Βία ανηλίκων: Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου;

από

 Δημήτρης Τσιριγώτης

 

Αν δεχτούμε ως θεμελιώδη σκοπό της διαπαιδαγώγησης που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στα παιδιά την τιθάσευση των ενστίκτων και των ορμών τους, τότε αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Τα παιδιά θυμίζουν αγρίμια στα οποία κυριαρχούν οι παρορμήσεις τους. Η παραβατικότητα, η νεανική επιθετικότητα, οι εναντιωματικές συμπεριφορές και η έλλειψη σεβασμού παρουσιάζουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Και δεν είναι μόνο το bullying, η αγελαία συμπεριφορά, οι συμμορίες και η νεανική βία. Είναι ο αδιόρατος φόβος για εκείνο που πιθανόν έρχεται.

Η ενσυναίσθηση προϋποθέτει τη συναίσθηση

Ο Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, αναφέρει ότι η επιθετικότητα είναι ανάλογη με τη στέρηση. Τι στερούνται όμως τα σημερινά παιδιά τα οποία μοιάζουν να τα έχουν όλα; Αναμφίβολα αυτό που στερούνται είναι τα συναισθήματα. Και αν τα παιδιά έχουν έλλειμα δικών τους συναισθημάτων πώς περιμένουμε να έχουν ενσυναίσθηση, δηλαδή να αισθάνονται τα συναισθήματα των άλλων σαν να είναι δικά τους;

Τα παιδιά που ασκούν βία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου, είναι ανίκανα να μπουν στη θέση του άλλου. Καθαρό έλλειμα ενσυναίσθησης δηλαδή. Είναι δε περίεργο πως ενώ σήμερα όλοι μιλάνε για ενσυναίσθηση εκείνη συνεχώς λιγοστεύει. Οι ειδικοί μιλάνε για τη σημασία της ενσυναίσθησης, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς. Το θέμα είναι πως στη θεωρία όλα είναι απλά αλλά στην πράξη τα πράγματα περιπλέκονται. Για την ακρίβεια σαμποτάρονται.

Για να έχει ένα παιδί ενσυναίσθηση για κάποιο άλλο πρόσωπο που είναι φοβισμένο ή στεναχωρημένο προϋποθέτει την συναίσθηση τού τι αισθάνεται κάποιος που είναι φοβισμένος ή στεναχωρημένος. Αν δεν γνωρίζεις την σφοδρότητα αυτών των συναισθημάτων εσύ ο ίδιος πως θα τα συναισθανθείς σε κάποιον τρίτο; Πως θα μπεις στη θέση του να καταλάβεις τον πόνο που πιθανόν να νιώθει αν αυτά τα συναισθήματα σού είναι άγνωστα; Αν δεν έχεις αυτο-αντίληψη πώς γίνεται να αποκτήσεις ετερο-αντίληψη;

Μη ενσυναισθητική δράση των γονέων

Η βία δεν είναι εκτροπή, αλλά λογικό αποτέλεσµα για τον έφηβο που παλεύει να βρει υπόσταση

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το βίντεο είναι σοκαριστικό. Ενα κορίτσι 14 χρόνων ξυλοκοπά άγρια µπροστά στην κάµερα, που έχει ανοίξει ακριβώς για να καταγράψει την πράξη, µια συνοµήλική της. Γύρω από την αρένα οι συµµαθητές-θεατές απολαµβάνουν το θέαµα και επευφηµούν. Πρόκειται για µεµονωµένο περιστατικό ή για το αµοντάριστο υλικό από την ταινία της ζωής των εφήβων, σε µια Ελλάδα που σκηνοθετούµε εµείς οι γονείς;

Μέσα σε µόλις µία βδοµάδα έχουν γίνει γνωστά µερικές δεκάδες περιστατικά µε µαθητές που βγάζουν µαχαίρια και φαλτσέτες για να επιβεβαιώσουν την κοφτερή πλευρά της εφηβείας. Μετά τα περιστατικά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης µίλησε για φαινόµενο βίας και 9.000 προσαγωγές σε οκτώ µήνες (αλίµονο), ο Γιώργος Φλωρίδης για αυστηροποίηση των ποινών σε γονείς (ή θα δέρνουν ή θα βάζουν φυλακή) και οι ψυχολόγοι (αχ, οι ψυχολόγοι) για την αγάπη που τόση ανάγκη έχουν τα παιδιά. Οποτε ακούω την κοινοτοπία ότι στα παιδιά αρκεί η αγάπη θυµάµαι ένα πανέµορφο αλλά ερµητικά κλεισµένο σπίτι στο χωριό µου, όπου ζούσε φυλακισµένο ένα κορίτσι που δεν είδαµε ποτέ, ακριβώς επειδή το αγαπούσαν πολύ, όπως πίστευαν, οι γονείς του.

Τι είναι αυτό που συµβαίνει; ∆εν έχω καµιά επιστηµονική ιδιότητα για να γράψω κάτι που θα έχει τη βαρύτητα επιστηµονικής απόδειξης. Οι µόνες σχετικές ιδιότητες που έχω είναι του πατέρα τριών παιδιών, του παππού ενός εγγονιού και του δηµοσιογράφου-παρατηρητή περιστατικών που λίγο αργότερα γίνονται κοινωνικά φαινόµενα και αναζητούν αιτία και θεραπεία.

Η Ελλάδα εγκατέλειψε το επιβλαβές αυταρχικό µοντέλο ανατροφής των παιδιών την περίοδο που ανακάλυψε τη δηµοκρατία. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να έχουν δικαιώµατα, µαζί τους και τα παιδιά, και το ξύλο από τον γονιό ή τον δάσκαλο δεν προερχόταν από τον Παράδεισο αλλά κατευθείαν από την Κόλαση.

Μήπως οι ευαισθησίες μας είναι επιλεκτικές;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

-«Από την πληγή μου κοίταξα / του κόσμου την πληγή

Ξένη απ’ τον άνθρωπο η χαρά / Ξένοι απ’ το δίκιο οι νόμοι».

(Γ. Ρίτσος)

Μήπως οι ευαισθησίες μας είναι επιλεκτικές;

 
Το παιδί αυτό δεν ανήκει στη σωστή πλευρά της ιστορίας και δεν απασχολεί το δυτικό "πολιτισμένο" κόσμο.
Δεν αναφέρεται στην ατζέντα των ΜΜΕ, οι ΜΚΟ αδυνατούν να παρέμβουν και οι φιλεύσπλαχνοι δικαιωματιστές δεν συγκινούνται, σιγούν εμπρός σε αυτή τη γενοκτονία!
Δεν καταγράφεται ο λαός του στους δείκτες ευτυχίας των παγκόσμιων στατιστικών, η ευτυχία είναι προνόμιο της Δύσης.
Η πολιτική ορθότητα δεν μας επιτρέπει καμία διαμαρτυρία, κανένα δάκρυ,
η ηθική του δυτικού κόσμου, όπως και το διεθνές δίκαιο, είναι επιλεκτικά τυφλά στην περίπτωση των φτωχών λαών.

Τρεις θρησκείες γεννήθηκαν στην πατρίδα αυτού του παιδιού, σε ποιο θεό να κάνεις την προσευχή σου να σταματήσει αυτή την αδικία;

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αυτή είναι η εισήγηση του Μητροπολίτη Μεσογαίας στην Ιεραρχία

Εισηγητής της έκτακτης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν σήμερα ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος σχετικά με το ζήτημα του “γάμου μεταξύ ομοφύλων”.

Η εισήγηση με θέμα «Εκκλησία και ‘’θέσπιση γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου’’», ακούστηκε με ενδιαφέρον από τα Μέλη του Σώματος της Ιεραρχίας και με τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου ταυτίστηκαν οι περισσότεροι Μητροπολίτες.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όλη την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου την οποία αξασφάλισε το πρακτορείο Ορθοδοξία (ope.gr)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ

Ωστόσο σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου Ορθοδοξία ο Σεβασμιώτος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ Νικόλαος πρότεινε να πραγματοποιηθεί ειρηνική πορεία για την στήριξη της οικογένειας στην Αθήνα, η οποία σύμφωνα με την πρόταση, θα περνούσε από τη Βουλή και θα κατέληγε στη Μητρόπολη όπου θα γινόταν Δέηση, υπέρ της οικογένειας.

«Τα δικαιώματα των παιδιών» ή «το Δικαίωμα του παιδιού»;

Η συζήτηση για την τεκνοθεσία από ζεύγη ομοφύλων και το παιδευτικό της μήνυμα

Oι συζητήσεις περί παρένθετης μητέρας και περί υιοθεσίας από ζευγάρια στα οποία δεν υπάρχει το μητρικό πρότυπο (και, θα πρόσθετα, η παρουσία του μητρικού φίλτρου) έχουν πάρει αναμφίβολα λανθασμένη κατεύθυνση.

Του Δημήτρη Καραδήμα* από την ιστοσελίδα esos.gr

Η συζήτηση για τον γάμο μεταξύ ομοφύλων και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια έχω την εντύπωση ότι σε κάποιο βαθμό πάσχει τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Θα αναφερθώ κυρίως στο περιεχόμενο, αλλά θα αναδειχθούν, ελπίζω, και στοιχεία που αφορούν στον τρόπο διεξαγωγής της. Επιθυμώ, πάντως, να επισημάνω εξ αρχής ότι και οι δύο πτυχές είναι εξίσου σημαντικές. Τα βασικά επιχειρήματα που κατά κόρον αναφέρονται είναι ότι τόσο ο γάμος όσο και η υιοθεσία αποτελούν δικαιώματα των ομόφυλων συμπολιτών μας και ότι αυτά έχουν ήδη αναγνωριστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού και ιδιαίτερα χώρες του Δυτικού Κόσμου. Η σύνδεση μεταξύ των δύο (γάμος, υιοθεσία) θεωρείται αυτονόητη, ώστε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να τα απορρίπτει συλλήβδην και ένα άλλο να τα δέχεται ως άμεσα συνδεόμενα.

Στη συζήτηση αυτή, το πραγματικά πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα αντιμετωπίζεται είτε με ιδεολογική μονομέρεια, είτε με στενή νομικίστικη οπτική, είτε με θεολογικό δογματισμό, είτε με πολιτική σκοπιμότητα – και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλα! Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά ιδεολογικό, πολιτικό, νομικό, θεολογικό κλπ., ώστε να μπορεί μία οπτική να δώσει τη συνολική εικόνα.

Το εν λόγω ζήτημα έχει να κάνει με τη στάση που ο άνθρωπος αποφασίζει να τηρήσει απέναντι στη φύση και τους περιορισμούς της. Θα δεχθεί τους περιορισμούς της φύσης ή θα τους αμφισβητήσει; Ή μήπως είναι σοφότερο να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις και να αποφασίσει ποιους από αυτούς τους περιορισμούς μπορεί και είναι προς το συμφέρον του να ξεπεράσει και ποιους όχι; Η τελευταία επιλογή φαίνεται σοφότερη και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει ακολουθήσει αυτή την πορεία και βήμα-βήμα κατάφερε να απελευθερωθεί από πολλούς περιορισμούς της φύσης. Οι επιτυχίες αυτές εδραιώνουν την αυτοπεποίθησή του. Εδώ ακριβώς, όμως, ελλοχεύει και ο κίνδυνος να ξεχάσει ότι είναι και ο ίδιος μέρος της φύσης. Πώς σχετίζονται τα προαναφερθέντα, εν πολλοίς αυτονόητα, με το θέμα μας; Σχετίζονται πράγματι με την ουσία του ζητήματος που είναι η γέννηση και η φροντίδα των παιδιών και δεν τα συσχετίζω καθόλου με την άλλη πτυχή του θέματος, την επιλογή ερωτικού συντρόφου.

Μπορεί κανείς να δει ως περιορισμό το ότι χρειάζεται οξυγόνο για να αναπνεύσει ή νερό και τροφή για να συντηρηθεί. Δεν μπορεί, όμως, να απελευθερωθεί από αυτούς παρά μόνο με τον θάνατό του. Αν επιχειρήσει να πειραματιστεί με αυτούς εν ζωή ή θα βλάψει την υγεία του ή θα χάσει τη ζωή του. Με την ίδια λογική μπορεί να ιδωθεί ως περιορισμός και το ότι μόνο η γυναίκα κυοφορεί, τίκτει, τρέφει (=θηλάζει), προστατεύει και, μέχρι κάποιο σημείο, φροντίζει το παιδί της (αναφέρομαι στα βασικά που απαντώνται σε όλο το ζωικό βασίλειο). Μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον περιορισμό και με τι κόστος; Ας λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή η αλυσίδα (κυοφορία, τοκετός, θηλασμός, προστασία, φροντίδα) δεν είναι τεχνικού τύπου διαδικασίες, αλλά φυσικές λειτουργίες ζωής που σχετίζονται τόσο με την ψυχολογία της γυναίκας όσο και με τη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Αν αυτή η τάξη πραγμάτων θεωρείται περιορισμός, τότε ανήκει σε εκείνους τους θεμελιώδεις περιορισμούς που δεν μπορούν να ανατραπούν χωρίς συνέπειες για το άτομο και, κατ’ επέκταση, για την κοινωνία. Ο δεσμός παιδιού-μητέρας είναι από τη φύση του ακατάλυτος και μόνο η φύση μπορεί να τους χωρίσει χωρίς να λογοδοτήσει. Ο γάμος και η οικογένεια είναι θεσμοί κοινωνικοί που οργανώνουν και διευκολύνουν την κοινωνική συμβίωση, απαραίτητοι προφανώς και διαχρονικά ισχυροί, αλλά δευτερογενείς σε σχέση με το μοναδικό φυσικό γεγονός της γέννησης ενός παιδιού και του άμεσου δεσμού με τη μητέρα του.

Για το κοινωνικό περιεχόμενο της σχέσης μητρότητας - πατρότητας

Με αφορμή το επικείμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση το λεγόμενο δικαίωμα στη «γονεϊκότητα».

Η γονεϊκότητα, όμως, δεν είναι ατομικό δικαίωμα του ζευγαριού, αλλά υποχρέωση των γονιών απέναντι στα παιδιά. Η κοινωνική ευθύνη της μητρότητας και της πατρότητας απέναντι στο παιδί έχει αντικειμενική βάση, εμπεριέχοντας τη συμπληρωματική σχέση ανδρικού και γυναικείου οργανισμού στην τεκνοποίηση.

Στο σημερινό αστικό δίκαιο κατοχυρώνεται νομικά ως «κοινή γονική μέριμνα» και περιλαμβάνει την ευθύνη ανατροφής, μόρφωσης, υγείας, στέγης, διοίκησης της περιουσίας του παιδιού κ.ά. Από τα αστικά κόμματα κι άλλους μηχανισμούς του συστήματος επιδιώκεται να διαστρεβλωθεί το περιεχόμενο μητρότητας - πατρότητας.

Μια όψη της διαστρέβλωσης στηρίζεται στις ανορθολογικές, αντιεπιστημονικές θεωρίες του μεταμοντέρνου κονστρουκτιβισμού, που διαδίδονται από όλες τις βαθμίδες της Eκπαίδευσης, από ΜΜΕ και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, από την πολιτιστική βιομηχανία κ.ά. που θεωρούν τα πάντα κοινωνική κατασκευή, όπως και το φύλο, τη γονική σχέση, την οικογένεια. Ολα αυτά τα παρουσιάζουν αποσπασμένα από το υλικό τους υπόβαθρο.

Η άλλη όψη της είναι οι σκοταδιστικές, εθνικιστικές αντιλήψεις που υπερασπίζονται τη λεγόμενη «πυρηνική οικογένεια», φτάνοντας να αναπαράγουν το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια» και να αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως μηχανή αναπαραγωγής παιδιών.
Για την εξέλιξη της κοινωνικής διάστασης της μητρότητας - πατρότητας

Η μητρότητα και η πατρότητα έχουν κοινωνική διάσταση. Διαμορφώνονται αντικειμενικά, αντανακλώντας τις εκάστοτε ανάγκες της κοινωνίας, καθορίζονται από τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής - κατανομής και βέβαια συνοδεύονται από τις αντίστοιχες αντιλήψεις και δομές οργάνωσης της κοινωνίας.

Η οικογένεια, ως μορφή κοινωνικής συμβίωσης, έχει στη βάση της την αναπαραγωγή του είδους. Δεν είχε τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτές ποίκιλλαν ανάλογα με το ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με βάση τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής, των κοινωνικών σχέσεων που καθόριζαν και τις υλικές συνθήκες αναπαραγωγής του είδους.

Ε. Σαρηγιαννίδη: Η σκόπιμη "επιβολή ατζέντας" στη κοινωνία

Στο σύνδεσμο η αναφορά της κ. Σαρηγιαννίδη για τη παρέμβαση πανεπιστημιακών ως προς το επίμαχο ζήτημα:

Παρέμβαση 55 ακαδημαϊκών για την αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια

Η Μητερα και τα δικαιωματα του Αζορ.

Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη

Επειδη πολύς παραλογισμος εχει κατακλυσει ατομα, κοινωνια και πολιτεια στα θεματα της οικογενειας, υπαρχουν μερικες αληθειες, μερικες πραγματικοτητες, που οσο κι αν θελει η αναγκη του αγγλοσαξωνικου και γερμανικου καπιταλισμου να διαστραφούν, οχι μονο δεν διαστρεφονται, αλλα καταληγουν σε εγκληματα εναντιον και των ατομων και του συμφεροντος της κοινωνιας.

Ιεραρχωντας τις αναγκες των ανθρωπων, εκεινος που εχει προτεραιοτητα ειναι το παιδι. Ως το πλεον αδυναμο, απροστατευτο, εξαρτημενο, με μοναδικες απαιτησεις αναπτυξης, απτης και συναισθηματικης τροφης.

Η πρωτιστη αναγκη του παιδιου ειναι η μητερα, της οποιας αποτελει φυσικη συνεχεια, αφου μεσα της και απο αυτην εχει αποκτησει ζωη. Απο αυτην παιρνει την αρχικη συναισθηματικη ασφαλεια που καθοριζει τη ζωη του και η οποια ειναι μοναδικη. 

Αντιστοιχως, το συναισθημα της μητερας για το παιδι της ειναι μοναδικο. Η μητροτητα. Κι αυτο το καταλαβαινει κανεις οταν μια μητερα χασει το παιδι της σε οποιαδηποτε ηλικια. Ζει ενα συναισθημα απωλειας, που δεν εχει ομοιο του σε κανεναν αλλον ανθρωπο.

Το παιδι εχει αναγκη ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απο μητερα. Οποιος θελει να του στερησει αυτο το δικαιωμα εγκληματει και κατα του παιδιου και κατα της υγειας της κοινωνιας, που αποτελειται απο παιδια και μελλοντα παιδια που ενηλικιωνονται.

Τα τελευταια χρονια, οι αγγλοσαξωνες κυριως, εξ αιτιας της μαζικης διαλυσης των οικογενειων εκπονουν μελετες και ερευνες, συμφωνα με τις οποιες η μητερα δεν ειναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απαραιτητος παραγοντας στην υγεια και την ψυχικη υγεια ενος παιδιου, αλλα μπορει ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ εχει συναισθηματα αγαπης και την απαραιτητη οικονομικη επιφανεια, να υποκαταστησει τη μητερα και να γινει αντ' αυτης "μητερα".

Κι αυτο, οχι ως λυση αναγκης επειδη η μητερα πεθανε ή εγκατελειψε το παιδι ή ειναι αντικειμενικα ανικανη να το μεγαλωσει, αλλα επειδη "ολοι οι ανθρωποι εχουν ισα δικαιωματα"!

Φυσικα, οι μελετες αυτές χρησιμοποιωντας τη λεξη αγαπη, κανουν ότι δεν ξερουν πως άλλη είναι η μητρικη, άλλη η πατρικη, η φιλικη, η συγγενικη, η ερωτικη, η σεξουαλικη, η φιλοζωϊκη κλπ αγαπη. Όλα μπαινουν στο μαγικο μιξερ «η αγαπη». Γιατι πρεπει να δικαιολογηθουν τα αδικαιολογητα.

Μαρία Ζαφρανά: Ποτέ δεν πρέπει να λες σε ένα παιδί ότι έχει κάνει λάθος

Οι ιδιότητες του εγκεφάλου και η σημασία της εκπαίδευσης του παιδιού στην ηλικία 0-6 ετών.

Η ομότιμη καθηγήτρια Μαρία Ζαφρανά μιλά για την ειδίκευσή της στη νευροψυχολογία του εγκεφάλου και τη σημασία της εκπαίδευσης στα πρώτα χρόνια του παιδιού. 

Επίσης αναφέρεται για το σύστημα Μοντεσσόρι που η ίδια εφάρμοσε, ώστε πρακτικά να υλοποιήσει τις παιδαγωγικές της προτάσεις στην προσχολική ηλικία.

Λάκης Γαβαλάς για τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια- «Το παιδί τελικά χρειάζεται μάνα και πατέρα»

Η φύση, όταν παραβιάζονται οι νόμοι της λειτουργίας της, τιμωρεί σκληρά…

«Γονέας 1» και «Γονέας 2»

Γράφει ο Θάνος Βασιλόπουλος*

Κατιούσα

Στις 14/12/23 ψηφίστηκε από το Ευρωκοινοβούλιο το λεγόμενο πιστοποιητικό γονεϊκής σχέσης. Με πρόσχημα την προστασία του παιδιού, μεταξύ άλλων απαλείφει οποιαδήποτε αναφορά στις έννοιες μητρότητα, πατρότητα και τις αντικαθιστά με τον όρο γονέας 1 και γονέας 2, αλλά και στην απαίτηση αναγνώρισης γονικής σχέσης του παιδιού με περισσότερους από δύο γονείς. Επίσης ανοίγει τον δρόμο για την μετατροπή της έννοιας της παρένθετης μητρότητας από αλτρουιστική σε εμπορική πράξη, με χρηματικό αντάλλαγμα, μετατρέποντας έτσι το σώμα της γυναίκας και τη γέννηση του παιδιού σε κερδοσκοπική επιχείρηση και εμπόρευμα. Επιχειρείται πέραν αυτών να συνδυαστεί μέσω νομικίστικων αυθαιρεσιών, ως ενιαίο δικαίωμα, ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ανθρώπων και η δυνατότητα τεκνοθεσίας. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα. Ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ανθρώπων είναι προφανώς δικαίωμα και πρέπει να νομοθετηθεί. Η τεκνοθεσία πρέπει να γίνεται στη βάση αυστηρών, κυρίως ιατρικών αλλά και κοινωνικών κριτηρίων και προϋποθέσεων. Δύο είναι αυτά τα κριτήρια.

Πρώτο: Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ και ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του ΠΑΙΔΙΟΥ.

Δεύτερο: Η ΜΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ των ΝΟΜΩΝ της ΦΥΣΗΣ για την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Η Φύση έχει καθορίσει τους φυσικούς νόμους και παράγοντες που διέπουν την αναπαραγωγή και διαιώνιση του ανθρώπινου όντος. Έχει δημιουργήσει το θηλυκό και το αρσενικό ον με τα ιδιαίτερα σωματικά, γεννητικά και ορμονολογικά χαρακτηριστικά το καθένα. Είναι τα λεγόμενα χαρακτηριστικά του φύλου, της γυναίκας και του άνδρα. Για την αναπαραγωγή και διαιώνιση του ανθρώπου, είναι απαραίτητη η σεξουαλική συνεύρεση της γυναίκας και του άνδρα.

Επίσης, επειδή το παιδί όταν γεννιέται δεν έχει τη δυνατότητα να αυτοπροστατευτεί και να επιβιώσει, η φύση το έχει εφοδιάσει με δικαιώματα, τα οποία δικαιώματα τα εξασφαλίζουν η μητρότητα κυρίως, αλλά και η πατρότητα, αλληλοσυμπληρούμενες ως ενιαία κοινωνική διάσταση. Οι κοινωνίες έχουν θεσπίσει με νομικό πλαίσιο την απόκτηση παιδιού από ένα ζευγάρι μέσω της υιοθεσίας, και μέσω παρένθετης μητέρας, με τη δεύτερη όμως μόνο ως αλτρουιστική πράξη σε ζευγάρια πού αποδεδειγμένα υπάρχει ιατρικό πρόβλημα, το οποίο δεν επιτρέπει την γέννηση παιδιών.

Πρέπει να έχουν το δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτούν παιδιά μέσω αυτών των διαδικασιών; Οι ομόφυλοι άνθρωποι είναι άνθρωποι υγιείς. Δεν έχουν κάποιο παθολογικό πρόβλημα το οποίο δεν τους επιτρέπει να αποκτήσουν παιδιά μέσω της σεξουαλικής συνεύρεσης. Η φύση τούς έχει εφοδιάσει με την δυνατότητα αναπαραγωγής. Οι ίδιοι με δική τους επιθυμία, απόφαση και ευθύνη, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα που τους έχει εφοδιάσει η φύση. Εφόσον έχουν αυτή την δυνατότητα, αλλά οι ίδιοι με δική τους επιθυμία και ευθύνη αρνούνται να τη χρησιμοποιήσουν, τότε πώς απαιτούν την απόκτηση παιδιών, πόσο μάλλον όταν αυτή θα γίνεται εις βάρος των δικαιωμάτων του παιδιού;

Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση

Βίκτορ Ιβανόφ, Οικογένεια

Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.

του Βασίλη Καραποστόλη από το in.gr

Αλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.

Την εγγύηση την έδιναν οι γονείς, και τα παιδιά δεν είχαν παρά να τη δεχτούν. Να όμως που οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος.

Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας.

Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας. Ωστόσο, δεν αποφεύγονται τα εμπόδια. Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Εστω κι έτσι όμως, θα μπορούσαν όλα αυτά τα ετερόκλητα και θορυβώδη να εξεταστούν και να κριθούν.

Προϋπόθεση θα ήταν να μάθουν τα παιδιά από τον πατέρα και τη μητέρα να θέτουν τις κατάλληλες ερωτήσεις απέναντι στις καταστάσεις και στα πράγματα.

Το μικρό παιδί ρωτά συχνά «τι κάνουμε μ’ αυτό;». Ο γονιός πρέπει να το βοηθήσει να προχωρήσει στο «τι χρειάζεται αυτό;» και έπειτα στο σχολείο αναμένεται να κάνει ένα βήμα πιο πέρα ρωτώντας «πού οδηγεί η χρήση του;». Μια σειρά από βήματα πριν φθάσουμε στο αν κάτι είναι καλό ή κακό και για ποιους.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ - "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Επειδή όπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης , παραφράζοντας τον ποιητή, "όλα δείχνουν πως στο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία... πρέπει να πάρουμε μαζί μας Σχέσεις!

Να αναλάβουμε το "ρίσκο". 

_____****______

".....

✓Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν σε κάτι τα έχει πάει περίφημα η σύγχρονη οικογένεια, είναι στο πώς να εκπαιδεύει τα παιδιά της να σκοτώνουν την Αγάπη.

✓Αφού χάριν μιας αέναης, όπως φανταζόμαστε, "προόδου',  διαλύσαμε την Οικογένεια, λοιδορήσαμε την Πατρίδα και από- ιεροποιήσαμε κάθε Πνευματικότητα, αφού δηλαδή σκοτώσαμε τη δυνατότητά μας να συνδεθούμε συναισθηματικά με τον Άλλο, αφήσαμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας στο έλεος ενός ακραίου ατομοκεντρισμού, οικοδομώντας μία Κοινωνία του Τραύματος, την οποία τρέχουμε πανικόβλητοι τώρα να μπαλώσουμε όπως-όπως, ύστερα από σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών που προκάλεσε η απο-σύνδεση.

✓Δεκαετίες τώρα μαθαίνουμε τα παιδιά "σκέφτομαι και γράφω" ίσως γιατί δεν αντέχουμε οι ενήλικες το "νιώθω και γράφω".

Με την έννοια αυτή η Εκπαίδευση είναι ένας οργανωμένος συναισθηματικός ακρωτηριασμός σε αγαστή συνεργασία και συνέχεια με την οικογένεια και τους μηχανισμούς του Κράτους.

✓Ένα παιδί που δεν του επιτράπηκε να κρατηθεί συναισθηματικά από τους γονείς του, μπορεί να οδηγηθεί σε μία υπερ-διανοητικοποίηση, σαν ένας τρόπο να νιώσει ασφαλές σ' ένα περιβάλλον γεμάτο αβεβαιότητα κι αμφιβολία.  Είναι ένας τρόπος να "κρατηθεί" κάνεις από το μυαλό του, επειδή δεν "κρατήθηκε" από τη μάνα του. Πρόκειται για μία λειτουργία συναισθηματικής μόνωσης που αδειάζει την όποια εμπειρία από το συναισθηματικό της νόημα. Κι είναι αυτό που συναντάμε συχνά σε επιστήμονες ή διανοούμενους, σαν μια μορφή ά-σχετης απονιάς ή σαν μια λατρεία της λογικής 

✓Είμαστε το "αποτέλεσμα" όλων όσων έχουν πάει στραβά στην οικογένεια και στην κοινωνία μας..."

             ______****______

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

"ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

 και πως να χαρίσετε στον εαυτό σας και στους άλλους" , 

εκδ. manifesto

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

5 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ

Τι κάνει ένα παιδικό βιβλίο στ’ αλήθεια ξεχωριστό; Ποιο βιβλίο θα κρατήσουν τα παιδιά για χρόνια και θα επιστρέφουν σ’ αυτό ξανά και ξανά; Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, βγήκαμε στα βιβλιοπωλεία, ψάξαμε καλά στα ράφια ανακαλύψαμε πέντε βιβλία που αξίζει να έχει κάθε παιδί στη βιβλιοθήκη του.

Σύμφωνοι, μέχρι να βγάλουν το Δημοτικό οι μικροί και οι μικρές βιβλιοφάγοι θα διαβάσουν απνευστί και τους επτά τόμους Χάρι Πότερ, κάθε καινούργιο Dogman, όλες τις περιπέτειες του Σπασίκλα, της Ξενέρωτης ή και των Μυστικών 7 – αν έχουμε βάλει κι εμείς οι μεγάλοι λίγο το χεράκι μας. Αλλά με αυτά εδώ τα πέντε βιβλία, τα παιδιά θα πατήσουν παύση. Θα αρχίσουν να «ξεκλειδώνουν» κόσμους, άλλους κάπως γνωστούς, άλλους λιγότερο.

Ξεφυλλίζοντας θα γνωρίσουν την μοναδική ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, την αξεπέραστη τέχνη των κυκλαδικών ειδωλίων, τη μαγεία της κλασικής μουσικής, την αρχιτεκτονική ιδιοφυΐα του Φρανκ Λόιντ Ράιτ, τη γοητευτική ιστορία της Ακρόπολης. «Βουτήξτε» κι εσείς μαζί τους και χαρείτε τα, σελίδα σελίδα.

1. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ, Πάνος Βαλαβάνης

Έχετε πάει με τα παιδιά στην Ακρόπολη; Αν σ’ αυτή την ερώτηση απαντάτε αρνητικά, ήρθε η ώρα να ανεβείτε στον ιερό βράχο με οδηγό σας το βιβλίο «Η ιστορία της Ακρόπολης – Εκεί όπου οι άνθρωποι συναντούσαν τους θεούς» (εκδόσεις Καπόν). Ένας έμπειρος αρχαιολόγος εξηγεί στον μικρό ανιψιό του όλα όσα θέλει να μάθει. Ο διάλογός τους, άμεσος και διασκεδαστικός, μας δίνει κάθε πληροφορία για την Ακρόπολη, τη γειτονιά της και την εποχή της.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
Εκδόσεις Καπόν

«Επιτέλους, φθάσαμε στον Παρθενώνα! Εξήγησέ μου, γιατί αυτός ο ναός είναι ο πιο σημαντικός απ’όλους!» λέει το παιδί κι ο θείος ξεκινά. Οι δυο τους κατηφορίζουν και στο μουσείο της Ακρόπολης. Γιατί η Αθηνά προσφέρει την ελιά;

+Κωνσταντίνος Σ. Γανωτής. Έφυγε σαν άνθρωπος του Θεού!

19~3~2023

Έφυγε σήμερα ο αγαπημένος μας δάσκαλος, Κωνσταντίνος Σ. Γανωτής.

Πέταξε κοντά στον Σταύρο του, σήμερα της Σταυροπροσκυνήσεως!

Να έχουμε όλοι την ευχή του και στις καρδιές μας τα λόγια του και τα διδάγματά του!

Αγαπημένε μας παππού, ελευθερώθηκες μέσα στην Άνοιξη, σιωπηλά και ταπεινά..

Σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας έδωσες και όλα αυτά που μας άφησες!

Στην αγκαλιά του Κυρίου αναπαύσου και πρέσβευε υπέρ πάντων ημών!

Αμήν.

__________

Η εξόδιος ακολουθία έγινε την Τετάρτη στις 12:00, στον Ιερό Ναὸ του Αγίου Ανδρέα (Κάτω Πατήσια, οδός Λευκωσίας 40).

_____________

Από τα τελευταία πατρικά κείμενά του! 

Έφυγε σαν άνθρωπος του Θεού!

" Αγαπημένοι μου μακρινοί φίλοι, που γεμίσατε το χώρο στο διαδίκτυο κάτω απ΄ τα δικά μου γραπτά, ένα μεγάλο ευχαριστώ έχω να απαντήσω σε όλους σας αν και δεν είμαι εγώ ο σωστός αποδέκτης των φιλικών σας μηνυμάτων αλλά η ωραία ιδέα που σχηματίσατε για εμένα και φοβάμαι ότι κι εγώ φταίω, ο Θεός να με συγχωρέσει.

Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος (ΗΧΗΤΙΚΟ)

Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Αν ο γονιός είναι φίλος τότε ποιος θα είναι ο γονιός; Στην προσπάθεια μας να αρνηθούμε την ευθύνη του γονέα επιζητούμε την φιλία των παιδιών μας. Τα παιδιά όμως έχουν ανάγκη τον ρόλο και την παρουσία του γονέα. Φίλους θα κάνουν στο σχολείο και την γειτονιά, γονείς όμως δεν πρόκειται να ξαναβρούν.

 "..Τα παιδιά έχουν ανάγκη την οικειότητα με τους γονείς τους. Να μπορούν να μοιράζονται τις επιθυμίες, τους φόβους, τα συναισθήματά τους και όλα αυτά που είναι σημαντικά στο δικό τους μικρόκοσμο. Έχουν ανάγκη να νιώθουν απέναντί τους ένα γονιό που δεν είναι ψυχρός ή απόμακρος και δεν επικοινωνεί μαζί τους μόνο με απαγορεύσεις ή το λεγόμενο «κήρυγμα». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βοηθητικό για τα παιδιά να είναι φίλοι με τους γονείς τους, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου. 

Η παιδική ὅραση εἶναι κατεξοχήν ποιητική.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ 

                 

"Ἡ παιδική ὅραση εἶναι κατεξοχήν ποιητική. Σέ ὅσους ἔχει ἐπιβιώσει αὐτή ἡ ὅραση γίνονται ποιητές.

Ταυτίζομε τήν παιδικότητα μέ τήν ἀνωριμότητα. Τοῦτο εἶναι σωστό, ἄν δοῦμε τό πράγμα ἀπό ἔξω. Εἶναι λάθος, ὅμως, καί μάλιστα μέ σοβαρές ἐπιπτώσεις, ἄν δέν ἀντιληφθοῦμε τήν ἐσωτερική μαρτυρία τῆς παιδικότητας, ἡ ὁποία διαθέτει τήν αὐθεντικότητα τῆς ὀντολογικῆς ἀποκάλυψης. Τά μεγάλα πνεύματα ἀντλοῦν συνήθως τίς βεβαιώσεις τους ἀπό τίς ἐνοράσεις τῆς παιδικῆς καί τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας τους. Διότι εἶναι οἱ ἡλικίες πού παρίστανται στή δημιουργία τοῦ κόσμου. Ὁ ὁποῖος φαντάζει νεόκοπος, στιλπνός, διαυγής, γοητευτικός.

Τά πράγματα τοῦ κόσμου δέν εἶναι αἰώνια. Ὅμως σέ κάποια στιγμή τοῦ χρόνου μας κατοπτρίζουν τήν αἰωνιότητα. Εἶναι τό θάμβος. Στή χώρα τοῦ θάμβους θά σέ ὁδηγήσει λιγνό χέρι παιδιοῦ.

Χρῆστος Μαλεβίτσης / Τά Μῆλα τῶν Ἑσπερίδων (σ.σ. 44, 47)"

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ TITITTYAIMENT!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ tittytainment!

Τασιόπουλος Γιώργος

Όπως, προφητικά έγραψε ο Ζαν Κλοντ Μισεά στο βιβλίο του "Η εκπαίδευση της αμάθειας"*.

Με αυτό τον νεολογισμό βαλίτσα επρόκειτο απλούστατα να ορισθεί ένα "κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη".
Αυτή η κινητική και περιφρονητική ανάλυση έχει, καταφανώς, το πλεονέκτημα να ορίζει με όλη την επιθυμητή σαφήνεια τους όρους της εργολαβίας που οι παγκόσμιες ελίτ αναθέτουν στο σχολείο του 21ου αιώνα.
Tits (γυναικεία στήθη, στην αμερικανική αργκό) καὶ entertainment (διασκέδαση, με την πιο χυδαία έννοια της λέξης).
Τὸν όρο ανέφερε, ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, σε συνάντηση των κορυφαίων εγκεφάλων της Νέας Εποχής για να υποδείξει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβάλλουν την μαζική αποβλάκωση στην τρίτη τάξη των αχρήστων νεόφτωχων για να καταστούν ακίνδυνοι, ώστε μην επαναστατήσουν.
Η κλειστή διεθνής συνάντηση έλαβε χώρα το 1995 στο Σὰν Φρανσίσκο όπου συζητήθηκε η υπόθεση διαχείρισης του υπόλοιπου 80% του πλανήτη, ώστε να μείνει ήσυχο και παθητικό, όταν σύμφωνα με τα δεδομένα μόνο τὸ 20% του ενεργού πληθυσμού στὸν πλανήτη είναι αρκετό για να παράγει όλα τα αγαθά που χρειάζεται η ανθρωπότητα.

* Σε μετάφραση του Άγγελου Ελεφάντη, σσ. 34-44, εκδ Βιβλιόραμα

Γιορτή σε νηπιαγωγείο με τραγούδια του Τρανού

Η επικεφαλίδα δανεισμένη από τίτλο αθηναϊκής εφημερίδας ή "Κι όμως, διδάσκουν τα παιδιά μας πρέζα και έγκλημα…" σε ανάρτηση γνωστού δημοφιλούς ιστοτόπου για Το σουξέ του Trannos «Της αρέσει να ‘μαι αλήτης και εγώ να είμαι Madame» είναι κυριολεκτικά το hit των ημερών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να παιχτεί ακόμα και σε… γιορτή Νηπιαγωγείου!!!

Ποιος είναι ο Τρανός ίσως να μη γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς που τα νήπια ή τα μεγαλύτερα ηλικιακά παιδιά τους στο άκουσμα των "ασμάτων" του πάλλονται κυριολεκτικά!

Οι στίχοι του τραγουδιού που είναι σουξέ, κορυφαίο στις προτιμήσεις και ακούστηκε στα προαύλια των σχολείων στις αποχαιρετιστήριες γιορτές λόγω θέρους είναι αποκαλυπτικοί για την κατάντια σχολείου και οικογενειών:

Τα διαμάντια στο κορμί της
είναι όλα τα λεφτά
Της αρέσει να ‘μαι αλήτης
και εγώ να ‘μαι Madame
Έχω κόλλημα μαζί της
δεν υπάρχει πουθενά
Της αρέσει να ‘μαι αλήτης
και εγώ να ‘μαι Madame...

To βιβλίο του Ζαν Κλοντ Μισεά "Η εκπαίδευση της αμάθειας", αν και γραμμένο το 1999, προφητικό, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα:

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ

ΖΑΝ ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΑ

Μετάφραση: Άγγελος Ελεφαντης, εκδ. Βιβλιόραμα

Απόσπασμα από κεφ. VII σελ. 35-44

 

Το Σεπτέμβριο του 1995 – «πεντακόσιοι πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και επιστήμονες πρώτης κλάσεως», που στα δικά τους τα μάτια φαντάζουν η ελίτ του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Fair-mon του Σαν Φρασίσκο για να εκθέσουν τις απόψεις τους για τα πεπρωμένα του νέου πολιτισμού. Δεδομένου του αντικειμένου του, στο φόρουμ αυτό πρυτάνευε η αρχή της πιο αυστηρής αποτελεσματικότητας:

«Αυστηροί κανόνες υποχρεώνουν όλους τους συμμετέχοντες να ξεχάσουν τη ρητορική. Οι εισηγητές διαθέτουν μόλις πέντε λεπτά για να εισηγηθούν κάποιο θέμα. Εξάλλου στη διάρκεια των συζητήσεων καμία παρέμβαση δεν μπορεί να υπερβαίνει τα δύο λεπτά».

Από τη στιγμή που καθορίστηκαν αυτές οι αρχές εργασίας, η σύσκεψη αναγνώρισε - σαν κάτι το απολύτως προφανές που δεν άξιζε τον κόπο να ζητηθεί - ότι τον ερχόμενο αιώνα εισαγωγικά τα «δύο δέκατα του ενεργού πληθυσμού θα ήταν αρκετά για να διατηρηθεί η δραστηριότητα της παγκόσμιας οικονομίας».  Με τόσο ξεκάθαρες βάσεις το κύριο πολιτικό πρόβλημα, που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα: Πώς θα είναι δυνατό, για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητά της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;

“Τα παιδιά μας βρίσκονται σε καταστροφική συναισθηματική κατάσταση”

Του Δρ. Luis Rojas Marcos*

Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται στα σπίτια μας σήμερα και περιλαμβάνει τα πιο όμορφα κοσμήματά μας: τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας βρίσκονται σε καταστροφική συναισθηματική κατάσταση! Τα τελευταία 15 χρόνια, οι ερευνητές μας δίνουν όλο και πιο ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία σχετικά με μια οξεία και σταθερή αύξηση της παιδικής ψυχικής ασθένειας που τώρα φτάνει σε διαστάσεις επιδημίας:

Τα στατιστικά δεν λένε ψέματα:

• 1 στα 5 παιδιά έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας

• Έχει παρατηρηθεί αύξηση 43% στη ΔΕΠΥ (διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας)

• Παρατηρήθηκε αύξηση 37% στην εφηβική κατάθλιψη

• Έχει παρατηρηθεί αύξηση 200% στο ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ παιδιών ηλικίας 10 έως 14 ετών.

Τι συμβαίνει και τι έχουμε πάθει;

Τα σημερινά παιδιά είναι υπερδιεγερμένα και υπερ-προικισμένα με υλικά πράγματα, αλλά στερούνται τα θεμέλια μιας υγιούς παιδικής ηλικίας όπως:

• Συναισθηματικά διαθέσιμοι γονείς

• σαφώς καθορισμένα όρια

• Ευθύνες

• Ισορροπημένη διατροφή και επαρκής ύπνος

• Κίνηση γενικά αλλά ειδικά σε εξωτερικούς χώρους

• Δημιουργικό παιχνίδι, κοινωνική αλληλεπίδραση, ανεπίσημες ευκαιρίες παιχνιδιού και χώροι πλήξης

Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια γέμισαν τα παιδιά:

• Ψηφιακά Αποσπασμένοι Γονείς

• επιεικείς, επιτρεπτικοί γονείς που αφήνουν τα παιδιά να «διοικούν τον κόσμο» και να είναι αυτοί που φτιάχνουν τους κανόνες

• Αίσθηση δικαιώματος, να αξίζεις τα πάντα χωρίς να τα κερδίζεις ή να είσαι υπεύθυνος γι' αυτά

• Ακατάλληλος ύπνος και ανισορροπημένη διατροφή

• Ένας καθιστικός τρόπος ζωής

• Ατελείωτη διέγερση, τεχνολογικές νταντάδες, άμεση ικανοποίηση και καθόλου βαρετές στιγμέςΤι να κάνω;

Αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, υγιή άτομα πρέπει να ξυπνήσουμε και να επιστρέψουμε στα βασικά. Είναι ακόμα καιρός! Πολλές οικογένειες βλέπουν άμεσες βελτιώσεις μετά από εβδομάδες εφαρμογής των ακόλουθων συστάσεων:

• Βάλε όρια και θυμήσου ότι εσύ είσαι ο καπετάνιος του πλοίου. Τα παιδιά σας θα αισθάνονται πιο ασφαλή γνωρίζοντας ότι έχετε τον έλεγχο της κυβέρνησης.

• Προσφέρετε στα παιδιά έναν ισορροπημένο τρόπο ζωής γεμάτο με ό,τι χρειάζονται τα παιδιά, όχι μόνο ό,τι θέλουν. Μην φοβάστε να πείτε "όχι" στα παιδιά σας αν αυτό που θέλουν δεν είναι αυτό που χρειάζονται.

• Παρέχετε θρεπτική τροφή και περιορίστε το junk food.

• Περάστε τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα σε εξωτερικούς χώρους κάνοντας δραστηριότητες όπως: Ποδηλασία, πεζοπορία, ψάρεμα, παρακολούθηση πουλιών/εντόμων

«Ο μπαμπακούλης μου»: Η συγκλονιστική έκθεση της μικρής Ιωάννας που έχασε τον πατέρα της από Covid

Το alfavita.gr δημοσιεύει το "σκέφτομαι και γράφω" της μικρής Ιωάννας, μαθήτριας της ΣΤ' δημοτικού η οποία έχασε με δέκα ημέρες διαφορά τον πατέρα της και τη γιαγιά της από κορονοϊό.

Η μικρή Ιωάννα, μαθήτρια της ΣΤ' δημοτικού, έχασε με δέκα ημέρες διαφορά τον πατέρα της και τη γιαγιά της από κορονοϊό. Στο «σκέφτομαι και γράφω», της ζητήθηκε να γράψει για ένα αγαπημένο της πρόσωπο. Εκείνη έγραψε για τον πατέρα της.

Στην έκθεση με τίτλο «Ο μπαμπακούλης μου» περιγράφει πόσο της λείπει, τις αγκαλιές και τα φιλιά που θα ήθελε να του δώσει και πόσο θα ήθελε να την ξαναφωνάξει «μπουμπού».

Το μυαλό μας σε εκείνα τα παιδιά που βιώνουν την απώλεια των αγαπημένων τους ανθρώπων.