ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ - ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ 21ης ΜΑΪΟΥ

Η Πολιτική Πρωτοβουλία ως αποτίμηση των εκλογών της 21ης ΜαΪου και της εκλογικής της παρουσίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

• Στις βουλευτικές εκλογές της 21ης ΜαΪου, η λαϊκή ψήφος, είτε κατευθύνθηκε σε κόμματα συστημικά, με μεγάλο κερδισμένο το κυβερνών κόμμα, είτε στην αποχή,   η   οποία   παραμένει   αξιοσημείωτη. Ιδιαίτερα   η   διεύρυνση   της

κυβερνητικής   πλειοψηφία,   βασίζεται,   νομίζουμε,   στην  ψευδαίσθηση   της

επιβίωσης και της σιγουριάς για την ακολουθούμενη πορεία της χώρας, με βάση   την   μαγική   εικόνα   που   παρουσιάζει   η   κυβέρνηση   και   τα

χρηματοδοτούμενα   απ’   αυτήν   ΜΜΕ.   Πορεία   η   οποία   εμφανίζεται επιπροσθέτως ως μονόδρομος από το πολιτικό σύστημα. Επίσης, η κυβέρνηση κατάφερε αυτό το υψηλό ποσοσό ψήφων μέσα από ένα νέο –και τόσο παλιό

ταυτοχρόνως– σύστημα πελατειακών σχέσεων που έχει εγκαθιδρύσει με την εξαγορά   των   ΜΜΕ,   με   βραχύχρονες   συμβάσεις   εργασίας,   με   επιδοματική

πολιτική «ελεημοσυνών»  κ.ά., το  οποίο  δούλεψε ως  μηχανισμός  εξαγοράς ψήφων.

• Από την άλλη, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν επέφερε βλάβες στο κυβερνητικό   στρατόπεδο,   αλλά   αντιθέτως   το   ενισχύει   όχι   μόνο   με   τα

αντιφατικά   μηνύματα   που   εκπέμπει   (δες   περιπτώσεις   Κατρούγκαλου-Πολάκη), αλλά και γιατί έχει χάσει το χρήμα της αξιοπιστίας ήδη από το 2015, όταν   αγνόησε   προκλητικά   την   ετυμηγορία   του   ελληνικού   λαού   στο

Δημοψήφισμα. 

Αφιέρωμα στο ΒΥΖΑΝΤΙΟ - ΑΝΤΙΦΩΝΟ

(Γ. Αραμπατζής, Σ. Καργάκος, Β. Παππάς, π. Ν. Λουδοβίκος, Ε. Κοροβίνης, Χ. Φεραίος, Β. Σταυρόπουλος, Χρ. Γιαναράς, Θ. Ζιάκας, Γ. Κοντογιώργης, Δ. Ιωάννου, Π. Μιχελής)

Η ελληνική οικονομία με αριθμούς – Το ΑΕΠ

Η ελληνική οικονομία με αριθμούς – Το ΑΕΠ: Σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το ΑΕΠ το 2022 σε όρους όγκου ανήλθε σε 192,1 δισ. ευρώ έναντι 181,3 δισ. το 2021

Στέλιος Κούκος: Άλωση της Πόλης σε ζωντανή μετάδοση! (αμοντάριστα πλάνα)

Τάσσος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 1955. Συλλογή Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Την άλωση της Πόλης ή την πτώση της την είδαμε σε απευθείας μετάδοση! Και τώρα μοιρολογάμε την Βασιλεύουσά μας! Και αυτήν και την αυτοκρατορία και την Ρωμηοσύνη! Κλαίμε την ένδοξη μοίρα μας! Είναι κι αυτό μια ανακούφιση!

Όλα πλέον τα γνωρίζουμε· και τι συνέβη ακριβώς! Τα κανάλια τηλεοπτικά και διαδικτυακά τα έδειξαν όλα. Όλοι οι άνθρωποι, απ’ άκρη σε άκρη της οικουμένης βρέθηκαν καλωδιωμένοι ή δορυφορικά συνδεδεμένοι και παρακολούθησαν αυτό το «υπερθέαμα», της άλωσης μιας Πόλης που ήταν κόσμος, αυτοκρατορία το επίκεντρο της ιστορίας για περισσότερα από 1000 χρόνια!

Και αυτό τον κόσμο τον είδαν να σβήνει, να βασιλεύει σαν ήλιος που έδυε, αλλά όχι τόσο ρομαντικά! Σίγουρα, όμως, μέσα στο αίμα του…

Δεν μπορούσε το παγκόσμιο τηλεοπτικό χωριό, άντε πόλη και χώρα να χάσει μια τέτοια πτώση που ήταν ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, με την πτώση του Αδάμ και της Εύας! Και είδε τους Ρωμηούς εξανδραποδισμένους, να διώχνονται αιχμάλωτοι από τον παράδεισο τους για την κόλαση των σκλαβοπάζαρων της Ανατολής!

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

Της Έφης Κρασανάκη

"Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν"

«Το να σου παραδώσω

την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς

με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε

τη ζωή μας»

Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. 

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Κωνσταντίνος ο 11ος διατυπώνοντας αυτήν την απάντηση στον Μωάμεθ τον Πορθητή δεν είχε  μια απλή πρόθεση να αποχωρήσει έντιμα αυτός και η Ρωμιοσύνη από την ένδοξη υπερχιλιετή ύπαρξη της στην σκηνή της  Ιστορίας.Η απάντηση αυτή ήταν  κίνηση υψηλού διπλωματικού και νομικού επιπέδου.

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ από τον νόμιμο αντιπρόσωπο της και η τουρκική κατάκτηση δεν αποτέλεσε νόμιμη διάδοχη κατάσταση - βάσει του ονομαζόμενου σήμερα διεθνούς δικαίου- γιατί απλά ποτέ επισήμως δεν μεταβιβάστηκε η εξουσία της στους Τούρκους.  Ο Αυτοκράτορας δεν παρέδωσε ποτέ την Πόλη, ώστε αυτοί διαχρονικά και σήμερα ακόμη να εμφανίζονται ως νόμιμοι διάδοχοι.

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Αν η Αθήνα, η Ιερουσαλήμ και η Ρώμη είναι οι πόλεις- σύμβολα των τριών μεγάλων πνευματικών κέντρων που συνιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι προφανής η ιστορική σημασία μιας Πόλης που υπήρξε πάνω από χίλια χρόνια όχι απλώς η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας που μας γέννησε αλλά η ενιαία συμβολική σύνθεση των τριών κύκλων που αναφέραμε. 

Η άλωση συνεπώς αυτής της Πόλης δεν αποτελεί ένα μακρινό ιστορικό γεγονός, αλλά είναι διαρκώς παρούσα μέσα στην αποτυχία μας να γίνει και πάλι ο νέος ελληνισμός, ο κληρονόμος αυτής της αυτοκρατορίας, εκείνο που η φύση του ορίζει: σύγχρονος και ισχυρός φορέας αυτού του τρισυπόστατου ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτό ήταν, αυτό είναι το νόημα του περίφημου επί αιώνες προτάγματος "να πάρουμε την Πόλη". 

Η Ιστορία συνεπώς δεν τελειώνει με την δική μας αδυναμία. Η βαρβαρότητα, παρούσα, ακατάβλητη και αλαζονική, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση αυτής της Πόλης σήμερα, στο πιο ιερό σημείο της, δείχνει πως δεν έχει κάνει βήμα από τον 15ο αιώνα, πως γιορτάζει τις απίστευτες θηριωδίες που εκτυλίχθηκαν εκείνη την αυγή σε αυτόν τον τόπο και είναι έτοιμη να τις επαναλάβει.

 Έτσι όμως συντηρεί όχι μόνο ένα ιστορικό τραύμα αλλά και το ιστορικό θαύμα. Αυτό που προδιατύπωνε ο Μέγας Φώτιος όταν έγραφε: 

«Κλάδος ευθαλής καρπούς ωραίους ενεγκών, περιήρηται. Αλλ' η ρίζα μένει, οίσει πάλιν ουκ ελάττονα. Απήλθεν η καλή και θαυμασία εικών. Αλλ' ο Γραφεύς έτι την χείραν κινεί».

Τι θα συμβεί αν η ΝΔ δεν πάρει αυτοδυναμία

Τι θα συμβεί αν η ΝΔ δεν πάρει αυτοδυναμία: Το SLpress.gr σε συνεργασία με το Cognosco Team παρουσιάζουν το ΕΝ ΘΕΡΜΩ για καυτά θέματα της επικαιρότητας.Εγγραφείτ

Βιντεο αφιέρωμα στην Άλωση της Πόλης το 1453

Κλικ ΕΔΩ ή στην εικόνα...

ΑΔΑΠΑΝΗ ΕΥΛΑΒΕΙΑ

 Του Γιώργου Τασιόπουλου

ΓΙΑΤΙ όμως εγώ, την αποχή από το κομματικό παζάρι, τη μη "εμπλοκή της Εκκλησίας και κληρικών της στα πολιτικά δρώμενα της χώρας",

όπως διακήρυξε ο Αρχιεπίσκοπος, τη βλέπω ως ωμή πολιτική παρέμβαση της διοικούσας εκκλησίας υπέρ των παραδοσιακών "νυκοκυραίων" πολιτικών;

Από τη στιγμή που βγήκαν τα πρώτα εκλογικά αποτελέσματα οι πάντες διαβάζουν σελίδα σελίδα, παράγραφο παράγραφο, λέξη λέξη, υποσημείωση υποσημείωση το πρόγραμμα της ΝΙΚΗΣ...

Άλλωστε τα προγράμματα και οι προεκλογικές υποσχέσεις των θριαμβευτών στις εκλογές κρίθηκαν ανεφάρμοστα από την ΚΟΜΙΣΙΟΝ. 

Να τους ξαναψηφίσουμε όμως γιατί είναι ευλογημένοι!

___________

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα βρεθεί στο Άγιο Όρος το Σαββατοκύριακο 3 και 4 Ιουνίου, με τον γιο του Κωνσταντίνο. 

Πριν λίγες ημέρες ο Πρωθυπουργός συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας του και πιο συγκεκριμένα από τη σύζυγό του Μαρέβα και τα παιδιά του Κωνσταντίνο και Δάφνη βρέθηκε στον Καθεδρικό ναό των Αθηνών προκειμένου να προσκυνήσει την θαυματουργή Εικόνα του Άξιον Εστί.

Ο χαρακτηρισμός "Αδάπανη ευλάβεια"  είναι μια φράση ταιριαστή στην περίπτωσή μας του Μεγάλου Βασιλείου.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αλέκος Φασιανός

Κοίταζα παλιές φωτογραφίες

που είχα φυλάξει σ' ένα κουτί.

Είδα συγγενείς και γνωστούς 

της οικογένειάς μου, αδύνατους, 

με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια 

σταυρωτά, και φαρδιά παντελόνια.

Τα μάτια τους είχαν ωραία έκφραση.

Αμέσως 

έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς,

που είναι πάνχοντροι, προγάστορες,

με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο.

Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί 

τρώνε καλά, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα,

κι ένα σωρό άλλα, 

που μπερδεύουν τη ζωή τους, 

την κάνουν πιο ακριβή αλλά και πιο ευάλωτη. 

Παλιά, όταν παντρευόταν κάποιος,

νοίκιαζε μια καμαρούλα με αυλή.

Είχε ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες,

ένα τραπέζι, μια λάμπα πετρελαίου

ή ένα λαμπτήρα 60 κηρίων

που κρεμόταν από το ταβάνι.

Οι «τρεις Τουρκίες» με τη διεισδυτική ματιά του Δ. Πουλάκου, από το 1957

Γράφει ο Σωτήρης Δημόπουλος – Από το ιστολόγιό του

Το 1957, ο διπλωμάτης και διανοούμενος, σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά την πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του, Δημήτριος Πουλάκος (1922-2006) κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις της «Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου», το αρτιότερο, ίσως, βιβλίο του, που είναι αφιερωμένο στην Τουρκία. Ο τίτλος του ήταν «Η Σύγχρονος Τουρκία -Κοινωνικά και Οικονομικά Θέματα».

Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη και περιεκτική μελέτη, η οποία αναδεικνύει όλες τις διαστάσεις της κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής, εθνοτικής, πολιτισμικής και εκπαιδευτικής πραγματικότητας της Τουρκίας, ενταγμένης εντός του σύγχρονού της διεθνούς πλαισίου, αλλά, ταυτόχρονα, στην πλέον βαθιά διαχρονικότητά του, χωρίς να περιορίζεται από μεθοδολογικά σχήματα που κατακερματίζουν τα φαινόμενα, υποκειμενοποιώντας έτσι τα συμπεράσματα. Η λεπτομερέστατη ακτινογραφία των εθνολογικών και κοινωνικών υποστρωμάτων της τουρκικής κοινωνίας, με την παράλληλη αντανάκλασή τους στα πολιτικά δρώμενα συνιστά έναν ανεκτίμητο οδηγό για την κατανόηση της «εσωτερικής» Τουρκίας. Η βασιμότητα της ανάλυσής του αποδεικνύεται, άλλωστε, από την επιβεβαίωση μέσα στον χρόνο των οξυδερκών προβλέψεών του. Το βιβλίο εκδίδεται την εποχή ακριβώς που το «Δημοκρατικό Κόμμα» του Αντνάν Μεντερές έχει εκτοπίσει τους Κεμαλικούς Ρεπουμπλικάνους, σε μια πρώτη απόπειρα της Ανατολής να επιβάλει την δική της ταυτότητα στην χώρα. Η διελκυστίνδα αυτή θα εξακολουθήσει, περνώντας από διάφορες φάσεις, για όλες τις επόμενες δεκαετίες. Σήμερα, όπως είχε προβλέψει ο Πουλάκος, οι ισλαμιστές της Ανατολίας κατέχουν την εξουσία επί πάνω από δύο δεκαετίες, έπειτα από μια μακρά πολιορκία που διεξήγαγαν κατά του κεμαλικού κατεστημένου της δυτικής Τουρκίας, υποβοηθούμενοι από την ραγδαία δημογραφική αύξηση των πληθυσμών των περιοχών αυτών. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η βαθιά εθνοτική και πολιτική αντίθεση, με αντίστοιχη διαφοροποίηση των γεωστρατηγικών και πολιτισμικών προσανατολισμών της κάθε ομάδας, επικαλύπτεται από τη σύγκλισή τους επί ενός εθνικιστικού πολιτικού εφαλτηρίου τόσο στο εσωτερικό, κατά του αποσχιστικού κουρδικού παράγοντα, όσο και στο εξωτερικό, για την ανακατάληψη του πρώην οθωμανικού χώρου.

ΠΕΡΙ "ΝΙΚΗΣ" ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ιδού λοιπόν που ανακαλύφθηκε ο νέος εχθρός του περίδοξου κράτους μας. Είναι εντυπωσιακή, διόλου απροσδόκητη για όσους δεν έχουν αυταπάτες για την φύση των ανθρώπων, η επίθεση που δέχεται από όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, το νεοπαγές πολιτικό κίνημα "Νίκη" που διεκδικεί την είσοδό του στην Βουλή. 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αιτία της επίθεσης (που επεκτείνεται δυστυχώς με  ψεύδη, υποθέσεις και βολές εναντίον του αγιορειτικού μοναχισμού) δεν είναι οι ιδέες αυτού του κινήματος.

 Δεν είναι καν η εκλογική ζημία που μπορεί να προκύψει για μια παράταξη που εκμεταλλεύεται σταθερά επί δεκαετίες, είτε με τρόπο συγκεκαλυμμένο είτε με τρόπο χυδαίο, το τρίπτυχο πατρίδα - θρησκεία - οικογένεια ενώ συγχρόνως εργάζεται συστηματικά για την υπονόμευσή του. 

Δεν είναι επίσης ούτε ο φθόνος όσων θα ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν να  έχουν μιαν ανάλογη απήχηση - αν είχαν θα γνώριζαν την ίδια επίθεση διότι κι αυτοί χρησιμοποιούν... απαγορευμένες λέξεις.

 Δεν είναι, τέλος, ούτε όσοι έχουν μία ατζέντα ζωής ή ιδεών στους αντίποδες των απόψεων του εν λόγω κινήματος. 

Αιτία είναι μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία που έρχεται δυστυχώς από το... μέλλον και δεν ανέχεται ούτε καν την παρουσία μερικών βουλευτών με κοσμοθεωρία δυσπαράδεκτη για τις ιδέες και την ζωή μας. 

Για την Δημοκρατία – Κορνήλιος Καστοριάδης

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Τα σύγχρονα συντάγματα αρχίζουν με διακηρύξεις των δικαιωμάτων, των οποίων η πρώτη
φράση είναι είτε ένα θεολογικό πιστεύω είτε μια αναλογία: «Η φύση διέταξε…» ή «ο Θεός διέταξε…», ή «Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι» (ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός είναι, ούτως ή άλλως, εσφαλμένος: η ισότητα είναι δημιουργία των ανθρώπων που δρουν πολιτικά). Σε σύγκριση με τα ανωτέρω, οι αθηναϊκοί νόμοι περιλαμβάνουν ένα στοιχείο αξεπέραστης βαθύτητας: αρχίζουν πάντα λέγοντας: «Έδοξε τη βουλή και τω δήμω», «Φάνηκε καλό, η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού ήταν ότι…», και κατόπιν ακολουθεί το κείμενο του νόμου. Αυτό το έδοξε είναι εκπληκτικό, είναι αληθινά ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας.


Δεν διαθέτουμε επιστήμη για το τι είναι καλό για την ανθρωπότητα, και δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ.
Αν υπήρχε, δεν θα έπρεπε να αναζητούμε τη δημοκρατία, αλλά μάλλον την τυραννία εκείνου που θα κατείχε την επιστήμη αυτή. Θα επιχειρούσαμε να τον βρούμε για να του πούμε: «Ωραία, εσύ θα κυβερνήσεις επειδή κατέχεις την πολιτική επιστήμη». Αυτό άλλωστε λένε ρητά ο Πλάτων και πολλοί άλλοι˙ αυτό έλεγαν επίσης και οι κόλακες του Stalin: «Επειδή γνωρίζεις την ιστορία, την οικονομία, τη μουσική, τη γλωσσολογία…
Και ζήτω ο γενικός γραμματέας!».

Οι Αθηναίοι όμως έλεγαν: «Η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού είναι να θεσπιστεί το εξής…». Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς της δόξης, δηλαδή της καλομελετημένης γνώμης, της ικανότητάς μας να σχηματίζουμε γνώμη πάνω σε ζητήματα που ξεφεύγουν από τους γεωμετρικούς συλλογισμούς.

Είναι ο διάδρομος Zανγκεζούρ το κλειδί για την ειρήνη μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν;

Αρμενία: Αγώνας ενάντια στο χρόνο. Η άμμος στην κορυφή της κλεψύδρας τελειώνει.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, Αρθρογράφος

Αρχιτέκτων - Συγγραφέας

Αζερμπαϊτζάν
Anadolu Agency via Getty Images


Η ευκαιρία της δημιουργίας του διαδρόμου Zangezur (Zανγκεζούρ) για τη σύνδεση της Τουρκίας -Αζερμπαϊτζάν είναι ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα της νίκης Ναγκόρνο-Καραμπάχ επί των Αρμενίων.

Το γεγονός τονίστηκε και στο συμπόσιο διοργανώθηκε πρόσφατα από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση Χωρών που μιλούν τουρκικά (TURKPA) και το Κέντρο Ατατούρκ στο Αζερμπαϊτζάν, για να σηματοδοτήσει το 30ο έτος ανεξαρτησίας των τουρκικών δημοκρατιών, τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν στον Πατριωτικό Πόλεμο και την εκατονταετή έναρξη των εγκαινίων της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας (τουρκικής βουλής).

″Η ιστορία είναι πλούσια με παραδείγματα επιτευγμάτων που επιτεύχθηκαν μέσω της υποστήριξης των τουρκικών κρατών”, είπε, επισημαίνοντας την υποστήριξη της Άγκυρας στο Μπακού κατά τη διάρκεια του Πατριωτικού Πολέμου πέρυσι.

Μετά την κατάληψη της περιοχής Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η οποία αναγνωρίζεται διεθνώς ως έδαφος του Αζερμπαϊτζάν, μέσω συμφωνίας μετά από έναν πόλεμο 44 ημερών με την Αρμενία, εισήλθε μια περίοδο οικονομικής αναβίωσης σχέσεων Αζέρων-Τούρκων

Βάσει της συμφωνίας, όλες οι γραμμές μεταφοράς που έκλεισαν λόγω του ζητήματος του Καραμπάχ θα ανοίξουν ξανά. Σε αυτήν την χρονική περίοδο, ο διάδρομος Zανγκεζούρ , που αναφέρθηκε πολλές φορές από τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ, ήρθε στο προσκήνιο.


Το Zανγκεζούρ ήταν μέρος του Αζερμπαϊτζάν, αλλά στη δεκαετία του 1920, οι Σοβιετικοί έδωσαν την περιοχή στην Αρμενία. Μετά από αυτήν την κίνηση, το Αζερμπαϊτζάν έχασε την οδική και σιδηροδρομική επικοινωνία του με τον Ναχιτσεβάν και μερικά τμήματα του σιδηροδρόμου καταστράφηκαν.

Το Αζερμπαϊτζάν έχει επικεντρωθεί σε έργα στον διάδρομο Zανγκεζούρ , τα οποία θα περιλαμβάνουν εθνικές οδούς και σιδηροδρομικές γραμμές που εκτείνονται σε διάφορες περιοχές στην περιοχή Σιούνικ της Αρμενίας.

Θόδωρος Αγγελόπουλος

Έχω γεννηθεί το 1935. Όταν 

τελείωσα το στρατιωτικό, το 1961,

αποφάσισα να φύγω για το Παρίσι.

Η μάνα μου προσπαθούσε ακόμα και 

την τελευταία στιγμή να με κρατήσει. 

Όμως, το όνειρό μου, ήταν η Γαλλία.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, 

το πρώτο πράγμα που μου είπε 

η μάνα μου ήταν αν θα ξαναφύγω.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν η σκηνοθέτις Τώνια Μαρκετάκη.

Μου λέει:

''Θόδωρε δουλεύω στη Δημοκρατική 

Αλλαγή. Θα ήθελες να συνεργαστείς;''

Της είπα ''Ναι''. Έγινα κριτικός 

κινηματογράφου στην εφημερίδα.

Ξεκίνησα με μια ταινία μέσα στη 

δικτατορία. Την ''Αναπαράσταση''.

Το στόρι 

ήταν παρμένο από μια πραγματική 

ιστορία του αστυνομικού δελτίου.

Μια δικτατορία προετοιμάζεται.

Ποτέ δεν είναι φορετή.

Έτσι, στις ''Μέρες του '36'', 

την επόμενη ταινία μου, γύρισα 

σε μια προαίσθηση δικτατορίας.

Το πώς φτάσαμε συνοψίζεται στο 

''Θίασο'' και μετά στους ''Κυνηγούς''.

Με τον ''Μεγαλέξανδρο'', 

τα πράγματα μπήκαν σε μιαν άλλη, 

παγκόσμια διάσταση.

Ασχολήθηκα 

με το σοσιαλιστικό πείραμα,

την αποτυχία, τη μεταβολή τής

απελευθερώτριας ιδέας σε τυρρανίδα,

τον απελευθερωτή 

που γίνεται δυνάστης 

και μιλάει μόνο με τον εαυτό του.

Όλα αυτά δεν ήταν πράγματα

που ενδιέφεραν μόνο εμένα. 

Αποτελούσαν καίρια ερωτήματα τότε.

Με το ''Ταξίδι στα Κύθηρα''

άλλαξα πλεύση.

Στέλιος Κούκος: Το μαρτύριο και η μαρτυρία του Νεομάρτυρα Αλέξανδρου του Δερβίση!

Έργο του Χρήστου Γουσίδη

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Πόσο όμορφα αναδύεται η μαρτυρική μορφή του ωραίου Θεσσαλονικιού Νεομάρτυρα, αγίου Αλέξανδρου του Δερβίση μέσα από το συναξάρι του!

Έζησε μια περιπετειώδη ζωή αφού και αυτός ως άλλος Μακεδόνας, μικρός και μέγας Αλέξανδρος, από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε να περπατάει στης Ανατολής τα μέρη. Έφτασε μέχρι την μακρυνή Μέκκα…

Από την γενέθλια πόλη θα τον φευγατίσουν οι γονείς του για την Σμύρνη γιατί τον ωραίο νεαρό Αλέξανδρο τον επιβουλευόταν κάποιος αγάς. Ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι δεν όριζαν ούτε το ίδιο τους το σώμα. Όλα ήταν στη διάθεση των κατακτητών.

Αυτή ήταν η… ανεκτική οθωμανική αυτοκρατορία, η τουρκοκρατία. Οι υπόδουλοι δηλαδή να ανέχονται τους κατακτητές, για κάθε ατιμία που είχαν στο μυαλό τους! Γι αυτό και αυτοί, έτσι απλά, πολλές φορές λόγω της… καλωσύνης των οθωμανών αποφάσιζαν ομαδικά να αλλαξοπιστήσουν. Όχι, για να έχουν φοροαπαλλαγές και να μην αρπάζουν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα και να μην υφίστανται τις οποιεσδήποτε άλλες ορέξεις τους!

Και να, όμως, που ο Αλέξανδρος, ο Θεσσαλονικιός, θα αλλαξοπιστήσει στη Σμύρνη. Για ποιον λόγο; Άγνωστο. Ίσως να του έστησαν κάποια παγίδα, λέει το συναξάρι του, αλλά και αυτό δεν το λέει με πάσα βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι, πως ο Αλέξανδρος από την ενορία της Παναγίας της Λαγουδιανής, της Λαοδηγήτριας, που βρίσκεται στους πρόποδες της Άνω Πόλης, ετούρκεψε!

Έτσι δεν έχασε μόνο την θρησκεία του αλλά και το γένος, την εθνικότητά του.

Και ο έρμος Σαλονικιός, πιο έρμος από ποτέ, διωγμένος από την πόλη του, τη Μητέρα Θεσσαλονίκη, στη μητριά Σμύρνη θα τουρκέψει. Γι αυτό και θα επικαλεστεί την έρημο ως πατρίδα του και ως έρημος από καιρό, θα ανοιχθεί στην έρημο της Ανατολής!

Φαίνεται, είναι ίδιο των τραυματισμένων ψυχών τα ταξίδια ανα-ψυχής και οι μεγάλες αποστάσεις.

Ένα φτερό στον άνεμο…

 

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=194208

Το Θάρρος η Αγάπη ο Στοχασμός

Κλικ στην εικόνα 

Βασίλης Καραποστόλης 

Η ομάδα του Φιλοsόfa συζητά με τον καθηγητή και συγγραφέα Βασίλη Καραποστόλη για

το ποια είναι η σημασία του θάρρους; 

Πώς μπορεί η αγάπη να γίνει στάση ζωής; 

Τι πρότυπα θέτουμε και πώς μας επηρεάζουν; 

και την παθητική αντιμετώπιση της ζωής

Κουτσούμπας για συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στη δημοσιογράφο Νόρα Ράλλη.

Ερώτηση Νόρας Ράλλη με το καλημέρα:

Το ΚΚΕ έχει παράδοση συμμαχιών (ΕΑΜ, Συνασπισμός, Ενωμένη Αριστερά). Ο Λένιν γράφει στον Αριστερισμό: «Μπορείς να νικήσεις έναν ισχυρότερο αντίπαλο, χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά και την ελάχιστη δυνατότητα ν' αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό». Εσείς αρνείστε σήμερα οποιαδήποτε πιθανότητα συμμαχίας. Δεν έρχεστε σε αντίθεση με την ιστορία και τη θεωρία σας;

Απάντηση Μητσάρα:

Όταν χρησιμοποιούμε αποσπάσματα του Λένιν, καλό είναι να λέμε και σε τι αφορούν αυτές οι αναφορές. Εν προκειμένω ο Λένιν αναφέρεται σε κοινωνικές συμμαχίες με τα ασταθή, όπως ονόμαζε μικροαστικά στρώματα. Αλλά αφού ξεκινήσαμε έτσι, θα προσπαθήσω κι εγώ να απαντήσω με Λένιν, ο οποίος έγραφε στο “Τι να κάνουμε”: «Μερικοί από εμάς αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνείστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο· έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί.

ΕΥΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Από Κώστας Κουτσουρέλης

Προξενεί αντύπωση ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται χρόνο, λέει, για να αποτιμήσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα το κόμμα τους κατέρρευσε μεν την Κυριακή, είναι όμως σε διαρκή πτώση εδώ και χρόνια - για την ακρίβεια από την άνοιξη του 2016 όταν πέρασε στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. 

Ο Τσίπρας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν είχε εμπρός του εκλογική αναμέτρηση - την οποία θα έχανε πανηγυρικά, όπως και συνέβη, όποτε και αν γινόταν. Διασώθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2019 μόνο και μόνο επειδή το μένος κατά του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη έντονο και δεν υπήρχε ανταπαιτητής για τη θέση. 

Ουσιαστική αντιπολίτευση όμως δεν άσκησε ποτέ.

Στα δημοσιονομικά, πλειοδοτούσε στην πολιτική του δανείζομαι και μοιράζω του Μητσοτάκη - έτσι είχαμε το φαινόμενο ο Σημίτης (!), ο Προβόπουλος, ο Γιαννίτσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και ο Τσίπρας να μη λέει κουβέντα, ούτε καν για την υφαρπαγή των αποθεμάτων των ταμείων και για το μασκάρεμα του χρέους. 

Στην πανδημία, συνηγόρησε στην ολέθρια λογική των εγκλεισμών και της εμβολιακής μπίζνας - είναι μοναδικό το φαινόμενο νομίζω ένα κατ' όνομα αριστερό κόμμα να υπηρετεί τόσο πειθήνια το αφήγημα της Κομισιόν και των Big Pharma. 

Στα εθνικά, απέτυχε πλήρως να κατανοήσει ότι κατάλαβαν ακόμη και στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ότι δηλαδή ο Ερντογάν και οι τουρκικές προκλήσεις είχαν ανέβει πίστα, ούτε και μπόρεσε ποτέ να καθαρίσει από πάνω του τον λεκέ των Πρεσπών - χαρακτηριστική η στάση του στα εξοπλιστικά, όπου αντί να ασκήσει, ως όφειλε, κριτική στην αποτελεσματικότητά τους, επιδόθηκε στην άρνηση της σκοπιμότητάς τους. 

«Συστάσεις» Κομισιόν προς την επόμενη κυβέρνηση: Κόψτε δαπάνες, παροχές και μέτρα στήριξης

ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΜΑΙΟΥ 2023

Ξεκάθαρες εντολές δίνει η Κομισιόν για τα όσα πρέπει να ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση τόσο για το υπόλοιπο του 2023 όσο και για το 2024

Πριν «αλέκτωρ λαλήσει», η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις «συστάσεις» της για τη δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, δίνει ξεκάθαρες εντολές για τα όσα πρέπει να ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση τόσο για το υπόλοιπο του 2023 όσο και για το 2024.

Φυσικά, τα όσα ζητάει κάθε άλλο ευοίωνα είναι για τις λαϊκές οικογένειες, καθώς ανάμεσα στα άλλα, επιμένει στον τερματισμό των μέτρων ενεργειακής στήριξης που ισχύουν έως το τέλος του 2023, τον περιορισμό των καθαρών πρωτογενών δαπανών το 2024, τη δημοσιονομική σύσφιξη μετά το 2024, παρεμβάσεις στην Υγεία, ενίσχυση των επενδύσεων και των… μεταρρυθμίσεων και, φυσικά, ενίσχυση της πράσινης ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή, χωρίς ντροπή, ζητάει την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και ελέγχου των μη εξυπηρετούμενων δανείων -δηλαδή των περιβόητων servicers.


Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα «κοκτέιλ μέτρων», που θα διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από τα λαϊκά νοικοκυριά, αν προσθέσουμε τα υψηλά επιτόκια, τον πληθωρισμό στα τρόφιμα και τη διάλυση του κράτους-πρόνοιας.

Συγκεκριμένα, η Κομισιόν, ζητάει:

1. Tερματισμό των μέτρων ενεργειακής στήριξης που ισχύουν έως το τέλος του 2023, χρησιμοποιώντας τις σχετικές εξοικονομήσεις για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Σε περίπτωση που τυχόν ανανεωμένες αυξήσεις των τιμών της ενέργειας απαιτούν μέτρα στήριξης, αυτά να στοχεύουν στην προστασία των ευάλωτων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, να είναι οικονομικά προσιτά και να διατηρούν κίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας.

Η Woke Κουλτούρα ως Κυρίαρχη Ιδεολογία της Μετα-ανθρώπινης Κοινωνίας

Μένουμε ασφαλείς σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανασφάλειας.

 Προοδευτικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης οπισθοδρόμησης.

 Ειρηνικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εχθροπάθειας.

 Επαναστατικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένης υποδούλωσης.

 Ορθολογικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένου παραλογισμού.

 Επιστημονικοί σε ένα περιβάλλον γενικευμένου δογματισμού.

 Ελεύθεροι σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανελευθερίας.

Ολοένα και πληθαίνουν γύρω μας οι φωνές που προκρίνουν τη θέση ότι το κίνημα woke (η “κουλτούρα της αφύπνισης”) καθώς και τα συμπαρομαρτούντα του (δικαιωματισμός, πολιτική ορθότητα, ακυρωτισμός και λοιπά) είναι η βασική ιδεολογία διαμόρφωσης, πλαισίωσης και ηθικής νομιμοποίησης της νέας μορφής στην οποία μετασχηματίζεται ο καπιταλισμός σε αυτή την ιστορική του φάση.

 Ένας woke καπιταλισμός (όπως έχει ήδη αρχίσει να λέγεται) ή, κατά άλλους, ένα τεχνοφεουδαρχικό καθεστώς που προσβλέπει στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου, στην απόλυτη ψηφιοποίηση κάθε έκφανσης της ανθρώπινης δραστηριότητας και κατά συνέπεια στην ολοκληρωτική επιτήρηση και έλεγχο των ανθρώπων και των κοινωνιών.


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1

Το woke ως διαμορφωτής νέων συνειδήσεων

2

Προσπάθειες αναχαίτισης και πόλεμος παραδειγμάτων

3

Η τραγικότητα της ύπαρξης και η γέννηση του μετα-ανθρώπου

4

Δυστοπία ή ουτοπία;

1. ΤΟ WOKE ΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΝΕΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΑΟ...

Γιώργος Τασιόπουλος 

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΑΟ...

Στην κάλπη με τις συμβουλές του Bertolt Brecht

________

Δουλεύω σκληρά, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου.

Από τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ».

_______

Διαβάζω έκπληκτος τις δηλώσεις των απογοητευμένων ψηφοφόρων για το αποτέλεσμα των εκλογών, και κυρίως των ηττημένων στελεχών της κυβερνώσας αριστεράς.

Εν όψει των προσεχών εκλογών μαστιγώνουν το λαό για την ψήφο του και τον εγκαλούν να μετανοήσει,  « το κόμμα δεν αλλάζει... άλλαξε εσύ, ψήφισε ΣΩΣΤΑ », και αυθόρμητα ο νους μου πήγε στον  Μπέρτολτ Μπρεχτ.

 Έγραψε για κάποιον «γραμματέα της Ενωσης Λογοτεχνών », μετά την εργατική εξέγερση του Βερολίνου το 1953 στην Ανατολική Γερμανία που την κατέστειλαν τα σοβιετικά τανκς, 

Η λύση

« έβαλε και μοίρασαν προκηρύξεις στη λεωφόρο Στάλιν που έγραφαν πως ο λαός με αυτά που έκανε έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και για να την ξανακερδίσει πρέπει να κάνει διπλή προσπάθεια· δεν θα ήταν πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλον; ».

Ο Μπρεχτ έγραψε το ποίημα "Η λύση", διερωτώμενος μήπως θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει άλλον.

Όμως σοφά κάπου αλλού συμβουλεύει:

"Όταν δεν αρέσει μια παράσταση, δεν αλλάζεις το κοινό, αλλάζεις την παράσταση".

___________

Πάντως αν θέλουν να αναζητήσουν κάποια από τις αιτίες της ήττας, ας διαβάσουν τον κόλαφο έκθεση της ΚΟΜΙΣΙΟΝ που καθιστά αναξιόπιστες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.

https://www.imerodromos.gr/systaseis-komision-pros-tin-epomeni-kyvernisi-kopste-dapanes-paroches-kai-metra-stirixis/

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΟ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΕ

Η χρηματοπιστωτική ελίτ της Ευρώπης πρωτοστάτησε, όσον αφορά το Νεοαποικιοκρατικό μοντέλο – μετατρέποντας με τη βοήθεια της κρίσης την Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες της ΕΕ, σε αποικίες χρέους του κέντρου. Στην ουσία, τα «βασικά» έθνη της ΕΕ, με ηγέτη τη Γερμανία, αποίκισαν τα περιφερειακά, μέσω της χρηματιστικοποίησης του ευρώ – γεγονός που επέτρεψε τη μαζική αύξηση του χρέους και της κατανάλωσης στην περιφέρεια. Εν προκειμένω, οι τράπεζες και οι εξαγωγείς των «βασικών» χωρών, αποκόμισαν τεράστια κέρδη από την πιστωτική επέκταση και από την κατανάλωση – καθιστώντας ταυτόχρονα τα περιφερειακά κράτη νεοαποικιακούς οφειλέτες των τραπεζών και των κρατών του κέντρου. Έτσι, το μεν κέντρο, κυρίως η Γερμανία, έχει το ρόλο του φεουδάρχη, ενώ η περιφέρεια του δουλοπάροικου – η εργασία του οποίου είναι αφιερωμένη στην αποπληρωμή των χρεών του. Οι φορολογούμενοι Πολίτες όμως των χωρών του κέντρου, έχουν το ρόλο του φεουδάρχη δουλοπάροικου – με την έννοια πως η δική τους εργασία είναι αφιερωμένη στην αποπληρωμή τυχόν τραπεζικών ή άλλων δανείων προς την περιφέρεια που είναι προβληματικά. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί Πολίτες επιδοτούν ήδη μέσω της ΕΚΤ την εξόφληση των δανείων της Ιταλίας – εισπράττοντας πολύ λιγότερους τόκους από αυτούς που θα τους επέτρεπε η δική τους οικονομία, όσον αφορά τις καταθέσεις τους. Την ίδια στιγμή πληρώνουν ένα άλλο μεγάλο κόστος των χαμηλών επιτοκίων: την άνοδο των τιμών των ακινήτων στη χώρα τους, των ενοικίων και του πληθωρισμού. Τόσο η ΕΕ λοιπόν, όσο και η Ευρωζώνη, είναι «κατασκευές» που ωφελούν πλέον αποκλειστικά και μόνο τις ελίτ – ενώ οι Πολίτες θα υποφέρουν όλο και πιο πολύ. Δεν είναι λογικό επομένως να αναζητηθούν λύσεις, πριν οδηγηθούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια;

.

Ανάλυση

Εισαγωγικά, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί, αυξάνει τις εισοδηματικές ανισότητες και τα χρέη, οπότε εξουδετερώνει τις δυνατότητες του κράτους, καθώς επίσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών να προστατευθούν αποτελεσματικά  απέναντι σε τέτοια γεγονότα.

Είναι φυσικό τώρα να αγαπάει τις αγορές ο νεοφιλελευθερισμός, αναγκάζοντας τις συχνά διεφθαρμένες κυβερνήσεις να τις παρουσιάζουν ως το μοναδικό κριτή τους – θυμίζοντας πως η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ως δείγμα επιτυχίας της τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, ξεχνώντας πως αυξάνονται συνεχώς τόσο τα δημόσια, όσο και τα ιδιωτικά χρέη, με αποτέλεσμα να υποχρεώνεται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης στους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής.

Αγαπάει τις αγορές ο νεοφιλελευθερισμός, επειδή επιτρέπουν στους πλουσίους, χώρες και ιδιώτες, να κατέχουν όλα όσα παράγουν εισοδήματα και κεφαλαιακά κέρδη – στηρίζοντας το άνοιγμα των τοπικών αγορών στο παγκόσμιο κεφάλαιο, έτσι ώστε να μπορεί να ληστεύει το 99% του πληθυσμού τους υποσχόμενο ευημερία! Στην ουσία λοιπόν, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μία νέα και βελτιωμένη εκδοχή του παλαιού αποικιοκρατικού μοντέλου – όπου η πλούσια σε κεφάλαια αποικιακή δύναμη, υφαρπάζει τα πολιτικά και οικονομικά ηνία με τη βία ή με την υπονόμευση.

Στη συνέχεια, δρομολογεί την απομάκρυνση του αποικιοποιημένου έθνους από τον πλούτο και τους πόρους του – ενώ εκμεταλλεύεται το εργατικό του δυναμικό, για να παράγει φθηνά προϊόντα για τις εγχώριες αγορές. Το καθιστά δε ακόμη πιο φθηνό, εισάγοντας δυστυχείς μετανάστες για να πιέσει τους μισθούς – καθώς επίσης επιβάλλοντας πολιτικές λιτότητας, μνημόνια δηλαδή, δανείζοντας χρήματα έναντι ανταλλαγμάτων που ονομάζει «προαπαιτούμενα».

Ειδικότερα, στη Νεοαποικιοκρατία οι δυνάμεις της χρηματιστικοποίησης (financialization), το χρέος δηλαδή και η μόχλευση που ελέγχονται αφενός μεν από τις κεντρικές τράπεζες, αφετέρου από τα τραπεζικά καρτέλ, χρησιμοποιούνται για να υποδουλώσουν τον τοπικό πληθυσμό και τη χώρα στο χρηματοπιστωτικό κέντρο.

Αναθεωρητικές πρακτικές

από Αντώνης Παπαγιάννης

Το 2003 η Libby Purves, αρθρογράφος στους Times του Λονδίνου, είχε γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο ‘Sanitising the truth is no way to right wrongs’ (= Η εξυγίανση της αλήθειας δεν είναι τρόπος για να διορθώσουμε τα στραβά). Το θέμα του; Η αναθεώρηση της ιστορίας, με απαλοιφή ή εξομάλυνση όλων των δυσάρεστων γεγονότων, εν ονόματι κάποιας ‘πολιτικής ορθότητας’. Αφορμή είχε πάρει από μια μελέτη της Jasemin Soysal, τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογικής Ένωσης, για τα σχολικά βιβλία της εποχής εκείνης στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, που έτειναν να ισοπεδώνουν πολέμους και άλλα θλιβερά επεισόδια και να δείχνουν ότι ανέκαθεν ήμασταν σε καλές σχέσεις με όλους, αποσιωπώντας το αιματηρό παρελθόν όχι μόνο της ηπείρου μας, αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει. Παραδείγματα: Ενώ οι Βίκινγκς στη δεκαετία του 1980 αναφέρονταν στα βιβλία ως «άγριοι επιδρομείς», το 1994 είχαν μεταλλαχθεί σε «Δανούς αγρότες και εμπόρους». Οι Σαρακηνοί είχαν εγκαταλείψει τις σκληρές τους πρακτικές και ζούσαν «αρμονικά και ειρηνικά» με τους Σταυροφόρους. Ο Ναπολέων περιγραφόταν λιγότερο ως στρατιώτης και περισσότερο ως αναμορφωτής του δικαίου και του συστήματος μέτρησης, ενώ σε ένα Γερμανικό βιβλίο ακόμη και η Γαλλική Αντίσταση παρουσιαζόταν ως μέρος μιας φυσικής και καλοήθους εξέλιξης προς μια μελλοντικά ενωμένη Ευρώπη.

Δεν μας είναι βέβαια άγνωστη η τακτική αυτή. Εμφανίζεται κάθε τόσο στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο της επικαιρότητας, σε διάφορα μέρη και με ποικίλες μορφές, για να δικαιώνει μια από τις προβλέψεις του George Orwell στο ‘1984’, που περιγράφει την ύπαρξη ειδικού υπουργείου που ασχολείται με την συνεχή τροποποίηση της ιστορίας ανάλογα με τα συμφέροντα που επικρατούν κάθε εποχή. Έτσι π.χ. εξωραΐζουμε την Τουρκοκρατία γιατί αυτό θέλει η μόδα σήμερα (είναι πρόσφατο το ανεκδιήγητο αφήγημα για τον ‘συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης το 1922’), ενώ σε μερικά χρόνια το ίδιο μπορεί να κάνουμε και με τη ναζιστική κατοχή (μη μας φαίνεται καθόλου αδύνατο). Μια επόμενη γενιά μπορεί να έχει τελείως διαφορετική αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα από αυτή που εμείς διδαχθήκαμε από τους προγόνους και τα βιβλία μας.

Ειδικά στις μέρες μας η αναθεωρητική αρρώστια παίρνει και τη μορφή της εθελούσιας πολιτισμικής αμνησίας. Έτσι θεωρούμε π.χ. ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ρατσιστές, σεξιστές, δουλέμποροι, ή ό,τι άλλο κακό και απόβλητο, κι έτσι αποφασίζουμε ότι η διδασκαλία των έργων τους δεν έχει να μας προσφέρει παρά μόνο αρνητικά πρότυπα ζωής και συνεπώς την εξοβελίζουμε από τα σχολεία μας (σχετικά πρόσφατο το παράδειγμα του πανεπιστημίου Princeton). Αντί να ακολουθήσουμε την συνετή συμβουλή του Μεγάλου Βασιλείου προς τους νέους, να παίρνουν από την ‘θύραθεν’ παιδεία όσα είναι καλά και χρήσιμα και να αποφεύγουν τα κακά, προτιμούμε να πετάξουμε στον Καιάδα της λήθης ολόκληρους πολιτισμούς, δημιουργώντας μια τεχνητά αποστειρωμένη (και βέβαια εντελώς πλαστή) εικόνα της ιστορίας. Και καταδικάζοντας έτσι τις κοινωνίες μας να επαναλάβουν τα σφάλματα του παρελθόντος, αφού δεν θα τα έχουν διδαχθεί ποτέ ως τέτοια.

«Κόλαφος» για τον λαό το αντιλαϊκό

Σήμα για παραπέρα επέλαση στον λαό από την επόμενη κυβέρνηση δίνουν οι «συστάσεις» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προς την Ελλάδα που δημοσιεύτηκαν χτες στο πλαίσιο της «κανονικότητας», των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, όπως και η δεύτερη έκθεση αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας στη βάση της μεταμνημονιακής εποπτείας.

Από την καθήλωση των μισθών έως τα «πράσινα» χαράτσια και από τους πλειστηριασμούς έως την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, ένα προς ένα τα μέτρα βρίσκονται στο κοινό πρόγραμμα ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, που ήδη έχουν βάλει τα θεμέλια με όσα ψήφισαν τα προηγούμενα χρόνια. Απέναντί τους βρέθηκε και θα ξαναβρεθεί μόνο το ΚΚΕ και γι' αυτό πολύ περισσότεροι χρειάζεται να κάνουν το βήμα στις εκλογές της 25ης Ιούνη, δυναμώνοντάς το ακόμα περισσότερο.

Ματωμένα πλεονάσματα για τα επόμενα πολλά χρόνια

Σύμφωνα με τις συστάσεις της Κομισιόν, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει φέτος και το 2024:

-- Να προχωρήσει σε νέο τσεκούρι σε δαπάνες για τις λαϊκές ανάγκες και να προωθήσει παραπέρα την εμπορευματοποίηση και «απελευθέρωση» σε μια σειρά από τομείς, να εντείνει τη φοροληστεία για να διασφαλίζονται τα ματωμένα πλεονάσματα.

Με τα λόγια της Κομισιόν, να προχωρήσει στη «διασφάλιση συνετής δημοσιονομικής πολιτικής ιδίως περιορίζοντας τις πρωτογενείς δαπάνες το 2024 σε όχι περισσότερο από 2,6%». Σκοπός είναι να διασφαλίζεται ο «κουμπαράς» με τα πακέτα και τα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τη «διατήρηση των εθνικών χρηματοδοτούμενων δημοσίων επενδύσεων και διασφάλιση της αποτελεσματικής απορρόφησης των επιχορηγήσεων του Ταμείου Ανάκαμψης κι άλλων ευρωπαϊκών κονδυλίων, ιδίως για την προώθηση της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης».

Όλη η δημοσίευση:
Το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης είναι εδώ

π. Τιμόθεος Λαγουδάκης: ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας που το όνομά του χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου

Το όνομα του Τιμόθεου Λαγουδάκη, δεν θυμίζει σε πολλούς το παραμικρό. Κι όμως ήταν ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας, που έχασε τη ζωή του σε «περίεργο» τροχαίο και το όνομά του εξαφανίστηκε στην ομίχλη του χρόνου…

Οι πολλοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα θύματα της χούντας των Συνταγματαρχών, ίσως γιατί δεν έτυχαν της δημοσιότητας που θα έπρεπε ίσως πάλι γιατί η θυσία και οι αγώνες τους χάθηκαν στο... πανηγυρικό τοπίο της Μεταπολίτευσης.

Κάποιοι «διασώθηκαν» στη μνήμη, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλκής, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, η μνήμη του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά ή του βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά. Επίσης κάτι λέει σε κάποιους το όνομα Παναγιώτης Ελής, ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που δολοφονήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Όμως τα ονόματα των ιερέων Τιμόθεου Λαγουδάκη και Παντελεήμονα Κατσούλη, σίγουρα δεν έχουν να πουν το παραμικρό. Κι όμως ήταν κι αυτοί ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους στη δικτατορία και μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν επέζησαν της 7χρονης λαίλαπας, που σάρωσε την Ελλάδα για να εξαργυρώσουν την αντιστασιακή δράση τους, όπως έκαναν άλλοι, που αντιστάθηκαν από τον καναπέ τους...

Ελληνες, Κρυπτοχριστιανοί και Γενετική, η νέα «βόμβα» στα θεμέλια του τουρκικού εθνικισμού

https://youtu.be/8aQ7wOr44OQ

Η Τουρκία έχει ένα «μυστικό», το οποίο κρύβει όσο καλύτερα μπορεί και με όποιον τρόπο μπορεί. Oι γενοκτονίες, η ακραία καταπίεση, οι βίαιες πρακτικές του Μεσαίωνα, οι διώξεις και οι αναγκαστικοί εξισλαμισμοί, περιλαμβάνονται διαχρονικά στις «αναγκαστικές» μεθόδους διατήρησης αυτού του μυστικού. Ένα μυστικό που ολοένα όμως και αποκαλύπτεται, 202 χρόνια μετά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης και της αρχής του τέλους, για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

Αυτό που το σύγχρονο τουρκικό κράτος θέλει να διατηρήσει ως μυστικό, δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι… οι σημερινοί Τούρκοι, σε ένα συγκλονιστικά υψηλό ποσοστό, μάλλον δεν είναι καθόλου Τούρκοι, τουλάχιστον όχι όσο νομίζουν… 

Η ακριβής ιστορική ανάλυση και τα πραγματικά γεγονότα, έρχονται να ταυτιστούν με τη σύγχρονη τεχνολογία και τα επιτεύγματα της γενετικής, δίνοντας μια απάντηση-γροθιά στους υπερεθνικιστές της Τουρκίας, όπως και στους φανατικούς ισλαμιστές:

 Το μογγολικό φύλο που ξεκίνησε μετά τον 10ο αιώνα από τις στέπες της Μογγολίας και σταδιακά κατέκτησε και «εξαφάνισε» τους γηγενείς πανάρχαιους πληθυσμούς της Ανατολίας, με αποκορύφωμα τις γενοκτονίες του 20ου αιώνα, ουσιαστικά δεν πέτυχε ποτέ τον σκοπό του, αυτόν του εκτουρκισμού της Ιωνίας και άλλων περιοχών. Κι αυτό διότι η πολιτισμική αλλαγή που επέβαλλε με τις εισβολές, με το τσεκούρι και τους βίαιους εξισλαμισμούς, οι πρακτικές δηλαδή που διαμόρφωσαν αυτό που σήμερα είναι το τουρκικό έθνος, δεν υπήρξε απαραίτητα και πληθυσμιακή… 

Στο Newsbomb.gr μιλάνε οι Μελέτης Μελετόπουλος, Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης, Δημήτρης Σταθακόπουλος, Διεθνολόγος-Νομικός και Τουρκολόγος, Σταύρος Καλεντερίδης, Πολιτικός επιστήμονας - διεθνολόγος/επικοινωνιολόγος και Κώστας Τριανταφυλλίδης, Γενετιστής, πρ. πρόεδρος του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://bit.ly/3lURsyu

ΒΙΝΤΕΟ – Δημήτριος Μόσχος: Η συσχέτιση πολιτικής και θρησκευτικής πραγματικότητας

Πώς σχετίζονται οι πολιτικές πρακτικές με τη θρησκευτική και εκκλησιαστική πραγματικότητα; Συνδέονται αυτές οι δύο με κάποιον τρόπο ή είναι δύο ασυμβίβαστες αλλά παράλληλες;

Η πολιτική θεολογία, παρότι δεν αναφέρεται σε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, μας δίνει έναν ιδεατό τρόπο λειτουργίας της πολιτικής ενός κράτους, παίρνοντας παράδειγμα από τους Αποστόλους και την Εκκλησία την οποία οι ίδιοι ίδρυσαν αλλά βλέποντας παράλληλα τις ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν στην Εκκλησία ή στο κράτος.

Ασχολείται γενικά με τη διαχείριση του ποιμνίου ή των πολιτών και όχι με αναγκαστικά με τη διαχείριση της δοθείσας εξουσίας, πάντοτε με γνώμονα την ευαγγελική και αποστολική παράδοση και όχι σε ένα στενό και κανονιστικό πλαίσιο.

Με τον κ. Δημήτριο Μόσχο, αναπληρωτή καθηγητή και πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΚΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2023¹

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

 

Ο Ελληνικός λαός καλείται για άλλη μια φορά (τώρα πια που… «εκπολιτιστήκαμε», τακτικά, ανά τετραετία) να εκλέξει την κυβέρνησή του για την επομένη τετραετία, όπως κάνουν όλοι οι «πολιτισμένοι» λαοί της Δύσης.

Όμως αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον «λαό» για τη δημιουργία συνθηκών σημαντικής κοινωνικής, ή έστω πολιτικής, αλλαγής. Οι βασικές συνθήκες που καθορίζουν την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική διαδικασία δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξουν, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Και αυτό διότι οι συνθήκες αυτές έχουν ήδη ενσωματωθεί στο οικονομικό και πολιτικό/πολιτιστικό γίγνεσθαι μέσα από την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ² κλπ.

Ακόμη δηλαδή και αν εκλέγονταν στην κυβέρνηση κόμματα που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν σκοπό απλώς τη διαχείριση της χώρας με βάση τις εντολές της Υπερεθνικής Ελίτ, είναι τέτοιες οι δομές εξάρτησης οι οποίες δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, που είναι ελάχιστοι αν όχι μηδαμινοί οι «βαθμοί ελευθερίας» με βάση τους οποίους θα κινείται η νέα κυβέρνηση, όποιο κόμμα και αν νικήσει από τα υπάρχοντα, ακόμη και το ΚΚΕ. Εκτός βέβαια εάν την επόμενη μέρα της εκλογής του αποχωρούσε από όλους τους θεσμούς της εξάρτησης, δηλαδή τους θεσμούς που ενέταξαν τη χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ)!

Οι εκλογές επομένως γίνονται απλά για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον λαό ότι αυτός κυβερνά, εφόσον:

α) καμία υπόσχεση μιας ριζικής πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής αλλαγής δεν μπορεί να τηρηθεί στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο

β) η αλλαγή ή έστω ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στην κυβέρνηση, είναι αδύνατη, εκτός αν μιλάμε για την περίπτωση όπου «ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!

Επομένως, η δημιουργία συνθηκών ριζικής κοινωνικής ή έστω πολιτικής αλλαγής είναι αδύνατη. Ακόμη περισσότερο όταν η λαϊκή βούληση νοθεύεται σήμερα και επίσημα με την πρωτοφανή απαγόρευση κομμάτων, πράγμα που καθιστά τις εκλογές στη χώρα μας ουσιαστικά άκυρες³. Το ίδιο αδύνατη είναι η δημιουργία συνθηκών ριζικής οικονομικής αλλαγής με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, όχι μόνο της χώρας γενικά και αφηρημένα, αλλά των ίδιων των πολιτών!⁴

Ο στόχος επομένως των εκλογών είναι απλά για να μπει άλλη μια φορά στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ το πολιτικό προσωπικό, το οποίο έτσι βέβαια βγάζει το ψωμί του… Αυτό φάνηκε άλλωστε καθαρά και στη «μεγάλη συζήτηση» όλων των πολιτικών αρχηγών που έγινε τελικά προ ημερών, μετά από άγρια προβολή από τα απόλυτα ελεγχόμενα (έμμεσα από την Υπερεθνική Ελίτ) ΜΜΕ. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς από αυτή να προκύψει κάποια σοβαρή συζήτηση για τα κρίσιμα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως:

–τη φτώχεια που, όπως ήταν αναμενόμενο, επανέκαμψε στη νέα χρονιά (μετά τη φούσκα της ανάκαμψης από την επάρατη επιδημία –ανάκαμψη που φαίνεται διήρκεσε μόνο μερικούς μήνες!)

Σχολικών εξετάσεων κριτικός έλεγχος και προτάσεις

Με αφορμή την έναρξη της εξεταστικής περιόδου στα σχολεία. Για να αποκατασταθεί η αγάπη για τη μάθηση και την κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Επειδή, αμέσως μετά τη διενέργεια των εκλογών, ξεκινούν οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της χώρας, είναι ίσως ευκαιρία να ανοίξει και πάλι ο διάλογος για ένα θέμα που, παρότι αφορά τον ιδρυτικό σκοπό του σχολείου, δηλαδή τη μετάδοση γνώσεων, δε φαίνεται ν’ απασχολεί ούτε την κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα, ούτε τους συνδικαλιστικούς φορείς. Το ερώτημα είναι: ανταποκρίνονται οι εξετάσεις στον έλεγχο της εμπέδωσης της γνώσης που μεταδόθηκε στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς;

Τα αποτελέσματα των τελικών γραπτών εξετάσεων, τόσο εμπειρικά, όσο και με βάση τα πορίσματα των ερευνών που διεξάγει η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (!) είναι μάλλον απογοητευτικά: μεγάλος αριθμός παιδιών δε κατέχει ούτε βασικές γνώσεις. Ωστόσο, προάγονται ή απολύονται όλοι χωρίς να υπάρχει καμία μέριμνα για την κάλυψη των κενών. Σπεύδω δε να διευκρινίσω ότι οι μελέτες αυτές αφορούν την περίοδο πριν από την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων. Δεν είναι, επομένως, αυτός ο θεσμός που οδηγεί στην αποτυχία. Τι έχουν λοιπόν «τα έρμα και ψοφάνε;»

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό. Το ότι, για παράδειγμα, τα παιδιά από ένα περιβάλλον «σε κρίση», οικονομική, κοινωνική, συναισθηματική/ψυχολογική και κυρίως από ένα περιβάλλον με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αποδίδουν λιγότερο στο σχολείο, είναι το κοινό συμπέρασμα όλων των σχετικών ερευνών. Αυτό, βέβαια, για την περίπτωση της Ελλάδας, αφορά τις τελευταίες δεκαετίες, που η απόκτηση πτυχίου δεν συνεπάγεται διορισμό στο δημόσιο. Γιατί έως τότε, η πλειοψηφία των φοιτητών είχε αγροτική κυρίως προέλευση. Έως τότε δηλαδή η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα μέσω της εκπαίδευσης ήταν υψηλή.

Το παιδί του αγράμματου αγρότη γινόταν γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, εκπαιδευτικός κτλ, με πολύ διάβασμα, βέβαια, και άλλες τόσες στερήσεις προκειμένου να ξεφύγει από τη σκληρή μοίρα του αγρότη και την κλειστή κοινωνία του χωριού. Τώρα όμως κυριαρχεί το σύνθημα: «καμία θυσία (=διάβασμα) για άχρηστα πτυχία».

Άρα, σ’ έναν βαθμό η μελέτη σχετίζεται με την επαγγελματική προοπτική των σπουδών. Σχετίζεται, βεβαίως και με το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Σήμερα η χώρα στηρίζεται πολύ λιγότερο στην παραγωγή την ώρα που ο τομέας των υπηρεσιών (τουρισμός, εστίαση, μεταφορές/ταχυμεταφορές κ.ά.) είναι υπερδιογκωμένος. Γιατί να διαβάσει το παιδί που ξέρει ότι θα γίνει γκαρσόνι ή μπάρμαν;

Ένας άλλος παράγοντας είναι οι διδακτικές μέθοδοι και τα βιβλία. Λέγεται συχνά ότι η αποτυχία στις εξετάσεις οφείλεται στην κακή ποιότητα των σχολικών βιβλίων, στην υπερβολικά πολλή ή δυσνόητη και άσχετη με τις σύγχρονες ανάγκες ύλη, στο σύστημα της «παπαγαλίας», αλλά κι επειδή δε γίνεται «σωστό» μάθημα. Φυσικά και ισχύουν πολλά απ’ αυτά, αλλά υπάρχει και μία σαφής υπερβολή, που αγνοεί τις προόδους που έχουν συντελεστεί σε πολλούς τομείς και ειδικά στις διδακτικές μεθόδους και φυσικά στη συμπεριφορά του εκπαιδευτικού στην τάξη.

Παλιότερα που η συγγραφή των εγχειριδίων και η μέθοδος διδασκαλίας μάλλον δε βασίζονταν στις αρχές της παιδαγωγικής επιστήμης και της Διδακτικής (πολλοί θυμόμαστε τις ειρωνείες, τις προσβολές και τη «βέργα»!) πώς έφταναν να έχουν οι τελειόφοιτοι Γυμνασίου ένα ομολογουμένως υψηλό μορφωτικό επίπεδο που τους επέτρεπε να στελεχώνουν δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, τράπεζες, επιχειρήσεις και οργανισμούς; Η απάντηση είναι ότι υπήρχε αυστηρότερη επιλογή: ο αριθμός όσων αποφοιτούσαν από το εξατάξιο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν πολύ μικρότερος, όπως εξάλλου και των πτυχιούχων και όσοι αποφοιτούσαν «ήξεραν γράμματα». Οι υπόλοιποι θεωρούνταν ότι «δεν έπαιρναν τα γράμματα» και αφήνονταν στη μοίρα τους. Και τώρα το ίδιο συμβαίνει, μόνο που προάγονται και τους χορηγείται απολυτήριο, πολύ συχνά δε και πτυχίο.