Από το 2006 ο κατοχικός στρατός αναζητούσε τρόπο να προελάσει και να ελέγχει τη νεκρή ζώνη ανάμεσα στο ελληνοκυπριακό φυλάκιο της Λήδρας και το τουρκικό. Λίγο πριν ανοίξει το οδόφραγμα της Λήδρας έστησε γέφυρα στην οδό Κύκκου, που είναι στη νεκρή ζώνη, ώστε με το άνοιγμα της διόδου να εδραιώσει την προωθημένη θέση του και να ελέγχει τη διέλευση. Όταν άρχισαν οι έντονες συζητήσεις για το άνοιγμα του οδοφράγματος, και οι διαδηλώσεις των δικών μας φωστήρων, που ζητούσαν να ανοίξει το οδόφραγμα για «να πέσει το τείχος της ντροπής» (αυτοί που νόμιζαν ότι εδώ δεν έχουμε κατοχικό στρατό αλλά ένα πραγματικό τείχος, όπως του Βερολίνου, που άμα πέσει θα απελευθερωθεί ο τόπος) ο τότε Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, έθεσε όρο να αποχωρήσει από τη νεκρή ζώνη ο κατοχικός στρατός και να κατεδαφιστεί η γέφυρα προτού συγκατανεύσει στο άνοιγμα της Λήδρας. «Είναι απλό το θέμα», έλεγε ο Τάσσος στις 30/10/2007. «Εάν η τουρκική πλευρά αφήσει το θέμα του καθεστώτος της ενδιάμεσης γραμμής να λυθεί από τα ΗΕ, όπως έχουμε προτείνει εμείς, αντί να επιμένουν τώρα να τους αναγνωριστεί καθεστώς επικυριαρχίας σε αυτό τον χώρο, και αν δεχτούν να μετακινηθούν τα στρατεύματα από την περιοχή, μπορεί να ανοίξει πολύ-πολύ σύντομα η δίοδος. Δεν πρόκειται όμως να ανοίξουμε τη δίοδο, και ούτε πιστεύω κανένας το επιθυμεί –όποιος το επιθυμεί ας το πει– με την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων και υπό διεκδίκηση της νεκρής ζώνης από τον τουρκικό στρατό».
Τι είναι πρόσωπο; Και γιατί έχει σημασία πώς θα απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή;
“Όταν κάτι μας φαίνεται όμορφο, αυτό το κάτι είναι, στην πραγματικότητα, μια εικόνα η οποία ταιριάζει σε μιαν όμορφη ιδέα που προϋπήρχε μέσα μας και απλώς περίμενε τη μορφή της να έρθει απ’ έξω. Όταν ερωτευόμαστε, εκείνος τον οποίο ερωτευθήκαμε είναι η εικόνα που αγαπούσαμε ανέκαθεν και που τώρα, ξαφνικά, αποκτάει σάρκα και οστά. Ο θαυμασμός μας είναι ένα καθρέφτισμα. […] Η αγάπη επομένως αποτελεί μια στιγμή Αναγνώρισης. «Σ’ αγαπώ» θα πει «Σε θυμάμαι από μιαν άλλη ζωή, ωραιότερη». Αγάπη είναι η Στιγμή που ένα Σύμβολο (από μέσα μας ξεκινώντας) έρχεται να τυλίξει μιαν εικόνα (εκεί έξω) με τρυφερότητα τριών διαστάσεων”. Οι προηγούμενες φράσεις ανήκουν στον Ευγένιο Αρανίτση κι όχι σε κάποιο διάσημο ψυχαναλυτή. Ο ποιητής, συγγραφέας και κριτικός (σε ηλικία 21 ετών συνεργάστηκε με τον Ελύτη) γράφει με φως στο μάρμαρο.Τα αποσπάσματα αφορούν το βιβλίο «ΙΨ ο τυπογράφος – Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους» των εκδόσεων Πατάκη*.
