Σήμερα που ''εορτάζει'' η πόλη των Αθηνών...

Σήμερα που ''εορτάζει'' η πόλη των Αθηνών...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Η ''σουφραζέτα'' Καλλιρρόη Παρρέν(ιδρυτήs του Λυκείου Ελληνίδων),  σε πόνημά της για τις χειραφετημένες σύγχρονες Ελληνίδες -112χρόνια πριν-επέλεξε (ωs πρώτη)να αναφερθεί σε μία σπουδαία γυναίκα του 16ου αιώνα.                                                                                                                     Στη Ρη(ε)γούλα (Παρασκευούλα) Μπενιζέλου (από πατέρα αριστοκράτη των Αθηνών) και Παλαιολόγου (από μητέρα ). 

Γεννημένη το 1522 στην Αθήνα, στην γειτονιά της Μητρόπολης (το αρχοντικό της οικογένειας που σώζεται  σήμερα -και πλέον αναστυλωμένο-  βρίσκεται  στην Πλάκα, Ανδριανού 96 και αποτελεί την αρχαιότερη σωζόμενη οικία της πόλης των Αθηνών, 1750 ) .       

                                 

Η  μονάκριβη κόρη έτυχε καλήs μόρφωσηs και ''ατυχούs'' γάμου.

Την εποχή του Σουλειμάν Ά ,οι παντρεμένεs είχαν μεγάλεs  πιθανότητεs να μην καταλήξουν ωs ''οδαλίσκεs'' για Τούρκουs και ωs λύση προκρίθηκε στα δεκατέσσερα τηs να γίνει σύζυγοs του  δεσποτικού προύχοντα τηs πόληs Ανδρεα Χειλά.

Μετά απο 3 χρόνια μένει χήρα και στην συνέχεια χάνει και τουs γονείs της και το μόνο που τηs απομένει είναι μία τεράστια περιουσία.                         

Στα 1550 όλη η περιοχή από το ανακαινισμένο σήμερα αρχοντικό των Μπενιζέλων ως την Αρχιεπισκοπή μεταβάλλεται σε  πνευματικό κέντρο.

Μοναστήρι με Καθολικό ανακαινισμένο τον παλαιό ναό του Αγίου Ανδρέα, με πολλά λευκά κτίσματα και κελλιά, μεγάλη τράπεζα αλλά και νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο,ξενώνα και  υφαντήριο.         

Το κελί που έμεινε για 10 χρόνια ο Παπαδιαμάντης

Βρίσκεται στου Ψυρρή και είναι επισκέψιμο!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Η εκπομπή «ΤΑLK OF THE TOWN» με τον Βαγγέλη Καράλη, βρέθηκε στο κελί όπου έμενε δέκα χρόνια ο «άγιος των γραμμάτων» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Στην καρδιά της Αθήνας, στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή, οι Αθηναίοι και κόσμος από ολόκληρη την Ελλάδα έχει την ευκαιρία να δει το κελί όπου έμενε για 10 χρόνια ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στο καμαράκι όπου ο σπουδαίος Σκιαθίτης λογοτέχνης έγραψε στο ημίφως το μεγαλύτερο μέρος της «Φόνισσας».

Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού στο Μοναστηράκι

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Όχι πείτε μου... τι πιθανότητες έχετε να δείτε συνάμα τον Παπαδιαμάντη να ψέλνει στον Άγιο Ελισσαίο, τον Έλγιν να φιλοξενείται στο διόροφο αρχοντικό της παλαιάς αθηναϊκής οικογένειας του Νικολάου Χωματιανου Λογοθετη (πρόξενος της Αγγλίας, φιλάργυρος  και ξενοδουλος) εκεί  που "πακετάρισε " μέρος των κλοπιμαίων του, τη γειτονιά του Γάλλου προξένου Φωβελ (αρχιερέας αρπαγής αρχαίων θησαυρών και συνεργάτης του Έλγιν στις μετόπες), μέρος του υστερορωμαϊκού τείχους των Αθηνών, ερείπια του παλαιοχριστιανικού ναού του Αγίου Θωμά των Παλαιολόγων, πρόσφυγες Μικρασιάτες  με τα τσουμπλεκια τους να παλεύουν να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή, αρχαιολόγους της Αμερικανικής σχολής να σκάβουν  και να γκρεμίζουν (το Βρυσάκι).

Η γειτονιά  που σας λέω,  φιλοξένησε τις  μεγαλύτερες προσωπικότητες του πνεύματος και της πολιτικής του 19ου αιώνα στην οικία του Νικολάου Δραγούμη ( παππού του πολιτευτή και συγγραφέα Ίωνα Δραγούμη). 

Στον Άγιο Ελισσαίο του 17ου αιώνα, κτητορική εκκλησία της οικογένειας Λογοθέτη,  έψελναν και τελούσαν αγρυπνίες ο Αλ. Παπαδιαμάντης και ο ξάδελφός του, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Αλέξανδρος Μωραϊτίδης,εκεί πήγαιναν οι λογοτέχνες Γεράσιμος Βώκος, Παύλος Νιρβάνας, Ζαχαρίας Παπαντωνίου (το 1884, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος  στον Άγιο Ελισσαίο ως ιερέας του ναού, ο Ναξώτης Νικόλας Πλανάς, ένας σπουδαίος άνθρωπος -το 1992 αγιοποιήθηκε από την εκκλησία για την προσφορά του και τη φιλανθρωπία του-.)

Αυτή η γειτονιά λοιπόν με τα 18 κτήρια (που είχαν απαλλοτριωθεί από την Αμερικανική αρχαιολογικη εταιρεία ) και ήλθε το υπουργείο πολιτισμού (τα καλά τα λέμε Λίνα μου) και τα επανασυστησε ολικά, βρίσκεται δίπλα στη 

πλατεία Μοναστηρακίου, βλέποντας καταφατσα το Τζαμί του βοεβόδα Τσισδαράκη, τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού αλλά και τον Πύργο των Ανέμων και τα Αναφιώτικα ...τι γειτονιά...

Και σήμερα  ως Μουσείο νεώτερου ελληνικού πολιτισμού (υπήρχε από το 1918 ως «Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων»), μας προσφέρει μια ωδή στη καθημερινότητα των προγόνων μας.

Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - ΙΣΤΟΡΚΗ ΑΘΗΝΑ

Η Αθήνα είναι πόλη με πολύ «βαριά» ιστορία, η οποία όμως δεν περιορίζεται στην αρχαιότητα.

 Προχωράμε κάθε μέρα σε δρόμους της πρωτεύουσας, μικρούς, μεγάλους, πολυσύχναστους ή πιο ερημικούς, όπου έχουν εκτυλιχθεί σημαντικά γεγονότα της σύγχονης ιστορίας μας. Κάποια απ΄ αυτά τα γνωρίζουμε, για κάποια «κάτι έχουμε ακούσει». Το βέβαιο είναι ότι μπορούμε να τα μάθουμε και κυρίως να τα κατανοήσουμε, κάνοντας έναν από τους 8 διαφορετικούς ιστορικούς περιπάτους, που διοργανώνει κάθε Κυριακή ο ιστορικός και συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης!.

Το militaire channel βγήκε από το στούντιο και ακολούθησε έναν απ΄ αυτούς τους ιστορικούς περιπάτους. Δεκέμβριος του 1944 και μεταφερόμαστε στις σκληρές συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τους Βρετανούς, στα Εξάρχεια.

Η αρχαία τραγωδία είναι κατεξοχήν ανακάλυψη της Αθήνας. Κώστας Γεωργουσόπουλος.

«Η αρχαία τραγωδία είναι κατεξοχήν ανακάλυψη της Αθήνας ».

 Ομιλητής: ο αείμνηστος Κώστας Γεωργουσόπουλος, θεωρητικός και κριτικός θεάτρου, Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας.

 Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των Διεπιστημονικών Σεμιναρίων Φιλοσοφίας του ακαδημαϊκού έτους 2019-2020. 

Έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. 

Οργάνωση: ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. Με την υποστήριξη του Σωματείου "ΔΙΟΝΥΣΟΣ" και του Δήμου Αθηναίων. Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ ήταν παρούσες ως χορηγός επικοινωνίας και οπτικοακουστικής τεκμηρίωσης.

 -------------------------- 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 

Η αρχαία τραγωδία, μια καινούργια τέχνη για την ιστορία του πολιτισμού, είναι κατεξοχήν και ιδιαιτέρως ανακάλυψη της Αθήνας και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Δεν υπάρχει αρχαίο δράμα στη Θήβα, δεν υπάρχει αρχαίο δράμα στα Μέγαρα. Η εμφάνισή της είναι παράλληλη και συμπορεύεται με την ανάπτυξη της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία αντλεί από το τραγικό είδος και το τραγικό είδος αντλεί από τις φιλοσοφικές ιδέες. Η τραγωδία δεν είναι η συστηματική αντιμετώπιση της φιλοσοφίας. Ωστόσο δεν είναι τυχαίο που και οι τρεις μεγάλοι τραγικοί ποιητές «κολυμπάνε μέσα σ’ αυτήν την κολυμπήθρα…»

 --------------------------- 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ομιλητή 

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος 

Ήταν συγγραφέας και κριτικός θεάτρου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας) και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δασκάλους του τους Δημήτρη Ροντήρη και Γιάννη Σιδέρη. Εργάστηκε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση.

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Σύμφωνα με την παράδοση, η θεά Αθηνά είχε πάει στην Παλλήνη για να φέρει έναν βράχο και να τον τοποθετήσει ως φρούριο μπροστά από την Ακρόπολη. Τη στιγμή που μετέφερε τον τεράστιο βράχο, πληροφορήθηκε τη γέννηση του Ερεχθίωνα από την κόρη του Κέκροπα. Ταράχτηκε τόσο πολύ από το δυσάρεστο νέο ώστε άφησε να της πέσει ο βράχος στο μέρος ακριβώς που σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού.

Λόγω του απόκρημνου του σχήματος, δεν έφερε ποτέ ιδιαίτερα ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι αρχαιότητες επάνω στον Λυκαβηττό περιορίζονται σε κάποια λατομεία και σε μία μεγάλη δεξαμενή στην περιοχή Κολωνακίου (συνοικία Δεξαμενή), η εξωτερική είσοδος της οποίας σωζόταν έως τον 18ο αιώνα. Η δεξαμενή αυτή ήταν του Αδριάνειου υδραγωγείου που κατασκευάστηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.

Κατά το Μεσαίωνα χτίστηκε στην κορυφή του ναΐσκος του Προφήτη Ηλία. Το σημερινό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, χτίστηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους.

Στα νεότερα χρόνια σε σημείο της κορυφής του έχει κατασκευαστεί υπαίθριο θέατρο. Στη δυτική πλευρά του Λυκαβηττού, βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που χτίστηκε τον 15ο με 16ο αιώνα μ.Χ. Επίσης είχαν κατασκευαστεί υπόγειες εγκαταστάσεις που στέγασαν το αρχηγείο της αντιαεροπορικής άμυνας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (28 Οκτωβρίου 1940 – 23 Απριλίου 1941)

ΠΗΓΗ:https://www.catisart.gr/istoria-lofoy-lykavittoy-lofoy-tis-athinas/#google_vignette
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αθήνα μου περιφρονημένη, ήσουν η πιο όμορφη, ασκήμηνες και ταπεινώθηκες και είσαι γεμάτη Αγίους παλιούς και σύγχρονους!

Ευχαριστία στην Αγιασμένη μου Αθήνα

Γράφει ο Ανδρέας Χριστοφόρου – συνεργάτης του Ι. Ν. Αγ. Θεράποντος

Αγαπημένη μου Αθήνα

Ευχαριστούμε που μας φιλοξενείς τόσα χρόνια και μας κάνεις μετόχους της Ζωής των Αγίων σου!Αθήνα του Αγίου Νεκταρίου!

Eκεί στο Αρεταίειο είναι ακόμα το κρεββάτι που άφησε η Αγιασμένη ψυχή του Αγίου Νεκταρίου το πονεμένο σώμα για να ανέβει στον Βασιλέα των Ουρανών! 

Εκεί κάπου στο Κουκάκι ήταν το φτωχικό σπίτι που έμενε κυνηγημένος από τους συκοφάντες, μη έχοντας να πληρώσει το νοίκι.

Εκεί τον είδε η αγανακτισμένη απλήρωτη σπιτονοικοκυρά όταν άνοιξε απότομα το δωμάτιό του, και έκπληκτη τον είδε αρπαγμένο στην προσευχή διάπυρο, με σηκωμένα τα χέρια στον Θεό!

Εκεί στη λεωφόρο Βουλιαγμένης ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς λειτούργαγε και μοίραζε « Ζωήν Αιώνιον»!

Εκεί στο «Λοιμωδών Νόσων» στο Αιγάλεω, δίπλα στην Ιερά Οδό ένας Λεπρός, ο Όσιος Νικηφόρος άφηνε με το Μαρτύριο της Λέπρας, «οσμήν ευωδίας Πνευματικής» και διάδοχο Μέγα τον π. Ευμένιο Σαριδάκη με τις ατέλειωτες ακολουθίες και την ατέρμονη Μετάνοια.

Εκεί στον τόπο της αποφυγής μια μυστική ομάδα ανωνύμων λεπρών σε αγίαζε καθημερινά Αθήνα μου!

Ενώ έφευγε ο γέρων Ευμένιος από το Λοιμωδών Νόσων για τον Ευαγγελισμό για την τελευταία νοσηλεία του, στο δρόμο ευλογούσε την Αθήνα κι έλεγε: «Ωραία που είναι η Αθήνα! Ευλογημένη Αθήνα!» Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολη, την Βουλή, όλη τη πόλη!

Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

🇬🇷 Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

Το πετρόχτιστο εκκλησάκι στη Μητροπόλεως που είναι στριμωγμένο ανάμεσα σε κολώνες, κάποτε μύριζε μπαρούτι και στην υπόγεια κρύπτη του δούλευε ο άνθρωπος-κλειδί για τη στήριξη του Αγώνα στην Αττική.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΑΔΗΣ 14 ΙΟΥΝ 2023

Μερικά σαββατοκύριακα, θα τύχει η πόρτα του να είναι ανοιχτή, αλλά και πάλι χιλιάδες κόσμου μάλλον θα προσπεράσουν χωρίς να δείξουν ίχνος ενδιαφέροντος: το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από τον μεγαλοπρεπή ναό της Μητροπόλεως και έτσι που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στις κολώνες στήριξης του διπλανού ξενοδοχείου, σαν να το έχει καταβροχθίσει η ασυνείδητη οικοδόμηση, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την ιστορικότητα του μνημείου, ούτε τους μύθους που έχει γεννήσει στο πέρασμα των αιώνων για τις υπόγειες στοές που κρύβονται κάτω από το υπέδαφος του ναού.

Στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης, στη συνοικία Ροδακιό, όπως λέγανε κάποτε, ο ναΐσκος της Αγίας Δύναμης, προστάτιδας των «επίτοκων γυναικών», διαδόθηκε από στόμα σε στόμα στα 90s-00s, όταν «αποκαλυπτικά» και κατά βάση ατεκμηρίωτα βιβλία συμπεριέλαβαν το εκκλησάκι στα σημεία ενδιαφέροντος της υπόγειας Αθήνας, λέγοντας ότι υπόγειοι δρόμοι το συνδέουν με την Πεντέλη και την Καισαριανή.

Τίποτα απ’ αυτά δεν επιβεβαιώθηκε από τους σπηλαιολόγους που κατέβηκαν μεταγενέστερα στην κρύπτη της εκκλησίας για καταγραφή, αλλά –όπως ισχύει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο που αφορά την υπόγεια Αθήνα– ο μύθος περιλαμβάνει και ένα μερίδιο αλήθειας: πράγματι, υπάρχει μεγάλος υπόγειος χώρος κάτω απ’ την Αγία Δύναμη, σε βάθος 15 μέτρων, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο της Τουρκοκρατίας, φτιάχνοντας πολεμοφόδια κρυφά για το μέτωπο της Επανάστασης. Και σύνδεση με την Πεντέλη υπάρχει, αλλά όχι γεωγραφική.

Η αλήθεια για το υπόγειο της Αγίας Δύναμης

Κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού, υπάρχει μια σκάλα που κατεβαίνει στα έγκατα του κτιρίου. Όπως αναφέρει το σχετικό λήμμα του αθηναϊκού οδηγού των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, το κτίριο επικοινωνούσε υπόγεια με την παρακείμενη οικία του Ιησουίτη μοναχού Φραγκίσκου και για χρόνια ήταν γνωστό ότι στο υπόγειο αυτό παράγονταν φυσίγγια.

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

 μια από τις παλιότερες ταβέρνες της Αθήνας... ΕΚΕΙ ο  Κώστας Βάρναλης έγραψε το  ποίημά του "Οι Μοιραίοι" που σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το εμπνεύστηκε καθισμένος στα τραπέζια του.. 

Το νεοκλασικό στη γωνία Σωκράτους και Θεάτρου πουλήθηκε και ο ιδιοκτήτης της εμβληματικής υπόγειας ταβέρνας έχει κληθεί να αποχωρήσει μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια.Το Δίπορτο, η εμβληματική υπόγεια ταβέρνα της Αθήνας με ιστορία που ξεκινάει κοντά στο 1900, δυστυχώς φαίνεται να οδεύει προς κλείσιμο.

 Σύμφωνα με πληροφορίες που μας επιβεβαίωσαν ο ιδιοκτήτης κύριος Δημήτρης Κολιολιός και ο συνεργάτης του Ανέστης, το νεοκλασικό κτίριο στη γωνία των οδών Σωκράτους και Θεάτρου, όπου στεγάζεται το θρυλικό Δίπορτο, έχει πουληθεί σε ξένους επενδυτές, εκπρόσωποι των οποίων τους ενημέρωσαν πρόσφατα δίνοντάς τους περιθώριο ένα με δύο χρόνια για να αποχωρήσουν, βάζοντας απότομα τέλος σε ένα σημείο αναφοράς της πόλης.

Από τις δύο εισόδους του, μία από τη Σωκράτους και μία από τη Θεάτρου, έχει πάρει το όνομά του το υπόγειο καπηλειό που διατηρεί ακόμα την παλιά του όψη, με τους μαρμάρινους πάγκους και τα αιωνόβια κρασοβάρελα. Ο κύριος Δημήτρης Κολιολιός, παραγιός του πρώην ιδιοκτήτη, κρατάει το Δίπορτο εδώ και δεκαετίες, σερβίροντας καθημερινά 4-5 απλά και ουσιαστικά φαγητά, ντυμένος πάντα με τη χαρακτηριστική του λευκή πουκαμίσα εργασίας.

«Σε κάθε περίπτωση, σε μια κοινωνία όπου τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς καταιγιστικούς, πόσο ανακουφιστικό είναι να έχεις κάποιες σταθερές και να γνωρίζεις ότι κατεβαίνοντας, για παράδειγμα, τα 15 σκαλάκια του Δίπορτου θα απολαμβάνεις την αξεπέραστη φασολάδα και τις πατάτες γιαχνί του κυρ Μήτσου» έγραφε σε άρθρο του για το αφιέρωμα του Γαστρονόμου στις αθηναϊκές ταβέρνες ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Γιώργος Πίττας.

«Η αξία του ταβερνείου αυτού δεν βρίσκεται στην ποικιλία του μενού, στις μαγειρικές καπατσοσύνες ή τη χύμα, χειροποίητη ρετσίνα. Είναι βαριά ιστορική και λαϊκά πολιτισμική, ακαταμάχητα νοσταλγική, μα και συνάμα διδακτική. Σε τούτο εδώ το καπηλειό ο μπαρμπά Μήτσος με τη λευκή παστρικιά στολή, ένας λειτουργός που μιλάει με τις πράξεις του, μάς ταΐζει το βίωμά του, να χορτάσει η ψυχή μας, να πάμε στην ευχή του Θεού» έγραφε στο ίδιο τεύχος η δημοσιογράφος του Γαστρονόμου Νικολέτα Μακρυωνίτου.

#Από gastronomos

https://www.facebook.com/share/p/DVRhHQsF1Gcsz48g/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Φαντασία στην πεζοπορία

 Ποντίκι 25.1.24

Γιάννης Σχίζας 

       Στη Σουηδία, στο σταθμό Οντενπλαν της Στοκχόλμης κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα  να τοποθετήσουν  πάνω στα σκαλοπάτια μιας σκάλας του μετρό για πεζούς    τα πλήκτρα ενός μουσικού οργάνου.  Στη συνέχεια,  αφού προνόησαν για τη τοποθέτηση   ενός ελαστικού υποστρώματος ,  παρακολούθησαν τις αντιδράσεις  των ανθρώπων με ένα βίντεο. Κάθε βήμα των πεζών παρήγαγε και μια νότα !  Το αποτέλεσμα έδειξε  ευχάριστη  έκπληξη , χαρά, παιχνίδισμα  μικρών και μεγάλων .

          Στην επιστημονική οικολογία  υπάρχουν οργανισμοί – δείκτες, που  επιτρέπουν την εύκολη ανάγνωση των συνθηκών ενός οικοσυστήματος.  Το 95-96, μετά το ξεκίνημα του  βιολογικού καθαρισμού  της Ψυττάλειας, η επιστροφή των  αχινών στον Σαρωνικό είχε  χαιρετηθεί σαν δείκτης  ανάκαμψης του θαλάσσιου περιβάλλοντος.  Οι πεζοί είναι επίσης  δείκτες  του βαθμού υγείας ή ασθένειας ενός αστικού οικοσυστήματος. Η παρουσία ή απουσία τους μιλάει  για την κατάσταση στην πόλη..

          «Η πόλη είναι ψυχότοπος» - έγραψε ο  ψυχαναλυτής Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ  στη πολεοδομική (!) ανάλυσή του, που στα ελληνικά  εκδόθηκε από τον «Ηριδανό» και  «άκουγε» στον υπέροχο τίτλο:  «Το άξενο των πόλεων πρωτουργό στην ψυχική αποργάνωση του πολίτη».. Η πόλη που είναι εχθρική  για τους πεζούς,  απεργάζεται ανθρώπους διαταραγμένους,  επιθετικούς, αντιαισθητικούς, απολίτιστους. 

           Αυθαίρετα δένδρα

       Στην Αθήνα δεν είναι μόνο μικρή  η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρόμων και πεζοδρομίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα». Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι συνυπάρχουν με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μοτοσυκλετιστές, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις κάθε κατηγορίας. Από όλες αυτές, η «σπαστικότερη»  όλων σε περιοχές εκτός κέντρου,   είναι η κατάληψη  του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων. Στου Παπάγου, στη Σαρωνίδα, στο Χολαργό, οι παρόδιοι ιδιοκτήτες  επεκτείνουν ουσιαστικά τον ιδιωτικό τους κήπο φυτεύοντας  το πεζοδρόμιο και υποχρεώνοντας τους πεζούς να πορεύονται  «σε φάλαγγα κατ’ άνδρα», σαν σε μονοπάτι. Πριν από καιρό  εντυπωσιάστηκα από την ευθυκρισία με την οποία αντιμετώπισε το θέμα    των «αυθαίρετων» δέντρων και θάμνων στα πεζοδρόμια  μια ομάδα μαθητών από τις Σέρρες. Τα παιδιά είχαν πραγματικά μιαλό – εγώ θα ευχόμουν να είχαν και κανένα αλυσσοπρίονο στα χέρια τους....     

Στον Άγιο Παύλο..εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο κέντρο της Αθήνας!!!

του Δημήτρη Γιαννάτου (Ναπ. Γ)

Όταν ο καταστατικό Γκύ Ντεμπόρ συναντά τα παιδιά της συνοικίας…

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

ΑΘΗΝΑ, ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΠΟΛΗ

Γιώργος Τασιόπουλος

Μπορεί η πόλη στην εποχή μας να καταστρέφεται πότε με ευθύνη του κράτους και πότε για τις ανάγκες της "αγοράς" καθώς οι πολίτες της παραμερίζονται για χάρη της  κατανάλωσης, ξεχνώντας ότι ο λόγος ύπαρξης της πολιτικής και της οικονομίας είναι οι κοινωνίες.

Ας είναι η σημερινή μας ψήφος απαρχή της επίλυσης του προβλήματος: πώς θα εξαναγκάσουμε την πολιτική να βάλει ως σκοπό του πολιτεύεσθαι όχι μόνο το συμφέρον των αγορών, αλλά και το συμφέρον των κοινωνιών.

Η Αθήνα στην παρελθούσα δημοτική της διοίκηση πέρα από τα προαναφερθέντα ζητήματα ατύχησε, μάλλον δυστύχησε, στο πρόσωπο του δημάρχου της Κώστα Μπακογιάννη που απέδειξε την πλήρη ανικανότητά του, αλλά που έπρεπε να γίνει δήμαρχος της πρωτεύουσας, αφού αυτό επέβαλε η παράδοση της οικογενειακής δυναστείας και η αποδοχή από το λαό ενός παράδοξου εκλογικού συστήματος που ο Γιώργος Κοντογιώργης σωστά το ονομάζει "εκλόγιμη μοναρχία".

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο Γιάννης Τσιώμης στο πρόλογο του βιβλίου του, "Η Αθήνα ξένη στον εαυτό της", αποτυπώνει παραστατικά τις αιτίες της κρίσης της Αθήνας, ως μητροπολιτικής πρωτεύουσας καθώς επισημαίνει:

"...Όσο για την έννοια της πρωτεύουσας, φαίνεται και αυτή να παρακμάζει, αφού χωρίς εθνικό κράτος η πρωτεύουσα χάνει το νόημά της....

Ο συγγραφέας αναρωτιέται στη συνέχεια:
Το έθνος-κράτος είναι άραγε υπό εξαφάνιση, μία έννοια απογυμνωμένη από κάθε περιεχόμενο πέρα από το καθαρά συμβολικό, στον κόσμο των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών και των παγκοσμιοποιημένων οικονομιών;

....Όσο για την πόλη, είναι ξεπερασμένη ακόμη και ως έννοια, όπως υποστηρίζουν οι κοινωνιολόγοι, γεωγράφοι, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, τονίζοντας ότι, στον καιρό της παγκοσμιοποιημένης μητροπολιτικής συγκέντρωσης, της εξάπλωσης και της διάχυσης των ανθρώπινων οικισμών, ο όρος πόλη είναι παρωχημένος.

...Η συμπαγής, παγιωμένη πόλη - ας την αποκαλέσουμε "ιστορική", όχι λόγω αρχαιότητας, αλλά επειδή διαθέτει ευδιάκριτα όρια και αναγνωρισμένη "πολιτισμική κληρονομιά" - δεν μοιάζει τάχα με απολίθωμα, αμφιταλαντευόμενη επιπλέον ανάμεσα στο "παγκόσμιο" και το "τοπικό";..."

Στην Αθήνα διεπράχθη ΥΒΡΙΣ καθώς ο μεταπρατισμός, ο εκσυγχρονισμός, ο εκδυτικισμός σάρωσαν κάθε αυτόχθονο πολιτισμό.
92 βυζαντινές και μεταβυζαντινές Εκκλησιές γκρεμίστηκαν και ο νεοκλασικισμός με βαυαρική εντολή επεβλήθη απ' άκρο σε άκρο στη νεοσύστατη πρωτεύουσα.
Κι αν μόνο απέμεινε το αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης, τα αθηναϊκά σπίτια, ταπεινά ή αρχοντικά, αφανίστηκαν μαζί με των Ελλήνων τις κοινότητες διασπώντας τη "συνέχεια" του ελληνικού τρόπου όπως είχε επιζήσει ανανεούμενος συνεχώς από τα αρχαία, τα βυζαντινά και τα οθωμανικά χρόνια έως την νεωτερικότητα.
Έτσι διερράγη το αποτύπωμα της συνέχειας του ελληνισμού στο χώρο και το συλλογικό βίο.

Στη θέση των δημογερόντων της κοινότητας, αρχικά διορισμένοι από τους Βαυβαρούς οι δήμαρχοι και εκπρόσωποι των κομμάτων στη συνέχεια.

Καταργήσαμε τον δικό μας δημοκρατικό δρόμο.
Το περιγράφει ο Γ. Κοντογιώργης:

«Ο χορός των αραπάδων» του Δ. Καμπούρογλου Η «πολυπολιτισμική / πολυθρησκευτική» δέηση για βροχή στην παλιά Αθήνα

Κώστας Θεριανός

Όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει ελάχιστα την ιστορία των Αθηνών και των Αθηναίων, θα διαπιστώσει ότι η «εθνικά και θρησκευτικά ομοιογενής» Αθήνα του παρελθόντος, που τα τελευταία χρόνια «αλλοιώθηκε» είναι ένας μύθος που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο «αναδρομάρης» των Αθηνών Δ. Καμπούρογλου μας παραδίδει μια μαρτυρία της πολυθρησκευτικής / πολυπολιτισμικής δέησης για βροχή στην παλιά Αθήνα.

Στην Αθήνα, την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας, κατοικούσαν στην περιοχή που σήμερα είναι τα Αναφιώτικα (δεν είχαν ακόμη κτισθεί) Αιθίοπες που τους χρησιμοποιούσαν ως υπηρέτες οι πλούσιοι Οθωμανοί. Οι παλιοί Αθηναίοι τους αποκαλούσαν «Αραπάδες». Για αυτό και το όνομα της περιοχής πριν κτισθούν εκεί τα Αναφιώτικα ήταν «Μαύρες Πέτρες».

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο γνωστός συγγραφέας παραμυθιών, περιγράφει τη γειτονιά των Αφρικανών κατοίκων της παλιάς Αθήνας στο Οδοιπορικό του στην Ελλάδα.

 
Στην περιοχή του Ναού του Ολυμπίου Διός οι Αφρικανοί κάτοικοι της Αθήνας, μαζί με μουσουλμάνους αλλά και με χριστιανούς έκαναν μαζί δεήσεις, ο καθένας στη θρησκεία του, προκειμένου να βρέξει στην Αθήνα σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας.
Μια τέτοια πολυθρησκευτική δέηση έχει καταγράψει ο Καμπούρογλου στο απόσπασμα που ακολουθεί:

Το προσκύνημα των αραπάδων

Οι υπηρετούντες ως σκλάβοι τους Τούρκους Αραπάδες, εις το Ολύμπιον είχον το υπαίθριον προσκύνημα των, συγκεντρούντο δε δια να δεηθώσι, παρά τους τρεις απομεμονωμένους κίονας.
Η προσευχή των ήτο ένας συνεχής αλαλαγμός.

Εις δεδόμενον από τον πρεσβύτερον των σύνθημα , ευθύς όλοι ανέτεινον τας χείρας προς τον ουρανόν, έχοντες δε εστραμμένην την κεφαλήν και προσηλωμένα τα βλέμματα των προς άνω, εδέοντο με αγρίας κραυγάς επικαλούμενοι την κωφεύουσαν Αντίληψιν. Ενίοτε μάλιστα εκτυπούσαν και τα στήθη των.

Αλοίμονον! Κανείς δεν τους ήκουε!...

Ο γιορτινός διάκοσμος της Αθήνας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11-12-2022  

"... Ο γιορτινός διάκοσμος της Αθήνας για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, είναι ίσως το κορύφωμα της ασέλγειας και του βανδαλισμού, ύβρις στην κυριολεξία, για μια πόλη που εξακολουθεί να διασώζει κορυφώματα του ανθρώπινου πολιτισμού – της πάλης του ανθρώπου για να «πει» την άρρητη ψηλάφηση της αθανασίας. Τέτοιο νεοπλουτίστικο «κιτσαριό» σε μια πόλη που σώζει ακόμα σύμβολό της τον Παρθενώνα και την Καπνικαρέα, δεν καταθλίβει μόνο τον καλλιεργημένο «αρχαιόφιλο», προσβάλλει την ευαισθησία ακόμα και των τραγικών θυμάτων της καταναλωτικής υστερίας που δυναστεύει, απαίσιος λοιμός, τους άλλοτε «άρχοντες» – στυλοβάτες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Γιορτή για κάφρους τα Χριστούγεννα της Αθήνας. Αισθητική πρωτόγονων και αδαών, αδίστακτων υβριστών του κάλλους και της αλήθειας, που λάμπει όταν φωτίζει το άρρητο. Αν ξαναϋπάρξει «πολιτισμός» πάνω στον πλανήτη, φωτισμός του αινίγματος της λογικής ύπαρξης και των στόχων της, ίσως κατανοηθεί και ο άμετρος σήμερα πόνος για τη βεβήλωση του ελληνικού ονόματος...." 

Μηχανή του χρόνου - Αθήνα, το Χωριό που έγινε πρωτεύουσα

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Να φύγετε ρε! Να πάτε αλλού!!!

Του Νίκου Παστελάκου 

Λυκούργου και Απελλού. 

Στην πίσω πλευρά του Λαμπρόπουλου (Νotos πλέον). Το κατάστημα παιχνιδιών "Δαμίγος" ετών 97. Το κατάστημα των ονείρων των παιδικών μου χρόνων. 

Από εκεί μου αγόραζε ο πατέρας όλα τα παιχνίδια μου. Στρατιωτάκια ΑΘΗΝΑ και ΠΑΛ, τραινάκια, αυθεντικά εγγλέζικα αυτοκινητάκια μάτσμποξ. Κι εγώ κατόπιν στις κόρες μου. Κουκλίτσες, κουζινούλες, λούτρινα, κουκλοθέατρο......

Χθες μεσάνυχτα και κάτι, κοίταζα με ανάμεικτα συναισθήματα συγκίνησης, πικρίας αλλά και οργής, τις βιτρίνες του. Σύντομα θα είναι κι αυτό παρελθόν, όπως τόσα και τόσα τοπόσημα της Αθήνας που χάθηκαν.

 

Αλλάζει λέει η χρήση του μεγάρου και το κατάστημα, φαντάζομαι και άλλα που ευρίσκονται στο μέγαρο αυτό όπως ο Μοσχονάς με τα καπέλα που αγόραζε ο πατέρας, παύουν να υπάρχουν στην θέση αυτή.

Σύμβολο τῆς κλασικῆς Ἀθήνας εἶναι ὁ Παρθενών.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ 

              " Φιλοσοφία και Θρησκεία" 

"Σύμβολο τῆς κλασικῆς Ἀθήνας εἶναι ὁ Παρθενών. 

Οἱ κρυφὲς ἀναλογίες καὶ ἡ ἐντελὴς ἰσορροπία ποὺ ὑπάρχουν στὸ Ναὸ καὶ ποὺ εἶναι δεμένες μὲ τὸ πέριξ Ἀττικὸ τοπίο καὶ τὸ Ἀττικὸ φῶς γίνονται φανερὲς στὰ πρόσωπα καὶ τὶς κινήσεις τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ περιζώνουν τὴν κορυφὴ τοῦ Ναοῦ, στὴ ζωφόρο καὶ στὰ ἀετώματα. Στὶς κινήσεις αὐτὲς τὶς ἐναρμόνιες καὶ στὰ πρόσωπα αὐτὰ τὰ γαληνεμένα δὲν ὑπάρχει σκιὰ σκότους ἢ σκιὰ ἀμφιβολίας ἢ σκιὰ τρόμου. Ἀκόμα καὶ οἱ πτυχὲς τῶν φορεμάτων ἀπεικονίζουν μουσικὲς ἀπολήξεις. Μιὰ βαθειὰ εὐτυχία ἀναπαύει τὰ στήθη, τὸ βλέμμα περιεσκεμμένο μαρτυρεῖ τὴν εὐδαιμονία, τὸν κατακτημένο ἀνώτερο σκοπὸ τοῦ κλασικοῦ Ἀθηναίου. Μιὰ τέτοια ἐμβίωση τοῦ κόσμου εἶναι ἑορταστική. Εἶναι σύμπας ὁ λαὸς τοῦ ἄστεως ποὺ βγαίνει στὴν πομπὴ τῶν Παναθηναίων.

Ἐκεῖ ψηλά, λοιπόν, στὰ περιζώματα τοῦ Ναοῦ δοξάζεται ἡ κατορθωμένη ἁρμονία τοῦ κόσμου καὶ τῆς ψυχῆς. Κι ὡστόσο στὰ ριζὰ αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ βράχου, στὸ ὑπαίθριο θέατρο τοῦ Διονύσου, σχίζει τὸ γαληνεμένο φῶς ἡ σκοτεινὴ μορφὴ τῆς Μήδειας, τὴ στιγμὴ ποὺ φονεύει τὰ παιδιά της· καὶ ὁ ἐρεβώδης ὀλοφυρμὸς τῆς σφαζομένης Κλυταιμνήστρας· καὶ συνταράζει τὰ πέριξ ὁ συμφυρμὸς τῶν μαινομένων Ἐρυνίων, ποὺ κυνηγοῦν τὸν Ὀρέστη· ὁ Οἰδίπους ἀνοίγει διάπλατα τὶς βασιλικὲς πύλες καὶ βγαίνει στὸ κοινὸ μὲ καταματωμένο πρόσωπο καὶ μάτια ἐξορυγμένα, ἐνῶ στὸ βάθος τῆς σκηνῆς αἰωρεῖται τὸ πτῶμα τῆς ἀπαγχονισμένης Ἰοκάστης.

Η διάσημη Παναγιά η Αθηνιώτισσα

Η διάσημη Παναγιά η Αθηνιώτισσα

Ένα μικρό εκκλησάκι της Παναγίας που έζησε δεκαπέντε αιώνες, ήταν διάσημο σ’ όλο τον κόσμο, το προσκύνησαν αυτοκράτορες, έγινε καθολικός ναός, τζαμί, εκκλησία και πάλι, για να κατεδαφιστεί τελικά από τους αρχαιολόγους. Σε ποιο σημείο των Αθηνών βρισκόταν;

Αναπαράσταση του κατεστραμμένου Παρθενώνα. Η έκρηξη κατέστρεψε την οροφή και όλο το μεσαίο τμήμα του ναού. Απέμειναν οι κίονες στη δυτική και ανατολική πλευρά του ναού, καθώς και κάποια τμήματα από το σηκό. Στη μέση του ναού, πάνω στο πάτωμα του σηκού, χτίστηκε το νέο, μικρότερο τζαμί της Ακρόπολης.

Η Παναγιά η Αθηνιώτισσα ήταν μια από τις πιο διάσημες εκκλησίες της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αν και επρόκειτο για ένα μικρό ναΐσκο, που καμιά σχέση δεν είχε σε μέγεθος και λαμπρότητα με τους περικαλλείς ναούς που υπήρχαν σ’ όλη την Ορθόδοξη επικράτεια. Είχε γίνει όμως διάσημη, διότι την επισκέφθηκε για προσκύνημα ο Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, αφού σάρωσε τον Σαμουήλ. Ο μέγας βασιλεύς μάλιστα χάρισε στην Παναγιά την Αθηνιώτισσα ένα ολόχρυσο περιστέρι τεράστιας αξίας, το οποίο κρεμόταν από τη σκεπή στη μέση του καθολικού για πάνω από τέσσερις αιώνες. Που βρισκόταν η Παναγιά η Αθηνιώτισσα;

Ο ναός αυτός έπαψε να υπάρχει από το 1840 περίπου. Ήταν πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, στο εσωτερικό του Παρθενώνα. Τον 5ο αιώνα, οι χριστιανοί που συνήθιζαν τότε να κατεδαφίζουν ή να μετατρέπουν τους ναούς του δωδεκάθεου σε εκκλησίες, χωρίς να χαλάσουν το αρχαίο μνημείο έχτισαν χαμηλά τοιχία ανάμεσα στους μαρμάρινους κίονες και έφτιαξαν την εκκλησούλα. Είχε αντίθετο προσανατολισμό με τον Παρθενώνα, του οποίου έκλεισαν την ανατολική είσοδο, ενώ στην νοτιοδυτική πλευρά ύψωσαν και ένα καμπαναριό.

Η συνέχεια της ανάρτησης...

https://attikigh.com/2022/08/13/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC-%CE%B7-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1/

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μετρό και Εξάρχεια

Του Γιώργου Αλεξάτου

Πόσο θλιβερό είναι να μη φροντίζει να ενημερωθεί ο άλλος για κάποιο ζήτημα και να σπεύδει να κάνει τον έξυπνο, με βάση το τι μαθαίνει από τα κανάλια!

Παθαίνω πλάκα με κόσμο που έχει ως δεδομένο ότι οι αντιδράσεις για το μετρό στα Εξάρχεια προκύπτουν από την άρνηση να υπάρξει εκεί σταθμός. Αυτά ακριβώς, δηλαδή, που του λέει ο Πορτοσάλτε και ο Ευαγγελάτος. 

 

Δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει ένα κείμενο από τα δεκάδες που κυκλοφορούν κι εδώ μέσα, όπου γίνεται σαφές πως η αντίθεση έγκειται στη δημιουργία σταθμού στη μοναδική πλατεία της συνοικίας, άρα στην κατάργησή της. 

Όταν υπάρχει η εναλλακτική λύση, ο σταθμός να πάει καμιά διακοσαριά μέτρα πιο πέρα, στην Τοσίτσα, όπου θα έχει άμεση ανταπόκριση με την πολυσύχναστη Πατησίων και με το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Σιγά μη διαβάσει και σιγά μην τον νοιάζει αν αυτά που λέει έχουν καμιά βάση! Και σιγά μην ενδιαφέρεται ο χλιμίτζουρας για το αν υπάρχουν ή όχι πλατείες! 

Αυτός τα απωθημένα του κατά του κόσμου των Εξαρχείων θέλει να βγάλει. Δείχνοντας και το πόσο άσχετος είναι με το κέντρο της Αθήνας, όταν ισχυρίζεται, χαφιέδικα και ασφαλίτικα, πως οι αντιδράσεις οφείλονται στη στήριξη του εμπορίου ναρκωτικών που θα το εξαφανίσει ο σταθμός του μετρό.

Και δεν πάει ο χλέμπουρας να δει το πάρτι που γίνεται στη Βικτώρια και στην Αττική!

Αλλά τι τον κόφτει τον μικροαστούλη εξυπνάκια; Είπαμε! Αυτός την εξυπνάδα του θέλει να πει, με βάση ακριβώς αυτά που μαθαίνει από τον Πορτοσάλτε και τον Ευαγγελάτο. 

Και επί τη ευκαιρία, να δείξει πως δεν είναι και απόλυτος. Να που αυτή τη φορά αναγνωρίζει ότι τα ΜΑΤ έχουν δίκιο!

ΠΑΡΑΚΜΗ....

ΠΑΡΑΚΜΗ....

ΧΕΣΤΡΕΣ βλέπει ο πρίγκηπας των εκλεκτών που κυβερνούν την χώρα, εκεί που κάποιοι οραματίστηκαν, "Tαις παλαιαίς ταις δόξαις ν' αναστήση"!

Ωδή του Γεωργίου Tερτσέτη στην Ακαδημία Αθηνών κατά την παράδοσή της:

Θεία Eπιστήμη! Oικοδομεί ναόν Σου

Φιλόμουσος πολίτης της Eλλάδος

Tαις παλαιαίς ταις δόξαις ν' αναστήση

Έχει βουλή.

Kάμετε τα μυστήρια της σοφίας

Nα ιερουργούν εις τον Nαόν του Σίνα

Kαλοί ιερείς πάλε η φυλή μας νάναι

Δόξα της γης.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ "ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ"

ΑΚΑΔΗΜΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Tο μέγαρο της Aκαδημίας Aθηνών αποτελεί το ένα από τα μέρη της "αρχιτεκτονικής τριλογίας", Eθνική Bιβλιοθήκη - Πανεπιστήμιο - Aκαδημία, που σχεδίασε το 1859 ο Δανός αρχιτέκτονας Theophil Hansen (1813-1891), νεότερος αδελφός του αρχιτέκτονα του Πανεπιστημίου Christian Hansen. Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Hansen, και, κατά τη γνώμη των ειδικών, είναι το ωραιότερο νεοκλασικό οικοδόμημα του κόσμου. Πηγή της έμπνευσης του αρχιτέκτονα ήταν η κλασική αρχιτεκτονική του αθηναϊκού 5ου αιώνα, όπως εμφανίζεται με τα μνημεία της Aκροπόλεως. Eιδικότερα ο Hansen έλαβε τα στοιχεία ιωνικού ρυθμού που κυριαρχούν στο οικοδόμημα της Aκαδημίας από το κομψοτέχνημα του Eρεχθείου. Στον γλυπτικό και ζωγραφικό διάκοσμο του μεγάρου συγκεφαλαιώνεται όλη η αρχαία ελληνική παράδοση και συγχρόνως εκφράζονται τα χαρακτηριστικά του παρόντος και τα οράματα του Eλληνισμού της εποχής.

Tο 1856 ο Σίμων Σίνας πραγματοποίησε γενναία δωρεά προς το ελληνικό κράτος για την ανέγερση κτιρίου στο οποίο θα στεγαζόταν η μέλλουσα να ιδρυθεί ακαδημία. Συγχρόνως ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Theophil Hansen την εκπόνηση των σχεδίων του κτηρίου αυτού.