Τα πρόσωπα της αριστείας

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Όλως «τυχαίως», ο ανεκδιήγητος Φραπές κλήθηκε να καταθέσει στην Εξεταστική Επιτροπή του ΟΠΕΚΕΠΕ την ημέρα που ανακοινώθηκε η εκλογή του Πιερρακάκη στο Eurogroup.

Η σκοπιμότητα προφανής: ο «Ευρωπαίος» υπουργός θα επισκιάσει το λούμπεν λαμόγιο. 

Τα όσα προκλητικά είπε ή δεν είπε ο δεύτερος – επικαλούμενος το «δικαίωμα» της σιωπής, οι πλάτες που του έκανε η κυβερνητική πλειοψηφία, θα κρυφτούν πίσω από τους ύμνους και τους διθυράμβους για τη μεγάλη «εθνική» επιτυχία του πρώτου. 

Ο Πιερρακάκης είναι το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας, όχι ο Φραπές! Έτσι είναι αν έτσι επιθυμείτε…

Η τοποθέτηση του μικρού Κυριάκου επικεφαλής στο όργανο από το οποίο η Ελλάδα κανιβαλίστηκε ανηλεώς την προηγούμενη δεκαετία, θα θολώσει - ελπίζουν - τη θλιβερή πραγματικότητα των απανωτών σκανδάλων και των εγκληματικών συμμοριών που λυμαίνονται τη χώρα - υπό την υψηλή καθοδήγηση του μεγάλου Κυριάκου

Κυριάκο μου, πόσους Πιερρακάκηδες ξοδεύεις για να μη βλέπουμε τους Φραπέδες…

Με μια συμβολική κίνηση, η Ευρώπη υποδέχεται ξανά πλήρως στους κόλπους της την «απείθαρχη» και «προβληματική» Ελλάδα, αφού πρώτα απέδειξε ότι συμμορφώνεται πλήρως με τας υποδείξεις της. 

Και ο καλός ο μαθητής πρέπει πάντα να επιβραβεύεται, όπως επιβραβευόταν και ο - κατά Μάλκομ Χ – «νέγρος του σπιτιού» (house negro). 

Βλέπω ότι μια ορισμένη αριστερά δυσκολεύεται να στηρίξει τους αγρότες γιατί είναι ένα μάτσο (και ματσό) συντηρητικοί, σεξιστές.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Βλέπω ότι μια ορισμένη αριστερά δυσκολεύεται να στηρίξει τους αγρότες γιατί είναι ένα μάτσο (και ματσό) συντηρητικοί, σεξιστές. 

Αν είναι δυνατόν! Ξέχασε τη θεωρία της, τη διαθεματική της εργαλειοθήκη;

Κατ’ αρχάς, ο αγρότης είναι το κατεξοχήν κουήρ υποκείμενο: αντιστέκεται με πείσμα στις κυρίαρχες κανονικότητες του ευέλικτου, αστικοποιημένου, ψηφιακού νεοφιλελεύθερου παραδείγματος. 

Επιμένει να ζει σε τόπο, σε εποχές, σε λάσπες. Υπονομεύει επιτελεστικά το φαντασιακό της προόδου. Είναι πιο queer και από drag brunch στην Πλατεία Καρύτση. 

Ταυτόχρονα, είναι subaltern - μιλάει, φωνάζει, κλείνει δρόμους, αλλά το κράτος τον «ακούει» όπως άκουγε η αποικιοκρατία τους «ιθαγενείς». Ως θόρυβο. Ως γραφικότητα. Ως πρόβλημα δημόσιας τάξης. Η Σπίβακ θα ενθουσιαζόταν.

Όταν, δε, προσπαθεί να μιμηθεί τον πολιτισμό του (μετα-αποικιοκράτη) Κυρίου του, εκείνος τον αντιμετωπίζει περίπου σαν λευκό τσιγγάνο – η φεράρι δίπλα στο μαντρί… 

Ο Φανόν και ο Μάλκομ Χ θα έγραφαν τόμους για τη διχασμένη ψυχοσύνθεσή του.

Και φυσικά, είναι διαθεματικός μέχρι αηδίας: ταξικά στριμωγμένος, χωρικά περιθωριοποιημένος, μορφωτικά υποτιμημένος, περιβαλλοντικά εκτεθειμένος. 

Ένα intersectional case study που θα ζήλευε μέχρι και το Πάντειο.

Είναι όμως και τρανς! Ζει σε μια μόνιμη κατάσταση μετάβασης – από πυλώνας διατροφικής ασφάλειας σε αντιδραστική συντεχνία και από ήρωας της υπαίθρου σε μπλόκο στους δρόμους. 

Ο αγρότης είναι ένα ρευστό υποκείμενο που το κράτος και ο κυρίαρχος λόγος διαρκώς ανακατασκευάζουν.

Η παρακμή της Ευρώπης

Του Δημήτρη Τσίρκα 

O Τραμπ χαρακτήρισε την Ευρώπη ένα παρηκμασμένο σύνολο κρατών με αδύναμους ηγέτες. Για να του απαντήσει λίγο μετά η επικεφαλής εκπρόσωπος της Κομισιόν. Πάουλα Πίνιο, ως εξής:

«Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι και ευγνώμονες που έχουμε εξαιρετικούς ηγέτες, ξεκινώντας από την ηγέτιδα αυτού του θεσμού, την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, για την οποία είμαστε πραγματικά περήφανοι, γιατί μπορεί να μας οδηγήσει μέσα από τις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος».

Δεν είναι αστείο, ετσι ακριβώς απάντησε!

Και δεν τους πέρασε καν από το μυαλό ότι όταν βάζεις την υπάλληλό σου να δηλώσει πόσο εξαιρετική ηγέτης είναι το αφεντικό της, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δικαιώσεις τον… Τραμπ.

Ένας πραγματικά ικανός ηγέτης δεν χρειάζεται να διαλαλήσει πόσο ικανός είναι - πόσο μάλλον δια των υφιστάμενών του.

Οι πάντες - εχθροί και φίλοι - τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον από τις πράξεις και τις αποφάσεις του. 

Όταν αισθάνεται την ανάγκη να επιστρατεύσει τους υποτακτικούς του να το φωνάξουν, αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο – ότι είναι αδύναμος, ανασφαλής και… γελοίος.

Το 13αωρο και η ψευδαίσθηση της επιλογής

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Μα θα εφαρμόζεται μόνο με τη συναίνεση του εργαζομένου – επαναλαμβάνει μονότονα η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τη θεσμοθέτηση της 13ωρης εργασίας. 

Τα συνδικάτα απαντούν ότι η σχέση εργαζομένου – εργοδότη δεν είναι ισότιμη, άρα ο πρώτος δεν μπορεί να αρνηθεί τις απαιτήσεις του δεύτερου, πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση έχει προηγουμένως καταργήσει την αιτιολογημένη απόλυση. 

Αν ο εργαζόμενος αρνηθεί να δουλέψει 13 ώρες, πολύ απλά θα απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες και άντε μετά να αποδείξει στα δικαστήρια ότι η απόλυσή του ήταν παράνομη και καταχρηστική. 

Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κρυμμένο μυστικό κάθε καπιταλιστικής δημοκρατίας - την ιδιωτική κυβέρνηση - όπως την ονομάζει η Ελίζαμπεθ Άντερσον, στο ομώνυμο βιβλίο της, για να περιγράψει την αόρατη, πλην όμως, σχεδόν απόλυτη εξουσία που ασκούν οι εργοδότες στους χώρους εργασίας.

Οι επιχειρήσεις δεν είναι ουδέτεροι μηχανισμοί της αγοράς, αλλά μικρά αυταρχικά καθεστώτα στα οποία οι εργαζόμενοι υπόκεινται σε αποφάσεις χωρίς διαφάνεια,  λογοδοσία ή την παραμικρή δημοκρατική συμμετοχή.

Η Άντερσον ορίζει την κυβέρνηση ως τον θεσμό εκείνο που ασκεί εξουσία πάνω σε άλλους, ανεξάρτητα αν πρόκειται για κρατικό ή ιδιωτικό. Οι επιχειρήσεις δεν είναι «αγορές» όπου ελεύθερα άτομα ανταλλάσσουν υπηρεσίες και προϊόντα, αλλά θεσμοί διακυβέρνησης.

Η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ έφερε στην επιφάνεια την αβυσσαλέα υποκρισία και των δύο πολιτικών στρατοπέδων.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ έφερε στην επιφάνεια την αβυσσαλέα υποκρισία και των δύο πολιτικών στρατοπέδων. 

Στη θέα της, πολλοί αριστεροί/προοδευτικοί ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, ενώ έσπευσαν να τονίσουν τον ακροδεξιό, έως και φασιστικό χαρακτήρα των θέσεων του. 

Η αντίδρασή τους, ωστόσο, έχει δύο βασικά προβλήματα: ένα πραγματολογικό και ένα ιδεολογικό. 

Η εκτίμηση ότι ο Κερκ ήταν φασίστας βασίζεται σε επιλεκτικές και αποσπασματικές δηλώσεις του, εκτός πλαισίου, που εύκολα διαψεύδονται με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήθεν δήλωσή του ότι οι γκέι πρέπει να λιθοβολούνται, την οποία την ανέβασε και ο συγγραφέας Στίβεν Κινγκ, για να την κατεβάσει λίγες ώρες μετά, ζητώντας συγγνώμη από τους οικείους του. 

Ο Κερκ, απλώς, επικαλέστηκε μια φράση από τη Βίβλο, απαντώντας σε μια αριστερή ινφλουένσερ η οποία έκανε το ίδιο (αγάπα τον πλησίον σου) για να δείξει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι κατά των γκέι.

Η κομματοκρατία και το τραπεζικό σύστημα είναι το ίδιο μαγαζί

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Η Τράπεζα Πειραιώς έστησε μια εταιρεία βιτρίνα στην οποία «πούλησε» την πλειονότητα των ΑΤΜ της. 

Ύστερα επέβαλε προμήθεια 1,5 + 0,5 = 2,1 ευρώ σε κάθε συναλλαγή από αυτά τα ΑΤΜ, ακόμα και για ερώτηση υπολοίπου. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το τραπεζικό καρτέλ λειτουργεί ληστρικά. Μέχρι πρόσφατα χρέωναν εξωφρενικές προμήθειες σε κάθε συναλλαγή, ακόμα και εντός της τράπεζας. 

Για μεταφορά 20 ευρώ σε λογαριασμό άλλης τράπεζας, χρεωνόσουν δύο ευρώ εσύ και δύο ευρώ ο παραλήπτης, δηλαδή το 1/5 του ποσού. 

Μέχρι που η κατακραυγή ήταν τόσο έντονη που αναγκάστηκαν να το μαζέψουν κάπως. 

Αλλά το «επιχειρηματικό» δαιμόνιο του Έλληνα τραπεζίτη δεν έχει όρια – οι εξωφρενικές προμήθειες επανέρχονται από το παράθυρο – δεν τις χρεώνουμε εμείς, η εταιρεία που διαχειρίζεται τα ΑΤΜ τις χρεώνει! Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο…

H Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

Ο Στρατής Τσίρκας , γεννήθηκε σαν σήμερα στο Κάιρο, στις 23 Ιουλίου 1911. Συγγραφέας από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας (από παρατσούκλι του πατέρα του, Κώστα Χατζηαντρέα).

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημά του «Χαμένη Άνοιξη» (Κέδρος 1976), που αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967.

Το απόσπασμα αναφέρεται στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη:

[…] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.

Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες.

[…] Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει….

[…] Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες… Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων…

[…]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…

***

Στρατής Τσίρκας (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

Ο Στρατής Τσίρκας, το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηανδρέας, γεννήθηκε στο Κάϊρο το 1911.

Εγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και είναι ένας από τους σημαντικότερους κριτικούς και μελετητές του έργου του Κ.Καβάφη. Σπούδασε στην Αμπέτειο σχολή και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως υπάλληλος στο Κάϊρο, στην Ανω Αίγυπτο και στην Αλεξάνδρεια.

Το 1930 γνωρίζεται με τον Καβάφη, έρχεται επίσης σε επαφή με το αριστερό κίνημα και εντάσσεται σ’ αυτό. Αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση και οργανώνει αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ανω Αίγυπτο.

Οι εμπειρίες της επαφής του με τους ντόπιους και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους αποτελούν το υλικό για την ποιητική συλλογή του Φελλάχοι το 1937. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει στο Παρίσι για να πάρει μέρος στο αντιφασιστικό συνέδριο συγγραφέων, εκεί, έχει επαφές με τους Νερούντα, Αραγκόν και Μπρεχτ. Μαζί με τον Λάγκστον Χιούγκ γράφoυν τον Ορκο στον δολοφονημένο ποιητή Λόρκα («να καταπολεμούμε την τυραννία και την καταπίεση όχι μόνο με τον λόγο αλλά και με τη ζωή μας»), ο οποίος υπογράφεται από τα περισσότερα μέλη του συνεδρίου.

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Τσεχοσλοβακία επιστρέφει στην Ελλάδα. Οι προσπάθειες του να έρθει σε επαφή με αντιφασίστες φίλους του που βρίσκονται στην παρανομία λόγω της δικτατορίας του Μεταξά, δίνουν το υλικό για μια ακόμη συλλογή ποιημάτων, Το λυρικό ταξίδι (1938).

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η δράση του υπήρξε έντονη. Εντάχθηκε σε παράνομες αντιφασιστικές οργανώσεις, προσέφερε βοήθεια στους εξόριστους Ελληνες της Μέσης Ανατολής, συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Παράλληλα, αρθογραφούσε σε διάφορα έντυπα και στην εφημερίδα της οργάνωσης που είχε τον τίτλο Ελλην. Το 1944 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, ενώ δύο χρόνια αργότερα η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το Ισπανικό ορατόριο.

Το 1947 δημοσιεύεται το έργο του Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός, μέσα από το οποίο εκφράζονται οι εμπειρίες του από τον αγώνα. Στη μεταπολεμική περίοδο ταξιδεύει στην Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την πολιτική του δράση. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 δημοσιεύονται η συλλογή διηγημάτων Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα (1954), η νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα (1957).

Το 1958 βραβεύεται με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για την μελέτη του Ο Καβάφης και η εποχή του, μελέτη που αποτελεί σημείο αναφοράς στη σχετική βιβλιογραφία. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Ακυβέρνητες Πολιτείες, η Λέσχη, δημοσιεύεται το 1961. Ακολουθούν η Αριάγνη (1962) και η Νυχτερίδα το 1965. Aλλη μια συλλογή διηγημάτων του κυκλοφορεί το 1966, με τίτλο Στον κάβο και άλλα διηγήματα.

Ο πολιτικός Καβάφης, έργο που κυκλoφορεί το 1971, συγκεντρώνει τις μελέτες του Τσίρκα για τον ποιητή. Το 1972 οι Ακυβέρνητες Πολιτείες κρίνονται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο που κυκλοφορεί στη Γαλλία και του απονέμεται το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας. Επίσης κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα τα ημερολόγια που ο συγγραφέας κρατούσε στο διάστημα που έγραφε την τριλογία.

Το τελευταίο του έργο, Η χαμένη άνοιξη το 1976, ήταν η αρχή μιας νέας τριλογίας, που δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ.

Πεθαίνει το 1980 και ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν τα ποιήματα του συγκεντρωμένα σ’ έναν τόμο.

Ποιητικές συλλογές

Φελλάχοι (1937)
Λυρικό ταξίδι (1938)
Προτελευταίος αποχαιρετισμός και Ισπανικό ορατόριο (1946)
Ποιήματα (1981)

Διηγήματα

Αλλαξοκαιριά
Αλλόκοτοι άνθρωποι (1944)
Ο Απρίλης είναι πιό σκληρός (1947)
Ο ύπνος του Θεριστή (1954)
Νουρεντίν Μπόμπα κι άλλα διηγήματα (1957)
Στόν Κάβο κι άλλα διηγήματα (1966)
Τα διηγήματα (1978)

Μυθιστορήματα

Ακυβέρνητες Πολιτείες

Η λέσχη – Α τόμος (1960)
Αριάγνη – Β τόμος (1962)
Η νυχτερίδα – Γ τόμος (1965)

Τα ημερολόγια της τριλογίας

«Ακυβέρνητες Πολιτείες» (1973)
Χαμένη Ανοιξη (1976)

Κριτικές μελέτες

Δημοσθένης Βουτυράς (1948)
Νίκος Νικολαϊδης (1950)
Ο Καβάφης και η εποχή του (1958)
Τα τείχη ενός κριτικού και η τέχνη του Καβάφη (1960)
Για τον Σεφέρη (1961)
Ο πολιτικός Καβάφης (1971)

Βιβλιογραφία

Μ.Γιαλουράκη, Ιστορία των Ελληνικών Γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962)
Βασίλη Νεφελούδη, Η Εθνική Αντίσταση στην Μέση Ανατολή (1981)
Ευγενίας Παλαιολόγου Πετρώνδα, Λωτοί του πάθους (1991)
Γ.Βαλέτα, περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, 14 Σεπτ. ’45, κριτική για το: Αλλόκοτοι άνθρωποι.
Μ.Αναγνωστάκης, περιοδικό Κριτική, Θεσ/νίκη, Ιούλ.-Αύγ. ’61, κριτική για τη Λέσχη.
Γ.Π. Σαββίδη, περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, 22.7.63, κριτική για την Αριάγνη.
Αλέξ. Κοτζιά, περιοδικό Τομές, τεύχ. 10, Μάρτ. ’77, κριτική για τη Χαμένη Ανοιξη.
Π.Α. Ζάννα, περιοδικό Ο πολίτης, Ιαν.-Φεβρ. ’80, τ. 32 με τίτλο «Για τον Στρατή Τσίρκα».

Πηγή: Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Είναι οι Έλληνες διεφθαρμένοι;

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Διακόσιες χιλιάδες φημολογείται ότι ήταν οι ωφελούμενοι από τις παράνομες επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Φυσικά, δεν ήταν όλοι το ίδιο ευνοημένοι  – κάποιοι (μαζί με τους πολιτικούς διαμεσολαβητές) τσέπωναν εκατομμύρια, οι περισσότεροι την έβγαζαν με λίγες χιλιάδες ευρώ. 

Είναι μεγάλος ο πειρασμός να σταθούμε στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με ηθικολογικούς όρους – οι αδιάφθοροι απέναντι στους διεφθαρμένους, η ηθικά εκμαυλισμένη πλειοψηφία απέναντι στην ηθικά ακέραιη μειοψηφία. 

Η ηθικολογία, ωστόσο, δεν εξηγεί γιατί τέτοιες πρακτικές είναι τόσο εκτεταμένες και ανθεκτικές, απλώς χωρίζει την κοινωνία σε «καλούς» και «κακούς», με τους πρώτους να διατρανώνουν το ηθικό τους πλεονέκτημα, αδυνατώντας όμως να επιφέρουν την παραμικρή αλλαγή στη ζοφερή πραγματικότητα που καταγγέλλουν.

 

Μια σοβαρή, πλην όμως, άβολη, προσέγγιση του φαινομένου απαιτεί να αναμετρηθούμε με δύο βαθιά ριζωμένες πραγματικότητες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού - από τη δημιουργία του κράτους, μέχρι και σήμερα: 

τον ραντιερισμό (προσοδοθηρία) και την πατρωνία (πελατειακές σχέσεις).

Ο ραντιερισμός περιγράφει μια οικονομική δομή όπου ο πλούτος παράγεται (πρωτίστως) από την απόσπαση ενοικίων (προσόδων) και λιγότερο από παραγωγικές ή καινοτόμες δραστηριότητες. 

Μένουμε χωρίς ρεύμα γιατί έχουμε... πάρα πολύ ρεύμα

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Τελικά, δεν ήταν ούτε σπάνιο μετεωρολογικό φαινόμενο, ούτε κυβερνοεπίθεση, ούτε δάκτυλος του Πούτιν.

Το μπλακάουτ στην Ισπανία και την Πορτογαλία προκλήθηκε από υπερφόρτωση του ηλεκτρικού δικτύου, λόγω υπερπαραγωγής από ΑΠΕ – φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες.

Εκατομμύρια άνθρωποι έμειναν χωρίς ρεύμα, όχι επειδή υπήρξε έλλειψη ενέργειας, αλλά επειδή υπήρξε... πλεόνασμα!

Τέσσερις είναι οι βασικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το φαινόμενο:

1) Υπερβολικά πολλές ΑΠΕ

Οι κρατικές επιδοτήσεις των προηγούμενων ετών προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου επενδυτική έκρηξη, με εγκατεστημένη ισχύ πολλαπλάσια των πραγματικών αναγκών. 

Καλλιεργήσιμες εκτάσεις θυσιάστηκαν στον βωμό των φωτοβολταϊκών, ιδίως την περίοδο κατά την οποία οι μονάδες απολάμβαναν σταθερές τιμές ανά MWh με εγγυημένα κέρδη. 

Γαμομανιακή Διαταραχή ή Σύνδρομο Υποτροπής Γάμου

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ένας συνάδελφος στο γραφείο παντρεύτηκε δύο φορές, χώρισε δύο φορές και τώρα σκέφτεται να παντρευτεί και τρίτη. 

Είναι αυτό που λένε: γαμο-εξαρτημένος. Εξαρτημένος όχι από τον γάμο ως κατάσταση, αλλά από την ιδέα του γάμου. Παντρεμένος δεν μπορεί, ανύπαντρος δεν κάνει. 

Φιλοσοφικά είναι, μάλλον, επηρεασμένος από τον Μπέκετ και το θέατρο (ή τον γάμο) του παραλόγου – παντρέψου ξανά, χώρισε ξανά, χώρισε καλύτερα. 

Από οικονομική σκοπιά, βέβαια, είναι ό,τι καλύτερο: οι γάμοι, είναι η χαρά της αγοράς – εκκλησίες, δώρα, γαμήλια γλέντια. 

Ακόμα μεγαλύτερη κίνηση δημιουργούν τα διαζύγια – δικηγόροι, κτηματομεσίτες, ψυχολόγοι, life coaches για να συνέλθεις μετά, τραγουδιστές για καψουροτράγουδα χωρισμού, ουίσκια και πάει λέγοντας. 

Με τόσους γάμους και διαζύγια πρέπει να πρόσθεσε μόνος του έως και 3% στο ΑΕΠ της χώρας.

Τέτοιες περιπτώσεις έχουν και ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Σε ορολογία DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, Πέμπτη Έκδοση) θα λέγαμε ότι πάσχει από:

Γαμομανιακή Διαταραχή ή Σύνδρομο Υποτροπής Γάμου (Marriage Recidivism Syndrome)

Ζούμε στον αιώνα του κυνισμού, όχι του ρομαντισμού.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σαν σήμερα ο Ιησούς εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, όπου τον υποδέχτηκαν με βάγια – κλαδιά από φοίνικα, μυρτιά και δάφνη. 

Εμάς, πάλι, μόνο κάτι φτωχές παπαρούνες μας υποδέχτηκαν. Δηλαδή δεν μας υποδέχτηκαν ακριβώς, εμείς πήγαμε και τις βρήκαμε. 

Σαν τη Βιρτζίνια Γουλφ που ξεκινά το μυθιστόρημά της βάζοντας την Κυρία Νταλογουέι να λέει ότι θα αγοράσει μόνη της τα λουλούδια – μια καθημερινή τελετουργία που παραπέμπει στο εφήμερο της ζωής.

Μήπως όμως και στον Σαίξπηρ, τα λουλούδια δεν γίνονται μια συμβολική γλώσσα που σωματοποιεί τη σιωπή και τον πόνο; 

Η Οφηλία (Άμλετ) στη σκηνή της τρέλας μοιράζει άνθη στους παρόντες για να μεταφέρει τα συναισθήματά της, τα οποία η ψυχική ταραχή δεν της επιτρέπει να εκφράσει με λόγια:

Δενδρολίβανο για τη μνήμη, μαργαρίτες για την αθωότητα, βιολέτες για την πίστη, ραδίκια και μαϊντανό για την πικρία και το πένθος. Παπαρούνες δεν είχε.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ θυμίζουν τους αρχαίους Συβαρίτες

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ένα από τα ασφαλέστερα μέτρα της ιστορικής παρακμής μιας κοινωνίας είναι η απόσταση που χωρίζει τις ελίτ της από την πραγματικότητα. 

Πουθενά αυτή η απόσταση δεν είναι πιο εμφανής από ό,τι στην Ευρώπη.

Μάρτυρας οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών ελίτ μπροστά στην προοπτική ειρήνης στην Ουκρανία. Βρίσκονται κυριολεκτικά σε πανικό. 

Τη μία καταγγέλλουν την αμερικανική κυβέρνηση για εγκατάλειψη των Ουκρανών και δηλώνουν έτοιμες να αναλάβουν μόνοι τους το βάρος της στήριξης του πολέμου. 

Την άλλη απευθύνουν εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ να συνεχίσουν τη στήριξη προς την Ουκρανία, για να μην καταρρεύσει. 

Τη μία ορκίζονται υπέρ της ειρήνης, την άλλη ξιφουλκούν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς αποφασιστική ήττα της Ρωσίας. 

Μόνο που τα σκληρά δεδομένα στο μέτωπο καθιστούν αυτόν τον στόχο μια επικίνδυνη χίμαιρα. 

Η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο, αργά αλλά τον χάνει. Έναν στατικό πόλεμο βιομηχανικής κλίμακας που μοιάζει με τον Α’ Παγκόσμιο, αλλά με όπλα και τεχνολογία του 21ου αιώνα. 

Ας μη βιαστούμε να αποκηρύξουμε τα Ελληνικά Hoaxes

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ας μη βιαστούμε να αποκηρύξουμε τα Ελληνικά Hoaxes επειδή έκαναν 90-100 ξεπλυματικές αναρτήσεις υπέρ της κυβέρνησης. 

Ας μη βιαστούμε να καταδικάσουμε τον ιδρυτή τους, Δημήτρη Αλικάκο, επειδή «αποφάνθηκε» κατηγορηματικά ότι ένα βίντεο, που εμφανίστηκε ως δια μαγείας 2 χρόνια μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, βάζει τέλος στις «θεωρίες συνωμοσίας» περί παράνομου φορτίου. 

Μια «βιαστική» ανάρτηση δεν αναιρεί το τεράστιο έργο του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το Άγιο Φως δεν ανάβει με θαύμα και η Παντόφλα του Παϊσιου δεν είναι θαυματουργή. 

Τον άνθρωπο που έχει προσφέρει περισσότερα στην αλήθεια και την επιστημονική κατανόηση του κόσμου και από αυτόν τον Ισαάκ τον Νεύτωνα!

Τα Ελληνικά Hoaxes υπήρξαν τα ακροκεντρώα σκυλιά του πολέμου προπαγάνδας. Σε όλα τα μείζονα ζητήματα των τελευταίων ετών (κόβιντ, Ουκρανία, Τέμπη, Γάζα) τοποθετούνται βασιλικότεροι του βασιλέως, υπέρ της κυβέρνησης και της «σωστής» πλευράς της ιστορίας. 

Προσπαθούσαν, ωστόσο, να κρατήσουν κάποια προσχήματα για να δικαιολογήσουν το όνομά των fact checkers – όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η αλήθεια.

Το κατανοείς;

Η κυβέρνηση έχει φοβηθεί από τις αυριανές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη και έχει φοβηθεί πολύ. 

Για αυτό έχει εξαπολύσει όλον τον γκροτέσκο μηχανισμό προπαγάνδας να τις συκοφαντήσει προκαταβολικά – από υπουργούς τύπου Άδωνι, μέχρι φιλοκυβερνητικούς "δημοσιογράφους" τύπου Πορτοσάλτε, και από μετριοπαθείς ακροκεντρώους, μέχρι τα τρολ της Ομάδας Αλήθεας. 

Στην πράξη, βέβαια πετυχαίνει το αντίθετο, αφενός τις διαφημίζει πιο πολύ, αφετέρου, εξοργίζει περισσότερο κόσμο σπρώχνοντάς τον να συμμετέχει.

Το αφήγημα, άλλωστε έχει πολλές τρύπες – από το γεγονός ότι η κυβέρνηση απέτυχε να καταστήσει τον σιδηρόδρομο ασφαλή, χωρίς τα αναγκαία συστήματα – ακόμα και ο σταθμάρχης με το ανθρώπινο λάθος, δικό της βύσμα ήταν. 

Μέχρι τη μετέπειτα διαχείριση – τη σπουδή του πρωθυπουργού να αποδώσει το δυστύχημα σε «ανθρώπινο λάθος» με τη διαρροή μονταριζμένων ηχητικών που «επιβεβαίωναν» αυτό το αφήγημα, πριν ακόμα γίνει κανένας έλεγχος. 

Ο Τραμπ θέλει να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ο Τραμπ θέλει να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής. 

Μεξικό, στη γλώσσα των Αζτέκων σημαίνει «το μέρος στο κέντρο του φεγγαριού» ή πιο ποιητικά, «ο ομφαλός της σελήνης» και προέρχεται από τις λέξεις μετζτλι (φεγγάρι), ξικτλι (ομφαλός ή κέντρο) και κο (μέρος). 

Αναφέρεται δε στο γεγονός ότι οι Αζτέκοι έχτισαν την πρωτεύουσά τους, Τενοτσιτιτλάν, στο κέντρο της Λίμνης του Φεγγαριού, η οποία αργότερα ονομάστηκε Λίμνη Τεξκόκο. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η επικρατούσα θεωρία.

Η Αμερική, πάλι, πήρε το όνομά της από τον Φλωρεντίνο εξερευνητή και μαθηματικό, Αμέριγγο Βεσπούτσι, ο οποίος στις αρχές του 16ου αιώνα χαρτογράφησε πρώτος την ανατολική ακτογραμμή της Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής.

Ο Τραμπ θέλει, επομένως, να αφαιρέσει το ιθαγενικό όνομα του Κόλπου και να το αντικαταστήσει με ένα ευρωπαϊκό, που του φαίνεται πιο… αμερικανικό. 

Αμερικάνικο κατά τους Αμερικανούς είναι ό,τι δεν κατάγεται από την Αμερική.

Ο Τραμπ, για παράδειγμα, έχει γερμανικές ρίζες, η σύζυγός του είναι Σλοβένα, ο αντιπρόεδρός του Τζέι ντι Βανς είναι Ιρλανδοσκωτσέζος, ο Μασκ, Νοτιοαφρικανός με ολλανδική καταγωγή, ο Ραμασαουάμι Ινδός και πάει λέγοντας. Είναι όμως όλοι τους περήφανοι Αμερικάνοι.

Η απάτη των fact checkers

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Το fact checking στο Facebook, ξεκίνησε το 2016, μετά το «σκάνδαλο» Russiagate, τη ρωσική, δηλαδή, παρέμβαση, στις εκλογές των ΗΠΑ, που καθόρισε, υποτίθεται, το αποτέλεσμά υπέρ του Τραμπ. 

Η Κλίντον δεν έχασε επειδή ήταν μια μισητή εκπρόσωπος του κατεστημένου, αλλά γιατί 300 τρολ από τη Ρωσία κατέκλυσαν με fake news τα ΜΚΔ και παρέσυραν τους Αμερικανούς να ψηφίσουν υπέρ του αντιπάλου της. Αυτό υποστήριζαν το Δημοκρατικό Κόμμα και τα φιλικά του ΜΜΕ.

Φυσικά, η εν λόγω θεωρία δεν άντεξε σε κανένα σοβαρό έλεγχο και πλέον έχει εγκαταλειφθεί ακόμα και από τους πιο φανατικούς θιασώτες της, ιδίως μετά τη δεύτερη νίκη του Τραμπ.

Η ιδρυτική, επομένως, αφορμή για το fact checking των fake news ήταν ένα… fake news - όχι από κάποιους συνωμοσιολόγους του διαδικτύου, αλλά από το βαθύ κράτος και τα κορυφαία ΜΜΕ των ΗΠΑ!

Εξαρχής, λοιπόν, οι fact checkers δεν ήταν οι αμερόληπτοι διακριβωτές των γεγονότων, όπως δηλώνουν, αλλά στρατιώτες στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο Ζάρκεμπεργκ, ομολόγησε ότι η Meta ακολουθούσε αυστηρές εντολές από την κυβέρνηση Μπάιντεν λογοκρίνοντας κάθε διαφορετική, από την επίσημη, θέση για τη διαχείριση της πανδημίας και την προέλευση του κορωνοϊού, ακόμα και κορυφαίων επιστημόνων του Χάρβαρντ, καθώς και για τα σκάνδαλα του υιού Μπάιντεν, τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα. 

Δεν πρόκειται για εχθροπάθεια, ταξικό είναι το πρόβλημα...

Του Δημήτρη Τσίρκα - 06.01.2025

Από χθες, που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σημίτη, έχω διαβάσει κάμποσες τοποθετήσεις αριστερών, για τη διαδρομή και το πρόσωπό του. 

Είτε διανοούμενων, είτε πολιτικών της αριστεράς – αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι που κατά κόρον δημοσιολογούν. Οι περισσότερες ήταν θετικές, ακόμα και αν συνοδευόταν από κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα του. Ορισμένες ντροπαλές, άλλες ιδιαιτέρως γενναιόδωρες.

Η αρχική διαδρομή του Σημίτη, άλλωστε, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους: 

από ευκατάστατη οικογένεια, συμφοιτητής ή συνοδοιπόρος πολλών μεγάλων διανοούμενων της εγχώριας αριστεράς (Πουλαντζάς, Τσουκάλας, Μουζέλης κ.α.) και με σημαντική αντιδικτατορική δράση, ύστερα καθηγητής, αρκετά ριζοσπάστης στα νιάτα του και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Διάβασα, επίσης και άκουσα πολλές τοποθετήσεις λαϊκών ανθρώπων για τον εκλιπόντα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αρνητική έως ανοικτά εχθρική, είτε προέρχονταν από αριστερούς, δεξιούς, ή κεντρώους.

Αυτή η διαφορά αποκαλύπτει πολλά όσον αφορά την ταξική θέση της αριστεράς ή έστω της δημοσιολογούσας αριστεράς και πώς αυτή υπερκαθορίζει την πολιτική της τοποθέτηση στη συγκυρία. 

Η ταξική θέση αυτής της αριστεράς είναι πολύ πιο κοντά στην ταξική θέση του Σημίτη παρά σε εκείνη των λαϊκών ανθρώπων που διεκδικεί, υποτίθεται, να εκφράσει. 

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα σκάνδαλα να περνούν…

του Δημήτρη Τσίρκα

«Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.»

Μ. Αναγνωστάκης, Επιτύμβιον

Αν υπάρχει ένας πολιτικός που άφησε το αποτύπωμά του σε ό,τι είναι η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αυτός είναι ο Κ. Σημίτης.
Η διακυβέρνησή του την περίοδο 1996-2004 όρισε τις συντεταγμένες – οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές – πάνω στις οποίες κινείται, έκτοτε, η χώρα.
Συντεταγμένες σωτήριες ή καταστροφικές, ανάλογα με την ταξική θέση του καθενός.

1. Έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ. Ναι, σε ένα νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών εξαγωγικών οικονομιών της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά εντελώς ακατάλληλο για την ελληνική οικονομία.
Η συνέχεια ήταν η προοδευτική διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας – οι μισές βιομηχανίες έκλεισαν και οι άλλες μισές έφυγαν για τη Βουλγαρία και τη Β. Μακεδονία.
Η γεωργία συρρικνώθηκε σε ιστορικά χαμηλά, το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύτηκε στο 15% και η ελληνική οικονομία περιορίστηκε σε αυτό που είναι σήμερα – οικοδομή, τουρισμός και υπηρεσίες/κατανάλωση στηριγμένα όλα στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τον εξωτερικό δανεισμό.

2. Έκανε χρηστή οικονομική διαχείριση. Ναι, επέβαλε λιτότητα στους εργαζομένους, αλλά άφησε ασύδοτο το διαπλεκόμενο κεφάλαιο που έκανε πάρτι με τα δημόσια έργα, τις χαριστικές ιδιωτικοποιήσεις και τα ατελείωτα σκάνδαλα, από το Χρηματιστήριο μέχρι τη Siemens.
Ακόμα και η είσοδος στο ευρώ έγινε με πλαστά στοιχεία, με τη βοήθεια «εξωτικών» εργαλείων, όπως τα swaps της Goldman Sachs που έκρυβαν το ύψος του ελλείμματος και τους χρέους, με αρχιτέκτονα τον Στουρνάρα.

3. Έφερε ανάπτυξη. Ναι βασισμένη στα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, τους πανάκριβους Ολυμπιακούς και την εγχώρια κατανάλωση που χρηματοδοτούνταν από τον δανεισμό.
Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ και κυρίως μετατράπηκε από εγχώριο σε εξωτερικό, και απουσία του διορθωτικού μηχανισμού του εθνικού νομίσματος, άνοιξε τον δρόμο για τη χρεοκοπία του 2010 και τα μνημόνια που ακολούθησαν.

Σ' ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ

Του Δημήτρη Τσίρκα

Έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά, άραγε να τον/την αγαπά ακόμα; Τι σημασία έχει, την αγαπούσε τότε, στις 25/11/2013, την αγαπούσε ακόμα. 

Υπογραμμίζει την ημερομηνία, σαν να θέλει να παγώσει τον χρόνο, να διασώσει κάτι από το καταποντισμένο παρελθόν, να δηλώσει την πίστη του σε μια σχέση που δεν ευδοκίμησε, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, σαν φάντασμα, έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά. 

Ίσως πάλι να θέλει να δηλώσει ότι παραμένει ερωτευμένος, όχι με εκείνη, αλλά με την ιδέα του να αγαπά. 

Η γραφή, ως πράξη, πάντα απουσιάζει από το παρόν, έλεγε ο Ντεριντά, είναι μια απόπειρα να αφήσουμε πίσω μας κάτι που θα μιλήσει για εμάς όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εκεί. 

Η ημερομηνία μαρτυρά τη συνείδηση αυτής της απουσίας. Είναι σαν ο συντάκτης να ήξερε ότι η εξομολόγησή του θα διαβαστεί από μάτια άγνωστα, σε χρόνους και χώρους που εκείνος δεν θα μετέχει.

Ένας αδιάφορος τοίχος στο Κολωνάκι, γίνεται ένα μικρό μνημείο ελπίδας και οδύνης, φορτισμένος με τη μελαγχολία του χαμένου χρόνου, μιας στιγμής που ποτέ δεν θα ξανάρθει, αλλά δεν χάνεται και ποτέ. 

Η αγάπη γίνεται η μεγαλύτερη εξορία· όχι γιατί απορρίφθηκε, αλλά γιατί συνεχίζει να υπάρχει, πέρα από τον χρόνο και τον χώρο.

Ένα μνημείο να μας θυμίζει όλους εκείνους τους τοίχους που δεν γράψαμε ποτέ, όλα εκείνα τα «σ’ αγαπώ ακόμα» που ποτέ δεν είπαμε.

Για μόλις 6,2 εκατομμύρια δολάρια, όμως, μπορείς να τη… φας

Η τέχνη συχνά εκπλήσσει, αλλά η δημοπρασία του οίκου Sotheby’s στη Νέα Υόρκη ξεπέρασε κάθε φαντασία, καθώς μια μπανάνα κολλημένη σε τοίχο πουλήθηκε έναντι 5,2 εκατομμυρίων δολαρίων (6,2 εκατομμύρια δολάρια με τα επιπλέον κόστη).

Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις που τοποθετούσαν την αξία του έργου στα 1-1,5 εκατομμύρια δολάρια, το αποτέλεσμα της δημοπρασίας ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες. Η μπανάνα, μία από τις τρεις εκδοχές του έργου «Comedian» που δημιούργησε ο Μαουρίτσιο Κατελάν το 2019, ξεκίνησε στα 800.000 δολάρια, με την τελική προσφορά να φτάνει στα ύψη.

Η δημοπρασία εξελίχθηκε γρήγορα, με χτυπήματα να κατατίθενται ακόμη και μέσω κρυπτονομισμάτων. Ο διαχειριστής της δημοπρασίας, Όλιβερ Μπάρκερ, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έλεγα τη φράση “5 εκατομμύρια για μια μπανάνα”».

ΠΗΓΗ: cretaone.gr

Το σχόλιο του Δημήτρη Τσίρκα: 

Ο επιχειρηματίας κρυπτονομισμάτων, Justin Sun, έφαγε δημόσια την μπανάνα, την οποία αγόρασε για 6,2 εκατομμύρια δολάρια, πριν λίγες μέρες. 

Η βρώση έγινε στο πιο ακριβό ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ, παρουσία μήντια από όλον τον κόσμο.

Πρόκειται για το γνωστό έργο τέχνης  - μια μπανάνα κολλημένη με χαρτοταινία στον τοίχο – που τόσο συζητήθηκε το τελευταίο διάστημα. 

Το έργο ονομάζεται «Ο Κωμικός» και ανήκει στη λεγόμενη εννοιολογική τέχνη, την τέχνη δηλαδή στην οποία η ιδέα πίσω από το έργο είναι πιο σημαντική από το καλλιτεχνικό αντικείμενο. 

Πουλήθηκε δε με πιστοποιητικό γνησιότητας και αναλυτικές οδηγίες για το πώς να τοποθετηθεί  - η μπανάνα και η ταινία προφανώς δεν χρειάζεται να είναι οι αρχικές, μπορούν να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή. 

«Ο Κωμικός», σύμφωνα με τον δημιουργό του, αποτελεί «ένα σχόλιο για την παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τη σύγχρονη κουλτούρα της υπερβολής.» Κριτική ειρωνεία δηλαδή.