«Καμπάνες αναστάσιμες χτυπούν αλαργινά» – μα πολύ αλαργινά

*Θεόδωρος Παντούλας

Εφ. Καθημερινή 20.04.2025 

Μια ομολογημένη δυσκολία δεν είναι λιγότερο δυσκολία – είναι μοιρασμένη ωστόσο και δεν σε πλακώνει το βάρος της. Γι’ αυτό και ξεθαρρεύω να ομολογήσω ότι οι μέρες που προηγούνται κι έπονται της Λαμπρής με στενεύουν. Με στενεύει ο συγκρατημένος (από καθωσπρεπισμό, μη μας πούνε και θεούσους) συναισθηματισμός της Μεγάλης Εβδομάδας και η τσουρούτικη μεταπασχαλινή ξεφάντωση.

Οσοι πασχίζουμε, λίγο ή περισσότερο, να είμαστε Χριστιανοί φαινόμαστε, πώς να το πω, μπόσικοι. Είμαστε αλαφιασμένοι από τις σκοτούρες του βιοπορισμού και φαρμακωμένοι από τις ακάλυπτες επιταγές του κυρίαρχου καταναλωτικού ηδονισμού. Είναι σχεδόν εθιμικός ο ξώφαλτσος εκκλησιασμός μας και περίπου εξαναγκασμός το πλαδαρό γλεντοκόπι μας. Δεν αντέχουμε την ευαγγελική προτροπή να ξεβολευτούμε, να τα εκποιήσουμε όλα και να αξιωθούμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Γι’ αυτό και δεν νεκροστολίζουμε αυτοπροσώπως τον Χριστό – με απευθείας ανάθεση στο πλησιέστερο ανθοπωλείο γίνεται ο Επιτάφιος. Και στην Ανάσταση, κομψευόμενοι πάντα, παρά πέντε προσερχόμαστε «για το καλό» και τις κροτίδες, ενώ και πέντε κουταλιάζουμε τη μαγειρίτσα! 

Και την επομένη, το ίδιο άγευστοι, ρευόμαστε την κατασπάραξη του αμνού! Στην πραγματικότητα άδειοι από νόημα δεν μετέχουμε σε γιορτινή σύναξη αλλά σε επετειακό τσιμπούσι. Σε όλα αυτά νομίζω ότι δεν υπάρχει Χριστός. Δεν υπάρχει όμως ούτε η λαχτάρα του. Είμαστε χλιαροί και στον απελπισμό μας – ούτε καν Θωμάδες που αιτούνται πειστήρια. Μένουμε ανυποψίαστοι της δυνατότητας να απελευθερωθεί η ύπαρξή μας από τους καταναγκασμούς της βιολογίας. Ενδίδουμε αμαχητί στην ευκολία των συμβάσεων που με θρασύτητα ονομάζουμε «παράδοση», ενώ δεν είναι παρά ο διασυρμός της σε φολκλόρ.

Για τους μπατριώτες που αναπολούν τη Χούντα

ΠΗΓΗ -Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

__ Επιστρέφουν οι νέοι στον Χριστιανισμό; __

            του Κώστας Κουτσουρέλης 

«Κάποιες πρόσφατες έρευνες στις ΗΠΑ και στο ΗΒ (βλ. σχόλια) αυτό φαίνεται να υποδεικνύουν ή, έστω, την ανάσχεση της στροφής του γενικού πληθυσμού προς τον αγνωστικισμό και την αθεΐα. Και εδώ σε μας, εμπειρικά κρίνοντας, κάτι ανάλογο πρέπει να τεκταίνεται. Μετά τον κορωνοϊό, λ.χ., οι εκκλησιαζόμενοι τις Κυριακές και τις γιορτές είναι αρκετά περισσότεροι.

Τι τρέφει αυτή την τάση; Τρία πράγματα νομίζω. Το πρώτο είναι η ραγδαία υποχώρηση της πίστης προς την Πρόοδο. Πλατιά στρώματα του πληθυσμού πλέον γνωρίζουν καλά, το έχουν νιώσει στο πετσί τους μισό αιώνα τώρα, ότι η επαγγελία της ευημερίας, η υπόσχεση ότι εκείνα και τα παιδιά τους θα δουν καλύτερες μέρες, δεν ισχύει. Κάποιοι ολίγιστοι, ναι, εξακολουθούν να πλουτίζουν ακατάπαυστα, για την πλειονότητα όμως των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, η διαβίωση έγινε πιο δύσκολη, και το μέλλον τους προμηνύεται ακόμη πιο θολό. Η καταφυγή στην χριστιανική καρτερία είναι εδώ μέσο ψυχικής αυτοπροστασίας απέναντι στην αυξανόμενη αβεβαιότητα.

Το δεύτερο είναι η βαθιά δυσπιστία που η ίδια αυτή πλειονότητα αισθάνεται κατά του κοσμικού υποκαταστάτου της θρησκείας, της επιστήμης. Σε ένα πλήθος ζητήματα, από την πανδημία ώς το κλίμα και από την γουόκ κουλτούρα ώς τη βιομηχανία του υγιεινισμού, οι ειδήμονες έχουν τόσο απαξιώσει τον εαυτό τους ώστε για πολλούς οι βεβαιώσεις τους να είναι πλέον σημείο αντιπροσανατολισμού: για να το λένε εκείνοι, σίγουρα δεν αληθεύει! Η επιστροφή στη θρησκεία λειτουργεί εδώ ως αναπλήρωση, ως αναζήτηση καθοδήγησης και παραμυθίας από μιαν άλλη, λιγότερο φθαρμένη, αυθεντία.

Το τρίτο είναι η διαπίστωση των συνεπειών του ατομικισμού. Του ψυχικού και κοινωνικού κόστους δηλαδή της αντίληψης ότι η ευτυχία ταυτίζεται με την αυτοπραγμάτωση, την αυτοέκφραση, την αυτοδιάθεση κλπ., και όχι με τα συλλογικά τους αντίστοιχα, την αλληλεγγύη, τον κοινοτισμό, την ομαδικότητα κ.ο.κ. Παρά την πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα ψηφιόσφαιρα, τις επικοινωνιακές υπερδιασυνδέσεις και τη ρητορική της καθολικής προσβασιμότητας, οι άνθρωποι αισθάνονται σήμερα περισσότερο μόνοι. Και αυτό τους οδηγεί, δειλά έστω, πίσω στους περιβόλους των ναών.

Φυσικά είναι πολύ νωρίς ακόμη για να εξαγάγουμε οριστικά συμπεράσματα. Όμως οι έως τώρα ενδείξεις είναι σημαντικές. Και πάντως έχουν ήδη αντίκτυπο στα πολιτικά και τα κοινωνικά πράγματα. Αν πλάι σ' αυτήν τη μερική ανάκαμψη του χριστιανισμού βάλουμε και τις ανάλογες τάσεις στους κόλπους του ισλάμ, του ιουδαϊσμού, του ινδοϊσμού κλπ., μπορούμε να μιλήσουμε ίσως για ένα γενικό, περίπου οικουμενικό ρεύμα. Τις θρησκείες πολλοί κήρυκες του Λόγου στο παρελθόν θέλησαν να τις ξεγράψουν και διαψεύστηκαν. Το πιθανότερο είναι να διαψευστούν και τώρα.»

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ 

_____________________________

εικόνα Λάζαρος Πάντος

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1C3f6vdNHN/

 Ανάρτηση

 από:geromorias.blogspot.com

Νάπολι - Παρθενόπη

Παρθενόπη ήταν το παλιό όνομά της Ναπολι…

 Έτσι όπως την ονόμασαν οι έποικοι από την Ελλάδα (Χαλκιδείς από την Κύμη). 

Στη ποδοσφαιρική φανέλα τους αναγράφεται πλέον αυτό. Η Παρθενόπη ήταν μια από τις μυθικές Σειρήνες της Ελληνικής Μυθολογίας. Απελπισμένη που δεν ανταποκρίνονταν ο Οδυσσέας στο θέλγητρο της φωνής της έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Το πτώμα της εκβράστηκε σε μια παραλία της Ιταλίας όπου οι τότε, μόλις νεοφερμένοι εκεί κάτοικοι, άποικοι Χαλκιδείς από τη Κύμη τον 10ο π.Χ, το περισυνέλεξαν και το ενταφίασαν σε μνήμα.

Εκεί έχτισαν την πόλη Παρθενόπη.

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Πίστη και Επιστήμη

Τι εμπιστοσύνη ζητάει η πίστη και τι η επιστήμη; Ποια είναι τα αποτελέσματα της κάθε μίας; 

Η επιστήμη έχει απτά αποτελέσματα και επαληθεύσιμα, αλλά και η πίστη έχει αντίστοιχα. Ο άγιος Παΐσιος είχε πει χρειάζονται δισεκατομμύρια να πάει ο άνθρωπος στο φεγγάρι, αλλά μόνο ένα παξιμάδι για να πάει στον Θεό. Πως μπορεί ένας επιστήμονας να εμπιστευτεί τα λεγόμενα των πιστών; Πως ένας πιστός εμπιστεύεται τα λεγόμενα ενός επιστήμονα;

Αυτό είναι το πρώτο από τα 4 επεισόδια με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο Χατζηνικολάου

Από τη σειρά εκπομπών "Υπέρ του Σύμπαντος Κόσμου" της τηλεόρασης της Πεμπτουσία

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Κατὰ Ματθαῖον 5:9)

Τὸ Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καταδικάζει ἐντόνως τὰ ἐπαίσχυντα καὶ βέβηλα γεγονότα τῆς χθεσινῆς ἡμέρας, τὰ ὁποῖα ἐτραυμάτισαν τὴν ἱερὰν καὶ εἰρηνικὴν φυσιογνωμίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἰδιαιτέρως εἰς τὴν Παλαιὰν Πόλιν καὶ πέριξ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, κατὰ τὴν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός, τὸ Μέγα Σάββατον.

Αἱ Ἰσραηλιναί ἀστυνομικαὶ δυνάμεις μετέβαλαν τὴν Ἁγίαν Πόλιν εἰς στρατιωτικὴν ζώνην, ἐγκαθιστῶσαι φραγμοὺς, ἐμποδίζουσαι τοὺς πιστοὺς νὰ προσέλθουν εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς των, καὶ ἐπιτιθέμεναι ἐναντίον προσκόπων, τῶν ἐντοπίων προσκυνητῶν, καὶ αὐτῶν ἐκ τῆς διασπορᾶς.

 Αἱ ἀπαράδεκτοι αὗται πράξεις, αἱ ὁποῖαι ἀπέστερησαν χιλιάδας πιστῶν τοῦ θείου δικαιώματος τῆς προσευχῆς καὶ τῆς λατρείας, ἀντιβαίνουν κατάφωρα εἰς τὴν αἰώνιον κλῆσιν τῶν Ἱεροσολύμων ὡς πόλεως εἰρήνης διὰ πάντα τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ. Ὥσπερ ἐκήρυξεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός —ᾯ ἡ δόξα—: «Ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν», (Κατὰ Μᾶρκον 11:17)

Ευχές από τον Γερομοριά...

Χριστός Ανέστη!

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Η κορυφαία εορτή της Ορθοδοξίας μας καλεί να κάνουμε την υπέρβαση του θανάτου με τον τρόπο της Σταύρωσης και της Ανάστασης!

Η καταθλιπτική παρακμιακή ολίσθηση του ατομικού και συλλογικού μας βίου μας δοκιμάζει, οδηγούμαστε στην απόγνωση!

Ήρθε η ώρα της επιλογής, πρέπει να επιλέξουμε, ή με τον ορθολογικό, πνιγηρό τρόπο της εθελούσιας υποταγής του αρπακτικού Εγώ μας στα δεσμά του θεσμικού δικαίου της Δύσης ή με τον τρόπο της εκούσιας ελευθερίας της Αγάπης;

Οι διανοητές της Δύσης αρκετά δύσπιστοι, δεν ένιωθαν καθόλου αισιόδοξοι για την εξέλιξη, τον βηματισμό στην ιστορία του ανθρώπου. 

Ο Μακιαβέλι έγραψε: "... είναι ανάγκη, όποιος θεμελιώνει μία πολιτεία και της βάζει νόμους, να παίρνει προκαταβολικά για κακούς όλους τους ανθρώπους και να τους πιστεύει πάντα έτοιμους να φανερώσουν την κακία της ψυχής τους μόλις τους ξαμολύσεις ελεύθερους".

Για να συμπληρώσει ο Τ. Χομπς στο Λεβιάθαν:

"... Ο ανθρώπινος βίος είναι μοναχικός, ενδεής, βρωμερός κτηνώδης και βραχύς... Η φύση διαιρεί έτσι τους ανθρώπους και τους παρωθεί να αλληλοσυγκρούονται να  άλληλοεξοντώνονται... Ο λογικότερος τρόπος για να εξασφαλιστεί κανείς από αυτήν την αμοιβαία βεβαιότητα είναι να προκαταβάλλει τους άλλους, το να κυριαρχήσει, δηλαδή, με τη βία ή με την κολακεία πάνω σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, μέχρι που να πάψει να διακρίνεται κάποια άλλη δύναμη ικανή να τον θέσει σε κίνδυνο... Όσο οι άνθρωποι ζουν χωρίς μία κοινή εξουσία πού θα τους κρατούσε όλους υποταγμένους, βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου... πόλεμος των πάντων εναντίον πάντων".

Αυτό το σχήμα παραπέμπει άμεσα στον περίφημο «Μέγα Ιεροεξεταστή» από το έργο Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Εκεί, ο Χριστός επιστρέφει στη Γη, και ο Ιεροεξεταστής Τον φυλακίζει και Του εξηγεί ότι ο άνθρωπος δεν θέλει την ελευθερία, αλλά την ασφάλεια, την τροφή και την καθοδήγηση. Τον κατηγορεί, με συγκλονιστική ειλικρίνεια, ότι έδωσε στους ανθρώπους πολύ μεγάλη ελευθερία, την οποία δεν μπορούν να αντέξουν.

Ο γενναίος Αφροαμερικανός Φιλέλληνας, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα των Ελλήνων.

Να είσαι ο Αφροαμερικανός James Jakob Williams(φωτό 1,2)από τη Βαλτιμόρη, 

να δουλεύεις ως σκλάβος σε φυτείες ζαχαροκαλαμου,να δραπετεύεις και να επιβιβάζεσαι σε πλοίο του Αμερικάνικου Ναυτικού που συμμετείχε στον πόλεμο ΗΠΑ – Αλγερινών πειρατών το 1815(όπου έχασε και ένα δάχτυλο του χεριού του).

Ο  Αμερικανός Ναύαρχος Stephen Decatur, αναγνωρίζοντας την γενναιότητά του, με το τέλος των επιχειρήσεων στην Αλγερία,  του προτείνει να πάει στην Ελλάδα στις υπηρεσίες του Άγγλου Ναύαρχου Κόχραν (αυτού του απατεώνα που αποτελούσε όρο των δανείων-προς την Ελλαδα-των Ρότσιλντ να τεθεί  αρχηγός των Ελλήνων το 1824 και έφυγε μετά τη μάχη του Αναλάτου  παίρνοντας και 3.500 λίρες αποζημίωση).

Ο Williams ακολούθησε τον Cochrane παντού σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, μέχρι την αποχώρηση του τελευταίου από την Ελλάδα, τον Δεκέμβριο του 1827. 

Ο πρώην σκλάβος συμμετείχε σε διάφορες μάχες και ναυμαχίες, στην πολιορκία του Μεσολογγίου, έχοντας λάβει μέρος και στην Έξοδο, αλλά και στην απελευθέρωση της Αθήνας.

Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση της Ναυπάκτου, ηγήθηκε μίας ομάδας Ελλήνων αγωνιστών και ανέλαβε τον έλεγχο του Ελληνικού πλοίου Σωτήρ, που ήταν ακυβέρνητο, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την λαγουδέρα και σώζοντας το  πλοίο .

ΤΟ ΜASTER PLAN ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

ΤΟ ΜASTER PLAN ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ συνοπτικά, εντός τριών λεπτών

(η αλλιώς "του βρώμικου 67/74 το ανάγνωσμα" ) 

Η σκέψη να εξαφανιστεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου για να μπει και η Τουρκία στον ενεργειακό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου είναι πολύ παλιά.

 Πρωτοδιατυπώθηκε το 64 επί Τζόνσον στον γεροΠαπανδρέου, με την μορφή της ανταλλαγής του Καστελόριζου με την Κύπρο (τότε έπαιζε το Ένωση).

Απορρίφθηκε αμέσως, έγιναν τα Ιουλιανά, ήρθε χούντα, απέσυρε αυτή από την Κύπρο αμέσως μια μεραρχια ελληνικού στρατού και έκανε ένα πραξικόπημα για να γίνει η εισβολή το 74.. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Στέλιος Κούκος: Μια αναστάσιμη συγκίνηση ή κραταιοί αναστάσιμοι άρχοντες!

Η Ανάστασις. Άγιος Λουκάς, ψηφιδωτό.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Με συγκίνησε ιδιαίτερα ένα μήνυμα που έλαβα λίγες ώρες πριν την Ανάσταση από φίλο.

Μέσα από το μήνυμα αυτό και ιδιαίτερα από ένα κείμενο το οποίο μου επισύναψε αναδυόταν η αφανής Ελλάδα, η καλή καγαθή Ελλάδα της πνευματικής προσπάθειας η οποία συνήθως εκδηλώνεται μέσα από ανθρώπους που προέρχονται από λαϊκά στρώματα. (Και εκεί να δεις αρχοντιά)!

Άνθρωποι, οι περισσότεροι ολιγογράμματοι οι οποίοι μετατρέπονται θαυμαστοί επιστήμονες της πνευματικής ζωής και περιπέτειας, ψυχολόγοι και ψυχογνώστες, γιατροί ψυχών -και των πιο «διαταραγμένων» ακόμη.

Δικοί τους «τρόφιμοι» είναι πολλές φορές και άνθρωποι οι οποίοι ήταν παραδομένοι αμαχητί στην πιο άγονη, μάταιη και πλαδαρή καθημερινότητα και ξαφνικά αφινιδιάστηκαν από την παρουσία των σοφών αυτών πνευματικών μαχητών και «διαμεσολαβητών» μέσα τους.

Όχι πλάι τους! Μέσα τους! Γιατί τους κοίταξαν βαθιά στην ψυχή και ανάλογα τους κατεύθυναν για να δουν και εκείνοι. Μάλλον, ως ασφαλείς καθοδηγητές τους οδήγησαν να ψάξουν οι ίδιοι την πύλη που οδηγεί στην καρδιά τους. Γιατί η ίδια πύλη οδηγεί στον Θεό, όπως αναφέρει η κορυφή των κορυφών των νηπτικών αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

Την ίδια ώρα οι σοφοί αυτοί καρδιογνώστες και ψυχογνώστες, άγνωστο πώς αλλά σίγουρα, εμφανίζονται, ενίοτε, και ως πανεπιστήμονες με γνώσεις πέραν από τις τελευταίες κατακτήσεις των επιστημών. Και έτσι βρίσκονται μπροστά από τους επιστήμονες συνομιλητές τους αιφνιδιάζοντάς τους κι αυτούς! Ένα παράδοξο Πάσχα!

Μια άλλη μετάβαση εκεί που λειτουργεί το θαύμα!

Γι’ αυτό ακραιφνείς επιστήμονες και πανεπιστημιακοί φωστήρες τους υποκλίνονται και σχίζουν τα πτυχία τους. Σαν να λένε ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης, αφού αυτοί διά της «άγνοιας» και απροσπάθειας έφτασαν στην υπέρτερη και πλήρη γνώση. Τα παραδείγματα πολλά…

Όμως, οι σοφοί πνευματικοί αυτοί ταγοί, άρχοντες και μεστοί άλλης γνώσης και επιστήμης, κανέναν δεν απελπίζουν στην εκτέλεση της επιστημονικής του «ματαιότητας», προσπάθειας, έρευνας, του διακονήματός τους. Ο καθένας εκεί που ετάχθη! Φτάνει η αγωνία και η εργασία τους να αποτελούν προσπάθεια συνδρομής και εξυπηρέτηση των συνανθρώπων τους. Και όχι προσπάθεια αυτοπροβολής και παντοειδούς καταδυνάστευσης, καταδολίευσης και κατεκμετάλλευσης τους.

Συνέχεια εδώ:

https://www.pemptousia.gr/2025/04/mia-anastasimi-sygkinisi-i-krataioi-anastasimoi-archontes/

Πασχάλια Σύναξη π. Βασίλειος Γοντικάκης

Ομιλία του Γέροντα, π. Βασιλείου, Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους, μετά την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην τράπεζα της Μονής (2016).

https://antifono.gr/paschalia-synaxi/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πάντα οι άλλοι θα είμαστε...και όσο δεν το αποδεχόμαστε,τόσο η συλλογική μας οδύνη θα βαθαίνει .

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Χθες το βράδυ, καθόμουν σε ένα εστιατόριο της γειτονιάς. Κρατούσα ακόμη το πιρούνι στο χέρι όταν την είδα να περνάει. Μια μεσήλικη γυναίκα, αδύνατη, μαυροντυμένη, με εκείνο το βλέμμα που έχει εγκαταλείψει από καιρό την ελπίδα, αλλά όχι την αξιοπρέπεια. Στάθηκε διστακτικά, σαν να ζύγιζε αν θα απευθυνθεί σε κάποιο τραπέζι. Πριν προλάβω να βάλω το χέρι στην τσέπη, η κυρία στο διπλανό τραπέζι γλίστρησε τον ψίθυρό της μέσα στο αυτί μου: «Μην της δίνετε. Δεν έχει ανάγκη. Αν της δώσετε, θα έρχεται συνέχεια. Το έχει ξανακάνει. Ζητάει και φαγητά…»

Και εγώ δεν έδωσα.

Ένα μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο “όχι” – όχι με το στόμα, αλλά με το χέρι που έμεινε μέσα στην τσέπη, με το βλέμμα που αποσύρθηκε, με την καρδιά που σκλήρυνε για μια στιγμή – αλλά αρκετό για να γείρει το ζύγι της ζωής λίγο προς τον θάνατο.

Το πρωί, έβλεπα έναν μοναχό μακρυά από την μονή της μετανοίας του, σε μια σύναξη της πόλης, αποτυπωμένη  βέβαια στο YouTube, με σταθερή φωνή να λέει : «Οι περισσότεροι που γυρνούν στο δρόμο έτσι ξέρουμε δεν έχουν ανάγκη πραγματική. Ζουν από αυτό. Είναι συνήθεια». 

Και αναπαύτηκα. Σαν να επιβεβαιώθηκε η επιλογή μου, ο μικρός ενδοιασμός να πάρει την ετικέτα του “ορθολογικού διακρίσεως”.

Και τώρα, το απόγευμα, καθώς επιστρέφω από τα τελευταία ψώνια για το πασχαλινό τραπέζι, τη βλέπω. Ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο. Νεκρή. Από πάνω της δυο άνθρωποι, σκυμμένοι, βεβαιώνουν τον θάνατο.

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά της. Δεν πρόλαβα να της πω: “Δεν ξέρω αν έχεις ανάγκη, αλλά εγώ έχω την ανάγκη να σου δώσω κάτι.”

Δεν πρόλαβα να την κοιτάξω καλά, να διακρίνω αν έμοιαζε περισσότερο με εμένα ή με κάποια μορφή του Χριστού. Ίσως γιατί μοιάζει τόσο η μια με την άλλη.

Μια Ανθρωπολογία/Γυναικολογία της Ανάστασης του XC...

Χριστός ανέστη!

Μια Ανθρωπολογία/Γυναικολογία της Ανάστασης του XC...

Του Παναγιώτη Μπούρδαλα

1. Η στενή ομάδα των μαθητριών 

του Ιησού "ούσης οψίας" 

[=όταν ακόμα ήταν το σκοτάδι της νύκτας] 

αντίκρισαν τόσο το κενό μνημείο 

και Άγγελο ως αστραπή, 

αλλά και τον Αναστημένο Ιησού 

ως κηπουρό πρωί πρωί. 

Πήγαν λοιπόν ως Απόστολοι στον Πέτρο  

και τους άλλους δέκα άνδρες μαθητές 

για να απαγγείλουν τα της Ανάστασης. 

Οι γυναίκες λοιπόν είχαν τον πρώτο λόγο. 

2. Σε όλες τις ορθόδοξες εικόνες 

της Ανάστασης 

ο Ιησούς δίνει τα χέρια του στον άνθρωπο για τη δική του πολλαπλή Ανάσταση. 

Και όχι μόνο όταν είναι βιολογικά νεκρός, αλλά και όταν είναι βιολογικά ζωντανός, αλλά πνευματικά νεκρός. 

Είτε λοιπόν το ένα χέρι κρατά άνδρα 

και το άλλο γυναίκα ισότιμα, 

είτε κρατά άνδρα 

σύμβολο του συλλογικού Αδάμ 

και όχι του κυρίαρχου αρσενικού, 

όπως θέλουν πολλοί. 

__ ...«Καλή Ανάσταση», εν Χριστώ αδελφοί!... _

    Από Νίκος Σταθόπουλος 

"ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΕΙ συνωμοτικά το Πάσχα...

...απεχθάνονται οτιδήποτε συντηρεί τις αξίες της συλλογικότητας και «προτείνει» αγαπητικές στάσεις ζωής με κέντρο την ηθική της δοτικότητας...

...μισούν το «θανάτω θάνατον πατήσας» γιατί εστιάζει τον Αγώνα στο εσωτερικό της πονεμένης καρδιάς, και όχι στη «μανία αιωνιότητας» που είναι πλέον το πιο κερδοφόρο επενδυτικό πεδίο και το πιο δραστικό κόλπο χειραγώγησης...

...χλευάζουν τους πιστούς με το «φιλί της αγάπης» και το «Άγιον Φως», γιατί θέλουν πελατεία στους διάφορους ψυχοθεραπευτές και γιατί η ουσιώδης πίστη στο «Άγιον Φως» κατεβάζει τον διακόπτη στις βιτρίνες της εμπορευματικής αλλοτρίωσης...

...ξελυσσάνε με το στεντόρειο συλλογικό «Χριστός Ανέστη», γιατί είναι το οριακό σημείο της ελεύθερης βούλησης όπου ένας Συνειδητοποιημένος Λαός εγκολπώνεται τον Δοτικό Θεό ως συμπαντική διακήρυξη της δικής του ριζικής άρνησης να πεθάνει σαν σύνηθες μόριο σκόνης που το άγουν και φέρουν στα νιτερέσα τους οι έμποροι και οι τύραννοι...

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Του Ανδρέα Ρέου 

Τι όμορφη που είναι η γλώσσα μας.

Και τι όμορφο να την ακους στην αρχαία εκδοχή της.

Παιδευτική γλώσσα, γυμνάζει το μυαλό. 

Πού ακούς αρχαία ελληνικά σήμερα; 

Ούτε στην Επίδαυρο. Μόνο στην εκκλησία. Πέρυσι το καλοκαίρι μάλιστα, στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, ακούσαμε και αραβικό μοιρολόι από την Κασσάνδρα  στα τείχη,  με πολιτικά συνθήματα υπέρ των Παλαιστινίων. 

Μ'αξίωσε ο Θεός, και μάλλον για πρώτη φορά στη ζωή μου και δεν διασκορπίστηκα με τους περισσότερους μετά το ''Χριστός Ανέστη...''. Επέστρεψα στην εκκλησία. 

Και δεν το μετάνιωσα. Πολύ ωφελήθηκα. 

Το πήρα αμανάτι, διότι άκουσα κάποια στιγμή ένα κήρυγμα του Σιατίστης που ανέφερε το «Αναστήτω ο Θεός και διεσκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…». Κι αμά δεις, πράγματι, ίσα με το που το είπε μια φορά το ''Χριστός Ανέστη...'' ο παπάς σήμερα, άδειασε η πλατεία με μιας. Σφαίρα έφυγαν.  Αρμένικο ινάτι είν' αυτό, είπα φέτος, εχθροφανής δε θα γίνω. 

Π.Νέλλα :Ο Θάνατος του Θεού και η Ανάσταση του ανθρώπου ( Κείμενα για την Ανάσταση από τον ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ)

Ο Π.Νέλλας υπήρξε ένας σπουδαίος θεολόγος και ιδρυτής του περιοδικού "Σύναξη".Ακριβώς επειδή τα κείμενα του όπως αυτό , που αναπαράγουμε από την ιστοσελίδα "Αντίφωνο", είναι σημαντικά και μαρτυρούν μια σημαντική θεολογική και θύραθεν παιδεία , αφορούν καίρια καθένα που στοχάζεται για την μοίρα του ανθρώπου.

Παναγιώτης Νέλλας

Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀπό τά κεντρικά θέματα ὄχι μόνο τῆς σύγχρονης δυτικῆς φιλοσοφίας καί λογοτεχνίας, ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς θεολογίας. Τά τελευταῖα χρόνια γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες σχετικές μ᾽ αὐτό, ἀνέβηκαν ἔργα στό θέατρο, γυρίσθηκαν ταινίες, τό θέμα ξέφυγε ἀπό τά μελετητήρια τῶν εἰδικῶν καί ἀπασχολεῖ τό εὐρύτερο κοινό. Τό σύντομο αὐτό δοκίμιο ἔχει σκοπό νά δώσει, στήν ἀρχή μιά γενική ἐνημέρωση καί μιά ἑρμηνεία γιά τό φαινόμενο, καί νά προσπαθήσει στή συνέχεια, ἀφοῦ τό τοποθετήσει μέ βάση τά ὀρθόδοξα κριτήρια, νά σκιαγραφήσει τή συμβολή, πού θά μποροῦσε νά προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία συμμετέχοντας στή σχετική συζήτηση.

Στό χῶρο τῆς φιλοσοφίας τό θέμα ἀρχίζει μέ τό Nietzsche, γιά τόν ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται καί ταυτόχρονα εἶναι ταυτόσημος μέ τήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν, ὁλόκληρης τῆς ὑπεραισθητῆς περιοχῆς σύμπαντος τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία μένει γιά τό Nietzsche ὁ ἄνθρωπος, ὁ ″ὑπεράνθρωπος″: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» Γράφει ἤδη στά 1882. «Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεός εἶναι νεκρός... ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;»

Ὁ Nietzsche στήν ἐποχή του ἀναγκάζεται νά βάλει τά λόγια αὐτά στό στόμα ἑνός τρελοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά ὁ Sartre ἐπαναλαμβάνει μέ πλήρη ἄνεση τό ἴδιο κήρυγμα κατά τήν ἔναρξη τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, μιλώντας σέ μιά δημόσια συγκέντρωση στή Γενεύη: «Κύριοι, ὁ Θεός πέθανε. Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τό θάνατο τοῦ Θεοῦ.»

Τό τί σημαίνει γιά τήν ἄθεη ὑπαρξιακή φιλοσοφία ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ, μᾶς τό ἀποκαλύπτει μέ ἐνάργεια ἡ ἀντίστοιχη λογοτεχνία. Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δέν ὑπάρχει παρά ἡ βιολογική ζωή. Μέ διονυσιακή ἀγαλλίαση ὁ Camus ὑμνεῖ στά πρῶτα του ἔργα τό μεγαλεῖο καί τή χαρά αὐτῆς τῆς ζωῆς.τήν ὁμορφιά πού κλείνει μέσα της μιά ζεστή μέρα στήν ἀκροθαλασσιά, μιά χειμωνιάτικη νύχτα, πού ἡ οἰκογένεια εἶναι μαζεμένη γύρω στή φωτιά. Ἀλλά ἡ βιολογική ζωή εἶναι ἡ ″ἐν φθορᾷ ζωή″ καί ὁ ἴδιος ὁ Camus ὅσο προχωρεῖ, ἀνακαλύπτει μέσα στή ζωή τό σαράκι αὐτό τῆς φθορᾶς, πού κλέβει τή χαρά, πού ἀπομυζᾶ τήν οὐσία καί ἀφήνει ἀνούσια καί ἀνόητη τή ζωή, πού δημιουργεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τοῦ χάους καί τοῦ κενοῦ, πράγμα πού τόσο ἔντονα περιγράφεται στόν «Ξένο», καί πού ὁ Sartre μέ τόση ἐπιτυχία ὀνομάζει στό ὁμόνυμο ἔργο του «Ναυτία».

Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού: ενάντια στην θεωρία της ικανοποίησης της Θείας Δικαιοσύνης

Ομιλητής: π Νικόλαος Λουδοβίκος Καθηγητής Θρησκειολογίας και Ερμηνευτικής των θρησκειών του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ας αγωνιστούμε να μη μετατραπεί η αγάπη σε εμπόρευμα. Μπορούμε

Αγάπη του Σταυρού, Αγάπη της Ανάστασης

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι».
(Α’ Κορ 13, 1-4)

Στον «‘Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται την Μεγάλη Τετάρτη στην Εκκλησία, αφού συγκαταλέγεται στους 7 «Αποστόλους» και τα 7 Ευαγγέλια που υπάρχουν στην ακολουθία του «Ευχελαίου», η τελείται τέτοια μέρα για όλους τους πιστούς. Δεν είναι τυχαία εκεί όλες αυτές οι «Γραφές». Όλες μαζί πιστοποιούν ότι η όποια δύναμη μπορεί να δώσει η Χριστιανική Εκκλησία δεν είναι ένα «μαγικό» πράγμα, αλλά μια υπαρξιακή και κοινωνική διαδικασία με κορυφαία την πρόσκτηση αυτής της μυστηριώδους ενοποιητικής δύναμης, της Αγάπης.

Οι εικόνες της Αναστάσεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Αρχικά, η λέξη Ανάσταση (στην αρχαία ελληνική ἀνάστασις) ετυμολογικά προέρχεται από το ἀνίστημι < ἀνά + ἵστημι που σημαίνει έγερση από τον τάφο. Τo γεγονός της Ανάστασης, είναι συνέχεια του γεγονότος του Σταυρού.

Στην Ορθοδοξία και σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, η Ανάσταση του Χριστού, αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην ιστορία και γι’ αυτό χαρακτηρίζεται «εορτή εορτών» και «πανήγυρις πανηγύρεων».

Η Ανάσταση θεωρείται ως στάση, εξέγερση, έξοδος και παρουσιάζεται ως η δια του Σταυρού νίκη της ζωής επί του θανάτου. Ο μακαριστός σπουδαίος Ρώσος Θεολόγος Παύλος Ευδοκίμωφ σημειώνει επιγραμματικά: «Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη που καταργεί τον θάνατο»[1]. Στο γεγονός αυτό, ο Θεός δίνει στην ψυχή του Χριστού τη δύναμη να ξυπνήσει το σώμα Του από τον ύπνο και να ενωθεί με αυτήν «οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι αὐτὸν ὑπ᾽ αὐτοῦ»[2][3]. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Ιωάννης Καραβιδόπουλος: «Η Ανάσταση του Χριστού δεν υπάγεται στη νομοτέλεια αυτού του κόσμου και συνεπώς δεν είναι απλώς ένα γεγονός τεράστιας ιστορικής σημασίας, αλλά βρίσκεται πάνω από την ιστορία, της δίνει νόημα και την προσανατολίζει προς νέους ορίζοντες, προς ένα καινούργιο κόσμο που είναι τελείως διαφορετικός από τον γνωστό μας κόσμο της φθοράς, του πόνου και του θανάτου.

Η Ανάσταση του Χριστού δηλώνει την αρχή της νέας δημιουργίας, του καινούργιου κόσμου που προσφέρει ο Θεός στην ανθρωπότητα. Κι ο καινούργιος αυτός κόσμος δεν έχει καμιά σχέση με την οσμή της φθοράς, τον τρόμο του θανάτου και τις εχθρικές εκδηλώσεις του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, αλλ’ είναι ζωή αγάπης, ζεστασιάς και ελπίδας. Η Ανάστασή του Χριστού είναι μήνυμα ελπίδας και ζωής. Το μήνυμα αυτό με το κήρυγμα της Εκκλησίας απευθύνεται στον άνθρωπο κάθε εποχής και μαρτυρεί την ανεξάντλητη αγάπη του Θεού, ο οποίος, παρά τις θανατηφόρες ενέργειες των ανθρώπων, τους καλεί συνεχώς στη ζωή και στον κόσμο της Αναστάσεως»[4].

Η εικόνα της Αναστάσεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δύο τύπους: Ο ένας είναι η κάθοδος του Χριστού στον Άδη, η «Άδου Κάθοδος» όπως λέει ο αρχιμανδρίτης Συμεών, ηγούμενος της Μονής Μαυροβουνίου στους Τρούλους της Λάρνακας, αγιογράφος και μελετητής της βυζαντινής τέχνης[5]. Ο δεύτερος εικονογραφικός τύπος είναι εκείνος που εικονίζει άλλοτε τον Πέτρο και τον Ιωάννη στο κενό Μνημείο και άλλοτε τον άγγελο που «επί τον λίθο καθήμενος» εμφανίστηκε στις Μυροφόρες[6]. Αργότερα η εικόνα της Αναστάσεως του τύπου αυτού πλουτίστηκε με τις σκηνές της εμφάνισης του Χριστού στη Μαρία Μαγδαληνή (το «Μη μου άπτου») και στις δύο Μαρίες (το «Χαίρε των Μυροφόρων»)[7], οι οποίες γονατιστές προσκύνησαν τον Αναστηθέντα Χριστό[8].

Περιγραφή της εικόνας  

Καλό ταξείδι στο ΦΩΣ Δάσκαλε! Καλή Ανάσταση!

Κλικ στην εικόνα ή ΕΔΩ

" Περιμένοντας την Ανάσταση" - Εισαγωγή στο Θείο Δράμα.

Ο Χρήστος Γιανναράς αναφέρεται στη Μεγάλη Εβδομάδα.
από εκπομπή της ΕΡΤ, δεκαετίας '80

Δεύτε Λάβετε Φώς, Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά!

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Φως υπερούσιο

Απρόσιτο φως

Από ποια ύψη κατεβαίνεις

Σ' αυτή την καταματωμένη γη

Όπου σέρνονται ακόμα οι άνθρωποι

Ανάμεσα στον τρόμο και την ελπίδα

Άσπιλο φως

Που δεν έχεις ούτε αρχή ούτε τέλος

Και που η μέρα παρατείνει την ηγεμονία της

Για να σε διαφυλάξει

Πότε λοιπόν θα κατορθώσεις

Ν' αποδιώξεις το βαθύ

Βαθύ σκοτάδι αυτού του κόσμου. 

🎨Χρήστος Μπόκορος 

Μονοθεϊσμοί: Θυσία, Μαρτύριο, Ανάσταση - Στην Αιχμή του Δόρατος

Στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος 

στο 1ο μέρος της εκπομπής θα συζητήσει 

με τον Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα, θεολόγο και αρθρογράφο,

 και τον Διονύση Σκλήρη, θεολόγο, αρθρογράφο και Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Σορβόνης, με θέμα: "Μονοθεϊσμοί: Θυσία, Μαρτύριο, Ανάσταση"

 

👉Το Β΄ μέρος, με τίτλο ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ, επικεντρώνεται στη γεωπολιτική γύρω από τη σημερινή Παλαιστίνη, και όχι μόνο.

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Φεϊρούζ: Μια εκπληκτική ερμηνεία σε Ελληνικά και Αράβικα τη «Ζωή εν Τάφω» και το Χριστός Ανέστη! (video)

Φεϊρούζ: Μια εκπληκτική ερμηνεία σε Ελληνικά και Αράβικα

 «Ζωή εν Τάφω»

Χριστός Ανέστη!

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε μια παλιότερη συνέντευξή της στο Στάθη Τσαγκαρουσιάνο

Fairuz

H Fairuz θεωρείται η μεγαλύτερη φωνή του αραβόφωνου κόσμου και όχι μόνο.

π. Ν. Λουδοβίκος: Πένθος και Ελευθερία (ΣΩΣΤΟΣ ήχο)

Ο Κώστας Παππάς συζητά με τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο για το Πένθος και την Ελευθερία από τον κήπο της Εδέμ στα έσχατα. ...

Η Απώθηση του Θανάτου στην Νεωτερικότητα χωρίς την ελπίδα της Αναστάσεως και την ελυθερία του πένθους οδηγεί στην Κατάθλιψη. ...Είμαστε αιχμάλωτοι στην αναζήτηση του Απολύτου. ...

Η Εκλλησία των αιώνιο είναι μας. ...

Η μετάνοια είναι ερωτική κατάσταση. 

H συζήτηση μεταδόθηκε το Μέγα Σάββατο 15 Απριλίου 2023 στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η σημαντικότερη ιστορία της ύπαρξης: Μια ιατρική, ιστορική και θεολογική προσέγγιση του Πάθους του Χριστού

από Τάσος Ξύδης

Το Σάββατο 5 Απριλίου πραγματοποιήθηκε ο Φοιτητικός Διάλογος για τον μήνα Απρίλιο. Ομιλητής είναι ο Τάσος Ξύδης, φοιτητής Ιατρικής, συνδημιουργός και αρχισυντάκτης του filosofa.gr.

Παρουσίασε το θέμα: «Η σημαντικότερη ιστορία της ύπαρξης: Μια ιατρική, ιστορική και θεολογική προσέγγιση του Πάθους του Χριστού».

Η ΛΑΘΟΣ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ

Η "πονηρή " παραχώρηση στην Αιγυπτο του 17% του υποκειμένου κοιτάσματος φυσικού αερίου "Ηροδοτος" (δώρο αξίας 96δισ$ με τιμές αερίου του 19 για να υπογραφεί η συμφωνια, μάλλον αμερικανικής εμπνευσης) είχε επισημανθεί αμέσως το 20, αφού η προέκταση της γραμμής αποκοπτει την επαφή των ΑΟΖ Ελλαδας-Κυπρου. Όπως και η μερική επήρεια στην ΑΟΖ νησιών στο Βόρειο Ιόνιο, που επηρεάζει έτσι και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για να θες διαβατήριο για Ρόδο. 

Όμως και τότε έπαιζε  το στου κουφού την βρόντα όσο θέλεις πόρτα, αφού στα καθ' ημάς κυριαρχούσε η φραξια Κατρούγκαλου- Βαλντέν και των λοιπών Σημιτικών δυνάμεων, που άφησαν (με σχέδιο) χωρο και χρόνο στον ΚυΜ να πρατει ότι του πούνε.

_________

Διαβάστε και παλαιότερη ανάρτηση:

ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ - ΤΏΡΑ ΜΈΣΩ ΤΟΥ drill-drill-drill ΤΗΣ CHEVRON (Τι πρέπει να ξέρεις)

Η ιστορία με το φούσκωμα του δημοσίου χρέους και των τριών ελληνικών μνημονίων, που ακολούθησαν ως απότοκος της παγκόσμιας κρίσης του 08, είχε πάντοτε μια σταθερή και απλή στόχευση:

Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΦΥΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΙΣΣΩΝ

Πέρασε τυχαία στην ροή μου και διαβασα για την αξιοθαύμαστη οργάνωση των μελισσών και την συλλογική ευφυία που δείχνουν όταν χάσουν την βασίλισσα τους. Επιλέγουν τυχαία μια προνύμφη, την τρέφουν κατάλληλα και δημιουργούν έτσι την επόμενη γενάρχη που θα κρατήσει το μελίσσι συσπειρωμένο.

Εκεινο που ίσως να μην είναι πολύ γνωστό  είναι το ότι οι μέλισσες έχουν καταφέρει και να παράγουν θρεπτικές ουσίες ενεργειακά ισοδύναμες της 1kWh καταναλώνοντας, στα εκατομμύρια χιλιόμετρα  που διανύουν ως σμήνος για την συλλογή της πρώτης ύλης για το μέλι, λιγότερη ενέργεια από 1.2kWh συνολικά όλες μαζί.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος αυτοϋ το επιτευγμάτος της συλλογικής ευφυίας των μελισσών, ας σημειωθεί ότι το ευφυέστατο είδος homo sapiens παραδίδει, μέσω των ιεραρχικών συστημάτων εξόρυξης, μεταφοράς και μεταποίησης υδρογονανθράκων η άλλων ενώσεων του άνθρακα ή από τα πυρηνικά που στηρίζουν τον πολιτισμό του, μόνο το 3% της ενέργειας που αρχικά εξορύχηκε!! 

Το υπόλοιπο 97% χάνεται στο περιβάλλον κατά τις μετατροπές των υλικών ή της ενέργειας από μια κατάσταση στην επόμενη και για την μεταφορά της ίδιας της ενέργειας από τον χώρο που αρχικά συλλέχθηκε στο σημείο όπου θα καταναλωθεί.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, λίγους μήνες πριν φύγει από κοντά μας, μιλά φανερά συγκινημένος στην πατρίδα του, την Αλεξανδρούπολη,  κατά την υποδοχή της εικόνας της Παναγίας της Σουμελά, για την Εκκλησία, την Ορθοδοξία, τη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας και την υπεράσπιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Σκλήρης Δ.: "Υπάρχει Θεός; Ένας επιστήμονας, "τελειωμένος Θεούσος" απαντά".

Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την εκκλησία,που δεν δηλώνουν πιστοί, που δηλώνουν άθεοι ή «φλερτάρουν» με την ιδέα να δηλώσουν άθεοι, στη «δύσκολη την ώρα», αναζητούν τη μεταφυσική παρέμβαση. Έστω ως φευγαλέα σκέψη… 

Τι μας οδηγεί στην επίκληση του Θεού, που τον θυμόμαστε βέβαια μόνο ή κυρίως στα δύσκολα;

Στο στούντιο του militaire channel ένας από τους καλύτερους επιστήμονες για να μας δώσει απαντήσεις και εξηγήσεις. Όπως λέει ο ίδιος ήρθε να μιλήσει γι΄ αυτό το θέμα όχι με τα επιστημονικά του διαπιστευτήρια αλλά ως «θεούσος».

 Ο Σωτήρης Μητραλέξης σε μια καταπληκτική ανάλυση που ίσως και να απαντά στο ερώτημα που πολλοί έχετε: υπάρχει Θεός;

Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι ερευνητικός εταίρος στο University College London, επισκέπτης καθηγητής στο IOCS του Cambridge, διδάκτωρ φιλοσοφίας της Freie Universität Berlin, διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (βραβείο Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων 2018) και διδάκτωρ θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Έχει διατελέσει επίκουρος καθηγητής στο Istanbul Sehir University και έχει εργαστεί ως ερευνητής στα Πανεπιστήμια Princeton, Cambridge, Ερφούρτης και Peterhouse, Cambridge. Επίσης έχει διατελέσει εντεταλμένος διδάσκων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.

Ήτανε ο τροζός του χωριού...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Τότε, που τολμούσα να δακρύζω…

Ήτανε, θυμούμαι, Μεγάλη Παρασκευή κι εγώ βρισκόμουνα σ' ένα χωριό της Μεσσαράς, με μπιστεμένους φίλους.

Το βράδυ, επήγαμε στην εκκλησία για τον Επιτάφιο.

Άθρωπος γεννημένος δεν είχε πομείνει στο σπίτι του, όλοι στην εκκλησιά ήσανε μαζωμένοι, για να προσκυνήσουνε το Χριστό και να περάσουνε τρεις φορές κάτω από τον Τάφο Του.

Γιατί, σε τούτα τα χωριά, είναι κρίμα μεγάλο να μη κλάψεις το νεκρό, κι ας είναι ο Θεός σου.

Από τη χαρά, πιτρέπεται η απουσία, από τον πόνο όχι.

Βουτηγμένος στη βαθειά κατάνυξη, άκουγα τα Εγκώμια κι ανατρίχιαζα, γιατί δεν τα ψέλνανε στόματα αθρώπων, μα οι ίδιες οι ψυχές τους.

Την ώρα που άκουγα, εκστασιασμένος το ''ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου Τέκνον πού έδυ σου το κάλλος'', αιστάνθηκα κάποιον να με σκουντά.

Ήτανε ο τροζός του χωριού.

Αξιολάτρευτος άθρωπος, που μ' άρεσε να τον έχω δίπλα μου κάθε που καθόμουνα στο ντουκιάνι, γιατί μου θύμιζε πως οι μεγάλες αλήθειες βρίσκονται καταχωνιασμένες στην ψυχή των τροζών, μόνο που οι κακομοίρηδες δεν κατέχουνε τον τρόπο να τις αποκαλύψουνε και πρέπει να τις ανακαλύψεις αμοναχός σου.

''Μπάρμπα, έχω μαζωμένο ένα κοσάρικο, να μου δώκεις θες άλλο ένα;'' μου ψιθύρισε στ' αφτί ξανοίγοντας με στα μάθια σαν το μικιό κοπέλι απού εκδηλώνει τη λαχτάρα του.