Χαιρετισμός στην Αντίσταση και την Ελευθερία

Tamer Çilingir

Η ιστορία του ελληνισμού είναι υφασμένη με νίκες απέναντι στην τυραννία και την καταπίεση.

Από τον Πόντο που δεν υπέκυψε ποτέ στη Ρώμη, μέχρι τους Έλληνες που ύψωσαν το ανάστημά τους ενάντια στην οθωμανική σκλαβιά και κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους·

από εκείνους που μεταμόρφωσαν την κατεχόμενη Ελλάδα σε εφιάλτη για τις στρατιές των Ναζί, μέχρι τους πολίτες που το 1967, με θυσίες και αίμα, γκρέμισαν τη δικτατορία και ξανάφεραν το φως της δημοκρατίας·

το μήνυμα είναι ένα και αδιάψευστο: κανένας δυνάστης δεν είναι ανίκητος.

Σε όλους αυτούς τους αγώνες –από τον Πόντο έως την Αθήνα, από τη Σμύρνη έως τη Μακρόνησο– υπάρχει μια αλυσίδα αντίστασης που κρατά ζωντανό το ίδιο πνεύμα: το πνεύμα της ελευθερίας.

Η ελληνική συνείδηση των αγωνιστών του 1821

Η έννοια «Έλληνας» από τα ύστερα βυζαντινά ως τα προεπαναστατικά χρόνια – Τα πρότυπα των ηρώων του 1821

Το θέμα της ελληνικής συνείδησης των ηρώων του 1821 είναι κάτι που όπως έχουμε παρατηρήσει, απασχολεί ιδιαίτερα τους αναγνώστες του protothema.gr. Σκεφτήκαμε λοιπόν να γράψουμε ένα άρθρο στο οποίο θα παρουσιάσουμε στοιχεία που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό ότι οι ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης είχαν συνείδηση (και συναίσθηση…), ότι είναι απόγονοι των ηρώων της αρχαίας Ελλάδας.

Ο όρος «Έλλην» στο ύστερο Βυζάντιο

Υπάρχουν πολλοί νεότεροι ιστορικοί που θεωρούν ότι ο όρος «Έλλην» είχε εξαφανιστεί στα βυζαντινά χρόνια και δεν είχε αφήσει μνήμες στον υπόδουλο λαό. Επίσης θεωρούν ότι επανήλθε στο προσκήνιο χάρη στον Διαφωτισμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Χαρακτηριστικό είναι το υπόμνημα που έστειλε ο Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων στον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ (1391-1425): «Εσμέν μεν γαρ ουν ων ηγείσθε τε και βασιλεύετε, Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί» (=Εμείς λοιπόν απ’ όσους ανθρώπους κυβερνάτε και στους οποίους βασιλεύετε είμαστε Έλληνες όπως το επιβεβαιώνει η γλώσσα που μιλάμε και η πατροπαράδοτη παιδεία μας»). Αλλά και ο μαθητής του Γεμιστού Βησσαρίων έγραψε το παρακάτω επίγραμμα για τον δάσκαλό του: «Πολλές μεν φύσεν θεοειδέας ανέρας (=θεόμορφους άνδρες) Ελλάς αλλά Γεμιστός όσον Φαέθων…».

Από το παρόν της παγκοσμιοποίησης στο μέλλον της ταυτότητας

από

 Θεόδωρος Ζιάκας

 -

22 Ιανουαρίου 2022

0

518

Ο Θεόδωρος Ζιάκας αναλύει ζητήματα Παιδείας, ταυτότητας, σχέσεων Έθνος-Κράτος και πολίτη, Εκκλησίας ως συστήματος πατρίδας, σχολιάζει την ρήση του Ηράκλειτου “πόλεμος πατήρ πάντων” και καταλήγει σε ζητήματα παγκοσμιοποίησης και δυνάμεων αναίρεσης της.

Λαοί χωρίς ταυτότητα: Οι “φελλάχοι” της μεταμοντέρνας Δύσης

Άρθρο του JMSMITH για την ιστοσελίδα Orthosphere
Απόδοση: Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από έναν τύπο ανθρώπου ο οποίος ζει μονίμως σε ένα άχρονο παρόν, δίχως συγκεκριμένη και ισχυρή ταυτότητα, ρίζες και αξίες. Αυτό το είδος ατόμου, απολύτως προσηλωμένο στις τρέχουσες ανάγκες και απολαύσεις, αδιάφορο για τη θέση του στην ιστορία, χαρακτηρίστηκε από τον διάσημο Γερμανό ιστορικό Oswald Spengler ως “φελλάχος”, από τους χωρικούς της Μέσης Ανατολής. Αυτή η κοσμοθέαση υμνήθηκε ως απελευθερωτική και προϋπόθεση για μία ξέγνοιαστη, εύθυμη ζωή. Αποδείχθηκε όμως ότι αποτελεί μία ζωή χωρίς θεμέλια.

* * *

“Το φελλάχικο αίσθημα για την ζωή, αυτή διαχρονική ευθυμία των ανθρώπων που δεν εμπλέκονται σε μεγάλα πολιτισμικά ζητήματα”

Lonesome Traveler (1960)
Jack Kerouac (Αμερικανός λογοτέχνης)

Στα αραβικά, fallaha σημαίνει οργώνω, και fellaheen, φελλάχοι, είναι συνεπώς το συλλογικό όνομα των χωρικών που οργώνουν τη γη της Αιγύπτου και της Ανατολής. Ο φελλάχος είναι ένας υπομονετικός, μονότονος γιος της γης, αντίθετα με τον ταχύ βεδουίνο που τριγυρνά τις σκληρές ερήμους της Αραβίας. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε πως οι φελλάχοι είναι ιδιαίτερα δοσμένοι σε αυτό που ο Kerouac θα αναγνώριζε ως “ευθυμία”, καθώς είναι γενικά και εθιμικά ευσεβείς και λιτοί, αλλά εκείνος είπε πως ήταν εύθυμοι γιατί ήταν “διαχρονικοί”, και είπες πως ήταν διαχρονικοί γιατί πίστευαν πως είχαν παρατήσει το βαρύ φορτίο του πολιτισμού.

Ο Kerouac δεν ενδιαφερόταν για Ανατολίτες χωρικούς. Ο φελλάχος ήταν, για εκείνον, ένα σύμβολο του να τα παρατάς και να αφήνεσαι. Όργωνε το χωράφι του κάτω από τα ερείπια ενός νεκρού πολιτισμού που δεν καταλάβαινε και δε θρηνούσε, και ήταν συνεπώς (με εξαίρεση το γεγονός ότι δούλευε) μία έμπνευση και παράδειγμα για κάθε beatnik (ΣτΜ: λογοτεχνικό κίνημα του 50-60 το οποίο λάνσαρε ο Kerouac, πρόδρομοι των χίπις), περιθωριακός και ρεμάλι της ετοιμοθάνατης Δύσης. Όπως τον περιέγραψε το 1913 ένας περιηγητής στην Παλαιστίνη:

“Κάτω από την κάλυψη των ερειπίων, τα οποία σκαρφαλωμένα σε ένα λοφίσκο ή μια βουνοκορφή αφηγούνται την αιώνια ιστορία του μεγαλείου και της κατάπτωσης, ο φελλάχος φτιάχνει το σπιτικό του και εγκαθιστά το κοπάδι του”

Τι πιστεύουν οι Έλληνες…

Το φαντασιακό των Ελλήνων αλλάζει, σύμφωνα με έρευνα της «Διανέοσις»

του Γιάννη Ξένου

Τον Μάρτιο που μας πέρασε, ο ερευνητικός οργανισμός Διανέοσις (1) δημοσίευσε την πανελλαδική έρευνα που διεξήγαγε στα τέλη του 2019 για το τι πιστεύουν οι Έλληνες. Ερευνώνται μια σειρά ζητημάτων, που δεν εξετάζονται συστηματικά, όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, οι σχέσεις με την ΕΕ κ.λπ. Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο στην έρευνα της Διανέοσις είναι ότι επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και με αυτό τον τρόπο βλέπουμε πώς εξελίσσονται οι απόψεις των Ελλήνων.

Η Διανέοσις φυσικά δεν είναι ένας ερευνητικός οργανισμός με ουδέτερο ιδεολογικό φορτίο, πρόεδρός της και ιδρυτής της είναι ο βιομήχανος Δημήτρης Δασκαλόπουλος, επί οχτώ έτη πρόεδρος του ΣΕΒ (2006-2014).

Στο εποπτικό της συμβούλιο συμμετέχουν οι: Μάρκος Βερέμης (γνωστός και από τη συμμετοχή του στην επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου για το 1821), Γιάννος Γραμματίδης (επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου), Νικηφόρος Διαμαντούρος, ακαδημαϊκός, Αντώνης Τριφύλλης, τέως διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αρθρογράφος του Βήματος κ.ά. Είναι ένας ερευνητικός οργανισμός που θα τον κατατάσσαμε στον χώρο του (νεο)φιλελεύθερου δικαιωματισμού.

Ένα αρνητικό σημείο της έρευνας είναι ότι, παρότι δημοσιεύτηκε πολύ πρόσφατα, τα δεδομένα της έχουν συγκεντρωθεί τρεις με τέσσερις μήνες πριν. Δηλαδή πριν το τουρκολιβυκό σύμφωνο και την κορύφωση της τουρκικής επιθετικότητας στον Έβρο με την «ειρηνική» εισβολή, πριν τα επεισόδια στα νησιά του Β. Αιγαίου για το μεταναστευτικό– προσφυγικό και φυσικά πριν την πανδημία του κορωνοϊού. Παρόλα αυτά, περιέχει στοιχεία ικανά για να δούμε τις ιδεολογικές αλλαγές στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Θα παρουσιάσουμε τα ερωτήματα για τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες, πώς τοποθετούνται για το μεταναστευτικό, τις απόψεις τους στο ερώτημα αν Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι, τις απόψεις για κάποιους λαούς.

Πηγή

Ποιες είναι οι δύο μεγαλύτερες απειλές για το μέλλον των Ελλήνων;

«Να σκοτώσουμε τον νεοέλληνα που έχουμε μέσα μας»

Του Γιώργου Καραμπελιά*
Είναι προφανές πως βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τους Έλληνες και τον ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική.
Όμως, ακόμα και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών, τουλάχιστον στη διάρκεια του τρέχοντος αιώνος, και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Οι Έλληνες, εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως συλλογικό υποκείμενο, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να τους έχει καταδικάσει.
Ο ελληνισμός, εκκινώντας από την αρχική του κοιτίδα, στις όχθες του Αιγαίου Πελάγους, διέτρεξε μια ιστορία 3000 χρόνων κατά την οποία –ουσιαστικά μέχρι το 1922– είχε εξωστρεφή χαρακτηριστικά και άρδευσε πολλούς ξένους πολιτισμούς και ηπείρους. Επηρέασε καθοριστικά τον παγκόσμιο και κατ’ εξοχήν τον δυτικό και χριστιανικό πολιτισμό, εξαντλώντας εν πολλοίς την αρχική του ορμή και την πολιτισμική και πληθυσμιακή του πυκνότητα μέσα από αυτή τη διασπορά. Και το 1922, έλαβε οριστικά τέλος αυτός ο κλασικός τρόπος ύπαρξης του Έλληνα ανθρώπου και εισήλθαμε σε μια μακρά περίοδο παρακμής που διαρκεί ήδη 100 χρόνια και διαρκώς επιδεινώνεται, απειλώντας μας και με ιστορική εξαφάνιση.

Θεοφάνεια versus μηδενισμός

Το αθεϊστικό, αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων. Εν τέλει, εάν μιλάμε για ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα δεν έχει σημασία να πασχίζουμε γύρω από πολιτικούς στοχασμούς. Πολιτική και βαρβαρότητα ή πολιτική και αποκτήνωση δεν είναι συμβατά με τον πολιτισμένο άνθρωπο.

Άρθρο

– του Παναγιώτη Ήφαιστου

Πέραν των πατροπαράδοτων διδαχών για την φανέρωση της Αγίας Τριάδας την στιγμή της Βάπτισης όπως αναφέρονται στα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα, η εορτή των Θεοφανείων είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις της Ελληνικής διαχρονίας. Σε άλλη περίπτωση τα Θεοφάνεια αποτέλεσαν αφορμή για προβληματισμό στα πεδία της θεολογίας αλλά και της ανθρωποκεντρικής / Αριστοτελικής Ορθόδοξης θρησκευτικής παράδοσης.

Εδώ περιοριζόμαστε να πούμε λίγα μόνο λόγια. Κυρίως ότι για όλα τα έθνη η μεταφυσική πίστη ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι Καταστατικής, αξονικής και διαμορφωτικής σημασίας. Η μεταφυσική πίστη, οι απορρέουσες παραδόσεις, οι ανθρωποκεντρικές προεκτάσεις των Ορθόδοξων Χριστοκεντρικών διδαχών και ο εν γένει ρόλος της Χριστιανικής μεταφυσικής πίστης υπήρξαν κύριοι άξονες της διαδρομής των Ελλήνων.

Το ερώτημα του πόσο θρήσκοι και Εκκλησιαζόμενοι είμαστε στην προσωπική μας ζωή δεν είναι του παρόντος και ίσως ποτέ δεν πρέπει να τίθεται διατακτικά. Ανεξαρτήτως αυτής της παραμέτρου, όμως, για όσους διαθέτουν Ελληνική υπόσταση –και εάν δεν διαθέτουν Ελληνική υπόσταση ένα ερώτημα που τίθεται είναι τι υπόσταση διαθέτουν, αν διαθέτουν υπόσταση κάποιας άλλης εθνικής υπόστασης ή εάν είναι ανυπόστατοι– η Ορθόδοξη Χριστοκεντρική παράδοση ενέχει οντολογικές προεκτάσεις στην εθνική ιδιοσυστασία των μελών του Ελληνικού έθνους. Και αυτές οι προεκτάσεις δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκη με τις βαθμίδες μεταφυσικής πίστης και Εκκλησιασμού.

Ψυχογραφώντας το Νεοέλληνα

Βασίλειος Μακρυπούλιας*

Μέσα από έναν απίστευτο συνδυασμό της αριστεράς ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού και του αστικού φιλελεύθερου ατομικισμού ο Νεοέλληνας διάγει το τελικό στάδιο ενός απολύτου σοσιαλατομικισμού, όσο αστείο ή και αντιφατικό αυτό αν ακούγεται. Εξηγείται όμως, όπως εξηγείται η ατομική υπόσταση των υβριδίων. Αποκομμένος από τις ρίζες του –ιστορικές, εθνικές, πολιτιστικές,θρησκευτικές,πολιτικές-ο νεοέλληνας δείχνει ένα νέο υπαρξιακό  κατασκεύασμα το οποίο υπακούει στις διαταγές και μόνο των κατασκευαστών του. Δεν επικοινωνεί πλέον με τους προγόνους του, με τις αρίφνητες φωνές των φωτισμένων ανδρών οι οποίοι του ετοίμασαν έναν ωραίο κόσμο να ζήσει και να μεγαλουργήσει. Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του μετρά μόνο μερικές δεκαετίες, από εκεί και πέρα χάνεται σε βάθος χρόνου. Και δεν τον ενδιαφέρει. Η έννοια του Έθνους η οποία απελευθερώνει όλες εκείνες τις θείες δυνάμεις των Ελλήνων στα βάθη του χρόνου, φαντάζει στα μάτια του και στο μυαλό του ως κάτι το αμαρτωλό, διότι αυτό του δίδαξαν. Η θρησκευτική φύσις των νεοελλήνων τροποποιήθηκε. Νέος Θεός και νέα δογματική άποψη για τις  θρησκευτικές παραμέτρους δημιουργήθηκαν και γεννήθηκαν.

Λάιφ-στάιλ και νεοελληνική κακοδαιμονία

Καμμένα δέντρα-Άνω Πεδινά Ζαγορίου

του Ἀρχιμανδρίτη Ἀθανάσιου Παραβάντσου

Ἡ ἠθοποιός Σμαράγδα Καρύδη σχολίασε τά τραγικά γεγονότα των πυρκαγιῶν τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς μέ τρόπο πού κατά τή γνώμη μου παρουσιάζει ἔντονο ἐνδιαφέρον, γιατί εἶναι χαρακτηριστικός τῆς ἐθνομηδενιστικῆς ἰσοπεδωτικῆς νοοτροπίας πού κυριαρχεῖ στίς ἐλίτ τῆς χώρας.

Ἀρχικά διερωτᾶται: «Μήπως τό πιό φοβιστικό (sic) πράγμα πού κυκλοφορεῖ αὐτές τίς μέρες εἶναι αὐτό τό (hashtag) prayforGreece; Αὐτό τό μοιραῖο και μοιρολατρικό pray;…Τί σημαίνει pray; Ὅτι ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως δέ μπορεῖ ν’ ἀλλάξει τίποτα, ἀφοῦ θά ψηφίζουμε ὅπως πάντα τούς ἀνίκανους, τούς πονηρούς, ἀφοῦ διαχρονικά θά καῖμε τά δάση, θά χτίζουμε ὅπου καί ὅπως νά’ναι…» κλπ. Κατ’ἀρχήν τό συγκεκριμένο χάσταγκ ξεκίνησε ἀπό τό ἐξωτερικό καί εἶναι μᾶλλον ἀγγλοσαξωνικῆς ἔμπνευσης, κυρίως ἀμερικανικῆς, ἀφοῦ ἐκεῖ συνηθίζουν οἱ πολιτικοί νά χρησιμοποιοῦν τήν παρότρυνση περί προσευχῆς γιά διάφορα δημόσια θέματα. Συνεπῶς ἡ ταύτιση ἀπό τήν Καρύδη τοῦ prayforGreece μέ ἑλληνική πρωτοβουλία καί στή συνέχεια ἡ σύνδεση τοῦ χάσταγκ μέ ὑποτιθέμενη ἑλληνική «παθητικότητα καί ἀδράνεια» εἶναι τουλάχιστον ἀτυχής, ἄν ὄχι κακοήθης.

Ἔπειτα ἡ ταύτιση προσευχῆς καί παθητικότητας δείχνει ὅλη τήν ἀμάθεια καί τήν ἐπακόλουθη ἀσέβεια τοῦ ἑλληνικοῦ τζέτ-σέτ ἀπέναντι στίς ὑπαρξιακές παραδόσεις αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί τόπου, ἀσχέτως ἄν κάποιος εἶναι πιστός ἤ μή. Ὅταν βρίσκεται κανείς μπροστά σέ δεκάδες ἀπανθρακωμένα πτώματα, τότε δέν εἶναι ἡ στιγμή γιά…ἀκτιβισμό καί ἀλλαγές, ὅπως μέ ρηχότητα προτείνει ἡ Καρύδη, ἀλλά γιά περισυλλογή μπροστά στό ἔσχατο νόημα τῆς ζωῆς, μπροστά στό μυστήριο τοῦ κακοῦ καί τοῦ κοινωνικοῦ πόνουτό ὁποῖο διαπερνᾶ καί διαποτίζει τό ἱστορικό γίγνεσθαι. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί τό νόημα τῆς προσευχῆς στόν ὅποιο Θεό, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ σχεδόν πανανθρώπινη ἀντίδραση στίς φυσικές καί ἄλλες συμφορές. Θά ὑπάρξει μετά χρόνος γιά ἐνεργό δράση καί σχεδιασμό. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει πολιτική βούληση πρός τοῦτο. Καί παρακάτω ἡ Καρύδη ταυτίζει τήν νεοελληνική κοινωνία μέ τήν ἀδράνεια καί νωθρότητα (ἐπιμένοντας σέ ἕναν εὐρύτατα διαδεδομένο μύθο) καί ὄχι στήν μετριοκρατία καί ἀναξιοκρατία τῆς κομματοκρατίας πού ἀποτελεῖ τόν πραγματικό πυρήνα τοῦ διαχρονικοῦ μας προβλήματος καί πού ἐξουδετερώνει σημαντικό μέρος τῶν πλουσιότατων χαρισμάτων τῶν Ἑλλήνων. Ἀπόδειξη ὅτι ὅταν οἱ Ἕλληνες βρεθοῦν σέ στοιχειωδῶς ἀξιοκρατικά περιβάλλοντα εἶναι πάντοτε μεταξύ τῶν πρώτων σέ δημιουργικότητα καί διακρίσεις.

Η Μακεδονική ταυτότητα, η Θεσσαλονίκη: Μια χαμένη ευκαιρία ανάδειξης

menoumethess 

Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, στιγμή που ανακαινίζεται το ζήτημα του νοτιοσλαβικού αλυτρωτισμού, μια ηλίθια διαμάχη επί της μακεδονικής ταυτότητας και της φυσιογνωμίας της ιστορικής Μακεδονίας ξεσπάει στην πόλη, που θα έχει σα συνέπεια την απαξίωση ενός από τα σημαντικότερα και τα πιο άξια στοιχεία του πολιτιστικού και ιστορικού κεφαλαίου που διαθέτει η Θεσσαλονίκη, ώστε να μεγιστοποιήσει το διεθνές της εκτόπισμα: Την πολιτιστική κληρονομιά της ιστορικής Μακεδονίας και τον πολύ επίκαιρο, μέσα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και τις μεγάλες της αντιφάσεις, συμβολισμό της.

Δυστυχώς, η κληρονομιά αυτή θα πεταχτεί στα σκουπίδια, καθώς, την ίδια, πάνω – κάτω, χρονική στιγμή που ξεπήδησε ως δυνατότητα η αξιοποίησή της ξέσπασε και η τελευταία αναβίωση του ελληνικού εμφυλίου, αναμεταξύ των εθνομηδενιστών και του Φρανκεστάιν που οι ίδιοι εγέννησαν, της φολκλορικής πατριδοκαπηλίας.

H συγκεκριμένη διαμάχη έθεσε στην κλίνη του Προκρούστη την μακεδονική κληρονομιά της πόλης: Απ’ την μια η απαξίωση του «σφαγέα» και «ιμπεριαλιστή» «Αλέκου», κοινός τόπος σε αυτό το δίκτυο που συνδέει μπαρ, πανεπιστήμια, αντισυμβατικούς –υποτίθεται– χώρους, ΜΜΕ και υπουργεία της κεντροαριστερής πτέρυγας του κατεστημένου. Αφήγημα το οποίο βέβαια καταπίπτει θεαματικά από την άκρως αντίθετη άποψη που διατηρούν ακόμα και σήμερα οι λαοί τους οποίους «ο Αλέκος έσφαζε», και οι οποίοι τον τιμούν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι εν Ελλάδι αποδομητές του.

Αυτήν ακριβώς την επίθεση θα εκμεταλλευτούν μετά την δεκαετία του 1990 τυχοδιώκτες πατριδοκάπηλοι για να προβούν στην δική τους ιστορική πλαστογραφία, προκειμένου να διεκδικήσουν μονοπώλιο στον πατριωτισμό: Έτσι η δική τους Μακεδονία, αποσυνδέεται, λογουχάρη από το ύφος των πραγματικών ευρημάτων που βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο της Θεσσαλονίκης, από τις ανασκαφές του Ανδρόνικου στην Βεργίνα, ή τις μαρτυρίες του Αρριανού και μεταβάλλεται σε καρικατούρα που περισσότερο προσιδιάζει στη «μυθική Σπάρτη», το αντιδημοκρατικό πρότυπο που συνήθως επικαλείται η άκρα δεξιά απέναντι στην δημοκρατία – πρότυπο της Αθήνας.

Η νεοελληνική ταυτότητα

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

                Όταν οι πρόγονοί μας έλαβαν την απόφαση να επαναστατήσουν κατά των Τούρκων, ώστε να αποτινάξουν τον ζυγό μακραίωνης δουλείας βροντοφώναξαν: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία»! Έχυσαν ποταμούς αιμάτων γι’ αυτά, όπως και οι προηγουμένων γενεών, οι οποίοι δεν είχαν καμφθεί σε δελεάσματα και απειλές (νεομάρτυρες και κλεφταρματωλοί). Τελικά το νεοελληνικό κράτος σχηματίστηκε μετά από καίρια παρέμβαση των ισχυρών των τότε ημερών και ετέθη υπό «κηδεμονία», από την οποία αποκλείστηκε η Αυστρία. Στο ελληνικό προτεκτοράτο παρά τη διαφορά των συμφερόντων των «προστατών», όλοι τους είχαν ένα κοινό στόχο: Τον εκδυτικισμό του. Αγνοούσαν ή, όσοι γνώριζαν, περιφρονούσαν την ψυχοσύνθεση του Ρωμηού. Οι περισσότεροι την είχαν μελετήσει στα οδοιπορικά των δυτικών περιηγητών, διπλωματών ή κατασκόπων κατά την Τουρκοκρατία. Όλοι όμως είχαν λάβει εκπαίδευση, στην οποία κυριαρχούσε η αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Μάλιστα μεγάλη ήταν η καύχηση ότι αυτοί ήσαν οι μεταλαμπαδευτές του πνεύματος των προγόνων μας, το οποίο, κατ’αυτούς, διέτρεξε τον κίνδυνο αφανισμού όχι μόνο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, αλλά και  πριν, κατά τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Συνεργοί στον εκδυτικισμό μας υπήρξαν συμπατριώτες μας σπουδασμένοι στη Δύση και έχοντες εγκολπωθεί τα αρρωστημένα ιδεολογήματα, τα οποία σήμερα με περισσή ένταση διδάσκονται στα ελληνικά Πανεπιστήμια: Οι Ρωμηοί της τουρκοκρατίας, όπως προηγουμένως και οι Ρωμηοί του Βυζαντίου (Ρωμανίας δηλαδή) δεν είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, δεν είχαν καν εθνική συνείδηση παρά μόνο θρησκευτική. Έπρεπε ως εκ τούτου να επιτευχθεί η επανανακάλυψη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος από τους «εκφυλισμένους» ραγιάδες (προσφιλής έκφραση πολλών δυτικών), οι οποίοι ήσαν βουτηγμένοι στη θρησκοληψία και δεισιδαιμονία της ορθόδοξης πίστης (επίσης προσφιλής έκφραση πολλών δυτικών).  Οι δικοί μας ακαδημαϊκοί δεν θέλησαν ποτέ να δουν πίσω από τις θέσεις αυτές τον ακραίο ανθελληνισμό, που καλλιεργήθηκε στη Δύση διαχρονικά, ανθελληνισμό, που δεν κορέστηκε ούτε μετά την πρώτη ούτε μετά τη δεύτερη άλωση της Βασιλεύουσας των πόλεων.