Η Νίκαια των Εξουσιών: με αφορμή την επέτειο των 1700 ετών από μια Σύνοδο που άλλαξε την Εκκλησία

Του Στρατή Ψάλτου 

Στις 28 Νοεμβρίου 2025 ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ πρόκειται να επισκεφθεί τη Νίκαια της Βιθυνίας (σημερινό İznik της Τουρκίας), όπου αναμένεται να συναντηθεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στο πλαίσιο της επετείου των 1700 χρόνων από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε εκεί το 325 μ.Χ.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται ουσιαστικά γι' αυτό το γεγονός. Ωστόσο, μέσα στους θεολογικούς κύκλους — είτε από επαγγελματική υποχρέωση είτε στο πλαίσιο του δούναι και λαβείν με την εκκλησιαστική ιεραρχία — παράγονται κείμενα και γίνονται εκδηλώσεις. Τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν με “λιβανιστήρια” μιας εξουσιαστικής μνήμης.

Αν κάποια κείμενα θελήσουν πραγματικά να σταθούν στο ύψος ενός άλλου καλέσματος, τότε πρέπει να λάβουν υπόψη μια σημαντική διάσταση: τη μετάλλαξη της ταυτότητας της Εκκλησίας που εγκαινιάστηκε στη Νίκαια. Εκείνοι που είναι έτσι φτιαγμένοι, ώστε να μην θέλουν — και να μην τους θέλουν — κούφιοι θεσμοί, μπορούν να υποστηρίξουν ότι η Α’ Σύνοδος δεν ήταν μόνο μία ομολογία πίστεως· σήμαινε και είσοδο στον μηχανισμό της Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η κρίσιμη διάσταση.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος — αν και έζησε αργότερα — εξέφρασε μια θεμελιώδη αγωνία για το πώς η Εκκλησία μπορεί να χάσει το προφητικό της ήθος όσο πλησιάζει την εξουσία. Για εκείνον, Εκκλησία που αναζητά προστασία από τα ανάκτορα κινδυνεύει να γίνει «αυλική», να σιωπά όχι μόνο μπροστά στην αδικία, αλλά και στη λήθη του πνευματικού αγώνα. Η Νίκαια, ως ιστορική στιγμή, σηματοδοτεί ακριβώς αυτή την επικίνδυνη σύμπλευση.

Η Εκκλησία, οι μηχανισμοί της εξουσίας και ο προσωπικός αριθμός

Η Εκκλησία ως Υπογραφή ή Παρατηρήσεις για τη θεσμική συναίνεση στην αλγοριθμική αποπροσωποποίηση

Δεν συνιστά απλώς ρητορική παραχώρηση η παρουσία Εκκλησιαστικού εκπροσώπου σε τεχνοπολιτική παρουσίαση του «Προσωπικού Αριθμού» κατά την 89η ΔΕΘ. Αποτυπώνει, βαθύτερα, τη μετατόπιση της Εκκλησίας από θεσμικό αναστοχασμό σε τελεστική νομιμοποίηση πολιτικών διαχείρισης της ταυτότητας. Η θετική τοποθέτηση περί «απουσίας θεολογικών επιφυλάξεων» δεν αποκαλύπτει θεολογική ωριμότητα, αλλά ρητή απουσία εσχατολογικής φαντασίας. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην ψηφιακή διακυβέρνηση καθεαυτή, δεν εντοπίζεται στη χρήση αριθμών, ούτε καν στην κανονιστική αποτύπωση της ιδιότητας του πολίτη. Το πρόβλημα είναι μετα-οντολογικό: έγκειται στην αναισθησία απέναντι στον τρόπο που το Κράτος παράγει το Υποκείμενο μέσω των δομών του αριθμού, και η Εκκλησία αποδέχεται αυτή τη διαδικασία χωρίς κριτική, χωρίς ερμηνευτική επιφύλαξη, χωρίς καν ερωτηματικό.

Ο «Προσωπικός Αριθμός» δεν είναι απλώς διοικητικό εργαλείο. Εντάσσεται σε ένα μεταφυσικό σχέδιο ελέγχου της ετερότητας: η ταυτότητα δεν νοείται πλέον ως προσωπικό γεγονός σχέσης (ἰδιότης ἀσχέτως οὐσίας, κατά τους Πατέρες), αλλά ως αριθμήσιμη και διαχειρίσιμη μεταβλητή. Το γεγονός ότι η Εκκλησία συμμετέχει στη δημόσια επιτελεστικότητα αυτής της μετάβασης χωρίς να αρθρώσει καμία προβληματική περί του τρόπου οντολογικής συγκρότησης του προσώπου, υποδηλώνει θεσμική λήθη — όχι απλώς σιωπή.

Η σιωπή του Βαρθολομαίου είναι ενοχική.

🔶 Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 

" Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε ένας επίσκοπος από το Πατριαρχείο. 

Του είχα πεί: « Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Από την μια ο Οικουμενισμός, από την άλλη ο Σιωνισμός, ο σατανισμός!...

Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δυό κέρατα 😈

αντί για τον δικέφαλο αετό ⚜️🦅». 

«Σήμερα, μου λέει, δύσκολα βρίσκεις επισκόπους σαν τον επίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τον Β'». 

Ο Παΐσιος ο Β' τι έκανε ;

 Πήγαινε στον Σουλτάνο για τα αιτήματά του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση, αποφασισμένος δηλαδή να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι. 

Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνης σχοινί και χασομεράς ˙ άμα θέλης να με κρεμάσης, έτοιμο το έχω το σχοινί»...

Βλέπετε πως τους έφερνε σβούρα ; 

Κι αυτό, γιατί είχε αποφασίσει τον θάνατο. Αν δεν αποφασίση κανείς τον θάνατο, τίποτε δεν γίνεται. Όλα από ‘κεί ξεκινούν. "

[σ.σ. πρόκειται περί του  αοιδίμου Γέροντος Παϊσίου του Β' Μητροπολίτου Καισαρείας της Καππαδοκίας ( 1832 - 1871 ) ,

 μίας εξεχούσης πνευματικής μορφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού του προπερασμένου αιώνος ]

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Β'- Πνευματική αφύπνιση, Ι. Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θες/νίκης 1999, σσ.230-2 

- Πεφιλημένοι Συνέλληνες 💙  , 

ό,τι εδόθη 

ως λύτρον μαρτυρίου 🌹 από εθνοϊερομάρτυρας Αγίους  Πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως  : τον Κύριλλον τον Λούκαριν, τον Γρηγόριον τον Ε', τον Κύριλλον τον ΣΤ' ,

 παρεδόθη τοις κυσίν από οικουμενιστάς τύπους  ως οι Μελέτιος Μεταξάκης, Αθηναγόρας και ο νυν Βαρθολομαίος ...

Πνευματική πτωχεία, , πομφόλυγες γεωπολιτικής διαπλοκής , ιδού τα σκύβαλα που αφήνουν ως παρακαταθήκη οι ανάξιοι και αθεολόγητοι δημοσιοσχεσίτες οικουμενιστές ❗❗❗

- Τα είχαν επισημάνει , τα είχαν δημοσιοποιήσει, είχαν ορθώσει συγγραφική και κηρυγματική  αντίσταση ✊ πνευματοφόροι Πατέρες,

όπως ο Άγιος Δανιήλ Κατουνακιώτης, 

οι Γέροντες Φιλόθεος Ζερβάκος και Θεόκλητος Διονυσιάτης,

 ο Άγιος Γέρων Παίσιος ο Αγιορείτης, 

Η Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου κι ο Αμφιλόχιος, το σκάνδαλο με τη Μονή Τζαγκαρόλων, το ισραηλινό fund, οι πολιτικές παρεμβάσεις και η εμπλοκή της Κρητικής Μαφίας

Από Αγώνας της Κρήτης
- 01/09/2025

Δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες όταν τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνταν με τις απεγνωσμένες προσπάθειες εκ μέρους κυβέρνησης και Φαναριού για να μην εκλεγεί Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου αυτός που είχε επιλέξει η Εκκλησία της Κρήτης, δηλαδή, ο Μητροπολίτης Κυσσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος.

Τότε, η εφημερίδα “Δημοκρατία” είχε γράψει ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε τον Αμφιλόχιο επειδή αγνόησε τις προειδοποιήσεις και τα έψαλε με θάρρος στον Γερμανό πρόεδρο για το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων.

Όμως, υπήρχε κι ένας άλλος εξίσου σοβαρός αν όχι σοβαρότερος λόγος. Η υπόθεση ενός οικονομικού σκανδάλου.

Ο λόγος για τη Μονή Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων και την πώληση ακινήτων της πολλών εκατομμυρίων με παράνομο τρόπο.

Όπως ανέφερε το δημοσιεύμα:

“…η Αρχιεπισκοπή Κρήτης επιθυμεί να στείλει στη Μητρόπολη Κυδωνίας τον Κισσάμου Αμφιλόχιο για να βάλει τάξη στο θέμα και να κόψει τον… βήχα όσων θέλουν να αρπάξουν τα φιλέτα της Εκκλησίας. Ωστόσο, κάποιοι άλλοι δεν θέλουν αυτή την κάθαρση και μεσολαβούν (σε κυβέρνηση και Φανάρι) για να ολοκληρωθεί η μεγάλη μπίζνα…

Τα ακίνητα 175 στρεμμάτων στον Σταυρό Χανίων επιχείρησε να αποκτήσει ισραηλινό fund που στη συνέχεια θα τα μεταβίβαζε σε γερμανική τουριστική εταιρία!”

Η αποϊεροποίηση της εκκλησίας.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η αποϊεροποίηση που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας δεν είναι αποτέλεσμα θεολογικής κρίσης. Είναι προϊόν πολιτικής βίας. Και όχι απλώς βίας καταστολής, αλλά μιας νέας βίας τελετουργικής, διοικητικής, μεταφυσικά μηδενιστικής.

Το κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, με την επιτελική του γλώσσα και τη μανία του για έλεγχο όλων των μεταβλητών, δεν ενδιαφέρεται να διαχωρίσει Εκκλησία και Πολιτεία. Ενδιαφέρεται να καταλάβει το ιερό, να το αδειάσει από το εσχατολογικό του περιεχόμενο και να το μετατρέψει σε διαχειρίσιμο θεσμικό υπόλειμμα. Δεν πρόκειται για απλή παρέμβαση — πρόκειται για θεσμικό σφετερισμό του Θεού.

Η Εκκλησία, όπως δομείται στον πυρήνα της, είναι ένα οντολογικό σκάνδαλο. Δεν υπόκειται στη λογική της χρησιμότητας, δεν μετριέται με KPI, δεν υπακούει στη λογική της απόδοσης. Είναι κοινότητα Χάριτος, ακριβώς επειδή δεν αποδίδει. Στο νέο όμως καθεστώς, η λειτουργικότητα αναγορεύεται σε ύψιστη αρετή. Οτιδήποτε δεν λειτουργεί — εκκαθαρίζεται. Οτιδήποτε δεν συμμορφώνεται — απομακρύνεται. Οτιδήποτε θυμίζει χάρη, ευλογία, σιωπή, άρρητο, κρύβεται πίσω από ένα νέο κανονιστικό πέπλο. Και το πέπλο αυτό δεν το φορά η Εκκλησία — το φορά το Κράτος.

Η αποϊεροποίηση δεν είναι η εξαφάνιση του Θεού, αλλά η ανάληψη της θέσης Του από τον μηχανισμό. Όπως στη λατρεία του Κρόνου, το παιδί τρώει τον πατέρα του. Το Κράτος απορροφά τον Λόγο και τον επεξεργάζεται διοικητικά. Τον αποστειρώνει. Τον εντάσσει στην αρχιτεκτονική της πειθαρχίας. Έτσι γεννιέται η νέα ιεροσύνη: όχι αυτή του Σταυρού, αλλά του ΦΕΚ.

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ

August 31, 2025 

πηγή: εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”

του Παντελή Σαββίδη

Η Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά αποτελεί τον άλλο καθρέφτη της ορθόδοξης κρίσης. Από το σιγίλλιο του Ιουστινιανού ως τις μέρες μας, το Σινά υπήρξε σύμβολο παγκόσμιας πνευματικής ακτινοβολίας. Όμως τα τελευταία χρόνια, η εικόνα του τείνει να αλλοιωθεί από σκάνδαλα, εσωτερικές διαμάχες και κρατικές παρεμβάσεις.

Η νομοθετική ρύθμιση της ελληνικής κυβέρνησης, που μετέτρεψε τη Μονή σε ΝΠΔΔ ήταν κίνηση που κάλυψε τις ατασθαλίες του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού και τον κατέστησε ακόμη περισσότερο υποχείριο της Αθήνας. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν λύνεται με νόμους. Το καθεστώς της Μονής στην Αίγυπτο παραμένει θολό, ενώ η τουριστική αναβάθμιση της περιοχής δημιουργεί νέους κινδύνους αλλοίωσης του μοναστικού χαρακτήρα. Το βασικό ερώτημα είναι αν το Κάιρο θα αναγνωρίσει αυτή τη νέα υπόσταση ή θα επιμείνει στη δήμευση της περιουσίας.

Η … Δεσπότισσα κ. Κατερίνα.

 Διαχειρίζεται τον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό όπως επιθυμεί.

Η προσωπική πορεία του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού, που ζει επί μακρόν εκτός Μονής και κατηγορείται για παραβίαση του κανονισμού, επιτείνει την κρίση. Οι αποκαλύψεις για εξωθεσμικές επιρροές, προσωπικές σχέσεις και οικονομικά συμφέροντα πλήττουν το κύρος μιας μονής που είναι για αιώνες σύμβολο ιερότητας. Η πρόσφατη απόφαση ομάδας μοναχών να του αφαιρέσουν την ηγουμενία, οι σκηνές βίας με την εκδίωξη διαφωνούντων και οι καταγγελίες εκατέρωθεν συνθέτουν εικόνα βαθιάς κρίσης.

Κώστας Χατζηαντωνίου: ο πόθος της απελευθέρωσης από την Ανάγκη κινούσε κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη. Νομίζω πως τούτο είναι μια νόμιμη φιλοδοξία...

Κώστας Χατζηαντωνίου* συνέντευξη στη Σταυρούλα Γ. Τσούπρου 

Δημοσιεύτηκε 02 Νοεμβρίου 2014

--------------------

Κύριε Χατζηαντωνίου, ήδη από το «Αντί προλόγου» σημείωμά σας στο τελευταίο βιβλίο σας "ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΚΟΣ",  τοποθετείστε, θα έλεγα, στην πλευρά της αναγκαστικής αισιοδοξίας, φωτίζοντας έτσι και το δεύτερο ουσιαστικό του τίτλου σας, το οποίο προφανώς επελέγη, ευφυέστατα πρέπει να πω, για τη διπλή του σημασία. Ο «τόκος» εκλαμβάνεται με την έννοια της γέννησης και όχι με εκείνην του κέρδους; Ή και με τις δύο;

Σε εποχές που η κρίση παίρνει χαρακτηριστικά ιστορικής αποσύνθεσης, όπως συμβαίνει στον καιρό μας, τόσο η αφελής αισιοδοξία όσο και η συνήθης μεμψιμοιρία δεν έχουν νόημα. 

Οι πιο συνειδητές στάσεις είναι είτε η σιωπή και η περήφανη αναμονή του λυτρωτικού μοιραίου, είτε η ανασύνταξη και το νέο ξεκίνημα της ζωής. 

Νέο ξεκίνημα, όμως, δεν υπάρχει χωρίς ένα ελάχιστο πίστης. Και αυτό γεννά την «αναγκαστική αισιοδοξία» ως επιταγή δράσης. Δράσης που θα φέρει την πολυπόθητη νέα γέννηση, ώστε να ειπωθεί ξανά, σε άλλη μορφή, το «νέον τόκον ιδόντες» μιας καινούργιας υμνογραφίας, μιας καινούργιας αφήγησης. 

Εν προκειμένω, εξαιρετικά

  διαφωτιστική είναι η ελληνική γλωσσική σύμπτωση, 

καθώς η λέξη, που έφτασε να δηλώνει μια παρά φύσιν γέννηση (όπου το χρήμα γεννά χρήμα και θεμελιώνει τον αυτοκαταστροφικό πολιτισμό του homo economicus), 

δηλώνει και τη χαρά μιας αληθινής γέννησης. 

Της γέννησης ενός νέου πολιτισμού, που θα μας έβγαζε από το αδιέξοδο και την απανθρωπία του χρηματικού σύμπαντος.

Συμφωνείτε, λοιπόν, με τον Ευάγγελο Παπανούτσο ως προς το ότι: «Το κήρυγμα της απελπισίας μόνο να υπονομεύσει μπορεί, όχι να οικοδομήσει. Σκορπάει την ηττοπάθεια, αναχαιτίζει τις καλές προθέσεις, μεγαλώνει τη σύγχυση. Όποιος παντού βλέπει τη δυστυχία και τη διαστροφή, τον εκφυλισμό και το ψεύδος, γίνεται –χωρίς να το θέλει– σύμμαχός τους. Όποιος πιστεύει στο καλό, το βοηθάει να νικήσει». Ή μήπως εσείς εννοείτε κάτι διαφορετικό με τον «ακτιβιστικό πεσιμισμό», όπως τον ονομάζετε;

Ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ανήκοντας σε μια γενιά που έζησε όλη την ιστορική περιπέτεια του 20ού αιώνα, γνώριζε πολύ καλά τι σημαίνει απελπισία και ψεύδος, αλλά και τι σημαίνει πίστη και αντίσταση. Η επιμονή στην παθογένεια και τον σχολιασμό της ενισχύει τις δυνάμεις της παρακμής, συχνά μάλιστα γίνεται το πρώτο βήμα ή το «άλλοθι» για την προσχώρηση σε αυτήν, με την επίκληση της ματαιότητας κάθε ατομικής αντίστασης. 

Ο «ακτιβιστικός πεσιμισμός», όπως τον ονομάζω σε ένα από τα δοκίμια του βιβλίου, έχει διπλή σημασία. Αφενός, σημαίνει την απόφαση για αντίσταση, ακόμη και όταν είναι βέβαιη η ήττα (ο γνωστός στίχος για τους Μήδους που θα διαβούνε: κοινοτοπία, μα ουσιώδης κοινοτοπία) και, αφετέρου, σημαίνει τη βαθύτερη τραγική συναίσθηση (των Ελλήνων) πως ο ανθρώπινος βίος έχει εξαρχής προκαθορισμένο τέλος: την πλήρη υπαρκτική ήττα που συνιστούν η φθορά και ο θάνατος.

Κι αυτό αρκεί για να σωθεί ο κόσμος.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Σήμερα μιλούσα με έναν αδελφό μοναχό απ’ το Άγιον Όρος.

Μια συνομιλία τηλεφωνική, μέσα στην ταπεινή καθημερινότητα της ώρας, κι όμως τόσο οριακή, που ένιωσα πως όλος ο κόσμος βρισκόταν για λίγο σε αναστολή, όπως συμβαίνει όταν δυο ψυχές συναντώνται ενώπιον μιας Αλήθειας που δεν ανήκει σε καμιά απ’ τις δύο.

Δεν ήταν εξομολόγηση, δεν ήταν διδασκαλία, ήταν εκείνο το ανείπωτο που στέκεται σαν πένθος επάνω στο πρόσωπο του κόσμου, μια αγωνία που δεν είναι πια ατομική, αλλά συλλογική, ενωμένη με τον ρυθμό της Γης και την ανάσα του Χρόνου.

Μου μίλησε χωρίς στόμφο, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς φόβο.

Κι όμως, μιλούσαμε για το πιο τρομακτικό: το βάθος μιας μεταβολής που έχει αρχίσει αθόρυβα να διαλύει τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Όχι ενός πολέμου. Όχι μιας καταστροφής φυσικής. Αλλά κάτι πιο λεπτό, πιο ανεπαίσθητο, πιο απόλυτο: μιας ακύρωσης.

Η ανθρωπότητα δεν απειλείται πια τόσο από πράξεις, όσο από λήθη, από την άρνηση να θυμηθεί ποια είναι, από το ότι έπαψε να είναι σε αναφορά.

«Δεν υπάρχει πια αποδέκτης», μου είπε.

«Όλοι μιλούν, αλλά δεν απευθύνονται. Όλοι ζητούν, αλλά όχι από κάποιον. Το Πρόσωπο έγινε Εικόνα, η Εικόνα έγινε δεδομένο, και το δεδομένο πλέον δεν σημαίνει τίποτα.»

Θλίψη!!!

Του Θανάση Χούπη 

"Καθείλεν δυνάστας από θρόνων καί ύψωσεν ταπεινούς..."

" Ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τόν ένα μισήσει καί τόν έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί τού ετέρου καταφρονήσει. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν καί μαμωνά."

(Λουκ. 16,13)

Ίσως, τελικά, να μην έχει καμιά αξία να μάθουμε ποιος ήταν αυτός ο Αγιορείτης Πατέρας, που συμπεριφέρθηκε ως γερο(α)πετρίτης της μοναστικής πολιτείας του Άθωνα, φίλώντας το χέρι του Πρωθυπουργού. Δημιουργώντας μια εικόνα που δεν "χώνεψε" ο λαός μας, πιστός ή μη...

Όποιος και να ήταν, είτε εκπροσωπούσε τον εαυτό του είτε κάποια εκ των δέκα (10) Μοναστηριών του Αγίου Όρους, που υποδέχτηκαν τον πρωθυπουργό, κατόρθωσε να σκανδαλίσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όπως και ο ...άρχων, που δέχτηκε το χειροφίλημα του μοναχού, δημιουργώντας σωρεία ερωτημάτων:

Άραγε, φιλώντας το χέρι του πρωθυπουργού, ο συγκεκριμένος γερο(α)πετρίτης υποδήλωνε την απόλυτη συμφωνία του με το γνωστό ψευτο-γάμο, που κατέστη νόμος του κράτους, παρά την καταδίκη του από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού; 

Η Μετατόπιση του Ιερού: Σκέψεις για έναν Πρωθυπουργό στον Θρόνο

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στην εποχή της υπερδιάφανης εξουσίας, η πολιτική δεν κυβερνά πλέον, σκηνοθετεί. Δεν θεσμοθετεί, προβάλλεται. Δεν αποσύρεται στο βάθος της ευθύνης, αλλά διατίθεται ως εικόνα – αποθέωση χωρίς αποφατικότητα, φωτογραφία χωρίς Θεό. Στην καρδιά αυτής της επιτελεστικότητας, η φωτογραφία του Έλληνα Πρωθυπουργού επάνω στον επισκοπικό θρόνο λειτουργεί όχι απλώς ως τεκμήριο παραβίασης της εκκλησιαστικής τάξης, αλλά ως συμβολικό κώλυμα σωτηρίας.

Στην Ορθόδοξη παράδοση, ο επισκοπικός θρόνος δεν είναι καθίσμα, είναι τόπος. Ο τόπος του Χριστού, εκεί όπου ο Επίσκοπος, εικών και τύπος Αυτού, ευχαριστεί, συγχωρεί, ποιμαίνει. Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον, όχι από δικαίωμα, αλλά από χάρη. Η κατάληψή του από πολιτικό πρόσωπο –ακόμα και όρθιο, ακόμα και «προσωρινά»– συνιστά ιεοπολιτική βεβήλωση. Μια πράξη που ακυρώνει τη θεολογία του σώματος της Εκκλησίας και μετατρέπει τον τόπο του Εσχάτου σε πεδίο κοσμικής επίδειξης.

Ο Πρωθυπουργός δεν κάθεται. Πατεί. Το σώμα του, εδραζόμενο επί της βάσεως του θρόνου, εγγράφεται στην παράδοση της πολιτικής ιδιοποίησης του ιερού. Όπως ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αγκαλιάζει τους αποστόλους στο ψηφιδωτό, χωρίς να είναι ένας από αυτούς, όπως ο κοσμικός ηγεμόνας ζητά να καθαγιαστεί μέσα από τούς μηχανισμούς του συμβολικού, έτσι κι εδώ, το σώμα του Πρωθυπουργού γίνεται εικόνα ενός νέου τύπου Μεσσία, του τεχνοκρατικού σωτήρα χωρίς Θεό, που δεν θυσιάζεται, αλλά φωτογραφίζεται.

Ἐκκένωσις ἢ Ἐπιτέλεση: Για μια ανατομία της ψευδομυστικιστικής ρητορείας Μητσοτάκη

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στο στόμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, το Άγιον Όρος και η μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά γίνονται σχήματα μιας νέας μετα-πολιτικής λατρείας, μιας παγκοσμιοποιημένης εικονολογίας χωρίς Θεό, μιας τελετουργίας χωρίς μυστήριο. Η επίσκεψή του στο Άγιον Όρος δεν είναι πράξη ταπείνωσης, είναι τεχνική ορατότητας. Δεν είναι μυστική ανάβαση, είναι παραγωγή συμβόλων. Ο πρωθυπουργός δεν μιλά, δεν προσέρχεται, δεν ζητεί. Επιτελεί. Σκηνοθετεί. Εμφανίζεται. Ασκεί εξουσία μέσα από εικόνες ευλάβειας, αλλά χωρίς ποτέ να διακινδυνεύει το εσωτερικό βάθος που η πίστη απαιτεί.

Η μετάνοια θέλει συντριβή. Ο Μητσοτάκης προσφέρει συνέντευξη.

Η μεταφυσική του είναι πολιτική σκηνογραφία. Το Άγιον Όρος δεν είναι πλέον κοινόβιο προσευχής, αλλά παραγωγικό πεδίο ήπιας ισχύος, τόπος παραγωγής πολιτισμικής νομιμοποίησης για μια εξουσία που βρίσκεται εκτός οποιασδήποτε κοινωνικής ή θεολογικής πραγματικότητας. Μιλά για «μήνυμα αλήθειας» σε «ασταθές περιβάλλον», την ίδια στιγμή που το περιβάλλον που ο ίδιος έχει δημιουργήσει είναι τοξικά σταθερό: σταθερά διεφθαρμένο, σταθερά υποκριτικό, σταθερά απονοηματοδοτημένο.

Η ένοχη σιωπή των χριστιανοφοβικών θεολόγων

Είναι εντυπωσιακή η σιωπή της επίσημης εκκλησίας, αλλά και προοδευτικών κύκλων χριστιανών διανοούμενων, 

πολλών φίλων  που θα νόμιζες ότι έχουν τόσο εντυπωσιακά προοδεύσει πνευματικά που παραμένουν ανέγγιχτοι από τα τόσα θλιβερά συμβαίνουν στον τόπο, μνημονιακά και αποικιοποίηση της χώρας, εθνικά, κοινωνικά...

 Προνομιούχα σχέση έχουν μόνο με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που προσκαλείται πάντα να δώσει κύρος στις ελιτίστικες συνάξεις τους.

 Πάντως μην αδικούμε το χριστιανοσοσιλιστικό χώρο. Η Χριστιανική Δημοκρατία και η εφημερίδα Χριστιανική δίνει παραδειγματικά καθημερινά αγώνες και τοποθετείται για όλα τα δύσκολα πάντα αγωνιστικά!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΦΟΒΙΚΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ και ΘΕΟΛΟΓΟΙ

Του Παναγιώτη Ταμβάκη 

Έχουν περάσει περισσότερες από δέκα μέρες από τη δολοφονική ισλαμική επίθεση στην ελληνορθόδοξη εκκλησία της Συρίας με τους τουλάχιστον 25 νεκρούς και άλλους 63 τραυματίες.

Αλλά οι κατά τα άλλα λαλίστατοι ακροκεντρώοι (φιλελεύθεροι και προοδευτικοί) παπάδες, θεολόγοι και θεολογούντες που με την παραμικρή αφορμή, που θα τους δώσουν κάποιοι ακραίοι χριστιανοί φονταμενταλιστές θα ξεσπαθώσουν με βιντεοσκοπημένα κηρύγματα και λιβέλους εναντίον των «ισλαμοφοβικών» χριστιανών, τώρα ή κατάπιαν τη γλώσσα τους ή προσπαθώντας να τηρήσουν κάποια προσχήματα, οι δήθεν πιο ευπρεπείς, ψέλλισαν δυο λόγια, αλλά με πολλές υποσημειώσεις και αστερίσκους, του στυλ, «ναι, αλλά και οι χριστιανοί δεν είναι καλύτεροι». 

Η λατρεία του καθρέφτη ή Περί του συλλείτουργου των αρχιερέων στο μητροπολιτικό θέαμα των ονομαστηρίων

Του Μάνου Λαμπράκη 

Δεκαεπτά αρχιερείς. Άμφια, εξαπτέρυγα, φωτοστέφανα χωρίς αίμα. Μια Εκκλησία που τιμά όχι τον Σταυρό, αλλά το αξίωμα, όχι την αγιότητα, αλλά την επανάληψη του θεσμικού εαυτού της. Στο κέντρο του τελετουργικού, όχι η πείνα των ανθρώπων, όχι τα καμένα σπίτια, όχι τα νεκρά παιδιά της Γάζας, αλλά η διάρκεια μιας ενδοεκκλησιαστικής αυταρέσκειας, σαν να μην έχει ο κόσμος πια να προσευχηθεί, παρά μόνο να φωτογραφηθεί.

Το συλλείτουργο των 17 ιεραρχών στην Ερμούπολη δεν είναι λάθος. Είναι σύμπτωμα. Είναι η απόλυτη απομάκρυνση της Εκκλησίας από το συμβάν του κόσμου. Μια λειτουργία χωρίς εσχατολογία. Ένα γεγονός δίχως πρόσωπο. Σαν να συλλειτουργούν όχι για να κρατήσουν όρθιο τον άνθρωπο, αλλά για να κατοχυρώσουν την ασυλία του σχήματος. Η λειτουργία δεν είναι κοινή προσευχή, είναι συντήρηση της ιεραρχικής αναγνώρισης, μια δημόσια επιτέλεση σχέσεων, τιμών και αποδοχής.

Στην εποχή όπου ο ουρανός της Παλαιστίνης σκίζεται από φωτιά και χημικό μέταλλο, όπου οι πεινασμένοι εκκωφαντικά σιωπούν, όπου οι άνθρωποι του δρόμου παραμένουν αβάπτιστοι στην προσοχή, η Εκκλησία επιλέγει να υψώσει χρυσά καλύμματα αντί για κραυγές. Δεν είναι ότι δεν προσεύχονται. Είναι ότι δεν βλέπουν. Ή μάλλον, ότι βλέπουν τον εαυτό τους ως μοναδικό αντικείμενο της θείας φροντίδας. Η Παλαιστίνη δεν ήταν εκεί. Ούτε καν ως αίτημα. Ούτε καν ως σιωπή.

Θλίψη!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Θλίψη!

Μέγας Βασίλειος:

«Πώς μπορείς να προσεύχεσαι όταν το χέρι σου είναι βουτηγμένο στην πλεονεξία και ο αδελφός σου πεινά;»

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

«Όποιος αγαπά τον Θεό, δεν αντέχει να βλέπει τον αδελφό του να πεινά. Η αγάπη είναι πράξη – όχι συναίσθημα.»

Τι νόημα έχουν οι προσευχές αν δεν ξεκινούν από την καρδιά, αν δεν συνοδεύονται από πράξεις;

«Υπέρ των εν πείνῃ, λιμῷ, σεισμῷ, πυρκαϊᾳ, πολέμῳ και επιδρομῇ αλλοφύλων…»

Αν παράλληλα με τα προαναφερόμενα διαβαστεί και η επόμενη είδηση που ελάχιστα έγινε γνωστή η θλίψη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη...

  ____****____

Είδηση 1η

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ

Άγιο Όρος: Ανοίγει σούπερ μάρκετ – Το κελί που έγινε εμπορικό κέντρο.

Στο κατάστημα που θα εγκαινιαστεί τον Νοέμβριο, εργάζονται 8 άτομα και στα ράφια του θα διατίθενται λαχανικά, φρούτα και κρέας.

ΣΧΟΛΙΟ του Παντελή Σαββίδη:

 Γνώρισα το Όρος απο το 1975 μέχρι λίγο πριν γίνει τουριστική ατραξιόν. Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναπάω. Η επόμενη κίνηση είναι να δώσουν έδαφος σε εργολάβους να κτίσουν μεγάλα ξενοδοχείο, επαύλεις και γενικώς να το εκκοσμικεύσουν.

Εδώ είμαστε, θα το δείτε.

ΥΓ: στα χρόνια που πήγαινα στο Όρος, είπα σε έναν καλόγερο με τον οποίο γνωριζόμασταν καλά, γιατί επιτρέπετε αυτήν την αλλοίωση;

Μου απάντησε: εσείς πως έχετε δρόμους; Εμείς γιατί να μην έχουμε;

Του είπα και εγώ: αν θέλετε δρόμους και όλα όσα έχουμε εμείς γιατί ήρθατε στο Όρος; Γιατί δεν καθήσατε με εμάς;

Εδώ βρισκόμαστε. Σε αυτήν την κυρίαρχη λογική.

Και επειδή έχουν και μια αντίληψη ιδιοκτησίας θα μας πουν: εσάς τις σας ενδιαφέρει;

Και κάτι ακόμη: στο Όρος οι καλόγεροι δεν τρώνε κρέας. Για ποιόν θα το πουλάει το σουπερ μάρκετ;

Μήπως το Όρος τελείωσε όπως το γνωρίζαμε;

Αυτά.

____________

"...Μπορεί το άνοιγμα ενός σούπερ μάρκετ μόλις 140 τετραγωνικών μέτρων να ξεσηκώσει αντιδράσεις, διαψεύσεις και πάθη; Εάν βρίσκεται στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, φαίνεται ότι μπορεί, ακόμη κι αν καταστήματα προμήθειας ειδών διατροφής υπάρχουν εδώ και αιώνες στο διοικητικό κέντρο τη μοναστικής πολιτείας.

Ο λόγος για το νέο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στη μακροβιότερη πλην μικρότερη πληθυσμιακά βαλκανική πρωτεύουσα που μετά από αρκετές καθυστερήσεις τελικά θα ανοίξει αύριο, 25 Σεπτεμβρίου, ακριβώς ένα χρόνο μετά από τις σχετικές δηλώσεις του κου Νίκου Λαβίδα, CEO της αλυσίδας..."

Να και ολόκληρη η δημοσίευση...

https://www.anixneuseis.gr/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%bc%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%b5%cf%84-%cf%84%ce%bf-%ce%ba/

Πασχαλινό επιμύθιο

Christos Yiannaras | 27 Apr 2020

(αναδημοσίευση)

"...Επίσκοποι και πρεσβύτεροι ήταν οι απλοί διεκπεραιωτές των κρατικών εντολών, υπάλληλοι της εξουσιαστικής γραφειοκρατίας.

Το κράτος έκανε τη δουλειά του, εξυπηρέτησε τους στόχους του, η Εκκλησία ήταν, άλλη μια φορά, ανύπαρκτη, αλλοτριωμένη, εκούσια θρησκειοποιημένη. Αυτό είμαστε, μια αποτυχία – η νίκη καταπάνω στον θάνατο «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως, ουδέ ερούσιν ιδού ώδε ή ιδού εκεί»..."

Με αφορμή τη συνάντηση και την προεκλογική περιοδεία του αρχιεπισκόπου και του αρχηγού της Ν.Δ..

......****.....

Πάσχα, η λέξη σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Από τη γη της αιχμαλωσίας στη γη της επαγγελίας, από την απολυταρχία του μηδενισμού στην έμπειρη ελπίδα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω». Η επαγγελία δεν έχει οπαδούς, έχει γιορταστές – όσους έχουν ψηλαφήσει ή πολύ διψάσει το θαύμα.

Το θαύμα είναι άσχετο με φαντασιώσεις για το «υπερφυσικό», την αλχημική μετασκευή της επιθυμίας σε ψυχολογική «βεβαιότητα». Αλλο η βιωμένη εμπειρία και άλλο η πληροφορία που την προσπορίζει η κατανόηση ή και η συναισθηματική ετοιμότητα. Το θαύμα της κυοφορίας και της γέννας, λ.χ., είναι γνώση αποκλειστική, μόνο για τη μάνα. Ο άνδρας, έστω και ο άριστος των μαιευτήρων, έχει πληρότατη πληροφόρηση, όχι γνώση της γέννας.

Στις κοινωνίες, τις ίδιες τις δικές μας, πριν τη Νεωτερικότητα, αλήθεια ήταν η βεβαιότητα, γεννημένη όπως το βλαστάρι, από σπόρο. Ξεχώριζε η γνώση από την πληροφορία, από τη συσκευασμένη για να πουληθεί είδηση. Σήμερα οι γνώσεις μας προϋποθέτουν τον συμβιβασμό με τη χρηστικότητα. Μας αρκεί η κατανόηση, περιττεύει η διακινδύνευση της εμπειρίας. Προσπερνάμε τη σχέση, μας εξασφαλίζουν οι «αυθεντίες». Προέχει ή συμβαδίζει με τη γνώση η απλή «ενημέρωση» ή η ψυχολογική μας συναίνεση.

Το Πάσχα του 2020 οδηγήθηκε να συρρικνωθεί στις εντυπώσεις. Καθόλου σχέση, καθόλου μετοχή, επομένως ούτε υποψία για Γιορτή – μόνο θέαμα τηλεοπτικό και ακρόαμα τηλεακουστικό. Στη θέση σώματος λαϊκού που γιορτάζει νίκη καταπάνω στον θάνατο, στήθηκε η solo ψαλμωδία. Ο λειτουργός να ευλογεί ένα κενό απουσίας πιστών, και στη γωνιά της μικρής οθόνης η τέλεια αρλούμπα: μεταφορά ιλιγγιώδους ποίησης και δραματουργίας σε «γλώσσα νοηματική»!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης στο ντιβάνι του Φρόυντ

Εικόνα 1 – Τεχνική εικόνα του Sigmund Freud με Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ευγένιο

του Λάμπρου Ανδριανάκη

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την τελευταία συνέντευξη του Σεβασμιότατου Αρχιεπίσκοπου Κρήτης κ. Ευγένιου στην εκπομπή Αντιθέσεις της ΚΡΗΤΗ ΤV[1] και θα μείνω εκεί που λέει ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες είναι πνευματικό, η αδυναμία των ανθρώπων να αντισταθούν, να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην σήψη, η οποία επελαύνει, να εκφράσουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας την αντίθεση του». Συμφωνώ απόλυτα με τον Σεβασμιότατο και για αυτό το λόγο παίρνω το θάρρος να εκφράσω τις απορίες μου, σε σχέση με τα λεγόμενα του. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στους τυπικούς πιστούς, ούτε είμαι βαθύς γνώστης των Γραφών και Κείμενων, οπότε υπάρχει περίπτωση να σφάλλω.  

Πιο συγκεκριμένα, για το θέμα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, ένα θέμα που είναι στην επικαιρότητα, κυρίως λόγω της επιθυμίας του πρωθυπουργού προσωπικά να προχωρήσει στη ανάλογη νομοθέτηση, όπως ανάφερε σε πρόσφατη συνέντευξη[2]. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την ουσία του θέματος αλλά αυτό που με προβληματίζει είναι η τοποθέτηση του πρωθυπουργού, ότι αυτά τα συγκεκριμένα θέματα, τα έχει μελετήσει προσωπικά και έχει αφιερώσει πολύ χρόνο ώστε να τα κατανοήσει. Θα προτιμούσα ο πρωθυπουργός της χώρας μου βέβαια να καταναλώνει, τον αρκετά πολύτιμο χρόνο του, σε πιο σημαντικά θέματα, όπως τα θέματα ανάπτυξης, εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας, παιδείας κοκ. Βέβαια αυτό είναι και θέμα γούστου, εδώ είχαμε πρωθυπουργό που ασχολούνταν  με την αλυσίδα του ποδήλατου του και το κανό του.

Ας περάσουμε όμως στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ευγένιο οπού για τα ομόφυλα ζευγάρια δήλωσε ότι  «θα πρέπει να δούμε τι θα κατατεθεί [….] η εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να καταθέσει την άποψή της και τη φωνή της, εγώ περιμένω να ακούσω και από ειδικούς, από παιδοψυχολόγος και από ψυχολόγους».  Όταν ξαναρωτήθηκε για την υιοθεσία, επανέλαβε «Σας είπα πριν θα ήθελα πριν πω οτιδήποτε να μελετήσω και να ακούσω απόψεις ειδικών ανθρώπων, θέλω να με φωτίσουν άνθρωποι που ασχολούνται με την παιδική ψυχολογία».

Σε παράθεση, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, σε μία ανοιχτή συζήτηση με μαθητές στο πρώτο ΕΠΑΛ Ηρακλείου[3] το 2016, όταν τον ρώτησαν για το γάμο των ομοφύλων ήταν ξεκάθαρος. Είπε μεταξύ άλλων ότι το θέμα είναι ξεκάθαρο, ότι κάτι τέτοιο θα διαλύσει την οικογένεια και τον πολιτισμό. Να θυμίσω ότι ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος  διοργάνωνε σεμινάρια για την κακοποίηση των γυναικών. Όταν ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος ερωτήθηκε ξανά και πιεστικά από μαθητές, αν θα πρέπει να δεχόμαστε διαφορετικότητα, ήταν ξεκάθαρος ότι «αυτό δεν είναι  διαφορετικότητα, είναι αλλοίωση, είναι εξαφάνιση, εξαφάνιση του γένους των ανθρώπων» και πιο μετά «δεν πρέπει να μπαίνουμε στην τρέλα της εποχής μας, είναι αληθινή τρέλα, πραγματική τρέλα».

Οι ερωτήσεις μου είναι λοιπόν οι εξής

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Μανώλης Κοττάκης

"(...) Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, 

υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, 

υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε!

 
Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη.
«Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Στους Αμπελόκηπους φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.
Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του.

Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά την περασμένη εβδομάδα ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.
Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός.
Ημουν αυτήκοος μάρτυς....

Για το θέμα με τα κορίτσια παπαδάκια

του Γιάννη Ταχόπουλου

Δὲν ὑπάρχει ἀπαγόρευση σχετικὴ μὲ τὸ νὰ γίνονται «παπαδάκια» μικρὰ κορίτσια. Μέσα στὸ ἱερὸ φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ γυναίκα. Ἂν συμβαίνει κάτι ἔκτακτο, κι ἀνάγκη, αὐτὸ εἶναι ἄλλο πράγμα, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ συζητηθεῖ. Οὔτε ἄνδρας λαϊκός (μὴ μοναχὸς καὶ μὴ ἱερέας) μπαίνει χωρὶς ἄδεια τοῦ ἱερέα, καὶ μπαίνει μόνο ὅταν ἔχει κάποια δουλειά, ἀλλὰ καὶ τότε μπαίνει ἀπὸ τὶς πλαϊνὲς εἰσόδους. Ἄρα θέμα δὲν ὑπάρχει μὲ τὰ κορίτσια παπαδάκια ἐὰν βρίσκονται ἐκτὸς ἱεροῦ. Καὶ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ κανείς, παρὰ ὡς τὸ παράξενο τῆς ἡμέρας… Ἄν, πάλι, ὑπάρχει γυναικεία χριστιανικὴ ἀνάγκη ἢ ἀπαίτηση γιὰ μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν διακόνισσες, πού, ἄλλωστε, ὑπῆρχαν καὶ στὸ παρελθόν.

Θέμα ὑπάρχει ἀφενὸς μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ἄμεσα σὲ ἀργία ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας. Ἀντὶ νὰ μὴ δίνεται μεγάλη σημασία σὲ ἕνα τέτοιο θέμα, δίνεται μεγάλη σημασία σὲ διάφορους ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀλλάζει τὸ παραμικρὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ἀντίστοιχο θόρυβο. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν σὲ ὅσους προκαλοῦν θόρυβο ὅτι ὄντως εἶναι Χριστιανοί. Ἀφετέρου ὑπάρχει θέμα μὲ τὶς φαντασιώσεις εἴτε φιλελεύθερων εἴτε προοδευτικῶν Χριστιανῶν εἴτε φιλοχριστιανῶν γιὰ τὴν ἀνάγκη τέτοιας μεταρρύθμισης ἢ ἐπαναφορᾶς σὲ πρωτοχριστιανικὰ λειτουργικὰ τυπικά. Δηλαδή, θέμα μὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση καὶ πολιτικοποίηση καὶ τῆς μίας, ἁπλῆς, τρίχας καὶ τὴν μετατροπή της σὲ σοβαρὸ θέμα, γιὰ κοσμοθεωρητικοὺς λόγους. Γιατὶ σημασία δὲν ἔχει μόνο ἡ ἄποψη τοῦ καθενὸς ἀλλὰ τί ἔχει κατὰ νοῦ ὅταν τὴν δημοσιοποιεῖ.

Καταρχάς, τὸ νὰ γίνει μιὰ ἐκκλησία “προοδευτική”, π.χ. νὰ βάλει τζάζ ἢ διακόνισσες, ἂν γίνεται γιὰ λόγους διαφημιστικούς, δυστυχῶς δὲν συνεπάγεται τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ἀλλὰ τὴ μείωσή του, αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο. Δὲν εἶναι ὀδοντόβουρτσα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύονται ἀπὸ τὸ καινούργιο καὶ τὸ σύγχρονο. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ περιτύλιγμα, δὲν θὰ ἀγοράσουν. Αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἔρθουν τὴν Κυριακὴ στὴ ἐκκλησία ἐπειδὴ ἔχει παπαδάκια κορίτσια. Αὐτὰ γιὰ τοὺς φιλοχριστιανοὺς μάνατζερ. Οὔτε βέβαια θὰ σκανδαλιστεῖ καὶ κανένας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ “ἔρθει ὅπως εἶναι” στὴν ἐκκλησία κατενθουσιασμένος. Ὅποιος εἶναι νά ‘ρθει, θὰ ἔρθει. Ὁ ἕνας θὰ ἔρθει γιὰ νὰ δεῖ ἕνα διατηρητέο ζωντανὸ μουσεῖο καὶ γκαλερὶ εἰκόνων, ὁ ἄλλος θὰ ἔρθει γιατὶ “ζήτω τὸ Ἔθνος καὶ οἱ Ε.Δ.”, ὁ ἄλλος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει Μυστήρια, ὁ τεταρτος γιατὶ τοῦ ἀρέσει ξαφνικὰ ἡ θεολογία, ἄλλος γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ κοινότητα κ.ο.κ. Δὲν θὰ ἔρθει κανεὶς ὅμως γιὰ λόγους προοδευτικότητας. Παράδειγμα, ἂς ποῦμε, ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, καὶ ἄλλες στὶς ΗΠΑ.