«Να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό»

από Θεόδωρος Παντούλας

Οι «πολλές κινήσεις κι ομιλίες» με δυσκολεύουν. Η «πολλή συνάφεια του κόσμου» με ζορίζει. Την ομολογώ εξ αρχής την αδυναμία μου, γιατί ακριβώς για τον πολύ «κόσμο» θέλω να γράψω σήμερα. Για τον κόσμο που, παρά τις χρόνιες και φιλότιμες προσπάθειες ραδιοτηλεοπτικής και διαδικτυακής εξηλιθίωσής του, δεν βούλιαξε αυτή τη φορά στον καναπέ του. Για τον κόσμο που γέμισε τις ανά την επικράτεια πλατείες αιτούμενος με τη σιωπηρή, αλλά λαλέουσα, παρουσία του, όχι θερμίδες για τη γαστέρα του αλλά δικαιοσύνη.

 Προηγουμένως όμως, ας συναποφασίσουμε: θέλουμε ο κόσμος να μετέχει καθημέραν της πόλεως, ήγουν της πολιτικής, ή να κάνει ανά τετραετία περάσματα από τον εκλογικό μπερντέ;

Κι όταν συναποφασίσουμε, ας παραδεχτούμε ότι ο εκ νέου υποβιβασμός του σε «ετερόκλητο όχλο» και η συκοφάντησή του σε «ψεκασμένο» συρφετό δεν είναι ενήλικη συμπεριφορά και οπωσδήποτε δεν είναι ο τιμιότερος τρόπος αντιμετώπισής του.
Αλλά ποιοι στο καλό είναι όλοι αυτοί με τα σφιγμένα χείλη και τα χαμένα βλέμματα, που κατέκλυσαν τις πλατείες; Είναι αργόσχολοι; Είναι ταραξίες; Είναι ενεργούμενα της αφερέγγυας αντιπολίτευσης που δεν γεμίζει ούτε ταξί στα καλέσματά της;

 Μην κοροϊδευόμαστε! Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι. Ο κόσμος που γέμισε τις πλατείες είναι ο κανονικός κόσμος – δεν είναι ο κόσμος των διαφημίσεων. Είναι οι ανεκπροσώπητοι, αυτοί που δεν προσήλθαν στις εκλογές, δηλαδή οι μισοί Έλληνες. Είναι κι εκείνοι που προσήλθαν κατηφείς, υποκύπτοντας στον αρχαίο εκβιασμό του «μη χείρον». Είναι οι αόρατοι συμπολίτες που, αίφνης, γίναν ορατοί, είναι οι παρεπίδημοι που ανακατέλαβαν –έστω για λίγο– τον δημόσιο χώρο τον οποίο νέμονται εκ περιτροπής πράκτορες (τουριστικοί, μην πάει ο νους σας στο κακό) και ρεκλαμαδόροι. Αν ανάμεσά τους παρεισέφρησαν και σπεκουλαδόροι, ε, αυτό δεν κάνει τον κόσμο των πρόσφατων διαδηλώσεων λιγότερο υπαρκτό και πολύ περισσότερο λιγότερο κανονικό.

Το μνημονιακό πολιτικό σύστημα έχει ευθύνες σύμφωνα με το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ για τα Τέμπη

Τέμπη: Η εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων με αριθμούς – Τι αναφέρει το πόρισμα

Ας μην το ξεχνά και η μνημονιακή αντιπολίτευση

Τασιόπουλος Γιώργος 

Την εικόνα της πολυετούς εγκατάλειψης των ελληνικών σιδηροδρόμων, σε υποδομές και προσωπικό αποτυπώνει το Πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Διαβάζουμε από το πόρισμα:

"....12. Ο ελληνικός σιδηροδρομικός τομέας υπέφερε πολύ από τις οικονομικές κρίσεις που ξεκίνησαν στα τέλη του 2009 και κορυφώθηκαν το 2010. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κακή συντήρηση και την όλο και πιο υποβαθμισμένη υποδομή και μια διαρθρωτική έλλειψη προσωπικού, απαραίτητου για να συνεχίσει να παρέχει τις συνήθεις υπηρεσίες. Το σιδηροδρομικό σύστημα δεν είχε ανακάμψει από αυτή την κατάσταση μέχρι τις αρχές του 2023.

ΤΥΦΛΟΙ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ, ΣΤΟ ΝΟΥ, ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Του Κώστα Μπλάθρα

Είναι τουλάχιστον μελαγχολικός ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει την αυριανή παλλαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη: Η Κυβέρνηση την αντιμετωπίζει ως θέμα αντιπολίτευσης, η Αντιπολίτευση, ΠΑΣΟΚ άμα τε και ΣΥΡΙΖΑ, ως θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και πάει λέγοντας στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου αναπαράγεται ο κοινοβουλευτικός καυγάς των κομμάτων, λες και το μικρό ποσοστό που όλοι τους συνολικά συγκεντρώνουν στις εκλογές έχει κάποια σχέση με μια πραγματικά ιστορική κινητοποίηση σε τόσες πόλεις της Ελλάδας και του κόσμου. Κινητοποίηση που ΔΕΝ αφορά προφανέστατα μόνο τα Τέμπη, αλλά αυτό που ο απλός πολίτης πιάνει στον αέρα και οι κομματικοί ιδιοτελώς αγνοούν αλληλοκαυγαυδίζοντας: 

Δεν πάμε καλά! Και σ’ αυτό, είναι καθαρό πλέον, είναι συνυπεύθυνα τα κόμματα που κυβέρνησαν τουλάχιστον την τελευταία 15ετία. Η γενική διάλυση, η διαφθορά, η ανεπάρκεια των υπηρεσιών, το ξεχαρβάλωμα του κράτους, ακόμα και η γενική δυσπιστία

απέναντι στη Δικαιοσύνη και στους θεσμούς της Πολιτείας είναι όχι μόνο καμπανάκι αλλά σειρήνα συναγερμού που θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει όλους αυτούς σε μια πραγματική αλλαγή πλεύσης… αλλά τι λέω τώρα;

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΕΦΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ, ΕΝΑΣ ΠΥΡΓΟΣ ΜΕ ΤΡΑΠΟΥΛΌΧΑΡΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της προβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι και θα παραμείνει άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας, όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν παλι όλοι καπίκια από το τραπεζι. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ! Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη.

Οι παίκτες, με την εμπειρία, αυτό το πρόβλημα των τριών το ανακαλύπτουν γρήγορα και χωρίς πολλες θεωρίες των φυσικών επιστημών. Οπότε η στρατηγική που συνήθως διαμορφώνεται είναι να βάλουν οι δύο τον τρίτο παίχτη "στην μέση" και να του πάρουν, κατ' αρχάς, όλα του τα καπίκια. Μετά το παιχνίδι γίνεται πιο απλό. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα βγεί νικητής.

Αν το καλοσκεφτείς, ένα παιχνίδι πρέφα παίζεται τις τελευταίες δεκαετίες και στο πολιτικό παίγνιο του φοβερά ανώριμου  πολιτικού μας συστήματος, που ποτέ δεν πέρασε πραγματικά σε μία φάση ώριμης δημοκρατίας με συναινέσεις για κυβερνητικους ή αντιπολιτευτικούς στόχους επί πολιτικών προγραμμάτων. Και με  κόμματα που δεν έχουν χωνέψει τον Διαφωτισμο και την Δημοκρατια στις εσωτερικές τους διεργασίες. Παρέμεινε σταθερά στο επίπεδο του καφενείου με αντιπαραθέσεις και συμμαχίες που θυμίζουν έντονα ένα παιχνίδι πρέφας. 

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΚΟΣΤΊΖΕΙ 143,40 €

Θα σου πάρει ένα λεπτό για να ρίξεις μια ματιά στις οικονομικές επιδόσεις στα του οίκου των φωστήρων που ανέλαβαν να οδηγήσουν την ελληνική οικονομία.

Αυτό το ένα λεπτό αύξησε όμως ήδη τα χρέη της ΝΔ κατά 143,40ευρω! Χρέος που αυξάνει τον τραπεζικό δανεισμό της, όσο και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα, με δόσεις που κάποιος διαπλεκόμενος χορηγός θα κληθεί να πληρώσει μέσα σε μια πλήρη αδιαφάνεια πάρε-δώσε. Και με τις Τράπεζες να κάνουν τους κάνουν πλάτες στο κόλπο για να συνεχίσουν να μην φορολογουνται τα υπερκέρδη τους.

Το κατάλαβες τώρα ή το θες και σε δευτερόλεπτα ?

Γιάννης Μαυρής: «Ανοιχτή κρίση πολιτικής εκπροσώπησης με απρόβλεπτη διάρκεια» (Ηχητικό)

Σαχίνης Γιώργος

Το σύστημα, οριζόντια, αρκείται, σύμφωνα με τον κ. Μαυρή, στην "ταμπελοποίηση" κάθε λαϊκού αιτήματος ως "λαϊκισμού", κρατώντας σε απόσταση την κοινωνία από τη συμμετοχή στα κοινά

Ο πολιτικός επιστήμονας και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue Γιάννης Μαυρής σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση στον 98.4 για τη σχάση μεταξύ πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα και αναγκών της κοινωνίας, που έχει ιδίως μετά τη θηριώδη πλέον αποχή των ευρωεκλογών απογειωθεί, έχοντας μετατραπεί σε ανοιχτή κρίση εκπροσώπησης με απρόβλεπτη διάρκεια.

Σημειώνει με εμφατικό τρόπο πως, ενώ τα κόμματα απονομιμοποιούνται όλο και περισσότερο στη βάση τους και το εκλογικό σώμα της κοινωνίας, εντούτοις ως μηχανισμοί που σχετίζονται άμεσα με το κράτος, και οικονομικά, ισχυροποιούνται συνεχώς ως διαδικασία αυτοεπιβίωσης, την ώρα που συνολικά είναι σε απόσταση από την κοινωνία, που από την πλευρά της για την ώρα βιώνει το αδιέξοδο της μη εκπροσώπησής της, ιδίως τα μη προνομιούχα τμήματά της.

Η απάντηση της Μαρίας Καρυστιανού στην Ελίζα Βόζενμπεργκ : Θα μας συγκινούσε η έγνοια για την έναρξη της δίκης αν δεν στεκόσασταν ενάντια στα θύματα και δίπλα στους ενόχους.

Η άμεση απάντηση της Μαρίας Καρυστιανού στην Ελίζα Βόζενμπεργκ έχει ως εξής:

                                                                   

«Έκπληξη δεν μου προκαλέσατε με τις δηλώσεις σας. Αντιθέτως.

Αναρωτιέμαι όμως, πως θα φανεί αυτό στους συναδέλφους σας στις Βρυξέλλες όταν μάθουν ότι βουλευτής της Ελλάδος επιτίθεται σε πολίτη και μάλιστα σε αναφέρουσα που έχει ανοικτή υπόθεση και στην Επιτροπή, της οποίας είστε Πρόεδρος. Παρακάμπτοντας την θεσμική σας θέση, προωθείτε απροκάλυπτα τις θέσεις της κυβέρνησης και απαξιώνετε την Ευρωπαϊκή νομιμότητα. Φαντάζομαι κάτι παρόμοιο δεν έχει ξανασυμβεί.

Πράγματι ντροπιαστικό.

Θα μας συγκινούσε η έγνοια για την έναρξη της δίκης αν δεν στεκόσασταν ενάντια στα θύματα και δίπλα στους ενόχους.

Αυτών που σκόρπισαν τα χώματα για να μην τα ελέγξουμε, κατέστρεψαν τα βίντεο και μοντάρανε τα ηχητικά για να μην μάθουμε για το παράνομο φορτίο. Αλλά και του σκανδαλωδώς πρόθυμου Ανακριτή, ο οποίος επέτρεψε να συμβούν όλα τα παραπάνω, γνώριζε από μήνες ότι τα παιδιά στο κυλικείο δεν πέθαναν ακαριαία από την σύγκρουση αλλά κάηκαν ζωντανά, έχει στο συρτάρι του τεχνική μελέτη ειδικού καθηγητή, από τους καλύτερους στον κόσμο για τους εμπρησμούς, που μιλάει για φορτίο περίπου 30 τόνων υδρογονανθράκων, που προκάλεσαν έκρηξη αλλά παρόλα αναζητά επιστήμονες που θα βγάλουν μια πιο βολική μελέτη. Αυτήν της καύσης των ελαίων σιλικόνης που δεν στέκει επιστημονικά…. για να μην ξεκινήσει έλεγχος για μεταφορά παράνομου φορτίου και να μπει η ταφόπλακα της fast track παραπομπής σε δρομολογημένη δίκη με φτωχό ανακριτικό υλικό.

Αυτά μας καθυστερούν. Αλλιώς όλα είναι ξεκάθαρα. Έχουμε όλα τα ονόματα των εμπλεκομένων. Άμεσα θα ήταν οι υπεύθυνοι στην φυλακή αν ζούσαμε σε ένα Κράτος δικαίου. Αλλά δεν υπάρχει η ελάχιστη ντροπή, αντιθέτως βασιλεύει η αλαζονεία και η αναλγησία, για αυτό και στην αξιολόγησή μας είμαστε στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη. Δεν το γνωρίζετε;

Και αν δυσκολεύεστε να κατανοήσετε την θέση μας με λέξεις φανταστείτε το κομματικά.

Στο τρένο σκοτώθηκαν και άνθρωποι που ανήκαν στην δεξιά και τραυματίστηκαν επίσης δεξιοί.

Και αν πιστεύετε ότι οι ψηφοφόροι σας είναι εντάξει να θεωρείτε τα παιδιά τους αναλώσιμα και ότι δεν θα αντιδράσουν αν κάτι τους συμβεί επειδή σας ψήφισαν, πλανάστε.

Σταματήστε λοιπόν την καραμέλα μίσους μεταξύ δεξιών και αριστερών. Το θέμα μας αφορά όλους!

Επιδοτούμενη "Δημοκρατία" σε μια πτωχευμένη χώρα

Του Γιώργου Μαργαρίτη 

Μαθηματικά επιχειρήσεων

Παράδειγμα πρώτο

Μια επιτυχημένη επιχείρηση (παραγωγής κοινωφελούς -λέγεται- έργου)

Έσοδα.                      12.983.504,64

Έξοδα.                       57.575.165,44

Έλλειμα χρήσης.      44.591.660,80

Έλλειμμα προηγούμενων χρήσεων

                                    383.362.113,24

Καθαρή θέση (συνολικό έλλειμμα) 

                                  -427.953.774,04

Υποχρεώσεις βραχυπρόθεσμες

Τραπεζικά δάνεια.        425.600.611,17

σύνολο υποχρεώσεων. 435.567.175,82

(Υ/σ. Τα βασικά έσοδα προσφέρονται απο τον κρατικό προϋπολογισμό στην επιχείρηση σε αναγνώριση του κοινωφελούς έργου που παρέχει....)

Με αυτά τα μεγέθη η επιχείρηση θεωρείται απόλυτα πετυχημένη. Το κράτος συνεχίζει να την επιχορηγεί και οι τράπεζες να την δανείζουν - περίπου 43.000.000 περίπου καθαρός δανεισμός στην τελευταία δηλωμένη χρήση.

Κύκλωμα εκβιαστών / Πώς η ευνοούμενη τμηματάρχης της Λίνας Μενδώνη κατέληξε προφυλακισμένη

Φωτεινή Λαμπρίδη

Την Παρασκευή 5 Ιουλίου συνελήφθη και κρατήθηκε με την αυτόφωρη διαδικασία, η Τμηματάρχης του υπουργείου Πολιτισμού που βρίσκεται ανάμεσα στους 14 του κυκλώματος εκβιαστών που εξάρθρωσε η ΕΛ.ΑΣ.

Σύμφωνα με πληροφορίες του tvxs, οι αρμόδιοι αστυνομικοί πήγαν στο γραφείο της, στην Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής, Ανατολικής Στερεάς και Νήσων, στην Πλάκα και την συνέλαβαν με την διαδικασία του αυτοφώρου.

Παρότι η υπάλληλος ήταν προφυλακισμένη με βαριές κατηγορίες, εν γνώσει της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ, το Υπουργείο Πολιτισμού τήρησε απόλυτη σιωπή για το θέμα. Μετά το σάλο που προκλήθηκε στα κανάλια, μόλις το μεσημέρι της Τρίτης το Υπουργείο ανακοίνωσε ότι οι τρεις υπάλληλοί του που εμπλέκονται στη δικογραφία θα τεθούν σε αργία και θα υπάρξει απέναντί τους «μηδενική ανοχή».
inRead Advertisement by VIDADS since 2011

Τι σημαίνει άραγε «μηδενική ανοχή» προς την 63χρονη αρχιτέκτονα μηχανικό που η ίδια η Υπουργό, Λίνα Μενδώνη, διόρισε αναπληρώτρια Τμηματάρχη και μέλος στο Τοπικό Συμβούλιο Μνημείων Κυκλάδων, δίνοντάς της την εξουσία που είχε για να «διαπραγματεύεται» ταρίφες 6-10.000 ευρώ για τη διεκπεραίωση υποθέσεων στην Αθήνα και στη Μύκονο, σύμφωνα με το κατηγορητήριο; 

Τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» προς την υπάλληλο στην οποία η Υπουργός είχε τόση εμπιστοσύνη ώστε την ήθελε τακτικό μέλος (η σύνθεση της επιτροπής άλλαξε δύο φορές για να συμπεριλάβει την συγκεκριμένη υπάλληλο) στην επιτροπή του ΟΔΑΠ για τον πολύκροτο διαγωνισμό των αναψυκτηρίων των αρχαιολογικών χώρων, διαγωνισμός που προκάλεσε σάλο με τους όρους του, όταν τα αναψυκτήρια δόθηκαν όλα στην αλυσίδα «Γρηγόρης»; 

Τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» από την Υπουργό στην υπάλληλο που ήταν υποψήφια με την παράταξη ΔΗΣΥΠ, του προέδρου της ΠΟΕ ΥΠΠΟ Γιάννη Τσακοπιάκου, ο οποίος -καίτοι υπόδικος για κακουργήματα- διατηρεί άριστες σχέσεις με την Υπουργό;

Η πολιτική ελευθερία είναι αυτού που σκέφτεται και δρα διαφορετικά ( Ρόζα Λούξεμπουργκ)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή  και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά  πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά  δημοκρατικές -  αυτό έχει οριστικά καταπέσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο  δικαίωμα  στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται  ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.

- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού.  Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού. 

- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό  Επέκεινα ή το  Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.

- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν  ευπειθώς για λογαριασμό τους.

- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί.  Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου  " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.

- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως  εγκαταλειφθεί.  Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ

 Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα  συνθέτει  πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα.  Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".

Αντίδραση στις ρίζες της αδράνειας: η παγίδα του κομματισμού

«Αντίδραση στις ρίζες της αδράνειας: η παγίδα του κομματισμού, πολιτική συνείδηση/πολιτική συμμετοχή». 

07.03.2013 ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ

 Συνομιλούν μεταξύ τους και με το κοινό ο Λευτέρης Κουσούλης, πολιτικός επιστήμονας και ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, κοινωνιολόγος, συγγραφέας. Συντονίζει η Σοφία Ιορδανίδου.

Εμπιστοσύνη στους Θεσμούς

Η ετήσια έρευνα της Public Issue για το 2024

11/04/2024

Πανελλαδική ποσοτική διαδικτυακή έρευνα, σε δείγμα 2.000 ατόμων, ηλικίας 17 ετών και άνω, Μάρτιος 2024

Η μέτρηση της Public Issue, που καθιερώθηκε το 2007, επαναλαμβάνεται και φέτος, καθώς αποτελεί ένα σημαντικό επιστημονικό εργαλείο, για τη διαχρονική συγκριτική αξιολόγηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης στους σημαντικότερους εγχώριους θεσμούς.

Η Πυροσβεστική κατατάσσεται και φέτος πρώτη στο δείκτη εμπιστοσύνης. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Σχετίζεται με την παγιωμένη ανασφάλεια στις κοινωνίες της διακινδύνευσης. Αποτυπώνει δε την επίδραση των οικολογικών καταστροφών που βιώνει η Ελλάδα (πυρκαγιές&πλημμύρες).

7 στους 10 (67%) πολίτες εξακολουθούν να εμπιστεύονται το Στρατό. Η κάμψη εμπιστοσύνης στην 5ετία, σχετίζεται ίσως με τις εκχωρήσεις οπλισμού στην Ουκρανία, το θέμα αποστρατιωκοποίηση των νησιών, τις παραιτήσεις στελεχών, τις καταστροφές σε Στεφανοβίκειο & Ν.Αγχίαλο.

Η πλειοψηφία των πολιτών (54%), στην Ελλάδα δεν εμπιστεύεται σήμερα την Αστυνομία. Το έλλειμμα κοινωνικής εμπιστοσύνης στο θεσμό, που διογκώθηκε την τελευταία 5ετία εξακολουθεί να διατηρείται σε πλειοψηφικά επίπεδα.

ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ;

Γιώργος Τασιόπουλος 

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΉΣΕΙ...

Λιγότεροι από 3 στους 10 (27%) εμπιστεύονται σήμερα  τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & τους δικαστές. 

Ακόμη λιγότερο εμπιστεύονται τα ΚΟΜΜΑΤΑ εμπιστεύεται μόλις το 9% των πολιτών. Αντίστοιχο ποσοστό είχε μετρηθεί στην Ελλάδα το 2008, στην έναρξη της οικονομικής κρίσης.

Εντυπωσιακή η κάμψη της εμπιστοσύνης στο θεσμό του ΠτΔ, παρότι ο ΠτΔ δεν αναμειγνύεται ενεργά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Το 2008, ο ΠτΔ ήταν μοναδικός πολιτικός θεσμός που εμπιστεύονταν οι πολίτες, εξαιτίας της υψηλής αποδοχής, των Κ.Στεφανόπουλου & Κ.Παπούλια Public Issue, 

«Το μοντέλο του κόμματος-κράτους εξέπνευσε, είτε με την δεξιά είτε με την αριστερή εκδοχή του παράγει μόνο κρατικοδίαιτους-υπότροφους του κράτους καπιταλιστές και κρατικοκομματικές πελατείες σε ένα σύστημα αυτοσυντήρησης γραφειοκρατικών ομάδων»

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 1951-2024

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έγιναν τα κόμματα μπαταχτσήδες;

Όταν ο λαός καταντά όχλος

~ . ~

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ο ξεπεσμός του δήμου σε όχλο, ο εκφαυλισμός ενός λαού και η κατάληξή του σε αποφάσεις μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφικές, είναι από τα βασικότερα θέματα της αρχαίας πολιτικής σκέψης. Όχι μόνο στον Αριστοτέλη, αλλά και στον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη, η παθολογία της αγελαίας μάζας έχει κεντρική θέση.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνει κανείς στους Αρχαίους. Στην νεώτερη ελληνική λογοτεχνία, κριτική του όχλου βρίσκει κανείς σε πλείστους όσους ποιητές μας. Στον «Ρωμιό» του Σουρή λ.χ., ποίημα-κοίτασμα εθνικής αυτογνωσίας:

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι επάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Αλλά και στον Βάρναλη του «Κύρ Μέντιου»:

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Ή στον Γκάτσο της «Ελλαδογραφίας»:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Κυρίως όμως στον Κωστή Παλαμά των Σατιρικών γυμνασμάτων. Στο μοναδικό αυτό βιβλίο βρίσκει κανείς μια νηφάλια, κοινωνιολογικής ακριβείας περιγραφή των νοερών άκρων εντός των οποίων κινείται διαχρονικά ο Δήμος, από το μεγαλείο ώς την καταισχύνη:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα

Για τη «σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού» έχουν μιλήσει πολλοί, με καυστικότερο όλων τον Παναγιώτη Κονδύλη το 1992 – η διατύπωση αυτή είναι δική του. Αλλά και έξω θυμάμαι τον μεγάλο , στα μισά της δεκαετίας του 1990, να ξεσπαθώνει από τον ναό του Αγίου Παύλου της Φρανκφούρτης, το λίκνο του σύγχρονου γερμανικού έθνους, κατά της χώρας του. «Ντρέπομαι για την πατρίδα μου», είχε πει, «που ξέπεσε σε έδρα μόνο για μπίζνες και για πάρε δώσε εμπορικά.» Ή τον Γέητς της δεκαετίας του 1910 να μαστιγώνει τους συμπατριώτες του Ιρλανδούς για τη σπέκουλα και τον ιησουιτισμό τους:

Οι “γαλάζιοι”… χρυσοκάνθαροι και το έγκλημα των κόκκινων δανείων

Παπασίμος Γεώργιος

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις των “πεπραγμένων” του βουλευτή Γρεβενών της ΝΔ, Ανδρέα Πάτση, ο οποίος πέραν του γεγονότος ότι ως βουλευτής ελάμβανε τεράστια ποσά από το Δημόσιο και συμμετείχε σε πολλές αλλοδαπές εταιρείες, παραβιάζοντας προκλητικά τις συνταγματικές διατάξεις, είχε αγοράσει με δανεισμό της Πειραιώς, πακέτο κόκκινων δανείων της ίδιας Τράπεζας αξίας 60 εκ. ευρώ έναντι 4 εκ. ευρώ. Το γεγονός αυτό, πέραν του ότι μεγεθύνει την ηθική απαξία, φέρνει και με έντονο τρόπο στο προσκήνιο δύο κρίσιμα θέματα, που αποτελούν τον πυρήνα του παρασιτισμού, της κλεπτοκρατίας και της ατιμωρησίας που έχουν οι πάσης φύσης χρυσοκάνθαροι στην Ελλάδα.

Κατά πρώτον, το περίφημο πόθεν έσχες των μελών του κοινοβουλίου, το οποίο όπως είναι γνωστό, αφενός αφορά μόνο το “έσχες” και όχι το “πόθεν”, και αφετέρου, έστω και με αυτόν ελλειμματικό τρόπο καταδεικνύει τον δηλωθέντα εμφανή πλούτο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των ασθενών και των μεσαίων στρωμάτων.

Ο προσωπικός πλούτος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με την οικονομική κατάσταση των κομμάτων τους, στα οποία ανήκουν, τα οποία, ενώ λαμβάνουν μεγάλα ποσά ως κρατική ενίσχυση, είναι χρεωκοπημένα, έχοντας λάβει, μάλιστα, και τεράστια δάνεια, με ενέχυρο την μελλοντική κρατική επιχορήγηση (!). Εμφανίζεται, έτσι, κατ’ αντιστοιχία και στο πολιτικό σύστημα, η άθλια διαχρονική εικόνα της μεταπρατικής οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, όπου ενώ ευδοκιμούν ατομικά οι βιομήχανοι, μεγαλέμποροι κλπ από την μια μεριά, εμφανίζονται ρημαγμένες και καταχρεωμένες οι επιχειρήσεις τους από την άλλη.

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…. ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ….

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ….

ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ…

 Του Γιώργου Ζουρίδη

Ζούμε σε μια χώρα όπου τα παράλογα φαίνονται λογικά και τα λογικά, παράλογα! Αυτό μας διδάσκει η καθημερινότητα που ζούμε πάνω στην οποία καλούμεθα να οικοδομήσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον!!

Θυμίζω:

• Τα Μνημόνια μας ανακοινώθηκαν από το Καστελλόριζο. Η χρεοκοπία της Χώρας ήταν το απαύγασμα μιας σπάταλης πολιτικής που στηρίχτηκε αποκλειστικά στον ξένο δανεισμό και στον άκρατο ευδαιμονισμό. Κανείς Έλληνας πολιτικός δεν είχε το θάρρος ή την ευθιξία να αναλάβει ευθύνες περί αυτού.

Μετέπειτα όταν κληθήκαμε να εκφράσουμε μέσα από ένα Δημοψήφισμα την ΔΥΣΦΟΡΙΑ μας για το επερχόμενο τρίτο μνημόνιο, το «Όχι» του 61,3% του Λαού μας έγινε ξαφνικά μεγαλοπρεπές «Ναι» και κανείς δεν απολογήθηκε για αυτή την αθλιότητα της καταπάτησης της Λαϊκής βούλησης. 

Και όταν βγήκαμε από τα Μνημόνια κανείς δεν αιτιολόγησε γιατί αποδώσαμε όλη την Δημόσια περιουσία ως ενέχυρο στους δανειστές, πράγμα επιδιωκόμενο από αυτούς και πράγμα πρωτόγνωρο όσο και απεχθές σε επίπεδο παγκόσμιο. 

Και σήμερα προβληματιζόμαστε γιατί οι Επιχειρήσεις του Δημοσίου ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ αντί πινακίων φακής.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ

 

                ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ…

                                Του Γιώργου Ζουρίδη

 

Μετά τις Πασχαλινές εορτές, τα εκκλησιάσματα των πιστών και τις χαρούμενες οικογενειακές συναθροίσεις που τις διανθίζουν, ξαναγυρίζουμε στα καθημερινά και τετριμμένα.

Φαίνεται ότι όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά εμείς μένουμε ίδιοι και απαράλλακτοι ! «Όλα καλά» θα έλεγαν κάποιοι που ζουν εδώ και χρόνια στην νιρβάνα μιας ανέμελης επιβίωσης.

Και όμως ο κόσμος οδεύει προς το χειρότερο και μας μένει μόνο η νοσταλγία κάποιων όμορφων στιγμών του παρελθόντος.

Εκμεταλλευόμενοι κάποιες από αυτές τις στιγμές, ορισμένοι χτίζουν πολιτικές καριέρες και μηχανισμούς χειραγώγησης. Αλλιώς δεν εξηγείται η αισιοδοξία που χαρακτηρίζει τον σουρεαλισμό των λεγομένων τους.

Εδώ ταιριάζει ένα σχόλιο που είχα κάνει σε ένα φίλο με την ευκαιρία της θριαμβευτικής εκλογής αλλά και της μετέπειτα σιωπής στα όρια της αδράνειας, του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ οι δημοσκοπήσεις «κάλπαζαν» υπέρ του ΚΙΝΑΛ!

Έγραψα τότε: «Στις κοινωνίες όπου δεν υπάρχει ο ορθός πολιτικός λόγος και η Δημοκρατία ασθενεί, οι προσδοκίες των πολιτών ικανοποιούνται από τα παραμύθια που παράγουν οι Οργανωτικοί Μηχανισμοί και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»!!

Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανένα, αλλά με ξαναζεσταμένα προστάγματα όπως είναι η «σοσιαλδημοκρατία», σε μια χώρα όπου το μεταπρατικό Κράτος (και όχι Κράτος ανεξάρτητο, Κράτος εθνικού και κοινωνικού δικαίου!) είναι κυρίαρχο και όλοι οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί ασθενούν, ενώ συνεχίζεται η άναρχη και εν πολλοίς συγκυριακή διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, ή ακόμα χειρότερα όταν με επικοινωνιακά τερτίπια αναμοχλεύονται μνήμες του αρχέτυπου ΠΑΣΟΚ προς εκμετάλλευση, φοβάμαι ότι δεν μακροημερεύει ένας πολιτικός. Και δη νέος…

Η συνταγή να μεταμορφώσουν «σοσιαλδημοκρατικά» το ΠΑΣΟΚ και την Κοινωνία, δοκιμάστηκε από τους Κ. Σημίτη, Γ.Παπανδρέου και Ε.Βενιζέλο και έτσι φτάσαμε να επιβάλλουμε και να διαχειριζόμαστε τα Μνημόνια!

Παράλληλα οι τελευταίες διακηρύξεις που αποτυπώθηκαν στο τετραήμερο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με «κλεμμένα» αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ιδεολογικής πλατφόρμας πάνω στην οποία έκτισε το όραμα του ο Ανδρέας Παπανδρέου και λίγοι από εμάς όπως: «Να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» ή «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», επαληθεύουν το περιεχόμενο του πρότερου σχολίου μου.

Για την Δεξιά τι να πω; Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι πια παρελθόν και επικυριαρχεί με ραφιναρισμένο προσωπείο ο νεοφιλελευθερισμός των Ιδιωτικοποιήσεων, των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτών, των ευκαιριακών επιδομάτων και των κοινωνικών περιθωριοποιήσεων…

Η υποκρισία φίλοι μου έχει κοντά ποδάρια. Η κυβερνητική πολιτική τόσο της Δεξιάς όσο του αντιπολιτευόμενου «σοσιαλδημοκρατικού» ΚΙΝΑΛ ή του «αντιμπεριαλιστικού» ΣΥΡΙΖΑ με τα νταούλια, τα άσφαιρα δημοψηφίσματα, τις υποθήκες και τις μειοδοσίες, δεν πείθουν κανένα σώφρονα. Σκέφτομαι και χαμογελώ ότι ίσως μια συγκρουσιακή «συνύπαρξη» των δυνάμεων αυτών σε μια Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», θα απεκάλυπτε στον λαό το πραγματικό προσωπείο και τις επιδιώξεις του κάθε κομματικού σχηματισμού!!

Εκτιμώ ότι αν κάποιος επιθυμεί να προσφέρει κάτι στην ιστορική αλήθεια της πατρίδας μας (μήπως και προχωρήσουμε προς τα εμπρός!), είναι να αποδεχτεί και να παλέψει με παρρησία, για την αλλαγή της πολιτικής πραγματικότητας που εκφυλίζει τις έννοιες της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ακεραιότητας και της Λαϊκής Ενότητας.

Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρό! Τα Συνέδρια που γίνονται κατά κόρον αυτή την περίοδο, καλόν είναι να προτάξουν αυτές τις έννοιες της πολιτικής και αφού οι Σύνεδροι μπουν σε μία συλλογική αυτοκριτική για τις ξεπερασμένες στρατηγικές τους (με έντονο το άρωμα του λαϊκισμού!), κατορθώσουν να βαδίσουν τον δρόμο του μέλλοντος, για την σταδιακή απεξάρτηση της χώρας από τα διεθνή κέντρα πλήρους ενσωμάτωσης….

Γιώργος Κοντογιώργης: Οι Κηφήνες της ηγεσίας της Αριστεράς απαγορεύουν τον διαφορετικό αριστερό λόγο

Γιώργος Κοντογιώργης 

Οι Κηφήνες της ηγεσίας της Αριστεράς απαγορεύουν τον διαφορετικό αριστερό λόγο Κηφήνες που έζησαν μια ζωή εις βάρος του λαού η Ηγεσία της Αριστεράς, απαγορεύει τον διαφορετικό αριστερό λόγο. 

Οι πολιτικοί έχουν θητεύσει στις πιο σκοτεινές πλευρές της κομματοκρατίας, στις παρατάξεις των Πανεπιστημίων και τα συναφή ή στον κομματικό οργανισμό.

 Το κράτος θεραπεύει ιδιοτελή συμφέροντα των ελίτ που κυβερνούν, δεν μπορεί να αναπτύξει δημόσιες εθνικές πολιτικές.   Όταν δεν μας αρέσει το έθνος σημαίνει ότι δεν μας αρέσει η ελευθερία 

Από την εκπομπή «Σε γνωρίζω από την κόψη» με τον Αντώνη Κοκορίκο, στον τηλεοπτικό σταθμό «Βεργίνα Τηλεόραση», της 2-4-2021. Η εκπομπή μεταδίδεται κάθε Παρασκευή.

Η τοξικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα

Η τοξικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο τοξικός αναθεωρημένος δικομματισμός (Ν.Δ.-ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.), που αναδείχθηκε τον Ιούλιο του 2019, δείχνει τα δηλητηριώδη δόντια του. Μπροστά τις μεγάλες προκλήσεις της Ελλάδος, επιδίδεται σε αυτό που καλύτερα από καθετί γνωρίζει και μπορεί να κάνει, την αδιέξοδη και επικίνδυνη πόλωση. Έτσι, η Ελλάδα συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορό της. Εν μέσω της φονικής πανδημίας του Covid-19, που έχει οδυνηρές συνέπειες στην καταρρέουσα από τα μνημόνια οικονομία και στην πολυτραυματισμένη κοινωνική ισορροπία, καθώς και στα εθνικά θέματα λόγω της τουρκικής επιθετικότητας, το πολιτικό σύστημα περί άλλων τυρβάζει.

Η Ν.Δ. παρά τα επικοινωνιακά φιλελεύθερα φληναφήματα με στόχο την αλίευση των ψηφοφόρων του κέντρου επανακάμπτει στα κλασσικά παλαιο-δεξιά χαρακτηριστικά της, προτάσσοντας ως σημαία τον νόμο και την ασφάλεια με την χρησιμοποίηση της αυταρχικής αστυνομικής βίας. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί μετά την οδυνηρή ήττα του να προχωρήσει σε ουσιαστική ανασυγκρότηση και να προβάλλει προγραμματική αντιπολίτευση με ουσιαστικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, λόγω της πολιτικής και ιδεολογικής του φτώχειας, εγκλωβίζεται στις σειρήνες του τυφλού δικαιωματισμού, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την κεκόπορτα για ακούσια θολή πολιτική κάλυψη της δράσης των πάσης φύσεως αντικοινωνικών στοιχείων. Μάλιστα τα τελευταία φαίνεται ότι έχουν πάρει κεφάλι εκμεταλλευόμενα και την κοινωνική κόπωση από την πανδημία μέσω της ενοποίησης των συγκοινωνούντων δοχείων του αντιεξουσιαστικού χώρου και των οργανωμένων χούλιγκανς του ποδοσφαίρου, όπως κατέδειξαν τα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.

Ο δημόσιος λόγος πλέον χαρακτηρίζεται από ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιουδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα. Αντί αυτών κυριαρχούν η προχειρότητα, η επιδοματική λογική και ο πελατειασμός.