ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ
Χαίρετε και καλημέρα τσ’ αφεντιά σας, όπως έλεγαν κάποτε οι ταπεινοί… Θεωρώ απαραίτητο ένα ιδιαίτερο προοίμιο, για τη σημερινή ιστορία, η οποία είναι προσωπική, από τα παιδικά μου χρόνια. Όπως θα έχετε παρατηρήσει (οι τακτικοί αναγνώστες) δημοσιεύω στο φιλόξενο Sl-press μερικές ιστορίες, που κάποιοι από σας, μού τις έχετε χαρακτηρίσει ως «λαογραφικές» (καταγραφή γεγονότων εκ του παρελθόντος) και ότι θα έχουν ενδιαφέρον για κάποιον που θα τις διαβάσει στο μέλλον!
Το ωραίο είναι ότι 3-4 φίλοι που ζούνε στην επαρχία, με αφορμή ακριβώς αυτά τα κείμενα, άρχισαν να καταγράφουν δικές τους παλιές ιστορίες, δημοσιεύοντάς τες στον τοπικό τύπο! Η πλάκα είναι που κάποιος εκδότης, που με διαβάζει …πιστά, πρότεινε να κάνουμε ένα βιβλίο με τα «λαογραφικά» κείμενα που αναρτήθηκαν στο Slpress, κυρίως για κάποιους νεότερους, με ενδιαφέροντα και εκτός από το κινητό τους! Η ιστορία που θα Σας διηγηθώ, συνέβη στο χωριό μας, τα Σιταράλωνα Τριχωνίδας, όταν εγώ ήμουν 11 ή 12 ετών.
Το χωριό έχει μία εκκλησία, τον Άγιο Παντελεήμονα, που για να αποπερατωθεί, συνέδραμε πολύ ο πατέρας μου Αλέξανδρος, όχι τόσο με χρήματα (ένεκα τέσσερα παιδιά, που όλα τα …έστειλε σε ανώτατες σχολές), αλλά βοηθώντας με ενέργειες, για αναζήτηση χρημάτων από δωρεές, κυρίως οργανώσεων ομογενών στην Αμερική. Ο Άγιος Παντελεήμονας γιορτάζεται στις 27 Ιουλίου. Υπάρχει κι ένα μικρό εκκλησάκι στο νεκροταφείο του χωριού, που είναι στο όνομα της Αγίας Παρασκευής, η οποία γιορτάζει στις 26 Ιουλίου. Έτσι κάθε χρόνο, το χωριό είχε ένα πανηγύρι τριών ημερών, από την παραμονή 25 Ιουλίου, ως στις 27, τη νύχτα.
