ΣΜΟΚΙ

Του Βαγγέλη Χωραφά 

Η Σμόκι, ένα μικροσκοπικό Γιορκσάιρ Τεριέ βρέθηκε για πρώτη φορά στις ζούγκλες της Νέας Γουινέας τον Φεβρουάριο του 1944.

Ο Αμερικανός στρατιώτης Εντ Ντάουνι προσπαθούσε να μετακινήσει ένα τζιπ από τη λάσπη, όταν άκουσε ένα κλαψούρισμα από μια κοντινή τρύπα. Ο Ντάουνι έβγαλε το κουτάβι από την τρύπα και το κράτησε, αλλά όχι για πολύ. Ψάχνοντας να επιστρέψει σε ένα παιχνίδι πόκερ, πούλησε τη Σμόκι στον δεκανέα Γουίλιαμ Γουίνι για 6,44 δολάρια, περίπου 109  σε σημερινά δολάρια.

Ο Γουίνι που ήξερε από σκυλιά,  βρήκε ότι η Σμόκι ήταν «ασυνήθιστα περιπετειώδης, σκληρή και έξυπνη». Θα τα χρειαζόταν αυτά, για να επιζήσει 18 συνεχόμενους μήνες μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως πολλοί στρατιώτες, η πειθαρχία της Σμόκι την βοήθησε να κρατηθεί στη ζωή. Έμαθε περισσότερα από 200 σήματα χεριών και εντολές. Έφαγε στρατιωτικά σιτηρέσια, κοιμόταν στη σκηνή του Γουίνι και την μετέφερε στο σακίδιο του όπου κι αν πήγαινε. Ως μέλος της 26ης Μοίρας Φωτογραφικής Αναγνώρισης της 5ης Στρατιάς της Πολεμικής Αεροπορίας, Η Σμόκι επέζησε από περισσότερες από 150 ιαπωνικές αεροπορικές επιδρομές στη Νέα Γουινέα και πραγματοποίησε 12 αποστολές διάσωσης και φωτογραφικής αναγνώρισης.

Η ανθεκτικότητα της Σμόκι επεκτάθηκε στη ζωή στο μεταγωγικό πλοίο που έπρεπε να υπηρετήσει ο Γουίνι. Επιβίωσε από επιθέσεις ιαπωνικών καμικάζι, έναν τυφώνα στην Οκινάουα και κατάφερε ακόμη και να προειδοποιήσει τον Γουίνι για εισερχόμενα βλήματα στο σκάφος απόβασης LST, που σκότωσαν τους οκτώ άνδρες που στέκονταν κοντά του, γιατί δεν την άκουσαν, ενώ ο Γουίνι κατόρθωσε να κρυφτεί.

Η πιο σημαντική συνεισφορά της ήρθε όταν η 26η Μοίρα Φωτογραφικής Αναγνώρισης στάλθηκε στον Κόλπο Λινγκαγιέν της Λουζόν κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες τον Ιανουάριο του 1945. Η μονάδα κατασκεύαζε μια αεροπορική βάση κάτω από έντονους βομβαρδισμούς και χρειαζόταν να περάσει ένα καλώδιο μέσω ενός σωλήνα που είχε διάμετρο μόνο οκτώ ίντσες. Η εναλλακτική θα ήταν να σκάψουν γύρω από τη βάση και για αυτό θα χρειάζονταν τρεις ημέρες, εκτεθειμένοι σε συνεχείς ιαπωνικές επιθέσεις. Τελικά, έδεσαν το σύρμα στο γιακά της Σμόκι και την έστειλαν μέσω του σωλήνα, ολοκληρώνοντας την εργασία σε λίγα λεπτά αντί για μέρες. Υπολογίζεται ότι με αυτό τον τρόπο σώθηκαν οι ζωές περίπου 250 στρατιωτών.

Άνθρωπε είσαι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στη γη και θα το πλήρωσεις...

Giannis Tourountzan

"Ποιός θα άντεχε ;;; δύο μέρες ακίνητος και δεμένος, να του βάζουν βαζελίνη στα μάτια να μην βλέπει καλά και να τον τσούζουν, να του κλείνουν με εφημερίδες τα αυτιά και να του γεμίζουν με βαμβάκι την μύτη ώστε να μην αναπνέει καλά, να τον αποδυναμώνουν εντελώς και να του καρφώνουν μια βελόνα στα γενετικά του όργανα και να του ρίχνουν καυστικό διάλυμα στα πόδια για να μην μπορεί να κάτσει κάτω από τους αφόρητους πόνους; Αυτό το κακόμοιρο ζώο δεν ξέρει τι του συμβαίνει και μολις το αφήνουν τρέχει να σωθεί στην αρένα που είναι και ο τελικός του θανατος. Το βασανίζουν και το σκοτώνουν αργά και όλα αυτά για διασκέδαση και για τα χρήματα ...... Άνθρωπε είσαι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στη γη και θα το πλήρωσεις. Δεν γίνεται να μην υπάρχει θεία δίκη !!!!!"

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ όλη αυτή την απανθρωπιά, μήπως και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι, και σταματήσει επιτέλους αυτή η κτηνωδία !!!!

Ευτελίζοντας τον Καβάφη στο Δημοτικό Σχολείο Ένα παράδειγμα της διαστρέβλωσης που βιώνει ο ποιητής εξαιτίας της ανεπάρκειας που κατατρέχει τους ειδικούς

Σαμσών Ρακάς

Υπάρχει ένα ποίημα του Καβάφη, από την ενότητα των αδημοσίευτών του, που δεν χαίρει εκτίμησης σχεδόν από κανέναν. Σπανίως το συναντάς στο πεδίο της καβαφικής έρευνας όλων των ποιοτήτων και γενικότερα είναι σαν να μην υπάρχει. Αν τύχει πάντως και του γίνει αναφορά, αυτό μάλλον θα συμβεί όχι για θετικούς λόγους. Για την ακρίβεια θα χρησιμεύσει ως ένα αντιπαράδειγμα, που θέλει να επιβεβαιώσει πως ο ποιητής έγραφε και μέτρια ποιήματα, και πως χρειάστηκε να εξελιχθεί για να αγγίξει το μεγαλείο (Δημήτρης Φύσσας, Είναι ο Καβάφης υπερεκτιμημένος; Athens Voice, 19.7.2013). Αψηφώντας το γεγονός πως το επιχείρημα δεν μπορεί να σταθεί, καθότι το συγκεκριμένο ποίημα είναι γραμμένο την περίοδο της εκτόξευσης του αλεξανδρινού (1917), αντιλαμβάνομαι την δυσκολία που υπάρχει ως προς την ανάλυση και κατανόηση ενός από τα πιο ριζοσπαστικά ποιήματά του, και προχωρώ ευθύς αμέσως στην παράθεσή του:

Σπίτι με Κήπον

Ήθελα νάχω ένα σπίτι εξοχικό
μ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο – όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν’ ευμορφότατα)
αλλά για νάχω ζώα. Α νάχω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες – η δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλλο, να τον αγροικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν
Από σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θά ‘θελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κ’ εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ η κεφαλές των.

Εκ πρώτης όψεως, πράγματι, μοιάζει με ένα ποίημα τρυφερό, χωρίς ιδιαίτερο βάθος, που επιχειρεί να περιγράψει απλώς μια επιθυμία του συγγραφέα.  Ξεχνάμε όμως πως πρόκειται για ποίημα του Καβάφη ο οποίος ποτέ δεν έπιανε το μολύβι του για την χαρά της γραφής. Ποτέ δεν άρχιζε το γράψιμο  αν δεν διέθετε εκ των προτέρων μια κεντρική στόχευση στο μυαλό του. Λίγο υποψιασμένος αν είσαι με αυτά, το ποίημα σε καλεί να το διαβάσεις και να το ξαναδιαβάσεις έτσι ώστε να ξεκλειδώσεις τα ιδιαίτερα μηνύματά του. Ας τα δούμε, ξεκινώντας από το πρωταρχικό μας δεδομένο: ο Καβάφης απεχθάνεται την εξοχή. Του προκαλεί αφόρητη πλήξη. Αν είσαι κάτοχος αυτής της πασίγνωστης παραμέτρου, και ομολογομουμένης από τον ίδιο πολλάκις, όλα γίνονται πιο εύκολα στην αποκρυπτογράφηση. Καταλαβαίνεις από νωρίς, θέλω να πω, πως το ποίημα έχει μια διάθεση ειρωνική. Για να φτάσουμε, βέβαια, από την ειρωνεία στη ριζοσπαστικότητα, χρειαζόμαστε νοηματικά μια πολεμική και κριτική διάθεση εντός του κειμένου. Την κατέχει το ποίημα; Αν μη τι άλλο.

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ! Τότε που δεν πετούσαμε τα όνειρά μας, τότε που δεν είχαν γίνει όλα ίδια.

Ημέρα των ζώων, λέει, η σημερινή.

Ξενόφερτα έθιμα, χωρίς ίχνος ελληνικότητας.

Μ' αυτή όμως την ευκαιρία σήμερα, θυμήθηκα τον "σύντροφό" μας τα χρόνια των αγώνων ενάντια στα Μνημόνια, τον Λουκάνικο.

Τότε που δεν πετούσαμε τα όνειρά μας, τότε που δεν είχαν γίνει όλα ίδια. Τότε που ξέραμε ότι ούτε οι σκύλοι δεν μπορούν να βρουν όνειρα σε σκουπίδια...

Τι λέτε δεν του αξίζει να τον μνημονεύσουμε;

Sofia Nas

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

Μουσική - Στίχοι Ερμηνεία Χρήστος Δενδρινός

Από κουτάβι αλήτευα στους δρόμους της Αθήνας,

ποτέ μου δε με φόβισε ο ήχος της σειρήνας.

Με τον Κανέλλο γαύγιζα για αυτά που ενοχλούσαν,

μα κάποιοι τύποι πιο εκεί μας παρακολουθούσαν.

Πρώην αδέσποτο στον Πύργο έγινε σκύλος θεραπείας στην Ελβετία

Πρώην αδέσποτο στον Πύργο έγινε σκύλος θεραπείας στην Ελβετία

ΠΑπίστευτη κι όμως αληθινή είναι η ιστορία της Κάντυ, μιας σκυλίτσας που βρέθηκε αδέσποτη στον Πύργο πριν μερικά χρόνια και που, πλέον, βρίσκεται στην Ελβετία όπου προσφέρει τις… υπηρεσίες της σε νοσοκομειακό ίδρυμα ως… σκύλος θεραπείας!

Πριν 5 χρόνια η Κάντυ βρέθηκε από φιλόζωους παρατημένη μέσα στη πόλη του Πύργου. Ήταν ένα ακόμα από τα πολλά κουταβάκια που περισυλλέγουν συχνά-πυκνά οι φιλόζωοι της πόλης (σ.σ. αν δεν ήταν κι αυτοί ποιός ξέρει πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση)… η τύχη της φαινόταν ότι είχε αλλάξει…

Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το αποτέλεσμα των εκλογών...

Mην σου τύχει........