Του Στάθη Σταυρόπουλου
Θα σας γυρίσω πίσω στο 1993-1996. Είναι η εποχή που ο εκσυγχρονισμός εμφανίζεται στην Ελλάδα. Στις εφημερίδες της εποχής, με προεξάρχοντα τα Νέα και ακολουθούσα την Ελευθεροτυπία, αρχίζει να εμφανίζεται ένα καινούργιο ιδιόλεκτο. Κυρίαρχη λέξη που εμφανίστηκε τότε, εκτός από την «κεντροαριστερά» που ο Σημίτης είχε ανασύρει από τα βάθη της δεκαετίας του ’60 για να μπορέσει να αποδεσμευτεί από το λαϊκό φορτίο το οποίο έφερε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η λέξη «λαϊκισμός».
Βέβαια, υπήρχε ένα σοβαρό ερώτημα. Ο λαϊκισμός είναι μία έννοια που αποδίδεται στις ηγεσίες. Ο ποπουλισμός, η δημαγωγία. Το παράξενο με τη χρήση αυτής της λέξης ήταν ότι αποδιδόταν στον λαό. Δηλαδή ξαφνικά ο λαός εκατηγορείτο ως δημαγωγός του εαυτού του. Γιατί αποδιδόταν στον λαό αυτός ο χαρακτηρισμός; Ήταν ένας χαρακτηρισμός καθηλωτικός. Προκαλούσε στον λαό ενοχή για τις πράξεις των δημαγωγών του.
Φυσικά η σημειολογία δεν περιορίζεται ποτέ σε μία λέξη. Άρχισε τότε να πλημμυρίζει στις εφημερίδες η αγία τριάδα της εξουσιαστικής σημειολογίας, δηλαδή οι ευφημισμοί, οι συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί και η παρένδυση των εννοιών. Κυριάρχησαν ευφημισμοί όπως «απασχολήσιμος» και «ευέλικτη εργασία», ενώ λέξεις όπως «ιμπεριαλισμός» και «εργατική τάξη», έφευγαν για την εξορία πυξ λαξ. Τέλος, στον δημόσιο λόγο έμπαιναν συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί, όπως «διεφθαρμένοι», «τεμπέληδες», «λαϊκιστές», «εθνικιστές» ή «αντισημίτες».
ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
O Χριστιανικός Όμιλος Φοιτητών & Επιστημόνων (ΧΟΦΕ) και το Αντίφωνο οργάνωσαν τον Μάϊο του 2018 συζήτηση με τίτλο: "Προσωπικότητα, Σώμα και Βιοηθική" και εισηγητές τους: 
Γιώργος Κρανιδιώτης
