Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας

Του Γιώργου Ρακκά

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας και το πρόβλημα με εκείνη είναι η αφόρητη ανία και πλήξη που προκαλεί. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον κουΐρ Μυστικό Δείπνο: απολύτως προβλέψιμη μέσα στην υποτιθέμενη εικονοκλαστικότητά της. Τα ίδια και τα ίδια. 

Μια άρχουσα τάξη δίχως συνείδηση ιστορικής αποστολής και πράξης μέσα στην ιστορία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυτοσυγχαίρεται για τον πανερωτισμό και την ανοχή της. 

Και η πλάκα είναι πως παρά τον στόμφο και την φασαρία που κάνει, δεν αφήνει ένα κάποιο ίχνος με το πέρασμά της. Και αύριο αν έπαυε να υπάρχει, δεν θα έλειπε σε κανέναν και δεν θα είχε αφήσει πίσω της τίποτε που να αντέχει στον χρόνο.

Φυσικά η τελετή αυτή δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στην πρωτεύουσα των BoBo, την πόλη που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες έχει καταστεί προπύργιο των ανώτερων στρωμάτων, ένας παράδεισος της ποδηλατοκίνησης και των 'αστικών δασών', ο οποίος επαίρεται για το ότι σε λίγο καιρό ο Σηκουάνας θα καταστεί κατάλληλος για κολύμβηση και μπορεί να καυχιέται για το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διώξει μακριά τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, αυτούς τους "βίαιους βρώμικους και κακούς".  Εκείνους έχουν ανάγκη ακόμα το αυτοκίνητο για να βγάλουν το ψωμί τους (α ναι, τρώνε και υδατάνθρακες) και που ξενίζονται με τον ηδονισμό των προνομιούχων. 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Να ξανασκεφτούμε τον ανθρωπισμό

από π. Νικόλαος Λουδοβίκος

-27 Ιουλίου 2024

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Ναυπλία”, οι “Εναλλακτικές Εκδόσεις” και το “Άρδην”, με την αρωγή της Μητρόπολης Αργολίδος, παρουσίσαν την Κυριακή 30 Ιουνίου τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο όπου ανέπτυξε τις θεματικές του νέου του βιβλίου: “Να ξανασκεφτούμε τον ανθρωπισμό”.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η μεταμοντέρνα κατάσταση, το μεγάλο ρεύμα ενός ανθρωποκεντρισμού που παγιώθηκε χωρίς εξωκοσμικόν ορίζοντα, ακυρώνει τις πηγές νοήματος που άρδευσαν οτιδήποτε γόνιμο συνέβη στον νεώτερο στοχασμό. την συμπάγεια της έννοιας της φύσεως και της ενοποιού λειτουργίας του αρχαιοελληνικού εξωκοσμικού Ενός, καθώς και τη δυνατότητα θέωσης του κτιστού, όπως την εγκαινιάζει η Βιβλική εμπειρία.

Είναι φανερό ότι οι ενδοκοσμικές σκοτεινές μεταφυσικές των ολοκληρωτισμών, της Βιοτεχνολογίας και του Γουοκισμού είναι απλά πίστες για την απογείωση ενός μετανθρωπισμού που δεν θέλει να ξέρει τίποτα για τον Ηράκλειτο ή τον Πλάτωνα ή φυσικά τον Μάξιμο Ομολογητή, τον Θωμά Ακινάτη, ή τον Γρηγόριο Παλαμά…, όλη η μεταφυσική αναφορικότητα του ανθρώπου περιορίζεται πλέον «στο σκοτεινό άστρο της επιθυμίας».
Με ποιες λοιπόν προϋποθέσεις μπορούμε να ξανασκεφτούμε τον ανθρωπισμό; Επειδή η επανάληψη της σκέψης των κλασικών είναι αδύνατη σήμερα, αυτό που απαιτείται είναι η ερμηνευτική μεταφορά των ουσιωδών της σκέψης αυτής στο σήμερα, με τους σημερινούς όρους διασκεπτικής και υπαρξιακής κατανόησης – και σε αυτό πρέπει ανυπερθέτως να προστεθούν, ει δυνατόν, νέες ενοράσεις, έννοιες και προτάσεις….

Η γαλλική αντιστροφή: η μετατροπή των Ολυμπιακών Αγώνων σε θρίαμβο του Διονυσιακού

Οι συμβολισμοί, σε γεγονότα τόσο μεγάλης σημασίας έχουν συνήθως κατακλυσμιαίες συνέπειες, είτε προς την κατεύθυνση που στοχεύουν είτε προς την αντίθετη.

Δρ. Γιώργος Στείρης, Αρθρογράφος

Καθηγητής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ
27/07/2024

Παρίσι στιγμιότυπο από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων

.

Η χτεσινοβραδινή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων έχει ήδη προκαλέσει πολλές συζητήσεις, για διάφορους λόγους. Θα εστιάσω σε μια πτυχή, που, προσωπικά, μου έκανε την εντονότερη εντύπωση και μου γέννησε προβληματισμό. Ο Νίτσε, στη ”Γέννηση της Τραγωδίας”, αντιπαραβάλλει το Απολλώνιο με το Διονυσιακό.

Το πρώτο εκφράζει την αρμονία, τη λογική, τη λιτότητα, την αυστηρότητα, την καθαρότητα, την τάξη, την ατομικότητα, την αριστεία, σωματική και ηθική.

Το δεύτερο την αταξία , το πάθος, την έκσταση, το σκόρπισμα, τη μαζικότητα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τόσο στην οπτική των αρχαίων Ελλήνων όσο και σε εκείνη του Ντε Κουμπερτέν και των υπολοίπων αναβιωτών τους, είναι συνδεδεμένοι με το Απολλώνιο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι ο θρίαμβος του Απολλώνιου. Χωρίς υπερβολή, θα έλεγα ότι ο σύγχρονος Ολυμπιασμός είναι πολύ πιο Απολλώνιος από τον αρχαίο, αν μελετήσει κανείς τις καταστατικές διακηρύξεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τον Ολυμπιακό Ύμνο και τα κείμενα των ανθρώπων που συνδέονται με την αναβίωση των αγώνων.

Οι Γάλλοι εχτές επιχείρησαν μια μνημειώδη αντιστροφή, με τεράστια σημασία, συμβολική και ουσιαστική. Διοργάνωσαν ένα πάρτι με έντονα διονυσιακά στοιχεία: στη μουσική, το χορό και τα θεάματα. Η τελετή έναρξης ήταν μια διονυσιακή πομπή, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του Διονύσου, ο οποίος έφερνε λίγο και στον Πάπα-Στρουμφ.

Θεωρώ ότι αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά είναι μια συνειδητή επιλογή των διοργανωτών, οι οποίοι θέλησαν να περάσουν στην παγκόσμια κοινότητα μια νέα αντίληψη για τον Ολυμπισμό στενότερα και τη ζωή ευρύτερα. Η Ευρώπη του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού παραχωρεί τη θέση της σε μια άλλη Ευρώπη, πιο διονυσιακή.

Η χτεσινοβραδινή τελετή ενέχει βαθύ συμβολισμό, που αξίζει να συζητηθεί αναλυτικά και σε βάθος. Ας μην μείνουμε μόνο στο αισθητικό ή τελετουργικό σκέλος.

Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες.

Την Πέμπτη 18 Ιουλίου στις 9μμ ο Γιάννης Ζερβός συζήτησε με τον Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη με θέμα : Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες. 

Η συζήτηση έγινε με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Νεκτάριου Παναγιωτίδη στη 12η σελίδα της “Χριστιανικής” και το νέο υπό έκδοση βιβλίο του.

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/-sDGEn2Xx9o?si=Dt5VUVUN2C6NIPH2
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Όταν έκλαψε η Λινού...

Κώστας Μπακατσής

Βουλευτής αριστερή, βεβαίως βεβαίως, κλαίει.

-Μήπως γιατί δεν πήραν επίδομα αδείας δημόσιοι και συνταξιούχοι, αφού κόπηκε απο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ;

-Μήπως γιατί δουλεύουν στη γαλέρα της σεζόν 7 μέρες τη βδομάδα νέοι και νέες;

-Μήπως που τα είδη διατροφής πήγαν στο θεό;

-Μήπως που το ρεύμα έγινε ηλεκτροσόκ;

-Μήπως που ο Μητσοτάκης μας ... έβγαλε το λάδι;

- Μήπως που στενάζουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες στην εφορία;

- Μήπως για το μπάζωμα, τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών;

-Μήπως που τα δάση καίγονται σε λεφτογεννήτριες και χρηματικά πάνελ; 

-Μήπως που η υγεία έγινε χοντρή κονόμα για κυβέρνηση κι επιλεγμένες εταιρείες;

-Μήπως για τα παιδιά που απέτυχαν να μπουν σε σχολές, αφού οι γονείς τους δεν μπορούν να τα στείλουν επαρχία; -Μήπως που το ΧΡΈΟΣ ανέβηκε στο 158% ενώ με 130% μας έχωσαν 3 μνημόνια, το τρίτο το καλύτερο της παράταξης της; 

H Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

Ο Στρατής Τσίρκας , γεννήθηκε σαν σήμερα στο Κάιρο, στις 23 Ιουλίου 1911. Συγγραφέας από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας (από παρατσούκλι του πατέρα του, Κώστα Χατζηαντρέα).

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημά του «Χαμένη Άνοιξη» (Κέδρος 1976), που αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967.

Το απόσπασμα αναφέρεται στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη:

[…] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.

Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες.

[…] Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει….

[…] Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες… Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων…

[…]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…

***

Στρατής Τσίρκας (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

Ο Στρατής Τσίρκας, το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηανδρέας, γεννήθηκε στο Κάϊρο το 1911.

Εγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και είναι ένας από τους σημαντικότερους κριτικούς και μελετητές του έργου του Κ.Καβάφη. Σπούδασε στην Αμπέτειο σχολή και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως υπάλληλος στο Κάϊρο, στην Ανω Αίγυπτο και στην Αλεξάνδρεια.

Το 1930 γνωρίζεται με τον Καβάφη, έρχεται επίσης σε επαφή με το αριστερό κίνημα και εντάσσεται σ’ αυτό. Αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση και οργανώνει αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ανω Αίγυπτο.

Οι εμπειρίες της επαφής του με τους ντόπιους και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους αποτελούν το υλικό για την ποιητική συλλογή του Φελλάχοι το 1937. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει στο Παρίσι για να πάρει μέρος στο αντιφασιστικό συνέδριο συγγραφέων, εκεί, έχει επαφές με τους Νερούντα, Αραγκόν και Μπρεχτ. Μαζί με τον Λάγκστον Χιούγκ γράφoυν τον Ορκο στον δολοφονημένο ποιητή Λόρκα («να καταπολεμούμε την τυραννία και την καταπίεση όχι μόνο με τον λόγο αλλά και με τη ζωή μας»), ο οποίος υπογράφεται από τα περισσότερα μέλη του συνεδρίου.

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Τσεχοσλοβακία επιστρέφει στην Ελλάδα. Οι προσπάθειες του να έρθει σε επαφή με αντιφασίστες φίλους του που βρίσκονται στην παρανομία λόγω της δικτατορίας του Μεταξά, δίνουν το υλικό για μια ακόμη συλλογή ποιημάτων, Το λυρικό ταξίδι (1938).

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η δράση του υπήρξε έντονη. Εντάχθηκε σε παράνομες αντιφασιστικές οργανώσεις, προσέφερε βοήθεια στους εξόριστους Ελληνες της Μέσης Ανατολής, συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Παράλληλα, αρθογραφούσε σε διάφορα έντυπα και στην εφημερίδα της οργάνωσης που είχε τον τίτλο Ελλην. Το 1944 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, ενώ δύο χρόνια αργότερα η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το Ισπανικό ορατόριο.

Το 1947 δημοσιεύεται το έργο του Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός, μέσα από το οποίο εκφράζονται οι εμπειρίες του από τον αγώνα. Στη μεταπολεμική περίοδο ταξιδεύει στην Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την πολιτική του δράση. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 δημοσιεύονται η συλλογή διηγημάτων Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα (1954), η νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα (1957).

Το 1958 βραβεύεται με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για την μελέτη του Ο Καβάφης και η εποχή του, μελέτη που αποτελεί σημείο αναφοράς στη σχετική βιβλιογραφία. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Ακυβέρνητες Πολιτείες, η Λέσχη, δημοσιεύεται το 1961. Ακολουθούν η Αριάγνη (1962) και η Νυχτερίδα το 1965. Aλλη μια συλλογή διηγημάτων του κυκλοφορεί το 1966, με τίτλο Στον κάβο και άλλα διηγήματα.

Ο πολιτικός Καβάφης, έργο που κυκλoφορεί το 1971, συγκεντρώνει τις μελέτες του Τσίρκα για τον ποιητή. Το 1972 οι Ακυβέρνητες Πολιτείες κρίνονται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο που κυκλοφορεί στη Γαλλία και του απονέμεται το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας. Επίσης κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα τα ημερολόγια που ο συγγραφέας κρατούσε στο διάστημα που έγραφε την τριλογία.

Το τελευταίο του έργο, Η χαμένη άνοιξη το 1976, ήταν η αρχή μιας νέας τριλογίας, που δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ.

Πεθαίνει το 1980 και ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν τα ποιήματα του συγκεντρωμένα σ’ έναν τόμο.

Ποιητικές συλλογές

Φελλάχοι (1937)
Λυρικό ταξίδι (1938)
Προτελευταίος αποχαιρετισμός και Ισπανικό ορατόριο (1946)
Ποιήματα (1981)

Διηγήματα

Αλλαξοκαιριά
Αλλόκοτοι άνθρωποι (1944)
Ο Απρίλης είναι πιό σκληρός (1947)
Ο ύπνος του Θεριστή (1954)
Νουρεντίν Μπόμπα κι άλλα διηγήματα (1957)
Στόν Κάβο κι άλλα διηγήματα (1966)
Τα διηγήματα (1978)

Μυθιστορήματα

Ακυβέρνητες Πολιτείες

Η λέσχη – Α τόμος (1960)
Αριάγνη – Β τόμος (1962)
Η νυχτερίδα – Γ τόμος (1965)

Τα ημερολόγια της τριλογίας

«Ακυβέρνητες Πολιτείες» (1973)
Χαμένη Ανοιξη (1976)

Κριτικές μελέτες

Δημοσθένης Βουτυράς (1948)
Νίκος Νικολαϊδης (1950)
Ο Καβάφης και η εποχή του (1958)
Τα τείχη ενός κριτικού και η τέχνη του Καβάφη (1960)
Για τον Σεφέρη (1961)
Ο πολιτικός Καβάφης (1971)

Βιβλιογραφία

Μ.Γιαλουράκη, Ιστορία των Ελληνικών Γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962)
Βασίλη Νεφελούδη, Η Εθνική Αντίσταση στην Μέση Ανατολή (1981)
Ευγενίας Παλαιολόγου Πετρώνδα, Λωτοί του πάθους (1991)
Γ.Βαλέτα, περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, 14 Σεπτ. ’45, κριτική για το: Αλλόκοτοι άνθρωποι.
Μ.Αναγνωστάκης, περιοδικό Κριτική, Θεσ/νίκη, Ιούλ.-Αύγ. ’61, κριτική για τη Λέσχη.
Γ.Π. Σαββίδη, περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, 22.7.63, κριτική για την Αριάγνη.
Αλέξ. Κοτζιά, περιοδικό Τομές, τεύχ. 10, Μάρτ. ’77, κριτική για τη Χαμένη Ανοιξη.
Π.Α. Ζάννα, περιοδικό Ο πολίτης, Ιαν.-Φεβρ. ’80, τ. 32 με τίτλο «Για τον Στρατή Τσίρκα».

Πηγή: Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ένας τόπος γεμάτος πνεύματα

από Βασίλης Καραποστόλη

Ανάμεσα σε έναν λαό και στον τόπο όπου κατοικεί συνάπτονται πάντα σχέσεις αμοιβαίας επίδρασης. Η φυσιογνωμία του τόπου διαπλάθει αργά και σταθερά τον χαρακτήρα των κατοίκων και αντιστρόφως, με τον μόχθο και τα έργα τους οι κάτοικοι σημαδεύουν και μεταβάλλουν τους όγκους από πέτρα και άργιλο, τις υδάτινες ροές, τον αιγιαλό και τις λίμνες, ό,τι περιβάλλει την ανθρώπινη παρουσία και της δίνει έδαφος για να σταθεί. Στην ελληνική περίπτωση το πρώτο που παρατηρεί σήμερα κανείς είναι ότι η ανθρώπινη παρουσία δείχνει να μην έχει την παραμικρή επίγνωση για το τι οφείλει στο περιβάλλον της. Τώρα που το καλοκαίρι ξανάρχεται, όχι τόσο ως διακριτή εποχή του χρόνου(μια και από μετεωρολογική άποψη οι διαφορές ανάμεσα στις εποχές πάνε να καταργηθούν) όσο ως μία περίοδος όπου απλώς θα αλλάξουν για λίγο οι συνήθειες των ανθρώπων, γίνεται πιο φανερό ότι αυτά που η φύση σμίλεψε μες στις ψυχές επί αιώνες εξαλείφονται με ραγδαίο ρυθμό. Τι προσέφερε το ελλαδικό τοπίο; Απαλότητα στις γραμμές, συχνές εναλλαγές στη μορφολογία της στεριάς και των θαλάσσιων περιοχών, διαύγεια στην ατμόσφαιρα. Και τι ανταπέδωσε ο πληθυσμός; Συνήθως ανυπόμονες, σπασμωδικές και βίαιες επεμβάσεις, μια έφοδο κατά κύματα της προχειρότητας εναντίον της γης που κάποτε ονομαζόταν τροφός. Να στρέφεσαι εναντίον της τροφού σου είναι, βέβαια, αχαριστία σε βαθμό ωμότητας. Πώς όμως να μην είναι κάποιος αχάριστος όταν αγνοεί αυτά που χρωστά;

Οι καταπατητές δημοσίων εκτάσεων, οι κατασκευαστές εξαμβλωματικών κτισμάτων, οι ακόρεστοι επιχειρηματίες για τους οποίους οι παραλίες δεν είναι παρά προαύλια των ξενοδοχείων τους όπου το θαλάσσιο λουτρό σερβίρεται πριν από τα αναψυκτικά και τις μπύρες, ίσα-ίσα για να ανοίξει η όρεξη στους πελάτες για περισσότερο φαγητό και χαύνωση μισοξαπλωμένη μπροστά σε γαλάζιο φόντο, όλα αυτά και άλλα πολλά κατέληξαν να είναι αντιπροσωπευτικά του πώς αντιλαμβάνονται πολλοί στην χώρα μας το φυσικό αγαθό. Ασφαλώς, υπάρχουν και εκείνοι που ενοχλούνται από τη στάση αυτή. Το μεγάλο όμως όπλο της παράταξης των αδηφάγων είναι η υπόσχεση ότι, όπως όλα τα τερπνά πράγματα, έτσι και η φύση μπορεί να μας έλθει στο πιάτο και χωρίς προσπάθεια ο κατάκοπος και αγχωμένος κάτοικος της πόλης να απολαύσει αυτή τη γεύση και τη δροσιά που, άλλοτε, κερδιζόταν μόνο αν κάποιος περιδιάβαζε αρκετά σ’έναν αγρό, έστριβε σ’ ένα μονοπάτι, ξεδιψούσε από μια πηγή στο ξέφωτο ενός δάσους ή βουτούσε στα νερά ενός κολπίσκου κρυμμένου στα ριζά των βράχων.

Είναι αλήθεια ότι η πρόταση των εμπόρων της θερινής αναψυχής είναι δελεαστική. Όταν νιώθει κανείς κουρασμένος τείνει να ζητήσει την ξεκούραση, χωρίς να σκέπτεται μήπως το φάρμακο επιδεινώσει την πάθηση. Γιατί, στην πραγματικότητα, η πάθηση δεν είναι άλλη από την ανία που έρχεται όταν κάποιος έχει αφεθεί ακριβώς στην εντύπωση ότι «έρχονται» όλα απ’έξω προς το μέρος του, και τα καλά και τα κακά. Το να είσαι πανδέκτης στη ζωή είναι αρρώστια, αν δεν έχεις τη διάθεση να μετασχηματίσεις τίποτα. Αλλά αυτό δεν είναι που πιο πολύ από όλα τιμωρεί η φύση; Με κάθε τρόπο, με κάθε μήνυμα μας λέει πως αν δεν ενεργήσουμε, εκφυλιζόμαστε. Υποχρεωμένο το ζώο να αναζητήσει την τροφή του, το ίδιο και το φυτό που απλώνει τις ρίζες του εκεί όπου οι χυμοί στο υπέδαφος είναι πλουσιότεροι. Το ότι λείπουν τα αναγκαία στο έμβιο όν δεν είναι έλλειψη καθηλωτική, είναι όρος για να αναπτυχθεί και να φθάσει σ’ αυτό που έχει τη δυνατότητα να γίνει. Η φύση λοιπόν απευθύνει πάντα ένα κάλεσμα προς τον άνθρωπο. Δεν βρίσκεται αντίκρυ και γύρω του για να πλαισιώνει μεγαλοπρεπώς την ύπαρξη του. Ούτε είναι απλώς το θέατρο της δράσης του. Τον καλεί να δράσει, αλλά αφού προηγουμένως έχει μαθητεύσει κοντά της και έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι πίσω από τις συντυχίες υπάρχουν αιτίες, πίσω από τα συμβάντα υπάρχουν νόμοι, νόμοι, ωστόσο, που αφήνουν μερικές φορές και ορισμένα κενά. Σε κάθε περίπτωση έργο του ανθρώπου είναι να ενεργήσει στους κόλπους της φύσης με τη συνείδηση ότι υπόκειται σε κάποιες αρχές που τον υπερβαίνουν, χωρίς να τον δυναστεύουν υποχρεωτικά. Εκεί έγινε το μεγάλο λάθος.

Νόμισε η ανθρωπότητα ότι έπρεπε να δαμάσει τη φύση, όπως θα δάμαζε ένα αγρίμι για να το μετατρέψει σε κατοικίδιο. Η φύση όμως δεν θα φθάσει ποτέ στην κατάσταση να εξαρτάται απόλυτα από το αν την ταΐζει και την συντηρεί ο άνθρωπος. Την εκπροσωπεί περισσότερο το γεράκι παρά η όρνιθα. Αυτό άλλωστε δεν δηλώνει και το μούδιασμα της ανθρωπότητας σήμερα μπροστά στο φαινόμενο της κλιματικής κρίσης; Είναι σαν να της επιτίθεται, ορμώντας μέσα απ’τα σύννεφα, κάτι κακόβουλο και νοσηρό, μια εκδικητική δύναμη που πάει να ακυρώσει οτιδήποτε επινόησαν οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι με την ακράδαντη πεποίθηση ότι, όπως ο πλανήτης γη, έτσι και οι γαλαξίες είναι ένα πεδίο ανοιχτό για αυτούς, χωρίς μυστικά. Και κυρίως χωρίς έναν Νου πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο πλατύ από τον δικό τους για να τους κρίνει, όπως έκρινε, κάποτε, το πέταγμα του Ικάρου και τον φρενήρη καλπασμό του Βελλεροφόντη.

Στη διάθεση των Ελλήνων, κατά την αρχαιότητα, υπήρχε πάντα αυτή η προειδοποίηση. Την έστελναν οι χρησμοί, οι μύθοι, οι ιδέες. Χάρη στα τοπία της χώρας τους γινόταν ανάγλυφη και προσιτή-την άγγιζες- η έννοια της αρμονίας, της ισορροπίας, το ζύγισμα των δυνάμεων. Πόσα διδάγματα δεν πήρε η σκέψη και η τέχνη από τις καμπύλες των λόφων και των βουνών, από τον καμβά τον σχηματισμένο με πέλαγα και νησιά, από τη διαφάνεια στην ατμόσφαιρα χάρη στην οποία το ανθρώπινο μάτι μπορούσε να διασχίζει απρόσκοπτα την απόσταση ανάμεσα στα επίγεια άχθη και την αιώνια ηρεμία των αστεριών; Δεν ήταν μόνο ο ποιητής, ο στοχαστής, ο γλύπτης που μπορούσαν να αναβλέψουν σε όσα υπάρχουν πολύ πάνω από τα κεφάλια τους. Για τον ταπεινό χωρικό ήταν επίσης μία διέξοδος που την γνώριζε καλά. Υπήρχαν στιγμές που καθισμένος στο κατώφλι του σπιτιού του το σούρουπο ανέβαινε με το βλέμμα του ως εκείνα τα αιθέρια ύψη όπου για λίγο τα λαντευόταν, έπειτα ισορροπούσε, και κατέβαινε πάλι στη γη με το αίσθημα πως δεν τα ρυθμίζει όλα η αδυσώπητη Ανάγκη. Πάνω στα πράγματα αφήνει το ανεξίτηλο ίχνος του και κάτι άλλο που, όπως το διαισθάνθηκε πρώτος ο πρόγονος του, ο βοσκός Ησίοδος, αγκαλιάζει ερωτικά το κάθε πλάσμα, το κάθε άνθος, το κάθε θαλάσσιο κύμα, το κάθε φύσημα του ανέμου. Ό,τι υπάρχει παρουσιάζεται για να αγαπηθεί. Υπό τον όρο ότι ο άνθρωπος θα αποσπάσει το αξιαγάπητο από το βλαβερό και απεχθές στον κόσμο. Το καλό πρέπει να αποτραβηχτεί, να γλυτώσει από το κακό. Πράγμα που σημαίνει πως απαιτείται θέληση, απόφαση και γνώση. Είναι αυτό που θα’ θελαν να αποφύγουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, αυτό που κάνει επίσης τους Έλληνες ,τόσο ασκημένους κατά τα άλλα στην προσπάθεια, να οπισθοχωρούν. Δεν έχουν το κουράγιο να δράσουν, γιατί δεν διακρίνουν πια μέσα στη φύση ένα πνεύμα με το οποίο θα ήταν δυνατόν να συνομιλήσουν.

ΣΥΝΟΙΚΙΑ το ΟΝΕΙΡΟ

Εγώ και ο Αλέκος Αλεξανδράκης

διαβάσαμε το σενάριο της ''Συνοικίας''

στον εργοστασιάρχη Νικ Αχλαντέφ.

Του άρεσε. 

Θα έδινε τα χρήματα, να γυριστεί το 

φιλμ. 1.472.000 κόστισε. Τότε, το 1960.

Σχεδόν τα διπλά λεφτά απ' όσο

κόστιζαν οι ταινίες της Βουγιουκλάκη.

Εγώ θα ήμουν η υπεύθυνη 

και η διαχειρίστρια. 

Ο Κοτζιάς έβαλε υποθήκη το σπίτι του

και τσόνταρε κι αυτός σαν μέτοχος. 

Μόνο 

ώσπου να πάρει πίσω τα λεφτά του, 

θα ήταν ποσοστούχος.

Μετά θα έπρεπε να αρκεστεί 

στα συγγραφικά.

- Αφού τόσο πολύ πιστεύετε, 

πρέπει κι εσείς να ρισκάρετε μαζί μου, 

έλεγε. Και είχε δίκιο.

Δουλέψαμε γι' αυτή την ταινία

δύο μήνες προετοιμασία,

πενήντα πέντε μέρες ''γύρισμα''

και ένα μήνα μοντάζ.

Δουλέψαμε όλοι με τόση ζέστη,

με τόση συμπόνοια!

Κάναμε την επανάστασή μας.

Πριν ακόμα προβληθεί η ταινία

έγινε σαματάς.  Απαγορεύτηκε. 

''Δείχνει πολλή φτώχεια.'' 

Έτσι είπανε.

Την προηγούμενη μέρα 

της προγραμματισμένης προβολής,

οργανώσαμε στο Ράδιο Σίτυ 

μία επίσημη avant premiere.

Καλεσμένοι κόσμος και κοσμάκης.

Ηθοποιοί διάσημοι, σκηνοθέτες,

λογοτέχνες, ποιητές, κριτικοί, 

μουσικοί, κοσμικοί,  πρεσβευτές.

Γεμάτο το Ράδιο Σίτυ. Σε όλον αυτόν 

τον κόσμο, την ψυχή μας θα δείχναμε 

σε λίγα λεπτά. 

Είχαμε μείνει κυριολεκτικά στον άσσο. 

Αμάν! Να παιχτεί η ταινία να πάρουμε

κανένα ψιλό... 

Σε λίγα λεπτά θα έσβηναν τα φώτα.

Θα άρχιζε η προβολή.

Ενθουσιασμένοι όλοι οι παράγοντες.

Ο Κώστας Κοτζιάς γελούσε αδιάκοπα,

εγώ να λέω ''είδες, όλοι ήρθανε!

Και οι πρεσβευτές της Ιταλίας και

της Γαλλίας... και η Ειρήνη η Παπά!''

Ηρεμήστε! έλεγε κάθε λίγο ο Αλέκος.

Ο σκηνοθέτης.

Ο Λειβαδίτης σιωπηλός. Σοβαρός.

Κι όμως λίγο ανήσυχος.

Τόσο ωραία όλα; 

Περίεργα πράγματα αυτά 

για τη δύσκολη ζωή μας!

ΝΙΚOΛAΪ ΜΠΕΡΝΤΙΑΓΙΕΦ: «Xριστιανός ὑπαρξιστής», «θεολογῶν φιλόσοφος», «χριστιανός σοσιαλιστής»

Πέμπτη 25 Ἰουλίου 2024 ὥρα 8 μμ

ΝΙΚOΛAΪ ΜΠΕΡΝΤΙΑΓΙΕΦ «Xριστιανός ὑπαρξιστής», «θεολογῶν φιλόσοφος», «χριστιανός σοσιαλιστής»


Συζήτηση μὲ τὸν Δημήτρη Μπαλτᾶ, μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο του στὴν ἐφημερίδα καὶ τὰ 150 χρόνια τῆς γέννησης τοῦ Νικολάι Μπερντιάγιεφ.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/6-8My7eKEaE?si=pkGb3YncJoiZLN_J
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Επιτέλους να ξυπνήσουμε: Την ελληνική ΑΟΖ παραβίασε στην Κάσο η Τουρκία… Για πόσο θα συνεχίζεται ο «ωραίος διάλογος» του Πρωθυπουργού με τον Ερντογάν;

Σκηνικό πολέμου στήνει η κατοχική Τουρκία στο Αιγαίο. Φωτογραφία από βίντεο, via Open TV 24/07/2024

 Του καθηγητή ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ
Ουάσιγκτον, Ηνωμένες Πολιτείες

Η Τουρκία παραβίασε χθες την ελληνική ΑΟΖ νότια των νήσων της Κάσου και της Καρπάθου και η ελληνική κυβέρνηση κοιμάται.

Διαβάστε την ντροπιαστική απάντηση της Ελληνικής κυβέρνησης:

«Το ιταλικό πλοίο Levoli Relume πραγματοποιεί έρευνα για την πόντιση υποβρυχίων καλωδίων πλησίον της Κάσου. Η ανάπτυξη πλοίων του τουρκικού πολεμικού ναυτικού στην περιοχή, σε συνέχεια πλεύσης του ερευνητικού πλοίου σε διεθνή ύδατα, είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη και ελληνικών πολεμικών πλοίων. Λαμβάνουν χώρα οι δέουσες συνεννοήσεις ενόψει ολοκλήρωσης της έρευνας βάσει του υφιστάμενου προγραμματισμού».

Η Άγκυρα με πρόσχημα την παραβίαση της τουρκικής υφαλοκρηπίδας (δεν μιλάει ποτέ για ΑΟΖ) ανάπτυξε πολεμικά πλοία στην θαλάσσια περιοχή της Κάσου και Καρπάθου στην περιοχή που πλέει το Ιταλικό ερευνητικό πλοίο εκτός χωρικών μας υδάτων. Δηλαδή, εντός ελληνικής ΑΟΖ.

Κοιτάξτε την αντίδραση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας. Ανακοίνωσε ότι μονάδες του πολεμικού μας ναυτικού έχουν αναπτυχθεί στην θαλάσσια περιοχή της Κάσου για να αντιμετωπίσουν τα πέντε τουρκικά πολεμικά πλοία, τονίζοντας ότι βρίσκονται εκτός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Ο κύριος Δένδιας, ξεχνάει να μας πεί ότι αφού τα τουρκικά πολεμικά πλοία βρίσκονται εκτός των χωρικών μας υδάτων, βρίσκονται εντός της ελληνικής ΑΟΖ και το πολεμικό μας ναυτικό απλώς χαζεύει τα τουρκικά πολεμικά πλοία να κάνουν βόλτα στην ΑΟΖ του Αιγαίου μας!

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΧΑΡΤΩΝ

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑΣ

Δημήτρης Α. Ιωάννου

Η Ελλάδα υπέστη στην λανθάνουσα συγκρουσή της με την Τουρκία την μεγαλύτερη ήττα της τελευταίας πεντηκονταετίας. Αυτό συνέβη, λόγω του τρόπου με τον οποίο “επιτεύχθηκε” η “αποκλιμάκωση” της “έντασης” που είχε προκληθεί μεταξύ Κάσου και Καρπάθου, με αφορμή τις ερευνητικές εργασίες του ιταλικού σκάφους Levoli Lerume.

Διότι έτσι, τουλάχιστον, με αυτή την απίστευτη φρασεολογία (“αποκλιμάκωση”, “ενταση”, “εκτόνωση” κλπ), παρουσίασε ο πλήρους σοβιετικής νοοτροπίας ως προς την ευθυγράμμισή του και την υποταγή του στην κυβέρνηση, ελληνικός τύπος την, εντός ολίγων ωρών, ουσιαστική κατάρρευση, εν τοις πράγμασι, όλων των εγχειρημάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Όπως ήδη έχει επισημανθεί από πολλές πλευρές, με την “αποκλιμάκωση”, δηλαδή με την εσπευσμένη αποχώρηση του ερευνητικού πλοίου από την περιοχή της Κάσου-Καρπάθου, λόγω της εκεί παρουσίας των πέντε τουρκικών πολεμικών σκαφών, η Ελλάδα έδειξε να αποδέχεται στην πράξη το τουρκολιβυκό Μνημόνιο, να απεμπολεί την Συμφωνία με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση ΑΟΖ και -το κυριότερο- να συναινεί με την στάση της, και να αποδέχεται με την συμπεριφορά της, τον τουρκικό ισχυρισμό πως δεν υπάρχει ελληνική ΑΟΖ πέραν των 6 μιλίων της αιγιαλίτιδας ζώνης των νησιών του Αιγαίου.

Εκείνο βέβαια που δεν έχει επισημανθεί επαρκώς είναι πως το σημαντικό εδώ δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή η αποχώρηση του ερευνητικού πλοίου πριν την ολοκλήρωση των εργασιών του-παρά τους ισχυρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης ότι αυτές είχαν ολοκληρωθεί. Το σημαντικό στοιχείο είναι πως αυτό έγινε όχι με ολόπλευρη καταγγελία της Τουρκίας, αλλά με “φιλικό τρόπο”, μέσω διαβουλεύσεων, στο πνεύμα διαλόγου που έχει εγκαινιασθεί, μεταξύ των δύο πλευρών, μετά την “Διακήρυξη των Αθηνών”!

Δηλαδή η εγκατάλειψη όλων των σταθερών της εξωτερικής πολιτικής μας έναντι της Τουρκίας, τα τελευταία πενήντα χρόνια, γίνεται, χωρίς παράπονο κανένα από την πλευρά μας, στο πλαίσιο της διαδικασίας προσέγγισης και αλληλοκατανόησης με την γείτονα! Την οποία, μάλιστα προσέγγιση, θυμίζουμε, οι ενθουσιώδεις χειροκροτητές της, μας είχαν καλέσει να υποστηρίξουμε και εμείς όλοι με γενναιότητα, αλλά και ανοιχτό μυαλό, διότι ελάμβανε χώρα σε μία στιγμή που ο Ερντογκάν ήταν διεθνώς αποδυναμωμένος, και, συνεπώς, οι οιωνοί ήταν με το μέρος μας!

Ας ευχηθούμε όλοι πώς η ήττα αυτή δεν θα είναι η στιγμή δυσμενούς καμπής που όλοι φοβόμαστε ότι θα ερχόταν σε κάποιο χρονικό σημείο στις σχέσεις μας με τον κακό μας γείτονα, Δυστυχώς όμως είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει κάτι τέτοιο διότι πραγματικά πρόκειται για την μεγαλύτερη ήττα που έχουμε υποστεί μετά την κατάληψη της Κύπρου. Εάν κάποιος θεωρεί σοβαρή ήττα την έκβαση της κρίσεως των Ιμίων πρέπει να σκεφτεί ότι εκεί φαινομενικά, τουλάχιστον, πέραν του γεγονότος ότι η κρίση αφορούσε μία συγκεκριμένη και πολύ μικρή περιοχή εκείνο που χάθηκε από εμας δεν κερδήθηκε από τους αντιπάλους μας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως της Κάσου, είναι η πρώτη φορά που εγκαταλείπουμε, -και μάλιστα κατά τα φαινόμενα περιχαρείς για την αποτελεσματική λειτουργία των “διαύλων επικοινωνίας” με την Αγκυρα-, ακόμη και την υποστήριξη του Διεθνούς Δικαίου ως μέσου για την επίλυση των διαφορών μας με τις όμορες χώρες. Και αν βέβαια η κυβέρνηση πιστεύει ότι με την προσπάθεια να υποβαθμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης, σχεδόν παρασιωπώντας το γεγονός, την σημασία της ελληνικής υποχώρησης, πλανάται πλάνην οικτράν. Με τον τρόπο που έγινε αυτή, την συγκεκριμένη στιγμή, και στο συγκεκριμένο θέμα, έχει ήδη δώσει στο τουρκικό καθεστώς την θαυμάσια ευκαιρία, είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου, την κατάλληλη πολιτικά στιγμή, να διατυμπανίσει το όλο θέμα ως μία πλήρη δικαιωση της πολιτικής της κυβέρνησης Ερντογκάν έναντι της Ελλάδας.

Αυτό που συνεβη δημιουργεί ένα εξαιρετικά δυσμενές προηγούμενο. Δυστυχώς τα γεγονότα έχουν μία δυναμική την οποία η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί, όταν χαράσσει πολιτική -εαν συμβαίνει, βέβαια, κάτι τέτοιο. Η ύπαρξη ενός προηγουμένου επιβολής στον αντίπαλο με πειθαναγκασμό και απειλή βίας, δημιουργεί για τον εν δυνάμει επιτιθέμενο, δηλαδή για την εκάστοτε τουρκική κυβέρνηση, από τούδε και εις το εξής, την δέσμευση πως την επόμενη φορά, σε μία ανάλογη κατάσταση, θα πρέπει να είναι ακόμα περισσότερο επιθετική. Από την άποψη αυτή, συνεπώς, η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας που, με υπερατλαντική παρότρυνση, από διετίας ανέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντί να επιτύχει τον στόχο της, επιφέρει μέχρι στιγμής το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: ωθεί την Τουρκία στο να καθίσταται περισσότερο επιθετική και απειλητική απένταντι στην χώρα μας. Ωθεί, επίσης τους τρίτους που επιθυμούν να είναι ρυθμιστές της όλης κατάστασης να προσαρμόζουν αναλόγως την συμπεριφορά τους: να πιέζουν, δηλαδή, λιγότερο τους εμφανώς αποφασισμένους να κυριαρχήσουν και περισσότερο τους “σώφρονες” και “νουνεχείς” που δείχνουν πρόθυμοι να υποχωρήσουν και, -γιατί όχι- και να κυριαρχηθούν.

Βέβαια εδώ ο φιλοκυβερνητικός πραγματιστής θα θέσει το ερώτημα: και τι να έκανε δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στα πέντε τουρκικά πολεμικά; Να ξεκινούσε την νέα ναυμαχία της Κάσου και μετά τον νέο ελληνοτουρκικό πόλεμο;

Η απάντηση σε αυτό είναι πάρα πολύ απλή: εκείνο που θα έπρεπε να είχε κάνει η ελληνική κυβέρνηση, εφ’ όσον δεν επιθυμούσε την σύγκρουση, είναι πως θα έπρεπε να είχε προνοήσει και να μην είχε στείλει το ερευνητικό σκάφος, χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, δίνοντας την ευκαιρία στο Τούρκους να κάνουν επίδειξη δύναμης και να επιβάλουν όχι, πλέον, μόνο συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά την κυριαρχία τους στην περιοχή.

Το να περιδιαβαίνει το Oruc Reis την (δυνητικά) ελληνική ΑΟΖ και εσύ να το παρακολουθείς και να το καταγγέλεις δεν είναι μία αναμφίσημη στάση αδυναμίας: μπορεί να είναι και δείγμα σοβαρότητας και σταθερότητας. Όμως όταν είσαι εσύ που, παίρνοντας μία άστοχη πρωτοβουλία, προσφέρεις την δυνατότητα στον αντίπαλο να προκαλέσει επεισόδιο επιδεικνύοντας τα στοχεία που εσύ δεν διαθέτεις, (αποφασιστικότητα, επιθετικότητα κλπ), αναγκάζοντας σε να υποχωρήσεις κατά καταστροφικό τρόπο, τότε έχεις υποπέσει σε σοβαρό σφάλμα ακρισίας. Δυστυχώς αυτό κάναμε εμείς και το πληρώσαμε με την μεγαλύτερη ήττα μετά από το 1975, τις συνέπειες της οποίας τώρα πρέπει να επανορθώσουμε, όσο δύσκολο και να είναι αυτό .

ΠΗΓΗ:https://www.anixneuseis.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b7-%ce%b7%cf%84%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%b7%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%b1%cf%83/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ελληνοτουρκικά - Γρίβας Κων.: "Συνωμοσία Σιωπής και για την Κάσο. Η άρνηση να υπερασπιστούμε τον ...

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κάσο και την τουρκική παρουσία στην περιοχή μίλησε για την υποβάθμιση του ζητήματος από την ελληνική πλευρά, για την έλλειψη ενημέρωσης του κοινού και την αδράνεια της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας.

Ο κ. Γρίβας εκφράζει τον φόβο του για μια "συνωμοσία της σιωπής" και την προβολή ισχύος της Τουρκίας μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, υπογραμμίζοντας την έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Τονίζει την ανάγκη επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τη σημασία αυτής της ενέργειας για την ενίσχυση της ελληνικής κυριαρχίας.

Ο κ. Γρίβας αναφέρει την τουρκική θέση ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ, και την αντίληψη της Τουρκίας ότι τα νησιά αποτελούν προεκτάσεις της μικρασιατικής ακτής. Η διαμάχη και οι τουρκικές επεκτατικές βλέψεις χρονολογούνται από την εισβολή στην Κύπρο το 1974.

Η Τουρκια ξεγυμνωνει την ελληνικη υποχωρηση στην Κασο απο τα ελληνικα κυριαρχικα δικαιωματα και την παραδοση τους στην Τουρκια.

Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη

Ολοκληρη η ανακοινωση της Αγκυρας μετα την αποχωρηση του ερευνητικου πλοιου και των ελληνικων πολεμικων απο την Κασο χωρις να εχει ολοκληρωθει η εργασια ερευνας.

Η ανακοινωση μαρτυρα ανατριχιαστικα πώς η ελληνικη κυβερνηση απεμπολησε τα κυριαρχικα δικαιωματα της Ελλαδας στις θαλασσιες ζωνες της και πώς τα παρεδωσε στην τουρκικη ισχυ.

Ουτε επι Σημιτη δεν υπεστη τετοιο εξευτελισμο η Ελλαδα. Αλλα δεν ειναι ισως τυχαιο οτι η κυβερνηση αποτελειται στο παρασκηνιο απο ολες τις δυναμεις του συστηματος Σημιτη.

Κατα τα άλλα, λοιδορηθηκαν Καραμανλης και Σαμαρας που κατηγγειλαν ευθεως τη δουλικη και φοβικη εξωτερικη και αμυντικη πολιτικη της κυβερνησης.

Ακολουθει αυτολεξι η επισημη ανακοινωση της Τουρκιας:

«Στις 21 Ιουλίου, η Ελλάδα εξέδωσε ανακοινώσεις ναυσιπλοΐας σχετικά με τις εργασίες που θα εκτελούσε το υπό ιταλική σημαία πλοίο R/V IEVOLI RELLUME για την τοποθέτηση καλωδίων, ορισμένες από τις οποίες εισέρχονταν στις Ζώνες Θαλάσσιας Δικαιοδοσίας μας. Για το θέμα αυτό εκδόθηκαν ανακοινώσεις ναυσιπλοΐας με αντιρρήσεις, ενώ δηλώθηκε ότι για την εκτέλεση εργασιών σε περιοχές που υπάγονται στη θαλάσσια δικαιοδοσία της Τουρκίας απαιτείται η λήψη άδειας.Το εν λόγω πλοίο προειδοποιήθηκε να μην εισέλθει στη θαλάσσια δικαιοδοσία της Τουρκίας στις 22 Ιουλίου και εμποδίστηκε από τουρκικά σκάφη».

«Ως αποτέλεσμα του συντονισμού που έγινε αργότερα, του επετράπη να εκτελέσει εργασίες στις συντεταγμένες που δηλώθηκαν και εγκατέλειψε την υφαλοκρηπίδα μας ολοκληρώνοντας τη δραστηριότητά του υπό τη συνοδεία των πλοίων που ανήκουν στις Ναυτικές μας Δυνάμεις. 

Οι δραστηριότητες του εν λόγω πλοίου παρακολουθούνται στενά από τα στοιχεία των Ναυτικών μας Δυνάμεων στην περιοχή. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τις ελληνικές και ιταλικές αρχές για τον σεβασμό τους στη θαλάσσια δικαιοδοσία μας και τη συνεργασία τους».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/4PheHf8eTxw4s8DS/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

50 χρόνια Δημοκρατίας λένε...

ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

50 χρόνια Δημοκρατίας, μα σχεδόν σιωπά το πολιτικό μας προσωπικό για τα ανεπούλωτα τραύματα που με δική του αμέλεια ή ευθύνη κακοφορμίζουν επικίνδυνα στο σώμα του ελληνικού λαού...

Μια Δημοκρατία που αναστήθηκε ως συνέπεια της τουρκικής εισβολής - κατοχής, των 200.000 προσφύγων, των στην Κύπρο.  Σήμερα στα διαγγέλματά τους οι πολιτικοί αρχηγοί αποφεύγουν τις επικίνδυνες λέξεις και το παρουσιάζουν σαν μοιρασμένο νησί. 

Δεν μιλούν για τις συνέπειες της κατοχής του 36,2% της Κύπρου, τον εκτοπισμό 150.000 Ελληνοκυπρίων, τις απώλειες 4.500-6.000 στρατιωτών και αμάχων (νεκροί και τραυματίες) αλλά και για τους πάνω  από 2.000 αγνοούμενους.

Μιλούν βέβαια για τολμηρές αποφάσεις και ο φόβος μεγαλώνει γιατί κάθε φορά που τολμούσαν υπονοούσαν κάποιο σχέδιο ΑΝΑΝ, ενδοτισμό και υποχώρηση.

Και αν τότε μας είπαν "η Κύπρος κείται μακράν" σήμερα είναι σαν να επαναλαμβάνουν μετά τον αφοπλισμό σιγά σιγά των νησιών του Αιγαίου, η Κάσος κείται μακράν"

Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό που συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα από το 1974 ελάχιστες στιγμές στάθηκε στο ύψος του.

Οι αναρτήσεις του Χρήστου Καπούτση, του Αλέξανδρου Τσίγγου και του Δημήτρη Σαββίδη αισθάνομαι ότι φωτίζουν με επάρκεια τα μαύρα σκοτάδια της πολιτικής μας ζωής των 50 χρόνων και προειδοποιούν για τα επερχόμενα...

"Μην αμελήσετε, Πάρτε μαζί σας νερό, Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία", όπως έλεγε και ο συμπατριώτης μου ποιητής Μιχάλης Κατσαρός 

_______________

Χρήστος Καπούτσης:

Με ολόλευκη χειροποίητη τουαλέτα, ως  νύφη, έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση στους Κήπους του Προεδρικού  Μεγάρου  η πρώτη τη τάξει  πολίτης της χώρας και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρώην  πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (που το Σ. τ. Ε. έκρινε ότι η κατάργηση του 13 και 14 μισθού ως Δώρα, σε συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους είναι απολύτως συμβατή με το Σύνταγμα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα είναι επιτρεπτά),  θυγατέρα Αρεοπαγίτου, διαζευγμένη,  μητέρα και σύντροφος ( καθότι μη ελθούσα εισέτι εις γάμου κοινωνίαν  ) δικηγόρου.

Σχόλιο του Σταύρου Λυγερού για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.

Το SLpress.gr σε συνεργασία με το Cognosco Team παρουσιάζουν το ΕΝ ΘΕΡΜΩ για καυτά θέματα της επικαιρότητας.
ΠΗΓΗ: https://youtu.be/HlRc8zZuJJs?si=qcbvkcQsan8vJoUT

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μεταπολίτευση – Μα τι ακριβώς γιορτάζει η Αθήνα;

του Χρίστου Πέτρου

Μα τι ακριβώς γιορτάζεται στην Αθήνα κάθε 24η Ιουλίου τα τελευταία πενήντα χρόνια; Η «μεταπολίτευση». Η μετάβαση δηλαδή από τη Χούντα, ένα καθεστώς δικτατορικό, κολοβό και ανυπόληπτο, σε ένα δημοκρατικό κράτος που έγινε ευρωπαϊκό, κυρίαρχο και ολοκληρωμένο… Και έγινε αυτή η «μεταπολίτευση» με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογούνται γιορτές και πανηγύρια; Κάθε άλλο.

Είναι εντυπωσιακό πώς αποσιωπάται ή υποτιμάται διαχρονικά –και ειδικότερα εφέτος με την 50χρονη επέτειο– το γεγονός πως η μεταπολίτευση συνέβη επειδή χάσαμε τη μισή Κύπρο. Επειδή μες στην αφροσύνη τους οι χουντικοί άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους και τους είπαν «κοπιάστε». Αυτό το εθνικό βάρος, αυτή την εθνική απώλεια δεν μπόρεσε να σηκώσει η δικτατορία και γι’ αυτό έπεσε.

Είναι εντυπωσιακότερο επίσης πώς αποσιωπάται το γεγονός ότι και η καραμανλική διάδοχη κατάσταση της Χούντας, μπροστά στο δίλημμα «εθνικής ατίμωσης ή πολέμου με την Τουρκία για την υπεράσπιση της Κύπρου», επέλεξε… να αφήσει την Κύπρο αβοήθητη προκειμένου να μη διακινδυνεύσει να χάσει το «μομέντουμ» της πτώσης των δικτατόρων.

Λοιπόν, η μεταπολίτευση συνέβη στη βάση αντεθνικών και προδοτικών αποφάσεων του δικτατορικού αλλά και του δημοκρατικού καραμανλικού καθεστώτος.

24 Ιουλίου 2024: Πανηγυρίζοντας την παρακμή;

από Γιώργος Καραμπελιάς 24 Ιουλίου 2024

Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία

και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;

τώρα κοκορεύεσαι απάνω στον εξώστη

και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη.

.,..

Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου

είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει την φωνή μου

…..

παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα

απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.

Διονύσης Σαββόπουλος, Ο πολιτευτής

του Γιώργου Καραμπελιά

Στις 24 Ιουλίου του 2024, 50 χρόνια μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, για μια ακόμα φορά οι συστημικοί πολιτικοί, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι συγκεντρώνονται στο προεδρικό μέγαρο για να εορτάσουν «μέσα στην ευρωστία της σαρκός» τη δική τους μεταπολίτευση. Μια μεταπολίτευση που επιμένει μόνο στα υπαρκτά θετικά και αγνοεί ή θάβει «βαθιά μέσα στο χώμα» τα αρνητικά. Μια μεταπολίτευση που προβάλει μόνο την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος και αγνοεί την καταστροφή της Κύπρου, τη δημογραφική κατάρρευση, την ηλικιακή γήρανση, την οικονομική παρασιτοποίηση, την πνευματική, παιδευτική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή, την οικονομική καταβαράθρωση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων· που αγνοεί τη γιγάντωση του τουρκικού γκολέμ την επικράτηση του εθνομηδενισμού στην νεολαία, τον εκφυλισμό του κομματισμού… Μια μεταπολίτευση που παίρνει την αλήθεια μας και μας την κάνει λιώμα, καθώς παρασιτεί επάνω σε ότι ζωντανό και αυθεντικό είχε.

«πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις»

Ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο απ’ ό,τι σήμερα, καθώς κινδυνεύει να μην διαθέτει πλέον τα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί μπορεί μετά την Άλωση του 1453, να χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμενε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και, μέχρι το 1922, αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση της παρουσίας μας.

«Το Ελληνόπουλο»: Όταν ο Καμύ υποστήριζε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα

του Γιώργου Μυλωνά από το liberal.gr

Η σύλληψη από τους Βρετανούς του 23χρονου Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή και η καταδίκη του σε θάνατο συγκλονίζει τον Αλμπέρ Καμύ κι αποφασίζει να γράψει «Το Ελληνόπουλο» («L΄enfant grec»), στη γαλλική εφημερίδα «L΄ Express» την 6η Δεκεμβρίου 1955. Εκεί, εντυπωσιάζει ο στοχαστής όχι μόνο για την πίστη του στον Ελληνισμό που βλέπει ως θεμέλιο για το στήσιμο της νέας Ευρώπης, αλλά για την προωθημένη πολιτική του σκέψη που αντιλαμβάνεται τη θέση της Κύπρου και την υψηλή γεωστρατηγική της σημασία στο δυτικό κόσμο (την αποκαλεί αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης). Γράφει, λοιπόν, ο συγγραφέας που μας έδωσε τις ρίζες της ρήξης:

«Εδώ και λίγες εβδομάδες, η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ἠρωά της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχαλάκη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο µε τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήµερα – και μάλιστα µε τρόπο φρικιαστικό. Για µια ακόµη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για µια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για µια ακόµη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόµη µεγαλύτερη µια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσµα παρά τον πολλαπλασιαμό των εξεγέρσεων. Τώρα σήμανε η ώρα για τους μάρτυρες που, ακούραστοι όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να κάνουν γνωστή σ᾿ έναν αδιάφορο κόσµο την διεκδίκηση ενός λαού που τον ξέχασαν όλοι εκτός απ᾿ τον εαυτό του.

Ο Σταύρος Λυγερός για τον υποψήφιο αντιπρόεδρο Βανς.

Το SLpress.gr σε συνεργασία με το Cognosco Team παρουσιάζουν το ΕΝ ΘΕΡΜΩ για καυτά θέματα της επικαιρότητας.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/6Ik1r_uHovI?si=cAODpd-pjet3HWOC

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άτυπος πόλεμος και όχι πρόκληση το επεισόδιο στην Κάσο

24/07/2024

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Η Τουρκία στην Κάσο αμφισβητεί, όχι ρητορικώς, αλλά δια των όπλων, όχι κάποια κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Αυτό το πράττει, καταρχάς, δια της ένοπλης παρουσίας της μέσα σε χώρο ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή στα 12 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων.

Ακόμη και αν η Ελλάδα δεν έχει προβεί στην (επιβεβλημένη από το διεθνές δίκαιο αλλά και τη διεθνή πρακτική) επέκταση των χωρικών της υδάτων, ο χώρος μεταξύ έξι και δώδεκα ναυτικών μιλίων δεν παύει να αποτελεί αναντίρρητο χώρο εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Επιπροσθέτως, η Τουρκία, δια της ένοπλης παρουσίας της και όχι απλώς δια ρητορικών διακηρύξεων, αμφισβητεί το δικαίωμα των ελληνικών νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Προσοχή, δεν αμφισβητεί το εύρος της ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, αλλά γενικώς το να έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, επιδιώκοντας να επιβάλει το παρανοϊκό αφήγημά της ότι τα ελληνικά νησιά αποτελούν προέκταση της μικρασιατικής ακτής και “κάθονται” πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Μικράς Ασίας, σαν να ήτανε πλωτές εξέδρες.


Περιττεύει να πούμε ότι οι τουρκικές θέσεις παραβιάζουν προκλητικά, ολοκληρωτικά και απόλυτα το διεθνές δίκαιο. Τόσο τη συνθήκη UNCLOS για το Δίκαιο της Θάλασσας, όσο και την ιστορικής σημασίας απόφαση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης το Καλοκαίρι του 2016, κατόπιν προσφυγής σε αυτό των Φιλιππίνων, που “πακτώνει” τα δικαιώματα των νήσων και κονιορτοποιεί τα, έτσι και αλλιώς ανύπαρκτα, επιχειρήματα της Άγκυρας και άλλων “χερσαίων” Δυνάμεων του πλανήτη, περί “ανωτερότητας” της ηπειρωτικής ακτής έναντι των νήσων.

Αγία Μαρία Σκομπτσόβα (2).

Του Ανδρέα Αλεξόπουλου 

Σε συνάρτηση με το προηγούμενό μου ποστ για την αγία Μαρία Σκομπτσόβα.

Θα ήθελα να κάνω ορισμένες διευκρινήσεις σε σχέση με την αγία Μαρία, ώστε να διαλυθούν κάποιες παρανοήσεις.

Ο βίος της αγίας ήταν συναρπαστικός, θα τολμούσα να πω μοναδικός, σίγουρα δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα συναξάρια αγίων στα οποία έχουμε συνηθίσει. Η αγία είναι ένα φαινόμενο sui generis.

Με πολλή μεγάλη μου χαρά είδα τη θερμή ανταπόκριση και το ενδιαφέρον όσων αφιέρωσαν τον χρόνο τους να διαβάσουν το ποστ. Διαπίστωσα μάλιστα ότι είναι μία άγνωστη αγία για τους περισσότερους από εμάς (ούτε εγώ την ήξερα πριν την προτροπή του καθηγητή μου, Θανάση Παπαθανασίου).

Διαπίστωσα όμως και κάτι άλλο, ότι ακόμα προκαλεί, 20 χρόνια μετά την αγιοκατάταξή της αποτελεί πέτρα σκανδάλου, που δύσκολα χωνεύεται. Παρατήρησα μία προσπάθεια να την φέρουμε στα μέτρα μας. Το ίδιο έπαθα και εγώ την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή μαζί της (όχι μόνο με τον βίο της, αλλά και με τα λιγοστά θεολογικά της κείμενα, τα οποία είναι θεολογικά διαμαντάκια). Ήταν τουλάχιστον δυο με τρεις γενιές μπροστά από την εποχή της...αλλά να το παράδοξο: ήταν στην καρδιά του Ευαγγελίου, συνεπώς δίπολα τύπου συντηρητικός-προοδευτικός διαστρεβλώνουν τα πράγματα. Ήταν στην ουσία της Παράδοσης, στο κέντρο του Ευαγγελίου, ήταν μια εικόνα της σταυρικής αγάπης του Χριατού.

Η ελευθερία της αγίας και η πλήρη της αδιαφορία για την τυπολατρία, τον πουριτανισμό και τη σεμνοτυφία είναι κάτι που δύσκολα χωρά στα μέτρα μας, στην ασφαλή μας ευσέβεια.

Κάποιος φίλος, πολύ εύστοχα την αποκάλεσε "φρικιό". Σίγουρα θα της άρεσε και της ίδιας. Όντως, η μοναδικότητά της, η ετερότητά της σε σχέση με τα ειωθότα έχει κάτι φρικιαστικό για τις νόρμες μας: η αγία μας βγάζει τη γλώσσα. Δεν χωρά στα καλούπια μας και αυτό μας ανησυχεί. Ο ίδιος φίλος τα συνόψισε τέλεια: παντρεμένη δις, χωρισμένη δις, με εξώγαμο, σοσιαλίστρια, καπνίστρια με ράσο, ζυθοκαταναλώτρια (δική μου λέξη), αντιφασίστρια φουλ, απειθής σε πνευματικούς, άτακτη στον μοναχικό της κανόνα, αντι-αντισημίτης, δεν τηρούσε με ακρίβεια νηστείες, καμιά φορά έχανε ακολουθίες, θεριό ανήμερο. Είχε όλα τα red flags για τον τακτοποιημένο ευσεβισμό μας.

Πέρασαν 14 χρόνια αλλά αυτή είναι η παρακμή της χώρας

Το παρακάτω κείμενο* κυκλοφόρησε και ως φυλλάδιο από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος* με τίτλο «Προς το λαό». Είναι επίκαιρο και θα έπρεπε η Εκκλησία να το επαναφέρει κάθε χρόνο αποδομώντας το αφήγημα της πολιτικής τάξης της χώρας και τα πανηγύρια στο Προεδρικό Μέγαρο.

Προς το λαό

«ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ». 

Έκδοση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Έλλάδος, Αθήνα, τηλέφωνο 210-7272.204.

 Διανέμεται δωρεάν.

Η Ιεραρχία της Έκκλησίας τής Έλλάδος, η όποία συνήλθε στήν τακτική Συνε­δρία της άπό 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται τήν ανάγκη νά άπευθυνθεί στό πλήρωμά της, στό λαό του θεού, άλλά καί σέ κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιά νά μι­λήσει μέ τή γλώσσα τής άλήθειας καί τής άγάπης.

Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου­με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.

Μαρία Σκόμπτσοβα, αγία και ποιήτρια

Γιάννης Πατσώνης

Jason Landsel / Plough

H Μαρία Σκόμπτσοβα, μητέρα Μαρία του Παρισιού, όπως την απέδωσε σχεδιαστικά ο Jason Landsel.

Πατρός Σεργέι Χάκελ, Η αγία Μαρία των Παρισίων, μετάφραση από τα αγγλικά, Νίκη Τσιρώνη, Ακρίτας, β’ έκδ., Αθήνα 2021, 260 σελ.

Η ιστορία της Μαρίας Σκόμπτσοβα, μιας άθεης Λετονής που δραπέτευσε από τη Σοβιετική Ένωση και, στο Παρίσι, πιστή χριστιανή πλέον, έζησε τη ζωή της θυσιαστικά, για όσους είχαν ανάγκη. Ο θάνατός της στο Άουσβιτς έκλεισε έναν ηθικό κύκλο αφοσίωσης και αφιέρωσης στους άλλους. Γιατί αξίζει η υπόμνηση της παρουσίας της. [ΤΒJ]

Η Ελισαβέτα (Λίζα) Πιλένκο γεννήθηκε το 1891 στην Ρίγα της Λετονίας και μεγάλωσε στην Ανάπα, στις ακτές της Μαύρης θάλασσας, όπου ο πατέρας της ήταν δήμαρχος. Ο θάνατός του, μετά από αγώνες που έκανε εναντίον αισχροκερδών καταχραστών του βοτανικού κήπου, πλήγωσε την ευαίσθητη, μα και παθιασμένη για τη δικαιοσύνη καρδιά της (τότε ήταν 14 χρόνων) και την οδήγησε στην αθεΐα, γιατί κλονίστηκε συθέμελα η πίστη της – «αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη, άρα ούτε και Θεός». Το 1906 μετακόμισαν στην Πετρούπολη, όπου συνδέθηκε με ριζοσπαστικούς καλλιτεχνικούς κύκλους, παρακολουθούσε διαλέξεις στον «Πύργο», ένα γνωστό φιλολογικό «σαλόνι», όπου μιλούσαν για όλα με επαναστατικό ζήλο, μα «δεν έδιναν την ζωή τους». Εκεί γνώρισε τον Αλεξάντερ Μπλοκ (1880 -1921, άσκησε έντονη επίδραση στην γενιά του κατά την περίοδο που ονομάστηκε «αργυρός αιώνας» της λογοτεχνίας), τον Αλεξέι Τολστόι, τον Ίλια Έρενμπουργκ, που στην αυτοβιογραφία του τη θυμάται σαν ένθερμη σοσιαλίστρια. Άριστη στις επιδόσεις της στα μαθήματα, για ένα διάστημα δίδασκε τα βράδια σε εργάτες εργοστασίων. Στα 19 της, το 1910, παντρεύτηκε έναν μπολσεβίκο που είχε εκτίσει τρία χρόνια φυλακή για επαναστατική δράση, αλλά ο γάμος κράτησε δυο χρόνια. Από μια άλλη σχέση, όταν ερωτεύτηκε «έναν απλό γήινο άνθρωπο» του οποίου ούτε το όνομα δεν μας διασώζεται, γεννήθηκε μετά ένα χρόνο το πρώτο της παιδί, η Γκάινα (από το ελληνικό όνομα «γαία»).

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΑΠΟΥ;

Παρακολουθῶ -μὲ ὅση ὑπομονὴ μοῦ ἔχει ἀπομείνει- τὶς δηλώσεις διαφόρων ἀναλυτῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν αἰσχρὴ ἐπέτειο τῶν 50 χρόνων τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς τῆς Κύπρου. Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναλυτὲς ἦταν νέοι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀναρωτιέμαι τί ἔκαναν τότε: ἀποθέωναν τόν «σωτῆρα» Καραμανλὴ ἤ τραγουδοῦσαν «τὴν ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς» στὶς συναυλίες τοῦ Θεοδωράκη, τὴν ὥρα ποὺ ἀκριβῶς οἱ Τοῦρκοι καταλάμβαναν τὸ 38% τῆς Κύπρου; 

Γιατί σημασία δὲν ἔχουν οἱ ἀναλύσεις τους γιὰ τὴν Κύπρο ποὺ χάνεται, τὴν ἑλλαδίτικη ὑποχωρητικότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἄλλα τέτοια (σωστά), τὴν ὥρα ποὺ βρίσκονται σὲ ἡλικία ποὺ ἀνησυχοῦν καὶ γιὰ τὸν προστάτη τους, ἀλλὰ τί ἔκαναν ὅλοι αὐτοί τότε, μαζὶ μὲ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ φυσικά. Ἤθελαν πόλεμο ἤ ὄχι; 

Ὅλοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι κανένας ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμή (οὔτε οἱ χουντικοὶ οὔτε οἱ δημοκράτες ὅλων τῶν χρωμάτων) δὲν ἤθελε νὰ πολεμήσει ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Κύπρο. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι καμμία πολιτικὴ ἡγεσία δὲν μίλησε γιὰ πόλεμο καὶ κανένα μαζικὸ λαϊκὸ συλλαλητήριο δὲν ἔγινε μὲ αἴτημα ὑπὲρ τοῦ πολέμου. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὅλοι προτίμησαν τὴν ἡσυχία τους καὶ ἄφησαν τὴν Κύπρο στὸ ἔλεος τοῦ Ἀττίλα. Θεμελίωσαν τὴν καλοπέρασή τους πάνω στὰ ἀποκαΐδια τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας, ποὺ ἡ Ἑλλάδα μποροῦσε (καὶ ὄφειλε) νὰ μὴν ἀφήσει νὰ συμβεῖ. 

Τὸ πόσο οἱ «Νεοέλληνες» (ἤ καλύτερα οἱ Νεοελλαδίτες) χαλάσανε τὴν ζαχαρένια τους γιὰ τὴν Κύπρο τὸ ἀποδεικνύει ἀπερίφραστα τὸ 54% ποὺ ἔδωσαν στὸν Καραμανλή -τὸ ὑψηλότερο ποσοστὸ ποὺ ἔχει σημειωθεῖ σὲ βουλευτικὲς ἐκλογές- μετὰ τὴν νωπὴ προδοσία ποὺ διέπραξε ἀρνούμενος νὰ ἐμπλακεῖ ἡ Ἑλλάδα σὲ πόλεμο, διότι ἡ «Κύπρος κεῖται μακράν». Ἕνας βέρος ἐθνοπροδότης ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες σέ «ἐθνάρχη». 

Αριστομένης Ι. Συγγελάκης / Η Εθνική Αντίσταση έσωσε την Μακεδονία από τους Βούλγαρους

Αριστομένης Ι. Συγγελάκης / Η Εθνική Αντίσταση έσωσε την Μακεδονία από τους Βούλγαρους

Αριστομένης Ι. Συγγελάκης

«Πριν ένα χρόνο ακόμα, υπήρχαν, θυμάστε, διαδηλωτές και συμπαθούντες έστω, αλλά θεατές. (…) Σ’ αυτές τις διαδηλώσεις της Άνοιξης και του Καλοκαιριού του ’43 και περισσότερο απ’ όλες σ’ αυτήν εδώ, όλα τα φράγματα είχαν σπάσει. Κι όταν σπάσουν όλα όσα χωρίζουν την πρωτοπορία από τη μεγάλη μάζα του λαού, όταν πρωτοπορία και μάζα γίνονται ένα – μία πρωτοπόρα λαϊκή μάζα που εξορμά αποφασισμένη για όλα, δεν αντέχει πια κανένα φράγμα».

Πέτρος Ανταίος, Αντιστασιακός (1920-2002)

Στα τέλη του 1942, μετά το ορόσημο του Γοργοποτάμου, η Αθήνα και όλη η Ελλάδα φλέγεται από επαναστατικό πυρετό. Τον πάνδημο συναγερμό της Μάχης της Κρήτης, καταλύτη και θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής λαϊκής Αντίστασης, ακολουθούν ηρωικές πράξεις της «αυθόρμητης Αντίστασης», με κυριότερες τη θυσία του Μάθιου Πόταγα και το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη από τους 19χρονους φοιτητές Λάκη Σάντα και Μανώλη Γλέζο.

Πολύ γρήγορα, όμως, αναπτύσσονται ολοένα και πιο οργανωμένες μορφές Αντίστασης, όπως π.χ. η Εθνική Αλληλεγγύη, που ιδρύθηκε τον Μάιο του 1941 κι οργάνωσε τη λαϊκή πρόνοια σώζοντας τους Έλληνες από την πείνα και το Εργατικό ΕΑΜ (η ίδρυσή του στις 16 Ιουλίου 1941 προηγήθηκε της ίδρυσης του ΕΑΜ) που συσπείρωσε στις γραμμές του το σύνολο των εργατών κι υπαλλήλων της χώρας.

Αλλά και κορυφαία αντιστασιακά γεγονότα όπως η απεργία των τριατατικών, τον Απρίλιο του 1942, που εξελίχθηκε σε καθολική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων κι αποτέλεσε τη μόνη νικηφόρο απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη. Καθώς και η ανατίναξη των γραφείων της ναζιστικής-δωσιλογικής οργάνωσης ΕΣΠΟ από την ΠΕΑΝ στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, που είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που δεν στήριξε με εθελοντές την χιτλερική επιδρομή εναντίον του λαού της ΕΣΣΔ!

Με βάση τα παραπάνω, η Αθήνα δικαίως χαρακτηρίζεται ως «η πρώτη αντιστασιακή πρωτεύουσα της Ευρώπης».

Η ίδρυση της ΕΠΟΝ στις 23 Φεβρουαρίου 1943, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης νεολαίας στην Ευρώπη, σηματοδοτεί σπουδαίες εξελίξεις. Στις 24 Φεβρουαρίου η νεολαία της Αθήνας ξεχύνεται στους δρόμους ενάντια στην πολιτική επιστράτευση. Στις 25 Φεβρουαρίου 1943 πραγματοποιείται νέα απεργία των τριατατικών και την ίδια μέρα ανακοινώνεται το διάταγμα της δωσιλογικής «κυβέρνησης» περί υποχρεωτικής εργασίας. Στις 28 Φεβρουαρίου, η πάνδημη συμμετοχή και το ανυπότακτο πνεύμα του λαού της Αθήνας μετατρέπει την κηδεία του Κωστή Παλαμά σε μεγάλο αντιστασιακό γεγονός.

Αγία Μαρία Σκομπτσόβα ή, όπως είναι αλλιώς γνωστή, αγία Μαρία των Παρισίων

Του Ανδρέα Αλεξόπουλου

Στις 20 Ιουλίου γιόρταζε η αγία Μαρία Σκομπτσόβα ή, όπως είναι αλλιώς γνωστή, αγία Μαρία των Παρισίων.

Η αγία Μαρία είναι μοναδική από κάθε άποψη. Έζησε δέκα ζωές, ήταν μια φωτιά που έκαιγε, ένας σεισμός που κλόνιζε κάθε σιγουριά και βεβαιότητα των γύρω της. Η αγία ήταν ένα κινούμενο σκάνδαλο. Ο Αντώνιος του Σουρόζ (αυτή η μεγάλη μορφή της σύγχρονης Ορθοδοξίας), φοβόταν να την πλησιάσει. Τι να πρωτοπώ; Είχε κάνει δυο γάμους, δυο φορές χώρισε, είχε τρία παιδιά -τα δύο τα έχασε από αρρώστιες, το τρίτο, ο Γιούρι, μαρτύρησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης- και το ένα μάλλον από παράνομη σχέση. Ήταν ποιήτρια, μάχιμη σοσιαλίστρια, ασυμμάζευτη, ανυπότακτη. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Ήταν επαναστάτρια, όχι του καναπέ και της βολής. 

Θεωρώ ότι ήταν και μία εξέχουσα φεμινίστρια, χωρίς να ανήκε σε κάποιο φεμινιστικό κίνημα, με την έννοια ότι δεν υποτασσόταν ούτε στην "πατριαρχική" εξουσία του αρχιεπισκόπου Ευλόγιου, ο οποίος την ήθελε μια παραδοσιακή μοναχή που θα αναβίωνε στη Γαλλία τη μεγάλη μοναστική-νηπτική παράδοση. Ναι καλά! Δεν του έκανε τη χάρη. Μάλιστα δεν έκανε ζάφτι με όσους είχαν στο μυαλό τους μια συνηθισμένη εικόνα της πνευματικής ζωής, όπως έχουμε και εμείς. Τους ήταν ανυπόφορη. Μα πώς αλλιώς; Κάπνιζε -ως μοναχή τώρα, με το ράσο- σαν να μην υπάρχει αύριο, πήγαινε και σε κανα μπαρ στο Παρίσι, θα έπινε και την μπυρίτσα της, δεν τηρούσε και πολύ τις νηστείες, δεν ήταν φιλακόλουθος....δεν σου κόλλαγε για μοναχή. Σήμερα θα είχε εξοργίσει πολλούς...Αλλά ήταν εκατό φορές πιο "πνευματική" από όλους τους. 

Η ζωή της ήταν μια ζωντανή ενσάρκωση της θυσιαστικής-σταυρικής αγάπης του Χριστού. Μάνα του κόσμου, δεν υπήρχε ανθρώπινος πόνος που να μην τον γνώριζε. Από το πρωί ως το βράδυ έτρεχε για κάθε καρυδιάς καρύδι: τι ήσουν; Μετανάστης; Άνεργη Μάνα; Πόρνη; Ναρκομανής; Μέθυσος; Άστεγος; Υπερήλικας; Τρόφιμος ψυχιατρείου; Ότι και να ήσουν θα έτρεχε για σένα, είτε για να σου βρει μια στέγη (έψαχνε για σπίτια, τα οποία τα έκανε κέντρα φιλοξενίας) είτε θα σου μαγείρευε είτε θα σε άκουγε μέχρι αργά το βράδυ, θα έκανε μαζί σου κανά τσιγάρο... Μπροστά στη διακονία του πλησίον δεν υπολόγιζε ούτε τυπικά ούτε κανόνες ούτε παραδόσεις... τίποτα: βλέμμα οξύ που έβλεπε την ουσία του χριστιανισμού, καρδιά αδάμαστη...και ένας έρωτας για ζωή, ένα πάθος...δεν είχε ιερό και όσιο λέμε.

Εκδήλωση μνήμης για τον μάρτυρα της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας Σωτήρη Πέτρουλα

Του Αριστομένη Συγγελάκη 

Με μια λιτή εκδήλωση τιμήσαμε χθες βράδυ τη μνήμη του μάρτυρα της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας Σωτήρη Πέτρουλα, ακριβώς στο σημείο όπου δολοφονήθηκε (Σταδίου και Εδουάρδου Λω), στις 21 Ιουλίου 1965. Συμμετείχαν συναγωνιστές του Σωτήρη Πέτρουλα, φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) και δημοκράτες (ένα μέρος μόνο των συμμετεχόντων εικονίζεται στη φωτογραφία).

Πολλά έχουν γραφεί - και δικαίως - για την εμβληματική αυτή φυσιογνωμία του φοιτητικού και ευρύτερα δημοκρατικού κινήματος της πατρίδας μας. Επιτρέψτε μου δύο μόνο επισημάνσεις:

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε στο Οίτυλο το 1942. Η οικογένειά του είχε 25 νεκρούς στη διάρκεια της Κατοχής. Όμως, μετά την απελευθέρωση, αντί οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και οι οικογένειες των θυμάτων της ναζιστικής και φασιστικής θηριωδίας να τιμηθούν από την Πολιτεία υπέστησαν ανείπωτες διώξεις. Έτσι η οικογένεια του Σωτήρη Πέτρουλα αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αθήνα το 1946 για να σωθεί από τις παρακρατικές ορδές.

Ο Σωτήρης Πέτρουλας με σκληρό αγώνα κατόρθωσε να περάσει στην ΑΣΟΕΕ με υποτροφία, ενώ παράλληλα εργαζόταν! Και δεν σταμάτησε ποτέ να συμμετέχει ενεργά και να πρωτοστατεί στους δημοκρατικούς αγώνες της εποχής: αυτοδιάθεση -αντιϊμπεριαλιστική ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, 114, 15%. Πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη!

Το βαθύ κράτος της Σίλικον Βάλεϊ ψήφισε Τραμπ

INFOWAR 20.07.24

Άρης Χατζηστεφάνου

Μια νέα γενιά δισεκατομμυριούχων της Σίλικον Βάλεϊ αποφάσισε να δώσει το δαχτυλίδι των προεδρικών εκλογών στον Ντόναλντ Τραμπ και στους Ρεπουμπλικανούς, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών στο πολιτικό σκηνικό του κλάδου υψηλής τεχνολογίας. Το χρίσμα τους έχει κυρίως οικονομικά χαρακτηριστικά, συχνά όμως συνοδεύεται από ρατσιστικές και φιλοφασιστικές αντιλήψεις.

Για ορισμένους ιστορικούς η 20ή Φεβρουαρίου του 1933 αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη ημερομηνία στην πορεία του Αδόλφου Χίτλερ προς την εξουσία. Περίπου 20 από τους σημαντικότερους βιομήχανους της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν εκείνη την ημέρα στην κατοικία του προέδρου του Κοινοβουλίου και υποσχέθηκαν να στηρίξουν οικονομικά την προεκλογική εκστρατεία του ανθρώπου που λίγο αργότερα θα γινόταν ο φίρερ.

Στις ΗΠΑ, όπου η λέξη φάρσα είναι λίγη για να περιγράψει την επανάληψη της Ιστορίας, μια παρόμοια μάζωξη πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές εβδομάδες στο (αξίας 20 εκατομμυρίων) σπίτι του μεγαλοεπενδυτή της Σίλικον Βάλεϊ, Ντέιβιντ Σακς, στο Σαν Φρανσίσκο. Στόχος δεν ήταν να επιλεγεί ο επόμενος ηγέτης των ΗΠΑ, αλλά ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Ντόναλντ Τραμπ. Το παράδοξο είναι ότι νικητής αναδείχθηκε ο γερουσιαστής του Οχάιο, Τζέι Ντι Βανς, ο οποίος μόλις πριν από μερικά χρόνια παρομοίαζε τον Τραμπ με τον… Χίτλερ.

Οι συνδαιτυμόνες, που είχαν πληρώσει από 300.000 ευρώ έκαστος για να παραβρεθούν στο δείπνο, εξήγησαν στον Τραμπ ότι ο Βανς αποτελεί την καλύτερη επιλογή για τα συμφέροντά τους και πως θα ικανοποιούσε κορυφαίους παίκτες της Σίλικον Βάλεϊ, όπως ο Ελον Μασκ. Ο άνθρωπος όμως που ένιωθε πραγματικά δικαιωμένος εκείνο το βράδυ ήταν ο Πίτερ Τίελ, συνιδρυτής με τον Μασκ του Paypal αλλά και δημιουργός της σκιώδους εταιρείας επεξεργασίας μεγάλου όγκου δεδομένων (Big Data) Palantir. Ο Τίελ έστρωνε εδώ και δεκαετίες τον δρόμο του Βανς με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τώρα βρίσκεται μια ανάσα από το να δει το δημιούργημά του να εισέρχεται στον Λευκό Οίκο. Μόνο το 2022 έδωσε 15 εκατ. δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του Βανς στο Οχάιο, ενώ πιστεύεται ότι στήριζε οικονομικά δεκάδες από τις περίπου 100 start up επιχειρήσεις που είχε δημιουργήσει ο Βανς.

Ο Χρυσόστομος και το κοινωνικό πρόβλημα

Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ των εκδόσεων ΜΗΝΥΜΑ (Αθήνα 1986) έχει ψηφιοποιήσει ο Ιερός Ναός Ταξιαρχών Ιστιαίας και αναρτήσει ο ιστότοπος “Τας Θύρας τας θύρας”. Τη δεύτερη παράγραφο του αποσπάσματος αναδημοσιευουμε στην 1η σελίδα του φύλλου της 11ης Ιουλίου της “Χριστιανικής”.

Ο Χρυσόστομος και το κοινωνικό πρόβλημα

π. Γεωργίου Μεταλληνού (+)

Σε κάθε εποχή το κοινωνικό πρόβλημα, ως απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας μεταξύ των ανθρώπων, δεν παύει να είναι νευραλγικό. Και στην εποχή του Χρυσοστόμου δεν έπαυε να έχει τέ­τοια σημασία. Επειδή δε το πρόβλημα αυτό εκτός από την υλική και οικονομική διάστασή του έχει και πνευματικό χαρακτήρα, δεν ήταν δυνατόν μια προσωπικότητα σαν τον Χρυσόστομο να το αντιπαρέλθει. Είναι τόσο συχνές και εκτεταμένες οι αναλύσεις του γύρω από αυτό το θέμα, ώστε μπορούμε αδίστακτα να πούμε, ότι προσφέρει έτοιμο χρι­στιανικό κοινωνικό – οικονομικό «σύστημα», που αποτελεί έκφραση και δικαίωση του Ευαγγελίου στην καθημερινή πραγματικότητα.

Ο Χρυσόστομος αποτελεί στο σημείο αυτό την αφετηρία, για να βοηθή­σει την Εκκλησία σαν λαό του Θεού και στην εποχή μας να βρει το σωστό της δρόμο. Το σχήμα: πλούσιοι και πτωχοί, και μάλιστα στο χώρο της Εκκλησίας, υπήρξε για τον Χρυσόστομο ένας σταυρός. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο, που ισχύει μέχρι σήμερα, θέλει το άτομο απόλυτο κύριο της ιδιοκτησίας του. Μια τέτοια θεωρία ο Χρυσόστομος ως χρι­στιανός την απορρίπτει κατηγορηματικά. Η απόλυτη κυριότητα των αγαθών ανήκει στον Θεό, και των ελευθέρων αγαθών και των παραγομένων από τον άνθρωπο οικονομικών αγαθών. Στην Εκκλησία η λέξη «δικό μου» και «δικό σου» δεν έχουν νόημα, γιατί τίποτε δεν είναι στον κόσμο αυτό δικό μας (ΕΠ. 61,85). Του Κυρίου η γη και το πλή­ρωμα αυτής! Αφού λοιπόν, μοναδικός ιδιοκτήτης του κόσμου είναι ο Θεός, τα του κόσμου δεν ανήκουν σε μεμονωμένα άτομα, αλλά στο σύνολο. «Τα γαρ του Δεσπότου πάντα κοινά». (ΕΠ. 62,563). Έπειτα, οι άνθρωποι και μάλιστα οι χριστιανοί είναι όλοι αδελφοί. Δεν υπάρχουν άτομα, αλλά πρόσωπα σε κοινωνία με τον Θεό και μεταξύ τους. Γι’ αυτό κανείς δεν θα τολμήσει ποτέ να πει «Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς», αλλά «Πάτερ ημών» (ΕΠ. 57,278)!

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται να δείχνει μερικές φορές ο Χρυσόστομος μίαν ανοχή απέναντι στον πλούτο, που μερικοί το εκλαμβάνουν ως συγκατάβαση. Όταν τούτο δεν γίνεται απ’ αυτούς σκόπιμα, πρόκειται για καθαρά παρεξήγηση. Είναι γεγονός ότι γράφει ο Χρυσόστομος: «Πλούσιος ει; ου κωλύω. Άρπαξ ει; κατηγορώ. Έχεις τα σα απόλαυε. Λαμβάνεις τα αλλότρια; ου σιγώ» (ΕΠ. 52,399). Και αλλού: «ου κελεύομεν μη πλουτείν, αλλά χωρίς πλεονεξίας, χωρίς αρπαγής...».

Ο Χρυσόστομος όμως, όπως γενικά οι Πατέρες, μιλώντας για τον πλού­το, διακρίνει δύο περιπτώσεις, την κτήση του πλούτου και τη χρήση του. Δεν είναι, έτσι, «πας πλούτος παρά Κυρίου». (ΕΠ. 61,293). Ο πλούτος, που προέρχεται από ύποπτες και ηθικώς επιλήψιμες πηγές, καταδικάζεται. Ακόμη και ο πλούτος εκ κληρονομιάς δεν μπορεί να βρει πλήρη δικαίωση, αφού δεν προέρχεται από την τίμια εργασία του ανθρώπου (ΕΠ. 62,563), η οποία, βεβαίως, μπορεί να μην έχει την δύναμη να συσσωρεύσει θησαυρούς, μπορεί όμως να εξασφαλίσει στον άνθρωπο κάποια άνεση.

ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑ Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑ-ΟΧΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ..ΑΙΜΑ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ

ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑ Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑ-ΟΧΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ..ΑΙΜΑ  ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ

 ......"Που είναι η μάνα σου, μωρή;...

....Μέσα στην παγωνιά του πρωϊνού, ήτανε 20 του Γενάρη του 1946, πρέπει να ’τανε μέρα Κυριακή, γιατί η μάνα μου επέμενε να μου φορέσει τα τσαρουχάκια μου…»Έτσι ξεκινά η αφήγηση της Δήμητρας Πέτρουλα, αφήγηση  που κόβει σαν το καλοακονισμένο ξυράφι, ή σαν το καλοακονισμένο χαρτί, την γυαλιστερή επιφάνεια της (νεο) ελληνικής ιστορίας. Μπροστά στα μάτια του 6χρονου μια κάνη κι ένα κτήνος. Πίσω του μια συμμορία ΧΙΤΩΝ που μιμούνταν τις μαζικές δολοφονίες των ναζί – δασκάλων τους. Μπροστά και πίσω η ανθρώπινη τραγωδία, στην οποία οι πρωταγωνιστές μπορεί ν’ αλλάζουν ονόματα (ενίοτε και ρόλους κι ας πονά κι απαιτεί την ίδια καταγγελία,  παρόλο που δεν αλλάζει τα κόζα της ιστορίας), ιστορία που μπορεί να μεταμφιέζεται ανάλογα το πλαίσιο λιγάκι διαφορετικά,  αλλά οι βασικές δομές της αποκτήνωσης και της αντίστασης εναντίον της παραμένουν.

–  Σε λίγο, το εξάχρονο, το μόνο που επέζησε μονάχα γιατί ένας απ τους χίτες «φοβήθηκε τον θεό» κι αποφάσισε να το φαν τα τσακάλια παρά να το καθαρίσουν οι ίδιοι, θα έμενε 2 μέρες πάνω στο βουνό ανάμεσα στα πτώματα και στα γκρέμια. Θα έβλεπε τις κότες να τρώνε τα μυαλά του πατέρα, το αδικοσκοτωμένο σκυλάκι που λάτρευε τον Λεούτση της, φριχτά δολοφονημένο, την μητέρα με τα έντερα έξω, την αδερφή ν’ αργοπεθαίνει βογγώντας, θαρρώντας πως είναι ένα παιχνίδι προσμονής και πως θα σηκωθούν όλοι.

Κι ύστερα η διαδρομή σε μια Ελλάδα που αργοπέθαινε ενώ εκσυγχρονιζόταν, χάνοντας αυτό που σε κάνει παντοτινά ζωντανό: την ψυχή σου. Το δύσκολα κρυμμένο σοκ παρά τα αναμενόμενα και τόσο βαρετά πάντοτε φληναφήματα ακόμη κι από τις μιντιακές καταγραφές της εποχής, το απίστευτο κυνηγητό στην μικρούλα επιζήσασα που είχε αντικαταστήσει εντός της όσον αφορά το περιεχόμενο της ερώτησης την βιολογική μάνα με την πατρίδα, η σκληράδα ακόμη κι από οικογένειες συγγενών, η χυδαιότητα του να σου βάζουν χέρι γιοι σε σπίτια που σε φιλοξενούσαν καλοί ξένοι και να καλύπτεται ο γιος (στην πραγματικότητα αυτός ο σιχαμερός συνδυασμός αυθαιρεσίας του πολίτη κι αναλγησίας ενός κράτους μπροστά ακόμη και στα παιδιά των «μιασμάτων»), η αλληλεγγύη από δικούς αλλά κι από δυο τρεις ιδεολογικούς αντιπάλους που θελαν μες στον χαμό να κρατήσουν ανθρωπιά και την σώσαν, η οικογένεια με τους 31 νεκρούς από το άμεσο της περιβάλλον και με τους επιπλέον 42 στο ευρύτερο, νεκροί που δεν περιλαμβάνονται στη λίστα παιδιά που καθώς δεν μπορούσαν να βρουν οι γονείς τους δουλειά πωλούσαν χαρτομάντηλα ή γίναν λουστράκοι και τους άλεσε το τραμ, (σε ένα ιδιότυπο αλλά εντελώς υπαρκτό καθεστώς απαρτχαϊντ που οι καλές συνοικίες και οι καλές οικογένειες δεν ήθελαν να δουν, τρε μπαναλ, την ίδια ώρα που ξεκοκάλιζαν το σχέδιο Μάρσαλ στα πάνω πατώματα ή έπαιρναν κανά ξεροκόμματο στα κάτω) αγκαθωτές μνήμες μετέπειτα χαμένων που τους είχε στήριγμα, ονόματα μιας παράθεσης που ματώνει στο τέλος και σε κάνει να σιωπάς, μια Μάνη που έτσι μην αφήνοντας ζωντανό ή μη διωκόμενο απ’ τον τόπο, έγινε «μαύρη», η κόρη του Πέτρουλα, του αντάρτη,  η θεία του Σωτήρη…