Αύριο θα έκλεινε τα 104 και θα το γιόρταζε, καθώς ήταν ακμαιότατος. Σήμερα όμως, πρόλαβε ο θάνατος. Ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος πέθανε πλήρης ημερών, με ζωή και σταδιοδρομία που ήταν εξαιρετικές. Στην Ελλάδα αφήνει πλούσια γραπτή κληρονομιά και μαζί αφήνει υπέροχες υποθήκες για τους νεώτερους.
Ο Κ. Δεσποτόπουλος είχε γεννηθεί στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 στη Σμύρνη. Την πόλη που ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων ονόμαζε «καλλίστη πασών» και οι νεώτεροι περιηγητές «Παρίσι της Ανατολής». Κατά τον ίδιο, «η Σμύρνη συνεδύαζε ομορφιά τοπίου γύρω της και μια ιστορική παράδοση εμπνευστική των κατοίκων της σε ηθικότητα, εργατικότητα και ανθρώπινη αλληλεγγύη» όπως έλεγε σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέα Πολιτική»
Εζησε τα παιδικά του χρόνια με το μεγαλείο της Σμύρνης και, μετά την καταστροφή, με την ανάμνησή της. Παρότι πρόσφυγας, διακρίθηκε στο σχολείο και τέλειωσε με άριστα το Πρώτο Γυμνάσιο Αθηνών. Ακολούθησε η Νομική Σχολή και το διδακτορικό του, κι αυτό με άριστα – αν υπήρχε άριστα με τόνο θα το είχε πάρει.
«Έζησα χωρίς πλούτο, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικό, το καλύτερο της Ελλάδος» έλεγε σε άλλο σημείο της συνέντευξης. Ευτύχησα να έχω γνωρίμους και φίλους τους εκλεκτώτερους Έλληνες της εποχής, μεταξύ άλλων τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, πρωθυπουργό και διανοούμενο, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, τον σημαντικώτερο φιλόσοφο της εποχής. Είχα την ευτυχία πολλοί μαθητές μου να διακριθούν, να γίνουν καθηγητές στα πανεπιστήμια, να γίνουν υπουργοί, να γίνουνε λειτουργοί της κοινωνίας.»
Τελευταίο έργο του που εκδόθηκε ήταν οι «Αναπολήσεις» από τις εκδόσεις Παπαζήση, ένα τρίτομο με εξιστόρηση της ζωής του και της ζωής της Ελλάδας. Οι δυο ζωές συνδυάστηκαν ολόκληρο τον 20ό αιώνα.