Το Πνεύμα του Θεού στην Ιστορία Σχόλιο στο Β´ ανάγνωσμα του Εσπερινού της Γιορτής της Πεντηκοστής

Το Πνεύμα του Θεού στην Ιστορία

Σχόλιο στο Β´ ανάγνωσμα του Εσπερινού της Γιορτής της Πεντηκοστής

Του Μιλτιάδη Κωνσταντίνου

Το Άγιο Πνεύμα είναι ο συμπαραστάτης όλων των ανθρώπων· είναι ο Θεός που κατοικεί μόνιμα στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς τίποτα μεγάλο, τίποτα θαυμαστό, τίποτα δύσκολο, τίποτα αξιόμισθο, καθώς παρέχει τη συμπαράστασή του δωρεάν. Χρειάζεται μόνον απόφαση να τη δεχθεί κανείς, και με αυτή τη διαβεβαίωση ολοκληρώνει την εξαγγελία του ο προφήτης:

Τότε, καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Έτσι, στο όρος Σιών και στην Ιερουσαλήμ θα βρίσκεται όποιος έχει σωθεί, σύμφωνα με όσα έχει υποσχεθεί ο Κύριος, κι ακόμα όποιοι μετέφεραν το χαρμόσυνο μήνυμά του σ’ εκείνους που ο Κύριος έχει προσκαλέσει (Ιωη 3:5).

Βλ περισσότερα: https://free.openeclass.org/modules/announcements/index.php?course=INT392&an_id=7793&fbclid=IwAR1yl6sgaZQNZKjaFpFeMj4R747kuRIBe8_FE1syuwUSbh7z5iAi1Bbtams

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου,

 Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Η συνέχεια του κειμένου ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://dimoskaipoliteia.gr/2021/06/16/pros-theou-ochi-aerostegeis/

Ανάρτησηη από:geromorias.blogspot.com

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας από το Die Linke

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ DIE LINKE

 
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ 

                _____***_____

  

Αγαπητή/ε

όταν δεκαετίες πριν ξεκίνησα τον αγώνα μου για την επιστροφή των Ανθρωπιστικών Αξιών στην Μικρά Ασία, Ζώνη της Humanitas την ονόμαζε ο Κικέρων, μετέφρασα στην Ελληνική τα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ για το Ανατολικό Ζήτημα.

Είναι νομίζω η πρώτη και μόνη έκδοση σε άλλη γλώσσα.

Διαβάζοντας πριν λίγες ημέρες έναν Λόγο Παρρησίας της ηγεσίας της Die Linke, του κόμματος σας ο οποίος αναφέρονταν στην γενοκτονία των Ποντίων σκέφθηκα: Είναι ακόμη ζωντανό το πνεύμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην Γερμανία.

Για εμένα που έχω θετικές μνήμες από συζητήσεις σε ακαδημαϊκούς και πολιτικούς θεσμούς στην Γερμανία ήταν αναμενόμενο.

Πρόκειται για μια ευγενή πολιτική πράξη Ιστορικής σημασίας.

Η Μικρά Ασία βγαίνει από την γεωπολιτική φυλακή της που δολοφονούσε επί δεκαετίες την Μνήμη, την Αλήθεια, την Επιστήμη, τους Αυτόχθονους Λαούς.

Θα ήθελα να σας συγχαρώ ως Πολιτικό Κίνημα, ως Die Linke, και τον καθένα σας, την κάθε μία προσωπικά.

Η Die Linke πρέπει να είναι υπερήφανη για την πράξη της.

Έριξε ένα τείχος. Τα τείχη στην Ευρώπη για την Μικρά Ασία είναι πολλά. Είναι περισσότερα στην ίδια την Μικρά Ασία.

Αντιπροσωπεύει ένα δικό μου προσωπικό Δώρο Ιδεών, Λόγου, Νέων Οριζόντων προς εσάς το βιβλίο που σας αποστέλλω.

Η Ευρώπη και η μικρή αδελφή της η Μικρά Ασία έχουν ανάγκη τον Λόγο και μια Ανθρωπιστική Ματιά.

Χωρίς Μνήμη και Λόγο δεν υπάρχει Ανθρωπισμός και Πολιτική.

Με τις καλύτερες ευχές μου

Σας Χαιρετώ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

       _____****_____ 

  Το κείμενο στη  γερμανική γλώσσα

Sehr geehrte Damen und Herren,

als ich vor Jahrzehnten meinen Kampf für die Rückkehr der humanitären Werte in Kleinasien begann, Cicero nannte sie Zone der Humanitas, übersetzte ich die Texte von Rosa Luxemburg zur Ostfrage ins Griechische.

Ich denke, es ist die erste und einzige Ausgabe in einer anderen Sprache.

Als ich vor einigen Tagen eine Rede der Führung Ihrer Partei "Die Linke" las, die sich auf den Völkermord an Pontos bezog, dachte ich: Der Geist von Rosa Luxemburg lebt immer noch in Deutschland.

Für mich, der positive Erinnerungen an Diskussionen in wissenschaftlichen und politischen Institutionen in Deutschland hat, war das zu erwarten.

Dies ist ein nobler politischer Akt von historischer Bedeutung.

Πόσο άρρωστο είναι το σύστημα υγείας;

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Δεν πληρώνει ο πολίτης για υγειονομική κάλυψη, γιατί θα πρέπει να καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα; Με όση διακριτικότητα και επιείκεια να το προσεγγίσεις το θέμα, γίνεται ορατό πόσο άρρωστο είναι το σύστημα υγείας

Συνηθίζουμε, κυρίως στα χρόνια της πανδημίας, να αναφερόμαστε σε ήρωες γιατρούς και υγειονομικούς γενικότερα. Απόλυτα σωστό.

Για το σύστημα υγείας, μπορούμε να πούμε το ίδιο;

Φαντάζομαι πως όλοι μας έχουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες εμπειρίες. Πόση ασφάλεια μπορεί να αισθανθεί ο πολίτης με την πρωτοβάθμια φροντίδα που υπάρχει, εάν απευθυνθεί σε Τ.ΟΜ.Υ. (Τοπικές Ομάδες Υγείας), για απλά πράγματα όπως προβλήματα μέσης για παράδειγμα, και διαπιστώσει παντελή έλλειψη γιατρών; Μόνο δύο μέρες έχουμε γιατρό, σου λένε.


Ναι, αλλά δεν σε πιάνει η μέση προγραμματισμένα, Δευτέρα ή Τρίτη. Τις άλλες μέρες τι γίνεται; Απευθύνσου στο νοσοκομείο, τι να κάνουμε; Μα αν πάμε στο νοσοκομείο για να γράψουμε δύο ενέσεις για την μέση, οι άλλοι πού θα πάνε; Ναι, αλλά ο γιατρός μοιράζεται πλέον σε πέντε θέσεις για να βοηθήσει το σύστημα, σου απαντάνε.

Μα το σύστημα δεν μας επέβαλλε, ετσιθελικά, να χρεωθούμε σε συγκεκριμένη Τ.ΟΜ.Υ. για να υπάρχει το ιστορικό μας και να μπορούμε να εξυπηρετούμαστε για τα απλά καθημερινά ή να μας κατευθύνουν σε συγκεκριμένες ειδικότητες; Άγονες διαμαρτυρίες, που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε προσωπικές αντιλογίες, οι οποίες αδικούν υπηρετούντες και υπηρετούμενους, νοσηλευτές και νοσηλευόμενους.

Αλλά και σε δευτεροβάθμια φροντίδα, τα πράγματα δεν είναι πιο ρόδινα. Πόσο θα κόστιζε η αργοπορία στο νοσοκομείο αν ακολουθούσαμε τις τηλεφωνικές υποδείξεις (δικαιολογημένα για το σύστημα, λόγω του κορεσμού των νοσηλειών, αδικαιολόγητα όμως για τον κάθε ασθενή, αφού όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά), να περιμένουμε δύο μέρες ακόμα με αντιπυρετικά; Ας είναι καλά οι φίλοι γιατροί που μας συστήσανε επίσπευση.


Σας έχει τύχει να νοσηλευτείτε για κορωνοϊό και μετά την έξοδό σας να μην ξέρετε τι πρέπει να κάνετε; Σχεδόν καμιά συμβολή για τον νοσούντα και το οικογενειακό του περιβάλλον. Αν συνεχίζει ή όχι να μεταδίδει τον ιό, αν και για πόσο πρέπει να παραμείνει σε κατ’ οίκον καραντίνα, αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που δεν νόσησαν, πρέπει να συνεχίσουν την δική τους καραντίνα και για πόσο, αν, αν, αν …

19η Μάη: ημέρα μνήμης, συμβολισμός και ορόσημο για το μέλλον

19η Μάη: ημέρα μνήμης, συμβολισμός και ορόσημο για το μέλλον

Έργο του Gjergj Kola για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις

Αντισθένης

  Από: Ιάσων Γαβριηλίδης

Η γνώση της σύνδεσης ανάμεσα στους όρους και το περιεχόμενο τους έχει κομβική σημασία για την ορθή κατανόηση και χρήση τους, προκειμένου να αποδίδουν τα ακριβή νοήματα και έννοιες που περιγράφουν. Δεν είναι ζήτημα γλωσσικού και λεκτικού παιχνιδιού. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ορολογία και ορισμούς με επιστημονικό (π.χ. ιστορικό, νομικό) και πολιτικό βάρος. Ο όρος «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» δεν είναι μία τυχαία διατύπωση. Η επιλογή των λέξεων, ακόμη και η σειρά τοποθέτησης τους αποδίδει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο.  Ο όρος «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» ορίζει ένα ιστορικό γεγονός με νομικές και πολιτικές προεκτάσεις και στοχεύσεις.

  Τα γεγονότα που συνιστούν τη γενοκτονία είναι ιστορικά, καθώς συνέβησαν σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και έχουν συγκεκριμένα υποκείμενα που τα προκάλεσαν και συγκεκριμένους αποδέκτες που τα υπέστησαν. Από την άλλη ο όρος Γενοκτονία είναι νομικός, ενώ το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει κύρια πολιτικό περιεχόμενο και είναι μία πολιτική πράξη. Άλλωστε η αναγνώριση της Γενοκτονίας γίνεται ή αναμένεται να γίνει από επίσημους πολιτικούς θεσμούς (κοινοβούλια, κυβερνήσεις).

  Σε ένα πρώτο επίπεδο η προώθηση του ζητήματος αποσκοπεί στην ανάδειξη του για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας. Σε δεύτερο επίπεδο στοχεύει στην ανάληψη της ευθύνης για το απαράγραφο έγκλημα, όχι για την ποινική καταδίκη και τιμωρία των φυσικών αυτουργών. Αυτοί άλλωστε δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή. Το ζητούμενο είναι η ιστορική και ηθική δικαίωση των θυμάτων και η υπευθυνοποίηση του καθεστώτος, που κυβερνά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά την Τουρκία. Αυτό αποτελεί συνέχεια του καθεστώτος εκείνου, που διέπραξε το έγκλημα της Γενοκτονίας. Η αναγνώριση από τον θύτη, η συγγνώμη σημαίνει την αναγνώριση του λάθους και την μεταμέλεια, την μη επανάληψη. Άλλωστε η λέξη συγγνώμη στα ελληνικά εμπεριέχει και την γνώση, και συνεπώς τη συμμόρφωση. Έχει δηλαδή θετικό και εποικοδομητικό περιεχόμενο. Δεν είναι μια τυπική απολογία ή μία τιμωρητική πράξη.  

  Τα όσα συνέβησαν στον Πόντο από την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 1923 αποτελούν μέρος μιας μεθοδευμένης και συστηματικής ακραίας εθνοκάθαρσης, που στράφηκε εναντίον όλων των χριστιανικών λαών και αφορούσε την εξόντωση αμάχων. Οι Έλληνες ήταν ένας από αυτούς τους λαούς. Στην περίπτωση του Πόντου, η εθνοκάθαρση αυτή έφτασε στον υπερθετικό βαθμό της, έγινε γενοκτονία. Τα αρχειακά ντοκουμέντα από οθωμανικές και διεθνείς πηγές, οι μαρτυρίες και τα στοιχεία, που συνεχώς έρχονται στο φως από την έρευνα -πλέον και μέσα στη ίδια την Τουρκία- αποδεικνύουν πως πρόκειται για γενοκτονία.

Μαρτύριο και Θάνατος των Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών-Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου

"Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συνέχισε την αφανιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς θέλοντας να δείξει στην ευρύτατη εκκλησιαστική βάση που την στηρίζει πως ιδεολογικά δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ".

 

(Αλιεύσαμε το παρακάτω άρθρο του πρωτοπρεσβύτερου Νικολάου Λουδοβίκου. Τα σχόλια δικά σας)

6 Μαΐου 2021 

 

 

 

Οι πρόσφατες «εξαγγελίες» περί «εξορθολογισμού» Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών της Υπουργού Παιδείας (στην πραγματικότητα απλώς μάλλον διαρρεύσασες από λάθος των υπευθύνων ειδήσεις που επιδιώχθηκε να φανούν ως σκόπιμες γνωστοποιήσεις) μόνον έκπληξη δεν προκάλεσαν στους Καθηγητές και διδάσκοντες των Ακαδημιών. Πράγματι όλοι μας ζούμε , από το 2008, υπό την συνεχή απειλή του επερχόμενου θανάτου, με κάθε αλλαγή κυβέρνησης και το εν τω μεταξύ παντοειδές μαρτύριο και εξουδένωση των ίσων προς όλα τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας , κατά τον Ιδρυτικό τους Νόμο (3432/06) Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών (ΑΕΑ), σε κάθε ευκαιρία και με όλους τους τρόπους. 

 

Συνεχής υποτίμηση του έργου τους και των διδασκόντων από πολιτεία και την διοικούσα Εκκλησία (είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι οι διδάσκοντες επιδεικτικώς αγνοούνται τα τελευταία δεκατρία χρόνια στις εκκλησιαστικές εορτές όπου παραδοσιακά προσεκαλούντο οι εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής θεολογίας από την επίσημη Εκκλησία), συνεχής άρνηση από όλους σχεδόν τους υπό της Εκκλησίας οριζομένους εκάστοτε Προέδρους του Ανωτάτου Επιστημονικού Συμβουλίου (ήτοι του επταμελούς Πρυτανικού Συμβουλίου των ΑΕΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, απαγορεύεται συνεχώς και παρανόμως, να μετάσχει έστω και ένας εκπρόσωπος των Καθηγητών των ΑΕΑ, τη στιγμή που στη διοίκηση και του τελευταίου Νηπιαγωγείου μετέχουν εκπρόσωποι των διδασκόντων σ’αυτό), άρνηση λοιπόν να εγκρίνουν μεταπτυχιακά προγράμματα των Ακαδημιών, επιδεικτική εξαίρεση των ΑΕΑ από τα προγράμματα Αριστείας, εξαίρεσή τους από οποιαδήποτε ελάχιστη έστω αναφορά στους αναμορφωτικούς της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νόμους των τελευταίων κυβερνήσεων, μισθολογική υποβάθμιση των διδασκόντων, (αντισυνταγματική!) άρνηση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους πτυχιούχους και πολλά άλλα.

 

Ποιά η αιτία για όλα αυτά; Όπως φθάνουμε πολλοί να νομίζουμε, η καταρχάς αιτία της παραπάνω βασάνου υπήρξεν η μόνιμη και εξ αρχής δυσμενής και δημοσίως εκπεφρασμένη κατά των Ακαδημιών προκατάληψη του Μακαριωτάτου προκαθημένου της Ορθόδοξης εν Ελλάδι Εκκλησίας, για λόγους τους οποίους ουδείς εξ ημών (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) κατενόησε πλήρως ποτέ – η κυβερνητική προθυμία ακολουθούσε συνήθως μετά, αν και , σε κάποιες περιπτώσεις φαινόταν ως να ήταν ακριβώς η μέχρι τώρα μερική απροθυμία των κυβερνητικών παραγόντων να κλείσουν τις Ακαδημίες που εμπόδισε να συμβεί αυτό.

 

Στην πραγματικότητα η ύπαρξη των Ακαδημιών είναι, για την Εκκλησία, ένα πραγματικό θαύμα του Θεού , μετά από διακόσια χρόνια ελεύθερου βίου του Ελληνικού κράτους. Το αρχικό όνειρο ήταν η σταδιακή δημιουργία ενός Εκκλησιαστικού Πανεπιστημίου, κάτι που ο ιδρυτικός Νόμος των ΑΕΑ προβλέπει, διαιρεμένου σε τέσσερα μέρη, ανά την Ελλάδα, κατά τα πρότυπα του λαμπρού για τις Αραβικές χώρες Πανεπιστημίου του Μπαλαμάντ στον Λίβανο (που ανήκει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας) ή των πολυπληθών εξαιρετικών ανά τον κόσμο Ρωμαιοκαθολικών Πανεπιστημίων. Όσοι νομίζουν πως η πρόθεση των τότε εμπνευστών, με κορυφή τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ήταν απλώς η δημιουργία ανώτατων ιερατικών σχολών, απλώς δεν συζήτησαν ποτέ σε βάθος το ζήτημα με τον εμπνευστή του. Η κίνηση αυτή θα έφερνε καταμεσίς στην ανώτατη εκκλησιαστικήν εκπαίδευση τα ζώπυρα ενός υγιούς και ισορροπημένου εκσυγχρονισμού και μαζί, στην Ελληνική κοινωνία, μια δημιουργική παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον τρόπο της επιστήμης αλλά και της παράδοσης. Φυσικά, οι πρώτοι που παρενόησαν τα παραπάνω ήταν αρκετοί καθηγητές των Θεολογικών σχολών, κάποιοι εκ των οποίων συνεχίζουν να εκπλήσσουν και σήμερα, τόσο με τον τυφλά συντεχνιακό χαρακτήρα των επιχειρημάτων τους, όσο και με την εκδικητική κακότητα με την οποία ήδη αντιμετωπίζουν τους συναδέλφους τους των Ακαδημιών, επιχαίροντας για την επίθεση την οποία υφίστανται σήμερα – δεν γνωρίζουν, οι καημένοι, ότι σε λίγα χρόνια θα έλθει και η δική τους σειρά.

 

Ο φοιτητικός κόσμος αγκάλιασε με απρόσμενο ενθουσιασμό τον νέο θεσμό –είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη κιόλας χρονιά είχαμε πεντακόσιους περίπου φοιτητές (πάντοτε με Πανελλήνιες) και οι τέσσερις ΑΕΑ μαζί, και μάλιστα πολλούς με υψηλή βαθμολογία εισαγωγής. Και στην συνέχεια ξεκίνησε το μαρτύριο: κάθε σχεδόν χρονιά, από το 2009 και μετά, γύρω στην άνοιξη, όπως , στρατηγικώς και εσκεμμένως, συμβαίνει και φέτος, γινόταν κάποια αόριστη (και πλέον σήμερα απολύτως συγκεκριμένη) αναγγελία κατάργησης των ΑΕΑ. (Φέτος λοιπόν και αφού κανείς συνήθως φοιτητής δεν δηλώνει μια υπό κατάργηση σχολή, θα επανέλθουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι τον Οκτώβριο ισχυριζόμενοι ότι ελάχιστοι φοιτητές εδήλωσαν προτίμηση στις ΑΕΑ!..). Αυτό άλλωστε που στην πρόσφατη συνέντευξή της στο ESOS λέγει η κ. Υπουργός, για την επί δεκαετία ενασχόληση με το ζήτημα, του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων Καλαντζή, είναι πιθανώς αληθές: τόσα και περισσότερα χρόνια έχουν πολλοί την εντύπωση πως εργάζεται για τον ……εξορθολογισμό, όπως στην γλώσσα της κ. Υπουργού αποδίδεται εις το εξής η λέξη εξ-αφανισμός, των ΑΕΑ.

 

Οι συνεχόμενες λοιπόν εξαγγελίες κατάργησης, για να επανέλθουμε, έφερναν μεν κλονισμό στην προσέλευση των φοιτητών στις ΑΕΑ, (καθώς και , κάποιες χρονιές, πτώση του επιπέδου των προσερχομένων) χωρίς όμως να αυτοί να ανακόπτονται τελείως, όπως ήλπιζαν οι εκάστοτε καλοί τους άγγελοι. Βλέποντάς το αυτό η προηγούμενη κυβέρνηση περιόρισε δραστικά, πράγμα πρωτοφανές για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, τους αριθμούς των εισαγομένων –στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα έδωσε μόνον 20 και 10 φοιτητές αντίστοιχα στα δύο Προγράμματα Σπουδών, αντί των 50 και 60 που εισέρχονταν μέχρι τότε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όλως παραδόξως, δίνοντάς μας πέρυσι τον ίδιο χαμηλότατο αριθμό φοιτητών, συνέχισε την αφανιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς θέλοντας να δείξει στην ευρύτατη εκκλησιαστική βάση που την στηρίζει πως ιδεολογικά δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι η κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται πως οι Ακαδημίες «δεν έχουν φοιτητές» και να προχωρεί στον εξορθολογισμό-εξαφανισμό τους, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα είναι προϊόν μακρόχρονης στρατηγικής.

 

Μιας στρατηγικής η οποία, στην νέα γλώσσα που έφτιαξε η κ. Υπουργός, ονομάζεται «διαβούλευση» με την Εκκλησία, τους ακαδημαϊκούς φορείς κλπ.. Αν τα Ελληνικά μου δεν με απατούν, η όμορφη αυτή λέξη σημαίνει ευρεία και αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων μεταξύ πολλών («δια-») ενδιαφερομένων – αποδεικνύεται ωστόσο πως ούτε η Ιερά Σύνοδος ούτε οι, σχεδόν εβδομήντα τον αριθμό, Καθηγητές και ΕΔΙΠ των ΑΕΑ, ούτε το Ανώτατο Επιστημονικό Συμβούλιο των ΑΕΑ, μαζί και ο Πρόεδρός του, γνώριζαν το παραμικρό περί του Νομοσχεδίου. Με ποιούς ακριβώς «διαβουλεύθηκε» η κ. Υπουργός; Και, εάν έγινε αυτή η, ο Θεός να την κάνει, «διαβούλευση», γιατί το περιεχόμενό της παρέμεινε κρυμμένο μυστικό για τους άμεσα ενδιαφερόμενους φοιτητές , καθηγητές, αλλά και την Ιεραρχία της Εκκλησίας, για να έλθει ξάφνου στην επιφάνεια, σχεδόν αθέλητα, ο εν είδει Νομοσχεδίου καρπός της;

 

Η ΑΕΑ πάντως της Θεσσαλονίκης που δικτατορικά καταργείται άμεσα, έχει σήμερα, παρά τον απηνή διωγμό, περί τους 800 ενεργούς φοιτητές, και έχει δώσει στην Εκκλησία, στα δεκατρία χρόνια της λειτουργίας της και παρά τους περιορισμούς της οικονομικής κρίσης, περί τους 470 ιερείς. Έχει η Θεολογική σχολή του ΑΠΘ δώσει τόσους; Το τμήμα συντήρησης Βυζαντινής τέχνης έχει δώσει, σε συνεργασία με το ΑΠΘ, περί τα 30 διδακτορικά. Ποιός ακριβώς και με ποιά κριτήρια «διαβουλεύεται» και αποφασίζει ότι όλο αυτό το επίτευγμα ισούται με αποτυχία;

 

Άλλωστε, και αφού η ίδια η κ. Υπουργός μας αποκάλυψε , στα λεχθέντα της στο ESOS, πως ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων εργάζεται εδώ και μια δεκαετία για τον… «εξορθολογισμό» των ΑΕΑ, μιά σειρά επώδυνων ερωτημάτων αναδύεται: με ποιό δικαίωμα ο κ. Γραμματέας, την στιγμή μάλιστα που, κατά νόμον, δεν έχει κανένα δικαίωμα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ως δήθεν υπερ-Πρύτανης, υπερ-Καθηγητής και υπερ-Επίσκοπος διαπραγματεύεται, αγνοούσης της Ιεράς Συνόδου, των μελών του Ανωτάτου Επιστημονικού Συμβουλίου (που είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο των ΑΕΑ) και του Προέδρου του, καθώς και των Καθηγητών και φοιτητών των ΑΕΑ, την κατάργηση των Ακαδημιών του Ελλαδικού χώρου;

Μπορεί να κερδηθεί η φετινή σχολική χρονιά;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

«Με αυτά τα δεδομένα, για να κερδηθεί η σχολική χρονιά ίσως θα πρέπει να μιλάμε για γενική και καθολική επανάληψή της. Η άλλη εναλλακτική είναι το υπουργείο με τους φορείς του, να σχεδιάσουν σχολαστικά και εις βάθος τα απαραίτητα αντισταθμιστικά μέτρα» - Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Όλοι μιλάνε για μια δύσκολη, κουτσουρεμένη, προβληματική, σίγουρα περίεργη σχολική χρονιά. Μια χρονιά, που παρόλο το φιλότιμο των αβοήθητων εκπαιδευτικών, βαίνει προς το τέλος της, όχι όμως και της ολοκλήρωσής της. Μάλιστα, προέρχεται από μια δύσκολη περσινή χρονιά.

Τις δυσκολίες της τηλεκπαίδευσης-τηλεπικοινωνίας τις καταλαβαίνουμε όλοι, εκπαιδευτικοί-μαθητές-γονείς, Το θέμα μας δεν είναι να αναδείξουμε το ανεπαρκές της, αλλά την ανεπάρκεια κατάκτησης των στόχων του αναλυτικού προγράμματος, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών. Πόσο έτοιμα μπορούν να θεωρηθούν τα παιδιά μας για την μαθησιακή τους συνέχεια;

Κυρίως για τις μικρές ηλικίες και ιδίως για την μετάβαση σε άλλη βαθμίδα, όπως από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό και από κει στο γυμνάσιο κλπ., σε ποια κατάσταση είναι οι μαθητές; Πόσο έτοιμοι είναι να ανέβουν επίπεδο; Δεν μιλάμε για αυτούς που έχουν τα μορφωτικά εφόδια και την οικογενειακή στήριξη, αλλά για τους άλλους, που δεν έχουν ικανοποιητικό υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, που είτε λόγω αδυναμίας είτε αδιαφορίας δεν παρακολουθούσαν καν τηλεκπαίδευση, που διέθεταν μόνο κινητό τηλέφωνο αν το είχαν και αυτό, που, που, που… Πόσα πρωτάκια κατάκτησαν την πρώτη ανάγνωση και γραφή ή τις βασικές μαθηματικές έννοιες για να ανταπεξέλθουν απρόσκοπτα στις άλλες τάξεις; Πώς έγινε η πολυαισθητηριακή προσέγγιση στην ψηφιακή τάξη; Ας είμαστε ειλικρινείς. Η φετινή χρονιά είναι μάλλον χαμένη για έναν μεγάλο αριθμό μαθητών.

"CARA...ΒΕΡΟΙΑ!" του Δημήτρη Μάρτου

CARA...ΒΕΡΟΙΑ!

Δημήτρης Μάρτος

Η τάση κάποιων Ελλήνων πανεπιστημιακών να ευθυγραμμίζονται με νεοθωμανικές παραχαράξεις της ιστορίας και η αφέλεια της ενδοξολογίας μας, όπως αποτυπώνεται σε σχόλιο τοπικού σάιτ, σχετικά με το όνομα της Βέροιας: «Η πόλη της Βέροιας κατά το ένδοξο παρελθόν της είχε πολλά και διαφορετικά ονόματα», προκάλεσαν τη συγγραφή αυτού του άρθρου.

Ως προς το πρώτο: Ένας υποβόσκων νεοθωμανισμός προσπαθεί να διαβρώσει την εθνική πνευματικότητα των Ελλήνων. Μέσα από συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα και κοινές ανακοινώσεις, παγιδεύει Έλληνες και Δυτικοευρωπαίους επιστήμονες σε νεοθωμανικές αναγνώσεις της ιστορίας, όπως ότι «οι κοινωνίες στα χρόνια των Οθωμανών ήταν δυναμικές», ότι οι λαοί «ζούσαν ειρηνικά», με «συνεργασία», ακόμη και με «ισονομία». Προσπαθώντας να εξωραΐσουν τη μνήμη της τουρκοκρατίας συσκοτίζουν τις ρατσιστικές, φοβικές και άκρως καταπιεστικές διακοινοτικές σχέσεις και γελοιοποιούν την ιστορική επιστήμη, με το να βαφτίζουν την οθωμανική αυτοκρατορία «πολυπολιτισμικό παράδεισο». Υιοθετούν ονομασίες του κατακτητικού-οθωμανικού λεξιλογίου, όπως, πχ, για τη Βέροια, το ψευδωνύμιο «Karaferye», που προέρχεται από τις αλώσεις της (1386-1448).

Ως προς το δεύτερο: Η Βέροια δεν είχε «πολλά και διαφορετικά ονόματα»· είχε και έχει ένα και μόνο όνομα. Από την πρώτη γραπτή αναφορά που έχουμε γι’ αυτήν από τον Θουκυδίδη (432πΧ), μέχρι σήμερα, λεγόταν Βέροια και γύρω από αυτό το αιώνιο όνομα αναπτύχθηκαν διάφορες ηχητικές, γραμματολογικές και μεταφραστικές παραφθορές. Εκτός από μία: αυτή του Karaferye. Με βάση αυτό το ψευδωνύμιο προσπαθεί να επεκτείνει στο χρόνο και το χώρο την ασχήμια του το Τουρκικό κράτος.

Είναι γνωστό ότι από πάθη συμφώνων, όπως από β σε φ ή μπ και φωνηέντων, όπως από οι σε ι και οε, δημιουργούνται μετεξελίξεις στην προφορά λέξεων. Ακόμη και από μεταφραστικές μεταγραφές, όπως του ελληνικού ι ή οι, σε λατινικό e ή οe, δημιουργούνται νέες αποδόσεις, όπως συμβαίνει με το Berea ή Beroea. Ακόμη δημιουργούνται και γραμματολογικές ασυμφωνίες, όπως του ελληνικού β, με το λατινικό b ή v κλπ.

Έτσι, οι γραμματολογικές, φωνολογικές και μεταφραστικές αποδόσεις της Βέροιας, όπως: Βέργια, Φέροια, Beria, Beroea, Beroia, Berroia, Berea, Boor, Veria, Veroia, Verria, Veriya κλπ, ή οι επιτιμητικές προθηματικές παραφθορές: Karaveria, Karaferia, Karaferye, Karaferiya κλπ, ή και οι εγκωμιαστικές επιθετικές παραφθορές: Cara Veria, Cara Fheria κλπ, επιβεβαιώνουν ότι το όνομά της άντεξε στο χρόνο απέναντι στις αλλοιώσεις που προκάλεσαν διάφοροι κατακτητές και ταξιδιώτες.

Το τουρκικό kara (καρά)

Το Karaferia έχει διαφορετική προέλευση από το Karaferye. Παράγεται από την προσθήκη στο Βέρια ή Φέρια (μεταγραφή του Β σε Φ) του προθηματικού επιθέτου kara, που, στην περίπτωσή μας, χαρακτηρίζει την πόλη ως μαύρη-σκοτεινή. Το kara προκαλείται είτε ως αρνητικός χαρακτηρισμός του αντιστασιακού πνεύματος της πόλης, η οποία αντιστάθηκε σθεναρά στις τουρκικές ορδές και μόνο με προδοσία κατακτήθηκε, είτε ως περιβαλλοντική επιτίμηση: βροχερή, ομιχλώδης, με πολλά δάση πέριξ, που της προσέδιδαν μια σκοτεινότητα. Πιο πιθανό να είναι ενισχυτικό μιας αρνητικότητας, λόγω της αντίστασής της στους Τούρκους. Ίσως, έτσι ερμηνεύεται το ότι οι Χριστιανοί ενίοτε το αναπαρήγαγαν ως θετικότητα.

Το Karaferye προέρχεται από το όνομα του Τούρκου αξιωματούχου Kara Ferye, που πρώτος αναρριχήθηκε στα τείχη της πόλης κατά την πρώτη άλωσή της (1386) και έγινε διοικητής της. Η αναφορά σ’ αυτόν γίνεται από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή (1668) και ενδεχομένως να είναι υπαρκτό πρόσωπο. Το Karaferye, όμως, δεν αποτελεί μια ηχητική ή γραμματολογική παραφθορά τoυ ονόματος της Βέροιας· πρόκειται για άλλο όνομα, που δεν επικαλούνταν ούτε και οι Οθωμανοί. Χρησιμοποιείται μετά τη δημιουργία του τουρκικού κράτους, το 1923, στα πλαίσια μια ιμπεριαλιστικής πνευματικότητας· ότι η πραγματική ιστορία της πόλης αρχίζει από την ημέρα της κατάκτησής της από τους Οθωμανούς.

Ερτ 2 Μονόγραμμα -Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο!

Το βίντεο ανήκει στην Ερτ 2 και δεν επιδιώκουμε κανένα είδος κέρδους παρά μόνο την ανάδειξη της προσωπικότητας και της προσφοράς του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας

Οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο Κυπριακό

• Μανώλης Μηλιαράκης, επίτιμος Πρόεδρος του κινήματος Χριστιανικής Δημοκρατίας
• Περικλής Νεάρχου, Πρέσβης επί τιμή

Μεγάλη Δευτέρα: Βασίλης Ξυδιάς

Αφιέρωμα του Αντιφώνου στην Μεγάλη Εβδομάδα.

ΕΦΥΓΕ Ο ΒΑΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ

 

«Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μην μας δολοφονήσουν! Θα σταθούμε όρθιοι και θα παλέψουμε. Μια ζωή χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη δεν έχει νόημα.

Από την στιγμή που αρχίζεις να αγωνίζεσαι συναντάς την έννοια αλλά και το βαθύ νόημα της ελεύθερης ζωής».

ΒΑΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ

__________

(Δήλωση του Βάσου Λυσσαρίδη σε παλαιότερη ανάρτηση στο Δρόμο της Αριστεράς).

«Σήμερα επιβάλλεται μια νέα πανεθνική στρατηγική, γιατί ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί τον ελληνισμό στο σύνολο του. Απειλεί με διχοτόμηση και συγκυριαρχία το Αιγαίο, με Κυπροποίηση τη Θράκη, με Ιμβροποίηση την Κύπρο. (…) Εμείς κανενός τα νόμιμα δικαιώματα δεν αμφισβητούμε, αλλά και σε κανέναν δεν εκχωρούμε τα δικά μας. Ζωή χωρίς Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν έχει νόημα. Κι αν είναι να πεθάνει κανείς για αξιοπρέπεια και λευτεριά, αξίζει να έχει χίλιες ζωές. Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μη μας δολοφονήσουν. Θα αγωνιστούμε με πάθος και σωφροσύνη για λεύτερη πατρίδα».

Διχοτόμηση και συγκυριαρχία στο Αιγαίο, Κυπροποίηση στη Θράκη, Ιμβροποίηση στην Κύπρο σημαίνουν χάσιμο εδαφών, χάσιμο κυριαρχίας, εθνικό διαμελισμό. Λιγότερη Ελλάδα, περιορισμένος ελληνισμός, περιορισμένη κρατική – εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Σήμερα, σε μια Ελλάδα, όπου πολιτική ηγεσία και διανόηση, είναι ολοκληρωτικά παραδομένες στον τάχα «στρατηγικό ρεαλισμό και ψυχραιμία» και αναζητούν την ασυλία τους μέσα από την εφαρμογή επανωτών μνημονίων σε βάρος του λαού και της χώρας και την θαλπωρή στις αγκαλιές των «προστατών» ΗΠΑ, Άγγλων ή Ε.Ε. και γιατί όχι με το να γίνουν «γιουσουφάκια», αποδεχόμενοι τον νέο-οθωμανισμό, σαν αναγκαία κατάσταση.

Μια Ελλάδα που μετρά μονάχα το τι χάνει από την μεριά των Μνημονίων νομίζοντας ότι θα παραμείνει αλώβητη στο στάτους – απλά- της αποικίας – χρέους, μια Ελλάδα που παραιτείται και δεν αγωνίζεται με πάθος και σωφροσύνη για λεύτερη πατρίδα, είναι μια αδύναμη Ελλάδα.

______****______

Στο πρόσωπο του γιατρού, στο παράδειγμα του Βάσου Λυσσαρίδη, γαλουχήθηκαν γενιές πατριωτών, αντιϊμπεριαλιστών, δημοκρατών.

Υπήρξε για ένα ολόκληρο αιώνα ο πρωτοπόρος αγωνιστής, ο δημοκράτης και ανυπότακτος πατριώτης.

Ο γιατρός, Βάσος Λυσσαρίδης γεννήθηκε στα Πάνω Λεύκαρα στις 13 Μαΐου 1920.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διατέλεσε πρόεδρος της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα. Η επιτροπή διοργάνωνε μαζικές εκδηλώσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Επιπλέον, υπήρξε πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων και γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακών Σωματείων. Στη συνέχεια, ο Βάσος Λυσσαρίδης συμμετείχε στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959.Ο Λυσσαρίδης έπεισε τον Γεώργιο Γρίβα να δημιουργήσει μέσα στους κόλπους της ΕΟΚΑ την «Οργάνωση Αριστερών Πατριωτών», μέσω της οποίας θα μπορούσαν να προσελκύσουν στελέχη της κυπριακής Αριστεράς στον αγώνα.

Η ενεργός συμμετοχή του Λυσσαρίδη στον αγώνα της ΕΟΚΑ και η συνεργασία του με τον Γρίβα ενάντια στους Βρετανούς οδήγησε στη διαγραφή του από το ΑΚΕΛ, του οποίου ήταν μέλος. Ο ίδιος ο Λυσσαρίδης αργότερα υποστήριξε ότι «η Οργάνωση [ΕΟΚΑ] παρά τα όσα λέγονται, δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα. Εγώ μετείχα με την ιδεολογία μου σε πλήρη αρμονία, δεν είχα ποτέ πρόβλημα».

Συνδέθηκε στενά με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, του οποίου υπήρξε για χρόνια προσωπικός ιατρός.

Ήταν μέλος της ελληνοκυπριακής αποστολής στο Λονδίνο το 1959, αντιπροσωπεύοντας την ΕΟΚΑ, όπου αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου. Ο ίδιος καταψήφισε τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, «τονίζοντας ότι νομιμοποιούν την στρατιωτικοπολιτική παρουσία της Τουρκίας και οδηγούν σε αδιέξοδα τα οποία θα τύχουν εκμετάλλευσης από τη Μεγάλη Βρετανία και την Τουρκία».

Έλαβε μέρος σε διάφορα διεθνικά συνέδρια και αποστολές, όπου ανέλυσε το κυπριακό πρόβλημα. Επισκέφθηκε όλα τα αφρικανικά, ασιατικά, ευρωπαϊκά κράτη, τις Η.Π.Α. και ορισμένες χώρες της Ν. Αμερικής. Υπήρξε ακόμη αντιπρόεδρος του A.A.P.S.O. (Οργάνωση Αλληλεγγύης προς τους Αφροασιατικούς λαούς) και πρόεδρος του Κινήματος Αφροασιατικής αλληλεγγύης στην Κύπρο, το Κυπροαραβικού Συνδέσμου, του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου και του Συλλόγου "Ιπποκράτης" στη Λευκωσία.

Την περίοδο της χούντας, συνδέθηκε στενά με το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (Π.Α.Κ.) και τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου παρέμεινε πιστός φίλος έως το τέλος. Σύμφωνα με μαρτυρία του ηγετικού στελέχους του Π.Α.Κ. Κώστα Τσίμα, ο Βάσος Λυσσαρίδης ήταν αυτός που «άνοιξε τις πόρτες» των Αράβων για το Π.Α.Κ., και με τη διαμεσολάβησή του οι Παλαιστίνιοι και ο Γιάσερ Αραφάτ βοήθησαν το Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου με χρήματα, όπλα και εκπαίδευση. Προηγουμένως, το 1964, ο Λυσσαρίδης μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο είχαν οργανώσει την επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου στην Κύπρο, όπου γεννήθηκε η φιλία και συνεργασία μεταξύ Α. Παπανδρέου και Μακαρίου.

Κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών διαταραχών 1963-1964 ηγήθηκε του λαϊκού στρατού (υπό την αιγίδα του κυπριακού κράτους, απελευθερώνοντας τον Πενταδάκτυλο.

Το 1974 αντιστάθηκε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Στις 30 Αυγούστου 1974 έγινε στόχος δολοφονικής απόπειρας, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκε ο οργανωτικός γραμματέας της νεολαίας της ΕΔΕΚ, Δώρος Λοΐζου.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της Κύπρου (Βουλευτικές εκλογές 1960) στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το Πατριωτικό Μέτωπο για την Α΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Το 1969 διαλύθηκε το Πατριωτικό Μέτωπο. Την ίδια χρονιά ο Βάσος Λυσσαρίδης ίδρυσε την Ενιαία Δημοκρατική Ένωση Κέντρου (ΕΔΕΚ) με την οποία επανεξελέγη βουλευτής σε όλες έως τις κοινοβουλευτικές περιόδους έως το 2001.

Όταν τα παρασιτοποιημένα ασπόνδυλα κάνουν πάρτι

Του Ηλία Παπαναστασίου


Στις 14/5 ανοίγει επίσημα ο Τουρισμός, η Ελλάδα ανοίγει τα φτερά της για να «πετάξει» στην Διεθνή Τουριστική Αγορά. Μην ξεχνάμε πως εάν υπάρχει αναπλήρωση της τάξης του 50–60% των εσόδων του 2019 αυτό θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Όμως, από τι εξαρτάται αυτό; Απλούστατα, από την πετυχημένη διαχείριση της Πανδημίας, την αυτοπροστασία του πληθυσμού, την διατήρηση της ατομικής και κοινωνικής του ευθύνης και φυσικά την συνολική επανεκκίνηση της Οικονομίας. Αν σκεφτούμε πως: 

 

–Ο Τουρισμός αποτελεί το 20–25% του συνολικού ΑΕΠ της Ελληνικής Οικονομίας

–Οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό αποτελούν μια εργαζομένη τάξη τουλάχιστον 200.000 εργαζόμενων και

–Οι «συγγενείς κλάδοι» του Τουρισμού όπως η εστίαση, τουριστικά καταστήματα, ξεναγοί, ειδικές μορφές τουρισμού όπως τα θαλάσσια αθλήματα, οι ξεναγήσεις κλπ. συμπληρώνουν την συνολική εικόνα. Εάν λοιπόν δεν επανεκκινηθεί η Οικονομία, μείνουν κλειστά τα Ξενοδοχεία, καταστήματα, εστιατόρια ποιος θα φταίει; Για αναρωτηθείτε !

Για σκεφτείτε πόσα κρούσματα – που θα φανούν μετά 10 και 15 μέρες– θα έχουμε εξαιτίας αυτών των λεβεντόπαιδων που έχουν γραμμένη την Κοινωνία στα παλαιοτέρα των υποδημάτων τους, φτάνει να περνάνε καλά, να διασκεδάζει ο βολεμένος εαυτούλης τους, να μην υπολογίζουν τίποτε και κανέναν, αιωνίως (δήθεν) εξεγερμένοι έφηβοι, ανώριμοι και παντελώς ανεύθυνοι, παθολογικοί νάρκισσοι και ναρκισσευόμενοι, μια συβαριτική, καλοβαλμένη συβαριτικού τύπου γενιά, παντελώς παρηκμασμένη ακόμη κι αν συγκριθεί με την αμέσως προηγούμενη, πολύ περισσότερο εάν συγκριθεί με την γενιά των πατεράδων και των παππούδων που έφτιαξαν ουσιαστικά την Ελλάδα! Μια γενιά αμόρφωτων πτυχιούχων που το μόνο που σκάφτονται –όσοι έχουν κάποια προσόντα – να φύγουν στο εξωτερικό ή να μείνουν στην Ελλάδα τρεφόμενοι από τους γονείς τους μέχρι την «βαθειά εφηβεία» των 40–45 ετών. Μια γενιά που θεωρεί την πειθαρχία καταπίεση, την προστασία και τα μέτρα λόγω του Κορωναιού «αστυνομικό κράτος» και την αστυνομία «φασιστική καταπίεση» ! Μια γενιά που μεγάλωσε σε πολύ μεγάλο ποσοστό χωρίς Πατέρα, με οικογένειες χωρίς ρόλους, καθαρά υπερπροστατευτικού και μητροκεντρικού χαρακτήρα και με μόνιμο σύνθημα «Να μην χαλάσουμε χατήρι στο παιδί, μην το καταπιέσουμε και ας ανεχτούμε τα πάντα από αυτό !». Άλλωστε, τώρα φαίνονται όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Της καταστροφής της Οικογένειας και του θεμελιακού ρόλου του Πατέρα από τον πολιτικά άθλιο νόμο του ΠΑΣΟΚ του 1983 «Περί Μεταρρυθμίσεως του Οικογενειακού Δικαίου»!

Εάν λοιπόν αυτή η γενιά της Παρακμής, του Εκφυλισμού και του απόλυτου Μηδενισμού δεν χαλιναγωγηθεί, δεν επανεκπαιδευτεί και δεν αποθεραπευτεί από το συνολικό άρωμα της (δήθεν) ανοχής και «ανεκτικότητας» που κατακλύζει την Ελληνική Κοινωνία τα τελευταία 20–25 χρόνια, εάν αυτή η Νεολαία δεν σκληραγωγηθεί μέσω της ανασυγκρότησης της Οικογένειας, του Εκπαιδευτικού Συστήματος αλλά και της Στράτευσης που έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε τέτοια φρούτα–βλαστάρια που «πολεμούν το σύστημα» – εννοείται κατά φαντασία– μη κατανοώντας πως αυτό που κάνουν είναι αυτό ακριβώς που επιζητεί το σύστημα δηλαδή η γενική διάλυση των πάντων, ο απόλυτος Μηδενισμός (Νιχιλισμός) και τα κάθε είδους αδιέξοδα. Αυτό που κάνουν δεν «πολεμά το σύστημα» αλλά αντίθετα το βοηθά τα μάλα! 

Έφυγε ο Βάσος Λυσσαρίδης...

Η διαθήκη που μας άφησε σε παλαιότερη ανάρτηση

 

«Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μην μας δολοφονήσουν! Θα σταθούμε όρθιοι και θα παλέψουμε. Μια ζωή χωρίς ελευθερία, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη δεν έχει νόημα.

Από την στιγμή που αρχίζεις να αγωνίζεσαι συναντάς την έννοια αλλά και το βαθύ νόημα της ελεύθερης ζωής».

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

Ο Βάσος Λυσσαρίδης ανήκει στο σπάνιο είδος ανθρώπων που έχουν γνωρίσει καταστροφές και μεγάλες εξάρσεις του ελληνισμού. Μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανόλη Γλέζο – παρότι και οι τρεις έχουν ξεπεράσει τα ενενήντα τους χρόνια- ο λόγος τους εξακολουθεί να διαθέτει μια απίστευτη φρεσκάδα, συμπυκνωμένη πείρα αλλά και σοφία. Προς επιβεβαίωση του παραπάνω ισχυρισμού δεν έχετε παρά να διαβάσετε το μήνυμα που έστειλε ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός της όπου τόνιζε τα ακόλουθα:

«Σήμερα επιβάλλεται μια νέα πανεθνική στρατηγική, γιατί ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί τον ελληνισμό στο σύνολο του. Απειλεί με διχοτόμηση και συγκυριαρχία το Αιγαίο, με Κυπροποίηση τη Θράκη, με Ιμβροποίηση την Κύπρο. (…) Εμείς κανενός τα νόμιμα δικαιώματα δεν αμφισβητούμε, αλλά και σε κανέναν δεν εκχωρούμε τα δικά μας. Ζωή χωρίς Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν έχει νόημα. Κι αν είναι να πεθάνει κανείς για αξιοπρέπεια και λευτεριά, αξίζει να έχει χίλιες ζωές. Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μη μας δολοφονήσουν. Θα αγωνιστούμε με πάθος και σωφροσύνη για λεύτερη πατρίδα».

Γ. Κοντογιώργης, «Οι ιδέες του Καποδίστρια για το κράτος, το κράτος της ευρωπαϊκής απολυταρχίας και το νεότερο κράτος»

Η ανακοίνωση με θέμα «Οι ιδέες του Καποδίστρια για το κράτος, το κράτος της ευρωπαϊκής απολυταρχίας και το νεότερο κράτος» του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη και οι τοποθετήσεις του, στο διεπιστημονικό επετειακό συνέδριο που διοργάνωσε ο Υποτομέας Εκκλησιαστικού Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. στις 22-23 Μαρτίου 2021 με θεματική «Ιωάννης Καποδίστριας και Νεοελληνικό Κράτος – Ελληνική και Ευρωπαϊκή Διάσταση».

1η ημέρα του επετειακού συνεδρίου

https://youtu.be/hGit2V5Dx6o

2η ημέρα του επετειακού συνεδρίου

https://youtu.be/xfc46S7yE7E

Κυριακή των Βαΐων: π. Μιλτιάδης Zέρβας

από π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Αφιέρωμα του Αντιφώνου στην Μεγάλη Εβδομάδα.

Ο π. Μιλτιάδης Ζέρβας μιλάει τον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων.

ΜΙΚΡΟ ΤΡΙΩΔΙΟ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Καλημέρα και χρόνια μας πολλά.

ΜΙΚΡΟ ΤΡΙΩΔΙΟ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Σε όλες τις εποχές και όπου γης η ανθρωπότητα ποτέ δεν ήταν, ούτε ακόμα είναι ενιαία και ομογενοποιημένη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ταξική κυριαρχία ή και στην οικονομική και εργασιακή διαστρωμάτωση. Αναφέρομαι ιδίως στην ευρύτερη πολιτισμική, που για τις δικές μου θεωρήσεις στο εσωτερικό της περιλαμβάνονται οι οικονομικοκοινωνικές και θρησκευτικές.

Μια μερίδα που κάνει πολύ θόρυβο είναι η αυτή που κάνει χρήση της συστημικής βίας: ιδεολογικής, επικοινωνιακής - δημοσιογραφικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής, αστυνομικής και στρατιωτικής. Μαζί τους συχνά συμπλέει πολύ μεγάλο μερίδιο μιας κοινωνίας, κυρίως λόγω πλύσης εγκεφάλου και φόβου.

Μια δεύτερη μερίδα αποτελούν οι στενάζουσες τάξεις και στρώματα, οι οποίες προσδοκούν την αποτίναξη του ζυγού. Συχνά με ανώριμες εξεγέρσεις ή οργανωμένες επαναστάσεις. Και οι δύο όμως κατά το πλείστον περιλαμβάνουν και πρωταγωνιστές που δεν πιστεύουν στον πολιτισμό, δηλαδή στο βάθος των ανθρωπίνων σχέσεων ως ιδανικό που μπορεί και οφείλει να εκφράζεται στο ιστορικό παρόν. Γι’ αυτό αποζητούν συχνά ένα γενναίο ηγέτη που θα λύσει στο εδώ και τώρα το γόρδιο δεσμό.

Μια τρίτη μερίδα αποτελείται από όσους θέλουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες μιας εξέγερσης που να έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Γι' αυτό δίνουν μεγάλη σημασία στο οργανωτικό κομμάτι και την προετοιμασία, αλλά και σε ένα ισχυρό ταμείο για όπλα, συναλλαγές κλπ.

S O Y K I R I M - Τ Ο Υ Ρ Κ Ι Κ Η είναι η λέξη στον τίτλο. Απαγορευμένη αγρίως, όμως, στην Τουρκία.

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΙΡΗΣΘΩ Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008:

S O Y K I R I M

Τ Ο Υ Ρ Κ Ι Κ Η είναι η λέξη στον τίτλο.

Απαγορευμένη αγρίως, όμως, στην Τουρκία.

Επειδή soykirim, σημαίνει γενοκτονία.

Και το τουρκικό κράτος - «βαθύ & ξέβαθο» - την απαγορεύει. Ακόμα κι επί ποινή θανάτου:

Τον υπέστη, πριν ένα χρόνο κι ο 53χρονος Αρμένιος δημοσιογράφος Χραντ Ντικ, που δολοφονήθηκε 19.1.2007 έξω από τα γραφεία της εφημερίδας του, «AGOS», στην Κων/πολη.

Απαγορεύει την αναφορά στην Γενοκτονία των Αρμενίων που την κύρια της φάση διέπραξαν το 1915 οι Νεότουρκοι, πρόγονοι της κεμαλικής Τουρκίας.

Όμως, τη λέξη soykirim χρησιμοποιεί άφοβα και, προπαντός, τεκμηριωμένα, αποδεικνύοντας τήν μέσα από τα τουρκικά αρχεία, ένας ξεχωριστής γενναιότητας 55χρονος Τούρκος επιστήμονας, ο Τανέρ Ακτσάμ.

Στο σπουδαιότατο βιβλίο του

«A Shameful Act. The Armenian Genocide and the Question of Turkish Responsibility» (Metropolitan Books 2006). 

Του οποίου η ελληνική μετάφραση κυκλοφόρησε προ μηνών στην Αθήνα από τις εκδόσεις Παπαζήση, με τον τίτλο «Μια Επαίσχυντη Πράξη, η Γενοκτονία των Αρμενίων και το Ζήτημα της Τουρκικής Ευθύνης».

Ε Π Α Ι Σ Χ Υ Ν Τ Η ΠΡΑΞΗ είχε χαρακτηρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων κι ο «πατέρας» των Τούρκων, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, προτού ο ίδιος εγκολπωθεί σχεδόν όλους τους Νεότουρκους πρωτεργάτες της Γενοκτονίας, για να οικοδομήσει, μαζί τους, το κεμαλικό κράτος της «σύγχρονης» Τουρκίας της κεμαλικής στρατοκρατίας.

Η ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟ 1948

Από Ηλίας Μπιτσάνης

Τέτοιες ημέρες το 1848, η Μεσσηνία (και μέρος της Ελλάδας) φλέγεται. Εχει εκδηλωθεί η αστικοδημοκρατική εξέγερση με επικεφαλής τον Γιωργάκη Περρωτή χιλίαρχο της επανάστασης του 1821, ο οποίος επικεφαλής 700 ενόπλων μπαίνει στην Καλαμάτα, απελευθερώνει κρατούμενους στις φυλακές και εγκαθιστά επιτροπές πολιτών που διευθύνουν τη ζωή της πόλης. Η προκήρυξη που εκδόθηκε στις 24 Απριλίου 1848 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Αθήνας “Αιών” είναι ένα κείμενο που διαπνέεται από το φιλελεύθερο δημοκρατικο πνεύμα των εξεγέρσεων της ίδιας χρονιάς που συγκλόνισαν την Ευρώπη. Και αναφέρει τα εξής:

«Φίλοι συμπολίται,

Κάμνοντες χρήσιν του συνταγματικού δικαιώματος του ελευθέρως εκφράζεσθαι, φέρομεν κατά τας επικειμένας δεινάς περιστάσεις εις γνώσιν της Υ.Μ. τας εξής σκέψεις.

Νέα εποχή ιστορίας μετέβαλε την φάσιν του κόσμου. Τα έθνη εγείρονται προς ανάκτησιν και υπεράσπισιν των καταπατηθέντων δικαιωμάτων των και ελευθεριών των. Τα παλαιά ολέθρια συστήματα κατέπεσαν ως ιστός αράχνης. Ο Μεττερνίχος και μετ’ αυτού το σύστημά του κατέπεσαν. Ο Βασιλεύς Φίλιππος και ο Γκιζώτος, οίτινες κυβερνώντες συνταγματικώς, εμόλυναν το σύνταγμα δια των αισχροτέρων μέσων της διαφθοράς, κατέπεσαν μετά του συστήματός των. Τα έθνη εις τα οποία επεκτείνονται αι αλύσσεις των συστημάτων τούτων, διέσπασαν αυτάς και αι κυβερνήσεις εχειραφέτησαν τους λαούς αυτών. Μία φωνή εγείρεται πανταχόθεν, η φωνή της απελευθερώσεως , η φωνή της χειραφεσίας των λαών, η φωνή της ενώσεως των εθνικοτήτων. Η Γερμανία σχηματίζεται εις εν, η Ιταλία θέλει αποτελεί εν έθνος, εις δεν την αδελφήν αυτής, την ένδοξον Ελλάδα, δεν αρμόζει να μένη απλώς θεατής. Η απελευθέρωσις και η συγκέντρωσις της ελληνικής φυλής υπό την νέαν Ελλάδα, και υπό έναν αρχηγόν, τον αρχηγόν αυτής, είναι το αίσθημα το κυριεύον τους απανταχού έλληνας και το μόνον υπάρχον σύνθημα. Από τα ιδέας ταύτας και από τα αισθήματα ταύτα κυριευόμενος και ο μεσσηνιακός λαός και από την πεποίθησιν ότι το κυβερνούν την Ελλάδα φθοροποιόν σύστημα απορέει εκ των φθοροποιών εκέινων συστημάτων, εγείρεται σήμερον και εκφράζει πανδήμως και μετά θάρρους τα μέσα εκείνα δια της ενεργείας των οποίων δύναται να φθάση εις τον περί ου ο λόγος σκοπόν προς αποφυγήν επικειμένου κινδύνου και προς σωτηρίαν της πατρίδος και του θρόνου. Τα δε μέσα ταύτα είναι τα εξής.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Athos - Mount Athos Monk's Republic Documentary

Μεγάλη Σαρακοστή - Η Μεγάλη Εβδομάδα και οι εκ μέρους μας στρεβλώσεις της

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π. Θεοδόσιος

Από πέρυσι ήδη, αλλά πολύ περισσότερο φέτος (για τους θεσμικά, αλλά και για τους ουσιαστικά χριστιανούς), ο εορτασμός του Πάσχα, που θα γίνει υπό πίεσιν, έχει φέρει στην επιφάνεια πολλά τεχνικά και ουσιαστικά θέματα. Η ρουτίνα της παγιωμένης συνήθειας και το τυπικό που έχει αποχτήσει σταδιακά πέτρινη ακαμψία, είναι πλέον συνήθειες, για μεν τους θρησκευόμενους ψυχολογικής εν πολλοίς ανακούφισης, για δε τους μη θρησκευόμενους, «συμμετοχή» σε φολκλορικές τοπικές συνήθειες! Αυτό πάντοτε, και τώρα έκδηλα με την ελλιπή συμμετοχή, λόγω του υπερβολικού πολλές φορές ψυχολογικού φόβου του ιού.

Ας μη φοβόμαστε, τουλάχιστον όσοι θέλουμε να είμαστε χριστιανοί, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η Θεία Λειτουργία έχει καταλήξει εορταστικό τυπικό, όχι υλοποίηση του λόγου του Χριστού «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»!

Η μετάληψη είναι απόηχος και ανάμνηση παιδικής εορταστικής συνήθειας (Χριστούγεννα-Πάσχα-Παναγίας) και όχι συνειδητοποιημένη αποδοχή του λόγου του Χριστού «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»!

Η προσευχή έχει καταντήσει ψυχολογική πίεση αιτημάτων για κάλυψη αναγκών ή θεμάτων υγιείας. Έχει εκπέσει δηλαδή, για τους περισσότερους, στην φρικαλέα επιπολαιότητα: «Ας μπούμε να ανάψουμε ένα κερί»!

Η μεγαλύτερη γιορτή του ετήσιου εκκλησιαστικού κύκλου, η γιορτή του Πάσχα, συνδυασμένη με την άνοιξη και την επιστροφή στον τόπο καταγωγής, για συνεορτασμό με τους συγγενείς, αποχτάει ένα στοιχείο βιταλιστικό, που επιτείνει το «σκόρπισμα» και γίνεται ανακουφιστική ανάπαυλα στην καθημερινή ρουτίνα και όχι προσκυνηματική αναζωογόνηση και προσθήκη πίστεως, έστω σ’ εκείνους που υπάρχει η πίστη. Η φόρτιση της ατμοσφαιρικής συνήθειας συντρίβει την ουσία του εορτασμού.

Κεφαλαιώδες -ατυχώς αμετακίνητο- μέχρι τώρα εμπόδιο συμμετοχής, η μορφή της γλώσσας! Πώς να αντέξεις μιάμιση, δυόμιση, τεσσερισήμισι ώρες ακολουθία, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τα διαμειβόμενα; Αλλά να προσπαθείς σαν «τυφλός», αγνοών την γλώσσα, δια της «αφής»-θεάματος, να συμμετάσχεις στα τελούμενα;

Η Μ. Εβδομάδα έχει ένα εντυπωσιακό «σκηνογραφικό» αποτύπωμα. Άραγε μήπως για αναπληρωτική αντιστάθμιση και δέσμευση της προσοχής των χριστιανών, που δεν κατανοούν τα προσευχητικά λεγόμενα; Έχει συγχρόνως και μια ακατανόητη σύγχυση χρονικών δεδομένων. Το βράδυ διαβάζουμε τον όρθρο της ερχομένης-επομένης ημέρας και το πρωί τελούμε τον... εσπερινό!!! Και ακούς τον παπά το βράδυ να δέεται και για σένα λέγοντας: «Πληρώσωμεν τὴν ἑωθινὴν δέησιν...» ενώ το πρωί να φωνάζει (ενώ μόλις έχει ξημερώσει!): «Ἑσπέρας προκείμενον»! Και αυτά να μην ενοχλούν κανένα και λόγω της πακτωμένης (και όχι απλά παγιωμένης) συνήθειας και λόγω της γλωσσικής άγνοιας.

Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων και η δύναμη της Ιστορίας

του Βασίλη Ασημακόποιυλου

Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων και η δύναμη της Ιστορίας

Η 106η επέτειος, από την έναρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Νεότουρκους – που κυριαρχούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αποτέλεσαν πρόδρομο του κεμαλικού κινήματος- το 1915, είναι ιστορική.

Η επίσημη αναγνώρισή της από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, είναι αποτέλεσμα του πολυδιάστατου και επίμονου αγώνα του αρμενικού έθνους, αλλά και της διεθνοπολιτικής συγκυρίας. Είναι η δύναμη της Ιστορίας, αλλά και της Πολιτικής. Με Π κεφαλαίο.

Ο προηγούμενος πρόεδρος είχε αρνηθεί, παρά την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το Κογκρέσο το 2019. Η νευρική αντίδραση του τουρκικού κράτους, του θύτη, του ενόχου γενοκτονιών εθνών στην περιοχή της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Μεσογείου, που κάνει λόγο για «λαϊκισμό» είναι χαρακτηριστική.

Το πρώτο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου για το ζήτημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, στην πολιτική σχολή που φοιτούσα, ήταν μια έκδοση των πρακτικών του Διαρκούς Δικαστηρίου των Λαών, ενός δικαστηρίου γνώμης που είχε συγκροτήσει η Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, στο Παρίσι το 1984. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ηρόδοτος το 1988, σε μετάφραση Γιάννας Κούρτοβικ και Σήφη Κασσεσιάν, με πρόλογο του Περικλή Ροδάκη.

 Συμμετείχαν σημαντικοί διανοούμενοι της εποχής, ενώ στο τέλος περιλαμβάνεται το σχετικό μήνυμα του σπουδαίου σκηνοθέτη Γιλμάζ Γκιουνέι. Η έκδοση έχει τίτλο : «Το έγκλημα της σιωπής. Η Γενοκτονία των Αρμενίων». Ήταν μία περίοδος που ακόμα δεν είχε αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία των Αρμενίων και ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώρισή της βρισκόταν σε εξέλιξη και ανοδική πορεία. Αυτό μαρτυρά ο τίτλος της έκδοσης. Να σπάσει η σιωπή.

Διαβάζοντας σήμερα τις ανακοινώσεις για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, της Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαπιστώνεται κάτι κοινό. Σε καμία από τις τρεις δεν αναγράφεται ο θύτης του εγκλήματος. Η επίσημη πολιτική στην Ελλάδα παραμένει με π μικρό. Εκτός ιστορίας.

Είμαστε όμως σε άλλη εποχή. Οι λαοί, τα έθνη, η αλήθεια, η δικαιοσύνη, ο ανθρωπισμός θα νικήσουν. Οι ένοχοι για τα εγκλήματά τους θα καταδικαστούν. 

Το Δικαστήριο της Ιστορίας είναι αμείλικτο.

ΠΗΓΗ:Vasilis Asimakopoulos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

-ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ- Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΩΝ* (ΔΙΑΡΚΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ), εκδόσεις Ηρόδοτος (1988)

-ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ-

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ*

(ΔΙΑΡΚΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ), εκδόσεις Ηρόδοτος (1988)

(Περικοπή από τον πρόλογο στην ελληνική έκδοση του Περικλή Ροδάκη).

Η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915-16 έγινε για να αφανιστεί ένας πανάρχαιος λαός που ζούσε πάντα στο χώρο της Μικράς Ασίας, επειδή απέκτησε εθνική συνείδηση και διεκδίκησε την αυτοΰπαρξή του ως έθνος.(...)

Οι Τούρκοι με τον κατώτερο πολιτισμό τους θα είχαν αφομοιωθεί από τις εθνότητες που κατοικούσαν στη Μικρά Ασία αν δεν είχαν αναγνωρίσει αυτές τις εθνότητες σαν κάτι ξεχωριστό και αν δεν διατηρούσαν την αποκλειστική τους κοινότητα.

Ένας από τους εξέχοντες απολογητές του Τουρκισμού και Παντουρκισμού, ο Τεκίν Αλπ, μιλώντας για την αναγνώριση των εθνοτήτων και ιδιαίτερα των χριστιανών Ελλήνων και Αρμενίων γράφει:

"Η δημιουργία των Πατριαρχείων σήμαινε ότι υψωνόταν ένα φράγμα ανάμεσα στους Τούρκους και τους χριστιανούς υπηκόους τους. Διαφορετικά θα έπρεπε να έχουμε υποταχτεί πνευματικά πριν από πολλά χρόνια".

Οι Τούρκοι δεν ήταν δυνατό να αφομοιώσουν τους κατοίκους της Μικράς Ασίας στο δικό τους πολιτισμό! Έτσι, διασώθηκαν οι ίδιοι αφού διαμόρφωσαν μία αποκλειστική κοινωνία(...)

Στο δεύτερο μισό του 19ου αι. οι εθνικές ιδέες αγκαλιάζουν όλους τους λαούς της Βαλκανικής. Η πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ανακατώσει του λαούς που ζούσαν στη Βαλκανική κατά τέτοιον τρόπο, που όταν αναπτύχθηκε η εθνική συνείδηση ήταν αρκετά ασαφής ο χώρος που η κάθε εθνότητα διεκδικούσε για δική της πατρίδα.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να εκραγεί. Αυτό που σημειώνεται στη Βαλκανική εμφανίζεται και στους Αρμένιους στη Μικρά Ασία, που οι Τούρκοι τους λογαριάζουν πάντα ως περισσότερο πιστούς στην εξουσία τους. Οι Αρμένιοι πρώτοι από τους λαούς (εθνότητες) της Μικράς Ασίας δέχονται την επίδραση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης και απαιτούν κάποια εθνική αποκατάσταση στη μορφή της αυτονομίας. Αυτό ήταν που έβαλε φωτιά στα μυαλά των Τούρκων(...)

Ἡ δύναμη τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀγάπης!

Ἔλυσε κάβους, ἔκανε τὸν σταυρό του κι ἔπιασε τὰ κουπιά. Κάθε φο­ρὰ ποὺ αὐτὴ ἡ βάρκα ἀνοιγόταν γιὰ τὸ νησὶ «τῶν ζωντανῶν νεκρῶν», ἤξεραν ὅλοι καλὰ ὅτι μεταφέρει ἕνα μελλοθάνατο, μιὰ ψυχὴ γιὰ τὸν ἄλλον κόσμο.

Αὐτὴ ὅμως τὴ φορά, ὅχι! Δέν μεταφέρει τὸν θάνατο! Μεταφέρει τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη. Μεταφέρει αὐτὸν ποὺ μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ ἔφερνε στὸ νησὶ τῶν ἀπελπισμένων αὐτὸ ποὺ γιὰ χρόνια ἔλειπε: τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα γιὰ ἀληθινὴ ζωή.

Μοναδικὸς ἐπιβάτης τοῦ μπαρμπα-Νικόλα, τοῦ βαρκάρη, ὁ παπα-Χρύσανθος. Ἕνας Γεραπετρίτης ἱερομόναχος τῆς Μονῆς Τοπλοῦ, ἀποφασισμένος νὰ ἀναστήσει τὸ νησὶ τῶν ἐγκαταλελειμμένων, τῶν λεπρῶν, ἀποφασισμένος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ μας. Προχωρᾶ μὲ ἀγάπη, πίστη καὶ τόλμη. Δὲν φοβᾶται γιατὶ ἀγαπᾶ ἀληθινά, ἀγαπᾶ τοὺς πονεμένους χανσενικούς, στὰ πρόσωπα τῶν ὁποίων βλέπει τὸν Κύριό μας.

Ἡ βάρκα φτάνει καὶ δένει στὸ μικρὸ λιμανάκι τῆς Σπιναλόγκας. Στὸ νησάκι αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν Κρήτη, στὸν νομὸ Λασιθίου, βόρεια τῆς Ἐλούντας. Οἱ πρῶτοι ποὺ ἀντιλήφθηκαν τὴν ἄφιξη τῆς βάρκας, ἔβγαλαν τὰ κεφάλια τους ἀπὸ τὰ παραθύρια καὶ τὶς πόρτες τῶν σπιτιῶν τους γιὰ νὰ δοῦν τὸν νεοφερμένο… Πρὸς ἔκπληξή τους ὅμως βλέπουν ἕναν ἱερέα νὰ ἀποβιβάζεται καὶ νὰ εὐλογεῖ τὸν βαρκάρη ποὺ ἔπαιρνε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιὰ τὸν κόσμο τῶν ζωντανῶν…