ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ : ο Λουκάς Παπαδήμος ευθύνεται για τρία εγκλήματα:

Χρηστος Κωνσταντης

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ : ο Λουκάς Παπαδήμος (επηρεαζόμενος βέβαια από τον Ευάγγελο Βενιζέλο), ευθύνεται για τρία εγκλήματα:

α) Την αλλαγή της υπαγωγής του χρέους από ελληνικό σε αγγλικό δίκαιο (Φεβρουάριος του 2012). 

Μέχρι τότε, η Βουλή των Ελλήνων είχε δικαίωμα να ψηφίσει τη μη πληρωμή των ομολόγων, ή την αλλαγή της ημερομηνίας λήξης τους. Μετά την υπαγωγή τους σε αγγλικό δίκαιο, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει, ενώ η μη πληρωμή τους μπορεί να επιφέρει ένα κύμα κατασχέσεων και άλλων αρνητικών μέτρων σε βάρος της χώρας μας. Η ενέργεια αυτή έδεσε χειροπόδαρα την Ελλάδα για πάντα, αφού η χώρα πλέον δε μπορεί ούτε καν να χρεοκοπήσει, ένα δικαίωμα που πάντα είχαν και έχουν όλες οι χώρες του κόσμου. Τις συνέπειες αυτής της πράξης πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για πολλές δεκαετίες ακόμη.

β) Το κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που τηρούνταν στην Τράπεζα της Ελλάδας (Μάρτιος 2012, με την προτροπή του Βενιζέλου και τη σύμπραξη του Προβόπουλου). Με την ενέργεια αυτή διέλυσε το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, αφού μέσα σε μία νύχτα έκαναν φτερά 17 δισ ευρώ. Η έλλειψη των χρημάτων αυτών οδήγησε σε σφαγή των συντάξεων στα χρόνια που ακολούθησαν.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΛΟΥΚΑ ΠΑΠΑΔΗΜΟ

Το περιστατικό της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Παπαδήμου, διορισμένου κατά τη ζοφερή περίοδο 2011-2012 ώστε να «προσαρμοστεί» η χώρα μας ευκολότερα στις βίαιες μνημονιακές επιταγές, έγινε αφορμή να διατυπωθούν διάφορες «ατυχείς» απόψεις, εκατέρωθεν.

Ο κ. Παπαδήμος ειδικά ήταν ένα από τα πρόσωπα που ενσάρκωσαν όλη την τρομακτική «τεχνοκρατική» διαστρέβλωση της «μαζικής δημοκρατίας» στην γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη των ημερών μας. Η μεν πολιτική περιορίστηκε στη βραχυπρόθεσμη και τιμωρητική περιστολή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων χωρίς την παραμικρή αναδιανομή του εισοδήματος, ενώ η δημοκρατία έμοιασε με κενό γράμμα, εφόσον η εξουσία ασκούνταν, είτε έμμεσα είτε άμεσα, από τεχνοκράτες. 

Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Μ. Φαράντος έχει γράψει: 

«Οι Χριστιανοί “λέγουσι και ου ποιούσι”, γι’ αυτό και κανείς δεν τους υπολογίζει και τους παίζουν όλοι κλωτσοσκούφι. Οι διεφθαρμένοι Ηγέτες μόνο τους Αναρχικούς και τους Τρομοκράτες φοβούνται. Διότι αυτοί “ποιούσι και ου λέγουσι”».

Σε παρόμοιο πνεύμα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τόνιζε ότι ο φόβος μιας επανάστασης τιθασσεύει τους φορείς της πολιτικής εξουσίας, ώστε να προσεγγίζουν το λόγο της ύπαρξής τους, που είναι να γίνονται «διάκονοι του Θεού εις το αγαθόν», «σύμμαχοι στους αδικημένους» , «πύργοι που προστατεύουν τους αδικημένους από τους κοινωνικά δυνατούς» (Ι. Χρυσόστομος). Είναι έτσι σαφές ότι εάν, ορισμένα πολιτικά πρόσωπα που καταστρατηγούν αυτές τις αρχές καθίστανται στόχοι τρομοκρατικών επιθέσεων αυτού του είδους, μια από τις κύριες αιτίες είναι η ίδια η πολιτεία τους. Παρόμοιες δημόσιες παρατηρήσεις έκανε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, κατά την εποχή που ξέσπασε η ιδιαίτερα βίαιη «επανάσταση των Ζηλωτών» στην Θεσσαλονίκη (1342-1349).