Οι ευρωπαϊκές ελίτ θυμίζουν τους αρχαίους Συβαρίτες

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ένα από τα ασφαλέστερα μέτρα της ιστορικής παρακμής μιας κοινωνίας είναι η απόσταση που χωρίζει τις ελίτ της από την πραγματικότητα. 

Πουθενά αυτή η απόσταση δεν είναι πιο εμφανής από ό,τι στην Ευρώπη.

Μάρτυρας οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών ελίτ μπροστά στην προοπτική ειρήνης στην Ουκρανία. Βρίσκονται κυριολεκτικά σε πανικό. 

Τη μία καταγγέλλουν την αμερικανική κυβέρνηση για εγκατάλειψη των Ουκρανών και δηλώνουν έτοιμες να αναλάβουν μόνοι τους το βάρος της στήριξης του πολέμου. 

Την άλλη απευθύνουν εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ να συνεχίσουν τη στήριξη προς την Ουκρανία, για να μην καταρρεύσει. 

Τη μία ορκίζονται υπέρ της ειρήνης, την άλλη ξιφουλκούν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς αποφασιστική ήττα της Ρωσίας. 

Μόνο που τα σκληρά δεδομένα στο μέτωπο καθιστούν αυτόν τον στόχο μια επικίνδυνη χίμαιρα. 

Η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο, αργά αλλά τον χάνει. Έναν στατικό πόλεμο βιομηχανικής κλίμακας που μοιάζει με τον Α’ Παγκόσμιο, αλλά με όπλα και τεχνολογία του 21ου αιώνα. 

Ας μη βιαστούμε να αποκηρύξουμε τα Ελληνικά Hoaxes

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ας μη βιαστούμε να αποκηρύξουμε τα Ελληνικά Hoaxes επειδή έκαναν 90-100 ξεπλυματικές αναρτήσεις υπέρ της κυβέρνησης. 

Ας μη βιαστούμε να καταδικάσουμε τον ιδρυτή τους, Δημήτρη Αλικάκο, επειδή «αποφάνθηκε» κατηγορηματικά ότι ένα βίντεο, που εμφανίστηκε ως δια μαγείας 2 χρόνια μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, βάζει τέλος στις «θεωρίες συνωμοσίας» περί παράνομου φορτίου. 

Μια «βιαστική» ανάρτηση δεν αναιρεί το τεράστιο έργο του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το Άγιο Φως δεν ανάβει με θαύμα και η Παντόφλα του Παϊσιου δεν είναι θαυματουργή. 

Τον άνθρωπο που έχει προσφέρει περισσότερα στην αλήθεια και την επιστημονική κατανόηση του κόσμου και από αυτόν τον Ισαάκ τον Νεύτωνα!

Τα Ελληνικά Hoaxes υπήρξαν τα ακροκεντρώα σκυλιά του πολέμου προπαγάνδας. Σε όλα τα μείζονα ζητήματα των τελευταίων ετών (κόβιντ, Ουκρανία, Τέμπη, Γάζα) τοποθετούνται βασιλικότεροι του βασιλέως, υπέρ της κυβέρνησης και της «σωστής» πλευράς της ιστορίας. 

Προσπαθούσαν, ωστόσο, να κρατήσουν κάποια προσχήματα για να δικαιολογήσουν το όνομά των fact checkers – όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η αλήθεια.

Το κατανοείς;

Η κυβέρνηση έχει φοβηθεί από τις αυριανές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη και έχει φοβηθεί πολύ. 

Για αυτό έχει εξαπολύσει όλον τον γκροτέσκο μηχανισμό προπαγάνδας να τις συκοφαντήσει προκαταβολικά – από υπουργούς τύπου Άδωνι, μέχρι φιλοκυβερνητικούς "δημοσιογράφους" τύπου Πορτοσάλτε, και από μετριοπαθείς ακροκεντρώους, μέχρι τα τρολ της Ομάδας Αλήθεας. 

Στην πράξη, βέβαια πετυχαίνει το αντίθετο, αφενός τις διαφημίζει πιο πολύ, αφετέρου, εξοργίζει περισσότερο κόσμο σπρώχνοντάς τον να συμμετέχει.

Το αφήγημα, άλλωστε έχει πολλές τρύπες – από το γεγονός ότι η κυβέρνηση απέτυχε να καταστήσει τον σιδηρόδρομο ασφαλή, χωρίς τα αναγκαία συστήματα – ακόμα και ο σταθμάρχης με το ανθρώπινο λάθος, δικό της βύσμα ήταν. 

Μέχρι τη μετέπειτα διαχείριση – τη σπουδή του πρωθυπουργού να αποδώσει το δυστύχημα σε «ανθρώπινο λάθος» με τη διαρροή μονταριζμένων ηχητικών που «επιβεβαίωναν» αυτό το αφήγημα, πριν ακόμα γίνει κανένας έλεγχος. 

Ο Τραμπ θέλει να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ο Τραμπ θέλει να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής. 

Μεξικό, στη γλώσσα των Αζτέκων σημαίνει «το μέρος στο κέντρο του φεγγαριού» ή πιο ποιητικά, «ο ομφαλός της σελήνης» και προέρχεται από τις λέξεις μετζτλι (φεγγάρι), ξικτλι (ομφαλός ή κέντρο) και κο (μέρος). 

Αναφέρεται δε στο γεγονός ότι οι Αζτέκοι έχτισαν την πρωτεύουσά τους, Τενοτσιτιτλάν, στο κέντρο της Λίμνης του Φεγγαριού, η οποία αργότερα ονομάστηκε Λίμνη Τεξκόκο. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η επικρατούσα θεωρία.

Η Αμερική, πάλι, πήρε το όνομά της από τον Φλωρεντίνο εξερευνητή και μαθηματικό, Αμέριγγο Βεσπούτσι, ο οποίος στις αρχές του 16ου αιώνα χαρτογράφησε πρώτος την ανατολική ακτογραμμή της Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής.

Ο Τραμπ θέλει, επομένως, να αφαιρέσει το ιθαγενικό όνομα του Κόλπου και να το αντικαταστήσει με ένα ευρωπαϊκό, που του φαίνεται πιο… αμερικανικό. 

Αμερικάνικο κατά τους Αμερικανούς είναι ό,τι δεν κατάγεται από την Αμερική.

Ο Τραμπ, για παράδειγμα, έχει γερμανικές ρίζες, η σύζυγός του είναι Σλοβένα, ο αντιπρόεδρός του Τζέι ντι Βανς είναι Ιρλανδοσκωτσέζος, ο Μασκ, Νοτιοαφρικανός με ολλανδική καταγωγή, ο Ραμασαουάμι Ινδός και πάει λέγοντας. Είναι όμως όλοι τους περήφανοι Αμερικάνοι.

Η απάτη των fact checkers

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Το fact checking στο Facebook, ξεκίνησε το 2016, μετά το «σκάνδαλο» Russiagate, τη ρωσική, δηλαδή, παρέμβαση, στις εκλογές των ΗΠΑ, που καθόρισε, υποτίθεται, το αποτέλεσμά υπέρ του Τραμπ. 

Η Κλίντον δεν έχασε επειδή ήταν μια μισητή εκπρόσωπος του κατεστημένου, αλλά γιατί 300 τρολ από τη Ρωσία κατέκλυσαν με fake news τα ΜΚΔ και παρέσυραν τους Αμερικανούς να ψηφίσουν υπέρ του αντιπάλου της. Αυτό υποστήριζαν το Δημοκρατικό Κόμμα και τα φιλικά του ΜΜΕ.

Φυσικά, η εν λόγω θεωρία δεν άντεξε σε κανένα σοβαρό έλεγχο και πλέον έχει εγκαταλειφθεί ακόμα και από τους πιο φανατικούς θιασώτες της, ιδίως μετά τη δεύτερη νίκη του Τραμπ.

Η ιδρυτική, επομένως, αφορμή για το fact checking των fake news ήταν ένα… fake news - όχι από κάποιους συνωμοσιολόγους του διαδικτύου, αλλά από το βαθύ κράτος και τα κορυφαία ΜΜΕ των ΗΠΑ!

Εξαρχής, λοιπόν, οι fact checkers δεν ήταν οι αμερόληπτοι διακριβωτές των γεγονότων, όπως δηλώνουν, αλλά στρατιώτες στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο Ζάρκεμπεργκ, ομολόγησε ότι η Meta ακολουθούσε αυστηρές εντολές από την κυβέρνηση Μπάιντεν λογοκρίνοντας κάθε διαφορετική, από την επίσημη, θέση για τη διαχείριση της πανδημίας και την προέλευση του κορωνοϊού, ακόμα και κορυφαίων επιστημόνων του Χάρβαρντ, καθώς και για τα σκάνδαλα του υιού Μπάιντεν, τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα. 

Δεν πρόκειται για εχθροπάθεια, ταξικό είναι το πρόβλημα...

Του Δημήτρη Τσίρκα - 06.01.2025

Από χθες, που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σημίτη, έχω διαβάσει κάμποσες τοποθετήσεις αριστερών, για τη διαδρομή και το πρόσωπό του. 

Είτε διανοούμενων, είτε πολιτικών της αριστεράς – αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι που κατά κόρον δημοσιολογούν. Οι περισσότερες ήταν θετικές, ακόμα και αν συνοδευόταν από κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα του. Ορισμένες ντροπαλές, άλλες ιδιαιτέρως γενναιόδωρες.

Η αρχική διαδρομή του Σημίτη, άλλωστε, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους: 

από ευκατάστατη οικογένεια, συμφοιτητής ή συνοδοιπόρος πολλών μεγάλων διανοούμενων της εγχώριας αριστεράς (Πουλαντζάς, Τσουκάλας, Μουζέλης κ.α.) και με σημαντική αντιδικτατορική δράση, ύστερα καθηγητής, αρκετά ριζοσπάστης στα νιάτα του και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Διάβασα, επίσης και άκουσα πολλές τοποθετήσεις λαϊκών ανθρώπων για τον εκλιπόντα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αρνητική έως ανοικτά εχθρική, είτε προέρχονταν από αριστερούς, δεξιούς, ή κεντρώους.

Αυτή η διαφορά αποκαλύπτει πολλά όσον αφορά την ταξική θέση της αριστεράς ή έστω της δημοσιολογούσας αριστεράς και πώς αυτή υπερκαθορίζει την πολιτική της τοποθέτηση στη συγκυρία. 

Η ταξική θέση αυτής της αριστεράς είναι πολύ πιο κοντά στην ταξική θέση του Σημίτη παρά σε εκείνη των λαϊκών ανθρώπων που διεκδικεί, υποτίθεται, να εκφράσει. 

Ο άνθρωπος που έβλεπε τα σκάνδαλα να περνούν…

του Δημήτρη Τσίρκα

«Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.»

Μ. Αναγνωστάκης, Επιτύμβιον

Αν υπάρχει ένας πολιτικός που άφησε το αποτύπωμά του σε ό,τι είναι η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αυτός είναι ο Κ. Σημίτης.
Η διακυβέρνησή του την περίοδο 1996-2004 όρισε τις συντεταγμένες – οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές – πάνω στις οποίες κινείται, έκτοτε, η χώρα.
Συντεταγμένες σωτήριες ή καταστροφικές, ανάλογα με την ταξική θέση του καθενός.

1. Έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ. Ναι, σε ένα νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών εξαγωγικών οικονομιών της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά εντελώς ακατάλληλο για την ελληνική οικονομία.
Η συνέχεια ήταν η προοδευτική διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας – οι μισές βιομηχανίες έκλεισαν και οι άλλες μισές έφυγαν για τη Βουλγαρία και τη Β. Μακεδονία.
Η γεωργία συρρικνώθηκε σε ιστορικά χαμηλά, το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύτηκε στο 15% και η ελληνική οικονομία περιορίστηκε σε αυτό που είναι σήμερα – οικοδομή, τουρισμός και υπηρεσίες/κατανάλωση στηριγμένα όλα στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τον εξωτερικό δανεισμό.

2. Έκανε χρηστή οικονομική διαχείριση. Ναι, επέβαλε λιτότητα στους εργαζομένους, αλλά άφησε ασύδοτο το διαπλεκόμενο κεφάλαιο που έκανε πάρτι με τα δημόσια έργα, τις χαριστικές ιδιωτικοποιήσεις και τα ατελείωτα σκάνδαλα, από το Χρηματιστήριο μέχρι τη Siemens.
Ακόμα και η είσοδος στο ευρώ έγινε με πλαστά στοιχεία, με τη βοήθεια «εξωτικών» εργαλείων, όπως τα swaps της Goldman Sachs που έκρυβαν το ύψος του ελλείμματος και τους χρέους, με αρχιτέκτονα τον Στουρνάρα.

3. Έφερε ανάπτυξη. Ναι βασισμένη στα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, τους πανάκριβους Ολυμπιακούς και την εγχώρια κατανάλωση που χρηματοδοτούνταν από τον δανεισμό.
Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ και κυρίως μετατράπηκε από εγχώριο σε εξωτερικό, και απουσία του διορθωτικού μηχανισμού του εθνικού νομίσματος, άνοιξε τον δρόμο για τη χρεοκοπία του 2010 και τα μνημόνια που ακολούθησαν.

Σ' ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ

Του Δημήτρη Τσίρκα

Έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά, άραγε να τον/την αγαπά ακόμα; Τι σημασία έχει, την αγαπούσε τότε, στις 25/11/2013, την αγαπούσε ακόμα. 

Υπογραμμίζει την ημερομηνία, σαν να θέλει να παγώσει τον χρόνο, να διασώσει κάτι από το καταποντισμένο παρελθόν, να δηλώσει την πίστη του σε μια σχέση που δεν ευδοκίμησε, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, σαν φάντασμα, έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά. 

Ίσως πάλι να θέλει να δηλώσει ότι παραμένει ερωτευμένος, όχι με εκείνη, αλλά με την ιδέα του να αγαπά. 

Η γραφή, ως πράξη, πάντα απουσιάζει από το παρόν, έλεγε ο Ντεριντά, είναι μια απόπειρα να αφήσουμε πίσω μας κάτι που θα μιλήσει για εμάς όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εκεί. 

Η ημερομηνία μαρτυρά τη συνείδηση αυτής της απουσίας. Είναι σαν ο συντάκτης να ήξερε ότι η εξομολόγησή του θα διαβαστεί από μάτια άγνωστα, σε χρόνους και χώρους που εκείνος δεν θα μετέχει.

Ένας αδιάφορος τοίχος στο Κολωνάκι, γίνεται ένα μικρό μνημείο ελπίδας και οδύνης, φορτισμένος με τη μελαγχολία του χαμένου χρόνου, μιας στιγμής που ποτέ δεν θα ξανάρθει, αλλά δεν χάνεται και ποτέ. 

Η αγάπη γίνεται η μεγαλύτερη εξορία· όχι γιατί απορρίφθηκε, αλλά γιατί συνεχίζει να υπάρχει, πέρα από τον χρόνο και τον χώρο.

Ένα μνημείο να μας θυμίζει όλους εκείνους τους τοίχους που δεν γράψαμε ποτέ, όλα εκείνα τα «σ’ αγαπώ ακόμα» που ποτέ δεν είπαμε.

Για μόλις 6,2 εκατομμύρια δολάρια, όμως, μπορείς να τη… φας

Η τέχνη συχνά εκπλήσσει, αλλά η δημοπρασία του οίκου Sotheby’s στη Νέα Υόρκη ξεπέρασε κάθε φαντασία, καθώς μια μπανάνα κολλημένη σε τοίχο πουλήθηκε έναντι 5,2 εκατομμυρίων δολαρίων (6,2 εκατομμύρια δολάρια με τα επιπλέον κόστη).

Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις που τοποθετούσαν την αξία του έργου στα 1-1,5 εκατομμύρια δολάρια, το αποτέλεσμα της δημοπρασίας ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες. Η μπανάνα, μία από τις τρεις εκδοχές του έργου «Comedian» που δημιούργησε ο Μαουρίτσιο Κατελάν το 2019, ξεκίνησε στα 800.000 δολάρια, με την τελική προσφορά να φτάνει στα ύψη.

Η δημοπρασία εξελίχθηκε γρήγορα, με χτυπήματα να κατατίθενται ακόμη και μέσω κρυπτονομισμάτων. Ο διαχειριστής της δημοπρασίας, Όλιβερ Μπάρκερ, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έλεγα τη φράση “5 εκατομμύρια για μια μπανάνα”».

ΠΗΓΗ: cretaone.gr

Το σχόλιο του Δημήτρη Τσίρκα: 

Ο επιχειρηματίας κρυπτονομισμάτων, Justin Sun, έφαγε δημόσια την μπανάνα, την οποία αγόρασε για 6,2 εκατομμύρια δολάρια, πριν λίγες μέρες. 

Η βρώση έγινε στο πιο ακριβό ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ, παρουσία μήντια από όλον τον κόσμο.

Πρόκειται για το γνωστό έργο τέχνης  - μια μπανάνα κολλημένη με χαρτοταινία στον τοίχο – που τόσο συζητήθηκε το τελευταίο διάστημα. 

Το έργο ονομάζεται «Ο Κωμικός» και ανήκει στη λεγόμενη εννοιολογική τέχνη, την τέχνη δηλαδή στην οποία η ιδέα πίσω από το έργο είναι πιο σημαντική από το καλλιτεχνικό αντικείμενο. 

Πουλήθηκε δε με πιστοποιητικό γνησιότητας και αναλυτικές οδηγίες για το πώς να τοποθετηθεί  - η μπανάνα και η ταινία προφανώς δεν χρειάζεται να είναι οι αρχικές, μπορούν να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή. 

«Ο Κωμικός», σύμφωνα με τον δημιουργό του, αποτελεί «ένα σχόλιο για την παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τη σύγχρονη κουλτούρα της υπερβολής.» Κριτική ειρωνεία δηλαδή. 

Είναι ο πληθωρισμός ηλίθιε!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Επειδή αρχίσουν πάλι οι θρηνωδίες για την ήττα της δημοκρατίας και τον εκφασισμό της αμερικανικής κοινωνίας – ντροπή σας αχρείοι κοκινολαίμηδες – πάμε να δούμε κάποια προκαταρκτικά.

1. Στο γράφημα της εικόνας από το exit poll, θα δείτε ότι η πλειονότητα των φτωχών και μεσαίων οικονομικά Αμερικανών ψήφισαν Τραμπ. Αντιθέτως, Κ. Χάρις ψήφισαν οι πολύ φτωχοί (εισόδημα κάτω των 30.000 δολαρίων) και οι πιο ευκατάστατοι. Οι Δημοκρατικοί είναι πλέον το κόμμα των πλουσίων και των πολύ φτωχών, ενώ ο Ρεπουμπλικάνοι, τείνουν να γίνουν το κόμμα των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης.

2. Γιατί συνέβη αυτό; Αν διαβάσετε τις αναλύσεις των Δημοκρατικών οικονομολόγων θα μείνετε με την εικόνα ότι η οικονομία πετούσε επί Μπάιντεν – υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία, μεγάλη άνοδος στο χρηματιστήριο κλπ. Ο νομπελίστας Κρούγκμαν μάλιστα αναρωτιόταν από τις στήλες των NYT πώς είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να μη βλέπουν πόσο καλά πάει η οικονομία και να δηλώνουν δυσαρεστημένοι!

3. Έλα όμως που υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που λέγεται πληθωρισμός. Την τετραετία Μπάιντεν ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 20,1% έναντι 7,1% την τετραετία Τραμπ. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2024, οι πραγματικοί μισθοί (σε όρους αγοραστικής δύναμης) μειώθηκαν κατά 2,14%, σύμφωνα με το US Bureau of Labor Statistics, ενώ επί Τραμπ είχαν αυξηθεί πάνω από 8% (αν και τους τελευταίους μήνες έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα).

4.Αυτό όμως είναι η γενική εικόνα, γνωρίζουμε ότι ο πληθωρισμός είναι και βιώνεται πολύ πιο βαριά από τα χαμηλά εισοδήματα, σε σχέση με τα υψηλά και τα μεσαία. Και ακόμα περισσότερα από αυτούς που δεν έχουν assets (μετοχές, ομόλογα ή ακίνητα) στην κατοχή τους, η αξία των οποίων ανατιμήθηκε σημαντικά.

5. Όλες οι μετρήσεις έδειχναν ότι η οικονομία ήταν το πρώτο κριτήριο ψήφου για τους πολίτες (40%) και εκεί ο Τραμπ είχε ξεκάθαρο προβάδισμα. Όπως είχε και στα περισσότερα επίδικα αυτών των εκλογών (ασφάλεια, μεταναστευτικό κλπ.). Αντιθέτως, η Χάρις είχε μεγάλο προβάδισμα στο ζήτημα των εκτρώσεων, αλλά μόνο με αυτό δεν κερδίζεις εκλογές.

6. Αν παρακολουθούσατε απλούς ψηφοφόρους που μέχρι πρόσφατα ψήφιζαν Δημοκρατικούς θα τους ακούγατε να λένε ότι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση και ότι οι Δημοκρατικοί προτιμούν να δίνουν δισεκατομμύρια για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αντί για τη δική τους στήριξη.

7. Αλλά ακόμα και στα πολιτισμικά θέματα, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν αποδέχεται τη ριζοσπαστική πολιτική των ταυτοτήτων που προτάσσουν οι Δημοκρατικοί. 

Επενδυτικά σοκ και κουραφέξαλα

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ο Τσίπρας χθες είπε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα επενδυτικό σοκ αντίστοιχο της περιόδου Τρικούπη ή Βενιζέλου. Σωστή θέση, πλην όμως κοινότοπη. 

Είναι γνωστό το τεράστιο ετήσιο επενδυτικό χάσμα 10 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ που χωρίζει την ελληνική οικονομία από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 

Κάποιες μελέτες υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται 60 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιπλέον επενδύσεις για να αρχίσει να συγκλίνει με την Ευρώπη, άλλες τα ανεβάζουν στα 90. 

Από πού όμως θα μπορούσαν να προκύψουν αυτές οι επενδύσεις; 

Τρεις είναι οι πιθανές πηγές: από τις εγχώριες αποταμιεύσεις, από ξένες άμεσες επενδύσεις και από δανεισμό (ιδιωτικό και δημόσιο). Ας τις δούμε μία προς μία.

Πρώτον, η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση στην Ελλάδα, η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο εθνικό προϊόν και στη συνολική κατανάλωση είναι η χαμηλότερη στον ανεπτυγμένο κόσμο, γύρω στο 10% του ΑΕΠ, ενώ ο ευρωπαϊκός μ.ο. πλησιάζει το 28%. 

Η δε καθαρή αποταμίευση είναι αρνητική (-3,1% του ΑΕΠ το 2022), δηλαδή δεν αρκεί να αποσβέσει ούτε το πάγιο κεφάλαιο που καταναλώθηκε σε έναν παραγωγικό κύκλο. 

Ο λόγος είναι απλός: το μεγάλο και διαχρονικό εμπορικό έλλειμμα της χώρας, που αντανακλά τη χαμηλή διεθνή ανταγωνιστικότητά της. Άρα, εγχώρια αποταμίεση δεν υπάρχει.

Σκέψεις για τον Χρήστο Γιανναρά

Του Δημήτρη Τσίρκα

Ο Γιανναράς «μετέφρασε» τη φαινομενολογία και τον υπαρξισμό στο ελληνικό συγκείμενο της Μεταπολίτευσης. Συνέδεσε την κριτική στον (καπιταλιστικό) ατομοκεντρισμό με την (ελληνική) Ορθοδοξία. 

Έθεσε στο επίκεντρο της θεολογίας/φιλοσοφίας του τη σχέση, σε μια εποχή που τα πρωτεία είχε το άτομο, είτε πρακτικά, μέσα από την επικράτηση του ηδονιστικού ατομισμού, είτε πολιτικά/φιλοσοφικά μέσα από την κρίση και αργότερα, την αποδρομή των μεγάλων αφηγήσεων. 

Ο Γιανναράς μίλησε για κοινότητα και πνευματικότητα σε μια συγκυρία ραγδαίας υποχώρησης και των δύο, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά. 

Στα δεξιά λόγω της επέλασης της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, στα αριστερά εξαιτίας του εκφυλισμού του υπαρκτού σοσιαλισμού και της γραφειοκρατικής αποστέωσης των αριστερών κομμάτων και συνδικάτων. 

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που βρήκε ακροατήριο και στις δύο όχθες του ιδεολογικοπολιτικού ανταγωνισμού. Τα κείμενά του κάλυπταν κοινές ανάγκες, αν και προερχόμενες από διαφορετικές αφετηρίες. 

Έτσι, λειτούργησαν ως το έδαφος της σύγκλισης ανθρώπων από ανταγωνιστικούς χώρους σε αυτό που ονομάστηκε νεορθοδοξία. 

Η συσχέτιση, εκ μέρους του, της κοινότητας και της πνευματικότητας με την Ορθοδοξία υπήρξε καθοριστική για αυτή τη σύγκλιση, όπως και η κριτική του στη Δύση και στη δυτική φιλοσοφική παράδοση ή καλύτερα, ενός μέρους της. 

Ο αντιδυτικισμός και η υπεραξίωση του Βυζαντίου, η αποθέωση του ελληνικού εξαιρετισμού, αν και με τη μορφή της Ορθοδοξίας αντί της κλασσικής αρχαιότητας, εξασφάλιζαν κοινό από τα δεξιά. 

Από Δημήτρη Τσίρκα

Στην αρχή ήταν όλοι βέβαιοι ότι πρόκειται για παρωδία του Μυστικού Δείπνου, του Ντα Βίντσι και χειροκροτούσαν την εικονοκλαστικότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή (Τομά Ζολί).

Μετά τις αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο άλλαξαν τροπάριο: λάθος κάνετε, δεν είναι ο Μυστικός Δείπνος, είναι η Γιορτή των Θεών, του Jan Harmensz van Bijlert. Μα είναι δυνατόν να μην ξέρετε τον Jan Harmensz van Bijlert, αιδώς πλεμπαίοι! 

Το ότι ο πίνακας του Van Bijlert είναι μεταγενέστερος του Μυστικού Δείπνου, εμφανώς επηρεασμένος από αυτόν, αλλά και παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό, δεν έχει σημασία.

Στη συνέχεια παραθέτουν δήλωση του Ζολί ότι δεν εμπνεύστηκε από τον Μυστικό Δείπνο αλλά από τους αρχαίους θεούς του Ολύμπου. 

Το ότι η εν λόγω περφόρμανς ήταν εμφανώς στημένη πάνω στον Μυστικό Δείπνο (είχε ακόμα και φωτοστέφανο) προφανώς θα ήταν τυχαίο. 

Το ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει τον Μυστικό Δείπνο και η σκέψη του θα πήγαινε αυτόματά εκεί, όπως πήγε εξαρχής και η σκέψη των υποστηρικτών της περφόρμανς, ούτε αυτό έχει σημασία. 

H Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

Ο Στρατής Τσίρκας , γεννήθηκε σαν σήμερα στο Κάιρο, στις 23 Ιουλίου 1911. Συγγραφέας από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας (από παρατσούκλι του πατέρα του, Κώστα Χατζηαντρέα).

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημά του «Χαμένη Άνοιξη» (Κέδρος 1976), που αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967.

Το απόσπασμα αναφέρεται στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη:

[…] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.

Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες.

[…] Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει….

[…] Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες… Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων…

[…]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…

***

Στρατής Τσίρκας (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

Ο Στρατής Τσίρκας, το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηανδρέας, γεννήθηκε στο Κάϊρο το 1911.

Εγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και είναι ένας από τους σημαντικότερους κριτικούς και μελετητές του έργου του Κ.Καβάφη. Σπούδασε στην Αμπέτειο σχολή και μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως υπάλληλος στο Κάϊρο, στην Ανω Αίγυπτο και στην Αλεξάνδρεια.

Το 1930 γνωρίζεται με τον Καβάφη, έρχεται επίσης σε επαφή με το αριστερό κίνημα και εντάσσεται σ’ αυτό. Αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση και οργανώνει αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ανω Αίγυπτο.

Οι εμπειρίες της επαφής του με τους ντόπιους και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους αποτελούν το υλικό για την ποιητική συλλογή του Φελλάχοι το 1937. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει στο Παρίσι για να πάρει μέρος στο αντιφασιστικό συνέδριο συγγραφέων, εκεί, έχει επαφές με τους Νερούντα, Αραγκόν και Μπρεχτ. Μαζί με τον Λάγκστον Χιούγκ γράφoυν τον Ορκο στον δολοφονημένο ποιητή Λόρκα («να καταπολεμούμε την τυραννία και την καταπίεση όχι μόνο με τον λόγο αλλά και με τη ζωή μας»), ο οποίος υπογράφεται από τα περισσότερα μέλη του συνεδρίου.

Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Τσεχοσλοβακία επιστρέφει στην Ελλάδα. Οι προσπάθειες του να έρθει σε επαφή με αντιφασίστες φίλους του που βρίσκονται στην παρανομία λόγω της δικτατορίας του Μεταξά, δίνουν το υλικό για μια ακόμη συλλογή ποιημάτων, Το λυρικό ταξίδι (1938).

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου η δράση του υπήρξε έντονη. Εντάχθηκε σε παράνομες αντιφασιστικές οργανώσεις, προσέφερε βοήθεια στους εξόριστους Ελληνες της Μέσης Ανατολής, συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Παράλληλα, αρθογραφούσε σε διάφορα έντυπα και στην εφημερίδα της οργάνωσης που είχε τον τίτλο Ελλην. Το 1944 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων Αλλόκοτοι άνθρωποι και άλλα διηγήματα, ενώ δύο χρόνια αργότερα η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Προτελευταίος αποχαιρετισμός και το Ισπανικό ορατόριο.

Το 1947 δημοσιεύεται το έργο του Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός, μέσα από το οποίο εκφράζονται οι εμπειρίες του από τον αγώνα. Στη μεταπολεμική περίοδο ταξιδεύει στην Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την πολιτική του δράση. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 δημοσιεύονται η συλλογή διηγημάτων Ο ύπνος του θεριστή και άλλα διηγήματα (1954), η νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα (1957).

Το 1958 βραβεύεται με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για την μελέτη του Ο Καβάφης και η εποχή του, μελέτη που αποτελεί σημείο αναφοράς στη σχετική βιβλιογραφία. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Ακυβέρνητες Πολιτείες, η Λέσχη, δημοσιεύεται το 1961. Ακολουθούν η Αριάγνη (1962) και η Νυχτερίδα το 1965. Aλλη μια συλλογή διηγημάτων του κυκλοφορεί το 1966, με τίτλο Στον κάβο και άλλα διηγήματα.

Ο πολιτικός Καβάφης, έργο που κυκλoφορεί το 1971, συγκεντρώνει τις μελέτες του Τσίρκα για τον ποιητή. Το 1972 οι Ακυβέρνητες Πολιτείες κρίνονται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο που κυκλοφορεί στη Γαλλία και του απονέμεται το Βραβείο Κριτικών και Εκδοτών της Γαλλίας. Επίσης κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα τα ημερολόγια που ο συγγραφέας κρατούσε στο διάστημα που έγραφε την τριλογία.

Το τελευταίο του έργο, Η χαμένη άνοιξη το 1976, ήταν η αρχή μιας νέας τριλογίας, που δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ.

Πεθαίνει το 1980 και ένα χρόνο μετά κυκλοφορούν τα ποιήματα του συγκεντρωμένα σ’ έναν τόμο.

Ποιητικές συλλογές

Φελλάχοι (1937)
Λυρικό ταξίδι (1938)
Προτελευταίος αποχαιρετισμός και Ισπανικό ορατόριο (1946)
Ποιήματα (1981)

Διηγήματα

Αλλαξοκαιριά
Αλλόκοτοι άνθρωποι (1944)
Ο Απρίλης είναι πιό σκληρός (1947)
Ο ύπνος του Θεριστή (1954)
Νουρεντίν Μπόμπα κι άλλα διηγήματα (1957)
Στόν Κάβο κι άλλα διηγήματα (1966)
Τα διηγήματα (1978)

Μυθιστορήματα

Ακυβέρνητες Πολιτείες

Η λέσχη – Α τόμος (1960)
Αριάγνη – Β τόμος (1962)
Η νυχτερίδα – Γ τόμος (1965)

Τα ημερολόγια της τριλογίας

«Ακυβέρνητες Πολιτείες» (1973)
Χαμένη Ανοιξη (1976)

Κριτικές μελέτες

Δημοσθένης Βουτυράς (1948)
Νίκος Νικολαϊδης (1950)
Ο Καβάφης και η εποχή του (1958)
Τα τείχη ενός κριτικού και η τέχνη του Καβάφη (1960)
Για τον Σεφέρη (1961)
Ο πολιτικός Καβάφης (1971)

Βιβλιογραφία

Μ.Γιαλουράκη, Ιστορία των Ελληνικών Γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962)
Βασίλη Νεφελούδη, Η Εθνική Αντίσταση στην Μέση Ανατολή (1981)
Ευγενίας Παλαιολόγου Πετρώνδα, Λωτοί του πάθους (1991)
Γ.Βαλέτα, περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, 14 Σεπτ. ’45, κριτική για το: Αλλόκοτοι άνθρωποι.
Μ.Αναγνωστάκης, περιοδικό Κριτική, Θεσ/νίκη, Ιούλ.-Αύγ. ’61, κριτική για τη Λέσχη.
Γ.Π. Σαββίδη, περιοδικό Ο Ταχυδρόμος, 22.7.63, κριτική για την Αριάγνη.
Αλέξ. Κοτζιά, περιοδικό Τομές, τεύχ. 10, Μάρτ. ’77, κριτική για τη Χαμένη Ανοιξη.
Π.Α. Ζάννα, περιοδικό Ο πολίτης, Ιαν.-Φεβρ. ’80, τ. 32 με τίτλο «Για τον Στρατή Τσίρκα».

Πηγή: Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στρατή Τσίρκα: Η χαμένη άνοιξη- δίσεχτα χρόνια

του Σπύρου Κουτρούλη

Το μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα (Γιάννη Χατζηαντρέα) κυκλοφόρησε το 1976 και έχει ως θέμα την Ελλάδα της Αποστασίας και των Ιουλιανών. Πρόκειται για μια εκτροπή που την πληρώσαμε όλοι: Η μοναρχία με την κατασπατάληση των τελευταίων κεφαλαίων νομιμοποίησης και αποδοχής που διέθετε στον ελληνικό λαό. Οι αποστάτες – που ανάμεσά τους συγκαταλέγονταν και κάποιοι που προέρχονταν από την αριστερά όπως το μέλος της κυβέρνησης του βουνού Η.Τσιριμώκος- με την δημόσια διαπόμπευσή τους. Ο ελληνικός λαός φυσικά ο οποίος για άλλη μια φορά ένοιωσε προδομένος. Ο μεγάλος κερδισμένος ήταν το παρακράτος, οι συνωμότες συνταγματάρχες που έβλεπαν ότι άνοιγε ο δρόμος για να έλθουν ως αυτόκλητοι σωτήρες. Όταν την νύχτα του πραξικοπήματος βρέθηκαν κρατούμενοι όλοι οι πολιτικοί δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αποστάτες και μη αποστάτες τότε κατάλαβαν το μέγεθος των λαθών που διέπραξαν τα προηγούμενα χρόνια. Με αυτό τον τρόπο διακόπηκε βιαία η ανθοφορία της δεκαετίας του ’60, η απρόσμενη ακμή στην τέχνη, την θεολογία, την μουσική, την οικονομία, χάθηκε η ευκαιρία να βγούμε συντομότερα από τον εμφύλιο και τις συνέπειες του.

Ο Σ. Τσίρκας αποδίδει την αποστασία στην άρνηση του Γ.Παπανδρέου να αποδεχθεί το σχέδιο Άτσεσον και τις διάφορες διχοτομικές λύσεις που προτείνονταν από τις ΗΠΑ στο διάστημα αυτό. Βεβαίως κάποιο ρόλο έπαιξε η απειρία του Κωνσταντίνου λόγω του νεαρού της ηλικίας, πράγμα που επαναλήφθηκε με τα διαδοχικά λάθη που έκανε μετά το πραξικόπημα του 1967. Ο Τσίρκας διατυπώνει μια σαφή κριτική στην εξέλιξη των σοβιετικών καθεστώτων(σελ. 14, 15). Περιγράφει την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής αριστεράς, την προσπάθεια να επιβιώσουν σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, την δυναμική κίνηση της νεολαίας που η εξόριστη ηγεσία της αριστεράς δεν μπορεί να κατανοήσει. Με ζωντάνια και γλαφυρότητα αναφέρεται στην φοιτητική αριστερά και στο περιοδικό “Πανσπουδαστική” που σήμερα γνωρίζουμε για το έργο τους μερικούς πρωτεργάτες όπως: τον Γιώργο Χατζόπουλο, τον Γιάννη Καλιόρη, την Ιωάννα Τσιβάκου, τον Στέλιο Ράμφο, τον Κοσμά Ψυχοπαίδη, τον Παναγιώτη Κονδύλη κ.ά. Βεβαίως οι “Λαμπράκηδες” με προεξάρχουσα εμβληματική μορφή τον Μ.Θεοδωράκη (ο ακροδεξιός κατά τον όψιμο ΣΥΡΙΖΑ).

Ένα πρόσωπο που παίζει καταλυτικό ρόλο με το έργο του είναι ο Γ.Σεφέρης. Οι αναφορές στο έργο του είναι πολλές ενώ διαβάζεται και επηρεάζει την νεολαία της αριστεράς, όπως και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Δεν είχαμε φτάσει ακόμη στο στάδιο μιας μεταπολιτευτικής αριστεράς που γράφει λίβελους εναντίον τους. Συγχρόνως το μυθιστόρημα αποτελεί μια παρουσίαση από στέκια συγγραφέων όπως του Απότσου: “Προχτές, στο μπαρ του Απότσου, είδα να πίνουν το ούζο τους την ίδια στιγμή ο Ώντεν, με δυο Αμερικάνους “αυτοεξόριστους”, ο Λώρενς Ντάρελ με τον Γιώργο Κατσίμπαλη, κι ο Ηλίας Ηλιού μόνος του. Περασμένα μεσάνυχτα, έτυχε να διαβαίνω έξω απ’ τη Λέσχη των Λαμπράκηδων, στην οδό Πειραιώς, είδα να βγαίνει ο Μίκης Θεοδωράκης και μαζί του ένα τσούρμο κορίτσια κι αγόρια με λαμπερά πρόσωπα – χρόνια είχα να τ’ αντικρίσω αυτά τα ολάνοιχτα μάτια” (σελ.10).

Ο Τσίρκας και η τομή του 1956

Γιάννης Παπαθεοδώρου «Άγραφες Ιστορίες για τις “Ακυβέρνητες Πολιτείες”», εκδόσεις Άγρα, 2024

Η θέση των Ακυβέρνητων Πολιτειών στη νεοελληνική γραμματεία υπήρξε και παραμένει σημαντική. Η τριλογία του Τσίρκα είναι έργο εμβληματικό που, πέρα από τη λογοτεχνική του αξία, υπήρξε καθοριστικό για την πολιτική και την αισθηματική αγωγή πολλών γενιών από τη δεκαετία του ’60 και τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. 

Ένα έργο που στην εποχή του ξεσήκωσε θυελλώδεις κριτικές και πολιτικές αντιδράσεις για τον τρόπο που έθεσε το ζήτημα της σχέσης της λογοτεχνίας με την ιστορία και την ιδεολογία, για τις αφηγηματικές καινοτομίες και τις μοντερνιστικές τεχνικές του, αλλά και για τις τολμηρές σεξουαλικές αναπαραστάσεις.

Ειδικά για όσους πέρασαν από τον χώρο της ιστορικής ανανεωτικής Αριστεράς, οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» απέκτησαν μυθική και συμβολική σημασία που ίσως μόνο με το «Κιβώτιο» του Αλεξάνδρου μπορούν να συγκριθούν. Η τριλογία υπήρξε προπάντων, στην πρόσληψή της, μια έντονη, οριακή και απαράβλεπτη ιδεολογική αναμέτρηση στο εσωτερικό της Αριστεράς. Η διαχείριση της μνήμης του αντιφασιστικού αγώνα, η σφοδρή κριτική στον σταλινικό δογματισμό και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και η διατύπωση ενός αιτήματος πολιτικού ανθρωπισμού με όρους ελευθερίας είναι στοιχεία που ανέδειξαν οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» και μας επιτρέπουν να σκεφτούμε κριτικά τη διαμόρφωση των ιδεών, των ηθών, των νοοτροπιών και των συλλογικών συνειδήσεων της Αριστεράς.

Στις «Άγραφες Ιστορίες για τις “Ακυβέρνητες Πολιτείες”» ο αναπληρωτής καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Γιάννης Παπαθεοδώρου, «χρεωμένος» τον Τσίρκα ήδη από τη διδακτορική του διατριβή (2001), χειρίζεται με ερμηνευτικά πρωτότυπο, αφηγηματικά γοητευτικό και πολιτικά ερεθιστικό τρόπο ακριβώς αυτό το πλαίσιο. Φέρνοντας στο φως άγνωστο αρχειακό υλικό και αξιοποιώντας θεωρητικά εργαλεία της πολιτισμικής κριτικής, ανασύρει με διεισδυτικό και πολιτικά οξυδερκή τρόπο «άγραφες» ιστορίες της τριλογίας και ουσιαστικά μας ξανασυστήνει τον συγγραφέα της.

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ο  Στρατής Τσίρκας  στο έργο του  "Ο  πολιτικός  Καβάφης" , αποδεικνύει  πως ο  ποιητής  ήταν αντίθετος  στην  αγγλική  αποικιοκρατία , με πολύ  προσεκτικό  τρόπο όμως , γιά ευνόητους  λόγους στην  Αγγλοκρατούμενη Αλεξάνδρεια . Δούλευε  εξ άλλου  στην αγγλική  εταιρεία  αρδεύσεων  όπου  έπαιρνε  και καλό  μισθό. Έτσι διοχέτευε τα  αντιαποικιοκρατικά  του  αισθήματα  στην τέχνη του.

 Στο αγαπημένο  του  ιστορικό  θέμα , την  Ελληνιστική  περίοδο, το  Ρωμαικό Imperium  ήταν  το προείκασμα  του  σύγχρονου  του  Αγγλικού.

 Ο Καβάφης  επίσης δεν έκρυβε  τα αντιβενιζελικά  του  αισθήματα  μιά  και ο Βενιζέλος ήταν άνθρωπος των Άγγλων κυρίως  και  των συμμάχων τους  Γάλλων.

Το παρακάτω  αριστουργηματικό  ποίημα έχει τύχει  πολλών  σχολιασμών. Το  μόνο  σίγουρο  είναι πως  σχολιάζει  αλληγορικά τον  Διεθνή  Οικονομικό  Έλεγχο  που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά  την ήττα του 1897, γιά να ξεπληρωθούν και τα  χρέη που αρνιόταν να  πληρώσει ο  Χ.Τρικούπης  μετά  την  πτώχευση  που κήρυξε  το  1892. Αυτός πέθανε αυτοεξόριστος στη  Γαλλία  λίγο  μετά. Ο ΔΟΕ , το πρώτο μνημόνιο  διαρκείας ( πιό πριν υπήρξαν  κι άλλα , πιό σύντομα), λειτουργούσε  στην Ελλάδα μέχρι το  1978 !! 

Το σημερινό  τυπικά θα  λήξει  το  2060 ..... 

Ο  Καβάφης , βαθύς γνώστης της ιστορίας , έβλεπε μακριά και έδινε  μιά  συμβουλή : " Να  μη βιαζόμαστε....αρκεί να προχωράμε..." . Ας μην αφήνουμε την  (νεο)αποικιοκρατία  να μας  παρασέρνει στο  ρυθμό της  και  τα συμφέροντα  της.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες...

«Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.» 

Στρατής Τσίρκας γεννήθηκε σαν σήμερα  (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

1911

Γεννιέται στο Κάιρο ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας. Συγγραφέας της κοσμοπολίτικης διασποράς, γόνος ελληνικής προσφυγικής οικογένειας, στρατευμένος διανοούμενος ήταν ένας άνθρωπος με πολλαπλές ταυτότητες και πλούσια πολιτισμική εμπειρία, η οποία ενισχύθηκε από τα ταξίδια του στην Ιταλία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Αυστρία, στην Παλαιστίνη, στη Γαλλία, στην Ελβετία και την Ισπανία.

Το 1927 δημοσιεύει στα «Παναιγύπτια» το πρώτο του πεζό με τίτλο «Φεγγάρι». Η πρώτη δημιουργική στιγμή της λογοτεχνικής γραφής συνοδεύεται και με τον αγώνα της βιοπάλης. Τον Ιούλιο του 1937 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου γίνεται το Β` Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό. Ο Τσίρκας γράφει μαζί με τον Λάγκστον Χιούις τον «Όρκο» στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Tα 3 καρτέλ...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ

Η κατάσταση έχει ως εξής: τρία καρτέλ (ρεύμα, καύσιμα, σουπερμάρκετ) θησαυρίζουν ανεβάζοντας ανεξέλεγκτα τις τιμές, ενόσω οι εργαζόμενοι έχουν χάσει έως και 50% της αγοραστικής τους δύναμης μέσα σε λίγους μήνες. 

Η κυβέρνηση δεν αγγίζει τα καρτέλ αλλά μοιράζει κουπόνια των 40 – 50 ευρώ για να χρυσώσει το χάπι στους πρώην μεσαιοταξίτες και νυν νεόπτωχους, με τα κανάλια να τους λένε ότι είναι λαχεία που τους τα χαρίζει ο Μητσοτάκης. 

Ο δε Μητσοτάκης κατάφερε επιτέλους να απεξαρτήσει τους ανθρώπους από τον μισθό τους, που πλέον δεν φτάνει ούτε για δέκα μέρες, για να τους έχει όλη μέρα στο gov.gr να ψάχνουν αν δικαιούνται το τελευταίο επίδομα, μήπως και δεν τους κόψουν το ρεύμα. Μεγάλο πράγμα το ψηφιακό κράτος! 

Για όσους δεν το γνωρίζουν, τα κουπόνια είναι το ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όποια και αν είναι η ερώτηση, τα κουπόνια είναι η απάντηση! 

Και να σκεφτείτε ότι μέχρι πριν τρία χρόνια η Ελλάδα ήταν η τελευταία σοβιετία της Ευρώπης. Ύστερα όμως έγινε κυβέρνηση η ΝΔ, δημιούργησε πολλές και καλοπληρωμένες δουλειές και οι άνθρωποι έπαψαν να εξαρτώνται από το κράτος. 

Γενικά τώρα με τη ΝΔ η Ελλάδα έχει καταπληκτική ποιότητα ζωής, αρκεί να ζεις στη Δανία και να βλέπεις όλη μέρα ΣΚΑΙ.

Οι μόνοι που διαμαρτύρονται είναι οι ξενοδόχοι γιατί τα πολλά επιδόματα έκαναν τους Έλληνες τεμπέληδες και τώρα αυτοί δεν βρίσκουν δούλους να χτυπάνε 12ώρα στις γαλέρες τους με τρεις και εξήντα. 

Αλλά δεν μπορείς να τους έχεις όλους ικανοποιημένους, ή με το κεφάλαιο θα είσαι ή με τους εργάτες. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πάντα με τους εργάτες. Απόδειξη: όπου τους πετυχαίνει βγάζει σέλφις μαζί τους.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ - Τετάρτη 21 Ιουλίου 1965

Στρατής Τσίρκας, «Χαμένη άνοιξη»

"...Την άλλη μέρα γίνεται η κηδεία. Από νωρίς στις γειτονιές έχουν διαδώσει ότι έχουν στηθεί κανόνια στο Στάδιο, ότι πολυβόλα υπάρχουν στην Ακρόπολη, ότι ο στρατός θα χτυπήσει. Παρόλα αυτά η συμμετοχή του κόσμου είναι τεράστια. Αρχίζει το λαϊκό προσκύνημα στη φτωχογειτονιά του Κολωνού και αργότερα ξεκινάει η πομπή, διασχίζοντας την Αθήνα. Στη Μητρόπολη μεταφέρονται εκατοντάδες στέφανα ατόμων και οργανώσεων. Τουλάχιστον 500.000 άτομα παρευρίσκονται στην κηδεία, πραγματοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες λαϊκές συγκεντρώσεις που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Η αστυνομία δεν τολμάει καν να εμφανιστεί.
…Κι όταν είδα στην πλατεία Ομονοίας τους οικοδόμους με ξεγυμνωμένα στήθη να σταματούν τη νεκροφόρα και να σηκώνουν στα χέρια τους το φέρετρο, είπα μέσα μου πως από εδώ αρχίζει πια η αποθέωση.
…Είδα τον πατέρα του, που τον είχαν σηκώσει στα χέρια οι φίλοι του παιδιού του, να βαστάει στ’ αριστερό ένα μπουκέτο κόκκινες γλαδιόλες και στο δεξί μια τσαλακωμένη φωτογραφία, να τη σφίγγει πάνω στο στήθος του και να τη δείχνει στα πλήθη, που χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν, όχι δεν έκλαιγαν και δεν θρηνούσαν, και τον άκουσα να λέει:
” Αδέρφια του παιδιού μου… Ο Σωτήρης ζει… Αγωνισθείτε για το ξερίζωμα του φασισμού… Ο Σωτήρης μου γι’ αυτό θυσιάστηκε… Δε θέλω να κλαίτε… Εμπρός στον Αγώνα για τη Δημοκρατία…”(…)

Αλιευθέν από το ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ