Στον Θεό που εμπιστεύεσαι

*

του ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Τον Κύριο να εμπιστεύεσαι με όλη σου την καρδιά
και στην δική σου σύνεση να μην στηρίζεσαι.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ 3:5

Κάποτε στην Αθήνα γνώρισα τον Γκάμπριελ, έναν Αιθίοπα φοιτητή της Ιατρικής. «Όταν τελειώσω», έλεγε, «θα γυρίσω στην χώρα μου να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Υπάρχει πολλή δυστυχία εκεί κάτω». Αυτό ήταν τ’ όνειρό του.

Κάναμε συχνά παρέα και μιλούσαμε για πράγματα που μιλιούνται δύσκολα. Κι αν μιληθούν, δεν απαντιούνται εύκολα.

Ήμουν οργισμένο νειάτο, πνεύμα σπινθηροβόλο κι ετοιμοπόλεμο. Ήθελα να γίνω η άμμος κι όχι το λάδι στα γρανάζια του συστήματος. Ήξερα, βέβαια, πως το σύστημα είναι πολυπρόσωπο και πολυδαίδαλο –η μυθική Λερναία Ύδρα: ένα κεφάλι κόβεις, δύο φυτρώνουν στο διηνεκές– κι έχει εκπαιδεύσει τον καθένα μας να το υπηρετεί, όπως φέρνει το σκυλάκι τις παντόφλες στον αφέντη του. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε τον αφέντη που θα μας σκλαβώσει και νομίζουμε την σκλαβιά μας για ελευθερία. Και το χειρότερο; Το γνωρίζουμε αυτό, αλλά δεν πιστεύουμε πως είναι αλήθεια. Γιατί το σύστημα –το λέει και η λέξη– έχει σύστημα, που δουλεύει εμφανώς και υπογείως –με ακρίβεια μηχανισμού ελβετικού ρολογιού– ενώ εμείς είμαστε σκορποχώρι. Κι ο σκοπός του συστήματος είναι ακριβώς αυτός: να παραμείνουμε σκορποχώρι.

Οδηγοί μου τα διαβάσματά μου.

Ξεκίνησα με Καζαντζάκη. Ξετίναξα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε και το «Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Συνέχισα με «Τα κατά συνθήκην ψεύδη» του Μαξ Νορντάου, με Μπακούνιν και Μαρξ. Καταβρόχθισα τους Μπρεχτ, Όργουελ, Καστοριάδη, Καμύ. Ξεκοκάλισα «Παλαιά», «Καινή Διαθήκη», «Κοράνι» κι εντρύφησα στην «Θιβετιανή» κι «Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών». Ξεψάχνισα Βούδα και Προσωκρατικούς.

Αντώνης Σαμαράκης: «Γιατί είμαι χριστιανός»

Το 1947 ο μεγάλος μας λογοτέχνης Αντώνης Σαμαράκης έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο «Γιατί είμαι χριστιανός». Δεν αναρωτιέται. Η χριστιανική του πίστη είναι βεβαιότητα και επιλογή.

20 χρόνια πριν, ο σπουδαίος κατά τα άλλα δυτικός διανοητής Ράσελ είχε εκφωνήσει μία ιστορική ομιλία με τίτλο «Γιατί δεν είμαι χριστιανός». Δεν γνωρίζουμε αν ο Σαμαράκης ήθελε να απαντήσει στον Ράσελ. Αυτό που διαπιστώνουμε πάντως, με την για πρώτη φορά έκδοση της δικής του ομιλίας 74 χρόνια μετά, είναι ότι η επιλογή της πίστης ήταν για τον λογοτέχνη μας κατασταλαγμένη. Δεν ήταν περιγραφή αμφιταλάντευσης, αλλά μία ενθουσιαστική, αν και ήρεμη στην έκφραση, απόφανση εσωτερικού βιώματος. 

Ο Σαμαράκης είναι χριστιανός, διότι κέντρο της καρδιάς του είναι ο Χριστός. Χωρίς να αναζητεί θεολογικά επιχειρήματα, αποτυπώνει την θεολογία μιας καρδιάς που έχει διαλέξει, έχει νιώσει, έχει λυτρωθεί χάρις στην σχέση της με τον Χριστό. Και όλο το μετέπειτα σπουδαίο λογοτεχνικό του έργο μπορεί πλέον να ιδωθεί μέσα από ένα άλλο πρίσμα: αυτό της πίστης.

Και βλέπει τον χριστιανισμό μέσα από αυτήν. «Πνεύμα, αγάπη, πράξη», αυτή είναι η οδός της πίστης. Η πνευματικότητα, για τον Σαμαράκη, είναι η άρνηση του θανάτου. Είναι η αναζήτηση της ομορφιάς και ο αγώνας η ομορφιά να γεμίσει τον κόσμο. Είναι η ανησυχία για τον πλησίον (σελ. 28).

Ο χριστιανός βρίσκει την προσωπικότητά του μέσα στην πίστη και στη σχέση με τον Χριστό. Δεν φοβάται ούτε την αποτυχία (σελ. 31). 

Μαρία Καρυστιανού: Δεν θύμωσα με τον Θεό, Τον αγαπώ, Νιώθω την Παναγία δίπλα μου...

Η «Καρδιακή προσευχή» γίνεται ανάρπαστη στη Γαλλία!

του Emmanuel Tresmontant

D.R.

Προς έκπληξη όλων Η καρδιακή προσευχή του ιερομόναχου Ιωάννη έγινε ανάρπαστη, αν και τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα μόλις τον Μάιο. Επόμενο ήταν να επανεκδίδεται σήμερα. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, ότι ένα μικρό βιβλίο θεολογίας, γραμμένο από έναν «σκοτεινό» ορθόδοξο μοναχό από τις Cévennes – που ζει σε ένα μικρό μοναστήρι σκαρφαλωμένο στα βουνά – γίνεται εκδοτικό γεγονός, φανερώνει, από μόνο του, ότι δεν όλα είναι τόσο «σάπια σε αυτό το βασίλειο της Δανιμαρκίας» για να παραφράσω τον Άμλετ…

Δίψα για πνευματική ζωή

Υπήρχε έτσι, και μάλιστα υπάρχει, σίγουρα, δίψα για κάτι άλλο, δίψα, ας τολμήσουμε να το πούμε, για πνευματική ζωή. Ο ιερομόναχος Ιωάννης μιλάει καθαρά και γράφει καθαρά. Αυτός ο πρώην φωτογράφος, που μεταστράφηκε σε ένα ρεπορτάζ που έκανε στο Άγιο Όρος το 1982, είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει γνωρίσει και έχει ζήσει τα πάντα πριν μπει στη ζωή που έχει επιλέξει. Αυτά τα χρόνια άσκησης σε ένα μοναστήρι χαμένο στην έρημο της Νεκράς Θάλασσας τον εξάγνισαν και τον διαμόρφωσαν σαν σπαθί σφυρηλατημένο στο καμίνι. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του Cévennes, ο ιερομόναχος Ιωάννης ζει από το 1996 στη σκήτη της Αγίας Πίστεως, ένα μικρό μεσαιωνικό μοναστήρι το οποίο έχει ανακαινίσει πλήρως, περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Alès. Αυτή η ακόμα άγρια ​​περιοχή των Cévennes ήταν πάντα καταφύγιο: για τους Ουγενότους που υπήρξαν θύματα διώξεων υπό τον Λουδοβίκο τον 14ο, για τους Δημοκρατικούς που ήταν αντίθετοι στον Ναπολέοντα τον Γ’, για τους Κομμουνάρους, τους Εβραίους, τους αγωνιστές της Αντίστασης και σήμερα, για όλους εκείνους που έχουν χάσει το μπούσουλά τους και νιώθουν την ανάγκη να προσανατολιστούν αφήνοντας το κινητό τους στην είσοδο του μοναστηριού: αυτούς, ο ιερομόναχος Ιωάννης τους καλωσορίζει, τους ταΐζει, και τους ακούει

Ο επικήδειος του πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου

Ξανά και ξανά να το ακούσουμε!

Ποιον να πρωτοζηλέψεις τον πατέρα του ή τον Κυπριανό για την πίστη του!!!

Η ΠΙΣΤΗ

______ ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ _______

    Ἡ Ζωή καί τό Πνεῦμα (σ.σ. 25, 26)

                         Η ΠΙΣΤΗ

"Ἡ πίστη δὲν εἶναι τὸ προϊὸν τοῦ θεωρητικοῦ λογισμοῦ, ἀλλὰ ἡ κατάληξη τοῦ κοσμικοῦ δράματος τῆς ψυχῆς, τὸ ὁποῖο στοιχειώνεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς ἀποξένωσης, τῆς ἀμφισημίας καὶ τῆς ἐνοχῆς.

Συνεπῶς πρόκειται γιὰ σωτηρία ἐκεῖθεν τῆς δαιμονιώδους κοσμικῆς ἀπειλῆς. Ἐὰν δὲν βιώνεται ἡ κοσμικὴ ἀπειλὴ τοῦ μηδενός, δὲν βιώνεται καὶ ἡ πίστη.

Στὴν ἐποχή μας πράγματι τὸ πρόσωπο δὲν ζεῖ τὴν κοσμικὴ ἀπειλὴ κατὰ τῆς ὑποστάσεώς του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ζεῖ τὴν ἀνάγκη τῆς σωτηρίας του διὰ τῆς πίστεως.

Στὸν αἰώνα μας, ἡ ὑπαρξιακὴ ἀποξένωση λογίσθηκε ὡς κοινωνικοῦ τύπου ἀποξένωση, γι’ αὐτὸ ἡ μόνη πίστη ποὺ ἴσχυσε ἦταν ἡ κοινωνιστική.

Ἀλλὰ ἡ πίστη λειτουργεῖ αὐθεντικῶς μόνο στὴν ἄπειρη διάνοιξή της. Ἡ ἐπένδυσή της σὲ σκοποὺς πεπερασμένους τὴν δαιμονοποιεῖ καὶ στὸ τέλος τὴν ὁδηγεῖ σὲ κατάρρευση.

Ὁ αἰώνας μας ἔζησε ὄχι μόνον τὴν ἀνάρρηση ἀλλὰ καὶ τὴν κατάρρευση αὐτῶν τῶν δαιμονοποιημένων κοινωνιστικῶν πίστεων, οἱ ὁποῖες ἄφησαν πίσω τους ἐρείπια, πνευματικά, κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικά.

Ἡ πίστη εἶναι αὐθεντικὴ μόνο μὲ τὴν αὐθεντικὴ ἀναγωγή της στὴν αὐθεντικὴ ὑπερβατικότητα, ποὺ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ βίωση τῆς θεότητας, καὶ κανένα ἄλλο ἀναυθεντικὸ ὑποκατάστατό της.

Χρῆστος Μαλεβίτσης / Ἡ Ζωή καί τό Πνεῦμα (σ.σ. 25, 26)

_______________________

*

από τον τοίχο του

Dimitris Pallis 

Ευχαριστίες!

ΠΗΓΗ: Από Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο fb

 Ανάρτηση από:geromorias..com