Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΧΟΥΡΙΤΗ
«Ο Erich Fromm, γνωστός Γερμανός κοινωνικός ψυχολόγος και φιλόσοφος, διερεύνησε βαθιά τις πολυπλοκότητες των ανθρώπινων σχέσεων και τη φύση της αγάπης στα σημαντικά έργα του.
Μια από τις πιο βαθιές του ιδέες για την αγάπη ήρθε στο βιβλίο του, «Η Τέχνη της Αγάπης»,1956, (The Art of Loving) όπου υποστήριξε ότι η αγάπη δεν είναι απλώς μια συναισθηματική αντίδραση σε ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά μάλλον ένας ευρύτερος προσανατολισμός του χαρακτήρα που διαμορφώνει ολόκληρη την κοσμοθεωρία κάποιου.
Έγραψε,
«Η αγάπη δεν είναι πρωτίστως μια σχέση με ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι μια στάση, ένας προσανατολισμός του χαρακτήρα που καθορίζει τη σχέση ενός ατόμου με τον κόσμο ως σύνολο».
Έτσι για τον Fromm, η αγάπη δεν περιορίζεται σε ρομαντικές σχέσεις ή προσωπικούς δεσμούς αλλά ήταν και είναι ένα εγγενές μέρος του πώς κάποιος ασχολείται με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο. Είναι μια ενεργή δύναμη, μια έκφραση της ψυχής κάποιου, παρά μια παθητική αντίδραση σε ένα εξωτερικό ερέθισμα.
Ο Φρομ επέκρινε επίσης την κοινή παρανόηση ότι η αγάπη είναι απλώς η πράξη εύρεσης του «σωστού» αντικειμένου στην αγάπη. Πολλοί, πρότεινε, προσεγγίζουν την αγάπη με την ιδέα ότι ορίζεται από το συγκεκριμένο άτομο που αγαπούν, πιστεύοντας ότι η ένταση των συναισθημάτων τους προς το συγκεκριμένο άτομο είναι μια αντανάκλαση της ικανότητάς τους για αγάπη.
Ωστόσο, ο Φρομ θεώρησε αυτή την προοπτική ως προβληματική, εξισώνοντάς την με μια μορφή εγωισμού (σήμερα θα λέγαμε ναρκισσισμού ή οριακότητας) ή συμβιωτικής προσκόλλησης. Υποστήριξε ότι μια τέτοια προσέγγιση στην αγάπη, η οποία επικεντρώνεται σε ένα άτομο και όχι σε μια ευρύτερη, πιο καθολική ικανότητα για αγάπη, δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινή αγάπη.
Αναφέρει σχετικά,
«Αν ένα άτομο αγαπά μόνο ένα άλλο άτομο και είναι αδιάφορος για τους υπόλοιπους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι αγάπη αλλά συμβιωτική προσκόλληση ή διευρυμένος εγωισμός».
