Γερομοριάς
- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Τρίτη 19 Μαρτίου 2024
Εκ βάθους κοιλίας
Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024
Η πολιτική ορθότητα στο δωμάτιο
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Το γαλλικό Kοινοβούλιο ψήφισε νόμο βάσει του οποίου η προσβολή φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων και φυλής είναι αδίκημα ακόμη κι αν διαπραχθεί σε ιδιωτικό χώρο. Επισύρει πρόστιμο 3.750 ευρώ. Και πώς θα διαπιστωθεί το αδίκημα; Μόνον διά της καταγγελίας. Είτε κάποιου προσκεκλημένου στο δείπνο όπου ο παππούς καταφέρθηκε κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με απρεπείς χαρακτηρισμούς, είτε από κάποιον από τους νεαρούς βλαστούς της οικογένειας τους οποίους έχει ευαισθητοποιήσει η σχολική τάξη. Αυτό ψηφίσθηκε στις 6 Μαρτίου και το νομοσχέδιο το εισήγαγε το κόμμα της «Αναγέννησης» που συμμετέχει στην πλειοψηφία. Και μετά απορούν γιατί αν γίνονταν βουλευτικές εκλογές στο τέλος του 2023 οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλειοψηφία στο κόμμα της Λεπέν
Ο Οργουελ προέβλεψε την κατάργηση του ιδιωτικού χώρου στο «1984». Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια οθόνη του Μεγάλου Αδελφού η οποία παρακολουθεί και καταγράφει την κάθε κίνηση. Ακόμη και τις εκφράσεις του προσώπου. Η δυσαρέσκεια ή η υπερβάλλουσα χαρά δεν είναι αθώες. Κανένα αίσθημα δεν είναι αθώο στην επικράτεια του Μεγάλου Αδελφού. Ο ήρωας του Οργουελ, ο Ουίνστον Σμιθ, προσπαθεί να βρει μια γωνιά στο σπίτι του που δεν θα τον παρακολουθεί η οθόνη, για να γράψει το ημερολόγιό του. Είναι ο τρόπος του για να ξεφύγει από την κυριαρχία του καθεστώτος. Να καταγράψει τον ελάχιστο χώρο που του έχει απομείνει για την προσωπική του ζωή. Θα το πληρώσει ακριβά όταν θα ερωτευθεί την Τζούλια.
Ο Οργουελ είχε ζήσει τον ολοκληρωτισμό από τη θητεία του στον Ισπανικό Εμφύλιο. Εκεί έζησε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το σταλινικό Κ.Κ. τους συναγωνιστές του. Αφησε το «Εγκώμιο στην Καταλωνία». Η εμπειρία του τον ενέπνευσε να γράψει και τη «Φάρμα των ζώων», το αριστουργηματικό παραμύθι που περιγράφει τη μετάλλαξη της επανάστασης σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Οπως λέει ο ίδιος, το εμπνεύσθηκε το 1937, όμως το ολοκλήρωσε το 1945. Το απέρριψαν τέσσερις εκδότες. Ανάμεσά τους και οι Faber and Faber με αναγνώστη τον Ελιοτ, ο οποίος του έγραψε ότι προβάλλει μια «τροτσκική» –troskyte– άποψη για τη σοβιετική επανάσταση. Ενας άλλος εκδότης τού έγραψε πως έστειλε το χειρόγραφο στο «Υπουργείο Πληροφοριών», το οποίο του συνέστησε να μην το εκδώσει. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Σοβιετική Ενωση ήταν σύμμαχος στον πόλεμο κατά του ναζισμού. Δεν υπήρχε νομοθετική απαγόρευση κριτικής. Ομως το κενό το κάλυπτε η ανάγκη τής «ορθής σκέψης».
Και ο Οργουελ γράφει στο Παράρτημα της «Φάρμας των ζώων»: Η «ορθή σκέψη» δεν επιβάλλεται διά της βίας, με επίσημους μηχανισμούς λογοκρισίας. Επιβάλλεται με την εσωτερίκευση της λογοκρισίας. Πώς λειτουργεί; Κατ’ αρχάς απαιτείται μια γλώσσα αναφοράς η οποία δημιουργείται σιωπηρά, από τη συνήθεια, και επιβάλλει τα όριά της. Αναλογισθείτε πόσες λέξεις ή εκφράσεις θεωρούσαμε ως μέρος της καθημερινής μας γλώσσας μέχρι πριν από δέκα χρόνια –δεν λέω παραπάνω– και σήμερα είναι απαγορευμένες. Δεν μας τις έχει απαγορεύσει κανένας νόμος, αλλά εμείς οι ίδιοι δεν τολμάμε να τις προφέρουμε. Δεν τολμώ καν να τις αναφέρω. Η μεγάλη δύναμη της «ορθής σκέψης», ή της πολιτικής ορθότητας, είναι η αυτολογοκρισία. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην απολυταρχία και στον ολοκληρωτισμό. Η απολυταρχία απαιτεί την υποταγή των υπηκόων της. Ο ολοκληρωτισμός απαιτεί την ταύτισή τους.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...
Δημήτρης Μπαλτάς
Ο χαρταετός στην ποιήση και τη ζωγραφική
Μίκης Θεοδωράκης - Χαρταετοί
Η Έλλη Λαμπέτη απαγγέλει το ποίημα ο Χαρταετός από την Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη.
Χαρταετός – Η ιστορία του
Ο χαρταετός, παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους και απαραίτητο συστατικό της Καθαρής Δευτέρας, φαίνεται πως άνοιξε τα πολύχρωμα φτερά του πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, περίπου στα 1.000 π.Χ.
Δεν είναι γνωστή η ακριβής χρονική στιγμή και η τοποθεσία, που ο πρώτος χαρταετός ανέβηκε στον ουρανό, όμως πιθανότατα οι Κινέζοι έκαναν την αρχή με μια κατασκευή που αντέγραφε τη μορφή των πουλιών.
Από τις αρχές του κόσμου ο άνθρωπος ονειρευόταν να πετάξει σαν τα πουλιά – ένα όνειρο που φαίνεται σε γραπτά και εικόνες που χρονολογούνται από το 500 π.Χ. Οι χαρταετοί, λοιπόν, έκαναν την εμφάνιση τους στην Κίνα πριν από 3.000 χρόνια. Εκεί ήταν διαθέσιμα και τα κατάλληλα υλικά για την κατασκευή τους: καλάμια bambou για το πλαίσιο και μετάξι για το πανί και την ουρά.
Με αφετηρία την Άπω Ανατολή ο χαρταετός πέρασε τη δική του «Οδύσσεια» ακολουθώντας αρχαίες διαδρομές και υιοθετήθηκε από όλες σχεδόν τις ηπείρους, αποκτώντας νέες μορφές και δημιουργώντας μύθους, καθώς έκανε την εμφάνισή του στους διάφορους πολιτισμούς.
Οι ανατολικοί λαοί τους έδωσαν ζωντανές μορφές (ψάρια, πουλιά, δράκοντες κ.λπ.). Άλλοι έδεναν σ’ αυτούς (γραμμένες πάνω σε μικρότερο χαρτί) τις αρρώστιες και τις συμφορές και τις άφηναν να φύγουν μακριά, άλλοι έστελναν προς τα επάνω τις ευχές και τις επιθυμίες τους, και άλλοι προσάρμοζαν μικρές φλογέρες στο κεφάλι του αετού, για να σφυρίζουν και να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Τέλος, άλλοι σήκωναν ομαδικά τους αετούς, σαν προσευχή στον ουρανό και έψαλλαν ύμνους.
Στην ελληνική αρχαιότητα, τον 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του.
Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Ρούντι Ρινάλντι
Στις " Αντιθέσεις" μία μεγάλη συζήτηση για τις ανοιχτές προκλήσεις των κοινωνιών , την μετάβαση στην "νέα κανονικότητα" ή την "αβεβαιότητα" και τα μεγάλα ανοιχτά ερωτήματα
τεχνολογικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά , βιογεννετικά, γεωπολιτικά και πολιτιστικά .
- Αναδύθηκε ο Πολυπολικός κόσμος και είμαστε στη "δύση" της Δύσης ή μπροστά σε μια νέα τεχνολογική, γεωπολιτική και οικονομική μετάβαση που θα καθορίσει τις κοινωνίες ;
- Ζούμε σε συνθήκες Οικονομίας Πολέμου ή αναδιάρθωσης και αναδιανομής των κέντρων ισχύος ;
- Τι συμβαίνει με την συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη; Εργαζόμενους, λαούς, έθνη, τάξεις, ελίτ, πολιτισμούς, γλώσσες;
- Διάγουμε την " δικτατορία" της απουσίας εναλλακτικής; Είναι αναγκαία μία νέα συνείδηση ;
- Ποιο το αφήγημα στη Γηραιά, κουρασμένη και σχεδόν "τυφλή" Ευρώπη;
- Έχει ελπίδες και ρόλο η Ευρώπη και υπό ποιές προϋποθέσεις στην νέα παγκόσμια σκακιέρα;
- Η Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο , η γεωπολιτική «μοίρα» της και το Υπαρξιακό της πρόβλημα στην τροχιά του 21ου αιώνα .
- Ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό σύστημα της χώρας και οι θέσεις του ο προσανατολισμός του .
- Η χώρα ως κόμβος και ο κίνδυνος ζωνοποίησή της. Η τουρκική απειλή και η σοβαρότητά της
- Οι προκλήσεις του σήμερα για την Ελληνική κοινωνία και την πολιτική , το σύμπλοκο Εθνικής και Κοινωνικής δομής
Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Ρούντι Ρινάλντι, σύγχρονος θεωρητικός της Ανάλυσης Κοινωνικο-πολιτικά και γεωπολιτικά, εκδότης και διευθυντής σύνταξης του "Δρόμου της Αριστεράς" και συγγραφέας.
Στην εκπομπή παρεμβαίνει και καταθέτει την οπτική του , ο Απόστολος Αποστόλου, Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Παντείου, Πάντοβας, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης, καθώς και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.
"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο.
του Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία
του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, σε επιμέλεια Σοφίας Ντρέκου
Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι για το λαό μας (τον ορθόδοξο ελληνικό λαό – αλλά και κάθε ορθόδοξο λαό ή ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα, σε όλο τον πλανήτη) μία από τις ωραιότερες περιόδους του έτους, αν όχι η ωραιότερη. Συναγωνίζεται σε ομορφιά την περίοδο των Χριστουγέννων και του Δεκαπενταύγουστου, που νομίζω πως είναι οι δύο άλλες ωραιότερες περίοδοι του έτους για το λαό μας.
- Η ομορφιά της Μ. Σαρακοστής έγκειται κυρίως όχι στο γεγονός της νηστείας (αν και η νηστεία επίσης αποτελεί ολόκληρο πολιτισμό με τη δική του ομορφιά), αλλά στις υπέροχες τελετές που γίνονται αυτή την περίοδο στις ορθόδοξες εκκλησίες, σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση, τελετές που δεν επαναλαμβάνονται καμία άλλη χρονική περίοδο μέσα στο έτος.
Η διάσκεψη της Ρώμης και η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο
Αριστομένης Συγγελάκης
Είναι γεγονός ότι διαχρονικά η γερμανική προπαγάνδα έχει επιδοθεί σε ένα, άνευ ορίων, παιχνίδι εντυπώσεων μέσω της διαρροής φημών, ανυπόστατων ισχυρισμών και μυθευμάτων, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών της για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και την απόδοση των γερμανικών οφειλών. Σύμφωνα με ό,τι κατά καιρούς έχει υποστηριχθεί, είτε δια των χειλέων Γερμανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων ή μέσω διαρροών σε ΜΜΕ, η Ελλάδα, δήθεν, «έχει αποζημιωθεί», ή, δήθεν, κάποια «ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί» (χωρίς να λέγεται ποια), ή ότι «το θέμα έχει οριστικά κλείσει» ή ότι, δήθεν, «οι ελληνικές αξιώσεις έχουν απωλέσει τη νομιμοποιητική τους βάση».
Οι απαντήσεις από πλευράς κυρίως του κινήματος διεκδίκησης είναι άμεσες, αναλυτικές και τεκμηριωμένες και εντελώς συνοπτικά συνίστανται στο τρίπτυχο: α) καμία κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί των ελληνικών αξιώσεων αλλά αντίθετα το ζήτημα έχει τεθεί επισήμως περίπου 15 φορές, β) οι γερμανικές οφειλές έχουν ισχυρή ηθική και ιστορική βάση, πλήρη νομική θεμελίωση και δεν υπόκεινται σε παραγραφή και γ) η διεκδίκησή τους εξελίσσεται εδώ και 70 χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία εικοσαετία, μετά την επανένωση της Γερμανίας. Όμως, μετά από τις σαφείς ελληνικές απαντήσεις, η γερμανική κυβέρνηση δεν επανέρχεται˙ επιλέγει τη σιγή ιχθύος και περιμένει να ξεχαστεί το συγκεκριμένο «επιχείρημά» της για να επανέλθει με άλλον, εξίσου ανυπόστατο ισχυρισμό.
Η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο
Στις 14 Μαρτίου του 1942 ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη της Ρώμης με τη συμμετοχή μόνο της Ιταλίας και της Γερμανίας, όπου αποφασίστηκε, μονομερώς, η καταβολή από την Ελλάδα στην Ιταλία και τη Γερμανία 1.500 εκατομμυρίων δραχμών το μήνα για την κάλυψη των δαπανών συντήρησης των στρατευμάτων Κατοχής. Το ποσό αυτό στη συνέχεια αναπροσαρμόστηκε στα 8.000 εκατομμύρια δραχμές το μήνα και τελικά καταργήθηκε ως όριο. Και μόνο η συγκεκριμένη απαίτηση του Άξονα ήταν πολύ βαριά και δυσανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας, παραβιάζοντας κατάφωρα τα προβλεπόμενα από τον Διεθνή Κανονισμό της Χάγης του 1889 και του 1907.
Κυριακή 17 Μαρτίου 2024
Κυριακή των Απόκρεω
Κυριακή των Απόκρεω
Η μεταμοντέρνα αποδόμηση των συνειδήσεων
του Γιάννη Παπαμιχαήλ
Είναι, ίσως, επείγον να προβούμε σε μια ιστορία της μετανεωτερικότητας στο πεδίο των συλλογικών νοοτροπιών του δυτικού κόσμου.
Μια τέτοια επιστροφή συμβαδίζει, βέβαια, με τη φιλοσοφίζουσα απόπειρα να αναζητηθεί το κλειδί της οικουμενικότητας (ίσως και της ανθρώπινης φύσης) στην εσωτερική ζωή του ατόμου. Ως ιδέα, χαρακτηρίζει τις φιλοσοφίες της λεγόμενης «αρχαιοελληνικής παρακμής» (επικούρειους, στωικούς κλπ.), αλλά και τις παραινέσεις του Αγίου Αυγουστίνου όταν –την εποχή της κατάρρευσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας– ρίχνει μια απαισιόδοξη ματιά στο επερχόμενο μέλλον του Δυτικού κόσμου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αφελείς ιδεολογίες
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ: ο Ιωάννης Συκουτρής μιλά για την επικαιρότητα που βιώνουμε.- Ανίκανοι να εμποδίσουμε τον όλεθρο που έρχε
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ *
Ο Ιωάννης Συκουτρής (Σμύρνη, 1 Δεκεμβρίου 1901 — Κόρινθος, 21 Σεπτεμβρίου 1937) ήταν διακεκριμένος Έλληνας φιλόλογος. Καταγόταν από τη Χίο και φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, ενώ αργότερα δίδαξε στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η ελληνική αρχαιότης και η μεταπολεμική πνευματική ζωή**
Εκείνο που διακρίνει τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν από τους λοιπούς πολιτισμούς του πλανήτου μας (όταν θελήσωμεν να προσέξωμεν την εσωτερικήν διάρθρωσιν της υπάρξεως και της ζωντανής εξελίξεώς του, όχι το περιεχόμενον αυτού) δεν είναι η διατηρουμένη κατά τα 3 – 4000 χρόνια της υπάρξεώς του ιστορική και λογική του συνέχεια καθ’ εαυτήν· αυτήν ευρίσκει κανείς π.χ. και εις τον πολιτισμόν των Κινέζων ή των Ινδών, περισσότερον μάλιστα εμφανή.
Είναι ότι η συνέχεια αυτή δεν στηρίζεται εις την εθνικήν και φυλετικήν ταυτότητα των φορέων αυτού, αλλά συνυπάρχει (οφείλεται θα έλεγα) με την διαδοχικήν ή ταυτόχρονον συνεργασίαν πλήθους εθνικών οντοτήτων -όπως ακριβώς γίνεται και με την διαιώνισιν των οργανικών όντων. Κάθε μία απ’ αυτάς διατηρεί, και αναπτύσσει μάλιστα εις βαθμόν έντονον, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πνευματικής και ψυχικής της υποστάσεως. Και όμως, παρ’ όλον αυτόν τον πλούτον και την ποικιλίαν κατευθύνσεων και αποχρώσεων, δεν έχεις διόλου το αίσθημ ‘ αθροιστικής επισωρεύσεως ή χρονολογικής παρατάξεως αλλοτρίων και απροσαρμόστων πολιτιστικών αξιών, αλλά μιας ενιαίας γραμμής, ενός ορισμένου τύπου μορφών της ζωής, που ανανεώνεται (διατηρών την ταυτότητά του εις τας βασικάς γραμμάς της διαρθρώσεώς του) μέσ’ από τα διαφορετικά στάδια της εξελίξεως αυτού.
Το φαινόμενον αυτό δεν οφείλεται εις το ότι ο πολιτισμός της Ευρώπης έχει κοινήν την ιατορικήν του αρχήν εις τον αρχαίον ελληνισμόν. Αυτό και μόνον δεν εξηγεί πώς δεν επροχώρησεν η διαφοροποίησις τόσον, ώστε να διασπασθή ουσιαστικώς η ενότης αυτή.
Σάββατο 16 Μαρτίου 2024
Ἡ ἀντιwoke βιολογικοποίηση
του ΓΙΑΝΝΗ Α. ΤΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Ὄχι σπάνια, στὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὴν πλήρη ἀγνόηση τῆς φύσης καὶ τῆς βιολογίας ποὺ ὑποστηρίζουν ὅσοι συντάσσονται μὲ τὸ woke κίνημα, ἀντιπαρατίθεται μιὰ ἀντιwoke βιολογικοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας. Ἂν οἱ πρῶτοι, γιὰ παράδειγμα, συγχέουν τὴ σεξουαλικὴ προτίμηση μὲ τὸ φύλο καὶ ἔτσι ἀνακαλύπτουν ἀναρίθμητα φύλα, οἱ δεύτεροι ἐπινοοῦν διάφορες ἀντικειμενικὲς καὶ βασισμένες στὴ βιολογία κοινωνικὲς σταθερές. Ἤδη εἶχε γίνει τὶς προηγούμενες δεκαετίες ἀναφορὰ σὲ «γονίδιο τῆς ἀπιστίας», σὲ «γονίδια τῆς ὑπερβολικῆς τηλεθέασης» καὶ ἄλλα τέτοια (βλ. τὴν κριτικὴ τῆς S. McΚinnon, Νεοφιλελεύθερη γενετική, ἤδη ἀπὸ τὸ 2005 σὲ τέτοιες ἀντιλήψεις).
Τέτοιες «βιολογικίστικες» ἀντιλήψεις δὲν ἐξηγοῦν, φυσικά, γιατὶ ὑπάρχουν διαφορετικὰ κριτήρια ὀμορφιᾶς σὲ διαφορετικοὺς ἀνθρώπους τῆς ἴδιας ἐποχῆς (και ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν δογματικὰ ὁρισμένοι βάσει τῆς γονιμότητας), ἢ γιατὶ παντρεύονται καὶ συζοῦν ἁρμονικὰ ἄνθρωποι ποὺ διαφέρουν σὲ ὀμορφιὰ ἐπειδὴ ἔχουν π.χ. ἴδια ἐνδιαφέροντα καὶ κώδικα ἐπικοινωνίας ἀγνοώντας τὴν ἐξωτερικὴ σχετικὴ ἀσχήμια ἢ καὶ φτώχεια τοῦ συντρόφου (κανονικά, θὰ ἔπρεπε τέτοιοι «ἄσχημοι/ες» νὰ εἶχαν ἐκλείψει πρὸ πολλοῦ στὰ πλαίσια μιᾶς ἄτυπης εὐγονικῆς), ἢ ὅτι στὶς ἀπαρχὲς τοῦ ἀνθρώπινου γένους τροφοσυλλέκτες ἦταν τόσο οἱ ἄντρες ὅσο καὶ οἱ γυναῖκες (ἄρα δὲν ὑπῆρχε κάποιος λόγος γιὰ γονιδιακὴ προτίμηση τοῦ πλούσιου ἀρσενικοῦ ποὺ θὰ ἀνέτρεφε τὰ μικρὰ τοῦ θηλυκοῦ) κ.ο.κ. Ὅπως γράφει ἠ ΜακΚίννον,
«οἱ ἐξελικτικοὶ ψυχολόγοι δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν… σὲ πολιτισμοὺς ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση ἐπιτρέπεται ἀνοικτὰ καὶ ἡ ἔκφραση τῆς ζηλοτυπίας δὲν ἐνθαρρύνεται, γιατί ὁρισμένα ἄτομα ἐκφράζουν παρ’ ὅλα αὐτὰ ζήλια; Καί, ἀντίστροφα, σὲ κοινωνίες ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση παρεμποδίζεται καὶ ἡ ἔκφραση ζηλοτυπίας κυρώνεται ἀνοιχτά, γιατί ὁρισμένα ἄτομα δὲν ἐκφράζουν καθόλου ζήλια;».
Φώτης Κόντογλου: Ὁ Χριστιανισμός κι ο Μωαμεθανισμός
Δυὸ συγγενικές, μὰ διαφορετικὲς θρησκεῖες.
Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις: Παπαδημητρίου.
«Θρησκευτικώτεροι οἱ πρὸς Ἀνατολὰς ἄνθρωποι», γράφει ἕνας ἀρχαῖος, θέλοντας νὰ πεῖ πῶς οἱ Ἀνατολίτες εἶναι πιὸ θρῆσκοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Δύσης, τῆς Εὐρώπης. Σημείωσε πὼς Ἀνατολὴ εἶναι καὶ τὰ Μπαλκάνια, μαζὶ μὲ τὴ Ρωσία.
Στὸν Ἀνατολίτη, τὸ αἴσθημα εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸ μυαλό, ἐνῷ στὸν Εὐρωπαῖο γίνεται τ᾿ ἀνάποδο. Κι ἐπειδὴ ἡ θρησκεία ἀποτείνεται στὴν καρδιὰ κι ὄχι στὸ μυαλό, γι᾿ αὐτὸ κι οἱ Ἀνατολίτες εἶναι πιὸ θρῆσκοι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, καὶ γιὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ βγήκανε οἱ θρησκεῖες, ἐνῷ ἀπὸ τὴ Δύση δὲν βγῆκε καμμιά.
Οἱ ἄνθρωποι τῆς Δύσης εἶναι ὀρθολογιστές, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπιδοθήκανε στὶς θετικὲς γνώσεις, στὶς ἐπιστῆμες, καὶ προκόψανε σ᾿ αὐτὲς καὶ σήμερα τραβήξανε ὅλον τὸν κόσμο μαζί τους. Ὅσοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ξεχωρίζουνε καὶ δὲν πιστεύουνε μοναχὰ στὶς αἰσθήσεις τους, στρέφουν κατὰ τὴν Ἀνατολή, γιατὶ ἐκεῖ βρίσκουν τὴν πηγὴ γιὰ νὰ πιοῦνε ὅσοι διψᾶνε γιὰ κάποια μυστήρια ποὺ δὲ μποροῦνε νὰ ἐρευνηθοῦνε μὲ τὸ μυαλό.
Τὸ πόσο ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος εἶναι δεμένος δυνατὰ μὲ τὸν ὀρθολογισμό, φαίνεται ἀπὸ τὴν παραμόρφωση ποὺ ἔπαθε ἡ χριστιανικὴ θρησκεία στὴν Εὐρώπη, ποὺ ἔγινε σιγὰ – σιγὰ ἕνα σύστημα τῆς ἐγκόσμιας γνώσης, ἔχοντας γιὰ σκοπὸ τὴν ἐπίγεια εὐτυχία κι ὄχι τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Στὴ Δύση, κι ἡ θεολογία ὑποτάχθηκε στὸν ὀρθολογισμό, κι ἔγινε κι αὐτὴ μιὰ ἐπιστήμη σὰν τὶς ἄλλες.
Στὴν Ἀνατολή, ὅμως, ἡ θρησκεία ἀπόμεινε θρησκεία. Ἀκόμα κι ὁ μωαμεθανισμός, τὸ λεγόμενο Ἰσλάμ, ποὺ εἶναι μιὰ κατώτερη ἀντίληψη τῆς θρησκείας, μὲ κάποιες χοντροκομμένες ἐντολές, ὡστόσο κράτησε ἀνόθευτον τὸν θρησκευτικὸ χαρακτήρα του, μακρυὰ ἀπὸ νεωτερισμούς, καὶ προσαρμογὲς στὴν κάθε ἐποχή, δηλαδὴ μακρυὰ ἀπὸ τον ὀρθολογισμό. Τὰ ὑλικὰ μέσα ποὺ μ᾿ αὐτὰ ἐκφράζεται ἡ θρησκεία τοῦ Κορανίου, τὸ τζαμί, ὁ χότζας, ἡ ψαλμῳδία, ἡ διακόσμηση, τὸ ντύσιμο τῶν κληρικῶν, ἡ τελετουργία, ὅλα ἀπομείνανε ἀνάλλαχτα ὁλότελα, ὅπως ἤτανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ Ἰσλάμ. Σὲ καιρὸ ποὺ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία παραμορφώθηκε μὲ τοὺς νεωτερισμοὺς ποὺ τοὺς ὑπαγόρευε τὸ ὀρθολογιστικὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ἀπ᾿ ὅπου γεννήθηκε ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ τ᾿ ἄλλα παρακλάδια τους, παρεκτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἀπόμεινε ἀνάλλαχτη ἐπειδὴ ἤτανε ὁ Χριστιανισμὸς τῆς Ἀνατολῆς, ὁ μωαμεθανισμὸς στέκεται πάντα ὅπως ἤτανε ἀπὸ τὴν ἀρχή, δηλαδὴ ἀπόμεινε «θρησκεία». Κατὰ τοῦτο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας βρίσκεται ἀπὸ μιὰ μεριά, κοντύτερα στὸν μωαμεθανισμό, παρὰ στοὺς λεγόμενους Χριστιανοὺς τῆς Δύσης, γιατὶ ὁ μωαμεθανισμὸς δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι «θρησκεία», καὶ στέκεται ἀχάλαστος ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ὠφελιμιστικό. Γιὰ τοῦτο βλέπει κανένας Ἄραβες νὰ ἀσπάζωνται μὲ βαθὺν σεβασμὸ τὸ ράσο ἢ τὰ γένεια τῶν παπάδων μας, καὶ μωχαμετάνους νὰ βαφτίζωνται χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καί, πολλὲς φορές, νὰ μαρτυροῦνε γιὰ τὸν Χριστό, ἐνῷ κανένας, οὔτε ἕνας, παπικὸς ἢ προτεστάντης δὲν βρίσκεται ἀνάμεσα στοὺς νεομάρτυρες ποὺ ἀποκεφαλίσθηκανε ἢ κρεμασθήκανε κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ βασιλεύανε ἀπάνω μας οἱ Τοῦρκοι. Εἶναι ἀκαταμέτρητοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ μαρτυρήσανε στὴν Περσία γιὰ τ᾿ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Κ.Π. Καβάφης: “Μανουήλ Κομνηνός”
Ο βασιλεύς κυρ Μανουήλ ο Κομνηνός
μια μέρα μελαγχολική του Σεπτεμβρίου
αισθάνθηκε τον θάνατο κοντά. Οι αστρολόγοι
(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν
που άλλα πολλά χρόνια θα ζήσει ακόμη.
Ενώ όμως έλεγαν αυτοί, εκείνος
παληές συνήθειες ευλαβείς θυμάται,
κι απ’ τα κελλιά των μοναχών προστάζει
ενδύματα εκκλησιαστικά να φέρουν,
και τα φορεί, κ’ ευφραίνεται που δείχνει
όψι σεμνήν ιερέως ή καλογήρου.
Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν,
και σαν τον βασιλέα κυρ Μανουήλ τελειώνουν
ντυμένοι μες στην πίστι των σεμνότατα.
ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024
ΒΙΝΤΕΟ – Δείτε την ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου “Όλγα Ρόμπαρντς”
Το μυστήριο γύρω από μια σειρά δολοφονιών διακεκριμένων Αράβων επιχειρηματιών έχει προκαλέσει αναστάτωση στην Αθήνα. Ενώ όλοι αναζητούν το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τις εκτελέσεις, ένας νεαρός διαρρήκτης, ο Δημήτρης, είναι εκείνος που ανακαλύπτει τυχαία την ταυτότητά του. Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη Ελληνοαμερικανίδα, την Ολγα Ρόμπαρντς, την οποία και θα βάλει στόχο να συναντήσει. Προκειμένου να τα καταφέρει, ζητά τη συνδρομή του «Επιστήμονα», ενός φυγόδικου ερημίτη, αυθεντία στο έγκλημα. Η συνάντηση, φυσικά, κρύβει ανατροπές.
Σκηνοθεσία Χρήστος Βακαλόπουλος.
Παίζουν Όλια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σταύρος Τσιώλης.
Σενάριο: Αντώνης Κιούκας , Χρήστος Βακαλόπουλος.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σινάνος.
Μουσική σύνθεση: Νίκος Ξυδάκης.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ από Γιώργο Τασιόπουλο: «από ήλιο και στάχτη» του Δημήτρη Βλαχοπάνου
Γιώργος Τασιόπουλος
Η χαρά μου μεγάλη, όπως και η τιμή να συμμετέχω στην παρουσίαση αυτού
του λογοτεχνικού πονήματος των τετρακοσίων σελίδων του Δημήτρη Βλαχοπάνου.
Όπως και ο ίδιος καταθέτει στον επίλογό του, κίνητρο της συγγραφής η
αναζήτηση ενός οικουμενικού ανθρωπισμού. Η πλοκή ιστορίας, της οποίας είναι
καλός γνώστης, με τη φαντασία υπηρετούν
την αναζήτηση της αλήθειας για τα φριχτά ναζιστικά εγκλήματα μέσω των βιωμάτων
αυτών που έζησαν και αυτών που κληρονόμησαν το συλλογικό τραύμα της φρικώδους
ναζιστικής παρουσίας στη χώρα μας.
Ο Δημήτρης Βλαχοπάνος στο βιβλίο του, ως εκπαιδευτικός, προτάσσει την ατομική ευθύνη μας, την ανάγκη του
ανθρώπου να πορευτεί προς το Μεγάλο καλό, και ως φιλόλογος χωρίς διδακτισμό με
τη βοήθεια της φαντασίας το οικοδομεί
μαγευτικά χωρίς να κουράσει τον αναγνώστη.
Είναι συνεπής, αφού δεν είναι το πρώτο του βιβλίο με την ίδια θεματική, επίσης
ως μέλος του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την
Ελλάδα, και κυρίως ως προς τον τόπο του, αφού είναι μετακατοχικό παιδί
του μαρτυρικού Κομμένου όπου διαδραματίζονται τα πιο σημαντικά γεγονότα του
βιβλίου.
Όπως αναφέρει στη σ. 260 αναζητεί την αλήθεια μέσα από το παλίμψηστο τα
ιστορίας. Πρέπει να ξύσεις για να ανασύρεις την παλαιότερη γραφή καθώς είναι
πολύ πιο δυσανάγνωστη από τη νέα. Το νεότερο είναι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο
από το παλιό.
Αλήθεια πόση σιωπή επιβλήθηκε για να κρυφτεί η αλήθεια στους μαρτυρικούς τόπους.(σ. 18)
Τραύμα που με μεγαθυμία αναγνωρίζει ο συγγραφέας και στην απέναντι πλευρά, των απογόνων των κατακτητών, των θυτών.
Στο Κομμένο, στα μαρτυρικά χωριά, στους συγγενείς και στους απογόνους
βασίλεψε έτσι η σιωπή και οδήγησε τα θύματα της θηριωδίας, στην κατάσταση που περιγράφεται στην
ψυχανάλυση ως τραύμα, εκεί που περιπίπτει το άτομο ύστερα από οδυνηρό βίωμα, η
ισχύς του οποίου υπερβαίνει τις δυνατότητες του ατόμου να αποτρέψει και
εγκαθίσταται και δρά διαρκώς τραυματικά στην ψυχική του ζωή ως παθολογικό
στοιχείο.
Έτσι η απώθηση ακολούθησε ως αμυντικός μηχανισμός, η αποπομπή
των αναμνήσεων, η με κάθε τρόπο απομάκρυνση από τη συνείδηση των
σκέψεων, των βιωμάτων που είναι οδυνηρά. Η απώθηση όπου σύμφωνα με την
ψυχιατρική είναι μια αδιάκοπη, επίπονη διαδικασία καθώς οι απωθημένες σκέψεις
δεν εξαλείφονται ποτέ πλήρως, αλλά από το ασυνείδητο επιχειρούν διαρκώς να
επανέλθουν στη συνείδηση για να ακολουθήσει η πάλη για νέα απώθηση.
Αυτή η σιωπή εξυπηρετούσε βέβαια, και το πολιτικά ορθό για χάρη των δυτικών συμμάχων μας.
Οι 100 ταινίες που πρέπει να δω πριν κλείσω τα μάτια μου…
ΓΑΝΩΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Με αφορμή την απονομή των Όσκαρ, μία παράθεση των 100 ταινιών, οσκαρικών και μη, που πρέπει να δει κάθε φίλος του κινηματογράφου, οι οποίες απευθύνονται στο ευρύ κοινό.
Πέφτω συνέχεια πάνω σε λίστες ταινιών με ευφάνταστους τίτλους, όπως “οι καλύτερες όλων των εποχών” ή “οι αγαπημένες μου ταινίες”. Ακόμα κι αν αυτές προέρχονται από δυνατά ονόματα του χώρου, φοβάμαι πως δεν έχουν απόλυτη αξία, γιατί συνήθως δεν αφορούν άμεσα το ευρύ κοινό, αλλά μια ελίτ σινεφίλ.
Ως επαγγελματίας κριτικός, δεν είναι μεν σκοπός μου να αποστερήσω τον εαυτό μου από αυτή την “ελίτ”, αλλά δεν θα επιβαρύνω το κοινό με ακόμα μία λίστα γεμάτη ταινίες που δεν θα κάτσει να δει ποτέ του, ή ταινίες που άρεσαν σε εμένα ειδικά. Έτσι, κατέληξα, αφού δεν ήθελα να αντισταθώ στον πειρασμό να παρουσιάσω κι εγώ μια ευφάνταστη λίστα ταινιών, να κάνω ένα κοσκίνισμα στην ιστορία του σινεμά, και να καταλήξω σε εκατό επιλογές που ένας απλός, οποιασδήποτε σινεφίλ, δεν πρέπει να χάσει ποτέ και για τίποτα.
Η λίστα γίνεται με κριτήρια απλά: το ενδιαφέρον που μπορεί να έχει μια ταινία για ένα μαζικό κοινό, και τη σημαντικότητα ενός έργου που άντεξε ή φαίνεται ότι θα αντέξει στον χρόνο (για αυτό και είναι δύσκολο να συναντήσετε πολύ πρόσφατες παραγωγές). Έχετε υπόψιν ότι μέσα σε μια αφαιρετική λογική δεν υπάρχουν σίκουελ (οι σειρές εκφράζονται από το πρώτο τους μέρος), δύσκολα – αλλά όχι απαγορευτικά – μπαίνει ένας σκηνοθέτης δεύτερη φορά (ειδικά αν το σύνολο της δουλειάς του εκφράζεται μέσα από μία χαρακτηριστική ταινία), και να επιμείνω ότι δεν είναι η λίστα των προσωπικών μου αγαπημένων (πού είναι, π.χ., ο Eisenstein;)
Ένα δεύτερο υπόψιν είναι ότι η λίστα αυτή έχει αναθεωρηθεί από την πρώτη φορά που τη δημοσιοποίησα το 2009 στην προηγούμενη μου δουλειά, και ότι τα μίνι κείμενα που συνόδευαν τότε τις ταινίες, μπορείτε να τα δείτε κι εδώ απλά τοποθετώντας τον κέρσορα σας πάνω από τους τίτλους.
Αν θεωρήσουμε ως “έξοδο από τον λαβύρινθο” την πιο σημαντική ταινία όλων των εποχών – δηλαδή το νούμερο ένα της λίστας μας που αν το δεν έχετε δει καθυστερήστε την ύστατη στιγμή σας (…) – ας τραβήξουμε μαζί τον μίτο της Αριάδνης αντίστροφα… ώσπου να δούμε φως!
Η Τυραννία των Μειοψηφιών!
Του Θανάση Κ.
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024
Γιάννης Μανιάτης: Αδιανόητο αυτό που κάνει η Ελλάδα!
Ιδιωτικά πανεπιστήμια: Το Σύνταγμα και η ουρά της αλεπούς
Τελικά, παρά τις αντιδράσεις των φοιτητών και της πανεπιστημιακής κοινότητας και παρά της ενστάσεις της συντριπτικής πλειονότητας όσων ασχολούνται με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο, η κυβέρνηση δεν πτοήθηκε και διέπραξε το νομοθετικό ανοσιούργημά της σε βάρος του Συντάγματος.
Ωστόσο, το βασικό ερώτημα, που τέθηκε από την αρχή της συζήτησης για την νομοθετική αναγνώριση παραρτημάτων ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, παραμένει ακέραιο: γιατί επελέγη μία τόσο τραυματική για το Σύνταγμα λύση, ενώ εφέτος συμπληρώνεται πενταετία από την προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση, που επιτρέπει την μόνη θεσμικά καθαρή και συνταγματικά επιτρεπτή αντιμετώπιση του ζητήματος;
Το ερώτημα τέθηκε επανειλημμένα και σε όλους τους τόνους, από πολλές πλευρές, αλλά απάντηση δεν δόθηκε. Διότι κανείς, βέβαια, δεν πιστεύει ότι την κυβέρνηση, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη εκλογική της νίκη –και αφού μεσολάβησε μία αλλοπρόσαλλη και πλήρως αποτυχημένη πολιτική από την προκάτοχο του σημερινού υπουργού– την έπιασε ξαφνικά ένας τόσο έντονος μεταρρυθμιστικός πόνος, που δεν μπορεί να κρατηθεί άλλα τρία χρόνια, προκειμένου να δοθούν οι επιβαλλόμενες ολοκληρωμένες και συναινετικές λύσεις.
Η μόνη πειστική απάντηση για την “πρεμούρα” της κυβέρνησης φαίνεται να είναι αυτό που τόνισε η αντιπολίτευση, όλων σχεδόν των αποχρώσεων. Η κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα με μία ελεγχόμενη μονοκομματική πλειοψηφία, διότι γνωρίζει ότι οι λύσεις που ήθελε να επιβάλει τώρα δεν ήταν εύκολο να γίνουν αποδεκτές με τις ευρύτερες συναινέσεις που επιτάσσει η συνταγματική αναθεώρηση. Ή, για να το πούμε πιο απλά και πιο καθαρά, διότι φοβάται ότι τα υπόλοιπα κόμματα θα ζητήσουν ευλόγως μία συνολική ρύθμιση και δεν θα είναι διατεθειμένα να δεχθούν μία επιλεκτική και αποσπασματική διευθέτηση ιδιωτικών συμφερόντων σαν αυτήν που επιχειρείται σήμερα.
Μόνο έτσι εξηγείται γιατί ξαφνικά είδαν το φως της δημοσιότητας, σχεδόν ταυτόχρονα και με συντονισμένες κινήσεις όλων των ενδιαφερόμενων μερών (κυβέρνησης και προετοιμαζόμενων “επενδυτών”), ορισμένες επί τούτω γνωμοδοτήσεις και τοποθετήσεις (Φίλιππου Σπυρόπουλου, Ευάγγελου Βενιζέλου-Βασίλειου Σκουρή, Νίκου Αλιβιζάτου και Αντώνη Μανιτάκη), οι οποίες, κινούμενες στην λογική του “όπερ έδει δείξαι”, βάλθηκαν να μας πείσουν ότι πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι έλεγε έως τώρα τόσο η θεωρία (των ιδίων συμπεριλαμβανομένων…) όσο και η νομολογία, ακόμη και η εντελώς πρόσφατη.
H Nέα Tάξη Πραγμάτων και ο Μετάνθρωπος - Μαρία Νικολακάκη - Πίσω από τα Γεγονότα
Ο Παναγιώτης Μαντάς, ιατρός, μέλος του ΔΗΚΚΙ, στην εκπομπή "Πίσω από τα Γεγονότα", θα συζητήσει με την κυρία Μαρία Νικολακάκη, καθηγήτρια Παιδαγωγικής του Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με θέμα: " H Nέα Tάξη Πραγμάτων και ο Μετάνθρωπος"
ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/nPiqHIORjcI?si=RUO0O0AeHF8DdRGW
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024
Φ.Ένγκελς: Ο ανατρεπτικός χαρακτήρας του πρώιμου χριστιανισμού
Σπύρος Κουτρούλης
Βαριά αποφορά ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ εγκλημάτων...
Του Θανάση Κ.
ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ…
Αντώνης Μιτζέλος 8/3/24
Οι λόγοι πίσω από την επιλογή της Σάττι για την εκπροσώπηση μας στην Eurovision μπορεί να ήταν η δημοφιλία της, η πολιτική συμβολή ή ακόμα και άλλοι παράγοντες που θα παραμείνουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά και η μουσική της ποιότητα, την οποία όμως δεν συναντάμε στο τραγούδι που θα ερμηνεύσει στον διαγωνισμό. Όχι, δεν υπολείπεται ταλέντου, μηδέ φωτός, υπολείπεται ικανών- φωτισμένων καθοδηγητών, ε και μιας σταλιάς αγάπης για αυτό που πραγματικά είναι η Ελλάδα. Αγαπητή ΕΡΤ μήπως θα έπρεπε να αποσυρθεί αυτό το βίντεο που θυμίζει βιντεοκασέτα του 80;Η Μαρίνα Σάττι δήλωσε πως θέλει ένα ρυθμικό τραγούδι με ελληνικό στίχο για τον διαγωνισμό, προκειμένου να «δείξουμε τη σύγχρονη εικόνα της χώρας»! Μπράβα της μα απέτυχε. Αφού απέρριψε 150 τραγούδια Ελλήνων συνθετών τελικά έγραψε αυτή και άλλοι 7-8!!! Μεγάλη και πολυεθνική η μοιρασιά άρα και η στήριξη.
Τρίτη 12 Μαρτίου 2024
Η ομιλία του Π. Πολάκη στην ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του Σ/Ν για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Κύρια σημεία της ομιλίας:
Με αυτό το Σ/Ν εκπληρώνετε ένα διακαή νεοφιλελεύθερο πόθο που αφορά στη διάσπαση του μετεμφυλιακού κοινωνικού συμβολαίου, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η κοινωνική κινητικότητα.
Η ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας μεταπολεμικά, απαιτούσε ένα ευάριθμο επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό και ήταν αυτή που μας οδήγησε σε ένα αξιόπιστο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Παιδιά από φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορούσαν με την αξία τους να μπουν σε καλές σχολές, εξασφαλίζοντας κοινωνική άνοδο.
Αυτό καταργεί σήμερα η ΝΔ υπηρετώντας ένα σχέδιο αναδιανομής του πλούτου προς τα ανώτερα οικονομικά στρώματα. Όσα χρήματα έδωσε η κυβέρνηση της ΝΔ την 1η τετραετία με την πανδημία, τα μαζεύει τώρα πίσω στο όνομα 10 επιχειρηματικών ομίλων.
Αυτό που θέλετε είναι το προσωπικό που θα καταλάβει στο μέλλον θέσεις κλειδιά, να είναι απόλυτα ελεγχόμενο από εσάς.
Ο Aντώνης Σαμαράς συζητά με τον Αλέξη Παπαχελά | Μεταπολίτευση, 50 χρόνια μετά | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Βλαχοπάνου «από ήλιο και στάχτη» - Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» - Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024 και ώρα 7:30 μ.μ.
Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή συμμετέχω στην παρουσίαση
του βιβλίου "ΑΠΟ ΗΛΙΟ ΚΑΙ
ΣΤΑΧΤΗ" του Δημήτρη Βλαχοπάνου.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Παρουσίαση του βιβλίου
του Δημήτρη Βλαχοπάνου
«από ήλιο και στάχτη»
στον Φιλολογικό
Σύλλογο «Παρνασσός»
Τετάρτη 13 Μαρτίου
2024 και ώρα 7:30 μ.μ.
Το βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «από ήλιο και στάχτη»,
παρουσιάζουν την Τετάρτη 13 Μαρτίου και ώρα 7.30 μ.μ. στον
Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», αίθουσα «Κωστής Παλαμάς» (Πλατεία Αγ. Γεωργίου
Καρύτση 8), το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την
Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ) και οι εκδόσεις 24 γράμματα.
Το βιβλίο «από ήλιο και στάχτη» είναι ένα αντιπολεμικό - αντιφασιστικό
μυθιστόρημα, με κυρίαρχο σημείο αναφοράς τον μεταπολεμικό κόσμο του ψυχρού
πολέμου και τις βαρύτατες συνέπειες των σφαγών και των ολοκαυτωμάτων στην
Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής 1941 - 1944.
Για το βιβλίο και τον συγγραφέα θα μιλήσουν οι:
· Δρ. Ελένη Καρασσαβίδου, Διδάσκουσα στο
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων,
· Μανώλης Μ. Στεργιούλης, Διδάκτωρ Φιλολογίας,
και
· Γιώργος Τασιόπουλος, Εκπαιδευτικός, Θεολόγος, MSc
Σύντομες παρεμβάσεις θα κάνουν οι:
· Δημήτρης
Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α.,
Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, Συγγραμματέας ΕΣΔΟΓΕ, με θέμα «Η
διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών: απαίτηση Δημοκρατίας, Ειρήνης και
Δικαιοσύνης»,
· Μανώλης Χατζηνάκης, φιλόλογος και πρώην Υφυπουργός
Πολιτισμού, Αντιπρόεδρος του Φ. Σ. Παρνασσός και μέλος της Σ.Ε. του ΕΣΔΟΓΕ, με
θέμα «Οι μαρτυρικοί τόποι κραυγάζουν για Μνήμη, Ειρήνη και Δικαιοσύνη»
και
· Διονύσης Δρόσος, Ομότιμος
Καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ, με θέμα «Η ηθική θεμελίωση της
διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών».
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Δρ. Αριστομένης Συγγελάκης, Συγγραμματέας του ΕΣΔΟΓΕ και
μέλος του Δ.Σ. του Φ.Σ. Παρνασσός.
Τα ολοκαυτώματα της Ελλάδας, οι τόποι Αντίστασης και μαρτυρίου, αποτελούν μια διαρκή και ασίγαστη υπόμνηση σε όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους και νοιάζονται αληθινά για τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του. Τα θύματα της φασιστικής και ναζιστικής θηριωδίας μας καλούν να αγωνιστούμε για έναν κόσμο Δικαιοσύνης και Ειρήνης. Το αίτημα για άμεση κατάπαυση του πυρός και τερματισμό της αιματοχυσίας στις εμπόλεμες περιοχές καθίσταται επιτακτικό! Το βιβλίο θέτει με ιδιαίτερη έμφαση το ζήτημα των γερμανικών οφειλών και αναδεικνύει την απαίτηση των μαρτυρικών τόπων για Δικαιοσύνη και Αποζημίωση. Η απόδοση Δικαιοσύνης για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι βέβαιο ότι θα συμβάλει καθοριστικά στην προάσπιση της Δημοκρατίας και την κατίσχυση της Ειρήνης. Οι μαρτυρικοί τόποι της Ελλάδας κραυγάζουν για Μνήμη, Ειρήνη και Δικαιοσύνη.