Αναμνήσεις από την USAID

Λαμπρινή Θωμά

Με τίτλο «Υποσκάπτοντας τη Βολιβία» (Undermining Bolivia), ο Μπέντζαμιν Ντανγκλ, βαθύς γνώστης της Λατινικής Αμερικής, έγραφε πριν από 17 χρόνια, το Φλεβάρη του 2008, για τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ «εργάζονταν εναντίον της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Έβο Μοράλες».

Είχε ρωτήσει για αυτό και τον εκπρόσωπο Τύπου της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λα Παζ, τον Ερικ Ουάτνικ, για να εισπράξει την απάντηση: «Η συνεργασία μας στη Βολιβία είναι απολιτική, διαφανής και δίνεται άμεσα, ώστε να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Δίνεται για να ωφεληθούν όσοι το χρειάζονται περισσότερο». Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος θα σημείωνε τότε ότι για την κυβέρνηση Μπους «αυτοί που το χρειάζονταν περισσότερο ήταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Έβο».

Η οικονομική ενίσχυση των αντιδραστικών, ακροδεξιών και υπέρ της λευκής υπεροχής αντιπάλων του Έβο, που τους γνωρίσαμε σε όλο τους το μεγαλείο μετά το πραξικόπημα του 2019, υπό την ανεδιήγητης Ανιές, περνούσε μέσα από την Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (U.S. Agency for International Development, USAID).

Πίστη - Θρησκεία - Εκκλησία - Εξουσία

ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ - ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΘΩΜΑ

Άλλο πίστη και άλλο θρησκεία....

Ο διαχωρισμός γίνεται από μία αριστερή δημοσιογράφο που δηλώνει πιστή. Γιατί η πίστη δεν έχει πολιτικό προσδιορισμό. Η Λαμπρινή Θωμά έμπειρη δημοσιογράφος από το The Press Project μιλάει για την εκκλησία πού είναι η εξουσία και την πίστη που είναι κάτι διαφορετικό.  Μιλά για τον Ιησού επαναστάτη και απαντά ς σε όσους επικαλεστούν τον Καρλ Μαρξ και το "οι θρησκεία είναι το όπιο του λαού".

Μιλά για φωτισμένους ιεράρχες, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας, που εκπροσωπεί ότι η "η πίστη δεν μπορεί να είναι προϊόν φόβου, αλλά αγάπης".

Ερυθρός Σιιτισμός του Αλί Σαριατί

Ο Ερυθρός Σιιτισμός του Αλί Σαριατί
Επισήμως, ο Αλί Σαριατί αναδείκνυε εκείνες τις πλευρές του Κορανίου που η εκάστοτε εξουσία καταπίεζε και πολεμούσε. Ανεπισήμως, συνέδεε την σύγχρονη δυτική ριζοσπαστική σκέψη με τους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες και την μυστικιστική ισλαμική θεολογία.

Λαμπρινή Θωμά

12 Νοεμβρίου 2023 

«Αν έπρεπε να θρησκέψω, θα επέλεγα την πίστη του Σαριατί» – Ζαν Πωλ Σαρτρ

Η έννοια του Ερυθρού Σιιτισμού γεννιέται, από τον Αλί Σαριατί, ως ο άλλος πόλος στο Μαύρο Σιιτισμό. «Ερυθρός Σιιτισμός εναντίον Μαύρου Σιιτισμού», είναι ο λόγος του που θα βαφτίσει το ρεύμα σκέψης και ερμηνείας του οποίου ηγείται και το οποίο διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τα αιτήματα του επαναστατημένου Ιράν, το 1979.

Εκεί αναδεικνύει την επαναστατική πλευρά της πίστης του λαού του, δηλαδή του Ερυθρού Σιιτισμού, και τον αντιπαραβάλει με τον Μαύρο, που είναι εξουσιαστικό αυτοκρατορικό κατασκεύασμα με στόχο, μέσω της πίστης, να ελέγχονται οι μάζες. Για τον Αλί Σαριατί, η ορθοδοξία της πίστης του λαού είναι ο Ερυθρός Σιιτισμός, εξεγερσιακός, με στόχο και την επί γης σωτηρία των μαζών, ξένος με την εξουσία κλήρου και κράτους. Οι ρίζες της πίστης είναι η εξέγερση και το μαρτύριο για το κοινό αγαθό, και η λύση είναι η επαναφορά στο λαϊκό, ριζοσπαστικό, σιιτισμό των μαζών και η απόρριψη του μαύρου σιιτισμού του βασιλικών αυλών, ο Αλεβίτικος Σιιτισμός (Τασί Αλαβί) εναντίον του Σιιτισμού των Σαφαβιδών, όπως τα ονομάζει σε προγενέστερο λόγο του, που τον μετέτρεψαν από πίστη της επανάστασης σε «πίστη του θρήνου» γιατί έτσι στήριζαν την εξουσία τους.

Ο Ερυθρός Σιιτισμός, ο αλεβίτικος, βασίζεται στην ελευθερία, την αντίσταση, την επανάσταση, που ξεκινούν από το κοινωνικό σύνολο και τη συνειδητοποίηση. Βρίσκεται πάντα απέναντι, ιστορικά διαρκώς παρών, σε κάθε εξουσία. Ο Σαφαβίδικος, ο Μαύρος, είναι κατασκεύασμα από τα πάνω, φτιαγμένος για να ισχυροποιεί την εξουσία και η εγκαθίδρυση του ως επίσημης θρησκείας γίνεται για να «ξεδοντιαστεί» η επαναστατικότητά του, και να μετατραπεί σε μια σειρά τελετουργιών που τον αποστερούν από τη γενεσιουργό του αιτία, την απελευθέρωση. Οι ομοιότητες με την χριστιανική Θεολογία της Απελευθέρωσης, που την ίδια εποχή συγκλονίζει τη Λατινική Αμερική, είναι εμφανείς.

«Η ιστορία του Ισλάμ ακολουθεί έναν περίεργο δρόμο, στον οποίο γκάνγκστερ και ρουφιάνοι από τις δυναστείες των Αράβων, των Περσών, των Τούρκων, των Τάρταρων και των Μογγόλων απολάμβαναν το δικαίωμα να ηγούνται της μουσουλμανικής κοινότητας και στο χαλιφάτο του Προφήτη του Ισλάμ, αποκλείοντας την οικογένεια του Προφήτη και τους νόμιμους ιμάμηδες. Και ο σιιτισμός ξεκινά με ένα «όχι». Ένα «όχι» που αντιτίθεται στον δρόμο που επέλεξε η ιστορία και επαναστατεί ενάντια στην ιστορία. Επαναστατεί ενάντια σε μια ιστορία που, στο όνομα του Κορανίου, των βασιλιάδων και των Καισάρων, ακολουθεί το μονοπάτι της άγνοιας, και στο όνομα της παράδοσης, θυσιάζει όσους μεγάλωσαν στο σπίτι του Κορανίου και των Παραδόσεων»

Αυτό δεν το βλέπει μόνο στο σιιτισμό. Πιστεύει ότι και ο σουνιτισμός εμπεριέχει τις δύο παραδόσεις, με τον μωαμεθανικό (ουλεμά), που αναφέρεται στην επαναστατική, λαϊκή ρίζα, και τον οθωμανικό, αυτοκρατορικό (ουμαγιάντ), που αποτελεί το αντίστοιχο του μαύρου σιιτισμού. Και, βλέπει θετικά κάθε λαϊκή προσπάθεια ενότητας των λαϊκών, ριζοσπαστικών ερμηνειών σουνιτισμού και σιιτισμού.

Πορεία προς το Κόκκινο

Πέπε Εσκομπάρ: ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο Πέπε Εσκομπάρ (Pepe Escobar), ο σημαντικότερος σήμερα γεωπολιτικός αναλυτής σε ευρασιατικά θέματα, μιλάει στο ΤΡΡ και τη Λαμπρινή Θωμά για τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ρευστή παγκόσμια κατάσταση και τους νέους πόλους που αναδύονται στον υπόλοιπο πλανήτη, πλην Δύσης.

Υπενθυμίζοντας στο KKE τι υπήρξε το ΚΚΕ

Υπενθυμίζοντας στο KKE τι υπήρξε το ΚΚΕ

Η λαϊκή συμμετοχή, το «Εμείς» του Μακρυγιάννη, απουσιάζει πλήρως από τη σημερινή ανάλυση του ΚΚΕ. Ο λαός έρχεται δεύτερος, ή απουσιάζει τελείως. Οι αγροτικοί πληθυσμοί, οι ναύτες (οι πρόγονοι της εποποιίας της ΟΕΝΟ), της γης οι κολασμένοι, που έχυσαν αίμα, που οι χήρες τους περίμεναν τον Καποδίστρια για να του δώσουν τα παιδιά τους, τα νήπια χωρίς πατέρα, υποδεχόμενές τον ως πατέρα του γένους, οι ήρωες μας, από το Νικηταρά ως τον Καραϊσκάκη, όλοι αυτοί που μόνο αστική τάξη δεν τους λες...

«Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε αποτέλεσμα της ανάπτυξης των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στα εδάφη της φεουδαρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» ΚΚΕ, Διακήρυξη για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, Μάρτιος 2021.

«Το μεγάλο ’21 ο Ελληνικός λαός δεν το γιορτάζει μόνο. Το ζει. Υπάρχουν εποχές που για έναν λαό απαντά η Ιστορία του. Και υπάρχουν άλλες που για την ιστορία τους απαντούν οι ίδιοι οι λαοί. Η απάντηση είναι μόνον αγώνας. Η 25η Μαρτίου δεν είναι σήμερα παρελθόν και ανάμνηση. Είναι πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο μια μεγάλη μέρα. Είναι η καθημερινή ζωή του ελληνικού λαού. Στην 25η Μαρτίου ο ελληνικός λαός έδωσε και άλλα ονόματα: την ονομάζει και Οκτώβριο του ’40 και εθνική αντίσταση. Δεκέμβρη του ’44 και αντίσταση κατά της βρετανικής κατοχής.. Σε αυτή εδώ “τη χώρα που λέγεται Ελλάδα” οι σκλάβοι ξεσηκώθηκαν εναντίον μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας για να γίνουν – κι έγιναν – ελεύθεροι. Κι οι ελεύθεροι δε θα γίνουν ποτέ σκλάβοι. Από καμμιά αυτοκρατορία και καμμία δύναμη στον κόσμο. Καμμία δύναμη δεν είναι ισχυρότερη από την απόφαση των λαών να ζήσουν λεύτεροι.» Ριζοσπάστης, 24η Μαρτίου 1947

Η χαμένη τιμή της Βρετανικής Δικαιοσύνης

Ο άνθρωπος που η CIA απήγαγε, σοδόμισε και βασάνισε, «ξαναδικάστηκε» την Παρασκευή και φιμώθηκε και πάλι, στο δικαστήριο του Ολντ Μπέιλυ, αυτή τη φορά από τους Βρετανούς. Ασάνζ προς τη δικαστή: «Κυρία μου, δεν θα σας επιτρέψω να λογοκρίνετε ένα θύμα βασανιστηρίων, μέσα σε αυτό εδώ το δικαστήριο».

Λαμπρινή Θωμά

Αν υπήρξε μια κατάθεση που να ξεχωρισε την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου στην ακροαματική διαδικασία για την έκδοση ή μη του Τζούλιαν Ασάνζ στις ΗΠΑ, ήταν η κατάθεση που δεν έγινε. Η κατάθεση του Χαλίντ αλ-Μάσρι. Η υπόθεσή του αναφέρθηκε πολλές φορές σε ετούτη την αίθουσα.

Η πρώτη προσπάθεια της υπεράσπισης του Ασάνζ να διαβαστεί στην αίθουσα, δημοσίως, η κατάθεσή του Χαλίντ αλ-Μάσρι, δεν είχε αποτέλεσμα. Σκόνταψε στους εισαγγελείς των ΗΠΑ που δεν ήθελαν να ακουστούν όσα «υποστήριζε» για τη φρίκη, τα βασανιστήρια που υπέστη. Η υπεράσπιση του Ασάνζ αποφάσισε να τον φέρει, λοιπόν, στην αίθουσα, ως μάρτυρα υπεράσπισης, ευφυώς αποφεύγοντας το πρόβλημα. Εχθές, λοιπόν, Παρασκευή, μετά τον πρώτο μάρτυρα, μάθαμε ότι θα κατέθετε ο ίδιος ο κύριος αλ-Μάσρι. Έγινε μια μικρή διακοπή για να φτάσει στην αίθουσα η διερμηνέας που θα αναλάμβανε να μεταφράσει την εξέταση και αντεξέταση, και μας ενημέρωσαν ότι ο χρόνος της θα ήταν αυστηρά τριάντα λεπτά.

Με την επιστροφή στη διαδικασία, οι διώκτες του Ασάνζ, εκπρόσωποι των ΗΠΑ, έβαλαν ξανά τις ίδιες ενστάσεις. Δεν ίδρωσε το αυτί τους από τις αναφορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που δικαίωσε τον Χαλίντ αλ-Μάσρι. «Δεν δεχόμαστε όσα δεχθηκαν εκεί», ήταν η απάντηση. Με δεδομένο ότι υπεύθυνη για τα βασανιστήρια , επικεφαλής του black site και των 13 πρακτόρων της CIA που εμπλέκονταν στη φρίκη που υπέστη ο Χαλίντ αλ-Μάσρι ήταν η σημερινή διευθύντρια της CIA Τζίνα Χάσπελ, δεν μπορούσες να περιμένεις κάτι διαφορετικό από αυτούς. Μπορούσες όμως, από τη δικαστή. Μπορούσες αλλά δεν… Οι ενστάσεις των αμερικάνων έγιναν δεκτές.

Ενα πρόσωπο, δύο γενιές Αντίσταση

της Λαμπρινής Θωμά

«Είμαι περήφανος για το λαό μας, για την εξέγερση. Δύο φορές έχω νοιώσει έτσι, έχω νοιώσει ότι η ζωή μου δεν πήγε χαμένη. Το 2000, που απελευθερώσαμε τη χώρα μας απο την Ισραηλινή κατοχή, και αυτές τις δύο εβδομάδες που απελευθερώσαμε την κοινωνία μας από τις σεκταριστικές συγκρούσεις».

«Εδώ, στο χώρο που βρίσκεσαι, πριν 32 χρόνια, το 1987, μεσούντος του πολέμου, οργανώθηκε η σημαντικότερη κίνηση για την Ειρήνη. Από δω ξεκίνησαν πολλές δράσεις κατά του πολέμου, γιατί εδώ συγκεντρωνόμασταν Λιβανέζοι από όλες τις πλευρές, όλες τις σέχτες, κομμουνιστές και κονφεξοναλιστές, άντρες, γυναίκες, διανοούμενοι, ηγέτες και μέλη των εργατικών συνδικάτων, εδώ βρισκόμασταν για να οργανωθούμε, να τελειώσει ο πόλεμος.

Και ήμασταν εμείς πίσω από μία από τις σημαντικότερες διαδηλώσεις του πολέμου, το 1987. Όταν, Λιβανέζοι κι από τις δύο πλευρές της Βηρυτού, γιατί στον πόλεμο, όπως ξέρετε, υπήρχαν δύο Βηρυτοί, η Ανατολική (Χριστιανική κυρίως) και η Δυτική Βηρυτός (Μουσουλμανική κυρίως), συναντηθήκαμε στην Πράσινη Γραμμή. Ήταν πολλά τα σακιά άμμου εκεί, με τα νύχια μας τα σκίσαμε… Μου έλεγε ο Λαχντάρ Μπραχίμι [Lakhdar Brahimi – κορυφαίος Άραβας διπλωμάτης], που είναι πια φίλος μου, μου έλεγε πως «πριν την διαδήλωση, όταν μιλούσαμε για το Λίβανο, όλοι οι Άραβες ηγέτες έλεγαν, δεν γίνεται τίποτε στο Λίβανο, οι Λιβανέζοι θέλουν να σφάζονται μεταξύ τους, ξεχάστε τους. Μετά τη διαδήλωση, (που εκατοντάδες χιλιάδες Λιβανέζοι συναντηθήκαμε στην Πράσινη Γραμμή), όλοι μιλούσαμε για το Λίβανο και τι μπορούμε να κάνουμε”. Από αυτό ξεκίνησε η διαδικασία επίτευξης της συμφωνίας της Ταϊφ [για τη λήξη του εμφυλίου], που επιτεύχθηκε δύο χρόνια αργότερα».

Ο Μααν Μπασούρ μιλάει για την μεγάλη κινητοποίηση και απεργία του 1987, αργά και χαμογελαστά. Ο παππούς της εξέγερσης, μιλά λες, στα εγγόνια του, σώζει προφορικά την παράδοση της αντίστασης. Νέστορας. Η σκέψη του οργανωμένη και η θέση του ξεκάθαρη: είναι με το λαό, με τους εξεγερμένους. Και το χρωστάει και στην Ελλάδα λέει – η ταινία “Ζ” κι ο Λαμπράκης καθόρισαν τη στάση του στη ζωή.

«Είμαι περήφανος για το λαό μας, για την τωρινή εξέγερση. Δύο φορες έχω νοιώσει έτσι, έχω νοιώσει ότι η ζωή μου δεν πήγε χαμένη. Το 2000, που απελευθερώσαμε τη χώρα μας απο την Ισραηλινή κατοχή, και αυτές τις δύο εβδομάδες που απελευθερώσαμε την κοινωνία μας από τις σεκταριστικές συγκρούσεις».

Πίνει αργά τον καφέ του και σε κοιτάει στα μάτια. Οι ερωτήσεις σχεδόν δεν χρειάζονται. Η εμπειρία του είναι εμφανής, όπως και η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει τα γεγονότα. Χωρίς να κρύβει τα αισθήματά του.

«Όλα είναι στα χέρια του λαού»

Αναζητώντας τη μεγάλη εικόνα και όσα περιμένουν στο αύριο, με το Μααν Μπασούρ, από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που οδήγησαν στη λήξη του εμφυλίου του Λιβάνου, παναραβιστή σοσιαλιστή και διανοούμενο, και με τον εκτελεστικό Διευθυντή του Διεθνούς Φόρουμ για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη, Ναμπίλ Χαλάκ. Συνεντεύξεις στη Λαμπρινή Θωμά. Ανταπόκριση από τη Βηρυττό.

Λαμπρινή Θωμά

Δείχνει κουρασμένος, πιο γερασμένος. Ο κλιματισμός δε δουλεύει, συναντιόμαστε σε μπλακ άουτ, μες στην κάψα του μεσημεριού. Πριν αρχίσουμε να μιλάμε, δίνει, στα αραβικά, οδηγίες σε πέντε άνδρες, σαραντάρηδες με εξηντάρηδες. Φεύγουν και μου λέει πως πάνε να δούνε τον υπουργό Εσωτερικών. «Θέλουμε να τον δούμε, μπορούμε να προσφέρουμε χρήματα για τη στέγαση οικογενειών που έχουν μείνει άστεγες. Έχει άδεια επιπλωμένα διαμερίσματα, δωμάτια ξενοδοχείων άδεια… Υπάρχουν. Από την επομένη της έκρηξης ζητάμε να δούμε κάποιον γι’ αυτό, στείλαμε μηνύματα στον πρωθυπουργό, στον υπουργό Εσωτερικών. Δεν μας μιλούσαν μέχρι σήμερα.».

Ολα ον δε ρεκορντ. «Δεν έχω να κρύψω κάτι». Ο Μααν Μπασούρ, από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που οδήγησαν στη λήξη του εμφυλίου του Λιβάνου, γνωστός παναραβιστής σοσιαλιστής, διανοούμενος και ακτιβιστής, πρώην γραμματέας του Αραβικού Εθνικού Κογκρέσσου, σήμερα συντονιστής λαϊκής οργάνωσης. Επεδίωξα με κάθε τρόπο να του μιλήσω γιατί πέρισυ, με όλη τη νεολαία στους δρόμους, περήφανος και γελαστός μου είχε πει μια φράση που την έβλεπα αυτές τις τελευταίες τρεις μέρες παντού. Μου είχε πει, «φυσικά, υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνειδητοποίησης στους δρόμους, αλλά, κι αυτό είναι ξεκάθαρο, όσα συμβαίνουν αποτελούν έκφραση όλου του λαού του Λιβάνου. Βεβαίως υπάρχουν εχθρότητες μεταξύ σεχτών, αλλά όλοι οι λιβανέζοι είναι εκεί. Άντρες, γυναίκες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, σιίτες, σουνίτες, δρούζοι, άθεοι… όλοι. Πολλοί, όταν κοιτούν το Λίβανό μας, βλέπουν χριστιανούς, μουσουλμάνους.. Εμείς βλέπουμε τους Λιβανέζους σαν ένα λαό, έναν ενωμένο λαό, και αυτό που συμβαίνει τώρα το αποδεικνύει».

Τότε, το είπε για τις διαδηλώσεις. Τώρα αυτή η κουβέντα ταίριαζε γάντι πάλι, σε όσα έβλεπα στους δρόμους, που δεν τους γεμίζουν φωνές και γροθιές και χοροί, αλλά συντρίμμια. Τον ρωτάω ξανά για αυτό το λαό, για αυτά τα παιδιά με τις σκούπες, με τα φτυάρια, που γράφουν χιλιόμετρα για να ξανακάνουν την πόλη να είναι η Βηρυττός τους.

«Έχουμε υπέροχο λαό και άθλιες κυβερνήσεις. Αυτές έχουν και την ευθύνη για την αποθήκευση του νιτρικού αμμωνίου στο λιμάνι τόσα χρόνια. Ομως, κάποιος το χρησιμοποίησε και προκάλεσε την καταστροφή, δεν ήταν κάτι έτσι στα ξαφνικά αυτό που έγινε. Όχι, δεν είναι μόνο η εγκληματική αμέλεια των κυβερνήσεων, δεν αρκεί για να το εξηγήσει αυτό. Στο Λίβανο πάντα πρέπει να ρωτάς παραπέρα. Μας έχουν σε εμπάργκο και καταστρέφεται το λιμάνι. Καταστρέφεται η μεγαλύτερη αρτηρία μας, και βεβαίως και η βασική αρτηρία της Συρίας. Γιατί, και για τη Συρία πρόκειται για καταστροφή, και μη ξεχνάμε το Νόμο του Καίσαρα [που προβλέπει αποκοπή της Συρίας από κάθε βοήθεια].. Ομως, τον τελικό λόγο τον έχει η έρευνα που διεξάγεται. Νομίζω ότι, αν φανεί ότι πίσω κρύβεται το Ισραήλ, το Ισραήλ θα πληρώσει το τίμημα».

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 20 ΑΠΡΙΛΗ: «Παλληκάρι, Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου»

Το ντοκιμαντέρ «Παλληκάρι, Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου» (Palikari, Louis Tikas and the Ludlow Massacre), σε σκηνοθεσία Νίκου Βεντούρα και παραγωγή και έρευνα της Λαμπρινής Θωμά, παρουσιάζεται από σήμερα, δωρεάν, από το Τhe Press Project. 

Η σφαγή του Λάντλοου και η δολοφονία του Έλληνα μετανάστη και συνδικαλιστή Λούη Τίκα/ Luis Tikas (Ηλία Σπαντιδάκη) αποτελεί μία από τις κομβικές στιγμές του αμερικανικού εργατικού κινήματος και ενώνει, έναν ολόκληρο αιώνα μετά, τις ΗΠΑ του 1914 με τις εργατικές και μεταναστευτικές διεκδικήσεις της Ελλάδας του 2014. Οι μνήμες, η ιστορία και η κληρονομιά του Λούη Τίκα και του Λάντλοου στο Κολοράντο, βρίσκονται στο κέντρο του ντοκιμαντέρ μέσα από το λόγο κορυφαίων ιστορικών, καλλιτεχνών και απογόνων ανθρακωρύχων. 

Η ταινία ανιχνεύει τα σημάδια που άφησε στο σώμα της εργατικής Αμερικής μία τραγωδία που πολλοί προσπάθησαν να κάνουν να ξεχαστεί. Οι δημιουργοί το αφιερώνουν στη μνήμη του Κώστα Εφήμερου, που όχι μόνο τους συμπαραστάθηκε δημιουργώντας τον ιστότοπο του ντοκυμανταίρ, αλλά και σε κάθε λογής δυσκολίες που προέκυψαν τότε και ελπίζουν να ενισχύσετε το Τhe Press Project για να συνεχίσει να παράγει ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

Παλαιότερες αναρτήσεις στο ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ:

• Λούης Τίκας the Greek. Ο Έλληνας πρωτεργάτης απεργίας στο Κολοράντο, η οποία κατέληξε σε πρωτοφανή σφαγή. Τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ

Οι «Νόμιμοι Εποικισμοί» του Τραμπ, ο Νετανιάχου κι η Κύπρος

Μία από τις σημαντικότερες στροφές στην ιστορία της κρίσης στη Μέση Ανατολή πραγματοποίησε αυτή την εβδομάδα ο Λευκός Οίκος, χωρίς ουσιαστικές διεθνείς αντιδράσεις, παρά την δραματική τροπή στην Παλαιστινιακή υπόθεση. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Κύπρο.

Λαμπρινή Θωμά

Αγνοώντας Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Συμβάσεις και Διεθνείς Οργανισμούς, η κυβέρνηση Τραμπ προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην αποδοχή και «νομιμοποίηση» των ισραηλιτικών εποικισμών στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης. Είχαν προηγηθεί, τo 2017, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας και η μεταφορά εκεί της πρεσβείας των ΗΠΑ στη χώρα και η αναγνώριση, τον περασμένο Μάρτιο, των κατεχόμενων Υψιπέδων του Γκολάν της Συρίας, ως ισραηλινών – μάλιστα, με μετονομασία μελλοντικού (επ)οικισμού ως «Υψίπεδα Τραμπ» (Ραμάτ Τραμπ), από το Νετανυάχου «για να ευχαριστήσει τον Πρόεδρο Τραμπ, που έσπασε δεκαετίες διπλωματικής παράδοσης των ΗΠΑ, αναγνωρίζοντας ως Ισραηλινά τα υψίπεδα». Τα έργα θα ξεκινήσουν, όπως έχει ανακοινωθεί, μετά τις ερχόμενες ισραηλινές εκλογές.

Βάσει του Διεθνούς Δικαίου ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου. Γι αυτό άλλωστε και εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής Αρχής είπε, στο αλ Τζαζίρα, μετά την ανακοίνωση Τραμπ και τις σχετικές δηλώσεις Πομπέο ότι, «ΗΠΑ και Ισραήλ είναι συνέταιροι στο έγκλημα (partners in crime)». Περισσότεροι από εξακόσιες χιλιάδες εβραίοι – θρησκόληπτοι και ακραίοι, συνήθως- έχουν εγκατασταθεί, μέσω των εποικισμών, στις Παλαιστινιακές Περιοχές, ενώ τα σπίτια των Παλαιστινίων γκρεμίζονται και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται.