Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΡΙΑΝΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΡΙΑΝΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

Ο Ασάνζ, οι αποκαλύψεις, τα κρυμμένα μυστικά και ο κυνισμός των ισχυρών

Αν καταδικαστεί ο Τζούλιαν Ασάνζ, η ερευνητική δημοσιογραφία απανταχού της γης έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Η καταδίκη του θα είναι σήμα φίμωσης: Οποιαδήποτε αποκάλυψη «απορρήτων εγγράφων» ή στοιχείων για σκάνδαλα, για ειδεχθείς κρατικές επιχειρήσεις (πόλεμοι, σαμποτάζ κλπ) και για ποικίλες ανομίες των κυβερνήσεων θα εγκυμονούν τον κίνδυνο διώξεων για ΜΜΕ και δημοσιογράφους.
Όλα τα κράτη φοβούνται τις αποκαλύψεις, γιατί συνήθως έχουν κάτι να κρύψουν. Ειδικά εκείνα που άρχουν στον πλανήτη. Γι’ αυτό έχουν θεσπίσει αυστηρό θεσμικό πλαίσιο προστασίας, που δεν αφορά μονάχα τα αυτονόητα (π.χ. Απόρρητα Σχέδια για την Εθνική Αμυνα κ.α.), αλλά και έκνομες επιχειρήσεις εντός ή εκτός του εθνικού χώρου.
Πολλά τα παραδείγματα. Όπως, ας πούμε, η επιδρομή εναντίον του Ιράκ με πρωταγωνιστές το δίδυμο Μπους-Μπλερ και επιχείρημα ένα κραυγαλέο ψέμα. Τα δήθεν χημικά του Σαντάμ (Θα αναφέρουμε παρακάτω πως στήθηκε αυτή η κυνική επιδρομή και πως αποκαλύφθηκε).
Η υπόθεση Ασάνζ /Wikileaks –ηχηρές αποκαλύψεις για δυσώδεις, μυστικές επιχειρήσεις – , καθώς και ανάλογα δημοσιογραφικά εγχειρήματα είναι ελάχιστα μπροστά στον αριθμό των σκοτεινών υποθέσεων που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητος.
Κι αν κάποτε βγαίνει κάτι στο φως, δεν έχει παρά μία πρακτική αξία: την υπόμνηση ότι οι συνωμοσίες, ο κυνισμός, τα συμφέροντα, οι εκβιασμοί και τα ποικίλα εγκλήματα των κυρίαρχων της οικουμένης δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά κανόνα στις διεθνείς σχέσεις και τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Η ανεκτίμητη εναντίωση

Ιουνίου 2, 2014 από seisaxthiablog

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ 

Η αξία της εναντίωσης σε όλες τις κλιμακούμενες εκδοχές της είναι ανεκτίμητη. Από την απλή διαφωνία μέχρι την αδυσώπητη σύγκρουση. Παράγει σπινθήρες, κινητοποιεί τη σκέψη, ευνοεί τη διαπίδυση, οδηγεί σε γόνιμες υποχωρήσεις, υποχρεοί σε λειτουργικούς συμβιβασμούς. Ως και στην υπερβολή της η εναντίωση είναι χρήσιμη, ό,τι κι αν λένε οι σημαιοφόροι του καθωσπρεπισμού, που αρκούνται σε βολικές καταφυγές μιλώντας για λαϊκισμό και τα συναφή.

Αφορμή για τις εισαγωγικές σκέψεις αποτελεί η προβολή και αναπαραγωγή ενός στερεοτύπου που διεκδικεί δάφνες, καταδικάζοντας τον ριζοσπαστισμό της εναντίωσης ως χαρακτηριστικό παλαιικής νοοτροπίας και μηδενιστικής αντίληψης. Θεωρώντας εξίσου βλαπτική την έξαρση του θυμικού, οι φορείς της λογικής αυτής επιστρατεύουν ως δραστικό αντίδοτο τους χαμηλούς τόνους, τη νηφαλιότητα κα το ευπρεπές του διαλόγου.

Η πρώτη παρατήρηση, σχετική με την εν λόγω συμπεριφορά, αφορά σε μια ολέθρια συνέπεια. Οταν ξορκίζεις το θυμικό, ειδικά σε περιόδους οριακές όπως η σημερινή, επιδιώκεις ή ασυνείδητα ευνοείς τη φίμωση του συναισθήματος. Είναι σα να απαγορεύεις την αναπνοή του ανθρώπου. Του στερείς τη δυνατότητα της εκτόνωσης, της απελπισμένης κραυγής, της οργής που έμενε στα μύχια ανεπίδοτη και δημιουργούσε ένα παραλυτικό σκηνικό.

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Η… ανατρεπτική γύμνια

Μαΐου 10, 2014 από seisaxthiablog

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Οχι, δεν είναι η Τσιτσιολίνα που φωτογραφήθηκε ημίγυμνη στο φέις μπουκ για να τσιμπήσει ψηφοφόρους το κόμμα της εν όψει εκλογών. Το διέπραξε η Πάολα Μπακίντου, υπεύθυνη επικοινωνίας της «Λίστας Τσίπρα». Σάλος στη γείτονα και θυμηδία στα δώματα του κόμματος. Ομως η είδηση δεν εντοπίζεται στις εύλογες αντιδράσεις, αλλά στα ουκ ολίγα υπερασπιστικά σχόλια. Θετική υποδοχή -και προβολή- από αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους; Ω, ναι! Οχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στα καθ’ ημάς.

«Πάολα, ευχαριστούμε!», τιτλοφορείται το χθεσινό σημείωμα του αγαπητού συναδέλφου Μιχάλη Μητσού στα «Νέα». Ταυτόχρονα, φιλοξενείται συνέντευξη της Πάολα Μπακίντου στην «Εφημερίδα των Συντακτών», η οποία αναγγέλλεται πρωτοσέλιδα με φωτογραφία της Ιταλίδας και τίτλο «Ο στόχος επετεύχθη» (τη συνέντευξη πήρε ο Νίκος Σβέρκος). Στην εσωτερική σελίδα, στην οποία καταχωρίζεται η συνέντευξη, δεσπόζει η επίμαχη φωτογραφία της καλλίπυγης Πάολα, ενώ ο τίτλος μιλάει για «Μια πρόκληση που έσπασε τους αποκλεισμούς».

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ο δογματισμός του 4%





Το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν αφορά τόσο στην ατυχή διαχείριση του ζητήματος. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα. Η ουσία του θέματος εντοπίζεται αλλού. Και είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αφορά στην εδραιωμένη αντίληψη μιας Αριστεράς που κατατρύχεται μονίμως από ιδεοληψίες στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», μιας Αριστεράς που αντιδρά σπασμωδικά και αντιμετωπίζει με λοιδορίες και συκοφαντίες όλους όσοι έχουν αντίθετη άποψη.
Δεν είναι της ώρας η εκτενής αναφορά στα της Θράκης. Σωστά επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για θέμα που δεν προσφέρεται για αβαθείς προσεγγίσεις. Ωστόσο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αυτά που ξορκίζει. Στις ευκολίες ενός ιδεοληπτικού δογματισμού που αδικεί την εικόνα ενός σοβαρού, ανοιχτού κόμματος της Αριστεράς. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την ίδια την πραγματικότητα. Ας τη δούμε.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Επιλεκτικές ευαισθησίες

Μαρτίου 20, 2014 από seisaxthiablog

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Ανησυχεί το Συμβούλιο της Ευρώπης για την άνοδο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στη Γηραιά Ηπειρο. Εύλογη ανησυχία. Στη Γαλλία, ο ραφιναρισμένος Λεπενισμός διεκδικεί με αξιώσεις υψηλότατο ποσοστό. Σε κάποιες χώρες (Ολλανδία, Αυστρία) η ακροδεξιά «σκίζει». Σε άλλες, συγκυβερνά. Και στην Ελλάδα, ένα κόμμα ναζιστικών προδιαγραφών, ασήμαντο μέχρι πρότινος, μπήκε θυελλωδώς στο πολιτικό προσκήνιο. Οντως επίφοβη κατάσταση, ειδικά για την ήπειρο των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Ιδού, όμως, το παράδοξο: ακριβώς την ώρα που το Συμβούλιο της Ευρώπης πασχίζει να βρει τρόπους ώστε να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά/νεοναζιστική απειλή, στη φλεγόμενη Ουκρανία ακραιφνείς ναζιστές, με αντισημιτικό πρόσημο και εν γένει απεχθείς θέσεις, όχι μόνο καταλαμβάνουν ηγετικές θέσεις στο νέο καθεστώς, αλλά τυγχάνουν απόλυτης, προκλητικής ασυλίας. Κανένας δεν είπε μια κουβέντα εναντίον τους. Κανένας! Ούτε η Ενωση ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε οι ΗΠΑ. Ούτε καν το άκρως ευαίσθητο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο. Προφανώς, η «υπόθεση Καρυπίδη», με την οποία ασχολήθηκε -και καλά έκανε- το ΠΕΣ, είναι μείζονος σημασίας σε σύγκριση με τους Ουκρανούς νεοναζί…

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Η ακραία βία του Μνημονίου



Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ                    ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 20-9-2013             

Οταν ήρθε στην Αθήνα η Μέρκελ, είδε πλακάτ και σκίτσα να την παρομοιάζουν με τον Χίτλερ, άκουσε σκληρά συνθήματα και έζησε για λίγες ώρες σε κλίμα επιθετικής εναντίωσης και οργής.

Και τι έκανε; Κόντρα στις συμμορφωμένες γραβάτες του μνημονιακού καθωσπρεπισμού, αιτιολόγησε πλήρως τις αντιδράσεις των Αθηναίων. Γιατί η Μέρκελ ξέρει και ομολογεί το προφανές: οι οριακές επιλογές προκαλούν οριακή ένταση. Ουδείς -ούτε τα επί σφαγήν πρόβατα- δέχεται ασμένως ριζοτομικές αλλαγές που βυθίζουν τη ζωή του στην ανέχεια, την ένδεια, την ανασφάλεια και την απόγνωση.

Θα ήταν αφελές και α-νόητο να ζητείς από την κοινωνία να εκλογικεύει τον θυμό και να τιθασεύει την οργή της. Οταν υφίσταται εν ψυχρώ μια πρωτοφανή οικονομική βία, που φτάνει σε σημείο ολοκληρωτικού αφανισμού, θα ανταποδώσει τη βία. Οταν υπομένει επί χρόνια την εκλεπτυσμένη βία της προπαγάνδας, θα καταφερθεί βιαίως κάποια στιγμή εναντίον των φορέων της. Και όταν θεωρήσει ότι υπάρχουν υπεύθυνοι για τον εφιάλτη που βιώνει, θα στραφεί εναντίον τους. Ανέλεγκτα και τυφλά. Χωρίς διάκριση μεταξύ αδίκων και δικαίων (π.χ. πολιτικών). Η ένταση του ματαιωμένου, του κατεστραμμένου χωρίς προοπτική, εντείνει την άγρια επιθυμία για τιμωρία των υπευθύνων. Για εκδίκηση.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Διλήμματα-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΕΛΛΑΔΑ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ, ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΑΣ)

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ


Η εξέγερση στη Βραζιλία -δυναμίτης για την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ μας ενδιαφέρει άμεσα για δύο λόγους. Πρώτον, υπάρχουν αναλογίες με τα καθ' ημάς στο θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπέρογκες δαπάνες για έργα βιτρίνας και πρόσκαιρα οφέλη, κατά τους επικριτές.

Με τη διαφορά ότι εδώ υπήρξαν ενστάσεις και όχι μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον των Αγώνων. Και, δεύτερον, επανέρχεται για πολλοστή φορά, αλλά με την ίδια ένταση, ο προβληματισμός για τις δυνατότητες, τις δυσκολίες και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν τα «εναλλακτικά» (σοσιαλδημοκρατικά/κεντροαριστερά) σχήματα, όταν καλούνται να κυβερνήσουν.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Δυναστικός αντι-ρατσισμός


Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Οι φασίστες έχουν δίκιο να εχθρεύονται την ελεύθερη διατύπωση απόψεων και ιδεών. Γνωρίζουν ότι ο περίκλειστος και μισαλλόδοξος κόσμος τους απειλείται άμεσα από το ελευθέρως εκφράζεσθαι. Αποκαλύπτει τη γύμνια τους, αποσυναρμολογεί το ολοκληρωτικό οικοδόμημα και εκθέτει σε κοινή θέα το φρικώδες της ιδεολογίας τους.


Αν η Δημοκρατία κινείται στον αντίποδα της ολοκληρωτικής λογικής, πώς εξηγείται ο δικός της φόβος απέναντι στην ελευθερία του λόγου και της άποψης; Πώς είναι δυνατόν εν πλήρει δημοκρατία να θεωρούνται ποινικά κολάσιμες ορισμένες απόψεις, να απαγορεύονται η έκδοση και η κυκλοφορία βιβλίων, να φυλακίζονται οι συγγραφείς τους και να τίθενται πολιτικά κόμματα εκτός νόμου λόγω της ιδεολογίας τους; Τι φοβάται το δημοκρατικό πολίτευμα από την κυκλοφορία έστω υβριστικών, χυδαίων, αποδομητικών ιδεών και απόψεων για την ίδια τη Δημοκρατία, για ιστορικά γεγονότα, για ιερά σύμβολα και πρόσωπα, ώστε να επιστρατεύει θεσμικώς τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούν ολοκληρωτικά και στρατοκρατικά καθεστώτα και τα οποία εκθειάζουν οι φασίστες και οι ναζί;

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Τα φάλτσα της Αριστεράς


Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ





Εκ γενετής ρηξικέλευθη η Αριστερά -σύνθεμα ριζοσπαστικών ιδεών, διεκδικητικής εγρήγορσης και «διαρκούς ευαισθησίας»- βρίσκεται μονίμως μπροστά σε ένα οδυνηρό παράδοξο: παρ' ότι καταγωγικώς και διακηρυκτικά είναι φιλολαϊκός χώρος και μάχεται για τα «λαϊκά συμφέροντα», εν τούτοις αδυνατεί να πείσει την πλειονότητα.

Ο κόσμος τη σέβεται αλλά δεν την ακολουθεί· ιδία την άκαμπτη, «ανόθευτη» και «επαναστατική» εκδοχή της. Τι συμβαίνει και βρίσκεται μονίμως εν διαστάσει με ικανό μέρος της κοινωνίας; Γιατί δεν την εμπιστεύεται ο κόσμος; Αδυνατεί να καταλάβει τις προωθημένες θέσεις της ή μήπως ορισμένα στερεότυπα της Αριστεράς -επιτομή παγίων προοδευτικών θέσεων- είναι προδήλως αναντίστοιχα προς τις ανάγκες του κόσμου και εντελώς ασύμβατα με τις εξελίξεις και τις απαιτήσεις της «πραγματικής ζωής»;

Διαπορούσα για τις επιλογές των λαϊκών στρωμάτων να έλκονται από -και να ψηφίζουν τα- συστημικά κόμματα, η Αριστερά διατυπώνει ευθέως ή πλασάρει πλαγίως ένα βολικό μύθο. Οτι η κοινωνία δεν είναι ώριμη να ενστερνιστεί τις προοδευτικές απόψεις της. Οτι απαιτείται επίμοχθη προσπάθεια για να καταστούν προσπελάσιμες. Και, τέλος πάντων, ότι είναι θέμα χρόνου να δημιουργηθεί πλειοψηφικό ανατρεπτικό ρεύμα, με πυρήνα τις θέσεις αυτές.

Κάποτε, η Αριστερά -ειδικά στη χώρα μας- δεν είχε όντως τη δυνατότητα να διατυπώνει ελεύθερα και να προπαγανδίζει ευρέως τις απόψεις της, κυνηγημένη ούσα, συκοφαντούμενη και αποκλεισμένη από τους διαύλους επικοινωνίας. Ομως αυτά ήρθησαν. Τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, η Αριστερά βρίσκεται ισοτίμως στο προσκήνιο, έχουσα μάλιστα υπέρ αυτής το προνόμιο να κυριαρχεί στα Πανεπιστήμια, στον Πολιτισμό, αλλά και στα μήντια. Οι ηττημένοι του Εμφυλίου είχαν την ιδεολογική υπεροπλία, με τη Δεξιά να σέρνεται χλωμή και να μην αρθρώνει δικό της πειστικό λόγο, ικανό να συγκροτήσει σοβαρό χάρτη ιδεολογικών αρχών. Κάτι θολά μικροπολιτικά περί ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, στερούνται ευκρίνειας και σοβαρότητος. Δεν τα χρειαζόταν άλλωστε. Κυβέρνουσε το μεν αξιοποιώντας τις δυνατότητες του (δεξιού) κράτους να διατηρεί εξαρτημένη την πλειονότητα, το δε ποντάροντας στα κενά, τις αντιφάσεις, τις σκληρύνσεις και τον δογματισμό της Αριστεράς.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πώς γίνεται ειδικά τώρα, την εποχή της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης -και του ζόφου για την Ελλάδα-, η Αριστερά είτε να υποχωρεί (ΚΚΕ) είτε να πληθύνεται μεν (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά να φιλοξενεί αγανακτισμένους -δηλαδή, πρόσκαιρους- και όχι πεπεισμένους στους κόλπους της; Η εξήγηση πιθανώς να βρίσκεται εκεί όπου δεν διανοείται να ρίξει τον προβολέα της η Αριστερά. Δηλαδή, στην ανάγνωση, την ερμηνεία και την αντιμετώπιση φαινομένων και καταστάσεων, που αφορούν καθημερινά, υπαρκτά προβλήματα, για τα οποία η κοινωνία έχει εντελώς διαφορετική θεώρηση από εκείνη της Αριστεράς. Ενδεικτικώς: