Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

 

Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί, ως διεθνής ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν είναι τυχαία, καθώς στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα ένα από τα κολαστήρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Με αφορμή το γεγονός αυτό, ας θυμηθούμε πώς ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος (1891-1971) προστάτεψε τους Εβραίους της Χαλκίδας, τα χρόνια της Κατοχής και τη γεμάτη ανθρωπιά συμπεριφορά του.

Ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος, κατά κόσμον Πέτρος Πλειαθός, γεννήθηκε στον Τριαντάρο της Τήνου το 1891, ενώ υπήρξε συγγενής του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Μοσχονησίων, Αμβροσίου. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στις 23 Αυγούστου 1916 εκάρη μοναχός. Τον Δεκέμβριο 1922, στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Αθηνών, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Χαλκίδος, ενώ στις 29 Σεπτεμβρίου 1968 απεχώρησε της ενεργού υπηρεσίας. Εκοιμήθη στις 23 Ιουλίου 1971.

Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε τον Γρηγόριο, Μητροπολίτη στη Χαλκίδα, να προσπαθεί ως αληθινός ποιμενάρχης να προστατεύσει το ποίμνιο του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Δεν ήταν άνθρωπος που βολευόταν στην ασφάλεια της θέσης του. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος εκλήθη, πάμπολλες φορές, από τις διοικήσεις των δυνάμεων Κατοχής να δώσει εξηγήσεις για το πατριωτικό περιεχόμενο των ομιλιών του και ήσαν αρκετές οι περιπτώσεις που κινδύνευσε και η ζωή του ακόμη.

Πολλές φορές, όταν απηλείτο η ζωή εκατοντάδων πολιτών, λόγω παραβάσεως των διαταγών των κατοχικών διοικήσεων, εκείνος με κατάλληλα διαβήματα απέτρεπε τον κίνδυνο, θέτοντας κατ’ επανάληψη στη διάθεση των κατακτητών τον ίδιο του τον εαυτό.

Την ίδια περίοδο, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος με τη συνδρομή του Πρωτοσύγκελού του, και μετέπειτα Μητροπολίτου Καρυστίας και Σκύρου Χρυσοστόμου, και άλλων παραγόντων της πόλης, ίδρυσε ορφανοτροφείο, στο οποίο πολλά παιδιά βρήκαν καταφύγιο και γλίτωσαν τον θάνατο εξαιτίας της πείνας. Παράλληλα, είχε ιδρύσει ορφανοτροφείο για κορίτσια στην ιστορική γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Γαλατάκη, στη Λίμνη Ευβοίας. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική δράση, καθιερώνοντας το “πιάτο του πεινασμένου παιδιού”.

Διαφύλαξε ιερά κείμενα της Συναγωγής 

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

Η δύναμη της μνήμης.

Αφιέρωση στην κ. Κεραμέως και στον κ. Δήμαρχο Θεσσαλονίκης που ηγούνται του Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας.

Κρυφός στόχος του ιδρύματος η αναθεώρηση της ιστορίας, η λήθη και επιπλέον να μην καταβληθούν οι νόμιμες, απαράγραπτες,και ισχυρά τεκμηριωμένες γερμανικές οφειλές για τα ναζιστικά εγκλημάτα στη χώρα μας.

Η δύναμη της μνήμης.

Άλμπερτ Μπούρλα

Ο κ. Αλμπερτ Μπουρλά είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Pfizer.

Αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε χρόνο, τιμήσαμε τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε οι ιστορίες των θυμάτων και των επιζώντων να μην ξεχαστούν ποτέ. Προς μεγάλη μου τιμή, κλήθηκα να συμμετάσχω στη Διεθνή Κληρονομιά των Σεφαραδιτών στο ετήσιο συνέδριο του Κογκρέσου για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον και να μοιραστώ την ιστορία της οικογένειάς μου σε σχέση με το Ολοκαύτωμα.

Μνήμη. Αυτή η λέξη, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, με ενέπνευσε να μοιραστώ την ιστορία των γονιών μου. Επειδή αναγνωρίζω πόσο τυχερός είμαι που οι γονείς μου μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μου και την υπόλοιπη οικογένειά μας.

Πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν μίλησαν ποτέ στα παιδιά τους για τη φρίκη που έζησαν γιατί τους ήταν πολύ οδυνηρό. Όμως στην δική μου οικογένειά το συζητούσαμε συχνά. Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, μαζευόμασταν με τα ξαδέλφια μας τα σαββατοκύριακα, και οι γονείς μου, οι θείες και οι θείες μου συχνά μοιράζονταν τις ιστορίες τους.

Το έκαναν γιατί ήθελαν να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε όλες τις ζωές που χάθηκαν. Να θυμόμαστε τι μπορεί να συμβεί όταν ο ιός του κακού αφήνεται να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα. Αλλά, κυρίως, να θυμόμαστε την αξία μιας ανθρώπινης ζωής.

Βλέπετε, όταν οι γονείς μου μιλούσαν για το Ολοκαύτωμα, δεν μιλούσαν ποτέ με θυμό ή εκδίκηση. Δεν μας δίδαξαν να μισούμε αυτούς που το έκαναν αυτό στην οικογένεια και τους φίλους μας. Αντ ‘αυτού μας έλεγαν το πόσο τυχεροί ήταν που ζούσαν και πώς όλοι έπρεπε να δώσουμε αξία σε αυτό, να τιμούμε τη ζωή και να προχωράμε μπροστά. Το μίσος θα ήταν μόνο εμπόδιο σε αυτό.

Έτσι, υπό αυτό το πνεύμα, είμαι εδώ για να μοιραστώ την ιστορία του Μωύς και της Σάρα Μπουρλά, των αγαπημένων μου γονέων.

Από τον Πέτρο Ζερβό, αλήθειες για τη μνήμη του Άουσβιτς και την χρήση της ιστορίας:

Για την ταμπακιέρα κουβέντα…

Τη Δευτέρα 27/1/2020 ένα σκίτσο μου, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, ξεσήκωσε αντιδράσεις ενώ το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στη σύνταξη της Εφημερίδας!!! Επίσης έδωσε αφορμή για ένα κατάπτυστο άρθρο του Βαγγέλη Περρή στην Athens Voice.

Το σκίτσο δείχνει τον Άδωνη Γεωργιάδη με γερμανική στολή στην είσοδο του Άουσβιτς ενώ από πάνω γράφει την χαρακτηριστική φράση του «Μετά τις 30 Απριλίου μη χαλάσουμε τις καρδιές μας». Επίσης μια λεζάντα λέει «Η Τελική Λύση: Άρση προστασίας πρώτης κατοικίας από 1η Μαΐου.

Η σύγκριση του Ολοκαυτώματος με τους πλειστηριασμούς θεωρήθηκε προσβολή! Κι όμως η άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι ένα είδος «Τελικής Λύσης». Το ότι μόνο για φέτος προγραμματίζονται 25.000 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κατοικίας χωρίς ουσιαστικά να προβλέπεται καμιά νομική προστασία για την πρώτη κατοικία, το ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνει η πιο βίαιη μεταφορά ακινήτων από τα μικρομεσαία στρώματα σε τράπεζες και ξένα funds και το τέλος της ιδιοκατοίκησης, με την ανείπωτη δυστυχία που αυτό συνεπάγεται, μόνο με ένα πολύ πιο μείζον, αλλά κατ’ αναλογίαν, αντίστοιχο ιστορικό γεγονός μπορεί, μέσω της υπερβολής, να συγκριθεί! Γιατί έτσι λειτουργεί η σάτιρα και η γελοιογραφία, μέσω της υπερβολής και της αλληγορίας.

Το σκίτσο, λένε, θίγει τη μνήμη του Άουσβιτς! Δεν την θίγει όμως η υποκριτική επίσκεψη ενός φασίστα υπουργού της Ελληνικής κυβέρνησης στον τόπο αυτό, υπουργού που πριν λίγα χρόνια εκθείαζε τηλεοπτικά αλλά και πούλαγε αντισημιτικό βιβλίο του Κ. Πλεύρη! Και λίγες μέρες πριν μίλαγε με χλευασμό για όσους θα χάσουν τα σπίτια τους με την φράση που αναγράφεται στο σκίτσο. Κουβέντα γι’ αυτήν την προσβλητική παρουσία (που ήταν και η πραγματική αφορμή του σκίτσου κι όχι η επέτειος του Ολοκαυτώματος) δεν άκουσα να γίνεται από τους τωρινούς θιγόμενους…

Το Ολοκαύτωμα είναι κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, προέκυψε από τα σπλάχνα της και δεν έχει ιδιοκτήτες! Όσοι κατηγορούν για «αντισημιτισμό» αντίστοιχα σκίτσα επειδή χρησιμοποιούν ένα ιστορικό γεγονός, έμμεσα και σιωπηλά, χτίζουν ένα αόρατο τοίχος δέους και αποτροπής για οτιδήποτε αφορά το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Γιατί με την ίδια κατηγορία του «αντισημιτισμού» αποκρούεται οποιαδήποτε κριτική στα πεπραγμένα αυτού του κράτους! Όπως το Αουσβιτς , τόπος μαρτυρίου εκατομμυρίων Εβραίων και όχι μόνον, ανάγεται σε ιερό σύμβολο που δεν αγγίζουμε, κατά προέκταση δεν αγγίζουμε και δεν κριτικάρουμε το κράτος του Ισραήλ, ένα κράτος απαρτχάιντ όπου οι Παλαιστίνιου και άραβες είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας και με τις νέες διατάξεις που μετατρέπουν το Ισραήλ σε αμιγώς «Εβραϊκό» κράτος, απαλλοτριώνονται τα πολιτικά τους δικαιώματα οριστικά και οδηγούνται αργά και σταθερά σε αφανισμό!

Εἶναι συνένοχος ὅποιος ἀνέχεται τὴν ἐγκληματικὴ συμπεριφορὰ τῆς κυβέρνησής του

Ἐνόψει τῶν ἐκδηλώσεων μνήμης τῶν θυμάτων τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων τοῦ ναζισμοῦ παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ τὸ κείμενο τῆς διαμαρτυρίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ τῆς 23.3.1943 στὶς γερμανικὲς Ἀρχὲς Κατοχῆς ἐνάντια στὶς ἐκτοπίσεις τῶν Ἑλλήνων Ἑβραίων, καθὼς καὶ ἀπόσπασμα τοῦ 2ου φυλλαδίου τοῦ “Λευκοῦ Ρόδου”, συνταγμένο ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀλέξανδρο Σμορέλ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προκύπτει ὅτι οἱ ναζιστικὲς θηριωδίες ἦταν κοινὸ μυστικό τὴ χιτλερικὴ περίοδο.   

“’Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και ο ακαδημαϊκός κόσμος του Ελληνικού Λαού, διαμαρτύρεται κατά της δίωξης των Εβραίων. Ο ελληνικός λαός, είναι βαθιά λυπημένος όταν έμαθε πως οι γερμανικές αρχές Κατοχής, έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα σταδιακής απέλασης των Ελλήνων της εβραϊκής κοινότητας και ότι οι πρώτες ομάδες των εκτοπισμένων, βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πολωνίας. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, όλοι οι Έλληνες πολίτες, χωρίς διακρίσεις, φυλής ή θρησκείας, θα έπρεπε να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης από τις κατοχικές αρχές. Οι Έλληνες Εβραίοι έχουν αποδείξει την αξία τους. Έχουν συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, είναι νομοταγείς πολίτες και κατανοούν πλήρως τα καθήκοντά τους, ως Έλληνες. Έχουν κάνει θυσίες για την Ελλάδα και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης του ελληνικού έθνους, για την υπεράσπιση των αναφαίρετων ιστορικών δικαιωμάτων του.

Χαΐμ Κωνσταντινίδης : «Τη Ζάκυνθο ξέρετε πώς τη λένε στο Ισραήλ; Το νησί των δικαίων...»

ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ

Με τη Μίριαμ γνωρίστηκαν στον στρατό. Για να τη... ρίξει, της τραγουδούσε ζακυνθινές καντάδες. Φωτογραφία: Κλαίρη Μουσταφέλλου.

Στα τέλη της άνοιξης του 1944, τα «πλοία του θανάτου» των Ες-Ες έπλεαν στο Ιόνιο. Στοίβαξαν στα αμπάρια τους 2.000 Εβραίους από την Κέρκυρα, άλλους 400 από την Κεφαλονιά και έβαλαν πλώρη για τη Ζάκυνθο. Αποστολή των Γερμανών ήταν να συγκεντρώσουν όλα τα μέλη της εκεί εβραϊκής κοινότητας, στη συνέχεια να τους αποβιβάσουν στην Πάτρα και να τους φορτώσουν σε τρένα, με προορισμό το Αουσβιτς. Μια-δυο μέρες πριν φτάσουν στη Ζάκυνθο, ο φρούραρχος Πάουλ Μπέρεντς κάλεσε στο γραφείο του τον μητροπολίτη Χρυσόστομο και τον δήμαρχο Λουκά Καρρέρ. «Εχετε 24 ώρες να μου παραδώσετε μια λίστα με τα ονόματα όλων των Εβραίων που ζουν εδώ και με τα περιουσιακά τους στοιχεία», τους προειδοποίησε. Εκείνοι, πράγματι, επέστρεψαν πριν λήξει η διορία με ένα φάκελο. Ο Μπέρεντς τον άνοιξε, αλλά στο χαρτί που περιείχε ήταν γραμμένα μόνο δύο ονόματα: τα δικά τους. «Αν πειράξετε αυτούς τους ανθρώπους, θα πάω μαζί τους και θα μοιραστώ τη μοίρα τους», του είπε στα Γερμανικά ο Χρυσόστομος, ο οποίος είχε σπουδάσει στο Μόναχο.

Ο Γερμανός έμεινε άναυδος. Εστειλε επείγον σήμα στο Βερολίνο, ζητώντας νέες οδηγίες. Οι δύο άνδρες είχαν στο μεταξύ ενημερώσει τον πρόεδρο της εβραϊκής κοινότητας, Μωυσή Γανή, και μια τεράστια επιχείρηση είχε στηθεί: οι εβραϊκές οικογένειες διασκορπίστηκαν στο νησί, σε χωριά και αγροικίες, σε σπίτια Χριστιανών. Στους μήνες που ακολούθησαν μέχρι την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, κανείς δεν βρέθηκε να μιλήσει, να προδώσει το παραμικρό. Και κάπως έτσι η Ζάκυνθος έγινε ο μοναδικός τόπος σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη απ’ όπου ούτε ένας από τους 275 Εβραίους κατοίκους δεν στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η «άγνωστη» εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς. Τραγουδούσαν Βαμβακάρη με αλλαγμένους στίχους που περιείχαν πληροφορίες για το σαμποτάζ. Ανατίναξαν ένα κρεματόριο...

Οι ήρωες αυτοί, που λίγα λεπτά πριν πεθάνουν είχαν ψάλει τον Εθνικό Ύμνο, ανεμίζοντας ένα κομμάτι ριγέ ύφασμα από τις στολές τους μιμούμενοι την ελληνική σημαία, θυμίζουν δίχως άλλο, παλαιότερα παραδείγματα της ελληνικής ιστορίας, όπως έγινε κατά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και την ανατίναξη στο Κούγκι και το Αρκάδι, από τις ενδοξότερες σελίδες της εθνικής μας ιστορίας. 

«Το πνεύμα αλληλεγγύης που διέκρινε τους Έλληνες, η απέχθεια τους για τη βία, η συνείδηση της επιβίωσης και η προσπάθεια διατήρησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους έκανε να αποτελούν την πιο συμπαγή εθνική ομάδα μέσα στο στρατόπεδο και γι’ αυτό την πιο πολιτισμένη». 

Η μαρτυρία αυτή είναι του ιταλού διανοούμενου, Πρίμο Λέβι, που βρέθηκε έγκλειστος στο κολαστήριο του Άουσβιτς, επιβεβαιώνει την γενναία στάση των Ελλήνων κρατουμένων που οδηγήθηκαν σε μια ηρωική εξέγερση στις 7 Οκτωβρίου 1944 μέσα στο εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί.

 Άγνωστες πτυχές αυτής της ιστορίας περιγράφει το ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Revolt of the Greek Jews» που βασίστηκε στην έρευνα της Φωτεινής Τομάη, διευθύντριας των Ιστορικών Αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών με τίτλο «Greeks in Auschwitz-Birkenau». Πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση εξέγερσης μέσα στα ναζιστικά στρατόπεδα, που είχε σχέδιο αλλά προδόθηκε την τελευταία στιγμή. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες αιχμάλωτοι κατάφεραν να ανατινάξουν ένα από τα πέντε κρεματόρια του στρατοπέδου, το «Κρεματόριο 4».

Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός: «Οι Ιεράρχες της Ελλάδος δεν τουφεκίζονται. Απαγχονίζονται».

Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός στο εξώφυλλο του περιοδικού TIME

Της Κατερίνας Χουζούρη

Σε μια εποχή που απουσιάζουν τα πρότυπα, τα οποία έχουν αντικατασταθεί από «φιγούρες»! Η ιστορία είναι εδώ, για να μας θυμίζει τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για υψηλά ιδανικά – στη συγκεκριμένη περίπτωση για την πατρίδα – ακόμη κι αν τα δεδομένα είναι εναντίον σου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο Μουσολίνι βασιζόμενος στην περιορισμένη υλική δύναμη του ελληνικού στρατού, θεωρούσε ότι θα «τελείωνε» γρήγορα με την Ελλάδα. Δεν είχε υπολογίσει όμως το σθένος, τη δύναμη και τη μαχητικότητα του ελληνικού λαού, κάθε φορά που καλείται να υπερασπιστεί την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Πολλές είναι οι ηρωικές σελίδες στο «βιβλίο» της Κατοχής. Σήμερα θα «ξεφυλλίσουμε» μία απ’ αυτές: μία μόνο πτυχή της δράσης, που ανέπτυξε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Που μπορεί και σήμερα να αποτελέσει παράδειγμα σε μία Ευρώπη όπου η απειλητική σκιά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού αρχίζει ν’ απλώνεται απειλητικά.

«Έχουν αρχίσει οι μέρες της μεγάλης πικρίας της Ελλάδας. Απρίλιος του 1941. Οι Γερμανοί έχουν φτάσει στην Αθήνα, η σημαία τους ανεμίζει στην Ακρόπολη.  Η Ελλάδα έχει γονατίσει, η Ελλάδα είναι μέσα στο πένθος.
Στην πρωτεύουσα των Ελλήνων ένας άνδρας, μορφή δωρική, πανύψηλη, σαν τα δέντρα των δασών του τόπου του, της ορεινής Δορβιτσάς, στέκεται όρθιος, κοιτάζει από το παράθυρο έξω στο δρόμο το θέαμα του δρόμου. Περνάν βογκώντας οι μαυροφορεμένες γυναίκες του πένθους, οι λαβωμένοι πολεμιστές των αλβανικών βουνών.
Είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός. Είναι ωχρός και αδύνατος από την πολύχρονη φυλακή», γράφει ο Ηλίας Βενέζης.[1]

Οι «Ανώνυμοι των Εθνών» – Του Νίκου Δήμου

Πέρασα τον πόλεμο και την Κατοχή στην οδό Μιχαήλ Βόδα 143. Μεσοτοιχία με το σπίτι μας σε μία μονοκατοικία, έμενε ένας Ιταλός, μεγάλης ηλικίας με την κόρη του την κυρία Μαρίτσα (που η μητέρα μου αποκαλούσε γεροντοκόρη). Το όνομά του: Αλωνεύτης (το τελικό σίγμα ήταν μάλλον ελληνική προσθήκη). Μιλούσε αρκετά καλά αλλά σπασμένα Ελληνικά με ιδιότυπη προφορά. Πολλές φορές με καλούσε στο σπίτι του να δούμε εικόνες σε βιβλία. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε για τον Βούδα (τον πρόφερε Μπούντα) δείχνοντάς μου μία απεικόνισή του στο Λαρούς. «Μεγκάλο σοφό το Μπούντα» μου έλεγε. «Μεγκάλη καλοσύνη».

Κάποια στιγμή μαθεύτηκε στην γειτονιά ότι ο Αλωνεύτη έκρυβε στο σπίτι του έναν Εβραίο από την Θεσσαλονίκη. Το έμαθαν αρκετοί – δεν μίλησε κανείς. Άλλωστε η γειτονιά ήταν αντιστασιακή: Δύο σπίτια πριν από μας κατοικούσε η οικογένεια του Κώστα Περρίκου, του πρώτου (και ίσως σημαντικότερου) ήρωα της Αντίστασης, ηγέτη της ΠΕΑΝ, που το Σεπτέμβριο του 42 ανατίναξε τα γραφεία της ΕΣΠΟ (ελληνικής φασιστικής οργάνωσης – Πατησίων και Γλάδστωνος) και προδομένος, το Φεβρουάριο του 1943 τουφεκίστηκε στην Καισαριανή. Με τον γιό του – συνομήλικό μου και αργότερα συμμαθητή μου – Μίμη, κάναμε μόνιμα παρέα.

Τον κύριο Σαλτιέλ, φιλοξενούμενο του Αλωνεύτη, τον είδα μία και μόνη φορά, μετά το τέλος της Κατοχής, όταν – χωρίς πια να κρύβεται – ήρθε να επισκεφθεί τους σωτήρες του και να αποχαιρετίσει την γειτονιά. Τότε έμαθα και το όνομά του. Ήταν ένα νέος άνθρωπος, ψηλός, με λεπτό μουστάκι.

Α. Γουνόπουλος: Όταν Αθήνα και Ιερουσαλήμ συναντήθηκαν στον «τρόπο» της ελευθερίας της αγάπης

Άγγελος Γουνόπουλος

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο βιβλίο του «Ποιος Θεός και Ποιος Άνθρωπος;»^[1] σχολιάζει μεταξύ άλλων τις θέσεις του υπαρξιστή φιλοσόφου Λεόν Σεστώφ (1866-1938) γύρω από τα δίπολα που θέτει ανάμεσα στην πίστη και τη γνώση ή ανάμεσα στην πίστη και τη φιλοσοφική ηθική. Ο Σεστώφ τοποθετεί στον πόλο της πίστης τον Κίρκεγκωρ, τον Λούθηρο, τον Ντουνς Σκότους, τον Αυγουστίνο, τον Πλωτίνο, τον Ντοστογιέφσκι και τον Νίτσε, θεωρώντας ότι κανείς τους δεν τράβηξε τη θέση του μέχρι τις ακρότατες συνέπειές της, ενώ όλοι τους, πλην ίσως του πρώτου, συμμάχησαν τελικά με τη φιλοσοφία.[2] Στον αντίθετο πόλο, αυτόν της γνώσης και της ηθικής, τοποθετεί τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Καντ, τον Χέγκελ, τον Σπινόζα, κ.α., ως τους βασικούς του αντιπάλους. Ο Σεστώφ συντάσσεται με την παθιασμένη πίστη της Βίβλου και της Ιερουσαλήμ και αντιπαρατίθεται με σφοδρότητα στην απαθή γνώση της σοφίας της Αθήνας. Στη μια πλευρά του δίπολου στέκεται με αγωνία και απελπισία ο πιστός, ζώντας την ένταση της προσωπικής του σχέσης με το Θεό, ενώ στην άλλη πλευρά κείται ο λογικός και ηθικός φιλόσοφος μετατρέποντας το υπαρξιακό χάος της πίστης και την αγωνιώδη έντασή της, σε έλλογη και νεκρωμένη τάξη.

27 Ιανουαρίου του 1945 τα Σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Άουσβιτς

Κώστας Μιχαλάκης

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 τα Σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Άουσβιτς και αντίκρισαν την κόλαση επί της γης. 

Αυτή η ημερομηνία ορίστηκε να είναι η παγκόσμια ημερομηνία μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Μεταξύ τους, 77.000 συμπατριώτες μας.

Το κλάμα της εβραιοπούλας αυτής από τα Γιάννενα, λίγο πριν ανέβει στο καμιόνι που θα την οδηγήσει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό τα συναισθήματα μου. Ελπίζω και τα δικά σας.

Η ματωμένη από τους ναζί Λβιβ τη δεκαετία του 1940

 

Το πογκρόμ της Λβιβ αναφέρεται στις σφαγές που έλαβαν μέρος στην πόλη Λβιβ της Πολωνίας. Γερμανοί κατέλαβαν τη Λβιβ μετά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941. Οι Ουκρανοί εθνικιστές με την υποστήριξη της Γερμανίας, σφαγίασαν περίπου 4.000 Εβραίους στις αρχές Ιουλίου του 1941.

Η ουκρανική και έως τότε πολωνική πόλη Λβιβ καταλήφθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1939. Η κατάληψή της έγινε σύμφωνα με τους όρους του γερμανο-σοβιετικού Συμφώνου. Υπήρχαν περισσότεροι από 200.000 Εβραίοι στη Λβιβ, τον Σεπτέμβριο του 1939. Σχεδόν 100.000 ήταν Εβραίοι πρόσφυγες από την κατεχόμενη από τους Γερμανούς Πολωνία.

L. Guyénot: Ποιός είναι ο άρxων του κόσμου τούτου; [1]

Laurent Guyénot

Πρόλογος του μεταφραστή

Αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη εθνικής ταυτότητας είναι η συνδρομή δύο όρων: της αναπαραγωγής από γενιά σε γενιά της διαχρονικής αυτοομοιότητας του έθνους και της συγχρονικής του ετερότητας έναντι των άλλων εθνών. Ειδικότερα, την αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας επωμίζονται τρεις θεμελιώδεις πολιτισμικοί θεσμοί: το Θυσιαστήριο, η Σχολή και το Πολιτικό. 

Στο ακόλουθο άρθρο ο Guyénot αναφέρεται στην εβραϊκή εθνική ταυτότητα και αποδεικνύει, ότι αυτό που την αναπαράγει από γενιά σε γενιά, είναι η ειδική σχέση που διατηρούν οι εβραίοι με τον Θεό τους (τον Γιαχβέ) ως εθνικό τους πολέμαρχο. Το Θυσιαστήριο ελέγχει εδώ σταθερά τη Σχολή και το Πολιτικό. 

Το άρθρο αποδελτιώνει με ιδιαίτερη ευστοχία τα χαρακτηριστικά της θεμελιώδους αυτής για τον εβραϊσμό εθνοσυστατικής σχέσης. Αποδεικνύει, πριν απ’ όλα, ότι η συσσώρευση πλούτου που άλλοι λαοί παράγουν, είναι το κατ’ εξοχήν νόημα που οι Εβραίοι συνάγουν από την ιερή τους Βίβλο. Αποδεικνύει επίσης, ότι ο συναφής διαχρονικός πρακτικός υλισμός τους α) επικυρώνεται από την απουσία στον πρώιμο ιουδαϊσμό ατομικής ψυχής (άρα διαμορφωμένης ατομοκεντρικής παράδοσης), και β) από την εν συνεχεία ομόθυμη απόδοση των περί «ψυχής» βιβλικών αναφορών σε ελληνική επίδραση (βλ. εδώ).

Βέβαια, ουδέν ορθόν αμιγές παραλείψεων. Ο συγγραφέας δεν αποφεύγει το τυπικό λάθος της μη διάκρισης παραδόσεων. Δεν υπεισέρχεται στην πολλαπλώς φενακισμένη κύρια αντίθεση, επί της οποίας εδράζεται η εβραϊκή ταυτότητα: την αντίθεση ανάμεσα στην κυρίαρχη φαρισαϊκή-κολεκτιβιστική παράδοση (με την οποία ταυτίζεται ο εβραϊσμός ακολουθώντας ως οδηγό το Ταλμούδ) και στην αποπεμπόμενη και αναλόγως φενακιζόμενη προφητική-πρωτοπροσωποκεντρική παράδοση.

Η παράλειψη του κρίσιμου αυτού ζητήματος δεν μειώνει ωστόσο την αξία του άρθρου, ως εισαγωγής στο νόημα της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας.

Ο Karl Marx για το «Εβραϊκό Ζήτημα»

H πιο μαύρη 25η Μαρτίου στην ελληνική ιστορία

H πιο μαύρη 25η Μαρτίου στην ελληνική ιστορία

Του Ιάσωνα Χανδρινού, ιστορικού.

H πιο μαύρη 25η Μαρτίου στην ελληνική ιστορία ήταν αυτή του 1944. Το πρωί της προηγούμενης, ημέρα Σάββατο, ξεκινούσε μια αστραπιαία συντονισμένη επιχείρηση. Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά από την Αθήνα και διάφορες πόλεις της κεντρικής, δυτικής και νότιας Ελλάδας που είχαν την ατυχία να μην γεννηθούν άρειοι, αρπάχτηκαν κυριολεκτικά μέσα στα σπίτια τους. Έφυγαν με το κλειδί στην πόρτα και τα σερβίτσια στο τραπέζι. Στοιβάχτηκαν σε πλατείες ή στα αντίστοιχα κέντρα υποδοχής προσφύγων του τότε, αποθήκες και κινηματογράφους, στις παρυφές των γενέθλιων πόλεων τους -ξαφνικά αφιλόξενες και παγωμένες. Δεν άνοιξε μύτη. Δεν σημειώθηκε καμία αντίδραση. Δεν υπήρξε καμιά παρατυπία. Στις 11 Απριλίου μια αμαξοστοιχία με βαγόνια ελληνικά -«Άνδρες 40, Ίπποι 8»- έφτυσε την πολύχρωμη και καταταλαιπωρημένη στρατιά των αθώων σε ένα αχανές στρατόπεδο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μέσα σε λίγες ώρες, χιλιάδες χρόνια ιστορίας, θρησκευτικής παράδοσης, γλώσσας, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής, φωτογραφίες με φόντο την Ακρόπολη, τα βουνά της Άρτας και την λίμνη της Καστοριάς, παράσημα της Μικράς Ασίας, φύλλα πορείας του 7ου Συντάγματος Πεζικού Χαλκίδας, απολυτήρια σχολείων, πιστοποιητικά γεννήσεων σε οθωμανική γραφή, προικοσύμφωνα, σημειώσεις ποιημάτων, τετράδια με μουσικές νότες από την φιλαρμονική της Πρέβεζας, γιαννιώτικες και βολιώτικες συνταγές, τραγουδάκια που πιθανόν να είχαν ετοιμαστεί για τις πρόβες της σχολικής γιορτής χάθηκαν σε κάποια κρεματόρια. Έγιναν στάχτη, στεγνή κι αδάκρυτη.

Ένα ελληνικό σχολείο δε γιόρτασε καθόλου την 25η Μαρτίου εκείνη τη χρονιά. Εβραϊκόν Δημοτικόν Σχολείον Αθηνών, οδός Ακταίου, αριθμός 2, Πετράλωνα. Στην πόρτα μπήκε λουκέτο και στο βιβλίο των πρακτικών της σχολικής επιθεώρησης η σύντομη εγγραφή: «Τα μαθήματα διεκόπησαν λόγω του διωγμού των Ισραηλιτών…», υπογραφή και σφραγίδα.

(Η φωτογραφία είναι από τη συγκέντρωση των Εβραίων των Ιωαννίνων. Από 1960, επέστρεψαν ζωντανοί κάπου 110)

Ποιος κατέστρεψε το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης;

Φως στο άγνωστο παρασκήνιο μιας εξαιρετικά ταραχώδους εποχής επιχειρεί να ρίξει νέα μελέτη (του υποψήφιου διδάκτορα Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Λεόν Σαλτιέλ), που δημοσιεύτηκε από το Ίδρυμα Μελετών του Ολοκαυτώματος Yad Vashem. Οι «Ε» παρουσιάζουν τα βασικά της συμπεράσματα, τα οποία είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν πολλές συζητήσεις και αντιδράσεις…

Η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου, που άρχισε να συντελείται το 1942, ήταν μια από τις πιο ζοφερές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της Θεσσαλονίκης. Η επιτομή της ύβρεως. Ξεπατώθηκαν 300.000 μνήματα, σωροί ξεθάφτηκαν και έγιναν βορά των τυμβωρύχων, που έψαχναν για χρυσά δόντια στα κρανία, και αναθηματικές πλάκες που κάλυπταν τα σώματα νεκρών, έγιναν πεζοδρόμια και δρόμοι, παγκάκια και κρήνες, ενώ ακόμη εξακολουθούν να τις εμπορεύονται σε μάντρες οικοδομικών υλικών!

“Κι έπρεπε να‘ ρθει η καταραμένη τούτη γερμανική κατοχή, όπου, με τη συνέργεια μιας ειρωνικής μοίρας, βρήκε τη δραματική του λύση τούτο το παλιό αλυτο πρόβλημα της Θεσσαλονικης” Γιώργος Βαφοπουλος

 Η σκύλευση των νεκρών εβραίων της Θεσσαλονίκης συντελούταν, την ώρα που οι απόγονοί τους βρισκόταν κλεισμένοι στα γκέτο, λίγο πριν σταλούν στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί. Περισσότεροι από 46.000 εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξοντώθηκαν από τους Ναζί. Ελάχιστοι επέστρεψαν στην γενέτειρα πόλη-ούτε καν 1200. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να μάθουν να ζουν με τις φρικιαστικές μνήμες των στρατοπέδων, έπρεπε να αντέξουν τον πόνο της απώλειας συγγενών, φίλων, γειτόνων, ολόκληρου του προπολεμικού κόσμου τους. Επιστρέφοντας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι εξίσου φρικιαστικό. τη βεβήλωση των νεκρών προγόνων τους.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Πέρασαν 72 χρόνια μέχρι η πόλη να βρει το κουράγιο να ανοίξει τη συζήτηση για αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της. Στις αρχές Νοεμβρίου 2014 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που ανεγέρθηκε στο χώρο της Πανεπιστημιούπολης, σε ανάμνηση του παλαιού εβραϊκού νεκροταφείου που καταστράφηκε το 1942, στη θέση του οποίου κτίστηκαν ορισμένα από τα κτίρια σχολών του ΑΠΘ. Το αίτημα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, όπως εκφράστηκε δια του προέδρου της Δαυίδ Σαλτιέλ ήταν η κοινωνία της πόλης αλλά και η ευρύτερη ακαδημαϊκή κοινότητα, να κάνει ένα ακόμη βήμα. Να ερευνήσει, να τεκμηριώσει και να παρουσιάσει με σαφήνεια, στην κοινή γνώμη τους ηθικούς αυτουργούς και τους εκτελεστές της καταστροφής.

Για να μην ξεχάσουμε ποτέ το ναζισμό και τη φρίκη του

  

του Αριστομένη Συγγελάκη

«Όσος καιρός κι αν πέρασε από τότε (...) το τερατώδες στίγμα που ακούει στο όνομα Άουσβιτς, επειδή δεν παρομοιάζεται, επειδή δεν μπορεί με τίποτα να στηριχθεί ιστορικά, επειδή δεν γίνεται αντιληπτό μέσα από καμιά ομολογία ενοχής, παραμένει κάτι το ασύλληπτο και κάτι που αποτελεί τέτοια τομή, ώστε να είναι σχεδόν αυτονόητο να χρονολογούμε την ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς και τη δική μας έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης, με γεγονότα που συνέβησαν προ και μετά το Άουσβιτς.». Gunter Grass, «Γράφοντας μετά το Άουσβιτς».

Αναμφισβήτητα, το Ολοκαύτωμα αποτέλεσε το συστηματικό, προγραμματικό διωγμό και εξολόθρευση 9-11 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους Εβραίων αλλά και άλλων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων από το Γ’ Ράιχ  και τους συνεργάτες του. Πριν ακόμη από την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία, στο διαβόητο πόνημα του Χίτλερ «ο Αγών μου» (1925), οι Εβραίοι χαρακτηρίζονται «φυλετικά κατώτεροι» και «υπάνθρωποι». Με την ανάληψη της καγκελαρίας από τον Χίτλερ το 1933 οι Εβραίοι στοχοποιούνται από το ναζιστικό καθεστώς ως υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της χειμαζόμενης από την οικονομική κρίση Γερμανίας και διώκονται ανηλεώς. Με τους νόμους της Νυρεμβέργης το 1935 περιστέλλονται δραματικά τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των Εβραίων. Στην εφιαλτική «νύχτα των κρυστάλλων», στις 9 Νοεμβρίου 1938, οι Εβραίοι της Γερμανίας αντιμετώπισαν τη μανία και την απροκάλυπτη βία των SS και των λοιπών δολοφονικών παρακρατικών και κρατικών μηχανισμών των εθνικοσοσιαλιστών. Ακολούθησαν η κατάσχεση και λεηλασία περιουσιών, το κίτρινο αστέρι στο στήθος, ο εγκλεισμός σε γκέτο, οι μαζικές εκτελέσεις από ειδικά τάγματα των SS, η ομηρία στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και η συστηματική εξολόθρευση των Εβραίων σε θαλάμους αερίων. Υπολογίζεται ότι στο πλαίσιο της διαβόητης «Τελικής Λύσης», που προέβλεπε την εξόντωση όλων των Εβραίων της Ευρώπης και την καταστροφή των τεκμηρίων της παρουσίας τους (αρχείων, συναγωγών κλπ.)[2], έξι εκατομμύρια Εβραίων, τα δύο τρίτα των Εβραίων της Ευρώπης, είχαν εξολοθρευθεί μέχρι το 1945.

Γιατί εξόντωνε ο Χίτλερ τους Εβραίους;

Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ. Μαργαρίτης εντοπίζει πέρα από τα πολιτικά και τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος, αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. 

Κάνει λόγο για τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του ρατσιστικού πογκρόμ που οργανώθηκε στη Γερμανία της δεκαετίας του 1930 και τις μεγάλες επιχειρήσεις που επωφελήθηκαν από αυτό. 

Πώς συνδέεται η έναρξη του πογκρόμ με το μικρο-εμπόριο που πραγματοποιούσαν οι Εβραίοι και ποιες αντιδράσεις προκαλούσε στις μεγάλες επιχειρήσεις που επεδίωκαν συσσώρευση κεφαλαίου. 

Ο άγνωστος Γιωσέφ Ελιγιά

Γιοσέφ Ελιγιά (1901-1931), ένας λησμονημένος Ελληνοεβραίος προοδευτικός ποιητής

Ο Γιοσέφ Ελιγιά (Ιωσήφ Ηλία Καπούλιας) ήταν Ισραηλίτης Γιαννιώτης (Ρωμανιώτης) ποιητής και μεταφραστής κατά τον μεσοπόλεμο. Γεννήθηκε το 1901 στην Ηπειρώτικη πρωτεύουσα, παρακολούθησε μαθήματα στη φημισμένη σχολή των Ιωαννίνων «Alliance Israelite», απ’ όπου αποφοίτησε το 1918 και στην οποία αργότερα διορίστηκε καθηγητής. 

Εκείνη την εποχή αναπτυσσόταν στα Γιάννινα έντονη σιωνιστική δραστηριότητα στους κόλπους της Ισραηλίτικης παροικίας. Το Σιωνιστικό κίνημα της εποχής δεν άφησε ανεπηρέαστο τον Γιοσέφ Ελιγιά, όπως μαρτυρεί το πρώτο του ποίημα «Οι τρεις ραβίνοι». 

Συνεργασίες των εφηβικών του χρόνων δημοσιεύονται στο περιοδικό «Ισραέλ» της Εβραϊκής κοινότητας Τρικάλων που εξέδιδαν οι Γ. Γιαγκονέλ και Άσσερ Μωυσής. Είναι η εποχή που ο Γ. Ελιγιά ήταν ένθερμος σιωνιστής και πίστευε ότι οι φτωχοί της Εβραϊκής διασποράς θα διασωθούν μόνον με την ίδρυση του Ισραηλιτικού κράτους στη γη της Παλαιστίνης. Αργότερα, καθηγητής στην «Alliance» εγκαταλείπει τις ιδέες του σιωνισμού και γίνεται υποστηρικτής της αρχής της αφομοίωσης της Ισραηλίτικης διασποράς. Πλέον αρχίζει να μελετά Νέα Ελληνική, Γαλλική φιλολογία και Εβραιολογία. Μετά την απόλυσή του από τον Ελληνικό στρατό το 1921, διευρύνονται οι πνευματικοί του ορίζοντες και αρχίζει μια έντονη κοινωνική δραστηριότητα στην πόλη των Ιωαννίνων. Ανοίγεται στους πνευματικούς κύκλους της πόλης, ενώ δημοσιεύονται ποιήματά του στον «Ηπειρωτικό αγώνα» στον «Κήρυκα» και στην «Ήπειρο».

Μερικά ποιήματα του Γιοσέφ Ελιγιά 

(δείτε και ένα μελοποιημένο εδώ):

ΙΗΣΟΥΣ 

«Τίποτε μεσ’ την ανθρώπινη ιστορία, δεν μπορεί να ισοφαρίση την αγάπη που Αυτός έχει εμπνεύσει, την παρηγοριά που Αυτός έχει σκορπίσει, την Αρετή πού Αυτός έχει ενθαρρύνει, την ελπίδα και τη χαρά πού Αυτός έχει χαράξει μεσ’ τα ανθρώπινα στήθια…» 

“A Jewish view of Jesus”, 1920, του φιλελευθέρου ραββίνου Enelow Hymans 

Απόψε ήρθα κι εγώ γλυκέ αδερφέ της Ναζωραίας βάρβαρα πάθη πνίγοντας εντός μου κι άγρια μίση 

να κλάψω μπρος σ’ το αιμόφυρτο κορμί της πλέον ωραίας 

ψυχής, που έχει ποτέ στον Κόσμο ετούτο ανθοβολήσει. 

Της Γαλιλαίας κρίνε σεμνέ, προς το λευκό το φως σου πόσες φορές φτερούγισαν των ταπεινών οι Ελπίδες! πλήθη σταυροί κατάντικρυ στηθήκαν στο δικό σου: δικοί και ξένοι οι Φαρισαίοι, αλί κι οι Σταυρωτήδες. 

Δεν είναι ο πρώτος, μήτε κι ο στερνός Εσταυρωμένος 

γλυκέ Ιησού, στον κόσμο αυτόν της πίκρας και του φτόνου· 

κι όμως η δόξα σου άσπιλη μεσ’ των θνητών το γένος: 

Είσαι, δεν είσαι γυιός Θεού, μα είσαι ο Θεός του πόνου!...

Οι Κούρδοι, οι Εβραίοι, το DNA που τους συνδέει και η γεωπολιτική

Εβραίοι του Κουρδιστάν

Του Ιωάννη Αθ. Μπαλτζώη*   

       

Το Κουρδικό δημοψήφισμα της 25^ης Σεπτεμβρίου στο Ιρακινό Κουρδιστάν, παρά τις δυσχέρειες, τις απειλές από πολλά κράτη, τις αμφισβητήσεις ακόμη και από κάποιους Κούρδους, διεξήχθη και υλοποίησε το διαχρονικό  όνειρο του  Κουρδικού έθνους.  Με μαζική συμμετοχή, άνω του 75% και με ποσοστό 93% υπέρ του ΝΑΙ, οι Κούρδοι ψήφισαν την ανεξαρτησία τους και την μελλοντική δημιουργία Κουρδικού κράτους.

Προς το παρόν το αποτέλεσμα  αποτελεί ισχυρό μοχλό πίεσης προς πάσα κατεύθυνση! Η Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ, η Συρία ζητούσαν την αναβολή ή την οριστική ματαίωση του δημοψηφίσματος, καθόσον η δημιουργία Κουρδικού κράτους θα αποτελούσε την θρυαλλίδα για μελλοντικές εξελίξεις εντός των κρατών αυτών, λόγω των Κούρδων που κατοικούν σε αυτά. Βέβαια οι ΗΠΑ και πολλές δυτικές χώρες, λόγω των δικών των γεωστρατηγικών σχεδιασμών.  Και όμως οι Κούρδοι, με μοναδικό  υποστηρικτή το Ισραήλ προχώρησαν, σε αυτό που υπαγόρευε η ψυχή τους. Έτσι στους Κουρδικούς πανηγυρισμούς, είδαμε Κουρδικές και Ισραηλινές σημαίες να ανεμίζουν μαζί, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το Ισραήλ. Το γιατί το Ισραήλ στάθηκε στο πλευρό των Κούρδων του Ιράκ θα αναλύσουμε παρακάτω.

Καρλ Μαρξ, κατά αθεϊσμού

Συγγραφέας : Καρλ Μαρξ

Βιβλίο          : Για το Εβραϊκό ζήτημα

Εκδόσεις      : Γκοβόστη

Έτος            : 1932 

11

Η ικανότητα των Εβραίων και των σημερινών χριστιανών να γίνουν ελεύθεροι

Κάτω απ' αυτή τη μορφή ο Bauer εξετάζει τις σχέσεις της εβραϊκής και της χριστιανικής θρησκείας και τις σχέσεις των με την κριτική. Η σχέση με την κριτική είναι η σχέση των με "την ικανότητα να γίνουν ελεύθεροι".

Ο Bauer καταλήγει στο εξής:

"Για το χριστιανό φτάνει μια βαθμίδα, να ξεπεράσει τη θρησκεία του, για να καταργήσει γενικά τη θρησκεία" και να γίνει συνεπώς ελεύθερος· "ο Εβραίος απεναντίας είναι αναγκασμένος ν' απαλλαγεί όχι μόνον απ' την εβραϊκή φύση του, αλλά και απ' την τελειοποιημένη μορφή της θρησκείας του, έχει μείνει ξένη".

Έτσι ο Bauer μεταμορφώνει το ζήτημα της χειραφέτησης των Εβραίων σε ζήτημα καθαρά θρησκευτικό. Η ανόητη θρησκευτική λεπτολογία για το ποιος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ν' απολαύσει την αιώνια μακαριότητα, ο Εβραίος ή ο χριστιανός, επαναλαμβάνεται εδώ με φιλοσοφικότερη τάχα μορφή: Ποιος απ' τους δυο είναι ικανότερος να χειραφετηθεί. Δεν διερωτώνται πια: Ποιος είναι εκείνος που ελευθερώνει, ο ιουδαϊσμός ή ο χριστιανισμός; Αλλά αντίθετα: Ποιο είναι εκείνο που ελευθερώνει περισσότερο, η άρνηση του ιουδαϊσμού ή η άρνηση του χριστιανισμού;

Ο αιώνιος Εβραίος (Der Ewige Jude)

Ο «Αιώνιος Εβραίος», είναι μια γερμανική ταινία-ντοκιμαντέρ, η οποία γυρίστηκε το 1940. Θεωρείται το αποκορύφωμα της αντιεβραϊκής προπαγάνδας των ναζί και δημιουργήθηκε με τις ευχές του υπουργού Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκέμπελς.