25/2/2024
Σε ποιον βαθμό ήταν εξελληνισμένη η Μικρά Ασία στα χρόνια του Χριστού; Μια απάντηση στο πόσο είχε εξαπλωθεί η ελληνική γλώσσα στη Μικρά Ασία και στη Μέση Ανατολή, στα χρόνια του Χριστού ή στο έτος μηδέν, δίνεται και από τον Τουρκοαρμένιο λεξικογράφο Σεβάν Νισανιάν, που καταγράφει τις γλώσσες που ομιλούνταν τότε σε διάφορες περιοχές.
Ο ίδιος θεωρεί ότι αμιγώς ελληνικά ομιλούνταν τότε σε πάνω από χίλιες πόλεις της Μικράς Ασίας και μέρους της Μέσης Ανατολής -πόλεις παραλιακές αλλά και της ενδοχώρας. Τα ελληνικά είχαν διαδοθεί παντού ήδη από τις αρχαίες ελληνικές αποικίες και το εμπόριο, αλλά εν συνεχεία και από τα ελληνιστικά βασίλεια. Η γλώσσα μας είχε γίνει lingua franca σε Μέση Ανατολή, βόρεια Αφρική και ασφαλώς στην σημερινή νότια Ιταλία, επειδή έπαιζαν καθοριστικό ρόλο οι εμπορικές συναλλαγές και οι διάσπαρτες ελληνικές αποικίες σε πολλά σημεία της Μεσογείου.
Κατά συνέπεια, μέσα στις εκατοντάδες διαλέκτους και στα περίπλοκα στη γραφή αλφάβητα της εποχής εκείνης, ξεχώρισε η ελληνική ως πιο συνηθισμένη στην καθομιλουμένη, ως γλώσσα του εμπορίου και ως τελικά πιο απλή στη γραφή με τα κεφαλαία της σε σύγκριση με γλώσσες που είχαν η κάθε μία δικά της σχέδια και “ιερογλυφικά” (για το τι μιλούσαν στις περιοχές αυτές στα βυζαντινά χρόνια, μπορείτε να ανατρέξετε εδώ).
Στα ελληνικά πρωτομεταφράσθηκαν από τα αραμαϊκά τα λόγια του Χριστού και τα γραφτά των αποστόλων λίγες δεκαετίες μετά το θάνατό του. Η δε Παλαιά Διαθήκη είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζεται στα ελληνικά (ως νόμοι των Ιουδαίων) κατ’ εντολή του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου γύρω στο 250 π.Χ. επειδή τα αραμαϊκά δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα όσο τα ελληνικά στην Αίγυπτο και στις γύρω περιοχές, αλλά ήταν και ζήτημα πολιτικής. Το 290 μ.Χ. επισήμως πια άρχισε η γραφή της Καινής Διαθήκης στην ελληνιστική κοινή (φωτ. από τον κώδικα του Βατικανού, προς Θεσσαλονικείς). Στα ελληνικά και ο Σιναϊτικός κώδικας για το Σινά αργότερα, γύρω στο 320 μ.Χ.
ΜΑΥΡΟΥ ΟΛΓΑ
Σε ποιον βαθμό ήταν εξελληνισμένη η Μικρά Ασία στα χρόνια του Χριστού; Μια απάντηση στο πόσο είχε εξαπλωθεί η ελληνική γλώσσα στη Μικρά Ασία και στη Μέση Ανατολή, στα χρόνια του Χριστού ή στο έτος μηδέν, δίνεται και από τον Τουρκοαρμένιο λεξικογράφο Σεβάν Νισανιάν, που καταγράφει τις γλώσσες που ομιλούνταν τότε σε διάφορες περιοχές.
Ο ίδιος θεωρεί ότι αμιγώς ελληνικά ομιλούνταν τότε σε πάνω από χίλιες πόλεις της Μικράς Ασίας και μέρους της Μέσης Ανατολής -πόλεις παραλιακές αλλά και της ενδοχώρας. Τα ελληνικά είχαν διαδοθεί παντού ήδη από τις αρχαίες ελληνικές αποικίες και το εμπόριο, αλλά εν συνεχεία και από τα ελληνιστικά βασίλεια. Η γλώσσα μας είχε γίνει lingua franca σε Μέση Ανατολή, βόρεια Αφρική και ασφαλώς στην σημερινή νότια Ιταλία, επειδή έπαιζαν καθοριστικό ρόλο οι εμπορικές συναλλαγές και οι διάσπαρτες ελληνικές αποικίες σε πολλά σημεία της Μεσογείου.
Κατά συνέπεια, μέσα στις εκατοντάδες διαλέκτους και στα περίπλοκα στη γραφή αλφάβητα της εποχής εκείνης, ξεχώρισε η ελληνική ως πιο συνηθισμένη στην καθομιλουμένη, ως γλώσσα του εμπορίου και ως τελικά πιο απλή στη γραφή με τα κεφαλαία της σε σύγκριση με γλώσσες που είχαν η κάθε μία δικά της σχέδια και “ιερογλυφικά” (για το τι μιλούσαν στις περιοχές αυτές στα βυζαντινά χρόνια, μπορείτε να ανατρέξετε εδώ).
Στα ελληνικά πρωτομεταφράσθηκαν από τα αραμαϊκά τα λόγια του Χριστού και τα γραφτά των αποστόλων λίγες δεκαετίες μετά το θάνατό του. Η δε Παλαιά Διαθήκη είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζεται στα ελληνικά (ως νόμοι των Ιουδαίων) κατ’ εντολή του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου γύρω στο 250 π.Χ. επειδή τα αραμαϊκά δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα όσο τα ελληνικά στην Αίγυπτο και στις γύρω περιοχές, αλλά ήταν και ζήτημα πολιτικής. Το 290 μ.Χ. επισήμως πια άρχισε η γραφή της Καινής Διαθήκης στην ελληνιστική κοινή (φωτ. από τον κώδικα του Βατικανού, προς Θεσσαλονικείς). Στα ελληνικά και ο Σιναϊτικός κώδικας για το Σινά αργότερα, γύρω στο 320 μ.Χ.
