Του Μανόλη Μούστου
Τα "Αγόρια στο ντουζ" δεν είναι ούτε πορνό ούτε γενικώς μία πρόστυχη ταινία με ηδονοβλεπτικό περιεχόμενο. Όποιος το έχει δει (και είναι ειλικρινής) μπορεί να το πιστοποιήσει. Όμως, είναι μία ταινία που ανάμεσα σε δύο αγόρια 12 ετών αναπτύσσεται ένας λανθάνων ερωτισμός.
Ερωτισμός αδέξιος, διερευνητικός και αθώος όπως ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Σαφώς και όχι. Αλλά όσοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους γονείς θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και τίμιοι. Η ταινία δεν είναι πορνό και όσοι ζήτησαν την απαγόρευση της είναι στην πλειοψηφία τους ιδεοληπτικοί και υποκριτές αλλά ερωτισμός και φλερτ σαφώς και υπάρχουν και αυτό ακριβώς είναι το θέμα της ταινίας με την "εξερεύνηση των ορίων της αρρενωπότητας".
Ο διάλογος των δύο πατεράδων στο τέλος της ταινίας αντικαθιστά τον διάλογο ανάμεσα στους θεατές και επαληθεύει τα παραπάνω: ο ένας έχει θορυβηθεί που τα αγόρια έκαναν ντουζ και σάουνα μαζί ενώ ο άλλος του κόβει την κουβέντα γιατί "δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα και είναι στο χέρι των αγοριών να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν μεταξύ τους". Θυμίζοντας ο τελευταίος τον φιλελεύθερο πατέρα του "Call me by your name" που νουθετεί με συγκινητική τρυφερότητα τον gay έφηβο γιό του.
Προσωπικά, όχι απλώς με προβληματίζει αυτό το περιεχόμενο αλλά θα μπορούσα να δεχτώ και πολύ πιο τολμηρές σκηνές και θεματικές. Για παράδειγμα, η φιλμογραφία του Λάρι Κλαρκ (Kids, Ken Park) είναι σαφώς πιο τολμηρή και προβοκατόρικη. Σεξ ανάμεσα σε έφηβους, γυμνά κορμιά νέων ανθρώπων και χρήση ναρκωτικών on camera από τους ηθοποιούς και όλα αυτά πριν 20-25 χρόνια.
Το σινεμά οφείλει να τεστάρει τα όρια του κοινού και να σπάει τα στερεότυπα και τις καθεστωτικές αντιλήψεις. Διαφορετικά, δεν είναι τέχνη αλλά κομφορμισμός. Εργαλείο στα χέρια της εξουσίας.
Όμως, τα "Αγόρια στο ντουζ" είναι μία ταινία που συνίσταται σε παιδιά άνω των 12 ετών και εδώ προβλήθηκε σε παιδιά τετάρτης δημοτικού. Γιατί υπάρχει ο περιορισμός του >12;
Συντηρητική και οπισθοδρομική και η Ευρωπαϊκή Ένωση Παιδικού Κινηματογράφου;
Η οποία στο κάτω κάτω της γραφής υπερασπίστηκε την ταινία και την έχει προωθήσει σε δεκάδες ευρωπαϊκές χώρες;
Οπότε, η ταινία κακώς προβλήθηκε και κάπου εκεί έπρεπε να λήξει το ζήτημα. Και θα έπρεπε ΟΛΕΣ οι πλευρές να συμφωνήσουν σε αυτό.
Αλλά δύο εβδομάδες τώρα έγινε μέγα θέμα γιατί η βασική έγνοια όσων πλακώνονται είναι άλλη και όχι ο ψυχισμός και η υγιής σεξουαλική διαμόρφωση των 10χρονων.
Οι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν το θέμα για να επιβάλουν την ατζέντα τους οτι τα σχολεία θα κάνουν τους γιούς μας "πούστηδες" και πάει λέγοντας.
Και οι αριστεροί αρπάζουν την ευκαιρία για να σκυλοβρίσουν πάλι την οπισθοδρομική Ελλάδα, το Ιράν της Μεσογείου, τους κυρ-παντελήδες γονείς κλπ.
Έτσι, σε αυτήν την χώρα προοδευτικός είναι αυτός που θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ"
Και συντηρητικός αυτός που θέλει λογοκρισία και θρησκευτική κατήχηση.
Αλλά για τον αμερικανό πρέσβη που έπινε καφέ στα έδρανα της βουλής προχθές λες και βρισκόταν στο μαγαζί του, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Γιατί η αριστερά, η αναρχία και ο προοδευτικός ευρύτερα χώρος όλο και πιο πολύ υιοθετούν την ατζέντα του Νέτφλιξ και τον μούφα δικαιωματισμό του ως πολιτική στάση.
Για την εκκολαπτόμενη εγχώρια woke αριστερά μεγάλο πρόβλημα ήταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια που τα διοργάνωνε η Εκκλησία αλλά για το Athens Pride που χρηματοδοτείται από την αμερικανική και την ισραηλινή πρεσβεία δεν θα ακούσεις κουβέντα.
Για τον μέσο Έλληνα αριστερό του φέισμπουκ το πρόβλημα είναι οι ψηφοφόροι της Νίκης και φασισμό θα δει μόνο στον γονιό που δεν θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ".
Αλλά όταν ο αρχιφασίστας Ερντογάν πολιτεύεται προεκλογικά με χάρτες που φτάνουν την Τουρκία μέχρι την Κέρκυρα, είναι απλώς Τρίτη. Ε μην μας πούνε και εθνικιστές.
