Λατινικά - Κοινωνιολογία: Αφού στόχος μας είναι οι ανθρωπιστικές σπουδές, η γλώσσα, η ιστορία... και ότι αυτά σημαίνουν για την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα. Ας ρίξουμε και το δόλωμα με την "αναβάθμιση" της κοινωνιολογίας. Αλλά οι παρα-μορφωμένοι πως να ξέρουν ότι και η κοινωνιολογία ανήκει στις ανθρωπιστικές επιστήμες, μαζί με τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά. Και μάλιστα δανείζεται πολλά (πάμπολλα) εργαλεία από τις συγκεκριμένες.
Σχόλιο του Κοινωνιολόγου Κώστα Δημητρόπουλου με αφορμή προηγούμενο σχόλιο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
.jpg)
---------------------- *********** -------------------
Γιώργος Τασιόπουλος
Είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μας το πόσο μας συγκινεί με το πάθος της για τους αρχαίους η ελληνίστρια Andrea Marcolngo* στη μελέτη της, «Η Υπέροχη γλώσσα. 9 λόγοι για ν’ αγαπήσεις τα αρχαία ελληνικά»*.
Ήταν το πρώτο της βιβλίο, πρωτοεκδόθηκε στην Ιταλία το 2016 με τεράστια επιτυχία και πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα, ενώ μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες. Έργο εντυπωσιακό ως προς το εύρος αλλά και την ποιότητά του. Θα ήθελα, επίσης, να υπογραμμίσω την ευρύτητα πνεύματος της συγγραφέως.
«Η Υπέροχη γλώσσα, η αρχαία ελληνική, που δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει άνδρες και γυναίκες όλες τις εποχές και σε όλα τα μέρη του κόσμου, με τη χάρη της, την κομψότητά της και πάνω απ’ όλα την ιδιορρυθμία της. Αυτή η γλώσσα της ομορφιάς, της περηφάνιας, της ακεραιότητας του πνεύματος … βρίσκεται ακόμα μέσα μας, στους Έλληνες.
Η αρχαία ελληνική που η Βιρτζίνα Γουλφ το 1905, όριζε ως “The Magic Language”.
Θαρρείς πως εκείνη η θεώρηση του κόσμου, μοναδική των αρχαίων Ελλήνων-από τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο να σκέφτονται το χρόνο μέχρι την έκφραση της επιθυμίας, από την ικανότητα να εκφράζουν τον έρωτα και να ξεπερνούν το φράγμα που υψώνουν τα γένη των ονομάτων και της ζωής – έχει ξεκινήσει το τελευταίο της ταξίδι, εκείνο στο νόστο, που είναι μόνο δικός μας, που ανήκει σε εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες».
.......................
«Αν έγραψα αυτές τις σελίδες, το έκανα επειδή από μικρό παιδί ερωτεύτηκα τα αρχαία ελληνικά: τελικά ήταν ο πιο μακροχρόνιος έρωτας της ζωής μου.»!!!
«Τώρα γυναίκα πια, θα ήθελα να δοκιμάσω να χαρίσω (ή να ανταποδώσω) λίγη αγάπη σ’ εκείνους που έπαψαν να τα αγαπούν… Καθένας από σας, στην πορεία της ζωής του, πρέπει να συναπαντήθηκε με τα ελληνικά και τους Έλληνες. Άλλος με τα πόδια μαγκωμένα κάτω από το θρανίο του λυκείου, άλλος στο θέατρο μπροστά σε μια τραγωδία ή μια κωμωδία, άλλος στους χλωμούς διαδρόμους πολλών αρχαιολογικών μουσείων που βρίθουν στην Ιταλία – σε όλες τις περιπτώσεις, η έννοια της ελληνικότητας ποτέ δεν ξεπερνούσε σε ενδιαφέρον και ζωντάνια ένα μαρμάρινο άγαλμα.
Σε όλους – κυριολεκτικά σε όλους – κάποια στιγμή πρέπει να ειπώθηκε, ή ούτε καν ειπώθηκε, αφού, εδώ και πάνω από δύο χιλιετίες, η φήμη που κυκλοφορεί είναι πάντα η ίδια, τόσο που έχει γίνει πια δεύτερη φύση κι έχει μπει για τα καλά στο κεφάλι όλων των Ευρωπαίων, το εξής: «Ότι ωραίο και ανυπέρβλητο ειπώθηκε ή έγινε στον κόσμο, το είπαν ή το έκαναν για πρώτη φορά οι αρχαίοι Έλληνες». Και συνεπώς στα αρχαία Ελληνικά.
