Η κα Μενδώνη το 2025 αποφάσισε να κλείσει τον λόφο της Πνύκας, χωρίς καμία μέριμνα για τα ιστορικά έργα Πικιώνη. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Επειδή αυτά δεν λέγονται από 'κει που πρέπει και η "μουλωχτη" και μακροβιότερη υπουργός βρίσκει και τα κάνει...

📍 ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΦΟ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ

📆 Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2025

🕛 12:00 το μεσημέρι

📍 Φιλοπάππου, απέναντι από την Ακρόπολη, στο πάρκο πίσω από το τέρμα των λεωφορείων 230

Η κα Μενδώνη το 2025 αποφάσισε να κλείσει τον λόφο της Πνύκας, χωρίς καμία μέριμνα για τα ιστορικά έργα Πικιώνη. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

🔎 Το ιστορικό του "φράχτη" της Πνύκας

Το 2018, το Υπουργείο Πολιτισμού επιχείρησε να κλείσει παράνομα τον λόφο της Πνύκας με φράχτη βαρέος τύπου με τσιμεντένια βάση και κάγκελα ύψους 2 μέτρων. Ένα έργο χωρίς τις απαραίτητες άδειες, χωρίς οικοδομική άδεια, χωρίς δημόσια διαβούλευση. Οι κάτοικοι έκαναν το αυτονόητο: σταμάτησαν τις εργασίες με νόμιμα μέσα.

Αντί όμως να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για τα παράνομα έργα, οι κάτοικοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με κακουργηματικές κατηγορίες και μια SLAPP αγωγή που ζητούσε 33.000€. Μια εξάχρονη δικαστική οδύσσεια που στόχο είχε να τρομοκρατήσει όσους υπερασπίζονται τον δημόσιο χώρο.

🔔 13 Νοεμβρίου 2025 – Η Αθώωση!

Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τους πέντε κατηγορούμενους. Απέρριψε την κατηγορία της ψευδούς καταμήνυσης και αναγνώρισε ότι οι πολίτες έδρασαν για να προστατέψουν τον λόφο, την ιστορία και την πρόσβαση όλων μας.

❗ Όμως ο κίνδυνος παραμένει.

Βασίλης Χατζηϊακώβου: «Κάποτε κάθε τετραγωνικό της Σόλωνος ήταν ένας σταθμός μύησης»

13 Οκτωβρίου 2025 348

«Στην πορεία σχετίστηκα με σπουδαία πρόσωπα και απομυθοποίησα πολλά. Ναι, ο Τσάκαλος ήταν το Σχολείο μου και μαζί με άλλες μεγάλες μορφές και καταστάσεις που έζησα ήταν τελικά και το Πανεπιστήμιό μου. Από αυτούς διδάχθηκα και μου έδειξαν εμπράκτως ότι η στήριξη δεν έρχεται από προγράμματα και επιδοτήσεις, αλλά από ανθρώπους που σε αναγνωρίζουν και σε ωθούν. Τελικά, ίσως η μεγαλύτερη στήριξη είναι η ανθρώπινη σχέση» μας είπε μεταξύ άλλων ο Βασίλης Χατζηϊακώβου. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό» (εκδ. Ιωλκός).

Συνέντευξη στον Σόλωνα Παπαγεωργίου

Ο Βασίλης Χατζηϊακώβου έχει υπηρετήσει το βιβλίο από πολλά πόστα: ως ιδρυτής και ιθύνων νους των εκδόσεων Παρουσία, ως πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, οργανωτής εκθέσεων και παρουσιάσεων. Πρόσφατα δε, εμφανίστηκε με μία ακόμη ιδιότητα, αυτήν του συγγραφέα, δημοσιεύοντας από τις εκδόσεις Ιωλκός το αυτοβιογραφικό έργο Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό, στο οποίο ξαναζωντανεύει ο κόσμος του βιβλίου μιας περασμένης εποχής, για το μυθικό χαμένο κέντρο της οδού Σόλωνος.

Μιλήσαμε, λοιπόν, με τον Βασίλη Χατζηϊακώβου για το συγγραφικό του ντεμπούτο και το πέρασμα από το τότε στο τώρα: τι άλλαξε και τι παραμένει ίδιο;

Δραστηριοποιείστε εδώ και χρόνια στον χώρο του βιβλίου, περνώντας από πολλά πόστα, ως εκδότης, βιβλιοπώλης, πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, κλπ., και πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο, Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό (εκδ. Ιωλκός). Γιατί ένα βιβλίο, λοιπόν, τη δεδομένη χρονική στιγμή;

Πρωτίστως και ευχαριστώντας για την ωραία αυτή ευκαιρία, λέω, ότι αποκαλώ αυτό το βιβλίο οφειλή και απαντώ ότι κάποια στιγμή κάποια πράγματα έπρεπε να ειπωθούν, έστω λίγα από τα πολλά για τα οποία θα μπορούσα να μιλήσω μέσω του μέσου που διακονώ σαράντα χρόνια. Όχι ως επίδειξη εμπειριών, αλλά ως ανάγκη μαρτυρίας. Όταν ζεις μια ζωή μέσα στο βιβλίο -όχι απλώς ως μέσω επιβίωσης, αλλά ως στάση και τρόπο ζωής, ως δημιουργία, εργαλείο αισθητικής και αυτογνωσίας-, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πάρεις θέση και ίσως να αντισταθείς με αντάρτικο. Ακριβώς το βιβλίο αυτό είναι η δική μου θέση απέναντι στον χρόνο, στα πρόσωπα, στην ιστορία του χώρου, στη μνήμη και στην αδιαφορία, στην ισοπέδωση.

Έχει ακόμα μυστικά ο Εθνικός Κήπος;

Περιοδικό «Κ»

Τα σπάνια φυτά και τα ζώα, τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι προτομές, το πάθος της Αμαλίας, οι τουρίστες και οι Αθηναίοι, σε μια αποκαλυπτική ξενάγηση

Επισκέπτες διασχίζουν το ξύλινο γεφυράκι πάνω από τη λίμνη με τις πάπιες. (Φωτογραφίες: Αγγελος Μπαράι)

Δες και ΕΔΩ...

Γιώργος Ψωμιάδης

18.09.2025 


«Ούτε ένα ανάγλυφο μέσα στον Εθνικό Κήπο δεν μιλάει για τη γυναίκα που το έχει φυτεύσει», έγραφε το 1934 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Εάν περπατήσει κανείς στα μονοπάτια του σήμερα, κάτι λιγότερο από έναν αιώνα μετά, δεν θα βρει ούτε τώρα κάποια απεικόνιση της δημιουργού του.

Το ζεστό, όμως, αυτό πρωινό, όταν διασχίζουμε την κεντρική του είσοδο μαζί με αναψοκοκκινισμένους τουρίστες που κρατούν στο ένα χέρι μια βεντάλια και στο άλλο μια βαλίτσα, σχεδόν μπορούμε να τη φανταστούμε μπροστά μας. Κάτω από τους αγαπημένους της φοίνικες, να παρατηρεί γεμάτη ενθουσιασμό τους ναύτες, που άλλοτε σκαρφαλώνουν στον κορμό των φοινίκων, άλλοτε τραβούν τα σχοινιά για να εξισορροπήσουν το φυλλωτό στεφάνι τους.

  Ένας από τους κίονες που «ξεφυτρώνουν» σε διάφορα σημεία.

Το ίδιο θα συνέβαινε και καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας, όσο θα εξερευνούσαμε τα μυστικά του με τον συνοδό μας, φιλόλογο και συγγραφέα Θανάση Γιοχάλα, και τη σύζυγό του, Ζωή Βαΐου, οι οποίοι υπογράφουν από κοινού το Η Αθήνα τον 19ο αιώνα – Εικόνες μιας οδοιπορίας μέσω του Τύπου (εκδ. Εστία). Τα πάντα, λοιπόν, σε αυτή την όαση, όπου παιδικές αναμνήσεις των Αθηναίων συναντούν τις ιστορικές μνήμες μιας πόλης, γεννήθηκαν από το όνειρο μιας βασίλισσας.

«Σου γράφω με ανοιχτή την πόρτα, αγγελικέ μου πατέρα. Μεθυστική ευωδιά μπαίνει στο δωμάτιο και από το μπαλκόνι φαίνεται η θαυμαστή συστάδα των φοινίκων», έγραφε στις 19 Μαρτίου του 1846 η Αμαλία. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη, όσο και ανήσυχη. «Ο τελευταίος μου φοίνικας με ανησυχεί, είναι τόσο τεράστιος και βαρύς, που δεν τον αντέχει καμία άμαξα. Χθες έσπασε μια, μια άλλη βούλιαξε», ανέφερε μία εβδομάδα νωρίτερα, σε άλλο της γράμμα.

Ο πολιούχος των Αθηνών Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

...Ὀλίγον παραπάνω εἶναι τ᾿ Ἀναφιώτικα. Ἐκεῖ ἀνάφτουν καθ᾿ ἑσπέραν ἐναέριοι λύχνοι. Ἐκεῖ εἶναι ἀναρίθμητα παλαιὰ παρεκκλήσια, χωμένα κατὰ τὸ ἥμισυ εἰς τὴν γῆν. Ὑπάρχουν σπήλαια τεχνητὰ καὶ φυσικὰ φρέατα. Σταυροὶ λαξευμένοι ἐπάνω εἰς τοὺς βράχους. Κανδῆλαι ἀναμμέναι εἰς μικροὺς σηκούς, εἰς παλαιοὺς βωμοὺς περιφράκτους, θυμίαμα, κηρίον, λατρεία. Ἀντηχεῖ ὑψηλὰ ἐκεῖθεν ἀκόμη τό, Ἀγνώστῳ Θεῷ.

Ἐκεῖ ἐπιφαίνονται ἐνίοτε δύο λαμπραὶ ὀπτασίαι.Ἡ μία φορεῖ πενιχρὸν χιτῶνα, καὶ ἀναβεβλημένον ἐπὶ τῶν ὤμων τὸ ἱμάτιον. Κρατεῖ βακτηρίαν. Γαλιλαῖος, ἐπίρρινος, ἀναφαλαντίας, καὶ ἁρπαγεὶς ἕως τρίτου οὐρανοῦ. Ἡ ἄλλη φορεῖ φαιλόνιον ὑφασμένον μὲ ἐρυθροὺς σταυρούς, ἐπιτραχήλιον κεντητὸν μὲ ἀγγελούδια, καὶ ὠμοφόριον ἀπὸ μαλλίον προβάτου. Εὐθύρριν, βαθυπώγων, σεβάσμιος, ἐξήρθη ποτὲ μέχρι τῆς ἄνω ἱεραρχίας καὶ περιέγραψε τὰς τάξεις τῶν Ἀγγέλων.

Ἀμφότεραι αἱ ὀπτασίαι εἶναι ὑψηλαί, ἐπιβάλλουσαι, μεγαλοπρεπεῖς. Ἡ πρώτη ὀνομάζεται Παῦλος, ἡ δευτέρα Διονύσιος.

[αλεξ. παπαδιαμάντης, αι αθήναι ως ανατολική πόλις]

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/17743Fo4np/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η καταστροφή του πολιτισμού στην Αθήνα

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Η  πνευματική Αθήνα έχει σχεδόν  ολοσχερώς  καταστραφεί.  Μερικές φορές ρεμβάζω η ονειρεύομαι στον ύπνο μου.Θυμαμαι  το ιστορικό  βιβλιοπωλείο " Η Εστία" στην Σόλωνος που έκλεισε γύρω στο 2012, τον πολυόροφο  " Ελευθερουδάκη " στην Πανεπιστημίου που έκλεισε γύρω στο 2010, τον Κάουφμαν στην Σταδίου, το " Χνάρι", τον '" Ελεύθερο Τύπο" στα Εξάρχεια, τα παλαιοβιβλιοπωλεια στην Ηφαίστου  στο Μοναστηράκι που  τόσο τα λατρέψαμε και που έκλεισαν προ πολλου, τους κινηματογράφους, χειμερινούς η θερινούς που έκλεισαν, δεκάδες στο κέντρο της Αθήνας και τις γύρω περιοχές, τις δημοτικές  βιβλιοθήκες που δεν υπάρχουν, την Εθνική Βιβλιοθήκη που την πήρε το "ίδρυμα  Σταύρος Νιάρχος" και την έστειλε μακράν του  ιστορικού κέντρου (στον διάβολο, θα έλεγα,αν δεν ήμουν ευγενής  ), πράγμα τελείως παράλογο..

Ένα άγιο ίχνος μέσα στο ύφος της σιωπής ή Ο Άγιος Προφήτης Ελισσαίος και η κρυπτή καρδία της Πλάκας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στην καρδιά της τουριστικής Αθήνας, εκεί όπου οι σκιές των selfie σβήνουν το πρόσωπο, και οι ήχοι των μαζικών ξεναγήσεων σκεπάζουν τη φωνή, υπάρχει ακόμη ένας ναός που δεν διαφημίζεται. Δεν περιλαμβάνεται στους οδηγούς, δεν τον φωτίζει το φως των προβολέων, δεν τον πωλεί η αισθητική της νοσταλγίας. Είναι μικρός. Είναι σιωπηλός. Είναι ζωντανός. Είναι ο Άγιος Ελισσαίος, στο βάθος μιας αυλής, εκεί όπου κάποτε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς τελούσε Λειτουργία, και όπου ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης έψελναν με τον τρόπο των απλών όχι για να ακουστούν, αλλά για να χαθούν μέσα στον ήχο.

Αυτή η μικρή εκκλησία, που σήμερα περικλείεται από το Μουσείο Σύγχρονου Λαϊκού Πολιτισμού, δεν ανήκει στον χρόνο, ανήκει στην επιμονή. Ανήκει στη σιωπηλή επιμονή του ελληνικού τρόπου να θυμάται όχι με το βλέμμα της Αρχής, αλλά με το δάκρυ της απουσίας. Και σήμερα, που η Εκκλησία εορτάζει τον Προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή του Ηλιού και διάδοχο του πνεύματος, αυτός ο τόπος μοιάζει να κρατά ένα ρήγμα ανοικτό, όχι στον ουρανό, αλλά μέσα στη λήθη μας.

Ο Προφήτης Ελισσαίος, εκείνος που «έλαβε την διπλή μερίδα» του Πνεύματος, είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που δεν έλαβε δόξα, αλλά έλαβε χάρη. Δεν είδε άρματα πυρός, αλλά ανέλαβε τον μόχθο, δεν αποκαλύφθηκε ως κοσμοϊστορικός ήρωας, αλλά ως υπομνηματικός υπηρέτης του Λόγου. Το όνομά του σημαίνει «Ο Θεός μου είναι σωτηρία» όχι δόξα, όχι ένδοξη επιστροφή, αλλά σωτηρία που έρχεται μέσα από τη σιωπή.

Σήμερα που ''εορτάζει'' η πόλη των Αθηνών...

Σήμερα που ''εορτάζει'' η πόλη των Αθηνών...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Η ''σουφραζέτα'' Καλλιρρόη Παρρέν(ιδρυτήs του Λυκείου Ελληνίδων),  σε πόνημά της για τις χειραφετημένες σύγχρονες Ελληνίδες -112χρόνια πριν-επέλεξε (ωs πρώτη)να αναφερθεί σε μία σπουδαία γυναίκα του 16ου αιώνα.                                                                                                                     Στη Ρη(ε)γούλα (Παρασκευούλα) Μπενιζέλου (από πατέρα αριστοκράτη των Αθηνών) και Παλαιολόγου (από μητέρα ). 

Γεννημένη το 1522 στην Αθήνα, στην γειτονιά της Μητρόπολης (το αρχοντικό της οικογένειας που σώζεται  σήμερα -και πλέον αναστυλωμένο-  βρίσκεται  στην Πλάκα, Ανδριανού 96 και αποτελεί την αρχαιότερη σωζόμενη οικία της πόλης των Αθηνών, 1750 ) .       

                                 

Η  μονάκριβη κόρη έτυχε καλήs μόρφωσηs και ''ατυχούs'' γάμου.

Την εποχή του Σουλειμάν Ά ,οι παντρεμένεs είχαν μεγάλεs  πιθανότητεs να μην καταλήξουν ωs ''οδαλίσκεs'' για Τούρκουs και ωs λύση προκρίθηκε στα δεκατέσσερα τηs να γίνει σύζυγοs του  δεσποτικού προύχοντα τηs πόληs Ανδρεα Χειλά.

Μετά απο 3 χρόνια μένει χήρα και στην συνέχεια χάνει και τουs γονείs της και το μόνο που τηs απομένει είναι μία τεράστια περιουσία.                         

Στα 1550 όλη η περιοχή από το ανακαινισμένο σήμερα αρχοντικό των Μπενιζέλων ως την Αρχιεπισκοπή μεταβάλλεται σε  πνευματικό κέντρο.

Μοναστήρι με Καθολικό ανακαινισμένο τον παλαιό ναό του Αγίου Ανδρέα, με πολλά λευκά κτίσματα και κελλιά, μεγάλη τράπεζα αλλά και νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο,ξενώνα και  υφαντήριο.         

Το κελί που έμεινε για 10 χρόνια ο Παπαδιαμάντης

Βρίσκεται στου Ψυρρή και είναι επισκέψιμο!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Η εκπομπή «ΤΑLK OF THE TOWN» με τον Βαγγέλη Καράλη, βρέθηκε στο κελί όπου έμενε δέκα χρόνια ο «άγιος των γραμμάτων» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Στην καρδιά της Αθήνας, στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή, οι Αθηναίοι και κόσμος από ολόκληρη την Ελλάδα έχει την ευκαιρία να δει το κελί όπου έμενε για 10 χρόνια ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στο καμαράκι όπου ο σπουδαίος Σκιαθίτης λογοτέχνης έγραψε στο ημίφως το μεγαλύτερο μέρος της «Φόνισσας».

Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού στο Μοναστηράκι

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Όχι πείτε μου... τι πιθανότητες έχετε να δείτε συνάμα τον Παπαδιαμάντη να ψέλνει στον Άγιο Ελισσαίο, τον Έλγιν να φιλοξενείται στο διόροφο αρχοντικό της παλαιάς αθηναϊκής οικογένειας του Νικολάου Χωματιανου Λογοθετη (πρόξενος της Αγγλίας, φιλάργυρος  και ξενοδουλος) εκεί  που "πακετάρισε " μέρος των κλοπιμαίων του, τη γειτονιά του Γάλλου προξένου Φωβελ (αρχιερέας αρπαγής αρχαίων θησαυρών και συνεργάτης του Έλγιν στις μετόπες), μέρος του υστερορωμαϊκού τείχους των Αθηνών, ερείπια του παλαιοχριστιανικού ναού του Αγίου Θωμά των Παλαιολόγων, πρόσφυγες Μικρασιάτες  με τα τσουμπλεκια τους να παλεύουν να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή, αρχαιολόγους της Αμερικανικής σχολής να σκάβουν  και να γκρεμίζουν (το Βρυσάκι).

Η γειτονιά  που σας λέω,  φιλοξένησε τις  μεγαλύτερες προσωπικότητες του πνεύματος και της πολιτικής του 19ου αιώνα στην οικία του Νικολάου Δραγούμη ( παππού του πολιτευτή και συγγραφέα Ίωνα Δραγούμη). 

Στον Άγιο Ελισσαίο του 17ου αιώνα, κτητορική εκκλησία της οικογένειας Λογοθέτη,  έψελναν και τελούσαν αγρυπνίες ο Αλ. Παπαδιαμάντης και ο ξάδελφός του, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Αλέξανδρος Μωραϊτίδης,εκεί πήγαιναν οι λογοτέχνες Γεράσιμος Βώκος, Παύλος Νιρβάνας, Ζαχαρίας Παπαντωνίου (το 1884, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος  στον Άγιο Ελισσαίο ως ιερέας του ναού, ο Ναξώτης Νικόλας Πλανάς, ένας σπουδαίος άνθρωπος -το 1992 αγιοποιήθηκε από την εκκλησία για την προσφορά του και τη φιλανθρωπία του-.)

Αυτή η γειτονιά λοιπόν με τα 18 κτήρια (που είχαν απαλλοτριωθεί από την Αμερικανική αρχαιολογικη εταιρεία ) και ήλθε το υπουργείο πολιτισμού (τα καλά τα λέμε Λίνα μου) και τα επανασυστησε ολικά, βρίσκεται δίπλα στη 

πλατεία Μοναστηρακίου, βλέποντας καταφατσα το Τζαμί του βοεβόδα Τσισδαράκη, τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού αλλά και τον Πύργο των Ανέμων και τα Αναφιώτικα ...τι γειτονιά...

Και σήμερα  ως Μουσείο νεώτερου ελληνικού πολιτισμού (υπήρχε από το 1918 ως «Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων»), μας προσφέρει μια ωδή στη καθημερινότητα των προγόνων μας.

Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - ΙΣΤΟΡΚΗ ΑΘΗΝΑ

Η Αθήνα είναι πόλη με πολύ «βαριά» ιστορία, η οποία όμως δεν περιορίζεται στην αρχαιότητα.

 Προχωράμε κάθε μέρα σε δρόμους της πρωτεύουσας, μικρούς, μεγάλους, πολυσύχναστους ή πιο ερημικούς, όπου έχουν εκτυλιχθεί σημαντικά γεγονότα της σύγχονης ιστορίας μας. Κάποια απ΄ αυτά τα γνωρίζουμε, για κάποια «κάτι έχουμε ακούσει». Το βέβαιο είναι ότι μπορούμε να τα μάθουμε και κυρίως να τα κατανοήσουμε, κάνοντας έναν από τους 8 διαφορετικούς ιστορικούς περιπάτους, που διοργανώνει κάθε Κυριακή ο ιστορικός και συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης!.

Το militaire channel βγήκε από το στούντιο και ακολούθησε έναν απ΄ αυτούς τους ιστορικούς περιπάτους. Δεκέμβριος του 1944 και μεταφερόμαστε στις σκληρές συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς, στα Εξάρχεια.

Η αρχαία τραγωδία είναι κατεξοχήν ανακάλυψη της Αθήνας. Κώστας Γεωργουσόπουλος.

«Η αρχαία τραγωδία είναι κατεξοχήν ανακάλυψη της Αθήνας ».

 Ομιλητής: ο αείμνηστος Κώστας Γεωργουσόπουλος, θεωρητικός και κριτικός θεάτρου, Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας.

 Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των Διεπιστημονικών Σεμιναρίων Φιλοσοφίας του ακαδημαϊκού έτους 2019-2020. 

Έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. 

Οργάνωση: ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. Με την υποστήριξη του Σωματείου "ΔΙΟΝΥΣΟΣ" και του Δήμου Αθηναίων. Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ ήταν παρούσες ως χορηγός επικοινωνίας και οπτικοακουστικής τεκμηρίωσης.

 -------------------------- 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 

Η αρχαία τραγωδία, μια καινούργια τέχνη για την ιστορία του πολιτισμού, είναι κατεξοχήν και ιδιαιτέρως ανακάλυψη της Αθήνας και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Δεν υπάρχει αρχαίο δράμα στη Θήβα, δεν υπάρχει αρχαίο δράμα στα Μέγαρα. Η εμφάνισή της είναι παράλληλη και συμπορεύεται με την ανάπτυξη της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία αντλεί από το τραγικό είδος και το τραγικό είδος αντλεί από τις φιλοσοφικές ιδέες. Η τραγωδία δεν είναι η συστηματική αντιμετώπιση της φιλοσοφίας. Ωστόσο δεν είναι τυχαίο που και οι τρεις μεγάλοι τραγικοί ποιητές «κολυμπάνε μέσα σ’ αυτήν την κολυμπήθρα…»

 --------------------------- 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ομιλητή 

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος 

Ήταν συγγραφέας και κριτικός θεάτρου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας) και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δασκάλους του τους Δημήτρη Ροντήρη και Γιάννη Σιδέρη. Εργάστηκε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση.

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Σύμφωνα με την παράδοση, η θεά Αθηνά είχε πάει στην Παλλήνη για να φέρει έναν βράχο και να τον τοποθετήσει ως φρούριο μπροστά από την Ακρόπολη. Τη στιγμή που μετέφερε τον τεράστιο βράχο, πληροφορήθηκε τη γέννηση του Ερεχθίωνα από την κόρη του Κέκροπα. Ταράχτηκε τόσο πολύ από το δυσάρεστο νέο ώστε άφησε να της πέσει ο βράχος στο μέρος ακριβώς που σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού.

Λόγω του απόκρημνου του σχήματος, δεν έφερε ποτέ ιδιαίτερα ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι αρχαιότητες επάνω στον Λυκαβηττό περιορίζονται σε κάποια λατομεία και σε μία μεγάλη δεξαμενή στην περιοχή Κολωνακίου (συνοικία Δεξαμενή), η εξωτερική είσοδος της οποίας σωζόταν έως τον 18ο αιώνα. Η δεξαμενή αυτή ήταν του Αδριάνειου υδραγωγείου που κατασκευάστηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.

Κατά το Μεσαίωνα χτίστηκε στην κορυφή του ναΐσκος του Προφήτη Ηλία. Το σημερινό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, χτίστηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους.

Στα νεότερα χρόνια σε σημείο της κορυφής του έχει κατασκευαστεί υπαίθριο θέατρο. Στη δυτική πλευρά του Λυκαβηττού, βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που χτίστηκε τον 15ο με 16ο αιώνα μ.Χ. Επίσης είχαν κατασκευαστεί υπόγειες εγκαταστάσεις που στέγασαν το αρχηγείο της αντιαεροπορικής άμυνας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (28 Οκτωβρίου 1940 – 23 Απριλίου 1941)

ΠΗΓΗ:https://www.catisart.gr/istoria-lofoy-lykavittoy-lofoy-tis-athinas/#google_vignette
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αθήνα μου περιφρονημένη, ήσουν η πιο όμορφη, ασκήμηνες και ταπεινώθηκες και είσαι γεμάτη Αγίους παλιούς και σύγχρονους!

Ευχαριστία στην Αγιασμένη μου Αθήνα

Γράφει ο Ανδρέας Χριστοφόρου – συνεργάτης του Ι. Ν. Αγ. Θεράποντος

Αγαπημένη μου Αθήνα

Ευχαριστούμε που μας φιλοξενείς τόσα χρόνια και μας κάνεις μετόχους της Ζωής των Αγίων σου!Αθήνα του Αγίου Νεκταρίου!

Eκεί στο Αρεταίειο είναι ακόμα το κρεββάτι που άφησε η Αγιασμένη ψυχή του Αγίου Νεκταρίου το πονεμένο σώμα για να ανέβει στον Βασιλέα των Ουρανών! 

Εκεί κάπου στο Κουκάκι ήταν το φτωχικό σπίτι που έμενε κυνηγημένος από τους συκοφάντες, μη έχοντας να πληρώσει το νοίκι.

Εκεί τον είδε η αγανακτισμένη απλήρωτη σπιτονοικοκυρά όταν άνοιξε απότομα το δωμάτιό του, και έκπληκτη τον είδε αρπαγμένο στην προσευχή διάπυρο, με σηκωμένα τα χέρια στον Θεό!

Εκεί στη λεωφόρο Βουλιαγμένης ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς λειτούργαγε και μοίραζε « Ζωήν Αιώνιον»!

Εκεί στο «Λοιμωδών Νόσων» στο Αιγάλεω, δίπλα στην Ιερά Οδό ένας Λεπρός, ο Όσιος Νικηφόρος άφηνε με το Μαρτύριο της Λέπρας, «οσμήν ευωδίας Πνευματικής» και διάδοχο Μέγα τον π. Ευμένιο Σαριδάκη με τις ατέλειωτες ακολουθίες και την ατέρμονη Μετάνοια.

Εκεί στον τόπο της αποφυγής μια μυστική ομάδα ανωνύμων λεπρών σε αγίαζε καθημερινά Αθήνα μου!

Ενώ έφευγε ο γέρων Ευμένιος από το Λοιμωδών Νόσων για τον Ευαγγελισμό για την τελευταία νοσηλεία του, στο δρόμο ευλογούσε την Αθήνα κι έλεγε: «Ωραία που είναι η Αθήνα! Ευλογημένη Αθήνα!» Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολη, την Βουλή, όλη τη πόλη!

Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

🇬🇷 Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

Το πετρόχτιστο εκκλησάκι στη Μητροπόλεως που είναι στριμωγμένο ανάμεσα σε κολώνες, κάποτε μύριζε μπαρούτι και στην υπόγεια κρύπτη του δούλευε ο άνθρωπος-κλειδί για τη στήριξη του Αγώνα στην Αττική.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΑΔΗΣ 14 ΙΟΥΝ 2023

Μερικά σαββατοκύριακα, θα τύχει η πόρτα του να είναι ανοιχτή, αλλά και πάλι χιλιάδες κόσμου μάλλον θα προσπεράσουν χωρίς να δείξουν ίχνος ενδιαφέροντος: το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από τον μεγαλοπρεπή ναό της Μητροπόλεως και έτσι που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στις κολώνες στήριξης του διπλανού ξενοδοχείου, σαν να το έχει καταβροχθίσει η ασυνείδητη οικοδόμηση, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την ιστορικότητα του μνημείου, ούτε τους μύθους που έχει γεννήσει στο πέρασμα των αιώνων για τις υπόγειες στοές που κρύβονται κάτω από το υπέδαφος του ναού.

Στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης, στη συνοικία Ροδακιό, όπως λέγανε κάποτε, ο ναΐσκος της Αγίας Δύναμης, προστάτιδας των «επίτοκων γυναικών», διαδόθηκε από στόμα σε στόμα στα 90s-00s, όταν «αποκαλυπτικά» και κατά βάση ατεκμηρίωτα βιβλία συμπεριέλαβαν το εκκλησάκι στα σημεία ενδιαφέροντος της υπόγειας Αθήνας, λέγοντας ότι υπόγειοι δρόμοι το συνδέουν με την Πεντέλη και την Καισαριανή.

Τίποτα απ’ αυτά δεν επιβεβαιώθηκε από τους σπηλαιολόγους που κατέβηκαν μεταγενέστερα στην κρύπτη της εκκλησίας για καταγραφή, αλλά –όπως ισχύει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο που αφορά την υπόγεια Αθήνα– ο μύθος περιλαμβάνει και ένα μερίδιο αλήθειας: πράγματι, υπάρχει μεγάλος υπόγειος χώρος κάτω απ’ την Αγία Δύναμη, σε βάθος 15 μέτρων, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο της Τουρκοκρατίας, φτιάχνοντας πολεμοφόδια κρυφά για το μέτωπο της Επανάστασης. Και σύνδεση με την Πεντέλη υπάρχει, αλλά όχι γεωγραφική.

Η αλήθεια για το υπόγειο της Αγίας Δύναμης

Κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού, υπάρχει μια σκάλα που κατεβαίνει στα έγκατα του κτιρίου. Όπως αναφέρει το σχετικό λήμμα του αθηναϊκού οδηγού των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, το κτίριο επικοινωνούσε υπόγεια με την παρακείμενη οικία του Ιησουίτη μοναχού Φραγκίσκου και για χρόνια ήταν γνωστό ότι στο υπόγειο αυτό παράγονταν φυσίγγια.

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

 μια από τις παλιότερες ταβέρνες της Αθήνας... ΕΚΕΙ ο  Κώστας Βάρναλης έγραψε το  ποίημά του "Οι Μοιραίοι" που σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το εμπνεύστηκε καθισμένος στα τραπέζια του.. 

Το νεοκλασικό στη γωνία Σωκράτους και Θεάτρου πουλήθηκε και ο ιδιοκτήτης της εμβληματικής υπόγειας ταβέρνας έχει κληθεί να αποχωρήσει μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια.Το Δίπορτο, η εμβληματική υπόγεια ταβέρνα της Αθήνας με ιστορία που ξεκινάει κοντά στο 1900, δυστυχώς φαίνεται να οδεύει προς κλείσιμο.

 Σύμφωνα με πληροφορίες που μας επιβεβαίωσαν ο ιδιοκτήτης κύριος Δημήτρης Κολιολιός και ο συνεργάτης του Ανέστης, το νεοκλασικό κτίριο στη γωνία των οδών Σωκράτους και Θεάτρου, όπου στεγάζεται το θρυλικό Δίπορτο, έχει πουληθεί σε ξένους επενδυτές, εκπρόσωποι των οποίων τους ενημέρωσαν πρόσφατα δίνοντάς τους περιθώριο ένα με δύο χρόνια για να αποχωρήσουν, βάζοντας απότομα τέλος σε ένα σημείο αναφοράς της πόλης.

Από τις δύο εισόδους του, μία από τη Σωκράτους και μία από τη Θεάτρου, έχει πάρει το όνομά του το υπόγειο καπηλειό που διατηρεί ακόμα την παλιά του όψη, με τους μαρμάρινους πάγκους και τα αιωνόβια κρασοβάρελα. Ο κύριος Δημήτρης Κολιολιός, παραγιός του πρώην ιδιοκτήτη, κρατάει το Δίπορτο εδώ και δεκαετίες, σερβίροντας καθημερινά 4-5 απλά και ουσιαστικά φαγητά, ντυμένος πάντα με τη χαρακτηριστική του λευκή πουκαμίσα εργασίας.

«Σε κάθε περίπτωση, σε μια κοινωνία όπου τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς καταιγιστικούς, πόσο ανακουφιστικό είναι να έχεις κάποιες σταθερές και να γνωρίζεις ότι κατεβαίνοντας, για παράδειγμα, τα 15 σκαλάκια του Δίπορτου θα απολαμβάνεις την αξεπέραστη φασολάδα και τις πατάτες γιαχνί του κυρ Μήτσου» έγραφε σε άρθρο του για το αφιέρωμα του Γαστρονόμου στις αθηναϊκές ταβέρνες ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Γιώργος Πίττας.

«Η αξία του ταβερνείου αυτού δεν βρίσκεται στην ποικιλία του μενού, στις μαγειρικές καπατσοσύνες ή τη χύμα, χειροποίητη ρετσίνα. Είναι βαριά ιστορική και λαϊκά πολιτισμική, ακαταμάχητα νοσταλγική, μα και συνάμα διδακτική. Σε τούτο εδώ το καπηλειό ο μπαρμπά Μήτσος με τη λευκή παστρικιά στολή, ένας λειτουργός που μιλάει με τις πράξεις του, μάς ταΐζει το βίωμά του, να χορτάσει η ψυχή μας, να πάμε στην ευχή του Θεού» έγραφε στο ίδιο τεύχος η δημοσιογράφος του Γαστρονόμου Νικολέτα Μακρυωνίτου.

#Από gastronomos

https://www.facebook.com/share/p/DVRhHQsF1Gcsz48g/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Φαντασία στην πεζοπορία

 Ποντίκι 25.1.24

Γιάννης Σχίζας 

       Στη Σουηδία, στο σταθμό Οντενπλαν της Στοκχόλμης κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα  να τοποθετήσουν  πάνω στα σκαλοπάτια μιας σκάλας του μετρό για πεζούς    τα πλήκτρα ενός μουσικού οργάνου.  Στη συνέχεια,  αφού προνόησαν για τη τοποθέτηση   ενός ελαστικού υποστρώματος ,  παρακολούθησαν τις αντιδράσεις  των ανθρώπων με ένα βίντεο. Κάθε βήμα των πεζών παρήγαγε και μια νότα !  Το αποτέλεσμα έδειξε  ευχάριστη  έκπληξη , χαρά, παιχνίδισμα  μικρών και μεγάλων .

          Στην επιστημονική οικολογία  υπάρχουν οργανισμοί – δείκτες, που  επιτρέπουν την εύκολη ανάγνωση των συνθηκών ενός οικοσυστήματος.  Το 95-96, μετά το ξεκίνημα του  βιολογικού καθαρισμού  της Ψυττάλειας, η επιστροφή των  αχινών στον Σαρωνικό είχε  χαιρετηθεί σαν δείκτης  ανάκαμψης του θαλάσσιου περιβάλλοντος.  Οι πεζοί είναι επίσης  δείκτες  του βαθμού υγείας ή ασθένειας ενός αστικού οικοσυστήματος. Η παρουσία ή απουσία τους μιλάει  για την κατάσταση στην πόλη..

          «Η πόλη είναι ψυχότοπος» - έγραψε ο  ψυχαναλυτής Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ  στη πολεοδομική (!) ανάλυσή του, που στα ελληνικά  εκδόθηκε από τον «Ηριδανό» και  «άκουγε» στον υπέροχο τίτλο:  «Το άξενο των πόλεων πρωτουργό στην ψυχική αποργάνωση του πολίτη».. Η πόλη που είναι εχθρική  για τους πεζούς,  απεργάζεται ανθρώπους διαταραγμένους,  επιθετικούς, αντιαισθητικούς, απολίτιστους. 

           Αυθαίρετα δένδρα

       Στην Αθήνα δεν είναι μόνο μικρή  η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρόμων και πεζοδρομίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα». Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι συνυπάρχουν με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μοτοσυκλετιστές, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις κάθε κατηγορίας. Από όλες αυτές, η «σπαστικότερη»  όλων σε περιοχές εκτός κέντρου,   είναι η κατάληψη  του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων. Στου Παπάγου, στη Σαρωνίδα, στο Χολαργό, οι παρόδιοι ιδιοκτήτες  επεκτείνουν ουσιαστικά τον ιδιωτικό τους κήπο φυτεύοντας  το πεζοδρόμιο και υποχρεώνοντας τους πεζούς να πορεύονται  «σε φάλαγγα κατ’ άνδρα», σαν σε μονοπάτι. Πριν από καιρό  εντυπωσιάστηκα από την ευθυκρισία με την οποία αντιμετώπισε το θέμα    των «αυθαίρετων» δέντρων και θάμνων στα πεζοδρόμια  μια ομάδα μαθητών από τις Σέρρες. Τα παιδιά είχαν πραγματικά μιαλό – εγώ θα ευχόμουν να είχαν και κανένα αλυσσοπρίονο στα χέρια τους....     

Στον Άγιο Παύλο..εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο κέντρο της Αθήνας!!!

του Δημήτρη Γιαννάτου (Ναπ. Γ)

Όταν ο καταστατικό Γκύ Ντεμπόρ συναντά τα παιδιά της συνοικίας…

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

ΑΘΗΝΑ, ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΠΟΛΗ

Γιώργος Τασιόπουλος

Μπορεί η πόλη στην εποχή μας να καταστρέφεται πότε με ευθύνη του κράτους και πότε για τις ανάγκες της "αγοράς" καθώς οι πολίτες της παραμερίζονται για χάρη της  κατανάλωσης, ξεχνώντας ότι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής και της οικονομίας είναι οι κοινωνίες.

Ας είναι η σημερινή μας ψήφος απαρχή της επίλυσης του προβλήματος: πώς θα εξαναγκάσουμε την πολιτική να βάλει ως σκοπό του πολιτεύεσθαι όχι μόνο το συμφέρον των αγορών, αλλά και το συμφέρον των κοινωνιών.

Η Αθήνα στην παρελθούσα δημοτική της διοίκηση πέρα από τα προαναφερθέντα ζητήματα ατύχησε, μάλλον δυστύχησε, στο πρόσωπο του δημάρχου της Κώστα Μπακογιάννη που απέδειξε την πλήρη ανικανότητά του, αλλά που έπρεπε να γίνει δήμαρχος της πρωτεύουσας, αφού αυτό επέβαλε η παράδοση της οικογενειακής δυναστείας και η αποδοχή από το λαό ενός παράδοξου εκλογικού συστήματος που ο Γιώργος Κοντογιώργης σωστά το ονομάζει "εκλόγιμη μοναρχία".

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο Γιάννης Τσιώμης στο πρόλογο του βιβλίου του, "Η Αθήνα ξένη στον εαυτό της", αποτυπώνει παραστατικά τις αιτίες της κρίσης της Αθήνας, ως μητροπολιτικής πρωτεύουσας καθώς επισημαίνει:

"...Όσο για την έννοια της πρωτεύουσας, φαίνεται και αυτή να παρακμάζει, αφού χωρίς εθνικό κράτος η πρωτεύουσα χάνει το νόημά της....

Ο συγγραφέας αναρωτιέται στη συνέχεια:
Το έθνος-κράτος είναι άραγε υπό εξαφάνιση, μία έννοια απογυμνωμένη από κάθε περιεχόμενο πέρα από το καθαρά συμβολικό, στον κόσμο των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών και των παγκοσμιοποιημένων οικονομιών;

....Όσο για την πόλη, είναι ξεπερασμένη ακόμη και ως έννοια, όπως υποστηρίζουν οι κοινωνιολόγοι, γεωγράφοι, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, τονίζοντας ότι, στον καιρό της παγκοσμιοποιημένης μητροπολιτικής συγκέντρωσης, της εξάπλωσης και της διάχυσης των ανθρώπινων οικισμών, ο όρος πόλη είναι παρωχημένος.

...Η συμπαγής, παγιωμένη πόλη - ας την αποκαλέσουμε "ιστορική", όχι λόγω αρχαιότητας, αλλά επειδή διαθέτει ευδιάκριτα όρια και αναγνωρισμένη "πολιτισμική κληρονομιά" - δεν μοιάζει τάχα με απολίθωμα, αμφιταλαντευόμενη επιπλέον ανάμεσα στο "παγκόσμιο" και το "τοπικό";..."

Στην Αθήνα διεπράχθη ΥΒΡΙΣ καθώς ο μεταπρατισμός, ο εκσυγχρονισμός, ο εκδυτικισμός σάρωσαν κάθε αυτόχθονο πολιτισμό.
92 βυζαντινές και μεταβυζαντινές Εκκλησιές γκρεμίστηκαν και ο νεοκλασικισμός με βαυαρική εντολή επεβλήθη απ' άκρο σε άκρο στη νεοσύστατη πρωτεύουσα.
Κι αν μόνο απέμεινε το αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης, τα αθηναϊκά σπίτια, ταπεινά ή αρχοντικά, αφανίστηκαν μαζί με των Ελλήνων τις κοινότητες διασπώντας τη "συνέχεια" του ελληνικού τρόπου όπως είχε επιζήσει ανανεούμενος συνεχώς από τα αρχαία, τα βυζαντινά και τα οθωμανικά χρόνια έως την νεωτερικότητα.
Έτσι διερράγη το αποτύπωμα της συνέχειας του ελληνισμού στο χώρο και το συλλογικό βίο.

Στη θέση των δημογερόντων της κοινότητας, αρχικά διορισμένοι από τους Βαυβαρούς οι δήμαρχοι και εκπρόσωποι των κομμάτων στη συνέχεια.

Καταργήσαμε τον δικό μας δημοκρατικό δρόμο.
Το περιγράφει ο Γ. Κοντογιώργης:

«Ο χορός των αραπάδων» του Δ. Καμπούρογλου Η «πολυπολιτισμική / πολυθρησκευτική» δέηση για βροχή στην παλιά Αθήνα

Κώστας Θεριανός

Όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει ελάχιστα την ιστορία των Αθηνών και των Αθηναίων, θα διαπιστώσει ότι η «εθνικά και θρησκευτικά ομοιογενής» Αθήνα του παρελθόντος, που τα τελευταία χρόνια «αλλοιώθηκε» είναι ένας μύθος που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο «αναδρομάρης» των Αθηνών Δ. Καμπούρογλου μας παραδίδει μια μαρτυρία της πολυθρησκευτικής / πολυπολιτισμικής δέησης για βροχή στην παλιά Αθήνα.

Στην Αθήνα, την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας, κατοικούσαν στην περιοχή που σήμερα είναι τα Αναφιώτικα (δεν είχαν ακόμη κτισθεί) Αιθίοπες που τους χρησιμοποιούσαν ως υπηρέτες οι πλούσιοι Οθωμανοί. Οι παλιοί Αθηναίοι τους αποκαλούσαν «Αραπάδες». Για αυτό και το όνομα της περιοχής πριν κτισθούν εκεί τα Αναφιώτικα ήταν «Μαύρες Πέτρες».

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο γνωστός συγγραφέας παραμυθιών, περιγράφει τη γειτονιά των Αφρικανών κατοίκων της παλιάς Αθήνας στο Οδοιπορικό του στην Ελλάδα.

 
Στην περιοχή του Ναού του Ολυμπίου Διός οι Αφρικανοί κάτοικοι της Αθήνας, μαζί με μουσουλμάνους αλλά και με χριστιανούς έκαναν μαζί δεήσεις, ο καθένας στη θρησκεία του, προκειμένου να βρέξει στην Αθήνα σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας.
Μια τέτοια πολυθρησκευτική δέηση έχει καταγράψει ο Καμπούρογλου στο απόσπασμα που ακολουθεί:

Το προσκύνημα των αραπάδων

Οι υπηρετούντες ως σκλάβοι τους Τούρκους Αραπάδες, εις το Ολύμπιον είχον το υπαίθριον προσκύνημα των, συγκεντρούντο δε δια να δεηθώσι, παρά τους τρεις απομεμονωμένους κίονας.
Η προσευχή των ήτο ένας συνεχής αλαλαγμός.

Εις δεδόμενον από τον πρεσβύτερον των σύνθημα , ευθύς όλοι ανέτεινον τας χείρας προς τον ουρανόν, έχοντες δε εστραμμένην την κεφαλήν και προσηλωμένα τα βλέμματα των προς άνω, εδέοντο με αγρίας κραυγάς επικαλούμενοι την κωφεύουσαν Αντίληψιν. Ενίοτε μάλιστα εκτυπούσαν και τα στήθη των.

Αλοίμονον! Κανείς δεν τους ήκουε!...

Ο γιορτινός διάκοσμος της Αθήνας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11-12-2022  

"... Ο γιορτινός διάκοσμος της Αθήνας για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, είναι ίσως το κορύφωμα της ασέλγειας και του βανδαλισμού, ύβρις στην κυριολεξία, για μια πόλη που εξακολουθεί να διασώζει κορυφώματα του ανθρώπινου πολιτισμού – της πάλης του ανθρώπου για να «πει» την άρρητη ψηλάφηση της αθανασίας. Τέτοιο νεοπλουτίστικο «κιτσαριό» σε μια πόλη που σώζει ακόμα σύμβολό της τον Παρθενώνα και την Καπνικαρέα, δεν καταθλίβει μόνο τον καλλιεργημένο «αρχαιόφιλο», προσβάλλει την ευαισθησία ακόμα και των τραγικών θυμάτων της καταναλωτικής υστερίας που δυναστεύει, απαίσιος λοιμός, τους άλλοτε «άρχοντες» – στυλοβάτες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Γιορτή για κάφρους τα Χριστούγεννα της Αθήνας. Αισθητική πρωτόγονων και αδαών, αδίστακτων υβριστών του κάλλους και της αλήθειας, που λάμπει όταν φωτίζει το άρρητο. Αν ξαναϋπάρξει «πολιτισμός» πάνω στον πλανήτη, φωτισμός του αινίγματος της λογικής ύπαρξης και των στόχων της, ίσως κατανοηθεί και ο άμετρος σήμερα πόνος για τη βεβήλωση του ελληνικού ονόματος...."