ΗΤΑΝ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ;

Σήμερα ξανακάνει τὸν γῦρο τοῦ διαδικτύου ἀπόρρητο ἔγγραφο τῆς CIA, ἀποχαρακτηρισμένο ἀπὸ τὸ 2006 καὶ δημοσιευμένο στὸν ἱστότοπο τῆς ἐν λόγῳ ὑπηρεσίας, τὸ ὁποῖο παρουσιάζει τοὺς δύο ἱστορικοὺς ἡγέτες τῆς Δεξιᾶς καὶ πρώην πρωθυπουργούς, τὸν Κωνσταντῖνο Τσαλδάρη καὶ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλή, ὡς συνεργάτες τῶν Ναζὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων τῆς Θεσσαλονίκης. 

Τὸ ἔγγραφο τῆς CIA, μὲ ἡμερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1962, ἔχει τὸν ἀκόλουθο τίτλο: 

«Τὸ ὄνομα τοῦ πρωθυπουργοῦ κ. Κωνστ. Καραμανλῆ περιλαμβάνεται πράγματι εἰς τὸν πίνακα τῶν πρακτόρων τῶν γερμανικῶν ἀρχῶν Κατοχῆς, ὡς συνεργάτης τοῦ Μέρτεν εἰς τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων». 

Ὁ διαβόητος Μᾶξ Μέρτεν ἦταν Γερμανὸς ἀξιωματικὸς ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴν γενικὴ ἐποπτεία τῆς δίωξης τῶν Ἑβραίων τῆς Μακεδονίας κατὰ τὴν διετία 1942-44 καὶ ἦταν ὁ βασικὸς ὑπεύθυνος τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑβραίων τῆς Θεσσαλονίκης. Ὁ Μέρτεν διέταξε προσωπικὰ τὴν ἀποστολὴ 50.000 Ἑβραίων στὰ ναζιστικὰ στρατόπεδα ἐξοντώσεως καὶ προέβη στὴν λεηλασία τῶν ἑβραϊκῶν περιουσιῶν ποὺ ὑπολογίζεται ὅτι ξεπερνοῦσαν τὰ 125 ἑκατομμύρια χρυσὰ φράγκα.  

Μὲ τὴν λήξη τοῦ πολέμου ὁ  Μέρτεν συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς στὴν Γερμανία. Τὸ 1946 οἱ Ἀμερικανοὶ πρότειναν στὶς ἑλληνικὲς ἀρχὲς τὴν παράδοσή του, ἀλλά, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ ἱστορικὸς Μάρκ Μαζάουερ, ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ διὰ τοῦ στρατιωτικοῦ ἀκολούθου στὸ Βερολίνο, στρατηγοῦ Ἀνδρέα Ὑψηλάντη, πρότεινε τὴν ἀπελευθέρωσή του λόγῳ τῆς «ἄμεμπτης συμπεριφορᾶς του καὶ τῶν ἀνεκτίμητων ὑπηρεσιῶν του πρὸς τὴν Ἑλλάδα»! Γεγονὸς παραμένει ὅτι ὁ Μέρτεν δὲν ἐκδόθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀφέθη ἐλεύθερος νὰ διάγει κανονικὰ τὸν βίο του στὴν Γερμανία, ὅπου δὲν ἀντιμετώπισε πρόβλημα μὲ τὸν νόμο. 

Η «διπλή» 15η Ιουλίου

αλίευση από: http://istrilatis.blogspot.gr / 15 Ιουλίου 2013

Δεν θέλαμε για κανένα λόγο να ξεχάσουμε ή να επιτρέψουμε σε όσους παρακολουθούν τον ΟΙΣΤΡΟ να πιστέψουν ότι το ξεχάσαμε: ότι σήμερα 15η Ιουλίου είναι μια μαύρη επέτειος. Μάλλον δύο επέτειοι: Γιατί δυο φορές μετά την «απελευθέρωση», συνδέθηκε με μεγάλες καταστροφές για τον Ελληνικό λαό: 

Η πρώτη το 1965. Τότε δηλαδή που ανατράπηκε με πρωτοβουλία των Ανακτόρων η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έναν πολιτικό που ανέκαθεν παρέμεινε πιστός υποστηρικτής του αστικού συστήματος, του καθεστώτος της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης της χώρας, από τους πιο αποτελεσματικούς πολέμιους των προσπαθειών του λαού για την εθνική και κοινωνική του χειραφέτηση. Και όμως, το καθεστώς της υποτέλειας και εξάρτησης που βοήθησε να ξαναστηθεί στα πόδια του μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανο-ιταλο-βούλγαρους κατακτητές, όταν νόμισε ότι δεν είναι ικανός να το υπηρετήσει αποτελεσματικά, τον παραμέρισε.

H Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

Ο Στρατής Τσίρκας , γεννήθηκε σαν σήμερα στο Κάιρο, στις 23 Ιουλίου 1911. Συγγραφέας από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας (από παρατσούκλι του πατέρα του, Κώστα Χατζηαντρέα).

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημά του «Χαμένη Άνοιξη» (Κέδρος 1976), που αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967.

Το απόσπασμα αναφέρεται στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη:

[…] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.

Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες.

[…] Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει….

[…] Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες… Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων…

[…]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…

***

Στρατής Τσίρκας (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

Ο Στρατής Τσίρκας, το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηανδρέας, γεννήθηκε στο Κάϊρο το 1911.

Εγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και είναι ένας από τους σημαντικότερους κριτικούς και μελετητές του έργου του Κ.Καβάφη. Σπούδασε στην Αμπέτειο σχολή και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως υπάλληλος στο Κάϊρο, στην Ανω Αίγυπτο και στην Αλεξάνδρεια.

Το 1930 γνωρίζεται με τον Καβάφη, έρχεται επίσης σε επαφή με το αριστερό κίνημα και εντάσσεται σ’ αυτό. Αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση και οργανώνει αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ανω Αίγυπτο.

Οι εμπειρίες της επαφής του με τους ντόπιους και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους αποτελούν το υλικό για την ποιητική συλλογή του Φελλάχοι το 1937. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει στο Παρίσι για να πάρει μέρος στο αντιφασιστικό συνέδριο συγγραφέων, εκεί, έχει επαφές με τους Νερούντα, Αραγκόν και Μπρεχτ. Μαζί με τον Λάγκστον Χιούγκ γράφoυν τον Ορκο στον δολοφονημένο ποιητή Λόρκα («να καταπολεμούμε την τυραννία και την καταπίεση όχι μόνο με τον λόγο αλλά και με τη ζωή μας»), ο οποίος υπογράφεται από τα περισσότερα μέλη του συνεδρίου.

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Τσεχοσλοβακία επιστρέφει στην Ελλάδα. Οι προσπάθειες του να έρθει σε επαφή με αντιφασίστες φίλους του που βρίσκονται στην παρανομία λόγω της δικτατορίας του Μεταξά, δίνουν το υλικό για μια ακόμη συλλογή ποιημάτων, Το λυρικό ταξίδι (1938).

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η δράση του υπήρξε έντονη. Εντάχθηκε σε παράνομες αντιφασιστικές οργανώσεις, προσέφερε βοήθεια στους εξόριστους Ελληνες της Μέσης Ανατολής, συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Παράλληλα, αρθογραφούσε σε διάφορα έντυπα και στην εφημερίδα της οργάνωσης που είχε τον τίτλο Ελλην. Το 1944 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, ενώ δύο χρόνια αργότερα η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το Ισπανικό ορατόριο.

Το 1947 δημοσιεύεται το έργο του Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός, μέσα από το οποίο εκφράζονται οι εμπειρίες του από τον αγώνα. Στη μεταπολεμική περίοδο ταξιδεύει στην Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την πολιτική του δράση. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 δημοσιεύονται η συλλογή διηγημάτων Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα (1954), η νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα (1957).

Το 1958 βραβεύεται με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για την μελέτη του Ο Καβάφης και η εποχή του, μελέτη που αποτελεί σημείο αναφοράς στη σχετική βιβλιογραφία. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Ακυβέρνητες Πολιτείες, η Λέσχη, δημοσιεύεται το 1961. Ακολουθούν η Αριάγνη (1962) και η Νυχτερίδα το 1965. Aλλη μια συλλογή διηγημάτων του κυκλοφορεί το 1966, με τίτλο Στον κάβο και άλλα διηγήματα.

Ο πολιτικός Καβάφης, έργο που κυκλoφορεί το 1971, συγκεντρώνει τις μελέτες του Τσίρκα για τον ποιητή. Το 1972 οι Ακυβέρνητες Πολιτείες κρίνονται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο που κυκλοφορεί στη Γαλλία και του απονέμεται το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας. Επίσης κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα τα ημερολόγια που ο συγγραφέας κρατούσε στο διάστημα που έγραφε την τριλογία.

Το τελευταίο του έργο, Η χαμένη άνοιξη το 1976, ήταν η αρχή μιας νέας τριλογίας, που δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ.

Πεθαίνει το 1980 και ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν τα ποιήματα του συγκεντρωμένα σ’ έναν τόμο.

Ποιητικές συλλογές

Φελλάχοι (1937)
Λυρικό ταξίδι (1938)
Προτελευταίος αποχαιρετισμός και Ισπανικό ορατόριο (1946)
Ποιήματα (1981)

Διηγήματα

Αλλαξοκαιριά
Αλλόκοτοι άνθρωποι (1944)
Ο Απρίλης είναι πιό σκληρός (1947)
Ο ύπνος του Θεριστή (1954)
Νουρεντίν Μπόμπα κι άλλα διηγήματα (1957)
Στόν Κάβο κι άλλα διηγήματα (1966)
Τα διηγήματα (1978)

Μυθιστορήματα

Ακυβέρνητες Πολιτείες

Η λέσχη – Α τόμος (1960)
Αριάγνη – Β τόμος (1962)
Η νυχτερίδα – Γ τόμος (1965)

Τα ημερολόγια της τριλογίας

«Ακυβέρνητες Πολιτείες» (1973)
Χαμένη Ανοιξη (1976)

Κριτικές μελέτες

Δημοσθένης Βουτυράς (1948)
Νίκος Νικολαϊδης (1950)
Ο Καβάφης και η εποχή του (1958)
Τα τείχη ενός κριτικού και η τέχνη του Καβάφη (1960)
Για τον Σεφέρη (1961)
Ο πολιτικός Καβάφης (1971)

Βιβλιογραφία

Μ.Γιαλουράκη, Ιστορία των Ελληνικών Γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962)
Βασίλη Νεφελούδη, Η Εθνική Αντίσταση στην Μέση Ανατολή (1981)
Ευγενίας Παλαιολόγου Πετρώνδα, Λωτοί του πάθους (1991)
Γ.Βαλέτα, περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, 14 Σεπτ. ’45, κριτική για το: Αλλόκοτοι άνθρωποι.
Μ.Αναγνωστάκης, περιοδικό Κριτική, Θεσ/νίκη, Ιούλ.-Αύγ. ’61, κριτική για τη Λέσχη.
Γ.Π. Σαββίδη, περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, 22.7.63, κριτική για την Αριάγνη.
Αλέξ. Κοτζιά, περιοδικό Τομές, τεύχ. 10, Μάρτ. ’77, κριτική για τη Χαμένη Ανοιξη.
Π.Α. Ζάννα, περιοδικό Ο πολίτης, Ιαν.-Φεβρ. ’80, τ. 32 με τίτλο «Για τον Στρατή Τσίρκα».

Πηγή: Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΜΗΤΣΟΤΆΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ... 1965-2025

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Μια μέρα σαν χθες του 1793 μαχαιρώθηκε στο μπάνιο του ο Ζαν Μαρά -αμφιλεγομενη

 προσωπικότητα της πρώτης Γαλλικής εξεγερσης-απο την Σαρλότ Κορντε.

Ένα μέρος από το "μανιφέστο "του, παρακάτω...

«Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος· τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. 

Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης.

Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: 

Πώς, δεν θέλετε; 

Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! 

Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. 

Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: 

τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».

-60 χρόνια πριν-τετοια μέρα -ενας Κοκος που μετά θα γίνει Ντε Γκρες...ένας Γαρουφαλιάς που το '46 δήλωνε αντιβασιλικος ,ένας "γαργαλατα" ποιητής (Αθανασιάδης Νόβας),ένας αριστερός "κατεψυγμένος πρωθυπουργός"(Τσιριμώκος) και ένας οπουρτουνιστης (Μητσοτάκης) κατά εντολή των Αμερικανών θα ρίξουν τη κυβέρνηση Παπανδρέου(αυτόν που έλεγε  πως αναπνέουμε με 2 πνεύμονες,τον αγγλικό και τον αμερικανικό)και θα ανοίξουν τον δρόμο για ότι ακολούθησε(Χούντα, Κυπριακό).

Η απειλή της επιβεβαίωσης: για την παγίδα του βιώματος

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η επιθυμία να δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια όσα μόνο ακούει ή υποθέτει, είναι επιθυμία αρχαϊκή, ριζωμένη στο κέντρο του φιλοσοφικού ανθρώπου. Από την Εύα που θέλησε «γνῶναι καλὸν καὶ πονηρόν» (Γεν. 3,5), μέχρι τον Παράκελσο που βυθίστηκε στα εργαστήρια της φύσης για να διαβάσει τους κόσμους της αλχημείας, η ορμή να καταστήσουμε προσωπικά τα αμφίβολα ή τα ιερά, φανερώνει μια άβυσσο, όχι θάρρους, αλλά πτώσης. Γιατί η επιθυμία για βεβαιότητα μέσω εμπειρίας δεν είναι αθώα: είναι μορφή λήθης του ορίου και μεταμφιεσμένη λατρεία της εικόνας.

Ο άνθρωπος που ζητά να «δει» για να πιστέψει, ήδη δεν πιστεύει, δεν κοινωνεί της αλήθειας ως προσδοκίας, αλλά ως κατοχής. Και σε αυτή την κατοχή η εμπειρία γίνεται θεολογική παγίδα, γιατί μετατρέπει το Άγιο σε αντικείμενο. Η αλήθεια όμως, δεν είναι αντικείμενο γνώσης, αλλά μορφή σχέσης. Δεν είναι κάτι που επιβεβαιώνεται, αλλά που αποκαλύπτεται. Η αποκάλυψη δεν ζητά μάρτυρα, ζητά ταπείνωση. Ο ζηλωτής της εμπειρίας, αντί να ακούσει, κοιτά. Αντί να πιστέψει, αγγίζει. Αντί να αφουγκραστεί την αλήθεια ως φωνή, τη μετρά σαν γεγονός.

Ο κίνδυνος επομένως δεν είναι η εμπειρία καθαυτή, αλλά η ηθική του βλέμματος που την υποκινεί. Είναι το βλέμμα που δεν γνωρίζει την αναστολή, δεν γνωρίζει το δέος. Είναι το βλέμμα του διανοητικού καταναλωτή, αυτού που θέλει να «δει και να μάθει» γιατί δεν θέλει να σωθεί.

Ο πολυχρονεμένος μας αφέντης Κοτς και κάτι ψεύτικα κοσμήματα

Με προσωπική περιουσία, η οποία σύμφωνα με το Forbes εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 2,6 δισ. ευρώ, ο Κοτς υπήρξε επί σειρά δεκαετιών επικεφαλής της Koç Holding, ενός πολυεπίπεδου ομίλου Τουρκικών επιχειρήσεων με ένα διευρυμένο χαρτοφυλάκιο δραστηριοτήτων, το οποίο "απλώνεται" σε πολλούς και διαφορετικούς κλάδους.

🔺️Μεταξύ τους η ενέργεια, η αυτοκινητοβιομηχανία και ο χρηματοπιστωτικός τομέας με μεγάλες εταιρείες όπως η Tüpraş (το μεγαλύτερο διυλιστήριο πετρελαίου της Τουρκίας), η Arçelik (οικιακές συσκευές), η Ford Otosan (αυτοκίνητα), η εταιρία Turkish Petroleum (που κάνει εκείνες  τις βόλτες με το Πιρι Ρεις στις περιοχές που γκριζάρε νότια του Καστελόριζου),  ενώ άλλες δραστηριότητες περιλαμβάνουν την τεχνολογία, τα τρόφιμα, την γεωργία, το λιανεμπόριο και την βιομηχανία ναυπήγησης. 

Ενδεικτικό του μεγέθους του ομίλου Koç είναι ότι 14 από τις εταιρείες που βρίσκονται υπό την ιδιοκτησία του, διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης. Υπό την ηγεσία του Ραχμί Κοτς, ο όμιλος που ίδρυσε ο μπαμπας του το 1928 απέκτησε ένα ισχυρό οικονομικό εκτόπισμα στην αγορά της Τουρκίας, συνεισφέροντας το 8% του συνολικού ΑΕΠ και αντιπροσωπεύοντας ποσοστό 7% στις συνολικές εξαγωγές της γειτονικής χώρας. 

🔺️Στην Ελλάδα άρχισε να επεκτείνεται απο το 2012 σε συνεργασία  με την Folie Folie,. Το "θαύμα" της ελληνικής επιχειρηματικότητας που κατέληξε πτωχευμένο μετά την υπεξαίρεση 1δισ από τα αφεντικά  του,, αν δεν την θυμάστε... Τότε, το 12 επι  Σαμαρά, αγόρασαν από κοινού από το ΤΑΙΠΕΔ την μαρίνα Μυτιλήνης, όπου ο Κοτς έχει και ένα εξοχικό του για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα.

Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.

Τα ελληνικά θέρετρα δεν υποδέχονται απλώς επισκέπτες ή «επενδυτές», έχουν περάσει στη δικαιοδοσία ατόμων με δάφνες στο οργανωμένο έγκλημα των χωρών τους, σε απόμαχους ή ανακυκλωμένους Μυστικών Υπηρεσιών, σε οικογένειες κλεπτοκρατών και μαφιόζων.

Του Νικόλα Σεβαστάκη

ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ του προηγούμενου αιώνα, αφού πρώτα περιπλανήθηκαν κάποια καλοκαίρια στη χώρα κολλώντας τελικά σε έναν τόπο, τουρίστες από τη δυτική Ευρώπη και πολύ λιγότερο από τις ΗΠΑ, αποφάσιζαν την αγορά κάποιου σπιτιού. Κατά κανόνα ήταν σπίτια που χρειαζόταν σοβαρές επισκευές ή το χωριό όπου βρισκόταν είχε μισοερημώσει σαν αποτέλεσμα της μαζικής φυγής των νεότερων προς τα αστικά κέντρα.

Εμφανίστηκε και στο δικό μου νησί αυτός ο ανθρωπότυπος αρχικών επισκεπτών και στη συνέχεια μαγεμένων, καλλιτέχνες μιας μποεμίας που έφθινε ή γινόταν όλο και πιο ανασφαλής στην τότε γιάπικη Δύση, νεαρότερους ή μεγαλύτερους μύστες του ελληνικού τοπίου, περιπατητές των ορεινών περασμάτων και γνώστες της χλωρίδας και των βοτάνων για τα οποία εμείς, προσανατολισμένοι στις μεγαλουπόλεις και στα γκάζια, επιφυλάσσαμε μονάχα κάποιες γκριμάτσες περιφρόνησης. Αυτός ο αλλοδαπός κόσμος αναδυόταν από τον μετα-χιπισμό της του ΄60, είχε όμως και καταβολές από παλαιότερες γενιές, λόγιους, δασκάλους ή και συνταξιούχους από κάποια πόλη της Γερμανίας ή της Σουηδίας.

Τμήματα του αστικού ιστού αλλά και περισσότεροι ειδυλλιακοί θύλακες στη νησιωτική και ηπειρωτική χώρα δεν υποδέχονται απλώς επισκέπτες ή «επενδυτές» έχουν περάσει στη δικαιοδοσία ατόμων με δάφνες στο οργανωμένο έγκλημα των χωρών τους, σε οικογένειες κλεπτοκρατών και μαφιόζων

Πάντως δεν εκπροσωπούσαν κάποια «ξένη εισβολή». Υψώθηκαν φυσικά κατά καιρούς λίγες ντόπιες φωνές διεκτραγωδώντας τον αφελληνισμό χωριών ή τόπων, ιδίως στη Μάνη, στην Κρήτη και σε κάποια άλλα σημεία της χώρας. Εντάσσονταν κυρίως σε ιδιοτελείς στρατηγικές, σε πρώιμες τουριστικές αψιμαχίες ή σε καχυποψίες σχετικές με το κλίμα της εποχής- πολλοί από τους ξένους είχαν θεωρηθεί πράκτορες και κατάσκοποι εχθρικών δυνάμεων.

...για να μην λησμονουμε.... για να μην ξεχνάμε...,

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Αφήνω ξανά αυτό που μου θυμίζει ο Μαρκος...

για να μην λησμονουμε, 

για να μην ξεχνάμε,

για να μην συνηθίζουμε το πρόσωπο του τέρατος,

για να μην γίνουμε... τέρατα.

Και για τον "φίλο"που αναφώνησε..."χωνεψε το ,έχουμε 41%...".

Ο αγαπημένοs Βασίληs Ραφαηλίδηs  έλεγε πωs για να έχειs ''σωστό'' καπιταλισμό,πρέπει να έχειs ''σωστή'' αστική τάξη.       

Στην υποβαλκάνια μαs  ''κοινότητα'' ,απο τα χρόνια του Όθωνα -με τον νόμο των ετεροχθόνων- αποφασίστηκε η μη αποδοχή  τηs μόνηs αστικήs τάξηs που υπήρξε, αυτήs των ελληνικών κοινοτήτων (Μ.Ασία,Αίγυπτοs, Mασσαλία,

Τεργέστη, Μολδοβλαχια...)και βρισκόταν  εκτόs  του Ελληνικού κράτουs.

Ακόμη  και στην συνέχεια ,προs την κατα το δοκούν νομή εξουσίαs και προνομίων η παρασιτική τάξη των κοτζαμπάσηδων-ολιγαρχών(αυτή που δολοφόνησε τον Καποδίστρια με την συναίνεση των επικυρίαρχων χωρών), που αντλούσαν ισχύ και  κυριαρχία από την εξάρτηση της χώρας στιs  μεγάλες δυνάμεις και αντιλαμβανόντουσαν ωs πρυτανείο  το δημόσιο ταμείο , εξακολούθησε να λυμαινεται την Πατρίδα .

Τους διαδέχτηκαν μετά τον Β Παγκόσμιο λαδέμποροι,δοσίλογοι, μαυραγορίτες, εργολάβοι και κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες  που το καθεστωτικο γκόβερνο τουs έχρισε συνεργάτεs του.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΦΩΤΙΑΔΗΣ - Στα 200χρονα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, στα 100χρονα του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Τετάρτη, 13 Απριλίου 2022 

Του Αριστείδη Γκιουλή

Υπάρχουν μορφές προσώπων που έδρασαν με διάφορους τρόπους στην εποχή που έζησαν, και το όνομά τους βρίσκει μία θέση στις σελίδες των βιβλίων της ιστορίας, όπου και καταγράφονται. Ορισμένες απ΄ αυτές τις μορφές των προσώπων, μένουν για πάντα χαραγμένες για το πνευματικό τους ανάστημα και την προσφορά τους, ενώ κάποιοι απ΄ αυτούς, «άνοιξαν» τους δρόμους προς την αναζήτηση της γνώσης με το παράδειγμά τους. Σε άλλους, η ιστορική τους διαδρομή γίνεται έντονη και φανερή, σε άλλους λιγότερο ορατή, και μάλιστα ειδικότερα στον τόπο τους.[1]

 Ορισμένοι με την προσφορά τους, «έβγαλαν» στην επιφάνεια του φωτός άγνωστες σελίδες του κόσμου, ανέδειξαν ιστορικά γεγονότα, ανέσυραν ξεχασμένα πρόσωπα σημαντικών χρονικών περιόδων, κατέδειξαν πτυχές του κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι. Πολλές φορές μάλιστα, η μοίρα δεν στάθηκε ευνοϊκή σε αυτούς, μάλλον το αντίθετο συνέβαινε, η ζωή θα τους δείξει τις αρνητικές της πλευρές. Σε αυτά τα τελευταία πρόσωπα, σε αυτούς τους πνευματικούς δημιουργούς, ανήκει κι ο Δημήτρης Φωτιάδης.

Έχουν περάσει τριάντα τρία χρόνια από το μεγάλο «ταξίδι» του Δ. Φωτιάδη, και ο άνθρωπος που «σήκωσε» τόσο ψηλά τους αγωνιστές της λευτεριάς, που ασχολήθηκε επισταμένα με την ιστορία του «Εικοσιένα», «αναπαύεται» στη γη της Αρκαδιάς.[2]

 «Άγνωστος», αλλά και ξεχασμένος από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ίσως και της πολιτείας. Και παρότι στην ουσία φαντάζει «ανύπαρκτος» ακόμα και στους θεσμικούς παράγοντες -όπως άλλωστε και άλλοι σπουδαίοι των ελληνικών γραμμάτων- εν τούτοις, ίσως κάπου στα μικρά παραλειπόμενα, στα αζήτητα, σε κάποιες υποσημειώσεις, πιθανά να βρίσκονται και ορισμένες αναφορές στο όνομά του, ενόψει της επετείου για τα 200χρονα της επανάστασης ή των 100 χρόνων από τη τραυματική μνήμη του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Άγιος Παΐσιος, Ένα φαινόμενο του 20ού αιώνα που επηρεάζει και φωτίζει και τις μέρες μας!

Ο Άγιος Παΐσιος (στο κέντρο) έξω από το κελλί του μαζί με μοναχούς, σπουδαστές της Αθωνιάδας και λοιπούς προσκυνητές.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Νεκτάριος έχει καθιερωθεί να αποκαλείται ως ο Άγιος του 20ού αιώνα. Μετά από μια τρικυμιώδη ζωή, εξ αιτίας βαριών συκοφαντίων, αλλά και εξορίας, άρχισε να γίνεται γνωστός και ιδιαίτερα «εμφανής» μετά την κοίμησή του.

Ήταν ένα ιδιαίτερο εκκλησιαστικό και θρησκευτικό γεγονός, ένα πραγματικό «φαινόμενο».

Ένα πλήθος θαυμάτων κοινοποίησε την αγιότητά του η οποία διαφάνηκε μέσα από το πλούσιο θαυματουργικό χάρισμα με το οποίο τιμήθηκε το οποίο «προσφερόταν» απλόχερα. Ωστόσο, για την αγιότητά του γνώριζαν και ομολογούσαν και όσοι τον γνώρισαν κατά τη μαρτυρική του επίγεια ζωή!

Το αξιοθαύμαστο, όμως, θαυματουργικό χάρισμα που έλαβε ο Άγιος Νεκτάριος μετά θάνατον, έμοιαζε και μοιάζει «σκανδαλώδες», λόγω του πλήθους θαυμάτων που πραγματοποιούσε και κατά συνέπεια του αντίστοιχου πλήθους των ανθρώπων που ομολογούσε πως θεραπεύτηκε από τον συκοφαντημένο και εν εξορία Άγιο.

Θαύματά του ομολογούσαν και άνθρωποι που ποτέ δεν άκουσαν κάτι γι’ αυτόν αφού ο ίδιος Άγιος τους εύρισκε μέσα στον πόνο τους και τους έλεγε πως θα τους κάνει καλά. Πράγμα που, βεβαίως, πραγματοποιείτο στην συνέχεια.

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στην Σηλυβρία της τουρκοκρατούμενης Ανατολικής Θράκης το 1846 και κοιμήθηκε στην Αθήνα το 1920. Είχαν προηγηθεί οι οδυνηρές περιπέτειές του στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, όπου και ανεδείχθη Επίσκοπος Πενταπόλεως. Γνωστές, όμως, είναι και στην Ελλάδα οι διάφορες περιπέτειές του παρεπιδημούντος ιεράρχη, από κρατικές, εκκλησιαστικές, αλλά και δικαστικές αρχές, λόγω των παλαιότερων, αλλά και νεώτερων συκοφαντιών.

Πέρασαν 10 χρόνια – Το μεγάλο «ναι» και το μεγάλο «όχι» της 5ης Ιουλίου 2015

Γιάννης Σχίζας 

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ

Θυμάμαι τον Λεωνίδα Χρηστάκη, εκδότη του περιοδικού «Ιδεοδρόμιο», με το πορνικό αλλά και το εξτρεμιστικό / αντιιεραρχικό περιεχόμενό του, που είχε ταχθεί κάποτε εναντίον των επετείων – με τη γραπτή απόφανση: «Οι επέτειοι; Στ@ρχίδι@ μας»…

Τελικά αυτό δεν πέρασε, μείναμε εμείς να γιορτάζουμε και να θυμόμαστε τις επετείους, για την Κύπρο, για την πτώση της δικτατορίας, για την 28η Οκτωβρίου, κ.λπ. κ.λπ… Να θυμόμαστε αλλά και να ξεχνούμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, αυτόν που έγραφε το ποίημα «Che fece…. il gran rifiuto» με μια ανορθόδοξη στράτευση, που είναι αυτές τις μέρες πολύ της μόδας:

«Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα

ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι

νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὤχει

ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.

Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἄν ρωτιοῦνταν πάλι,

ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι’ ὅμως τὸν καταβάλλει

ἐκεῖνο τ’ ὄχι – τὸ σωστὸ – εἰς ὅλην τὴν ζωή του».

Το μεγάλο «Ναι» και το μεγάλο «Όχι» ειπώθηκε, και μάλιστα σε χρόνο dt. Υπερέχοντας κιόλας σε ταχύτητα από την απόφανση του Ανδρέα Παπανδρέου, που στα 1981 τολμούσε να λέει «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»…

Πάνω στα 18 θέματα, σχετικά με τα οποία υποβλήθηκε ερώτηση από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το 61,3% απάντησε όπως απάντησε. Οι επικεφαλής, αντί να επεξηγήσουν και να ερμηνεύσουν τα θέματα, απέδειξαν ότι στο βάθος του μυαλού τους έτρεφαν μια άλλη σκέψη. Τελικά, μια βδομάδα μετά, το μαντάτο έσκασε, η απεμπόληση του τρίτου μνημονίου δεν ήρθε ποτέ και η κυβέρνηση προχώρησε σε εκλογές.

Τί λέει Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την Ορθόδοξη Εκκλησία και την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία

13/07/2025

EPA/ANGELO CARCONI

ΜΠΕΤΣΗΣ ΟΡΦΕΑΣ

Στην Ετήσια Έκθεση Προόδου του 2025 (για την περίοδο 2023-2024) των διαδικασιών ενσωμάτωσης της Αλβανίας στην ΕΕ, που συζητήθηκε και εγκρίθηκε την Δευτέρα στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, υπάρχει σαφής αναφορά, σε αντίθεση με προηγούμενες, στα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, αλλά (και αυτό είναι το πιο σημαντικό) στα ζητήματα που αφορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία.

Οι συντάκτες του κειμένου – το οποίο είχε υποστεί ενδελεχή εξέταση στην Επιτροπή Εξωτερικών και είχε εισηγητή τον Αυστριακό Σοσιαλδημοκράτη Andreas Schieder – διαπιστώνουν πως η αλβανική κυβέρνηση προχωρεί σε παρεμβάσεις για την χειραγώγηση της Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας. Την στιγμή που η τοπική Ιερά Σύνοδος έχει απωλέσει – εκτός του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου – ακόμη δύο έμπειρους ιεράρχες, τον Βερατίου Ιγνάτιο και τον Αργυροκάστρου Δημήτριο, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι ανησυχίες του Ευρωκοινοβουλίου.

Πλέον, η Ιερά Σύνοδος υπό τον νέο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Ιωάννη, έχει συρρικνωθεί στα πέντε μέλη. Πρόκειται για νέους αρχιερείς με περιορισμένη εμπειρία στη διαχείριση σύνθετων εκκλησιαστικών ζητημάτων. Στο μεταξύ είναι πολλοί εκείνοι που διαπιστώνουν υστεροβουλία στην πληθωρική εμφάνιση του πρωθυπουργού Έντι Ράμα κατά την Εξόδιο Τελετή του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, όπως επίσης και στην σπουδή του να φιλοξενήσει στο podcast του τον, μόλις ολίγων ημερών, εκλεγμένο νέο Αρχιεπίσκοπο.

Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός, ο Κώστας Σημίτης και η εποχή του

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, “Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός, ο Κώστας Σημίτης και η εποχή του” που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Γιώργος Καραμπελιάς

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την απαρχή των παραβιάσεων του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την τουρκική αεροπορία, κατανόησε, και πολύ ορθά, πως η χώρα έχει εισέλθει σε μία μακρά ιστορική περίοδο αντιπαράθεσης με μία επεκτατική Τουρκία. Γι’ αυτό επέλεξε την επίσπευση της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ-Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ένα επιπλέον και σημαντικό μέτρο προστασίας απέναντι σε αυτή την απειλή – παράλληλα βέβαια με οικονομικά και πολιτικά σταθεροποιητικά οφέλη για τη χώρα, αλλά και πολλές άμεσες αρνητικές συνέπειες στο πεδίο του οικονομικού ανταγωνισμού. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε δε ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάρα τις αρχικές και μάλιστα έντονες αντιρρήσεις του για μια ΕΟΚ, όργανο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, ακολούθησε τελικά και αυτός την ίδια γραμμή: Η Ευρώπη ως ασπίδα προστασίας για την Ελλάδα – η Τουρκία ως το μείζον πρόβλημα για τον ελληνισμό και η Ευρώπη ως ένα καθοριστικό όπλο για την αντιμετώπισή του.

Καθώς όμως οι ελληνικές ελίτ άρχισαν να «εξευρωπαΐζονται» και να απολαμβάνουν τα οφέλη και τις απολαβές της ένταξης, η οπτική τους μετατοπίζεται. Στο εξής, το βασικό ζήτημα δεν είναι η αντιμετώπιση της πάντα παρούσας τουρκικής απειλής αλλά μία παρασιτική ενσωμάτωση στην Ευρώπη, την οποία αντίθετα φαίνεται να παρεμποδίζει η «ελληνοτουρκική διαμάχη», όπως πλέον την αναφέρουν, υιοθετώντας μία οπτική παρατηρητή εκ των έξω. Διαβάζουμε ενδεικτικά στον Γιάννη Στουρνάρα:

Σχετικά με τις αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα συνεχίζει να δαπανά, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπερδιπλάσια ποσά σε σχέση με τους εταίρους της στην ΕΕ, λόγω του γνωστού γεωπολιτικού προβλήματος και εκτιμάται ότι υπάρχουν περιθώρια εξοικονόμησης, ανάλογα και με την πορεία του προβλήματος που αναφέρθηκε[1].

Το τέλος του βλέμματος – Αποχαιρετισμός στον Λόφο της Παπούρας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Δεν αποχαιρετώ έναν τόπο.

Αποχαιρετώ μια δυνατότητα. Μια σιωπή που έμενε ασυρρίκνωτη, αρχαϊκή, υπερβατική, πίσω από το βλέμμα. Έναν λόφο που δεν μας κοιτούσε, αλλά δεχόταν το βλέμμα μας χωρίς να το επιστρέφει. Κι αυτή είναι η ιερότητα: να μην σου επιστρέφεται το βλέμμα, να μένει ανοιχτό, ανεξόφλητο. Όπως συνέβαινε στον Λόφο της Παπούρας.

Η εικόνα από ψηλά –ο κυκλικός λίθινος σχηματισμός, ακατονόμαστος ακόμη– δεν είναι πλέον τόπος ερμηνείας. Είναι τόπος μαρτυρίας. Δεν μας καλεί να τον εξηγήσουμε, αλλά να σταθούμε απέναντί του χωρίς βεβαιότητες. Να καταλάβουμε πια ότι η αρχαιολογία δεν είναι επιστήμη των ευρημάτων αλλά επιστήμη του βλέμματος. Κι αυτό το βλέμμα, από την Παπούρα προς την πεδιάδα, δεν μπορεί πια να σταθεί: το τοπίο έχει τραυματιστεί. Ένα τσιμεντένιο φίδι έχει διαρρήξει την ενότητα του ορίζοντα, έχει καταπιεί τις διαδρομές του νερού, της γεωμετρίας, της μνήμης.

Η Κρήτη μεταμορφώνεται –όχι από ανάγκη αλλά από αδιαφορία. Δεν είναι πια ο τόπος όπου η φύση και η ιστορία ανασαίνουν μαζί, αλλά τόπος βιασμού της διάρκειας. Τριάντα αρχαιολογικές θέσεις ξεριζωμένες, παραδομένες χωρίς καν να μαρτυρήσουν. Εκχερσωμένα ιερά πριν ακόμη καταγραφούν. Κι όμως: αυτό δεν ενοχλεί. Δεν συγκινεί. Δεν υπάρχει πια το τραύμα – μόνο το σχέδιο εφαρμογής.

Το ΚΑΣ, η Πολιτεία, οι αρχές – δεν απέτυχαν μόνο. Έπαψαν να βλέπουν. Κι όταν ο θεσμός πάψει να βλέπει, γίνεται διαχειριστής. Η μνήμη γίνεται χώμα επίχωσης. Το τοπίο γίνεται υπόμνημα. Ο λόφος γίνεται παρεμπίπτων εμπόδιο.

Η σύγχρονη εξουσία δεν καταστρέφει. Επιταχύνει. Δεν απαγορεύει. Παρακάμπτει. Δεν καταστέλλει. Αποσπά. Αυτό συνέβη εδώ: αποσπάστηκε ο τόπος από τη θέασή του. Αποσπάστηκε ο χρόνος από τη διάρκειά του. Αποσπάστηκε η έννοια της κληρονομιάς από την ευθύνη που τη συνοδεύει.

« Φώτης Κόντογλου Κυδωνιεύς »!

Ο Φώτης Κόντογλου έφυγε από τη ζωή στις 13 Ιουλίου 1965. Ετάφη σε ένα κομμάτι γης, χωρίς μάρμαρα και μνημεία, παρά με έναν ξύλινο σταυρό ακουμπισμένο στη μάντρα κι απάνω έγραφε: « Φώτης Κόντογλου Κυδωνιεύς »! 

₊˚🕯️✞ Στη μνήμη του Φώτη Κόντογλου 

ΕΔΩ (αφιέρωμα video) ► https://www.sophia-ntrekou.gr/2020/07/ert-paraskinio-mnimi-kontoglou.html

🎨Στη φωτογραφία ο Φώτης Κόντογλου όπως τον φιλοτέχνησε ο σκιτσογράφος Soloup στο graphic novel «Αϊβαλί» Εκδόσεις Κέδρος, 2014.

Ο πρωθυπουργός και οι Άγιοι Πατέρες: Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου εις τον τύπον των ήλων

Για να θυμηθούμε με ποιους έχουμε να κάνουμε

Ένα… αδέσποτο κείμενο του 2023!

ΣΟΦΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (η κόρη του Πρωθυπουργού):

Όπως και η ίδια αναφέρει στο προφίλ της στο Linkedin, εργάζεται ως investors relation manager στη CVC Capital Partners από τον Αύγουστο του 2021. Και μάλιστα, εργάζεται στα κεντρικά γραφεία της πολυεθνικής, στο Λονδίνο!

Ποια είναι όμως η CVC; Η CVC Capital Partners είναι ένα FUND που έχει πρόσφατα εισβάλει στην Ελλάδα και ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ:

Α. Την εστίαση, με την VIVARTIA (με θυγατρικές: ΔΕΛΤΑ, GOODY’S, EVEREST, ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΑΘΗΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΥΜΗ, ΑΛΕΣΙΣ ΑΕ. και ΧΡΥΣΗ ΖΥΜΗ, HELLENIC CATERING, OLYMPIC CATERING και πολλά πολλά άλλα).

Β. Στον χώρο των Ασφαλίσεων, με την εξαγορά της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ!

Πόσο τυχαίο είναι, που η κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλει ως ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ την ασφάλιση των κατοικιών; (Στην οποία “Εθνική Ασφαλιστική”, οι εργαζόμενοί της χαρακτήρισαν «ξεπούλημα» την πώληση της!).

Γ. Στον χώρο της Υγείας!

Η CVC Capital Partners αποτελεί πλέον τον «εθνικό επενδυτή» στην υγεία, καθώς μετά και την εξαγορά του Yγεία θα έχει επενδύσει σε λιγότερο από δύο χρόνια 330 εκατ. ευρώ, αποκτώντας επίσης τα Metropolitan και Ιασώ General μέσω της Hellenic Helthcare. Πλέον, το επενδυτικό fund CVC Partners κατέχει σχεδόν το 35% του μεριδίου της αγοράς στις γενικές κλινικές και σχεδόν το 30% του μεριδίου της αγοράς στις μαιευτικές – γυναικολογικές κλινικές, καθώς στον όμιλο “ΥΓΕΙΑ” περιλαμβάνονται το Λητώ και το Μητέρα. Ενώ κινείται για την εξαγορά και του “Ερρίκος Ντυνάν”.

Η στρατηγική αυτή αλλάζει τις ισορροπίες στον τομέα των ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας σε ευρύτερο πλαίσιο στην Ελλάδα. Άρα:

Είναι ΤΥΧΑΙΟ που ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ η Δημόσια Υγεία τα τελευταία χρόνια; Και απαξιώνουν και κλείνουν τα νοσοκομεία, το ένα μετά το άλλο; Και είναι τα πάντα ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΜΕΝΑ; Και για να κλείσεις ένα ραντεβού, περιμένεις μήνες; Αλλά αντ’ αυτού προωθείται η Ιδιωτική; Με τις απογευματινές επισκέψεις στα νοσοκομεία επί πληρωμή και με τα ιδιωτικά ιατρεία των γιατρών του Ε.Σ.Υ.; Και να μας ενθαρρύνουν πλέον να ασφαλιστούμε ιδιωτικά; Για να τα “σκάμε” στην CVC CAPITAL της κόρης του Μητσοτάκη; Και τα λεφτά που μας κρατούσαν τόσα χρόνια ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ, για να έχουμε δημόσια ασφάλιση… στις τσέπες τους; ΟΛΑ;

Δ. Τον κλάδο της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, που βρίσκεται επίσης στην επενδυτική στρατηγική της CVC Capital! Δεδομένου ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, το fund εξετάζει το ενδεχόμενο διεύρυνσης του ποσοστού 10%, που αυτή τη στιγμή έχει εξαγοράσει στη ΔΕΗ.

Σε όλα αυτά λοιπόν εμπλέκεται η ΚΟΡΗ του Πρωθυπουργού, ΣΟΦΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ 91 και ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Του Ανδρέα Ρέος

Θα σας πω τη θέση μου για την ''πρωτοβουλία των 91 προσωπικοτήτων''

Πριν αναφερθώ ειδικότερα στη συγκεκριμένη πολιτική κίνηση, θέλω στην αρχή να κάνω μια γενικότερη ιδεολογική αναφορά που αφορά στην προσωπική μου πολιτική ιδεολογία.

Ξέρετε, οι φίλοι, από πλειάδα αναρτήσεών μου, ότι ιδεολογικά ανήκω σε έναν χώρο που ονομάζεται ''πατριωτική αριστερά''.  Το πρόταγμα αυτής της ιδεολογίας ονομάζεται ''δημοκρατικός πατριωτισμός''. 

Για εμάς πατριωτισμός είναι η ''κοινωνική αναγέννηση του έθνους'',  όπου ''έθνος'' είναι η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας. 

Και τί σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ουσιαστικά πρόσταγμα Δημοκρατίας, ως έννοια, όχι μόνον μιας μορφής πολιτεύματος, αλλά ελευθερίας. Κι ενώ σήμερα η ατομική ελευθερία είναι πλήρως κατοχυρωμένη και μάλιστα σε έναν υπερπληθωρισμό δικαιωματισμών, όπου ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, η πολιτική ελευθερία είναι μερικώς κατοχυρωμένη και ίσως μόνον τύποις δεδομένη, ουσιαστικά δηλαδή, η ισονομία και η ισοπολιτεία στην κοινωνία εφαρμόζονται  εκ περιτροπής, ώστε το πολιτικό σύστημα να παράγει σχέσεις εξουσίας, υπάρχει ένα τεράστιο κενό, στη λεγόμενη κοινωνική ελευθερία, δηλαδή στην κοινωνική κινητηκότητα. 

Η ελληνική κοινωνία - ας χρησιμοποιήσω έναν δικό μου νεολογισμό- έχει καστοποιηθεί. Το σύστημα των καστών είναι μορφή κοινωνικής οργάνωσης στην ινδουιστική Ινδία, όπου η κοινωνική ανέλιξη από τη μία κάστα στην άλλη είναι αδύνατη. 

Δημοκρατία όμως, ως έννοια ελευθερίας, είναι η κατοχύρωση και εξασφάλιση όλων των παραπάνω μορφών ελευθερίας. Εφόσον όμως, μία βασική μορφή ελευθερίας δεν υφίσταται, δηλαδή η κοινωνική ελευθερία, τότε δεν εκπληρώνεται ο λόγος, για τον οποίο επιλέξαμε τη Δημοκρατία στη δική μας οργάνωση της κοινωνίας.

Η καταγωγή του Φώτη Κόντογλου από την ιστορική Αρκαδιά

Του Θόδωρου Μπρεδήμα - 14/10/2014

Μετά την γενικότερη αναφορά μου στο όλον θέμα και μετά την διαπίστωση ότι και ο κατά πάντα σεβαστός Καθηγητής κ. Ζίας δεν είχε ασχοληθεί με την καταγωγή του Φώτη Κόντογλου και όντας υποψιασμένος από τον αείμνηστο Διονύση Πίτταρα ασχολήθηκα περαιτέρω.

Παρεμπιπτόντως θα αναφέρω ότι στη Μεσσηνία και συγκεκριμένα στον Ιερό Ναό του Μετοχίου του Αγίου Όρους, στη Μικρομάνη, το ξύλινο τέμπλο είναι πιστό του τέμπλου που είχε φιλοτεχνήσει ο Κόντογλου στο Ι. Ναό Αγίων Αναργύρων της Πάρνηθας Αττικής.

Επίσης ερευνάται από φιλότεχνο γλύπτη η ανεύρεση πίνακα ζωγραφικής του Κόντογλου με θέμα την Καλαμάτα. Θα είμαστε ευτυχείς να κοσμήσει τη Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας.

Συνεπώς το κύριο θέμα της αποψινής ομιλίας μου είναι να τεκμηριωθεί η καταγωγή του από την ιστορική Αρκαδιά, τη σημερινή Κυπαρισσία,  σε συνδυασμό με το μεγάλο ζωγραφικό- αγιογραφι­κό και λογοτεχνικό έργο του Φώτη Κόντογλου. Με το πρώτο αποθανατίζει την «εθνική τέχνη» και το δεύτερο την περίφημη αγιογραφική-παραδοσιακή βυζαντινή τεχνοτροπία του. 

Το λογοτεχνικό του έργο «Η πονε­μένη Ρωμιοσύνη» και κυρίως η αναφορά του στο δημοτικό μας τραγούδι «Τα έμορφα τραγού­δια μας» τον κατατάσσει στη χο­ρεία των μεγάλων διανοητών και αντανακλά «ένα αισθητικό και ηθικό όραμα θεμελιωμένο στην ελληνοκεντρική παράδοση» όπως πρόσφατα γράφτηκε.

Εισερχόμενος στο κύριο θέμα της ομιλίας μου επισημαίνω, αρχικά, την   επισταμένη ιστορική έ­ρευνα, μελέτη και ανακοίνωση δύο ανεκδότων εγγράφων, από τον ιστοριοδίφη Σωτήρη Ν. Αθανασιάδη που αξιολογήθη­καν από τον αλησμόνητο έγκριτο συγγρα­φέα και πολύ αγαπητό μου φίλο και τότε Διευθυντή της «Τριφυλιακής Εστίας» Διονύση Πιτταρά και αξιοποιήθηκαν από τον επίσης αλησμόνητο ιστορικό μελετητή Ι. Μ. Χατζηφώτη, έγιναν αιτία να αποκα­λυφθεί και να τεκμηριωθεί με αδιάσειστα στοιχεία,., η αρκαδινή καταγωγή του μεγάλου Κόντο­γλου.

Καλοκαιρινές διεργασίες εσωτερικού: Οι τρεις πλύσεις του «πλυντηρίου»

του Ρούντι Ρινάλντι

Οι διεργασίες «εσωτερικού» (ας τις ορίσουμε έτσι, εντοπίζοντάς τες στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία) δεν μπορούν να ξεκοπούν από αυτές που θα ορίζαμε ως διεργασίες «εξωτερικού» – δηλαδή του άμεσου περίγυρού μας, των στοχεύσεων διαφόρων μεγάλων δυνάμεων για την περιοχή μας, του εν εξελίξει γεωπολιτικού αναδασμού.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν λόγοι που οι διεργασίες εσωτερικού έχουν τη σημασία τους: είτε για εσωτερική κατανάλωση και χειραγώγηση μιας κρισιακής (πολιτικής και κοινωνικής) κατάστασης, είτε επειδή το διαφαινόμενο τέλος του Μητσοτάκη μπορεί να συμβεί χωρίς να έχει προετοιμαστεί μια διάδοχη κατάσταση.

Χωρίς να θέλουμε να επεκταθούμε στην πρόσφατη κρίση με τη Λιβύη και την αυξημένη είσοδο στην Κρήτη χιλιάδων μεταναστών (βλέπε και πολύ καλή ανάλυση στο άρθρο του Δημήτρη Γκάζη, στις σελίδες 2-3 του παρόντος φύλλου), η κυβέρνηση, εντελώς απροετοίμαστη και κάτω από το βάρος του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, αντικατέστησε τον κ. Βορίδη με τον έτερο ακροδεξιό κ. Πλεύρη στο πόστο του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μάλλον ακολουθεί μια σκλήρυνση στο ζήτημα για να αντισταθμίσει τις πιέσεις που έχει από τα δεξιά της (Σαμαράς, Βελόπουλος, Νίκη κ.λπ.). Οι δομές θα κτιστούν στην Κρήτη, αλλά κεντρική γραμμή μοιάζει να είναι η… αλλαγή του σιτηρεσίου!

 Όπως δήλωσε ο κ. Πλεύρης: «Δεν μπορεί να τρώνε 4 φορές κρέας και μία ψάρι την εβδομάδα και να πληρώνει ο Έλληνας και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος»!

 Όποιος έρχεται «θα έχει να διαλέξει 5 χρόνια φυλακή ή άμεση επαναπροώθηση», κ.ο.κ. 

Πρόκειται βεβαίως για ρητορικά σχήματα, που δεν αλλάζουν το κεντρικό μότο στο ζήτημα: Η Ελλάδα θα είναι μια πύλη εισόδου προς Ευρώπη, θα είναι και ένας «φράκτης» για να μην φθάσουν στην «ευημερούσα» Ευρώπη. Και κάτι ακόμη, που ξεχνούν αυτές τις μέρες οι αναλυτές και τα ΜΜΕ: ήδη από Γερμανία θα μας αποσταλούν «πίσω» περίπου 80.000 μετανάστες.

Για τους 91 και την αναγέννηση του ελληνισμού.

 

Κώστας Πατλακίδης 

Έχουν δίκιο νομίζω οι 91, η κίνησή τους κι η αγωνία τους σε όσα επισημαίνουν για την Διακυβέρνηση Α.Ε., δεν υπάρχει μέλλον. Κι έχει δίκιο κι ο Σαμαράς νομίζω σε όσα επισημαίνει για την σημερινή κατάσταση… 

Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, αν ήμασταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να εξαιρέσει τον εαυτό του από την λύση, αναγνωρίζοντας εν είδει αυτοκριτικής ότι είναι μέρος του προβλήματος.

 Όπως μέρος του προβλήματος είναι, νομίζω όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Τσίπρας φυσικά, όπως και άλλοι. Και δεν γίνεται, αυτό λέει η λογική, αυτοί που δημιούργησαν τον πρόβλημα να το λύσουν.

 Κάθε μέρα που περνάει, δυστυχώς, περιορίζονται οι δυνατότητές μας και λιγοστεύει ο χρόνος μας. Αυτή η αγωνία νομίζω βγαίνει και από τους 91. Δεν γίνεται όμως να προσδοκείς λύση προσαρμόζοντάς την στα υπάρχοντα πρόσωπα, διαιωνίζοντας την υφιστάμενη κατάσταση και εν προκειμένω μέσα στο Δυτικό Πλαίσιο, το οποίο ευθύνεται πρωτίστως μέσω των μηχανισμών εξάρτησης και κυριαρχίας για την κατάντια μας. 

Δεν γίνεται να αγνοείς τον αναδυόμενο νέο κόσμο, τους ιστορικούς πολιτισμούς με τους οποίους αυτοδίκαια η Ελλάδα δικαιούται να είναι συνομιλήτρια. 

Δεν γίνεται να παραβλέπεις τα Τέμπη, ως αποκορύφωση του μεταπρατικού παρασιτικού ελληνικού σχηματισμού, όπως και δεν μπορείς να παραβλέπεις τα μνημόνια ως διεργασία υποταγής και υφαρπαγής του πλούτου της χώρας.

 Η Ελληνική Αναγέννηση, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν είναι πλέον υπόθεση διαχειριστικών εξορθολογιστικών επιλογών. Ιστορικά δεν ήμασταν ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, κι αυτός μπορεί να είναι μόνον ο δρόμος και το σωσίβιο σωτηρίας μας.

Η Χιμάρα κείνται μακράν…

Ιουλίου 12, 2025

Η Χιμάρα κείνται μακράν…

“Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη”.

Οδυσσέας Ελύτης

Η Κερύνεια, η Χιμάρα κείτονται μακράν… Κοιτίδες του Ελληνισμού παραδομένες με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε παράλληλες κατοχικές πραγματικότητες. Αρπαγή και αξιοποίηση περιουσιών στην κατεχόμενη Κύπρο, αρπαγή και αξιοποίηση περιουσιών στη Βόρεια Ήπειρο…

Η Χιμάρα μετά την ανάληψη της ηγεσίας της δημοτικής αρχής από το όργανο του Αλβανού πρωθυπουργού, Βανγκέλ Τάβο, ζει τις τις χειρότερες στιγμές της:

👉τραμπουκισμούς από μπράβους σε ιδιοκτήτες γης

👉παρουσία εγκληματιών που βρίσκουν άσυλο

👉επιδείξεις πλούτου ολιγαρχών που έχουν αρπάξει γη από τους γηγενείς Έλληνες κατοίκους της

👉διακοπές ρεύματος και νερού

👉σκουπίδια παντού

👉φωτογραφικές κατεδαφίσεις μικροεπιχειρήσεων Ελλήνων

👉ακατάπαυστη οικοδομική δραστηριότητα από κλεμμένα εδάφη

👉περιβαλλοντική καταστροφή με λύματα να επιπλέουν στα άλλοτε πεντακάθαρα νερά της

👉κυκλώματα ναρκωτικών να λυμαίνονται τον τόπο

👉αυθαιρεσίες και κατοχή παραλιών από συμφέροντα

👉“προστασία” μαγαζιών από αρμόδιους

και

👉το 91% των Ελλήνων ιδιοκτητών της γης βρίσκεται στα αζήτητα του Κτηματολογίου.

Η Ομόνοια Χιμάρας, η μόνη φωνή των Ελλήνων στη Χιμάρα,

«Πρωινό ρόφημα» - Γιώργος Σκαμπαρδώνης

«Πρωινό ρόφημα»

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

  Πρωί στο κελί του Τιμίου Σταυρού του γέροντα Παΐσιου, κοντά στη Μονή Σταυρονικήτα. Τρίτη μέρα της Σαρακοστής. Είμαστε έξω στο σκεπαστό κι ο γέροντας βράζει γάλα στο καμινέτο, πάνω σ’ ένα κούτσουρο.

  Παραδίπλα είναι, πλαγιασμένα στα χόρτα, τα δύο παιδιά του Γιάννη, που ανεβήκαμε μαζί στο Αγιονόρος – ο Γιάννης κάθεται μόνος του, απέναντι στο βράχο.

  Πιο εδώ είναι δυο επισκέπτες, κι αυτοί από τη Θεσσαλονίκη.        Στέκονται όρθιοι, ακουμπώντας μαζί στην καστανιά. 

  Πενηντάρηδες κι οι δύο, χλωμοί, στρυφνοί. Φαίνονται να είναι από κάποια παρεκκλησιαστική οργάνωση, γιατί κοιτάζουνε αυστηρά, κάπως επιτιμητικά τον γέροντα και σχολιάζουνε μεταξύ τους χαμηλόφωνα.

  Τα παιδιά παίζουνε, κάνουνε φασαρία – οπότε γυρίζει ο Παΐσιος και τα λέει ήρεμα: 

  «Μην κάνετε θόρυβο, γιατί εδώ δίπλα, κάτω απ’ το χώμα, είναι κρυμμένοι Αμερικανοί και θα ξυπνήσουν και θα ’ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας». 

  Τα παιδιά σταματούνε, σωπαίνουνε παραξενεμένα.

  Ο Γιάννης, απέναντι, γέρνει πλάγια στο βράχο, πάνω στο σάκο του.

  Ανάβει τσιγάρο.

Klaous Kenneth: H ζωή μου με τον γέροντα Σωφρόνιο

Η συζήτηση της Μελίτας και του Κλάους περιγράφει την προσωπική και βαθιά σχέση με τον Γέροντα Σωφρόνιο, τονίζοντας ότι η παρουσία του Γέροντα παραμένει ζωντανή και υποστηρικτική στην καθημερινότητά του. 

Εξηγεί πώς αυτή η πνευματική σύνδεση υπερβαίνει τη θεωρητική διδασκαλία, εστιάζοντας στην προσωπική πτυχή της Ορθοδοξίας σε αντίθεση με την τυπική προσέγγιση άλλων δογμάτων. 

Ο Κλάους τονίζει την ταπεινότητα, το χιούμορ και την αγάπη του Γέροντα Σωφρονίου ως τα βασικά στοιχεία που τον προσέλκυσαν στην Ορθοδοξία και τον βοήθησαν να βιώσει τη δύναμη της Προσευχής του Ιησού για πολλά χρόνια.

Οι εικόνες είναι απο το βιβλίο: Τo Τέλος είναι μονάχα η αρχή - Αντωνιάδου Μελίτα, εκδ. Ενπλώ, 2019,

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΡΙΝΑΙ sauccess story - Greekonomics

Στο σημερινό βίντεο μιλάμε για τους μισθούς, το στεγαστικό πρόβλημα, την φτώχεια, τον πληθωρισμό, και παρουσιάζουμε για πρώτη φορά την πλήρη κατανομή του εισοδήματος στην Ελλάδα και το πώς την έχουν επηρεάσει η παρούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, λεπτομερή παρουσίαση της έρευνάς μας μπορείς να βρεις και στο ελληνικό YouTube, αφού το πρώτο μέρος της αποτέλεσε την βασική αναφορά στην ομιλία μου στο Συνέδριο Περιφερειακής Ανάπτυξης τον Μάιο στην Πάτρα, και επιπλέον το δεύτερο και τρίτο μέρος αυτής παρουσιάστηκαν στα δύο πρόσφατα βίντεο του Greekonomics.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΒΑΠΤΙΣΗ

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στην ορθόδοξη θεολογία, η πράξη της βάπτισης δεν είναι απλώς τελετουργική, είναι γεγονός φανέρωσης. Δεν είναι σύμβολο· είναι ενεργός είσοδος του προσώπου στην κοινότητα του Θεού. Ο βαπτιζόμενος δεν ενώνεται απλώς με το Σώμα της Εκκλησίας, αποκαλύπτεται ως πρόσωπο που καλείται με όνομα. Η ονοματοδοσία δεν είναι προσθήκη, είναι εσχατολογική κίνηση, η πρώτη φανέρωση ότι αυτός ο άνθρωπος είναι πια γνωστός στον Θεό.

Το όνομα δεν είναι απλώς λέξη. Είναι κλήση. Και όποιος την προφέρει πρώτος μέσα στο μυστήριο της βάπτισης, δεν γίνεται νομέας, γίνεται μάρτυρας του γεγονότος ότι ο Θεός γνωρίζει πια αυτό το παιδί με τρόπο ανεπανάληπτο.

Έτσι ξεκίνησε και η δική μου αναζήτηση, όχι απλώς για το ποιος με βάπτισε, αλλά για το ποιος με γνώρισε πρώτος στον Θεό.

Πέρασαν δεκαετίες χωρίς να γνωρίζω. Ήξερα μόνο πως βαπτίστηκα ανήμερα των Χριστουγέννων στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο. Μέχρι που, πριν οκτώ χρόνια, ο πατέρας μου μου παρέδωσε κάποιες παλιές μπομπίνες super 8, μέσα στις οποίες υπήρχε καταγεγραμμένο εκείνο το ανεπανάληπτο γεγονός.

Είδα ένα παιδί να βυθίζεται στο νερό. Και έναν ιερέα να το κρατά.

Και να το κοιτά με εκείνη την πράοτητα που μόνο όσοι έχουν ασκηθεί στον Θεό μπορούν να μεταδώσουν.

"Τουρκικός ιμπεριαλισμός και αποτροπή" του Βασίλη Φούσκα

Παρουσίαση από τον Παντελή Σαββίδη

Το βιβλίο βασικά θέλει να καθορίσει τους όρους της ελληνικής αποτροπής αλλά με βάθος σε ό,τι αφορά την συγκρότηση της νεοελληνικής κοινωνίας και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει.

Τα βασικά  ερωτήματα που διατρέχουν το βιβλίο το οποίο είναι γραμμένο από έναν αριστερό διανοητή ο οποίος έχει εμπειρίες από την μεταπολίτευση είναι:

-ποιοι είμαστε;

-πως απελευθερωθήκαμε;

-τι περιορισμούς έχει το κράτος που δημιουργήσαμε;

-ποια η σχέση μας με το παρελθόν;

-πόσο ενωμένοι είμαστε στην παραδοχή των σημαντικότερων παραμέτρων της κοινωνικής μας συγκρότησης

-ποια είναι η κοινωνική μας διαστρωμάτωση;

-υπάρχει αστική τάξη και πόσο εθνική είναι;

-ποιους κινδύνους αντιμετωπίζουμε;

Και διακρίνει δύο βασικές σχολές.

Την εθνολαϊκή και την νεοτερική.

Ένα Αντίο αγάπης, που συνεχίζει τον συλλογικό αγώνα της αξιοπρέπειας

Ένα Αντίο αγάπης από το φίλο Δημήτρη Γιαννάτο, που συνεχίζει τον συλλογικό αγώνα της αξιοπρέπειας!
Όπως μας υπόσχεται ο αγώνας για Αξιοπρέπεια και Ζωή συνεχίζεται.

Ο Δημήτρης Γιάνναρος είναι θύμα του ΠΟΓΚΡΟΜ διώξεων στο χώρο της απεξάρτησης και πρόληψης, όταν το Δ.Σ. και δεκάδες μέλη του προσωπικού του ΕΟΠΑΕ μετακινήθηκαν βίαια και χωρίς καμιά εξήγηση σε άλλες Μονάδες.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις μετακινούνται σε υπηρεσίες άσχετες με την ειδικότητα, εκπαίδευση και προϋπηρεσία τους.

Ουσιαστικά, έχουμε ένα κύμα εκδικητικών μετακινήσεων και βλαπτικών μεταβολών, για την κατασπατάληση ενός τεράστιου κεφαλαίου (προϋπηρεσία, εκπαίδευση, θεραπευτική και οργανωτική-διοικητική εμπειρία).


Υπέρ φυσικά του ιδιωτικού κεφαλαίου, αφού πριν 2 βδομάδες ο υπουργός Υγείας εγκαινίασε την πρώτη ιδιωτική δομή απεξάρτησης με πισίνα, σάουνα και το αντίστοιχο αντίτιμο…

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ 

Ένα Αντίο αγάπης, που συνεχίζει τον συλλογικό αγώνα της αξιοπρέπειας

Από δρόμος
- 6 Ιουλίου, 2025

Από την κινητοποίηση της Τετάρτης 22/11 στο υπουργείο Υγείας

του Δημήτρη Γιαννάτου

Είχα τη χαρά, την τιμή και την περηφάνια να είμαι Υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ Mosaic, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του, 22 χρόνια πριν. Από σήμερα «φεύγω», μέσα σε ένα καφκικό τοπίο στις εξαρτήσεις, που πλήττει Προγράμματα, ανθρώπους, συνειδήσεις και δημιουργεί ιδιώτευση, κάνει τη γραφειοκρατία… όραμα, εκεί που δεν υπάρχει κανένα όραμα. Μας υποτιμούν, και μας λένε «Δεν είναι αυτό που νομίζετε!».

Το Mosaic ήταν έμπνευση του Γιάννη Τέντη, ο οποίος με στήριξε από την πρώτη στιγμή, με πίστεψε και μου έδωσε απίστευτη ελευθερία και πρωτοβουλία. Δημιουργικός ακροατής μαζί μου σχεδόν πάντα, και τραβώντας με τρόπο τα γκέμια όταν έπρεπε. Περάσαμε πολλά και δύσκολα μεταξύ μας, απόμακροι λίγο για διάφορους λόγους τα τελευταία χρόνια, πριν φύγει. Το Mosaic ήταν γέννημα μιας παρέας (που αρχικά έκανε πολύ παρέα και κουβέντιαζε και ονειρευόταν και ένιωθε πως θα ήταν το «σπίτι», η Εστία για τους ανθρώπους που θα το είχαν ανάγκη) και σχέσεων. Όχι απόφαση «τοποθέτησης» και στυγνής γραφειοκρατίας. Γιάννη, σ’ ευχαριστώ!

Όπως ευχαριστώ από καρδιάς και όλους τους ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν και ακουμπούσαν την εξάρτηση, τον πόνο και την προσφυγιά τους και έφταναν να ολοκληρώνουν τις θεραπευτικές κοινότητες, που λίγα χρόνια πριν φάνταζε ένα θαύμα. Θυμάμαι, επίσης, έντονα τους Κούρδους, πρώτους εθελοντές μας, τους Συλλόγους Γεωργιανών, Ρώσων και Ουκρανών και τους απλούς εθελοντές, Έλληνες και ξένους γείτονες που, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι δημιουργούσαμε, ένιωθαν ότι κάτι πολύ όμορφο γινόταν, που μοσχοβολούσε ανθρωπιά και γεννούσε φροντίδα, όχι καταδίωξη και μονόχνωτες πολιτικές.

Μα και όλοι οι άνθρωποι που συνεργαστήκαμε στο Mosaic, από την πρώτη ομάδα προσωπικού, μέχρι την τελευταία (που περάσαμε μαζί τα πιο δύσκολα χρόνια, όταν νιώθαμε να παλεύουμε στην κυριολεξία μόνοι μας για να στηρίξουμε τη Μονάδα και τους θεραπευόμενους), είναι κομμάτια του εαυτού μου και της μνήμης μου. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μέρος της ψυχής και του ονόματος του Mosaic, που κάποιοι αυλικοί φρόντισαν να εξαφανίσουν, όπως όλα τα ονόματα των Προγραμμάτων απεξάρτησης στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι στη Μονάδα δεν δούλεψαν τυχαίοι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι σπουδαίοι, με άποψη.

ΟΠΕΚΕΠΕ

Του Δημήτρη Τσουκάλη

Το γαϊτανάκι σκανδάλων των τελευταίων δεκαετιών, που τα  τελευταία χρόνια εναλλάσσεται με τραγωδίες, καλά και αδιάλειπτα κρατεί.

Από το μακρινό `89 και την  ιαχή «κα-κα- κάθαρση» που   δονούσε τις πλατείες, μέχρι  το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τα Δομημένα Ομόλογα, τα  Ολυμπιακά έργα,  τη Siemens, τη Novartis, το Βατοπέδι,  τις διάφορες λίστες, τις υποκλοπές, τη Μάνδρα, το Μάτι, τα Τέμπη και τώρα τον ΟΠΕΚΕΠΕ….

Τίποτε δεν ξεκαθαρίζει. Τίποτε δεν τιμωρείται. Τίποτε δεν  διορθώνεται.

 Όλα στο περίπου. 

Όλοι λίγο ένοχοι και τελικά όλοι αθώοι.

  Όπως προβλέπεται.

Το σπιράλ της καταστροφής οδηγεί διαρκώς σε ακόμα πιο κάτω, σε ακόμα πιο  αποκρουστικές και τραγικές καταστάσεις.

(Το σοκαριστικό δεν είναι τόσο  η ευκολία που κάποιοι , κανονικοί συμπολίτες μας, έπαιρναν εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ (το χρόνο παρακαλώ), χωρίς να κάνουν τίποτε. Το πιο σοκαριστικό είναι ότι το παιδί σας (μας) την επόμενη μέρα θα πάει να δουλέψει 13ωρα με 1.000 Ευρώ το μήνα και με δέκα χρυσοπληρωμένα πτυχία) 

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έχει την τραγικότητα ούτε του Ματιού ούτε των Τεμπών (κι έτσι δύσκολα θα συγκροτήσει κίνημα, αν είναι δυνατόν).

 Είναι όμως τόσο αδιανόητη η κακοδιαχείριση , η διαφθορά,  η συναλλαγή και η λειτουργία του ελληνικού (παρά)κράτους που σοκάρει ακόμα και τον πιο κυνικό.

Με την άδεια των υπηρεσιών του κράτους ( τεχνική λύση) και τη σύμφωνη γνώμη της Ε.Ε. (τότε όλα καλά;  όπως εμμέσως πλην σαφώς λένε όλοι οι εμπλεκόμενοι) δήλωναν βοσκοτόπια (συχνότατα για ανύπαρκτα ζώα) στην άλλη άκρη της χώρας ή ακόμα και σε κατάξερα νησιά.

Η πολιτική του Κουρδικού κινήματος

Λάμπρος Καλλένος

Σάββατο, Ιουλίου 12, 2025

Η πολιτική του απελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν

Λάμπρος Καλλένος

https://independent.academia.edu/LamprosKallenosF

1 - 7 Μαρτίου, 11 Ιουλίου 2025

Η Έκκληση για ειρήνη και μια δημοκρατική κοινωνία του Κούρδου προέδρου Οτσαλάν, στις 25 Φεβρ. 2025, φαίνεται πως εξέπληξε πολλούς. Πολύ περισσότερο αφού για μιαν ακόμη φορά τα μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν όσα λέει η δήλωση με τον τρόπο που θέλει η τουρκία. Και άλλα τα παρέλειψαν τελείως.

Ησυμβολική τελετή παράδοσης των όπλων

από 30 αντάρτες στις 11 Ιουλίου 2025

στο νότιο Κουρδιστάν (βόρεια ιρακινή επικράτεια)

Στη πραγματικότητα, η δήλωση-έκκληση του Άπο είναι μια πολιτική πρόταση. Με αυτή το Κουρδικό κίνημα προτείνει στη τουρκία συνομιλίες για μια πολιτική λύση στο Κουρδικό ζήτημα. Και δηλώνει ότι ο ένοπλος αγώνας θα τελειώσει.

Αυτή είναι η ουσία της. Μαζί με αυτό είναι και άλλα ζητήματα, με τα οποία τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν. Το 2015 το Κουρδικό κίνημα δήλωσε πως δεν μπορεί να γίνουν βήματα για πολιτική λύση, χωρίς το αναγκαίο πλαίσιο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, π.χ., πως πρέπει η τουρκική βουλή να ψηφίσει νόμο για την αμνηστεία των Κούρδων αγωνιστριών και αγωνιστών, των ανταρτών και ανταρτισσών. Πρέπει όλες και όλοι οι φυλακισμένοι να ελευθερωθούν. Και πρέπει να απελευθερωθεί ο πρόεδρος Άπο, και να του παρασχεθούν συνθήκες ώστε να εργάζεται πολιτικά, και να συναντά όποιον θέλει.

Τώρα, το Κουρδικό κίνημα κάνει μια πρόταση πιο προωθημένη από το 2015. Δηλώνει πως ο ένοπλος αγώνας θα τερματιστεί. Οι συνομιλίες και το νομικό πλαίσο της αμνηστίας να ακολουθήσουν μετά.

Προφανώς, πριν από την δήλωση του Άπο προηγήθηκαν συνομιλίες με τους τούρκους. Αυτό αναφέρεται και σε είδηση του πρακτορείου «Φιράτ» («Ευφράτης») σχετικά με την τελευταία παράγραφο της δήλωσης του προέδρου Οτσαλάν. Οι τούρκοι έβαλαν στην δήλωση και δικές τους αντιλήψεις. Π.χ. η αναφορά πως υπήρξε «εθελοντική συνύπαρξη των Κούρδων και τούρκων». Προσθήκη που απαίτησαν οι τούρκοι ενδέχεται να είναι και η φράση για «διάλυση του ΠΚΚ και όλων των οργανώσεων του». Ο Άπο θα αρκείτο σε μια δήλωση για εκεχειρία. Όπως γίνεται πάντα σε όλο τον κόσμο, οι Κούρδοι προτίμησαν μια πολιτική στάση, αποδέχτηκαν τις τουρκόστροφες προσθήκες, και επικεντρώθηκαν στο κύριο. Δηλαδή ότι γίνεται μια πολιτική πρόταση.

Η επαναστατιή πολιτική

Μια παρανόηση που γίνεται από πολλούς είναι να θεωρούν πως επαναστατική είναι η οργάνωση που χρησιμοποιεί όπλα. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Εδώ δεν μπορούμε να συζητήσουμε εξαντλητικά αυτό το ζήτημα. Μα μπορούμε να πούμε πως επαναστατική είναι η πολιτική που υπερβαίνει την υπάρχουσα και ζητεί μια νέα κατάσταση. Ο επαναστατικός χαρακτήρας έχει να κάνει με τους στόχους, και όχι με τα μέσα.