ΑρχαΪκή οικία στο Κοπανάκι της Μεσσηνίας

ΚΛΙΚ στην εικόνα

Εξ αφορμής.../ του Μάνου Στεφανίδη

Η ουσιαστική παιδεία είναι και γνώση και έμπνευση και έρωτας. Δεν είναι ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων. Ούτε βέβαια χαμερπής συναλλαγή, δούναι και λαβείν, εν είδει πορνείας της μόρφωσης. Είναι σχέση αλλά όχι υποταγή. Είναι πειθαρχία αλλά όχι εξουσία. Κι ούτε βέβαια κατάχρηση της όποιας πνευματικής εξουσίας. Της αυθεντίας του διδασκάλου.

Όλοι μα όλοι, έστω για μια φορά στη ζωή μας, είχαμε έναν χαρισματικό δάσκαλο. Που μάς ενέπνεε και απελευθέρωνε την πιο καλή, την πιο ποιητική πλευρά μας. Αυτός και μόνο αυτός, δηλαδή η ανάμνηση του, συντηρεί ακόμη το διάτρητο κύρος μίας άνευρης και εργαλειακής εκπαίδευσης. Μιας εκπαίδευσης που τρέμει την αξιοκρατία εν ονόματι της δημοκρατίας και που προωθεί την μετριότητα σε κάθε επίπεδο από ανασφάλεια και υπολογισμό. Που φοβάται το ταλέντο και αντιπαθεί τη διαφορά. Που στήθηκε με μαζικό τρόπο, μαζικές πρακτικές για να φτιάχνει μαζάνθρωπους.

Ομιλία Γ. Καραμπελιά για τον Στρατηγό Νικηταρά (βίντεο)

Με πρωτοβουλία της Αδελφότητας Τουρκολεκαίων ο «Νικηταράς» και του Πολιτιστικού Συλλόγου η «Ενότητα» εψάλλη, «Δέηση για τα 168 χρόνια από το θάνατο του ήρωα του 1821 Στρατηγού ΝΙΚΗΤΑΡΑ», στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018. Ομιλητής ο Γεώργιος Καραμπελιάς, ιστορικός και εκδότης του περιοδικού «Άρδην».

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ!

ΚΛΙΚ στην εικόνα

Η αθλιότητα της δεκάρας

Από το «πειρατικό του Στάθη» στο Ποντίκι 4-10-2018

Ακούγεται ως fake news αλλά, ως φαίνεται, είναι αληθινό. Υπάρχουν Έλληνες συνταξιούχοι που μεταναστεύουν στη Βουλγαρία, διότι εκεί οι (βουλγαροποιημένες) συντάξεις τους, τους επιτρέπουν να ζήσουν.

Είναι σχεδόν γκροτέσκ, αλλά εκτός από τη νεολαία που εγκαταλείπει τη χώρα, την εγκαταλείπουν και τα «τιμημένα γηρατειά» – ατιμασμένα πια τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, ώστε να παίρνουν των ομματιών τους για την ξενιτιά τώρα στα γεράματα

Ουδέποτε άλλοτε στην ελληνική ιστορία έχει συμβεί, εν καιρώ ειρήνης, να ξεσπιτώνονται οι απόμαχοι πατέρες μας από τις εστίες τους, ώσπου η «τελική λύση» να τους εξαιρέσει οριστικώς από το σύστημα.

Ερεβώδη πράγματα και ανόσια – πλην όμως ρουτίνα, κι εξ όνυχος τον λέοντα: όσοι συνταξιούχοι έλαβαν τη σύνταξή τους μετά την ημερομηνία που θα έπρεπε να έχει πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, όταν πήγαν να τον πληρώσουν, έφαγαν… πέναλτι! Κάτι δεκάρες! Κάτι άτιμες δεκάρες,

διότι αυτό είναι το προτεκτοράτο μας: της δεκάρας…                                                                                                               Ό,τι να ’ναι

Μετά βδελυγμίας διέψευδε ο κ. Τζανακόπουλος το ενδεχόμενο να παρακολουθείται ο κ.Λαφαζάνης. Εκτός των άλλων, θα ήμαστε και ηλίθιοι, αν κάναμε κάτι τέτοιο, διαμαρτυρόταν ο κ. Τζανακόπουλος, ακριβώς τη στιγμή που η κλήση «δι’ υπόθεσίν» του στην Ασφάλεια προς τον κ. Λαφαζάνη αναφέρεται η ίδια σε παρακολουθήσεις!

Παναγιώτης Ήφαιστος για το Σκοπιανό: Αναζωπύρωσαν τους «Μακεδονικούς δαίμονες».

 ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Απόσπασμα συνέντευξης του Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητού του τμήματος διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά, στον 98.4 radio. Η συνέντευξη έγινε στις 5 Οκτωβρίου, 2018.

Ερώτηση Γιώργου Σαχίνη: …Μετά και το δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα, έχετε ως αναλυτής ξεκαθαρίσει ποιος βαράει την μπακέτα; Είναι τα γερμανικά συμφέροντα που θέλουν μια ενιαία οικονομική ζώνη στα Βαλκάνια για να περάσουν Τουρκία με σιδηρόδρομο, να φτάσουν μέχρι Πεκίνο; Είναι οι αμερικανοί που θέλουν να βάλουν τους γείτονες στο ΝΑΤΟ για να πακτώσουν και να ζορίσουν και την Σερβία, άρα και την Ρωσσία; Είναι και οι δυο μαζί; Είναι η ρώσσικη επιδίωξη να μην ανακοπεί προς τις θερμές θάλασσες; Έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα πια;

Παν. Ήφαιστος: Βεβαίως. Νομίζω τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, αλλά έγιναν πιο ξεκάθαρα. Κατά πρώτον βλέπουμε ότι το δημοψήφισμα καταμαρτύρησε αυτό που πολλοί έλεγαν μέχρι τώρα … ότι εσωτερικά υπάρχει μια ανθρωπολογική διαμόρφωση. Είναι ένα σύστημα επίπλαστων ιστορικών ανεκδότων πάνω στο οποίο χτίστηκε μία επίπλαστη κρατική κατασκευή για καθαρά στρατηγικούς λόγους. Το γνωρίζουμε αυτό. Αρχίζει από τον 18ο αιώνα. Η πρώτη κομμουνιστική διεθνής. Μετά η Κομιντέρν στην 3η διεθνή το ’34. Μετά ο Τίτο για να αντιμετωπίσει τον βουλγαρικό αλυτρωτισμό. [Εδώ είναι ένα άλλο κεφάλαιο λοιπόν τώρα, οι περιφερειακοί αλυτρωτισμοί, πως εξελίσσονται ανάλογα με αυτό το σύστημα.] Στη συνέχεια βεβαίως έχουμε το πολύ ενδιαφέρον .. και δεν είμαι ειδικός να το αναλύσω, ενδιαφέρον της Αλβανίας. Αυτό το κάλεσμα της Αλβανίας να ψηφίσουν και της Βουλγαρίας να .. [σ.σ. ακατανόητο] απ’ ότι ξέρω, είναι ένα πολύ ύποπτο ζήτημα.

Πάμε για νέα χρεωκοπία;

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

Στο τιμόνι του ελληνικού κράτους κάθονται άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν δίπλωμα, αλλά δεν ξέρουν να οδηγήσουν ούτε ποδήλατο. Η κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών μια μέρα μετά την αναγγελία του εθνικού ταβλαδώρου ως υπεύθυνου για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δεν είναι τυχαία. Και είναι ένα μόνο δείγμα της πιθανότατης επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας. Της δεύτερης από το 2009.

Ποια είναι η εικόνα της χώρας σήμερα;α

Η μηχανή, η μεσαία τάξη, που παράγει τον όγκο του πλούτου, όχι μόνο δεν παράγει πια πλούτο, αλλά παράγει χρέη. Άλλα τρία δις προστέθηκαν τους τελευταίους μήνες στα ήδη δυσθεώρητα 103 δις, που οφείλονται στα δημόσια ταμεία. Και από τα οποία ούτε το ένα τρίτο δεν είναι εισπράξιμα.

Η μεσαία τάξη αφαιμάζεται από φόρους κάθε είδους προκειμένου η κυβέρνηση να κάνει όχι οικονομία, αλλά πολιτική. Αφαιμάζεται από τη μία πλευρά για να μαζεύει λεφτά και να παριστάνει έτσι ότι δεν έχει ανάγκη τον μηχανισμό δανεισμού της τρόικας, ώστε να πουλάει το προεκλογικό παραμύθι της εξόδου «από τα μνημόνια». Νομίζοντας, η άσχετη, ότι «το μαξιλάρι» που μαζεύει της φτάνει για να πληρώνει τις οφειλές του δημοσίου μέχρι το 2022. Λες και η οικονομία είναι ακίνητη. Λες και δεν έχει απρόοπτα, που να την αναγκάζουν να ξοδεύει, να καλύπτει κενά, να υπερασπίζεται τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι στη ρευστότητα του παγκόσμιου συστήματος. Το προχτεσινό μινι κραχ στο Χρηματιστήριο είναι ένα παράδειγμα.

«Έντυπη ανάγνωση εναντίον ψηφιακής» της Μαριάν Βολφ

μετάφραση-επιμέλεια: Μπελίκα-Αντωνία Κουμπαρέλη

Στην ψηφιακή εποχή χρειαζόμαστε νέο αλφαβητισμό, δηλαδή νέες μεθόδους εκπαίδευσης, μόρφωσης και επιμόρφωσης. Το «σκανάρισμα» σε οθόνη αντί για την ανάγνωση έντυπου υλικού προκαλεί ριζικές κοινωνιολογικές αλλαγές.

Κοιτάξτε γύρω σας όποτε βγαίνετε έξω. Το iPad είναι η νέα πιπίλα για μωρά και νήπια. Τα παιδιά του Δημοτικού διαβάζουν ιστορίες σε τάμπλετ. Τα μεγαλύτερα δεν διαβάζουν καθόλου, μόνο καμπουριάζουν κολλημένα σε videogames. Οι γονείς τους και γενικότερα οι ενήλικες διατρέχουν σε οθόνη τις ειδήσεις ή το πέλαγος των μέιλ τους. Εν αγνοία μας τελείται μια αόρατη πολυεπίπεδη μετάλλαξη που μας αφορά όλους: Το νευρωνικό κύκλωμα που θεμελιώνει την εγκεφαλική ικανότητα της ανάγνωσης αλλάζει υπόγεια και αστραπιαία. Οι αλλαγές επιδρούν σε όλους, απ’ το παιδάκι έως τον ειδικευμένο εγγράμματο ενήλικα.

Όπως δείχνουν έρευνες στις νευροεπιστήμες, πριν από 6.000 χρόνια η γραφή και η ανάγνωση (αλφαβητισμός) επέβαλαν τη δημιουργία νέου κυκλώματος στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό το κύκλωμα εξελίχθηκε και ανέπτυξε νέες ικανότητες. Έτσι, απ’ την απλή αποκωδικοποίηση του πόσες κατσίκες έχει το κοπάδι, φτάσαμε στον σημερινό αναγνωστικό εγκέφαλο υψηλών και περίπλοκων δυνατοτήτων. Η έρευνά μου αποτυπώνει πώς ο σύγχρονος αναγνωστικός εγκέφαλος μας καθιστά ικανούς για την ανάπτυξη ορισμένων πολύ σημαντικών διανοητικών και συναισθηματικών διεργασιών. Εσωτερικευμένη γνώση, αναλογική συλλογιστική, συμπερασματολογία, κριτική ανάλυση και σύνθεση, πολλαπλή αντίληψη από διαφορετικές οπτικές, αλλά και ενσυναίσθηση και διορατικότητα.

Πρόσφατες έρευνες που δημοσιεύονται παγκοσμίως προειδοποιούν ότι κάθε μία απ’ τις προαναφερόμενες βασικές ικανότητες των διεργασιών της «βαθιάς ανάγνωσης»[1] μάλλον κινδυνεύουν σοβαρά καθώς μετακινούμαστε προς πρακτικές ψηφιακής ανάγνωσης.

Ένας παλιός κανόνας των νευροεπιστημών παραμένει αναλλοίωτος: Ή χρησιμοποιείς το μυαλό σου ή το χάνεις.

Εδώ δεν έχουμε μια δυαδική αντιπαράθεση ανάμεσα στην έντυπη και την ψηφιακή ανάγνωση και την τεχνολογία. Όπως έγραψε η καθηγήτρια του ΜΙΤ, Σέρι Τερκλ (SherryTurkle), ως κοινωνία δεν κάνουμε λάθος που καινοτομούμε, όμως προκύπτει πρόβλημα όταν παραβλέπουμε ή αγνοούμε τα όσα διακόπτουμε ή ελαττώνουμε ενόσω καινοτομούμε. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή ανάμεσα στις έντυπες και ψηφιακές κουλτούρες, η κοινωνία οφείλει να δει καταπρόσωπο τι μειώνεται στο εξειδικευμένο αναγνωστικό κύκλωμα του εγγράμματου ενήλικα, τι εγκεφαλικά κυκλώματα δεν αναπτύσσουν τα παιδιά μας και τι μπορούμε να κάνουμε.

«Ἡ δὲ πόλις ἐλάλησεν»: Λέσβος - Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ένα “κινηματογραφικό δοκίμιο” του Γιάννη Σμαραγδή, μέσα στα πλαίσια της σειράς «Η δε πόλις ελάλησεν», την οποία δημιούργησε για την ΕΡΤ το 1990-91.
Ποίηση και πεζά κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, μαζί με αποσπάσματα από την ποίηση της Σαπφούς, απαγγέλλουν ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Μαρίκα Τζιραλίδου. Μουσική επένδυση: Νίκος Κυπουργός.

Πρόκειται για εκπομπή η οποία δεν έχει περιληφθεί/αναρτηθεί στο Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ.

" alt="" />Ένα “κινηματογραφικό δοκίμιο” του Γιάννη Σμαραγδή, μέσα στα πλαίσια της σειράς «Η δε πόλις ελάλησεν», την οποία δημιούργησε για την ΕΡΤ το 1990-91.
Ποίηση και πεζά κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, απαγγέλλουν ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Μαρίκα Τζιραλίδου. Μουσική επένδυση: Νίκος Κυπουργός.

Πρόκειται για εκπομπή η οποία δεν έχει περιληφθεί/αναρτηθεί στο Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ.

---

• Next

Φθινόπωρον το μελαγχολικόν

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι../ Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές…».

Τώρα που η μέρα χάνει τη μάχη από τη νύχτα, νιώθεις πως δίπλα σου ξεψυχά το καλοκαίρι. Η διαφορά φωτός και σκότους – νύχτας άρχισε να γίνεται εμφανής. Οι ζεστές ημέρες λιγοστεύουν, ενώ οι κρύες πληθαίνουν. Όλα προοικονομούν και προμηνύουν το φθινόπωρο.

Φθινοπώριασε, φθινοπωρινός, φτυνόπορο, φθινόπωρο. Οι λέξεις προάγγελοι και σηματοδότες μας προετοιμάζουν για τη νέα εποχή. Και δεν έχει σημασία, αν οι γλωσσολόγοι διαφωνούν για το «έτυμον» της εποχής αυτής. Άλλοι το ανοίγουν στο φτύνω + πόρος κι άλλοι στο φθίνω – οπώρας. Όλοι πια εύχονται καλό χειμώνα κι ας αργεί ακόμη…. Σημασία έχει πως το φθινόπωρο ψυχολογικά μας προετοιμάζει γι’ αυτόν.

Μελαγχολία

 Χωρίς να το καταλαβαίνεις ένα απροσδιόριστο και αναίτιο συναίσθημα θλίψης και μελαγχολίαςσε διατρέχει. Όλα είναι ταιριαστά. Τα κιτρινισμένα φύλλα που αφήνουν τους κορμούς και τα κλαδιά των δέντρων επιτείνουν τα αρνητικά μας συναισθήματα. Όλα δηλώνουν το τέλος, τη ματαιότητα και την περατότητά μας.

«Όχι δεν είναι θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε/ παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής/ Ένα θολό συναίσθημα…» (Οδ. Ελύτης)

Χρώματα κι αρώματα συμμαχούν για να μας πείσουν πως ο ερχομός του φθινοπώρου είναι γεγονός και όχι μια δυστροπία των απαισιόδοξων. Οι ποιητές της μελαγχολίας ύμνησαν ή εμπνεύστηκαν της ύπαρξής τους. Δεν έχει εξήγηση αυτός ο δεσμός των ποιητών της μελαγχολίας με το φθινόπωρο. Εκεί που όλοι υμνούν την άνοιξη και το καλοκαίρι, οι άλλοι ισορροπούν με το κλίμα του φθινοπώρου.

«Την θέλω ασθενή εγώ την φίλην / μου ταχείαν, / ωχράν την θέλω και λευκήν ως/ νεκρική σινδόνην,/ με είκοσι φθινόπωρα, με άνοιξην/ καμία… Προτιμώ την νύκτα/ της ημέρας˙ / Το πίπτον φύλλον και ουχί/ ναρκίσσους μυροβόλους˙ / Από το άστρον της αυγής τους/ δύοντας αστέρας….» (Αχιλλέας Παράσχος).

Ωσεί παρών και οιονεί απών !

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Μπροστά στο κινητό του ένας «νέος» άνθρωπος, ο λεγόμενος και «Smombie» (από το «Smartphone-Zombie»), είναι ωσεί παρών και ταυτόχρονα οιονεί απών, βυθισμένος σε πομποδέκτες ραδιοκυμάτων και σε αλγορίθμους της μεταπραγματικότητας. Εγκαταλείπει στο χώρο το σώμα του και πορεύεται, όντως με σταθερό βήμα, στον παράλληλο κόσμο των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Γλιστρά μέσα στους δαιδαλώδεις ατραπούς της digital τεχνολογίας και χάνεται στη βουή της πόλης, σαν αόμματος. Αμίλητος, σκοντάφτει ανεπαίσθητα στο επόμενο, απροσδιόριστο εμπόδιο. Ποδοπατά χωρίς συγγνώμη, μπερδεύει τουαλέτες, πέφτει στις κυλιόμενες σκάλες. Όταν γύρω του είναι όλα ορατά αυτός δεν βλέπει. Φαινόμενο παράδοξης αποπολιτικοποίησης και ακοινώνητης συμπεριφοράς. Χάνει την απόσταση και του μένει μόνο ο χρόνος, επιβεβαιώνοντας τους στίχους του Αρτούρο Ρεμπώ: «Εγώ, είμαι αλλού!»

Επιτέλους... κάποιος κατάλαβε! H συνταγή διάλυσης των εθνών...

Απόστολος Αποστολόπουλος

Η ΕΕ αλλά και όλο το οικοδόμημα της Δύσης κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δυτικές ελίτ είναι υποχρεωμένες να κάνουν κρίσιμες επιλογές για το μέλλον. Διακυβεύεται η εξουσία τους, ίσως για πρώτη φορά τόσο σοβαρά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μάης του 68′ προκάλεσε αναταραχή αλλά αποδείχθηκε ευεργετική ένεση ανανέωσης, μπήκε φρέσκο αίμα στους...

κύκλους της εξουσίας. Τυπικό σύμβολο ο Κον Μπεντίτ, αν και ο συγκεκριμένος αποδείχθηκε απλή μετριότητα.

Η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή ευεργετική για το σύστημα αλλά δημιούργησε αυταπάτες, ειδικά στις ΗΠΑ, περί του τέλους της Ιστορίας (κάτι σαν το χιλιόχρονο, χιτλερικό, Ράϊχ) και οι θετικές επιπτώσεις ήταν προσωρινές. Τα προβλήματα επανέρχονται με δριμύτητα και ο κόσμος στη Δύση αναδεύεται σαν να ξυπνάει από λήθαργο. Ίσως ο κομουνιστικός κίνδυνος να είναι ακόμα χρήσιμο σκιάχτρο για τους ανόητους. Ίσως οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου να παρασύρουν μερικούς, εξίσου ανόητους. Ωστόσο πρόκειται για ασπιρίνες ενώ ο ασθενής πάσχει από προϊούσα παράλυση.

Ο κίνδυνος για τις ελίτ είναι πλέον η αφύπνιση του κόσμου, των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων. Και κυρίως ότι αυτή η αφύπνιση γίνεται αργά αλλά πολύ σταθερά. Αποκτά θεμέλια. Δεν είναι αποτέλεσμα ταραχών (έργο ενίοτε ύποπτων μηχανισμών) και παρορμητικών εξεγέρσεων.

ΒΙΝΤΕΟ – Σχολιάζοντας την Αποκάλυψη: Ν. Νησιώτης, Δ. Μαυρόπουλος, Π. Νέλλας, Χρ. Γιανναράς, π. Στ. Σκλήρης

Η ΕΡΤ έκανε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο βιβλίο της Αποκαλύψεως του Ιωάννου.

Το αφιέρωμα απαρτίζεται από λίγες πεντάλεπτες καταγραφές στις οποίες μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες εξετάζουν το βιβλίο, από τη δική του σκοπιά ο καθένας.

Πρόκειται για τον Νίκο Νησιώτη, τον Παναγιώτη Νέλλα, τον Χρήστο Γιανναρά, τον Δημήτρη Μαυρόπουλο και τον π. Σταμάτη Σκλήρη.

Απολαύστε την εκπομπή που ανέβασε στο διαδίκτυο η ιστοσελίδα antifono.gr:

ΑΠΟΨΗ› Στήλη Άλατος 4 χαστούκια από τους Σκοπιανούς

Με το συντριπτικό ποσοστό του 65% της αποχής, δηλαδή με ένα βροντερό «όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών, οι πολίτες των Σκοπίων έδωσαν 4 χαστούκια σε όσους επιχείρησαν να αποφασίσουν γι αυτούς χωρίς αυτούς και σε όσους, σαν την ελληνική κυβέρνηση, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι οι λύκοι έχουν γίνει πρόβατα.

Τα αβίαστα συμπεράσματα από το αποτέλεσμα του χτεσινού δημοψηφίσματος είναι τα παρακάτω:

Το πρώτο χαστούκι είναι στην ελληνική κυβέρνηση:

1. Η συντριπτική πλειονότητα Σλαβομακεδόνων, ακολούθησαν τη γραμμή του προέδρου Ιβανόφ και του εθνικιστικού VMRO, που αντιτίθενται ανοιχτά στη συμφωνία, και απέσχον από τις κάλπες. Απέδειξαν έτσι, ότι όχι απλά δεν είναι φίλοι των Ελλήνων, όπως θέλει να πουλήσει ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, αλλά, αντίθετα είναι ποτισμένοι με τον Μακεδονισμό, στον οποίο γαλουχούνται εδώ και 75 χρόνια, διεκδικώντας τη «Μακεδονία του Αιγαίου» σε βάρος της Ελλάδας.
2. Το δημοψήφισμα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να τελειώσει το παραμύθι των Ελλήνων πολιτικών για έναν φιλικό λαό, και ένα φιλικό κράτος, που θέλει μόνο τη συμβίωση και την κοινή ευημερία. Πρόκειται για φανατικά ποτισμένους με μεγαλοϊδεατισμό σε βάρος της Ελλάδας, που θεωρούν ακόμα και τη συμφωνία των Πρεσπών, που τους δίνει εθνικότητα και γλώσσα, προδοτική! Γιατί τους στερεί το παραμύθι του ονόματος, της αρχαίας ιστορίας και των διεκδικήσεων στην ελληνική Μακεδονία. Τους στερεί όλα εκείνα τα παραμύθια, με τα οποία μεγάλωσαν.
3. Το δημοψήφισμα απέδειξε περίτρανα, ότι η μόνη αποδεκτή και συμφέρουσα για την Ελλάδα λύση είναι μια ονομασία, σαν τη Σλαβομακεδονία, που προσδιορίζει επακριβώς τη χώρα, με κατοίκους σλαβομακεδόνες, γλώσσα σλαβομακεδονική και προϊόντα σλαβομακεδονικά. Ονομασία, που δεν χρειάζεται και καμιά επεξήγηση για την ιστορία της χώρας. Τα λέει όλα. Τι θα κάνει αυτή η χώρα με την αλβανική μειονότητα, είναι δικό της πρόβλημα. Θα το λύσει εκείνη και όχι η Ελλάδα.

Το δεύτερο χαστούκι είναι για τη σκοπιανή κυβέρνηση.

Πότε επιτέλους θα γίνουμε μια χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της ..

Ψυχογραφώντας το Νεοέλληνα

Βασίλειος Μακρυπούλιας*

Μέσα από έναν απίστευτο συνδυασμό της αριστεράς ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού και του αστικού φιλελεύθερου ατομικισμού ο Νεοέλληνας διάγει το τελικό στάδιο ενός απολύτου σοσιαλατομικισμού, όσο αστείο ή και αντιφατικό αυτό αν ακούγεται. Εξηγείται όμως, όπως εξηγείται η ατομική υπόσταση των υβριδίων. Αποκομμένος από τις ρίζες του –ιστορικές, εθνικές, πολιτιστικές,θρησκευτικές,πολιτικές-ο νεοέλληνας δείχνει ένα νέο υπαρξιακό  κατασκεύασμα το οποίο υπακούει στις διαταγές και μόνο των κατασκευαστών του. Δεν επικοινωνεί πλέον με τους προγόνους του, με τις αρίφνητες φωνές των φωτισμένων ανδρών οι οποίοι του ετοίμασαν έναν ωραίο κόσμο να ζήσει και να μεγαλουργήσει. Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του μετρά μόνο μερικές δεκαετίες, από εκεί και πέρα χάνεται σε βάθος χρόνου. Και δεν τον ενδιαφέρει. Η έννοια του Έθνους η οποία απελευθερώνει όλες εκείνες τις θείες δυνάμεις των Ελλήνων στα βάθη του χρόνου, φαντάζει στα μάτια του και στο μυαλό του ως κάτι το αμαρτωλό, διότι αυτό του δίδαξαν. Η θρησκευτική φύσις των νεοελλήνων τροποποιήθηκε. Νέος Θεός και νέα δογματική άποψη για τις  θρησκευτικές παραμέτρους δημιουργήθηκαν και γεννήθηκαν.

ΟΥΣΙΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ: ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΛΛΗΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»…

Σημαντικές αλλαγές στη χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών διαπιστώνει μελέτη που έγινε στην Αθήνα και αφορά τη διαχρονική συμπεριφορά κινδύνου σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) από το 2012 ως το 2018. Η μελέτη για κάθε χρονική περίοδο περιλαμβάνει 1.000 ως 1.450 άτομα, από το Πρόγραμμα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ που γίνεται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε συνεργασία με το Σύλλογο Ασθενών Ήπατος ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση «AIDS & Ηπατίτιδες», η οποία ξεκίνησε την 27η και διήρκεσε έως την 29η Σεπτεμβρίου 2018, στην Αθήνα, στην Αίγλη Ζαππείου.

Με αφορμή την διεξαγωγή του Συνεδρίου, ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής καθηγητής Άγγελος Χατζάκης, τόνισε ότι η μέση ηλικία των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών (ΧΕΝ) έχει αυξηθεί από την περίοδο 2012 ως 2018, η παρουσία των μεταναστών είναι σταθερή (13,9%), η έλλειψη στέγης έχει αυξηθεί από 23% σε 29%, η μη ύπαρξη κοινωνικής ασφάλισης έχει αυξηθεί από 64% σε 76%, ενώ ο δείκτης ανεργίας έχει αυξηθεί από το 84% στο 93%.

Το ποσοστό ενδοφλέβιας χρήσης τον τελευταίο μήνα έχει μείνει σταθερό, περίπου στο 80%, ενώ η καθημερινή ενδοφλέβια χρήση τους τελευταίους 12 μήνες έχει μειωθεί από 54% σε 33%. Η χρήση προφυλακτικού αυξήθηκε από το 35% σε 39%. Παρατηρήθηκε μια αύξηση συμμετοχής σε προγράμματα υποκατάστασης οπιοειδών από 10,6% σε 22% το 2012-2013 και έκτοτε παρέμεινε σταθερό.

«Η Αθήνα ελεύθερη»

Η απόπειρα κατάργησης της εθνικής μας εορτής της 28ης Οκτωβρίου 1940

του Θ.Κ. από την Ρήξη φ. 147

Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα: «Για τέταρτη χρονιά φέτος οι εκδηλώσεις «12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα ελεύθερη» γεμίζουν την πόλη. Πέντε φορείς, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και η ΕΡΤ, αναλαμβάνουν τη διοργάνωση και υποστηρίζουν ένα σύνολο δράσεων για την ανάδειξη της επετείου της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής τον Οκτώβριο του 1944 ως μιας πάνδημης γιορτής της πόλης. Οι εκδηλώσεις, που εκτείνονται όλο τον χρόνο, κορυφώνονται τον μήνα Οκτώβριο». Από τον Οκτώβριο του 2015 λοιπόν, από την επαύριο δηλαδή της ανάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρείται τεχνηέντως η υπέρμετρη ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου 1944, ως ημέρας μνήμης, ανταγωνιστικής της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Το ΟΧΙ του 1940 δεν φαίνεται να είναι και πολύ αρεστό στο «φιλεleft» σύστημα εξουσίας, λόγω προφανώς των αντιστασιακών μηνυμάτων που αυτό περνάει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα στη νεολαία και ως εκ τούτου θα πρέπει να υποβαθμιστεί και υποσκελιστεί και εν τέλει να καταργηθεί (1). Στο πλαίσιο αυτό δίδεται έμφαση, ιδιαίτερα στη δημόσια εκπαίδευση, στην ανάδειξη άλλων πτυχών της περιόδου, προσπάθεια εμφορούμενη πάντοτε υπό ένα διάχυτο «μεταμοντέρνο» πνεύμα μηδενισμού και δη εθνομηδενισμού. Η μαθητιώσα νεολαία λοιπόν βρίσκεται στο στόχαστρο του υπ. Παιδείας, που μέσω «επιμορφωτικών» σεμιναρίων και προγραμμάτων του ΙΕΠ προς τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, στο πλαίσιο πάντοτε ενός ευρύτερου σχεδιασμού εκ του πονηρού αλλαγής του κέντρου βάρους, από το ΟΧΙ του 1940 και την πανεθνική και παλλαϊκή Αντίσταση, στην Απελευθέρωση και τον Εμφύλιο.

Αδέσποτη κοινωνία

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Το περιστατικό με τον Βαρουφάκη και τον αμολητό σκύλο του στον Λυκαβηττό, που αποκάλυψε με τη γνωστή ανάρτησή του Facebook ο δημοσιογράφος (και επίμονος δρομέας) Παντελής Καψής, μου θύμισε ότι έχω καιρό να γράψω για την κατάσταση που επικρατεί με τα σκυλιά στη χώρα όπου ζω πλέον.

Ή μάλλον, μου έδωσε να καταλάβω για ποιο λόγο έχω καιρό να γράψω για τα σκυλιά στη χώρα όπου ζω πλέον: γιατί έχω συνηθίσει την κατάσταση που επικρατεί εδώ, και γιατί, έτσι, έπαψε πια να μου προκαλεί το ενδιαφέρον — συνήθισα, τη θεωρώ δεδομένη.

Οπότε σήμερα θα επανορθώσω, μιας και, όπως λέω συχνά, όποτε γράφω για την Τσεχία, δεν μιλώ για την Τσεχία. Μιλώ για την Ελλάδα.

Λοιπόν, εδώ οι άνθρωποι (μιλάμε βέβαια για έναν ευρωπαϊκό λαό με μακρά ιστορία πολέμων, και για ένα κράτος που δεν έχει από τύχη το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης), οι άνθρωποι εδώ έχουν ανεπτυγμένο φιλοζωικό αίσθημα. Και δεν είναι άγνωστο ότι είναι ωραίο να είσαι σκύλος στην Τσεχία.

Καταρχάς, ζεις σε σπίτι. Δεν υπάρχουν αδέσποτοι σκύλοι εδώ. Ούτε αδέσποτες γάτες. Δεν υπάρχουν αδέσποτα, και δεν υπάρχουν και άνθρωποι που θα τους περνούσε από το μυαλό να εγκαταλείψουν το κατοικίδιό τους στον δρόμο. Αυτά είναι συνήθειες των Νοτίων και του Τρίτου Κόσμου. Αν τύχει και πεθάνει ο μονήρης ιδιοκτήτης ενός ζώου και παρ’ ελπίδα κανείς συγγενής του δεν θέλει να πάρει το σκυλί του, αυτό θα μεταφερθεί σε ένα καταφύγιο ζώων και θα δοθεί σύντομα για υιοθεσία.

Για την κατάθλιψη

Κωνσταντίνος Γανωτής

Η ευθυμία που δείχνουν οι σημερινοί άνθρωποι είναι διανοητικά επιτηδευμένη. Έχουν πεισθεί οι άνθρωποι από την ψυχολογική προπαγάνδα ότι χαρά είναι η επιδερμική ηδονή, η ικανοποίηση των σαρκικών επιθυμιών και, όταν βρίσκονται αυτές οι προϋποθέσεις, «πείθονται» ότι είναι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι. Κι επειδή έχουν ασυνείδητα την ειδοποίηση της ανεπάρκειας αυτής της ευτυχίας, βάζουν ένταση μεγάλη για να καλύψουν το αίσθημα αυτό και τότε φαίνονται πολύ ψυχαγωγούμενοι, πολύ κεφάτοι.

Αυτά βέβαια μας τα δείχνει η παρατήρηση, αλλά έχομε και πολλούς τρόπους να την επιβεβαιώσομε αυτή την παρατήρηση. Ο σημερινός άνθρωπος στη μεγάλη πλειοψηφία βρίσκεται σε διαρκή αγανάκτηση για τα εμπόδια της ευτυχίας του και για τους εχθρούς του. Βλέπομε να φτάνουν οι άνθρωποι στα δικαστήρια και να δικάζονται για διάφορες αδικίες μικρές και μεγάλες, σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από παλαιότερες εποχές. Αυτή η ανικανότητα συνδιαλλαγής είναι μια από τις ενδείξεις της πλήξης, που κυριαρχεί στα συναισθήματα του σημερινού ανθρώπου, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτε και με κανένα. Βλέπομε ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν αναπαύεται με καμμιά ευχαρίστηση και πολύ γρήγορα χάνει την ευχαρίστησή του και ζητάει αλλαγές. Ακόμα και στο γάμο χάνει πολύ σύντομα την ευχαρίστησή του από το πρόσωπο του/της συζύγου κι έτσι έχομε τα πολλά διαζύγια, τις διαστάσεις, τους οικογενειακούς καυγάδες, ειδικά τις συγκρούσεις και τους διαπληκτισμούς με τα κληρονομικά. Σχεδόν κανείς δεν θυσιάζει το παραμικρό, για να διατηρήσει τη γλυκιά σχέση με τ’ αδέρφια του.

Τι αλλάζει στην Ιστορία της Β' Λυκείου

Τι θα ανακοινωθεί αύριο

Μια συντηρητική προσέγγιση στη διδασκαλία της Ιστορίας χωρίς μεταρρυθμιστικές νότες αλλά με τη χρυσόσκονη της εξιστόρησης των σύγχρονων γεγονότων (Αραβική Ανοιξη, φονταμενταλισμός, προσφυγικό ζήτημα) αποτελεί η νέα πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη Β΄ Τάξη του Λυκείου.

«ΤΑ ΝΕΑ» παρουσιάζουν, μία ημέρα πριν από την ανακοίνωση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων του υπουργείου Παιδείας ώς την Α΄ Λυκείου, την πρόταση του ΙΕΠ για τη διδασκαλία της Ιστορίας στην κρίσιμη Β΄ Λυκείου που θα είναι η τάξη – κλειδί για την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών των μαθητών, ενώ θα τους προετοιμάζει για το προπαρασκευαστικό προς τα ΑΕΙ έτος της Γ΄ Λυκείου, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των αλλαγών που σχεδιάζει ο Κώστας Γαβρόγλου.

Κοινό χαρακτηριστικό τόσο της νέας πρότασης για τη Β΄ Λυκείου όσο και των προγραμμάτων από τη Γ» Δημοτικού ώς την Α΄ Λυκείου που ανακοινώνονται αύριο είναι η πληθωρική ύλη, που δύσκολα θα βοηθήσει τους μαθητές να κατανοήσουν έννοιες ή κοινωνικές περιόδους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Νεότερη Ιστορία, σε μία διδακτική ώρα την εβδομάδα όλο τον χρόνο, οι μαθητές θα πρέπει να διδαχτούν θέματα όπως τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ολόκληρος ο μεταπολιτευτικός κόσμος και να φτάσουν μέχρι τις σημερινές ημέρες και την Αραβική Ανοιξη. Ωστόσο η νέα πρόταση για τη Β΄ Λυκείου επικεντρώνει περισσότερο στην κοινωνική Ιστορία, μοιάζει να επαναλαμβάνει το πρόγραμμα της Γ΄ Γυμνασίου, πασπαλισμένο όμως και εδώ με πληροφορίες σχετικά με τις σύγχρονες κοινωνίες, τα προβλήματα και τις απειλές τους. Το νέο μάθημα μάλιστα δεν θα έχει καν τη λέξη «Ιστορία» στον τίτλο του, καθώς επεκτείνεται και ονομάζεται «Μορφές πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης του νεότερου και σύγχρονου κόσμου», με ιδιαίτερη έμφαση στις διεθνείς – ευρωπαϊκές εξελίξεις. Καλύπτει γραμμικά σχεδόν όλα τα γεγονότα από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα και βέβαια είναι παραφουσκωμένο με γεγονότα.

Τασούλα Επτακοίλη: "Προσωπογραφία"

Γεννήθηκα σ' ένα χωράφι στάχυα

που κυμάτιζαν σε κάθε εκπνοή σου.

Έμαθα να περπατώ

για να 'ρθω προς το μέρος σου

και να μιλώ

ακούγοντας τη φωνή σου.

Ξαναγεννήθηκα ένα μεσημέρι

σ' έναν κήπο γεμάτο χρυσάνθεμα,

κάτω από τα κλειστά σου βλέφαρα.

Και με το δάκρυ σου,

εγώ που σώθηκα από τον κατακλυσμό,

είδα πώς είναι να πνίγεσαι

σε μια σταγόνα.

(από τη συλλογή "Η γυναίκα στο ασανσέρ", εκδ. Καστανιώτη, 2018)

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ το βουνό Άθως το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Άγιον Όρος σε υψόμετρο 2033 μέτρα

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ το βουνό Άθως το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Άγιον Όρος σε υψόμετρο 2033 μέτρα

Ο Φαναριώτης που πατάει σε δυο βάρκες

Της Νεφέλης Λυγερού από το slpress.gr 

Την τελευταία φορά που ήρθε στην επικαιρότητα ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 2018, μόλις ανακοίνωσε την αμφιλεγόμενη κατάργηση της διδασκαλίας των Λατινικών στη Γ΄ Λυκείου. Τότε είχε ξεσηκώσει την κοινότητα των φιλολόγων. Τώρα, κήρυξε τον πόλεμο στους εκπαιδευτικούς θεολόγους, απειλώντας τους μάλιστα με πειθαρχικές διώξεις διότι, σύμφωνα με τον ίδιο, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) «παρακινεί τους εκπαιδευτικούς να μην διδάσκουν τα αναλυτικά προγράμματα των Θρησκευτικών«. Ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, αν και τέκνο της ελληνικής ομογένειας, που παραδοσιακά διακατέχεται από ένα υψηλό αίσθημα πατριωτισμού, δεν έκρυψε ποτέ τη δυσανεξία του για οτιδήποτε εθνικό.

Στην τελευταία περίπτωση καθώς φαίνεται, ο υπουργός αδιαφόρησε για τις ακυρωτικές αποφάσεις 660/2018 και 926/2018 του Συμβουλίου της Επικρατείας και προχώρησε στην εφαρμογή των νέων πολυθρησκειακών προγραμμάτων σπουδών. Προγράμματα, τα οποία όμως «θα αλλάξουν το πολιτισμικό τοπίο της Ελλάδας«, όπως ανέφερε ο Ηρακλής Ρεράκης, καθηγητής Παιδαγωγικής–Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έτσι, μεγάλωσε ακόμα περισσότερο το ρήγμα μεταξύ της κυβέρνησης και της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Πριν καιρό ο Κώστας Γαβρόγλου είχε έρθει ξανά στην δημοσιότητα, λόγω του ρεπορτάζ ότι είχε εξαγοράσει τη στρατιωτική θητεία του. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως ο επικεφαλής του υπουργείου Παιδείας είναι ένας σταυροφόρος της μεταμοντέρνας «αριστερής» αποδόμησης.

«Εγκώμιο των συνόρων», σ’ έναν κόσμο «δίχως όρια»

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου 

Το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπρέ, συντρόφου εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα, Εγκώμιο των συνόρων (Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ-2010), είναι συγκλονιστικό και δραματικά επίκαιρο. Αποδομεί την αριστεροδέξια ιδεολογική κυριαρχία της «no limits» και «no boarders» πλάνης που ποτίζει τον «πολιτισμό» του κόσμου μας.

Ψυχολογική παραδοχή του Ντεμπρέ είναι ότι, ο ασύνορος κόσμος αποτελεί το «βάλιουμ» σ’ έναν επώδυνο κόσμο, που σε κάνει να ονειρεύεσαι ό,τι επιθυμείς και να αποφεύγεις να τον αντιμετωπίσεις. Κάτι που δεν απέφυγε ο ίδιος, όταν συμμετείχε στο εθνικοπελευθερωτικό αντάρτικο της Λατινικής Αμερικής.

Ο Ντεμπρέ παραμένει ριζοσπάστης, κατεβαίνοντας όμως στη ρίζα των πραγμάτων, όπως ομολογεί. Έτσι, εγκωμιάζει τα σύνορα για να αντικρούσει τη «βλακώδη ιδέα που γοητεύει τη Δύση: η ανθρωπότητα που δεν είναι σε σωστό δρόμο, θα τα πήγαινε καλύτερα αν δεν υπήρχαν σύνορα». Οι ριζικές του παραδοχές δεν προέρχονται από μια ακροδεξιά εθνικιστική, συντηρητική ουτοπία, αλλά αντίθετα, μάλλον από μια μεταμαρξιστική εξελιγμένη σκέψη, δημοκρατική και ευρωπαϊκή. Ως οντολογική αναζήτηση της ανθρώπινης ουσίας, ενάντια στην ου-τοπία του μετανθρώπου, ενός ιπτάμενου δίποδου χωρίς έδαφος και όρια.

Ο Ντεμπρέ ξεκινά από μια βασική αρχή της ανθρώπινης φύσης: «Πώς βάζεις τάξη στο χάος; Τραβώντας μια γραμμή. Ξεχωρίζοντας το «εντός» και το «εκτός», το «εδώ» και το «εκεί». Έτσι ο σωρός γίνεται σύνολο».

Για να τεκμηριώσει την άποψή του ο Ντεμπρέ, ανατρέχει σε θεμελιακά κείμενα του ανθρώπινου πολιτισμού: Παλαιά Διαθήκη, Ιλιάδα, Αινειάδα, στην κοσμολογία της θρησκείας και της ιστορίας πόλεων και πολιτισμών. Έτσι, ορίζει το αρχετυπικό γεννεόγραμμα των συνόρων, που γεννιέται μαζί με τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Ως τίμιος μελετητής, αναγνωρίζει τη «θεμελιωτική αμφισημία» των συνόρων: «αξιαγάπητα και μισητά», «υπέροχα και καταραμένα». «Επισφραγίζουν ειρήνη, πυροδοτούν έναν πόλεμο», «συνδέουν και χωρίζουν». Όμως είναι σκληρά για να αντέχουν, καθώς κουβαλούν την πανάρχαια ουσία του ιερού, που είναι απτό και στερεό. Συνακόλουθα, η ουσία της θρησκευτικής κοσμολογίας, συναντά τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά κάθε λαού. Όρια κι αυτά στο διάβα της ιστορίας, διασχίζουν τον κόσμο χωρίς να κάνουν θόρυβο. Τα σύνορα ως ανθρωπολογικά χνάρια, ως σημεία διαχωρισμού, διαφύλαξης και ενότητας υπάρχουν σε όλες τις εκδηλώσεις του ανθρώπινου βίου.

Σκληρός ο «πάγκος» για τη νέα γενιά

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Πριν 20-30 χρόνια οι μεγάλοι έλεγαν ότι τα παιδιά θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς. Όμως εκείνα τα παιδιά του ‘90 είναι οι σημερινοί ενήλικες που προβλέπουν ένα παρόμοιο μέλλον για τα δικά τους παιδιά.

Πάντα μου έφερνε αμηχανία η γνώριμη ευχή του Σεπτέμβρη «Άντε και καλό χειμώνα», όπως και οι κοινοτοπίες «και τώρα τα κεφάλια μέσα» και «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».

Κατεργαριά είναι να χαίρονται οι άνθρωποι το καλοκαίρι (τουλάχιστον όσοι και όσο μπορούν να το χαρούν); Κατεργαριά είναι να κρατά κανείς το κεφάλι όρθιο και ψηλά;

Υπάρχουν οι κατεργάρηδες του καλοκαιριού, αυτοί που κατάφεραν να κάνουν λίγες μέρες ή εβδομάδες διακοπές, και για τις οποίες πρέπει τώρα να πληρώσουν μένοντας καθηλωμένοι στον πάγκο τους και κρατώντας «τα κεφάλια μέσα». Με τη διαφορά ότι για πολλούς το κεφάλι παραμένει μέσα όλο τον χρόνο και η παραμονή στον πάγκο είναι διαρκής, χωρίς καλοκαιρινό διάλειμμα. Επιπλέον, για κάθε γενιά που περνάει, ο πάγκος γίνεται πιο σκληρός, θυμίζοντας το γνωστό στρώμα του φακίρη με τα καρφιά. Κι αυτό παρά τα τεράστια άλματα που έχουν συντελεστεί στην επιστήμη και την τεχνολογία, παρά τις ποικίλες «έξυπνες», όπως τις χαρακτηρίζουν, συσκευές που μας περικυκλώνουν.

«Ο Ηθικολόγος της ψυχής μας, κατά τον Άγιο Πορφύριο»

Ο π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος μίλησε με θέμα:

«Ο Ηθικολόγος της ψυχής μας, κατά τον Άγιο Πορφύριο»

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2017 στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς.

Η παρακμή της της Λευκής Δύσης: Η φυλή ως αναλυτική κατηγορία (1)

N. N. Cheboksarov, Atlas Narodov Mira, 1964. Στο χάρτη αυτό οι μεσογειακοί νοτιοευρωπαίοι ομαδοποιούνται μαζί με τους Άραβες, τους Ιρανούς και μέρος των Ινδών.

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Ένας κόσμος σε κρίση

Τον Αύγουστο του 2018 ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανέβασε ένα tweet που προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και οργισμένες αντιδράσεις κυβερνήσεων και μεγάλων μέσων ενημέρωσης. Αυτό, βεβαίως, δεν αποτελεί είδηση. Το ενδιαφέρον όμως ήταν το αντικείμενο της ανάρτησης: έχοντας δει ένα σχετικά ρεπορτάζ του συντηρητικού τηλεοπτικού σταθμού Fox News, ο Τραμπ έδωσε εντολή στον υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο να ερευνήσει τα περιστατικά βίας που υφίσταται μία μειονότητα στον Τρίτο κόσμο. Η μειονότητα αυτή είναι οι λευκοί της Νότιας Αφρικής.

Όταν σκέπτεται κανείς εκείνη την κοινωνική ομάδα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το διαβόητο Apartheid, το σύστημα φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυσε στη Νότιο Αφρική μεταξύ 1961 και 1994, αποκλείοντας την μαύρη πλειοψηφία από τη διακυβέρνηση της χώρας. Παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα των Λευκών, ιδίως των αγροτών, αντιμετωπίζουν συστηματική βία και δολοφονίες, η ανάμνηση της καταπίεσης των μαύρων δεν βοηθά στην διεθνή ευαισθητοποίηση για το πρόβλημα τους. Έτσι, η κίνηση της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης να συζητήσει την αναθεώρηση του συντάγματος για να επιτραπεί η άνευ αποζημιώσεως απαλλοτρίωση γης (οι Λευκοί εξακολουθούν να κατέχουν τα περισσότερα καλλιεργήσιμα εδάφη) παρουσιάζεται ως μια δίκαιη μεταρρύθμιση για την επανόρθωση των δεινών της αποικιοκρατίας. Ιδιαίτερα πιεστικό προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το αντιπολιτευόμενο κόμμα των “Μαχητών της Οικονομικής Ελευθερίας”, του οποίου ο πρόεδρος είχε δηλώσει πως η αποκατάσταση των αδικιών του Απαρτχάιντ δεν περιλαμβάνει την εξολόθρευση των λευκών… όχι ακόμη τουλάχιστον. Σε παρόμοιες ενέργειες είχε προβεί το 2003 η Ζιμπάμπουε, εκδιώκοντας τους λευκούς αγρότες και αναδιανέμοντας τη γη σε μαύρους (η κίνηση αυτή προκάλεσε εκτεταμένο λιμό, με αποτέλεσμα ο ηγέτης της χώρας Μουγκάμπε να ζητήσει από τους λευκούς να γυρίσουν πίσω).