Δημήτρης Καπράνος Μαρ 30, 2024, Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ
Σκεπτόμουν πόσο ἄδικη εἶναι γιά κάποιους σημαντικούς ἀνθρώπους ἡ πολιτική. Ἀναφέρομαι στόν Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τόν ἔνθερμο αὐτόν πατριώτη. Ἄν ὑπῆρξε, πράγματι, «Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», ὁ Χαραλαμπίδης ἦταν ὁ γνήσιος ἐκφραστής του.
Ἱδρυτικό στέλεχος τοῦ κινήματος, μέ θητεία στό ΠΑΚ καί μέ ξεκάθαρο μυαλό, ὁ Χαραλαμπίδης ξεχώρισε ἀπό τά πρῶτα χρόνια, ὡς μέλος τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς, μέ τίς σταθερές καί «αἱρετικές» γιά τήν ἐποχή ἐκείνη θέσεις του. Ὑπέρμαχος, ἀπό τότε, τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων καί ἐκφραστής τῆς θέσεως γιά «ἀποκατάσταση τῶν δικαιωμάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ», τά ὁποῖα ὑπέστησαν ἀναίσχυντη παραβίαση ὑπό συνθῆκες «Ψυχροῦ Πολέμου» στήν Βόρειο Ἤπειρο, τήν Ἴμβρο καί τήν Τένεδο.
Ἔνθερμος ὑποστηρικτής τῆς ἀπόψεως, ὅτι «δέν ὑπάρχουν χαμένες πατρίδες, ἀλλά πατρίδες», ὑπερασπιστής τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἑλληνισμοῦ τοῦ Εὐξείνου Πόντου καί ἐκφραστής τῆς ἀπόψεως γιά τήν «ἐσωτερική ἐνσωμάτωση» τῶν περιφερειῶν τῆς χώρας.
Ἔμεινε ἱστορική ἐκείνη ἡ φράση του στό ἐπεισοδιακό Συνέδριο τοῦ ΠΑΣΟΚ, στό Ὀλυμπιακό Στάδιο, τό 1996. «Ἀντί νά ἑνώσουμε τήν Ἡγουμενίτσα μέ τήν Κρήτη, τήν Ἀλεξανδρούπολη μέ τήν Πύλο, τήν Πάτρα μέ τά Ἰωάννινα, προτιμήσαμε νά ἑνώσουμε τήν Δάφνη μέ τά Σεπόλια» εἶπε χαρακτηριστικά, σέ μιά ἐποχή πού οἱ «δελφῖνοι» τοῦ Ἀνδρέα ἔδιναν μάχη ἐπικρατήσεως, τήν ὁποία τελικῶς κέρδισε ὁ Κώστας Σημίτης, ὁ μόνος σήμερα ἐπιζῶν ἀπό τούς τότε «μονομάχους»…
«Δέν πετύχαμε ἐκεῖνον τόν στόχο πού περιλαμβανόταν στά σχέδιά μας, ὅταν ἱδρύσαμε τό ΠΑΣΟΚ, γιά τήν ἐσωτερική ἐνσωμάτωση. Κι αὐτό, γιατί εἴμαστε τό μόνο κράτος, πού ἔκανε τό μεγάλο “Πακέτο Ντελόρ” κομμάτια καί τό μοίρασε σέ 7.000 μικρά ἔργα. Ἀντίθετα, ἡ Πορτογαλία, πού εἶχε τό ἴδιο ἐσωτερικό πρόβλημα μέ ἐμᾶς, ἀξιοποίησε σωστά ἐκείνους τούς πόρους καί τό ἔλυσε»…
Φυσικά, ὅπως ὅλοι ἐκεῖνοι (οἱ ἐλάχιστοι) πού ἐξέφραζαν τότε (καί σήμερα) πατριωτικές θέσεις, χαρακτηρίζονταν συγκαταβατικά «συμπαθεῖς μέν, ἀλλά…» ἀπό τούς μεγαλοσχήμονες τῶν κομμάτων, οἱ ὁποῖοι δέν ἔβλεπαν πέρα ἀπό τό πολύ κοντινό μέλλον καί τήν διατήρηση τῆς κουτάλας τῆς ἐξουσίας…
«Εἴπαμε ὅτι θά πᾶμε στήν Κηρύνεια, ἀλλά τελικά πήγαμε στά Ἴμια» εἶπε ἀπό τοῦ βήματος ἐκείνου τοῦ Συνεδρίου, παρουσίᾳ τῶν πρωταγωνιστῶν ἐκείνης τῆς ἐθνικῆς τραγωδίας, τίς συνέπειες τῆς ὁποίας ὑφιστάμεθα μέχρι σήμερα.
Ὑπέρμαχος τῆς «Νέας Μεγάλης Ἰδέας», στά ἴχνη τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ὄχι μέ κατακτήσεις πολεμικές, ἀλλά μέ ὅπλο τήν οἰκονομία καί τόν πολιτισμό, γιά ἐξάπλωση τῆς ἑλληνικῆς ἐπιρροῆς στόν εὐαίσθητο χῶρο τῶν Βαλκανίων. Ἀλλά ποιός τόν ἄκουγε τότε;
Ἔχουν περάσει ἀπό τότε σχεδόν τριάντα χρόνια. Ἀλλά ὁ Μιχάλης Χαραλαμπίδης προειδοποιοῦσε. «Ἀνησυχῶ. Καί δέν ξέρω ἄν αὐτό θά συμβεῖ τό 2004 ἤ τό 2010, ἀλλά ἄν συνεχισθεῖ αὐτή ἡ πορεία, θά περάσουμε σέ αὐτό πού ἀποκαλῶ “τουρκομπαρόκ” καί θά μεταβληθοῦμε ἤ σέ κάποιο βιλαέτι ἤ σέ γερμανικό “λάντερ”.»
Πρόβλεψη, ἡ ὁποία καί σήμερα ἀκούγεται λογική, βλέποντας τό πῶς συμπεριφέρεται ἡ χώρα καί πῶς κινεῖται ὁ τουρκικός ἐπεκτατισμός ἀλλά καί ἡ πολιτική τῆς Γερμανίας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
Ὁ Μιχάλης Χαραλαμπίδης ἔφυγε σχετικά νέος, μόλις 73 ἐτῶν. Καθαρό μυαλό, καθαρά χέρια καί πεντακάθαρος πατριώτης. Ἄς ἔχει «γαῖαν ἐλαφράν»…
