Η Αγία Σοφία δεν μένει πια εδώ

Η Αγία Σοφία δεν μένει πια εδώ- Στάθης Σταυρόπουλος

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) τα βαρειά φορτηγά μέσα στην Αγία Σοφία, το πρόβλημα είναι η απομείωση της καλαισθησίας του Μνημείου, μία πολίτικη που η Τουρκία ήδη εφαρμόζει και σχεδιάζει από καιρό για το εγγύς μέλλον.

Να κάνει δηλαδή την Αγία Σοφία αγνώριστη, να την κάνει απλώς ένα ακόμη τζαμί.


Ένα τζαμί που οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν ποτέ να χτίσουν, όπως αποδεικνύει το Γενί Τζαμί που ανταγωνιστικά προς την Αγία Σοφία ύψωσαν δίπλα της.

Ο Λεκορμπυζιέ έλεγε ότι μετά τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία δεν χτίσαμε τίποτα θέλοντας, διά της υπερβολής, να τονίσει και τις αρχιτεκτονικές καινοτομίες των δύο Μνημείων, αλλά και την κορυφαία σημασία τους για τον παγκόσμιο και κυρίως τον Δυτικό πολιτισμό.


Η χρήση της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού θα επιφέρει όχι μόνον μία αισθητική φθορά (απόκρυψη–αποκάλυψη τοιχογραφιών) από τη χρήση (ήδη μαρτυρούνται ζημιές), αλλά και μία σημειολογική αποδυνάμωση του νοήματος της Αγίας Σοφίας για την ανθρωπότητα.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Πρόκειται για μία Άλωση!

Από έναν υπερφίαλο και μικροφιλόδοξο ανθυποσουλτάνο που θέλει να μοιάσει του Μωάμεθ του Πορθητή.

Όμως το χειρότερο είναι ότι – έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος μας – η βεβήλωση του Μνημείου γίνεται μπροστά στα μάτια εκείνων που θα έπρεπε να ενδιαφέρονται κι όμως αδιαφορούν.

Στάθης Σταυρόπουλος: Εξουσίες ως "κολεκτίβες του κακού" - Κοινωνίες χωρίς νόημα ζωής

Ο σκιτσογράφος - αρθρογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, ο αγαπημένος του αναγνωστικού κοινού, Στάθης, σε μια συζητήση εφ όλης της ύλης από την αιματηρή "απαλλοτρίωση" της Γάζας μέχρι εξαφάνισης του Παλαιστινιακού λαού, στην Κατοχή στη Κύπρο, την οικονομία πολέμου στην Ευρώπη, το κλίμα όξυνσης στις ΗΠΑ, αλλά και την εσωτερική κρίση και σήψη του πολιτικού συστήματος που οδηγεί σε υπαρξιακή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πρέπει πλέον να θέσει ριζικά αιτήματα πολιτειακού χαρακτήρα για ένα Σύνταγμα που έχει μετατραπεί σε χώρο επιβίωσης ενός παρωχημένου πελατειακού πολιτικού συστήματος μετριοτήτων.

Ο Στάθης μίλησε ακόμη για την μεγάλη παρακμή της Δύσης , που έχει εγκαταλείψει τα μεγάλα δημοκρατικά, ανθρωπιστικά και κοινωνικά αφηγήματα και με την βοήθεια της τεχνολογίας αιχμής στην υπηρεσία ολιγαρχών και ακραίων πολιτικών επιλογών υπόλογων στην οικονομική εξουσία, μετατρέπει τις κοινωνίες της σε απέραντα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στη χώρα μας ομιλούνται δύο γλώσσες, τα ελληνικά και τα Νεοδημοκρατικά

Γράφει ο

ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η κυβέρνηση της ΝΔ ταπεινώνει την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα. Από τα πιο σημαντικά έως τα πιο απλά -τα καθημερινά.

Για παράδειγμα το μπάσκετ. Οι ηγεσίες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού έπαιξαν κλωτσοσκούφι την κυβέρνηση απ΄ όλες τις πλευρές -δηλώσεις, συναντήσεις, μετά δηλώσεις κλπ.

Αποκαλύπτοντας έτσι ποιος είναι στην πραγματικότητα το αφεντικό, και ταυροχρόνως «διδάσκοντας» στο Πανελλήνιο τις συμπεριφορές του μόρτη και του αλανιάρη, ως συμπεριφορές εξουσίας.

Ο τουρκικής καταγωγής προπονητής του Παναθηναϊκού «παραπέμπει» τους Έλληνες στην τουκρική πρεσβεία προς «γνώσιν και συμμόρφωση», χωρίς καμία αντίδραση της κυβέρνησης, επίπληξη ή και απέλαση.

Αν Έλληνας τις έκανε τέτοιες κι ανάλογες δηλώσεις στην Τουρκία, θα τον ψάχναμε στο διπλανό κελί του Ιμάμογλου.

Αλλά, για να πάμε στα πιο σοβαρά, οι πολίτες ταπεινώνονται παντού, με τους πλειστηριασμούς, με την ακρίβεια, με τους μισθούς, πλην όμως για όλα αυτά υπάρχει στα Νεοδημοκρατικά ένας ευφημισμός.

Ό,τι και να πούμε στα ελληνικά, φερ΄ειπείν για το Σινά, στα νεοδημοκρατικά ,όλα πάνε καλά και το Σινά καλύτερα.

Αποχαιρέτα τη Δημοκρατία που έχεις χάσει εδώ και πολλά χρόνια…Στάθης Σταυρόπουλος

Το σχόλιο του ΣΤΑΘΗ ΣΤΑΥΡΌΠΟΥΛΟΥ

Αποχαιρέτα τη Δημοκρατία που έχεις χάσει εδώ και πολλά χρόνια…

Πόσο απέχει ο Τραμπ από την επιβολή μιας ανοιχτής δικτατορίας στις ΗΠΑ;

Για την ώρα στέλνει 2.000 Εθνοφρουρούς στο Λος Άντζελες όπου έγιναν και γίνονται σφοδρές συγκρούσεις για την μεταναστευτική πολιτική.

Ίσως αύριο ο Τραμπ, με κάποιαν άλλη αφορμή, επιβάλλει , «κατάσταση ανάγκης» ( οι ευφημισμοί περισσεύουν) σε κάποιες πολιτείες ή σε όλην την επικράτεια.

Όμως ,πριν από τον Τραμπ, οι Δημοκρατικοί δεν είχαν επιβάλλει μια άτυπη τυραννία του βαθέως (Δημοκρατικού) παρακράτους και μια ανοιχτή τρομοκρατία της Woke Υπαγόρευσης;

Στη Γαλλία ο Μακρόν δεν κυβερνά ως επί το πλείστον με προεδρικά διατάγματα;

Η Ελλάδα δεν κυβερνάται υπό το καθεστώς εντολής που διαμόρφωσαν και καθιέρωσαν τα μνημόνια;

Στ. Σταυρόπουλος: Το σφαγείο στη Γάζα, η διεθνής υποκρισία και η ελληνική "τιτουλάρια" Δημοκρατία.

Ο αρθρογράφος- σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, μιλάει στον 98.4 για την μαζική εξόντωση ακόμη και με "όπλο" την λιμοκτονία, χιλιάδων Παλαιστινίων στη Γάζα, ακόμη και βρεφών ή νεογέννητων χωρίς  πρόσβαση σε παιδικές τροφές, το συστηματικό σχέδιο εξόντωσης του πληθυσμού από την κυβέρνηση Νετανιάχου, την διεθνή υποκρισία για αυτή την ανθρώπινη τραγωδία και τα καθυστερημένα  αντανακλαστικά αντίδρασης , δυτικών χωρών ισχύος, που όμως έχουν μπίζνες όπως εξηγεί με την κυβέρνηση του Ισραήλ, αλλά και την πλήρη αφωνία της Ελληνικής κυβέρνησης σε μια υπόθεση με ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά παγκόσμιας εμβέλειας.

Ο Στάθης μιλάει ακόμη για τον πλήρη αποσυντονισμό των κοινωνιών μέχρι εθισμού σε καταστάσεις γενικευμένης αβεβαιότητας και αστάθειας. Ενώ μιλώντας για την εσωτερική μας πραγματικότητα, υποστηρίζει ότι πλέον η δημοκρατία στη χώρα έχει μείνει σε ένα εξωτερικό περίβλημα ακόμη και στις θεσμικές της λειτουργίες, έχοντας μετατραπεί σε "τιτουλάρια" δημοκρατία. Όπως σημειώνει, κλειδί για την κοινωνική και συλλογική επαναφορά είναι η παιδεία και ο πολιτισμός που εδώ και 30 χρόνια έχουν αποκοπεί πλήρως από την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα, έχοντας μετατραπεί σε "εργαλεία" επιβολής στη κοινωνία.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/Usbzo6OQNuY?si=2-BZA8t5omwBBZxS

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στάθης: Δεν είναι πια δικός μας ο Παρθενώνας, δεν σπάσαμε ποτέ τα δεσμώτης υποτέλειας

Οι συστάσεις για τον ΣΤΑΘΗ περιττεύουν… Ο Στάθης Σταυρόπουλος εκτός από την καθημερινή του παρουσία στο militaire.gr με τα σκίτσα του, βρέθηκε στο στούντιο του militaire channel, για μία συζήτηση που ξεκινά με έναν αποχαιρετισμό.

 Αποχαιρετισμό στον Κώστα Καββαθά έναν άνθρωπο που ήταν πάντα πολύ μπροστά και πάσχιζε με τη δουλειά του να μας κάνει να καταλάβουμε το νέο που πάντα ερχόταν .αλλά εδώ στην Ελλάδα το βλέπαμε και το αφήναμε πάντα να προσπερνά.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο «να μην έχουμε πια κληρονομιά μας τον Παρθενώνα», όπως λέει στη συνέντευξη του ο ΣΤΑΘΗΣ.

«Η χώρα έχει υποστεί δύο ακρωτηριασμούς. Ο ένας θεσμικός, με τα μνημόνια. Μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία ή σε ζωτικό χώρο άλλων… Η χώρα είναι πλούσια, αλλά δεν παράγει πλούτο. Της Ελλάδας της έμεινε ο τουρισμός και οι υπηρεσίες, έχασε όλα τ΄ άλλα. 

Έγινε αυτό τυχαία; Όχι, έγινε με έναν ευρωπαϊκό σχεδιασμό που δεν ήθελε τη χώρα να είναι λειτουργική, αλλά μια χώρα αποθήκη, μια χώρα διακοπών, χώρα εκμετάλλευσης. Κι αυτό έτυχε να συμπέσει με αυτό που λέμε νεοφιλελευθερισμό», λέει ο ΣΤΑΘΗΣ.

Είναι ο Χρήστος Παπαδημητρίου (του ΕΔΟΑΣΑΑΜ) ένας κλόουν;

Η ορχήστρα των κλόουν…ΣΤΑΘΗΣ

Δεν γνωρίζω, θα μπορούσε να είναι ή να μην είναι -δεν είναι όμως αυτό το σημαντικό.

Αντιθέτως το ερώτημα αν ο ΕΔΟΑΣΑΑΜ είναι ένας κλόουν, είναι ένα καίριο ερώτημα και για αυτό δεν τίθεται.

Το ακόμα μεγαλύτερου εύρους όμως ερώτημα, αν όλες οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι κλόουν, τίθεται και λαμβάνει απάντηση από ελάχιστους στον δημόσιο διάλογο.

Διότι οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι γνήσια τέκνα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ,του ΣΥΡΙΖΑ (και νόθα τέκνα του πολιτεύματος).

Οι Ανεξάρτητες Αρχές, δεν είναι ανεξάρτητες, διορίζονται. Δεν εκλέγονται. Δεν λογοδοτούν -ορισμένες δε, έχουν και ασυλία.

Εμφανίστηκαν την εποχή Σημίτη, όπως και οι ΜΚΟ, με ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα κι έκτοτε αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν. Δεν υπάρχει καίριος (αλλά και ελάσσων) τομέας της δημόσιας διοίκησης και ζωής που να μην «καλύπτεται» από μία Ανεξάρτητη Αρχή. Από την ενέργεια και τις συγκοινωνίες εως τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και την εξωτερική πολιτική. Από το ΕΛΙΑΜΕΠ και τη ΡΑ εως το ΕΣΡ και τον Συνήγορο του Πολίτη.

Σ.Σταυρόπουλος:Η γεωστρατηγική Τράμπ- Τα ολιγοπώλια συμφερόντων και το Υπαρξιακό ζήτημα της Ελλάδας

Ο γνωστός σε όλους σκιτσογράφος - αρθρογράφος Στάθης, ο Στάθης Σταυρόπουλος , σε μια συζήτηση για τις μεγάλες και μικρές εικόνες σε πλανητική και ελληνική διάσταση με έναν χειμαρρώδη λόγο , αναφέρεται στις γεωστρατηγικές κινήσεις Τράμπ και τι σηματοδοτούν στη παγκόσμια γεωπολιτική, επισημαίνοντας πως όσοι θεωρούν λεκτική "ελαφρότητα" τις αναφορές τους σε Γροιλανδία, Παναμά, Κανάδα , κ.λ.π. , μάλλον δεν αντιλαμβάνονται την στροφή από την μονοπολική ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, στην ατζέντα της υπερεπέκτασης των ΗΠΑ σε ζώνες στρατηγικής επιρροής και ελέγχου, στον αντίποδα των κινήσεων για ζώνες επιρροής , Κίνας- Ινδίας , Ρωσίας και άλλων αναδυόμενων χωρών. Μιλάει για τα ολιγοπώλια συμφερόντων και την μη αντίληψη στις κοινωνίες πως η μεταξύ τους μάχη δεν αφορά τους λαούς παρά μόνο στη ποδηγέτηση τους, με την φράση "δεν υπάρχει ούτε καλός , ούτε κακός Σόρος ή Μάσκ" , ούτε καμία ελευθερία για τους "ακολούθους ή χρήστες" του ενός ή του άλλου , παρά μόνο αυτή μέσα στο προκαθορισμένο και μόνο πλαίσιο που θέτουν αυτά τα ίδια τα ολιγοπώλια. 

Και τέλος αναφέρεται στο υπαρξιακό ζήτημα της Ελλάδας, παραγωγικά, κοινωνικά, εθνικά και πολιτιστικά μιλώντας για την κόκκινη γραμμή που ενώνει την πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού στον λεγόμενο "λαϊκισμό" του εκσυγχρονισμού με τις στρατηγικές επιλογές από την περίοδο Σημίτη έως σήμερα να αποτελούν το διαρκές αφήγημα της κρατικής εξουσίας για όποιον την κατέχει κυβερνητικά ή φιλοδοξεί να την έχει αντιπολιτευτικά.

Οι κοινωνίες να αποτυρρανεύσουν τις "κοινωνίες" των εταιρειών

Ο Στάθης Σταυρόπουλος , ο αγαπημένος Στάθης για τους αναγνώστες του , σε μια εξόχως διαδραστική συζήτηση με τους ακροατές του 98.4, αναλύει το γιατί οι κοινωνίες μπροστά στις τεράστιες γεωπολιτικές , οικονομικές και κοινωνικές αποσαρθρώσεις, θα πρέπει να αποτυραννεύσουν την εγκαθίδρυση στο δημόσιο διάλογο θεμάτων ελάσσονος σημασίας ως δήθεν πρωταρχικά, την ώρα που τα ισχυρά συστήματα της ολιγαρχίας έχουν μετατρέψει την ίδια την δημοκρατία σε δημοκρατία εταιρειών .

Ο Στάθης με αφορμή την woke ατζέντα, την κλιμάκωση στην Ουκρανία, το σφαγείο τη Μέση Ανατολή, τον πολιτικό θίασο όπως τον αποκαλεί στην Ελλάδα , αλλά και την παράλυση της κοινωνίας, τονίζει τον καθοριστικό επιδραστικά ρόλο της παρέμβασης στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.

Στ. Σταυρόπουλος : Από την ατομικότητα, στη προσωπικότητα μέσα στη συλλογική κοινότητα

Ο αρθρογράφος και κορυφαίος σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, σε μια εφ όλης της ύλης συζήτηση με τους ακροατές  του 98.4 , παραθέτει την οπτική του για το πώς η λογική του "μη χείρον" στη πολιτική μας συγκρότηση είναι ο "θάνατος" της συλλογικής συμμετοχής στις αποφάσεις που μας αφορούν και γιατί είναι προτιμότερος ο αγώνας  για "ζωή" ακόμη κι αν οδηγεί σε συλλογικές πολιτικές ακυρώσεις. 

Ο Στάθης με αναφορές στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, τις μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές αλλά και την δυστοπία που έχει εγκατασταθεί στις κοινωνίες παρά  την τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι πρέπει να φύγουν από την ατομικότητα και ιδιωτεία και να περάσουν στη συγκρότηση και ανάδειξη της προσωπικότητας μέσα στη συλλογική κοινότητα είτε αυτή είναι στο μικρόκοσμο μας, είτε σε κοινωνικές συγκροτήσεις κλίμακας.

 Τα μεγάλα παγκόσμια ζητήματα και τα σύγχρονα σφαγεία, όπως λέει, όσο κι αν συγκαλύπτονται με πολιτιστικές , θρησκευτικές και δικαιωματιστικές αντιπαραθέσεις , στον πυρήνα τους είναι ένας σκληρός ανταγωνισμός συμφερόντων για την διασφάλιση ζωνών επιρροής και ελέγχου στη παγκόσμια κατανομή ισχύος ,μεταξύ των ολίγων .

Στάθης Σταυρόπουλος: Οι "Λύκοι" σε αναδιανομή λείας

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/EguuH5VDBko?si=U1niyGoPcsJtOjP3

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στάθης Σταυρόπουλος: Το κονκλάβιο της δυστοκίας

Στάθης Σταυρόπουλος: Δεν συζητούμε τα μείζονα και διχαζόμαστε στα ήσσονα

Ο πάντα καυστικός σκιτσογράφος-αρθρογράφος, Στάθης, ο Στάθης Σταυρόπουλος, εξηγεί στον 98.4 , πως στην εποχή της ψευδολογίας και της επιβολής ατζέντας στην κοινωνία, από τους διαχειριστές του συστήματος, η αλήθεια είναι πλέον νόσος, με αποτέλεσμα να φτάνουμε να μην συζητάμε τα μείζονα ζητήματα που θα έπρεπε ως κοινωνία και Ελληνισμό να μας απασχολούν, αλλά αντίθετα να διχαζόμαστε σε ήσσονα θέματα, που θα μπορούσαν με ένα πιο απλό τρόπο στα πλαίσια της ισονομίας να έχουν επιλυθεί , χωρίς να γίνονται κυρίαρχα θέματα επικαιρότητας για τους πολλούς , ενώ στη πραγματικότητα η υπαρκτούς βάση αφορά μικρές ομάδες της κοινωνίας.

 Όπως λέει , ποδηγετούν την κοινωνία με το να ασχολείται με το δέντρο κι όχι το δάσος των προβλημάτων της, από την καθημερινότητα της ακρίβειας και της φτώχειας, μέχρι τα εθνικά θέματα όπως το Αιγαίο και την Ελληνική θάλασσα, πυρήνας ύπαρξης αυτού του λαού ως Έθνους.

Δρόμος της αριστεράς:Εκλογές 2023 | Το νέο πολιτικό τοπίο και οι βαθύτερες ανάγκες

Η εκδήλωση έγινε την Τετάρτη 14/6 στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ 

Ομιλητές: 00:00:00

- Εισαγωγή 00:03:34 

- Βασίλης Ασημακόπουλος 00:29:34 

- Ρούντι Ρινάλντι 00:57:05 

- Στάθης Σταυρόπουλος

ΣΤΑΘΗΣ: Οι λύκοι που μας κυβερνούν οδηγούν στην καταστροφή

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/wwIbk8pPbGk

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

– Αχ Δημοκρατία...

Ω δημοκρατία, ποι προβιβάς ημάς ποτε;

– Αχ Δημοκρατία, πού θα μας οδηγήσεις;

Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ. (Όρνιθες)

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ιεροεξεταστές στο όνομα του “Διαφωτισμού”

 Εν πρώτοις, οι παρ’ ημίν “Διαφωτιστές” νομίζουν ότι ο Βολταίρος είναι ποδοσφαιρική ομάδα. Όταν σκοράρει είναι υπέρ μας, και όσοι δεν είναι υπέρ μας είναι εναντίον μας. Ο Έλλην “Διαφωτιστής” είναι ένας καλός Ιεροεξεταστής που πηγαίνει στην πυρά τις απόψεις των άλλων, ενίοτε και τους ίδιους, ενώ, συχνά η ανθρωποφαγία του αρκείται στην ωμοφαγία.

Είναι λάτρης των δύο μέτρων και σταθμών, ήγουν τα εμά εμά και τα εσά εμά, λογοκρίνει φερ’ ειπείν τον Τραμπ αλλά είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου του Μπάϊντεν, όπως είναι και υπέρ των βομβαρδισμών, αρκεί αυτοί να είναι δημοκρατικοί. Πολλοί νομίζουν ότι ο Έλλην “Διαφωτιστής” είναι ένα κακέκτυπο του Ευρωπαίου ομολόγου του, καθ’ ότι οι καθ’ ημάς ευρωλιγούρηδες μιμούνται τους Ευρωπαίους με χρονοκαθυστέρηση δεκαετίας-εικοσαετίας και πάντως όχι αρκετά καλά. Πρόκειται περί ιστορικού λάθους! Καθ’ ότι ο Ευρωπαίος “Διαφωτιστής” είναι το ίδιο ιεροεξεταστής με τον δικό μας.

Ο Ευρωπαίος “Διαφωτιστής”...

Ιεροεξεταστές στο όνομα του “Διαφωτισμού”: 

Ολιγαρχία με χειραγωγούμενη οχλοκρατία – Έρχεται νέο κυνήγι μαγισσών

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

18 Ιανουαρίου 2021

1909

Τα περισσότερα από τα ωραία, συνήθως εκδηλώνονται "ανεπαισθήτως" και καθιερώνονται βροντωδώς! Θυμάμαι, επί ύστερου εκσυγχρονισμού, όταν ο Σημίτης είχε τελειώσει την πρώτη φάση της "δουλειάς", της οποίας τους καρπούς απολαμβάνουμε έως σήμερα, τότε λοιπόν εμφανίστηκαν οι πρώτοι "αριστεροί" που ζητούσαν να καθιερωθούν και στην Ελλάδα νόμοι για "εγκλήματα γνώμης".

Με άντρο την τότε "Ελευθεροτυπία" και θύλακες σε άλλα ΜΜΕ, καθώς και στα ΑΕΙ, ξεσηκώθηκε ένας ορυμαγδός περί του αξιόποινου της «προτροπής σε βία» και άλλων συναφών παρόμοιων που οδηγούσαν στην ποινικοποίηση της σκέψης, σε δίκες προθέσεων και άλλα τέτοια, που θύμιζαν τις διώξεις που είχαν υποστεί οι κομμουνιστές από το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος, μόνον και μόνον επειδή ήταν κομμουνιστές.

Με τέτοιους νόμους δικάστηκαν στην εποχή μας για τις ιδέες τους και όχι για τις πράξεις τους ουκ ολίγοι στη Γαλλία, ώσπου απηύδησαν οι ίδιοι οι δικαστές και άρχισαν να επιβάλλουν πρόστιμα του ενός ευρώ σε όσους υφίσταντο "εύκολες" κατηγορίες (και συκοφαντίες) για τις ιδέες τους. Αίφνης ο καθένας μπορούσε να κατηγορηθεί (λαοί ολόκληροι) για αντισημιτισμό, ρατσισμό, σεξισμό και δεν συμμαζεύεται! Και ναι μεν στα δικαστήρια το κυνήγι των μαγισσών ατόνησε, στις κοινωνίες όμως το κακό είχε γίνει. Είχε ριζώσει και συνεχίζεται!

Δικαιωματιστής: το υβρίδιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

Δικαιωματιστής. Ανοίγω το λεξικό Μπαμπινιώτη δεν τη βρίσκω. Ανοίγω το Λεξικό Δημητράκου, με μουτζώνει (το Λεξικό). Δεν μπορεί, λέω. Πιθανόν να είναι μια λέξη ομηρική. Ή ίσως μεσαιωνική (όταν η ελληνική κατά τους εθνομηδενιστές είχε πάψει να ομιλείται). Κάνω βουτιά στο LIDDELL και SCOTT, άνθρακες ο θησαυρός, η λέξη "δικαιωματιστής" δεν είναι αποθησαυρισμένη πουθενά. Πόσω μάλλον η λέξη "δικαιωματίστρια".

Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά, αλλά υπάρχει γύρω μας (μάλιστα, κατά μια έννοια, μας πολιορκεί). Και είναι βέβαιον ότι έστω με βαριά καρδιά ο κ. Μπαμπινιώτης θα τη συμπεριλάβει στην επόμενη εμπλουτισμένη έκδοση του Λεξικού του. Οι Liddell και Scott τη γλύτωσαν. Τι έννοια έχει εκλάβει στις ημέρες μας η λέξη "δικαιωματιστής"; Μια λέξη του σωλήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Άλλωστε πλήθος λέξεων της σημερινής καθομιλουμένης κοινής, δημιουργήθηκαν στα γραφεία των φιλολόγων της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου. Όταν το νεαρό κράτος δημιούργησε τον εαυτόν του.

Η λέξη εφημερίδα λόγου χάριν αποδίδει την έννοια του journal, ή του news paper, ανατρέχοντας για να βρει τη διατύπωση της στην "εφημερίδα" του Μεγαλέξαντρου, που ήταν απλώς η ημερήσια διαταγή που εξέδιδε το επιτελείο του. Δικαιωματιστές, λοιπόν, σήμερα αυτοονομάσθηκαν και αυτοπροσδιορίζονται εκείνοι που ενδιαφέρονται και παλεύουν για δικαιώματα. Ποια δικαιώματα όμως; Όλα, ή όσα επιλεκτικώς οι δικαιωματιστές προβάλλουν;

Την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου η Δύση έριξε στη μάχη ένα νέο ιδεολογικό όπλο, που αναδείχθηκε υπερόπλο: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η έννοια αυτή υπήρξε βεβαίως προγενέστερη, αλλά στην εποχή Θάτσερ και Ρήγκαν εστίασε περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα και λιγότερο ή καθόλου στα συλλογικά. Έως τότε αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εννοούνταν κυρίως όσοι (πρόσωπα, κόμματα, συνδικάτα) αγωνίζονταν για την αξιοπρέπεια (ακόμα και την απελευθέρωση) της εργασίας, εναντίον του ρατσισμού, κρατικού και κοινωνικού, εναντίον των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας και υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πολλών λαών.

Επί Ρήγκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα άρχισαν, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, να μετατοπίζονται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας του λόγου και του ατόμου, στα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα. Βρίσκοντας εύφορο έδαφος στο γεγονός ότι στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα προσωπικά δικαιώματα υφίσταντο βάναυση μεταχείριση, η "υπόθεση ανθρώπινα δικαιώματα" θέριεψε, πίεσε πολύ την Σοβιετική Ένωση, καθώς και τους δορυφόρους της και συνέβαλε στην πτώση του σοσιαλισμού, που σοσιαλισμός δεν ήταν πια.

Πτώση και αριστερή κωλοτούμπα

Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

Εν τέλει όλα ταιριάζουν, έχει και η παρακμή τη δική της αρμονία. Ορισμένα αξιώματα όπως το “ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση” (και την “κατάλληλη στιγμή”, θα προσθέταμε εμείς) έχουν μία διαχρονική επιβεβαίωση που τα καθιστά κλασικά. Η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, έλκουσα την πολιτική της καταγωγή από το κλίμα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς, διετέλεσε ως επί το πλείστον της διαδρομής της ( μάλλον στο σύνολό της) θεράπουσα του σημιτικού “εκσυγχρονισμού”. Υπήρξε δηλαδή, αυτό που στην πολιτική αργκό λέμε: σημιτάνθρωπος.

Προσέτι κι επί πλέον, ο βίος και η πολιτεία της κυρίας Σακελλαροπούλου είναι ο ορισμός της πολιτικής ορθότητας και η επιτομή της εξυπηρέτησης από δικαστικής πλευράς των πολιτικών προτεραιοτήτων της εποχής. Μάλιστα της εποχής των Μνημονίων. Για παράδειγμα, ως δικαστικός, η μέλλουσα Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετείχε στην εκτέλεση και την ταφή του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Καθώς και εις άλλα τέτοια πολλά, πολύ γνωστά.

Όμως, το σπουδαιότερο εξ όλων είναι το γεγονός ότι το “σημιτικό στίγμα” παραπέμπει ευθέως στον κατευνασμό. Συνεπώς ο κ. Μητσοτάκης επιλέγοντας μία “σημιτάνθρωπο” έχει το “κεφάλι του ήσυχο” εν όψει των εξελίξεων στα λεγόμενα εθνικά θέματα, αποφεύγοντας έτσι κάποιο “ξαφνικό” από εκεί όπου ούτε οι Εντολείς ούτε οι Εντολοδόχοι θα το περίμεναν.

Από φιάσκο σε φιάσκο

Τα τελευταία χρόνια και, με γεωμετρική πρόοδο τους τελευταίους μήνες, η Ελλάδα πάει από φιάσκο σε φιάσκο. Η χώρα ευρισκόμενη υπό Καθεστώς Εντολής, ούσα δηλαδή Προτεκτοράτο, αρχίζει να υφίσταται στα εξωτερικά της τις νίλες που υπέστη στα εσωτερικά της. Είναι λοιπόν λογικό επακόλουθο ο “σημιτισμός” όστις διατρέχει οριζοντίως όλα τα μνημονιακά κόμματα να βρει και την πολιτειακή ολοκλήρωση.

Αν μιλούσαμε μία γλώσσα αποενοχοποιημένη από τους καταναγκασμούς της πολιτικής ορθότητας, θα μιλούσαμε για την … ολοκλήρωση ενός ολοκληρωτισμού στο προτεκτοράτο, ευδιάκριτου σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο, θάλλοντος στα ΜΜΕ και κυρίαρχου στα ΑΕΙ. Με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Με την ΑΟΖ της... Λιβύης...ante portas, με την εξωτερική μας πολιτική να εξελίσσεται σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία γελοιότητας, με τα εσωτερικά μας πράγματα να αποτελούν “ζωτικό χώρο” αλλονών και με τον ελληνικό λαό καθημαγμένο πλέον, η Ελλάδα έχει μπει στο 2020 αντιμετωπίζοντας σκοτεινές προοπτικές για τον ελληνισμό. Με το Δημογραφικό, το Προσφυγικό, και το Μνημονιακό καθεστώς να απειλούν πλέον την ίδια την ιστορική υπόσταση του λαού.