειρία, είναι άλλο να το λες, και άλλο να κάνεις τα πάντα» (Οκτώβριος 2023)

Το πολιτικό σκηνικό: Κυβέρνηση με την πλάτη στη γωνία (εσωτερικά και διεθνώς). Πλήρης διάσταση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας (περίπου 3-4 εκατομμύρια Έλληνες βρέθηκαν στις 28/2 στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και στο εξωτερικό). Δημοσκοπική καταβαράθρωση των συστημικών κομμάτων και στασιμότητα όλων των άλλων, πλην Πλεύσης Ελευθερίας και Ελληνικής Λύσης. Κυρίως όμως, συντριπτικά ποσοστά, πάνω από 80%, που θεωρούν ότι έγινε συγκάλυψη, πως υπάρχουν ευθύνες στην κυβέρνηση, και δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Από την άλλη σε μεγάλες συγκεντρώσεις η φωνή του συλλόγου γονέων των θυμάτων του εγκλήματος, η φωνή των χαροκαμένων συγγενών, και ιδιαίτερα η φωνή της κας Καρυστιανού, μιλά στην ψυχή, στο νου και την καρδιά των Ελλήνων. Και έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όσα λένε τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Παράγει έναν λόγο, μια πολιτική, μια ενότητα, έναν ενθουσιασμό, μια ελπίδα σε ένα εντελώς ζοφερό περιβάλλον από πολλές πλευρές. 

Έχουμε λοιπόν τεράστια κοινωνική αντιπολίτευση, δεν έχουμε κανενός είδους πολιτική αντιπολίτευση, και βιώνουμε απόπειρες πολιτικής ασφυξίας και κτυπήματος του ακηδεμόνευτου κινήματος. Η λέξη ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ενοχλεί πάρα πολλούς του πολιτικού φάσματος, επειδή έχουν συνηθίσει όλα να τα μετράνε με ψήφους, ποσοστά, βουλευτικές έδρες, θέσεις σε συμβούλια και συνδικάτα. Έχουν συνηθίσει στη διαχείριση, στο καπέλωμα, στον έλεγχο των κινητοποιήσεων, στις καλές σχέσεις εντός του πολιτικού συστήματος. Έχουν βρει τρόπους συνεννόησης και όπως ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται, έτσι δεν κρύβεται η αλήθεια: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Υπάρχουν δε σχέσεις πολυεπίπεδες ανάμεσα στα κομματικά επιτελεία και τις κορυφές της ελληνικής ολιγαρχίας.

«Πάμε παρακάτω»

Το δυτικό ημισφαίριο σε σύγχυση Κι εμείς, βιλαέτι ή Πόρτο Γκρέκο;

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Η συλλογική Δύση δεν είναι καν ημισφαίριο, αλλά ένα μικρό κλάσμα του ανθρώπινου πληθυσμού και μια σχετικά μικρή περιοχή του πλανήτη. Συνηθισμένη όμως εδώ και 500 χρόνια ότι θα κυριαρχεί παντού (με αποικιοκρατία, καπιταλισμό, ιμπεριαλισμό, παγκοσμιοποίηση), τώρα έχει περιπέσει σε κατάσταση βαριάς κατάθλιψης-σύγχυσης-ψύχωσης. Επιπλέον έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα (παγκοσμιοποιητές και τραμπικοί), και πολλές φυγόκεντρες δυνάμεις δυναμώνουν στο εσωτερικό της. 

Η διαμάχη εξανάγκασε σε μετακόμιση της έδρας της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη αφότου στις ΗΠΑ ο Τραμπ απέσπασε μια νέα θητεία, προκαλώντας ένα ισχυρό ωστικό κύμα. Ο Τραμπ έχει μια άλλη στρατηγική για τη διαχείριση της ήττας στην Ουκρανία και της συνολικής αποδρομής των ΗΠΑ απέναντι σε νέα ισχυρά κέντρα. Το επιτελείο της παγκοσμιοποίησης είχε κάνει την επιλογή του διαρκούς πολέμου, αλλά οδηγούσε στο χείλος του γκρεμού: δεν αντιμετώπιζε πλέον αδύναμες χώρες, αλλά Κίνα και Ρωσία, συν BRICS και μια νέα παγκόσμια πλειοψηφία που ήθελε έναν διαφορετικό κόσμο.

«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»

● Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης

● Η απόπειρα χειραγώγησης του κινήματος των Τεμπών

του Ρούντι Ρινάλντι

Ακολουθώντας την προτροπή του μεγάλου ποιητή Διονύση Σολωμού, να έχουμε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής (και του μυαλού μας), στο σημερινό σημείωμα θα θίξω δύο ζητήματα. Δύο θέματα σε ένα σημείωμα. Μοιάζει ανορθόδοξος τρόπος, αλλά ίσως έχει μια βάση. Διότι υπάρχουν κι άλλες σημαντικές περιοχές γεγονότων που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αν θέλουμε να απαντήσουμε θετικά στην αντιμετώπιση του κεντρικού ζητήματος για το οποίο οφείλουμε να έχουμε έναν λόγο και να δράσουμε: δηλαδή του υπαρξιακού προβλήματος της Ελλάδας σε πολύ δύσκολες συνθήκες και όρους. Ίσως αυτή η ανορθόδοξη μέθοδος να τροφοδοτήσει λίγο συνολικότερα τον προβληματισμό μας. Αρχίζω από έναν «εξωτερικό» παράγοντα.

1. Η αλλαγή έδρας της παγκοσμιοποίησης, από ΗΠΑ σε Ευρώπη

Η παγκοσμιοποίηση που οικοδομήθηκε για 3-4 δεκαετίες:

– δημιούργησε ένα οικονομικό (κι όχι μόνο) πλέγμα στις περισσότερες μεριές του πλανήτη, 

– έδωσε ζωή σε αλυσίδες τροφοδοσίας, εμπορίου και αξιοποίησης, 

– είχε σαν ατμομηχανή τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας σε βασικά κέντρα, και τη μεταφορά (νομαδισμό) παραγωγικών τμημάτων του κεφαλαίου στην περιφέρεια (προς Ανατολάς), και τέλος

Το κίνημα των Τεμπών και τις πολιτικές αναταράξεις που προκαλεί

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Δύο συνεντεύξεις μου για το κίνημα των Τεμπών και τις πολιτικές αναταράξεις που προκαλεί

Την Τετάρτη 5/3 και την Πέμπτη 6/3 έδωσα δύο συνεντεύξεις. Η πρώτη (Αξιον Εστί TV) στον κ. Στέλιο Διαμαντή και η δεύτερη (militaire.gr) στον κ. Πάρη Καρβουνόπουλο, τους οποίους ευχαριστώ από καρδιάς. 

Στο πρώτο και στο δεύτερο σχόλιο τα λινκ των δύο συνεντεύξεων.

«Άρση ασυλίας πολιτικών ΤΩΡΑ και να βγούμε στους δρόμους και για τα εθνικά θέματα»-Ρ.Ρινάλντι

ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ & ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΠΙΚΑ ΣΥΛΑΛΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΣΤΙΣ 28/2

Ο βηματισμός μιας νέας συνείδησης (τι προσφέρει έως σήμερα το κίνημα των Τεμπών;)

"...Α. ''Ο αριστερός θα αναρωτηθεί: μα πού είναι το κέρδος, πού είναι το κράτος και το κεφάλαιο που δολοφονούν; Αν δεν υπάρχει η λέξει «κέρδος», ή καλύτερα «τα κέρδη», ωραιοποιείται ο καπιταλισμός, αναφύεται «δεξιά παρέκκλιση». 

Χάνει όμως κι αυτός το νου του μπροστά σε ένα πραγματικό (κι όχι φανταστικό) υποκείμενο που γεννιέται, μπροστά σε πραγματικά βήματα μιας νέας συνείδησης που επωάζεται. 

Ο αριστερός νομίζει ότι έχει όλες τις απαντήσεις. Δεν νοιάζεται για την ενότητα· δεν εμπιστεύεται την κοινωνία· δεν επενδύει σ’ αυτήν, αλλά φαντασιώνεται τον εαυτό του (το κόμμα ή την οργάνωσή του) σαν «πρωτοπορία». 

Ξεχνά ότι πρέπει να υπηρετεί το λαό, επειδή ο λαός και η κοινωνία σε κίνηση είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής μεγάλων βημάτων προς τα εμπρός.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι ο αριστερός δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένα ακηδεμόνευτο κίνημα, ή ακόμα και η απλή διαισθητική συμπεριφορά του απλού ανθρώπου, μπορεί να είναι πολύ πιο μπροστά από τον ίδιο, που αρέσκεται να δείχνει με το δάκτυλο τη σωστή γραμμή και τι πρέπει να κάνουν όλοι οι άλλοι… Και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που δεν θέλει καθόλου να αναστοχαστεί την πορεία του και το γιατί έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκεται, ούτε μπορεί να συναισθανθεί τη σχετικότητα της ύπαρξής του μέσα στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης''.

Β. ''Το κίνημα που γεννιέται με την υπόθεση των Τεμπών παράγει και πολιτικά αποτελέσματα. Κι ας το πω χωρίς να παρεξηγηθώ: 

Παρήγαγε εξαιρετικά περισσότερα και πιο ποιοτικά πράγματα μέσα σε δύο χρόνια, τέτοια που υπογραμμίζουν την απουσία ή και τη γύμνια άλλων παραγόντων της πολιτικής ζωής (κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, φορείς κ.λπ.), που λένε μεγάλα λόγια αλλά νοιάζονται μόνο για τη θέση τους στον καταμερισμό του πολιτικού συστήματος, όχι για την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. 

Δείτε τον λόγο όλων των κομμάτων και θα το διαπιστώσετε. Δείτε με τι ασχολήθηκαν και τι έκαναν τα δύο χρόνια που πέρασαν. Αναλογιστείτε τι (δεν) έκαναν για την υπόθεση των Τεμπών, παρόλο που είχαν τα μέσα (χρήματα, επιστήμονες, ινστιτούτα, επαφές). Και τι στοιχεία (δεν) αποκάλυψαν. Ξέρουν για ολιγάρχες, κομπίνες, βρώμικες δουλειές, παρακράτος κ.λπ., αλλά περιορίζονται σε γενικολογίες. 

Δεν μπορούσαν να βρούνε τι κουβαλούσε το τρένο, ποιος και τι φόρτωσε στην εμπορική, ποιος ήταν ο παραλήπτης; Δεν ξέρουν τίποτα; Δεν άκουσαν τίποτα; Απλά μας κοροϊδεύουν. Επειδή έχουν κάποιο ρόλο στον καταμερισμό του υπάρχοντος καταμερισμού ΜΕΣΑ στο πολιτικό σύστημα. 

Η μικρή ομάδα των γονιών των θυμάτων –παρά τις τυχόν διαφορετικές απόψεις και παρά την οδύνη της απώλειας– κατόρθωσαν να κάνουν ΠΟΛΥ περισσότερα σε όλους τους τομείς από όλα τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα. Δεν είναι αυτό απορίας άξιον ;..."

του Ρούντι Ρινάλντι 

Δρόμος, φύλλο 720, 1/3/25

Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφονται λίγες ώρες μετά το συγκλονιστικό συλλαλητήριο για τα Τέμπη, που αγκάλιασε πάνω από 340 πόλεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και συσπείρωσε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά που ζούμε τον τελευταίο μήνα (26/1-28/2), ο όγκος και το βάθος, ο παλμός και η ζωντάνια, θα πρόσθετα και η ωριμότητα που επιδεικνύεται, είναι μεγάλα, τεράστια σκιρτήματα ενός λαϊκού ριζοσπαστισμού μετά από απανωτές ήττες και μέσα σε ένα πολύ καταθλιπτικό διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον. 

Χωρίς υπερβολή, η ανατολή αυτής της πλατιάς διαθεσιμότητας και κινητοποίησης είναι ό,τι πιο θετικό μπορούσε να φανταστεί κανείς στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Είναι σημάδι βαθύτερων διεργασιών και αναγκών που υπάρχουν και ψάχνουν ΤΡΟΠΟ για να εκφραστούν.

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα είναι μια συμπύκνωση πρόσφατης πείρας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής), και εννοώ ό,τι έφερε η Χρεοκοπία και τα Μνημονιακά καθεστώτα, διότι τώρα ζούμε τις συνέπειές τους. Ο σιδηρόδρομος συμβολικά (αλλά και τραγικά) αποτυπώνει όλα τα σημάδια των πολιτικών αυτών, του ξεπουλήματος, της διάλυσης των υποδομών, της απόλυσης έμπειρου και ικανού προσωπικού, της ιδιωτικοποίησης, της αλαζονείας των πολιτικών που κρύβονται πίσω από το ντροπιαστικό άρθρο 86 περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, της διάβρωσης όλων των θεσμών – και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης.

 Για δύο χρόνια όλο το πολιτικό σύστημα έκανε τα πάντα για να μην υπάρξουν συνέπειες για τους ενόχους, δηλαδή για τους ίδιους… 

Αλλά αυτό που ζούμε, το ζούμε με έναν διαφορετικό τρόπο: με την ανάδυση μιας άλλης διαθεσιμότητας, κινητοποίησης, ευαισθητοποίησης, συνειδητοποίησης. Η υπόθεση των Τεμπών, και ιδιαίτερα η παραδειγματική στάση μιας ομάδας συγγενών που έκανε υπόθεση ζωής το να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, λειτούργησε καταλυτικά για μια μεγάλη αφύπνιση και εγρήγορση μέσα στη νεολαία και ολόκληρο τον πληθυσμό. 

Μια μεγάλη μέρα για την χώρα και την κοινωνία!

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Φίλες και φίλοι γεια σας,

Κυβέρνηση, Πορτοσάλτε, συστημικά κανάλια, Χρυσοχοίδης και λοιποί θέλουν να αμαυρώσουν την μεγαλειώδη - τεράστια λαοθάλασσα που βούλιαξε την χώρα απ' άκρη σ' άκρη, χρησιμοποιώντας μια προαναγγελμένη προβοκάτσια επεισοδίων και θεάματος προς κατανάλωση στις ειδήσεις και στα έκτακτα δελτία. 

Για αυτούς υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας (που οι ίδιοι το σχεδίασαν και το εφαρμόζουν με τους γνωστούς μηχανισμούς) και όχι η απαίτηση για Δικαιοσύνη - Τιμωρία - Οξυγόνο που σημάνει απλά:

 Να φύγει, να παραιτηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 Να σχηματιστεί μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που 

α) να καταργήσει άμεσα το άρθρο 86 για ασυλία υπουργών και βουλευτών 

β) να ψηφιστεί άμεσα διάταξη που απαγορεύει κάθε παραγραφή λόγω χρονικού διαστήματος των εγκλημάτων 

γ) να δημιουργηθούν επιτροπές νομικών και φορέων που να καταγράψουν όλα τα προβλήματα και να ιεραρχήσουν τις άμεσες προτεραιότητες ώστε να προχωρήσει άμεσα η τιμωρία όλων των υπεύθυνων. 

Κάθε άλλη εκδοχή θα σημάνει την αναπαραγωγή του  υφιστάμενου καθεστώτος ατιμωρησίας και επιβολής επί της κοινωνίας. Παράλληλα να γίνει επεξεργασία ενός προγράμματος εξυγίανσης και επανακρατικοποίησης μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας κλπ. Κι αυτά μόνο για αρχή.

Για μια νέα μεταπολίτευση - για μια πραγματική κοινωνική αλλαγή στην χώρα!

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1BRjdU5HFD/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το πρόσφατο κοουτσάρισμα μιας ομάδας που υποβιβάζεται (ΒΙΝΤΕΟ)

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απομονωμένη μέσα στην κοινωνία (το 80% θεωρεί ότι υπάρχει εσκεμμένη συγκάλυψη) και με την πλάτη στον τοίχο, οδηγείται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει. 

Οι οδηγίες είναι σαφείς: η ομάδα κρούσης (Βορίδης, Γεωργιάδης, Αγαπηδάκη κ.λπ.) θα πρέπει να εντείνει τις κραυγές και τις επιθέσεις απέναντι σε όσους καταγγέλλουν το έγκλημα των Τεμπών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ανεβάσει τους τόνους, φωνάζοντας στη Θεσσαλονίκη ότι πρέπει να μπει τέρμα πια στην κατάσταση αυτή. Τα φιλοκυβερνητικά δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα πήραν non paper που τονίζουν τις λέξεις «αποσταθεροποίηση», «χάος», «σχέδιο ανωμαλίας και ανατροπής της κυβέρνησης», και προβλέπουν: «έρχεται μεγάλο κακό στις 28 Φεβρουαρίου», «θα επιχειρηθεί να καταλυθεί η δημοκρατία», «θα γίνουν τέτοια επεισόδια σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (για τα οποία φυσικά θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση) που θα ανοίξει νέος φοβερός κύκλος αντιπαράθεσης και μίσους», «έχει ανοίξει ο κύκλος της παράνοιας», «πάμε ντουγρού για πολιτική κρίση, για ακυβερνησία και για πολιτική ανωμαλία».

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για όξυνση της κατάστασης, για μεθοδευμένη μεγάλη επίθεση προς το λαό και την κοινωνία. Η «χαρά» της προβοκάτσιας είναι στην ημερήσια διάταξη. Στην ουσία αυτά που απευθύνουν προς τον «αντισυστημισμό» και την κοινωνία που συσπειρώνεται γύρω από τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις, τα ετοιμάζουν οι ίδιοι. Το Μαξίμου και οι σχεδιαστές θέλουν να αποδείξουν ότι υπάρχουν κέντρα που ετοιμάζουν μια «πορτοκαλί επανάσταση» ενάντια στον στυλοβάτη της χώρας κ. Μητσοτάκη. Ύστατο καταφύγιο; Πιθανόν, αλλά επικίνδυνο. 

Το πολιτικό ζήτημα που θέτουν «τα Τέμπη»

26 Ιανουαρίου – 28 Φεβρουαρίου: Ο κρίσιμος μήνας.

Το πολιτικό ζήτημα που θέτουν «τα Τέμπη»

του Ρούντι Ρινάλντι

Η ορμητική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στις 26 Ιανουαρίου, μετά το κάλεσμα του συλλόγου «Τέμπη 2023», δημιούργησε νέα δεδομένα – σε σημείο να εισέλθουμε σε μια νέα φάση στο πολιτικό σκηνικό. Η μικρή στροφή που φάνηκε με τη συνέντευξη Μητσοτάκη δημιούργησε χαραμάδες και τροφοδότησε ποικίλες διεργασίες σε πολλαπλά επίπεδα μέσα στο πολιτικό σύστημα, στα ισχυρά οικονομικά κέντρα και τα εξαρτώμενα από αυτά ΜΜΕ. Έφερε με πιο έντονο τρόπο στην επιφάνεια ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα, με το οποίο θα ασχοληθούμε στο παρόν σημείωμα.

Προκαταβολικά πρέπει να σημειωθεί ότι ο μήνας ανάμεσα στις 26/1 και τις 28/2 έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει με ευκρίνεια να διαπιστωθούν και να εκτιμηθούν, επειδή εντείνεται ένας κυβερνητικός-κρατικός τραμπουκισμός και επιθετικότητα ώστε να δημιουργηθεί μια γενικευμένη σύγχυση, να τροφοδοτηθεί μια αμφιβολία, να τσιμενταριστεί η ανώτερη δικαστική εξουσία, να ταμπουρωθεί η κυβέρνηση. Τα βίντεο που «βρέθηκαν», και μια φάμπρικα χαλκευμένων «στοιχείων», θέλουν να ανοίξουν τον δρόμο σε μια δοτή και διορισμένη ηγεσία της Δικαιοσύνης για να συνεχιστεί το ουσιαστικό μπάζωμα-συγκάλυψη της υπόθεσης. Το επιχείρημα «να αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να φωτιστεί η αλήθεια» αποτελεί μια επιθετική μορφή που συνεχίζει στην ίδια γραμμή της συγκάλυψης. Τώρα το «κοινό» πρέπει να κουραστεί από έναν βομβαρδισμό «στοιχείων», βίντεο, μαρτυριών, παρεμβάσεων κ.λπ. ώστε να δημιουργηθεί μια άπωση γύρω από την υπόθεση, να εξαντληθούν όλοι από τη συνεχή αναφορά, και ένα πέπλο αμφιβολίας να σκεπάσει σιγά-σιγά την υπόθεση. 

Τα αποτελέσματα της κινητοποίησης

Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο πιο πεισματάρικη: Το πολιτικό σύστημα (δηλαδή κυβέρνηση, κόμματα, διοίκηση, δικαιοσύνη και ΜΜΕ), και ιδιαίτερα το «σύστημα Μητσοτάκη», τρομοκρατήθηκαν από την έκταση και το βάθος της κινητοποίησης, αιφνιδιάστηκαν, και τελικά κατάλαβαν ότι αυτό είναι το υπ’ αριθ. 1 ζήτημα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί, με οποιοδήποτε τρόπο. 

Διότι η κινητοποίηση αυτή παρήγαγε πολιτικά αποτελέσματα:

Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας και η αναγκαία νέα μεταπολίτευση- Ρούντι Ρινάλντι

Η χώρα βιώνει ένα μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα που οξύνθηκε από το 2010 και τη χρεοκοπία, τις μεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και τη διαρκώς κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας. 

Ο Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς, μιλά στο militaire channel για το εθνικό μας υπαρξιακό πρόβλημα, το εθνικό μας αδιέξοδο. 

Πρόσφατα ο Δρόμος της Αριστεράς παρουσίασε τα αποτελέσματα μιας ενδελεχούς μελέτης γι΄ αυτό το θέμα. Από πότε ξεκινά το υπαρξιακό μας πρόβλημα; Μήπως από το 1922 και μετά;

 Ποιες είναι οι μεγάλες παθογένειες που το συντηρούν και το κλιμακώνουν;